Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 20.02.1907, Blaðsíða 6

Þjóðviljinn
XXI.. 7—8
80
Iláskólapróf i guðfneði
tók ný skeð í Kaupmannahöfn liaukur Gisla-
son, er hlaut aðra betri einkunn.
Heilsuhælisfélagsdeild
var stofnuð k Akureyri 29. des. síðastl., og kvað
hún vera all-fjölmenn.
Skipstjórinn ú ,,Iniperialistu,
enska botnvörpuveiðagufuskipinu, er týndist 19.
febr. fyrir rnynni Grundarfjarðar, var settur í
gæzluvarðhald, er hann var ný kominn til Reykja-
víkur, með því að hann var sakaður um botn-
vörpuveiðar í landuelgi, í grennd við Vestmanna-
eyjar, og að hafa sýnt sýslumannimim þar of-
beldi í fyrra, þar sem varpað var kolamolum o.
fl. að sýslumanni, er hann kom að skipinu.skvett
frá skipinu heitu vatni, svo að sýslumaður. og
menn hans, urðu frá að hverfa. —
A hinn bóginn hefir skipstjóri þessi bjargað
mönnum úr sjávarháska, og í þvi skyni hefir
naálssókn gegn honum verið látin niður falla.
Um sijérnbóta-baráttii Islendlnga
hefir enska blaðið „Pall Mall Gezettea
juýlega flutt all-langa grein, er kornst að
þeirri niðurstöðu, að íslendingar njóti
þegar sjálfstjórnar í fylista œæli(!!)
Ekki er óliklegt, að grein þe9si stafi
frá einhverjum dönskum stjórnmálamanni,
er eigi vill unna iandi voru réltinda þeirra,
er vér teljumst eiga fýllstu heimtingu á.
Manuaiát.
7. febrúar þ. á. andaðist að Þóreyjar-
mípi í Húnavatnssýslu síra Jón Stefnn
Þorlákssun, á sextugasta aldursári, fædd-
ur 18. ág. 1847. - Foreldrar hans voru:
Þorlákur prestur Stefánsson að Undirfelli,
og kona han>, Siyurbjörg Jbnsdöttir, próf-
asts Péturssonar i Steinnosi.
Hann tók stúdentspróf við lærða skól-
ann í Heykjavík vorið 1870, og embætt-
ispróf á prestaskólanum 1872. — Vigðist
hann sama ár, sem prestur að Tjörn á I
Vatnsnesi í Húnavatnssýslu, og gegndi
prestsembætti, unz hanu fékk lausn árið
1908, sakir vanheilsu.
Síra Jón Þorláksson var tvíkvæntur.
— Pyrri kona hans var Ingíbjörc/ Egr/erts-
dóttir, frá Haukagili, er var ekkja eptir
síra Jbn Björnsson á Ri | > (ý 1871). —
Varð sira Jóni og Ingibjörgu alls 9 barna
auðið, og eru nú að eins tvö þeirra á
lífi: Böðvar, steinsmiður í Rsykjavík, og
ins í Mýrdal. — Seinni kona síra Jóns,
sei„ lifir hann, er Ragnheiður Páhsdóttir,
alþm. Pálssonar í Dæli, og áttu þau alls
7 börn, og lifa fjögur, öll á unga aldri.
Síra Jón Þorláksson var mjög vel
! skynsamur maður, skemmtilegur í við-
ræðu, og góðmenni, sem margir munu
því sakna. —
11. janúar þ. á. andaðist að Engidal í
Skutilsfirði i Norður-ísafjarðarsýslu ekkj-
an Ilerdís Jónsdóttir, á 80. aldursári, fædd
27. ág. 1827. — Húd var gipt Bjarna
J'onssyni, sem var fæddur í Skutilsfirði, og
ólst þar upp. —- Bjuggu þau hjónin yfir
þrjátíu ár, fyrst að Stakkanesi, en síðan
i Engidal, unz Bjarni andaðist, 15. maí
1883, er hann var 58 ára að aldri. —
Brá ekkjan þá búi, og hafði legið rúm-
fö9t 26 árin síðustu, er hún andaðist.
Börn þeirra hjóna, sem upp komust,
eru:
1. Sigurgeir, húseigandi i í?afjarðarkaup-
stað, kvæntur Ólínu Ólafsdöttur.
2. Jón, þurrabúðarmaður að Kirkjubæ í
Skutilsfirði, kvæntur Guðhjörgu Jöns-
dóttur.
3. Benedikt, lausamaður á Hafrafelli.
4. Sigurður, er fiuttist til Ameríku.
Herdís sáluga var „myndarkona, er
naut trausts og virðingar þeirra, sem hana
þekktnu, er „Þjóðv.u ritað.
Þuríður Guðmundsdóttir, er fædd á
Fremri-Hjarðardal í Mýrasókn i Dýrafirði,
þann 1. september 1822, þar sem foreldr-
ar hennar bjuggu um langt skeið, sæmd-
, arhjónin Guðmundur Þorvaidsson, og
Guðrún Torfadóttir, (f 14. mai 1883), sem
bæði voru komin af gömlum og góðkunn-
ugum ættum i Dýrafirði. — Torfi móð-
ur faðir Þuriðar, bóndi i Hjarðardal (ý 9.
marz. 1820), var sonur Jóris bónda i Hjarð-
ardal (ý 1815, 84 óra) tíjörnssoDar bónda
á Núpi í Dýrafirði, Jónssonar prests á
Brdðabólstað í Fljótshlíð (1708—1716),
Torfasonar prófasts i G-aulverjarbæ, (1650
1689), Jónssonar sagnfræðings á Núpi
i Dýrafirði, (ý 1648), G-issurssonar; en
Jón Gissurssori var sammæðra, hálfbróðir
Brynjólfs biskups Sveinssonar í Skálholti.
Þuríður ólst upp í Hjarðardal hjá foreldr-
um sírium alla stund, til þess hún giptist
þar, 28 ára. gömul, þaun 27. október 1850,
Guðmundi skipstjóra Guðmundssyni, vor-
ið 1851 tóku þau ungu hjín við búsfor-
ráðum i Hjarðardal og voru samfarir þeirra
góðar, en ærið skammvinriar, því Guð-
mundur maður hennar drukknaði 'ueð
116
ir um mig, frú Whíteu, mælti hún lágt. „Þér hafið verið
mér svo góð, og — nú megið þér ekki snúa við mér
bakinu“.
„Jeg hefi tekið yður á heimili mitt, sem vinu mína,
af því að mér gatzt vel að yður, og af þvi að jeg bar
traust til yðaru, svaraði Flora. „Jeg taldi yður vera ein-
læga, og væna unga stúlku; en að sjá yður hafa svona
mikið fé undir höndum, það er mér ekki ljúft, þar sem
það samþýðist tæpast stöðu yðar hér á heimilinu, og er
í raun og veru kynlegt, enda bætir það ekki úr skák. að
sjálfri yður er þetta, sem gáta. — Það hlýtur að hvíla
einhver hulda yfir lífi yðar. — Imyndið þér yður, að frú
Delapaine geti gefið nokkrar upplýsingar er að þessu
lúta?u i ’
..Jeg þekkí hana nauða litiðu.
„Hvernig getur staðið á því?u rnælti Flora. „Það
var þó eptir meðmælum hennar, að jeg tók yðuráheim-
ili mitt. Hún er ef til vill nákunnug föður yðar?"
„Getur verið, þó að jeg hafi að vísu aldrei heyrt
hanu nefna hana á nafnu.
„Það er óskiljanlegt!u mæltí Flora; „en nú skal eg
{ fyrramálið inna hana eptir þessu. Er faðir yðarannars
svo fjáður, að hanri sé þess megnugur, að gefa yður allt
þetta fé?u
Hann er ekki eignalaus, en eg hyggj að hann hljóti
þó að hafa gefið mér megnið af því sem hann átti, og
megið þér ekki ætla honum iilt, því að hann er bezti
maðnr.
„En er nú ekki réttast, að koma þessum peniugum
uptur á sinn stað?“ mælti Flora, og hjálpuðust þær svo
121
vera það, og þér getið því ekki vottað mér vinfengi yð-
ar á neinn hátt betur, en að leyfa mér að fara“.
Stanhope gekk fram og aptur, all-eyrðarlítill. „Ef
þér ætlið að fara, af þvi að jeg er hér, Maríau, mælti hann
að lokum, og nam staðar fyrir framan hana, „get jegfrætt
yður um það, að jeg hefi þegar gert nauðsynlegar ráðstaf-
anir til þess, að flytja plögg föður mins héðan, og fer því
sjálfur alíárinn héðan i dag“.
Flora hlustaði á þetta, með a'lmikilli eptirtekt.
„En hvers vegna farið þér ekki eptir því, sem hug-
ur yðar býður yður, Stanhopeu, mælti hún loks, mjög á-
kveðin. „Vér verðum að meta meira skyldur vorar gagn-
vart beir.n, sem lifa, en skyláurnar við hina, sem dánir
eru. — Enda þótt faðir yðar hafi bannað yður, að ganga
að eiga nokkra aðra stúlku, en Nathaliu Yelverton, þá
vitið þér ekki, bvort hún er. — Getið þér nú ekki iinytid-
að yður, að faðir yðar hefði breytt þsssari skipun sinui,
ef hann hefði haft nægan nrnhugsunartima, og finnstyð-
ur það þá rétt gert af yður, að varpa gæfu yðar á glæ,
og trufla sálarrósemi þessarar veslings stúlku, af því að
þér hlýðið skipurr föður yðar í blirrdni. - Það væri afar-
misráðið af yður. Trúið mór ekkjunni hans föðuryð-
ar sáluga“.
„0, að jeg gæti þa.ðu, mælti Stanhope og andvarp-
aði sáran.
.. Þér getið það, og þér skuluð gera þa;'u: mælti frú
Whíte. „Það er helg skylda yðar, að láta Mariu, sem
þór unnið, eigi vern án heimilis. Þegar um þetta þýð-
ingarmesta málefrii ræðir, eigið þér að hlýða röddu sam-
vizku yðar, en eigi að lúta boði neins annars — jafn vel
eigi boði föður yður. — Faðir yðar hefir alls ekki haft