Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 31.10.1898, Blaðsíða 8

32
Þjóðviljinn tjngi.
7.-8. YIII,
Otto Mönsteds margarine
ráðleggjum vér öllnm að nota. Það er tiið bezta og ljúffengasta smjörlíki, sem
mögulegt er að búa til.
Iiiðjið því ætíð um
Otto Mönsteds margarine
fœst hj á kaupmönnunum.
Enn fremur ýmis konar postulínsvarn-
ingur, svo sem:
1—tollanör
Smádiskar
Kökudiskar
Chocoladekönnur
Sykurkör og rjómakönnur.
Leirvarningur margskonar, svo sem:
I3oIlapör
Diskar
Könnur, margs konar
Sykurkör
Ejómakönnur o. fl.
"Veiðarfæri ýmis konar:
4 pd. færi. — 3 pd. færi. 2 pd.
færi á V76. — IV, Pd. færi á V45- —
1 pd. færi áV25
Manilla
Síldarnet, tvenns konar
Netagarn
Taumagarn
Kramvaran mjög margbreytt, ný komin
nokkur liundLvuð pund af
stumpasirzum,
margar tegundir af
tvististauum,
„Oxfordsw, stakkataui
o. fl. o. fl.
gg Síldarnetin rétt á förum, og
stafar það af norðanhretinu.
Matvara ýmis konar, og flestar aðrar
algengar verzlunarvörur
Afsláttur gegn peningaborg-
un út í hönd.
Mjárniö góia.
Eptir beiðni hr. Skúla Thoroddsen
hefi eg nú skoðað hinar miklu þakjárns-
byrgðir, er hann fékk með gufuskipinu
„Thyra“ í þ. m., og get eg eigi gefið
þvi annan vitnisburð, en að það sé í
alla staði ágætt járn, hvað járngœði og
þykkt snertir, og get eg því gefið því
sömu góðu meðmæli, sem járni því,
er hann fékk með gufuskipiilu„Vestu11,
á síðastl. vori, borið saman við annað
járn, sem hingað hefir flutzt.
Plöturnar eru frá 6—12 fóta að stærð,
bæði riflað og slétt, og einnig ágœtur
þak-kjölur.
ísafirði 13. okt. 1898.
A. Jónsson.
Þeir, sem hugsa sér að járnþekja hús
sin i haust, ættu sem fyrst að semja um
járnkaupin.
gjflp Gleymiö eigi, að gjalddagi
„Þjóðv. unga“ var í júnímánuði síðastl.
að áttunda árgangi „Þjóðv. unga“ ættu
að gefa sig frarn sem fyrst, því að upp-
lagið er af skornum skammti.
Fíueste wltíiiicliiiíwislt
Export Kaffe Snrrogat,
er óefað hið bezta og ódýrasta Export-
kaffi.
F. Hjorth & Co.
Kj0benhavn, K.
Jilíns Nielsen
Hoibergsgade 17
Kjobenhavn K.,
umboðsmaður hlutafélagsins „J. Marten-
sens Eftf.“ í Trangisvogi á Færeyjum,
tekst á hendur umboðsmennsku fyrir
íslenzka kaupmenn, er kynnu að óska
að hafa umboðsmann, til þess að annast
kaup og sölu á vörum í Kaupmannahöfn.
PRBNTSMIÐJA ÞJÓÐVIL.TANS UNGA
36
Jeg sótti svo að, að það skíðlogaði í ofninum, og
„toddy“-vatnið stóð sjóðheitt á borðinu.
Úti fyrir streymdi rigningin úr loptinu, eins og
hellt væri úr fötu, og fannst mér þvi enn notalegra
og rólegra, að sitja þarna inni í hlýrri ofnstofunni, og
rabba þar i næði við kunningja minn um gamlar og nýj-
ar endurminningar.
Stormurinn, sem kom æðandi utan af sléttunum,
eins og þungstígt dýr, og skall á húshliðina, gerði og
töluverðan usla og ókyrrð úti fyrir, ekki sizt er hann
straukst ýskrandi um húshornið, rétt eins og hefði hann
meitt sig, er hann skall á húshliðina.
Allt í einu hrökk framdyra-hurðin upp.
Vinur minn spratt upp, til þess að fara ofan að lbka.
En allt í einu var því likast, sem honum hnikbti
við, og stanz kæmi á hann, enda heyrði eg og i sömu
svipan, að einhver gekk upp stigann, og gekk fremur
hægt og þunglamalega.
Við litum hvor á annan, og varð báðum bylt.
Það var orðið framorðið, og verkfræðingurinn átti
ekki von á neinum, enda var hann og allsendis ókunn-
ugur öllum þar i grenndinni.
Allt um það færðist þó fótatakið æ nær og nær, og
við heyrðum báðir greinilega, hvemig komumaður oins
og rasaði um eitt hapt, og þreifaði sig svo áfram i
myrkrinu.
Við bjuggumst við, að barið yrði að dyrum, eða
þá að við heyrðum handfanginu snúið, og sæjum ein-
hvern koma inn.
En allt í einu varð svo allt aptur hljótt frammi.
Nú leið ein mínúta, eða ef til vill tvær, svo að
37
ekkert heyrðist, og þá var loks þolinmæði vinar mins
þrotin.
„Heyrðirðu nolikuð?“ spurði hann mig.
„Já, víst“, svaraði jeg.
Siðan opnaði hann hurðina, og kallaði fram:
„Er þarna nokkur?“
Það var stoinshljóð!
Hann kallaði í annað sinn.
Sama steinshljóðið.
Hann kom þá inn i stofuna aptur, og kveikti, og
fórum við svo báðir fram á loptið, til þess að skyggn-
ast eptir, hvort þar væri nokkur, eða hvað það hefði
verið, sem við heyrðum.
Loptið var troðfullt af alls konar gamaldags skrani
en þó að við rannsökuðum þar hvern krók og kima sem
grandgæfilegast, sáum við þó ekkert, er líftóru bæri.
„En hver þremillinn var það þá“, sagði jeg, er
við vorura komnir inn i stofuna aptur, þvi að mér hafði
sannast að segja brugðið háifk-ynlega.
„Fyrirburður“, svaraði vinur minn í svo alvarleg-
um róm, að mér varð ósjálfrátt að skotra til hans aug-
unum.
Hann var fölur að sjá, og i sýnilegri geðsfiræringu.
„Þú trúir þó, vænti jeg, ekki á drauga?“ sagði eg
í hálf-gázkalegum róm.
„Jú, það geri eg“, svaraði hann rólega og hrein-
skilnislega, „og það af þeirri einfóldu ástæðu, að jeg get
ebki hrundið vitnisburði minna eigin skilningarvita.
Og segðu mér, livað er annars á móti því, að trúa
á það, sem menn kalla drauga?
Það er að eins nafn á ýmsu, sem vér eigi getum