Alþýðublaðið - 14.06.1960, Síða 15

veit að ég er hér. Svo ég er
knúin til að taka á mig mikla
áhættu“.
Ég 'hlýt að fara að vakna . .
„Það hlýtur að fall grunur
á mig, þegar þér hverfið. Ég
verð að reyna að finna upp á
einhverri sögu leftir að ég hef
hent yður í sjóinn. Ég veit að
þeir trúa mér ekki hve senni
leg svo sem saga mín verður.
En þeir hafa ekki líkið og
þeir geta ekki sannað glaep-
inn, svo hvað geta þeir gert?
1 Ég held að það hljóti allt
að ganga vel ungfrú Sher-
i wood — og fyrirgefið mér
— ég skal gæta þess vandlega
• að afmá öll ummerki á eftir“.
Þetta er heimskulegt. Hann
' er aðeins að reyna að hræða
mig. Það gétur ekki neinn ver
ið svona rólegur og ætlað sér
samt að myrða manneskju.
Enginn.
Riehard, Richard.
„Ég skil ekki enn hvers
vegna þér komuð hingað í
kvöld“, sagði milljónamæring
urinn. Rödd hans var hálf
kvartandi. „Mér kom ekki til
hugar að ég myndi rekast á
neinn. Ég kom til þess að gera
það, sem yður tókst. Að finna
koddaverið í rörinu. Ég fór
að velta því fyrir mér eftir
þennan skrípaleik í skrifstof-
unni hjá Pearl 1 ögreglufor-
ingja, hvað hefði eiginlega
orðið af koddaverinu og það
var þá fyrst sem ég mundi að
rörið hafði verið stíflað áð-
ur, Hvernig komust þér að
því, ungfrú Sherwood? Jessie
hreyfði sig og hann sagði
hvasst: „Hreyfið yður ekki!“
„Ég verð“, heyrði Jessie
sjálfa sig segja. „Fætur mín-
ir eru dofnir. Hálsinn á
mér...“
„Mér finnst það leitt,“
sagði hann eins og hann
mein það.“ „Þér megið
standa upp.“
Jessie reis á fætur. fíné
hennar létu undan og hún
hallaði sér að veggnum.
„Það er að vissu leyti ó-
heppilegt fvrir yður að ég
hef ráðtemenn,“ þrumaði
millj ónamæringurinn. „Ef
Stallings hefði ekki verið
hér, hefði ég rannsakað rör-
ið fyrir löngu. En ég nevdd-
ist til að fara aftur til New
York og finna eitthvað til
afsökunar, svo ég gæti losn-
að við Stallings. Hvers vegna
komuð þér hingað í kvöld?“
„Skiptir það nokkru máli?“
Það var undarlegt hve létt
var yfir henni.
Jessie lokaði augunum.
„Eg geri ekki ráð fvrir
því.“
Hún heyrði klikk.
Augu hennar opnuðust og
hún starði tryllingslega fram
fyrir sig. Hann steig aftur á
bak, hendi hans lyftist. Hann
rétti hana fram, byssan var
blágrá, hún gat séð fingur
hans þrýsta á gikkinn, fing-
urinn var farinn að hvítna.

Eliery
Queen
„Drepið mig ekki, herra
Humffrey. Eg vil ekki deyja,
ekki drepa mig.“
„Eg verð,“ tautaði Alton
Humffrey,
„EKKI!“ veinaði Jessie og
lokaði augunum.
Kjallarinn skalf af hvell-
inum.
Hvað ég finn ekkert" til,
hugsaði Jessie. Er það ekki
einkennilegt? Eg finn allt
ekkert til. Bara byssuskötið
og gler að brotna, ..
GLER?
Hún opnaði augun. Hægri
ar ég frétti í hverju þú
hefðir lent. Richard vildi
láta flytja þig á sjúkrahús,
en Wicke læknir áleit það
ekki nauðsynlegt Ertu viss
um ag þú sért búin að ná
þér?“
„Já.“ Jessie settist fram á
stokkinn. „Hvar er Ric-
hard?“
„Hann er hér enn. Þeir eru
allir hér. Þeir vilja ekki flvtja
Humffrey strax. Hann missti
mikið blóð og hann liggur
fyrir.“ Becky Pearl varð
harðneskjuleg á swip „Það
er einkennilegt hvað þeir
gæta morðingja vel. Eg hefði
látið honum blæða út.“
„Becky, svona máttu ekki
tala.“
„Þú ert hjúkrunarkona,
Jessie,“ sagði litla konan
lágt. „Eg er aðeins kona, —
sem hef alið mín börn. Og ég
á barnabörn. Hann mvrti
barn.“
„Einhver annar,“ sagði
Jessie og greip dauðahaldi í
þá hugsun. „Hver var þessi
einhver annar, Richard? —
Hver?“
„Jessie,“ sagði Rishard
Queen. „Hver var sá eini,
sem hafði ástæðu til að hata
óskilgetið barn Alton K.
Humffreys? Hver var sá eini
í heiminum, sem Humffrey
gæti hafa langað til að verja
og hjálpa til að dyljast? —
Hver er sá sem hefði verið
jafn vont Humffrey nafnsins
vegna að væri afhjúpaður
sem morðingi? Hver er sá sem
stöðugt veinaði — þangað til
Humffrey tókst að koma
henni á brott — að morðið
á Mike Ltla hefði verið henni
að kenna? .... Við skildum
hana aðeins ekki.
Hann hristi höfuðið. „Það
er aðeins einn sem getur
hafa myrt bamið, Jessie.
Pearl lögregluforingi leit
kipptist til. „Að mér, Jessie?“
„Verg ég að biðja þín?“
„Biðj . ... “ Hann virtísfc
vera með heita kartöflu í i
munninum. „BH)JA?“
„Já!“ Jessie grét. „Eg hef
béðið og beðið og þú hefur
þagað og vorkennt og vor-
kennt sjálfum þér. Eg er
kona, Richard, skilurðu það
ekki? Og þú ert maður —
þó þú virðist ekki frekar vita
það — og við erum bæði ein-
mana og ég held að við el ..
elskum hvort annað.“
Hann hafði stokkið á fæt-
ur og hélt annarri hendinni
um háls sér og var utan við
sig á svipinn. „Áttu við ....
viltu giftast mér, Jessie? —
Giftast MÉR ?“
„Hvað heldurðu að ég sé
að biðja þig um,i Richard
Queen að spila við mig, Ol-
sen. Olsen?"
Hann gekk til hennar.
Og nam staðar og kynngdi:
„En Jessie, ég er gamall mað-
•ur .... “
..Della! Þú ert gamalt
flón!“
Og hann kom til hennar.
Löngu seinna, þegar sólin
var alveg hnigin til viðar —•
færði Richard Queen hend-
ina af öxl Jessie og lagði hana
um mitti hennar og tautaði
sæll: „Hvað skyldi Ellery
segja?“
E n d i r
hendi Alton Humffrey var
blóðug. Byssa hans lá á gólf
inu og bann greip um úln-
liðinn. Munnur hans og and-
litið var þrungið þjáningu.
Þá kom maður frath á kjall
arabrúnina Og Jessie sá að
það var hann, sem hafði
skotið.
„Richard,“ sagði Jessie,
Svo leið yfir hana.
Þegar hún rankaði við'ser
lá hún í rúmi. Henni fannst
eitthvað kunnugtlegt við her-
bergið, en það leið dálítill
tími áður en hún skildi “að
það var herbergið hennar
við hliðina á barnaherberg-
inu.
Svo mundi hún allt. ....
Jessie settist upp.
Frú Pearl sat í ruggustól
við hliðina á rúminu "og
brosti til hennar.
„Hvemig líður þér, Jes-
sie?“
„Bara vel,“ svaraði Jessie
og leit niður. Einhver — hún
vonaði að það hefði verið
Becky Pearl sem hafði fært
hana úr kjólnum og soMca-
bandabeltinu.
„fíáttaðir þú?
Litla konan kinkaði;„,þolli.
„Hvað er klukkan?11
„Þrjú. Þú hefur sofið vel.
Wicks læknir gaf þér sprautu.
Manstu ekki eftir því?
„Eg er að reyna að muna
Berlcy. En hvernig stendur á
því að þú ert hér?“
„Það var hringt heim til
okkar, Abe. Eg heimtaði að
Abe tæki mig með sér, þeg-
Jessie titraði.
„Eg ætla að klæða mig,“
sagði hún.
„■Leyfðu mér að hjálpa þér
vina mín.“
„Nei. Farðu heldur og
segðu Richard að ég sé kom
in á fætur.“
Beck Pearl brosti og fór.
„Þessu er öllu lokið, sagði
Jessie við sjálfa sig um leið
og hún fór í kjólinn. Þessu
er öllu lokið.
En Alton Humffrey hafði
ekkert myrt barnið. Handar
farið á koddaverinu hafði
alla fingur heila.
„En Richard?“ ....
„Humffrey myrti ekki
barnið, Jessie. Eg geri ráð
fyrir að þeir hafi vitað hvað
þeir gerðu, þegar þeir settu
mig á eftirlaun.“ Gamli mað-
urinn andvarpaði. „Eg var
svo viss um að Humffrey
hefði drepið Finner og Con-
nie Coy að mér fannst víst
bezt að hafa þetta allt sam-
an. Einn morðingja. En það
var ekki einn morðingi, Jes-
sie. Humffrey drap Connie
og Finner ., en hann myrti
ekki barnið.“
inn í herbergið. „Hæ, Jes-
sie. Líður þér betur? Disk,
hann hefur fengið meðvitund
og vill játa. Komdu með.“
Jessie gekk að svefnher-
berginu. Það var allt fullt af
fólki. Lögreglumönnum frá
Taugus. Menn frá ríkissak-
sóknaranum. Merrirk bindis
laus. Wicks læknir. Margir-
ríkislögregluþjónar. Wes Po-
lonsky og Johhny Kripps.
Og Alton Humffrey.
Humffrey lá í rúminu,
studdur koddum, hægri hendi
hans var í fatla. Hann var
ekki fölur lengur. Hann var
litlaus. Aðeins augu hans
voru þrungin lífi, tveir fang-
ar, sem voru að reyna að
sleppa.
Jessie sagði veiklulega:
„Eg bíð hjá Beck Pearl Ric-
hard,“ svo staulaðist hún
brott.
Og seinna þegar þau voru
tvö ein, virtist ekkert vera
eftir til að segja.
Og Jessie týndi fáein blóm
og Richard Queen sat í stóln
um og starði á sólina, sem
gyllti hár hennar.
Ef hann segir ekki eitthvað
bá garga ég, hugsaði Jessie.
Eg get ekki týnt blóm til ei-
lífðar.
En hann sagði alls ekki
neitt.
Svo féllu blómin til jarðar
ög Jessie veinaði: „Richard,
hvað gengur eiginlega að
þér?“
„Að mér?“ sagði hann og
Framköllun - Kopering
Gevafotomyndir eru
stórar og fallegar.
LÆKJARTORGI
KJðrgaitur
líöugaveg 59.
Alls konar karlmannafatnað-
nr. — Afgreiðum föt eftir
máli eða eftir númeri meS
stuttum fyrirvara.
Zlltímcí
limillllllllIIIKIIICMIIMIIIIIl)
Alþýðublaðið — 14. jún{ 1960