Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 29.01.1907, Page 6

14
Þjóðviljinn.
«ða ef áskoranir uni það koma fram frá
’/g þeirra félaga, sem rétt hafa til full-
trúakosningar til sambandsþings.
9. gr.
Formaður sambándsstjórnarinnar er
sjálfkjörinn forseti fulltrúaþingsins.
Hann ávisar öllum reikningum, sem
þingið kann að samþykkja, til útborgunar.
Til hans má skjóta til úrskurðar öll-
um deilumálum, sem upp kunna að koma
i einhverju félagi innan sambandsins.
Úrskurði hans má þó skjóta til næsta
fulltrúaþings, sem haldið verður eptir
birtingu hans.
10. gr.
Ritari sambandsstjórnarinnar bókar ali-
ar gjörðir þingsins, semur og leggur fram
skýrslnr um starfsemi sambandsins og fé-
iaganna yfir höfuð að tala.
11. gr.
Gjaldkeri annast innheimtu sambands-
skattsins, og tekur á móti öðru því fé,
sem sambandssjóðnum kann að áskotnast
Hann varðveitir og ávaxtar sjóðinn, borg-
ar alla reikninga er formaður hefir ávísað
og leggur fram glöggan reikning yfir
tekjur hans og gjöid á sambandsþingi
Hann skal setja trygging fyrir fé því,
sem hann hefir undir höndum fyrir sam-
bandið, og ákveður fulltrúaþingið hversu
uiikil hún skuli vera.
12. gr.
Hvort félág skal áriega greiða af hverj-
sambandssjóð.
Honum skal varið til þess að greiða
ýmsan kostnað, er af sambandinu leiðir
og þingið ákveður.
13. gr.
Hvert féiag skal um hver áramót. senda
ritara sambandsins skýrslu um hag sinn,
eptir þeirri fyrirmynd sam sambands-
stjórnin setur.
Jafnframt skýrslunum skal og sam-
bandsskattur vera sendur gjaldkera sam-
bandsins.
14. gr.
Meiri hluti greiddra atkvæða ræður
úrslitum mála á sambandsþingi. Þó þarf
2/s atkvæða, þegar um lagabreytingar er
að ræða.
Sambandsþing er iögmætt, er minnst
5 fulltrúar eru mættir.
Hverjum félaga innan sambandsins er
heimilt að sitja á sambandsþingi, þótt eigi
sé hann fulltrúi neins féiags, en hann
hefur að eins tillögurétt en eigi atkvæðis.
1B. gr.
Lögum þessum iná að eins breyta á
sambandsþingi.
16. gr.
Ákvörðun um stundarsakir.
Þangað til fyrsta fuiltrúaþing kemur
saman, annast stjórn „Ungmennafélags
Akureyrar“ framkvæmdir allra sambands-
mála.
*
* *
Ofan skráð „Sambandslög fyrir Ung-
| inennafélög íslandsu eru birt hér sam- I
XXI., 3.-4.
kvæmt tilmæ'ium „Ungmennafólags Akur-
eyrarf, sem hefir sett sór „það markmið
að efia, og útbreiða ailt það, sem þjóð-
legt er, og rammislenzkt, og að æfa starfs-
krapta ungmenna andlega og likamlega,
til þess að þeir verði siðar færir um,
að vinna af hendi störf sín, sjálfum sór
og þjóðfélaginu til heilla“.
„Unginennafélag Akureyrar” vill koma
því tii leiðar, að öil félög hér á landi,
sem söinu stefnuskrá hafa, gangi i sam-
band, eins og sambandslögin gera ráð fyrir
og gerir sór góðar vonirum að það takist
þar sem „félagsmönnum vex áhugi og
styrkur við sambandið.
...
Mannalát.
Látinn er í janúarmánúði þ. á. Ari
Jónsson, fyrrum bóndi að Þverá i Eyja-
firði, urn sjötugt. Hann bjó lengi að Viði-
gerði, en síðan að Þverá. — Fyrir fáum
árum brá hann búi, og dvaldi síðan að
Þverá, hjá tengdasyni sínum, og andað-
ist þar. Ari sálugi fékkst nokkuð við
kveðskap, sem fi.eiri, og hefir samið leik-
ritið „Sigríður EyjafjarðarsólL —
23. des. f. á. andaðist í Æðey í Norð-
ur-ísafjarðarsýslu, eptir fárra daga sjúk-
dómslegu, Halldör Jónsson, sem mjög lengi
hefir stundað iækningar i Norður-Isafjarð-
arsýslu, og fórst það opt furðanlega vel
úr heudi, enda vai liann mjög nákvæm-
ur við sjúka. og hafði afiað sér nokkurr-
ar fræðslu af lækningabókum. — Hann
var fæddur að Sútarabúðum i (iruniia-
92
Hann þagnaði. — Það átti ekki við, að hann vekti
hjá henni grun og kvíða.
„Bað hann fyrir nokkur skilaboð, eða kvaðst hann
mundu koma aptur?u spurði Stanhope enn fremur.
„Neiu, svaraði María; „en hann nam aptur staðar
við dyrnar, og hló háðslega. Mér var illa við komu hans
og er pabbi kom ekki heim aptur, fór mig að gruna,
að —“
„Þér megið fyrir engan mun vera hér kjrru, greip
Stanhope fram i, og var mikið niðri fyrir. „Það væri ó-
fyrirgefanlegt af mér, að láta yður vera hér eina. — Tak-
ið til dót yðar. —“
Hún hristi höfuðið, all-sorgbitinn.
„Jeg get ekki farið héðan“, mælti hún. „Jeg get
sagt yður ástæðuna, en það gæti verið hættulegt, ef nokk-
ur annar kæmist að henni. Grætum við ekki að miimsta
kosti látið hurðina vera í hálfa gátt?u
Stanhope hoi'fði fram á ganginn, og sá að þar var
*að visu enginn, en að hurðin á herberginu, sem var beint
á raóti, var sömuleiðis galopin.
Hann ýtti nú á hurðina, svo að hún var rétt að segja
aptur. — Hann loit síðan spjujandi á Maríu, sem virlist
vera á báðum áttum.
„Jeg er of ung, og óreynd, til að takast á hendur
slíka ábyrgð“, mælti hún. „Það er ef til vill rangt gagn-
vart föður minum, sé hann enn á lífi; en jeg er hrædd
um, að bólugrafni maðurinn só valdur að hvarfi ’hans. —
Hann isefir sézt hér aptur í húsinu, og —----------—
hérnau, mælti hún, all-ákveðin, „takið við þessum iykli;
sem á að koffortinu þarna, og gáið að, hvað i því er. —
97
lega. „En eins og þér sjáið, þarfnast hún núekki neinn-
ar hjálpar, og leyfi eg mér því að kveðja yður.“
Stanhope hneigði sig, og greip hattinn sinn. „Af-
sakiðu, mælti hann. „Berið jungfrú Evans — nei, fyrir-
geflð mismæliðu, mælti hann, og roðnaði. „En það var
nafn hennar, er eg kynntist henni í Bay Ridgeu.
„Það nafn ber henni og með öllum réttiu, svaraði
Dalton, „þó að hún beri nafnið Dalton, meðan við dvelj-
um hér. — Hún er og af beztu ættumu,
„Jeg mun einatt minnast heDnar, sem jungfrúr
Evansu, rnælti Stanhope.
Gamli maðurinn gekk fram og aptur, og virtist eigi
sem ánægðastur.
„Jeg hefi eigi innt eptir nafni yðaru, mælti hann,
„þvi að kunningsskapurinn má ekki halda áfram; en séuð
þór heimilisfastur hór í borginni, og hittið dóttur mína
af tilviljun, vil eg biðja yður, að láta, sem þér séuð henni
ókunnugur4*.
Stanho[)e varð hissa, og kom þvi hik á hann.
Var annar s ekki bezt, að hann sæi Maríu aldrei
aptur.
Eiginkona hans gat hún ekki orðið, og var það
því líklega bezt, vegna þeirra boggja, að þau sæjust ekki
optar.
Hann vildi þó ekki segja neitt ákveðið, og ekki
fara, án þess hann kveddi haoa.
„Jeg skal gjöra það, sern þér beiðistu, mælti hann
að lokum. „En jeg verð þó fyrst að fá að kveðja jung-
frú Evans, og segja henni, að það sé ekki ósk mín, en
vilji föður hennar, sem valdi því, að eg verði að kveðja
hana fyrir fullt og fast.“