Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 30.09.1898, Blaðsíða 8

16
Þjóðvlljinn ungi.
skeljuntim, og senda hann í tunnum hingað norð-
ur, þar sem auðgefið er, að fá hér fyrir hann
góða borgun, enda margreynt, að skelfiskur er
engu óheitnari, þótt gamall og úldinn sé.
AtTÍrmuskoríur hefur verið óvanalega mikill
hér í kaupstaðnum i sumar, og stafar það bœði
af því, að þilskipaafli hefur verið mjög rír, og
síl darafli brugðizt gjörsamlega, og svo af hinu,
hve vœtusamt sumarið hefur yfirleitt. verið.
Ekki er því og bót mœlandi, hve sára úr-
rœðalitlir og fyrirhyggjulausir ýmsir kaupstað-
arbúar hafa verið, sem hafa hangið hér allan
gagnstímann, og boríð má ske úr býtum 3—4
vikna vinnu alls, og sumir minna, en haldið að
sér höndum hina dagana.
Slikt ráðleysis háttalag er litt fyrirgefanlegt
mönnum, sem íjölskyldu eiga forsorgun að veita,
og standa nú fyrir bragðið allslausir undir vet-
urinn.
ý Aðfaranóttina 23. þ. m. 'andaðist hér í
bœnum sóma- og merkis-konan Halldóra Hall-
dórsdóttir, 54 ára að aldri, kona Kristjáns hús-
manns Magnússonar, fyrrum bónda í Tungu í
Skutulsfirði. — Halldóra heitin var ein af yngri
börnum merkishjónanna Halldórs bónda Bjarna-
sonar á Gili í Bolungarvík og Margrétar Hall-
dórsdóttur, Pálssonar frá Arnardal. — Hún var
kona skynsöm, stillt og vönduð í dagfari, er
hvervetna kom fram til góðs, þar sem hennar
verkahringur náði til, svo að telja má að henni
mikinn mannskaða. — Með manni sínum eign-
aðist hún alls 7 börn, og eru að eins tvœr upp-
komnar dœtur á iífi: Sigríður og Halldóra. :—
Þau bjón bjuggu allan sinn búskap að Tungu
1 Skutulsfirði, unz þau fyrir nokkrum árum
létu af búskap, og fluttu hingað til Isafjarðar.
Sparisjóðurinn hér á Isafirði skipti siðastl.
vor um einn stjórnanda sinn, þar sem snikkari
Jón Jónsson, sem verið hefur einn af stjórnend-
um sjóðsins i frek' 20 ár, skoraðist nú undan
endurkosningu, svo að kosinn var í hans stað
factor Jón Laxdal, maður alls óreyndur og ó-
kenndur, nema sem litt vinsœli verzlunarmaður,
ný kominn hingað til kaupstaðarins.
Sitja nú í stjórn sjóðsins, auk héraðslœknis
Þorv. Jónssonar, sem verið hefur aðal-stjórnandi
og aðal-reipi sjóðsins frá byrjun, tveir verzlun-
arstjórar hér í kaupstaðnum, og má það þykja
miðvr vel ráðið, þar sem hœtt er við, að staða
þeirra, og þarfir verzlunarviðskiptamannanna,
geti opt ósjálfrátt haft áhrif á atkvœði þeirra,
sem sparisjóðsstjórnenda.
Fiogið hefur það og fyrir, að sparisjóðurinn
hafi í seiniú tíð lánað út all-mikið fé gegn sjálf-
skuldarábyrgðum, og þá ekki œtíð verið svo
vandur að vali slíkra ábyrgðarmanna, sem
hyggileg fjárstjórn, og gott álit sjóðsins, virðist
að sjálfsögðu útheimta, og gœtum vér nefnt
þessa dœmi, ef þurfa þœtti.
En vonandi er, að stjórn sjóðsins sjái sér þó
skylt, að fara hœfilega varlega, hvað slík lán
snertir, eins og hag almennings og árferði nú
er komið, og að hún geti, hvenœr sem vill, frið-
að almenningsálitið í því efni, því að nái van-
traustið að vakna og þróast, gœti sögu sjóðsins
verið lokið, fyr en varir, og það vœri héraði
voru mikiil skaði.
Hr. Kolipeiiui hreppstjóri Jakobsson, einn af
mestu aflamönnum við Djúp, hefur fyrir nokkru
fundið upp verkfœri og aðferð til þess, að „taka
skelfisk á floti“, án þess að hafa spil í landi, og
kvað sú aðferð vera mun hagfeiidari og kostn-
aðarmínni, en aðferð sú, er áður var notuð. —
Yœri ceskilegt, að hr. Kolbeinn Jakobsson rit-
aði um þetta nokkur orð hér f blaðinu, almenn-
ingi til leiðbeiningar.
Ekki lítur út fyrir, að fisklaust sé hér í
Djúpinu um þessar mundir, þó að litið berist á
land, því að ný skeð fékk bátur úr Ögurvík, er
reri með skelfisksbeitu, á 6. hundrað einn dag-
inn, mest reyndar ísu, en þó um hundrað af
þorski.
Afli hákarlaveiðaskipanna, er gengið hafa i
sumar frá Flateyri og Þingeyri, hefur orðið
þessi: tn. lifrar
„Lovisa“, skipstj .Kjartan Rósenkranzson 866
.. „Grettir“,----Páll Bósenkranzson . 631
„Sigriður11, —— Helgi Andrésson. um 560
„Guðný"----------Eyj. Bjarnason . um 320
Þrjú fyrst nefndu skipin, er gengið hafa frá
Flateyri, eru eign Á. Asgeirssonar verzlun-
VIII, 3.-4.
ar, en „Guðný“ eign nokkurra manna í Dýra-
firði.
5 daga ratn og hrauð. Hásetinn Einar Sí-
vertsen á fiskiskipinu „ Racilia“ hefur ný skeð
verið dœmdur lrér í héraði í ofan nefnda hegn-
ingu fyrir að hafa strokið úr skiprúmi, eptir að
hann hafði fengið meira kaup fyrirfram greitt,
en hann hafði unnið fyrir.
íslenzkt smjör, vel vandað og
billegt, fæat hjá undirrituðum, og sömu-
leiðis hjá hr. snikkara J. Jóakimssyni á
Isafirði, sem hefir útsölu á því min vegna.
Smjörið er að eins selt móti pening-
um eður ávisun inn í Hnífsdalsdeild.
Hnífsdal 27. sept. 1898.
Karl Olgeirsson.
•T eg undirrituð tek að mér saumaskap,
og stúlkur til að kenna næstkomandi
vetur. Sömuleiðis í kost þær, sem þess
óska.
Líka hef jeg til sölu grátt vaðmál,
einkar gott í karlmannsfatnað.
ísafirði 9. sept. 1898.
Grróa Ax’nórsd-óttix*-
I >a n n.
Við undirritaðir gjörum kunnugt, að
við bönnum hér með einum og sérhverj-
um að troða land okkar, jörðina Horn á
Homströndum, til þess að sækja egg,
eður fugl, i Hornbjarg, nema hver siga-
maður láti til okkar hlut af festi, hvort
sem í marga eður fáa staði er að skipta.
Horni 25. sept. 1898.
Stígur Stígsson. Elías Einarsson.
PRENTSMIÐJA þjóðvil.tans unga
12
Hurðin var í hálfa gátt, er jeg barði að dyrum, og
gekk inn, til þess að' grennslast eptir líðan hennar.
Brá mér eigi lítið við, er hún heilsaði mér með
glaðlegu brosi, og var svo hýr í augunum, að ljóma bar af.
„Prestur minn! Þér vitið eigi, hve guð hefir verið
mér góður i nóttu,.r,:ávarpaði hún mig. „Mig dreymdi svo
inndælan draum! Jeg þóttist orðin svo líkama létt, að
jeg gat liðið alla leið heim til mín.
Jeg gekk þar inn mjög hugsjúk og kvíðin fyrir
þvi, hvernig þar myndi umhorfs, er jeg væri hvergi
nærri; en svo hughreystist jeg brátt, því húsið var allt
i beztu reglu. — Maðurinn minn, og börnin mín, lágu
í vel uppbúnum rúmum í værasta svefni, og gekk jeg
frá einu rúminu til annars, og athugaði allt sem vand-
legast. — Einnig skoðaði jeg kýrnar i fjósinu, og kornið
i hlöðunum, og benti allt á blessun drottins; og guði sé
lof, að nú get eg dáið róleg, er eg veit, að ástvinum
mínum líður velu.
Um leið og hún mælti þetta krosslagði hún hend-
urnar, og þakklætistárin runnu niður kinnar hennar, þeg-
ar hún kvaddi mig.
Nokkrum kl.stundum síðar átti jeg leið fram hjá
járnbrautarstöðinni, og var þá morgunlestin rétt að koma.
Earþegarnir þyrptust út, og var óðalsbóndinn frá
Mið-Sjálandi einn meðal þeirra; kom hann auga á mig,
flýtti sér til mín, og mælti:
„Er ekki svo, prestur minn, að jeg komi of seint?
konan mín er vist dáinu, kallaði hann.
„Nei; hvernig dettur yður slíkt í hug? Jeg talaði
sjálfur við hana snemma í morgun, og leið henni þá ein-
mitt óvanalega vel“, svaraði jeg.
13
„íteynið fyrir enga muni að blekkja migu, anzaði
hann, „þvi eg veit, hvað skeð . er. -— Jeg vaknaði, og
sá hana i nótt í svefnherberginu minu, ganga frá rúmi
til rúms, og hún laut ofan að börnunum. — Það var
enginn draumur, heldur hún sjálf. Hún var lengi i her-
berginu, og það var fyrst þegar jeg settist upp, og nefndi
hana á nafn, að hún leið burtu. Hún kom, til þess að
kveðja okkur — hún er dáinu.
„Yið skulum ganga til hennaru, sagði eg hálf-kyn-
lega snortinn.
„Yið hröðuðum okkur nú til spítalans, sem mest
við máttum; en þegar við komum að rúminu hennar, lá
hún þar örend, og djúpur dauðans friður hvíldi yfir á-
sjónu hennar; og þá fyrst sagði eg inanni hennar frá þvi,.
hve sætir hinir síðustu tímar hennar hefðu veriðu.
Svo lauk gamli piresturinn sögu sinni, og vorum
við nú komnir að dyrunum á gistihúsinu, sem hann bjó
í, meðan hann dvaldi í bænum.
Hann rétti mér þá hendina að skilnaði, og mæltú
„Getið þér nú greitt úr því, hvort þessi sanni
viðburður var undarlegt samræmi tveggja drauma, eða
verulegleiki; var það draumur eða vaka?“
Já, hvað var það?
Óðalsbréfiö.
Fagra, hraðskreiða gufuskipið „Gauthjodu var Ivjól-
skip um þær mundir, og þótti því all-stöðugt í hafsjóum.