Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 18.05.1901, Blaðsíða 8

96
Þjóbviljinn.
XV, 23.-24.
Eejill tún ijj«, eiu litarlmf W liiarverbmiðjti
B u c h ’s.
Nýr egta demantsvartur litur I Nýr egta dökkblár litur
— — hálf-blár — | — — sæblár
Allar þessar 4 nýju litartegundir skapa fagran egta lit, og gerist þess eigi
þörf, að látið sé nema einu sinni í vatnið (án „beitze“).
Til heimalitunar mælir verksmiðjan að öðru leyti fram með sínum viður-
kenndu, öflugu og fógru litum, sem til eru i alls konar litbreytingum.
Fæst hjá kaupmönnum hvívetna á íslandi.
Buch’s litunarverksmiðja,
Kaupmannahöfn V.
Stofnuð 1842 — Sæmd verðlaunum 1888.
AUKAFUNDUR
í sýslunefnd Norður-ísafjarðarsýslu, verð-
ur haldinn í þinghúsi Isaíjarðarkaupstað-
ar laugardaginn 8. dag júnímánaðar
næstk., og hefst kl. 11 f. h.
Skrifstofu ísafjarðarsýslu 15. maí 1901.
H. Hafstein.
Til gamle og unge Mænd
anbefales paa det bedste det nylig i
betydelig udvidet Udgave udkomne
Skrift af Med.-Raad Dr. Múller om et
FORSTYRRET J'IeRVE- OG
EXUAL-^YSTEM
og om dets radikale Helbredelse.
Priis incl. Forsendelse i Konvolut
1 kr. i Frimærker.
C 'ni't IBraunschweig.
Brúkið ætíð:
SU. a xi ol i xi n v i m 1l
Hxportliatlo Surrogat
Kjobenhavn. — F. Hjorth & Co.
VOTTORÐ.
Eg hefi lengst æfi minnar verið mjög
veikur af sjósótt, en hefi opt orðið að
vera á sjó í misjöfnu veðri; kom mér
því til hugar, að brúka Kína-lífs-elexír
herra Valdemars Petersens í Friðriks-
höfn, sem hafði þau áhrif, að eg gat
varla sagt, að eg fyndi til sjósóttar, þeg-
ar eg brúkaði þennan heilsusamlega bitt-
er. Vil eg því ráðleggja öllum, sem eru
þjáðir af veiki þessari, að brúka Kína-
lifs-elixír þennan, því hann er að minni
reynzlu áreiðanlegt sjósóttarmeðal.
Sóleyjarbakka.
Br. Einarsson.
K iriít-li í is-tvlexir'iriii fæst hjá
flestum kaupmönnum á Islandi, án nokk-
urrar tollhækkunar, svo að verðið er,
sem fyr, að eins 1 kr. 50 aur. fyrir
flöskuna. —
Til þess að vera vissir um, að fá hinn
ekta Kína-lífs-elexír, eru kaupendur beðn-
ir að líta vel eptir því, að standi
á flöskunni í grænu lakki, og eins eptir
hinu skrásetta vörumerki á flöskumiðan-
um: Kínverji með glas í hendi, og firma
nafnið Valdemar Petersen, Nyvej 16,
Kjöbenhavn.
Hér með skora jeg á alla þá, er eiga
byssur í aðgerð hjá mér, að vitja
þeirra, til rnín fyrir 1. júuí næstk., og
borga viðgerðina, ella verða þær seldar
án frekari aðvörunar.
Finnar Benediktsson.
PRKNTSMIÐJA ÞJÓÐVILJANS.
138
„Þetta leiðir ekki til neins“, mælti lögreglustjórinn
þá að lokum, „og áfram nú, piltar“.
Var þá farið að tosa í hana, unz hún reis aptur
á fætur.
Fjötrarnir á ræningjanum voru nú og losaðir nokk-
uð, svo að hann gæti gengið.
Með bumluhöggi á síðurnar var honum svo gefið
til kynna, að hann ætti að standa upp.
Að því búnu lagði allur hópurinn af stað til þorps-
ins, og hafði fangana báða með sér.
Hálfum kl.tíma síðar voru fangarnir, Schomburg
ræningi og María Lúcke, lokuð inni, sitt í hvorum
fangaklefanum.
Hálf-tima þar á eptir mátti svo heyra all-mikið
þrusk í stóra veizlusalnum í veitingahúsinu „Klofna
skeifan“, er verið var að færa þar til borð og stóla.
Það stóð eigi minna til, en það, að allir skotfélags-
mennirnir ætluðu að koma þar sarnan, gæða sér á kálfs-
ketssteik og öli, spjalla um það, er gjörzt hafði um dag-
inn, og gjöra sér glaðan dag, eptir sigur þenna.
Lögreglustjóri var þar einnig við staddur, og menn
hans; en þeir, sem vörð höfðu haldið um daginn, voru
þar, sem heiðursgestir hinna. —
Nokkurum vikum síðar sat dórnsforsetinn á skrif-
stofu sinni í ráðhúsinu, og lágu prófseptirrit, ail-umfangs-
mikil, fyrir framan hann á borðinu.
Það var eptirrit af prófum þeim, er haldin höfðu
verið yfir Schomburg, og félaga hans.
Rannsókn málsins var lokið, og skammt þess dags
að bíða, er kviðdómendur skyldu fjalla um málið.
En fyrir kviðdóminum átti Schomburg að mæta, serrii
139
ákærður fyrir rán og innbrotsþjófnað, og María Lúcke,
er var sökuð um, að hafa aðstoðað hann á ýmsa vegu.
Móðir stúlkunnar hafði hvergi fundizt í húsinu um
kvöldið, er ræninginn, og dóttir henDar, voru hönd-
um tekin.
Nokkurum dögum siðar kom hún þó til skila, og
var þá þegar handtekinn, og sett í varðhald.
Skömmu síðar var henni þó aptur sleppt úr varð-
haldinu, þar sem skýrslur hinna tveggja báru það með
sér, að henni varð ekkert til saka fundið, enda þóttust
menn og við prófin fá óræka vissu þess, sem í almæli
var í þorpinu, að hún væri geðveik, og gæti því eigi
borið ábyrgð gjörða sinna að lögum.
Dómsforsetinn hallaði nú aptur prófseptirritinu, sem
hann var að blaða í, og vék sér að gamla yfirdómaranum,
sem sat íýrir aptan sofann.
„Þér hafið rétt að mæla“, sagði hann, „að enginn
getur talizt fullgildur málfærslumaður, fyr en hann hefur
varið mál fyrir kviðdómi, svo að skjólstæðingur yðar
þarf þess vegna að fá að taka þann starfa að sér“.
„Skjólstæðingur minn?“ sagði yfirdómarinn, og
brosti um leið blíðlega.
„Já, skjólstæðingur yðar; eða hví viljið þér neita
þvi, að þér talið hans máli“, mælti dómsforsetinn enn
fremur, um leið og hann stóð upp, og gekk fram og
aptur í herberginu, með hendurnar fyrir aptan bakið.
„Er það má ske af því, að þér eruð sá eini, sem talið
hans máli? Svo mikið er að minnsta kosti víst, að þér
eruð sá eini, sem álitið hann skynsaman. Hvað mig
snertir, þá er jeg líka hræddur um, að hann verði aldrei
að miklu liði“.