Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 31.10.1898, Blaðsíða 5

Þ.tóðviljinn ungi.
29
VIII, 7.-8.
skaparrit, einkum rit Heinefs, sem iiún hafði
mjög miklar mætur á. — Lifði hún þar mjög
sparlega í mat og drykk, svo að orð er af gjört;
og það var fyrst 4 yfirstandandi ári, að hún
fireytti til í þeim efnum, eptir beinni lækna-
skipun, enda tók hún þá og fyrst verulega
að ná sér aptur.
Af tiltektum „anarkista11 stóð drottningu
mesti beigur, og er svo sagt, að þegar hún í
júnímán. 1894 var stödd í bænum Madonna di
Campiglio, og barst þar fregnin um morð
Carnot’s, hafi það fengið mjög mikið á hana,
og hafi hún þá látið í ljósi, að enginn stjórn-
andi gæti nú framar verið óhræddur um líf sitt
fyrir þessum óaldarflokki.
Yinir hennar leiddu henni opt fyrir sjónir,
hve óvarkárt það væri af henni; að vera ein á
gangi, og svaraði hún þá jafnan; „Kærið yður
fyrir alla muni ekkert um mig, því að mér
gerir enginn neitt íllt, enda þekkja menn mig
naumast; en það er vesalings keisarinn, sem eg
ber kvíðboga fyrir".
Prófessor Max Falk, er um 1860 kenndi
drottningunni ungversku, lýsir henni svo, að
hún hafi verið einkar gáfuð og andrík kona,
sem hafi brotið heilann, eða sökkt hugsunum
sínum ofan í örðugustu ráðgátur lifsins og vís-
indanna, og hafi hún opt sett sig í töluverðan
vanda með spurningum sínum.
Segir prófessor Max Fallc, að hún hafi t. d.
einu sinni spurt sig; Trúið þér því, að helvíti
sé til?“ og kveðst hann þá hafa svarað: „Yð-
ar hátign! Jeg hefi nú sannast að segja aldrei
hugsað mikið um það efni, en reynt að haga
lífi minu þannig, að eg ekki gerði neinum
vísvitandi og viljandi rangt; sé ekkert helvíti
til, þá fer þangað enginn, en sé það til, þá fer
jeg Jiangað að minnsta kosti ekki“.
I annað skiptið spurði drottningin hann,
hvort lýðveldið væri ekki í raun réttri hag-
kvæmasta stjórnarfyrirkomulagið, og kveðst
hann þá einnig hafa orðið að koma sér hjá því
með gætni, að svara þeirri spurningu beint.
Opt kveðst Max Falk hafa orðið þess áskynja,
að drottning hafði í vöi-zlum sínum ýmsar þær
bækur, er bannað var að lesa í ríkinu, svo sem
t. d. flugrit eitt, er kom út skömmu eptir ófar-
ir Austurríkismanna gegn Prússum, þar sem
farið er mjög svæsnum orðum um Habsborgar-
keisaraættina.
Sem dæmis um hjartagæzku drottningar er
þess getið, að hún hafi 1887 verið stödd á sjó-
baðastað einum á Englandi, er járnbrautar-
þjónn einn drukknaði þar, og hafi hún þá per-
sónulega kynnt ekkju hans látið, og sent henni
litlu síðar 7. þús. krónur.
Drottning var all-vel hagmælt, og lagði mjög
stund á tungumál, svo að henni var einkar sj'nt
um að tala og rita ný-grísku; sneri hún á það
mál nokkrum ungverskum kvæðum, ljóðmæl-
um ýmsum eptir Heine, „storminum“, Lear kon-
ungi og Hamlet eptir Shalcespeare, o. fl.
Hún unni og mjög sönglist, og hjálpaði,
meðal annars, tónskáldinu Richard Wagner einu
sinni úr slæmum peningakröggum.
Læknisbérað veitt. Eskifjarðarlœknishér-
að er 26. sept. síðasti. veitt Bjarna Jenssyni,
héraðslækni Vestur-Skaptfellinga.
Heíðurslaun úr styrktarsjóði Kristjáns kon-
ungs IX. hafa í ár verið veitt bændunum:
Arna Þorvaldssyni á Innra-Hólmi i Borgarfjarð-
arsýslu og Vigfúsi Jónssyni á Vakursstöðum í
Norður-Múlasýslu, 140 kr. hvorum.
Annar kennari við stýrimannaskðlann í
Reykjavik er 12. sept. slcipaður Páll Halldórsson
skipherra, sonur Halldórs bónda Halldórssonar,
sem búið hefir til skamms tima i Tungu í
Skutulsfirði.
Drukknanir. 15. sept. síðastl. drukknaði
maður í Haukadalsá í Dalas.ýslu, í nánd við
Jörfa. — Hann hét Ingólfur Jónsson, og var frá
Hömrum í Haukadal.
7. s. m. fórst bátur á Skagafirði, og drukkn-
uðu 5 menn. — Formaðurinn hét Rögnváldur
Rögnváldsson frá Óslandi í Óslandshlíð.
26. sept. drukknuðu (á Breiðasundi ?) tveir
af vinnumönnum Þorvaldar bónda Sívertson í
Hrappsey; liét annar Einar Sveinsson', en hinn
Páll Ólafsson; þriðja manni, er á bátnum var,
var bjargað.
Ljóðasaín eptir Pál Ólafsson ætlar Jón Ólafs-
son, bróðir hans, að fara að gefa út á nœsta
ári; verða það 2 bindi, 15 arka, og kemur að
eins fyrra bindið út að ári.
Bæjarbruni. í öndverðum þ. m. brann gamli
bærinn að Sauðafelli í Dölum til kaldra kola.
— Bærinn var nú að eins notaður til geymslu,
eptir að Björn sýslumaður Bjarnarson hafði reist
þar íbúðarhús úr timbri. — Inni brann talsvert
af matvœlum, og ýmsum munum, og var bæði
hús og munir óvátryggt, að sagt er.
——
Lagasynjun enn. Konungur hefir
í liaust, samkvæmt tillögum ráðherrans,
neitað að staðfesía lög frá síðasta al-
þingi, um gagnfræðakennslu iKeykjavík,
og aukna kennslu í Möðruvallaskólanum.
Hefði frumvarp þetta náð fram að
ganga, var í þvi fólgin góð róttarbót,
þar sem hin heimskulega fornmálakennsla
í latínuskólanum hefði þá ögn orðið að
takmarkast, og realstúdentar frá Möðru-
vallaskólanum hefðu þá próflaust getað
gengið inn i 4. bekk latínuskólans.
En skrifstofuvaldið í Kaupmanna-
höfn hefir í þessu, sem öðru, þótzt bera
betra skyn á það, en alþingi, hvað þjóð
vorri væri fyrir beztu, og er hart undir
slíkum ójöfnuði að búa.
ísafirði 31. okt. ’98.
Tíðarfar. A síðasta sumardag gerði hér af'-
taka norðangarð, með brimróti miklu, og fann-
komu all-mikilli, og hélzt hret það til 25. þ. m.
að morgni, en reif sig svo upp aptur 26. þ. m.,
og hefir tið síðan verið rosaleg.
-j- 20. þ. m. andaðist hér í bænum unglings-
pilturinn Sigurgeir Guðmundur Þórðarson frá
Markeyri í Skötufirði, sonur lvjónanna Þórðar
Gíslasonar, er fyr bjó að Hjöllum í Skötufirði
40
Voru þetta auðsjáanlega huskarlarnir á staðnum.
Jeg sagði nú til nafns míns og erindis.
Ein vinnukonan var vakin upp, og vísaði mór til
lierbergis.
Mér þótti það óneitánlega nokkuð kynlegt, að hús-
bændurnir ekki létu sjá sig; en hvað því myndi valda,
hvort þeir væru háttaðir, eða ekki heima, gat eg ekk-
ert fengið að vita um.
Og hvort það var af ásettu ráði, eða þá afheimsku
eða ósvífni, hve vinnukonan var svarafá, gat jeg lieldur
ekkert ráðið úr.
Jeg vék að því, hvort enginn kvöldmatur væri í
vændum, en hún anzaði því engu, og með því að jeg
jmyndaði mér, að þetta háttalag hennar kynni að vera
byggt á fyrirskipunum liúsbændanna, þá ásetti jeg mér,
&ð minnast ekki meira á það, og ganga til hvíldar með
tóman maga.
En þegar jeg var nýlega alháttaður, heyrði jeg
eitthvað hljóð fyrir utan gluggann, og tók að leggja eyr-
un að.
Það var líkast þvi, sem gengið væri fram og apt-
ur í bleytu í sífellu.
Skrefin nálguðust, fjarlægðust, og nálguðust aptur.
Jeg dró nú upp gluggatjaldið, svo að ljósbjarmann
lagði út i myrkrið, út yfir tró nokkur og garðstíg; en
sjálfur kom eg mér þannig fyrir, bak við gluggatjaldið,
að eg get séð iit um gluggann, án þess eg sæist.
Umgangurinn úti fyrir hætti nú í svip, en byrjaði
þó vonum bráðar aptur.
Jeg skyggndist nú út um gluggann, og sá þá í
33
M... prófastur hringdi, og Johnsson kom að
vörmu spori.
Vér inntum hann eptir lyklinum, og mælti hann þá:
„Baróninn lagði hann sjálfur hérna á borðið, og
hér liggur hann líka enn“.
Að svo mæltu rétti hann oss lykilinn.
„Kveiktu á nokkrum kertum“, sagði jeg, og þjónn-
inn gerði það þegar.
M... prófastur opnaði hurðina, og vér gengum inn
að rúminu.
Og hér lá þá Lovísa, barónessan friða, hreifing-
arlaus, fógur í dauðanum, og með blíðubros á vörunum.
Vór litum aptur hver á annan, og M ... prófastur
gerði okkur bendingu, sem vór skildum svo, að við rann-
sökuðum líkið enn að nýju sem nákvæmast.
Og eptir rúman hálf-tíma leit dr. E.......alvarlega
á mig, og mælti ofur-rólega:
„Hefur verið dauð að minnsta kosti í 12 kl.tímaU
„Alveg vist“, svaraði jeg.
„Látum oss biðja“, sagði M... prófastur, og eptir
.áð vér því næst með fáum, en hjartnæmum orðum, höfð-
um beðið fyrir hinni framliðnu, gengum vér ofan til
•barónsins.
Þar var allt, eins og vór höfðum við það skilið,
leynihólfið opið, böggullinn á borðinu, og eldurinn snark-
.andi í ofninum, þó að hann skini nú nokkru daufar, en þá.
Vór stöldruðum nú ögn við á skrifstofu barónsins,
■og íliuguðum málið.
„En hvað eigum vér nú að segja, þegar baróninn
vaknar“, mælti dr. E ..., og hafði hann naumast sleppt
.orðinu, þegar vér heyrðum, að baróninn hringdi.