Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 08.06.1907, Blaðsíða 4

104
Þjóðviljinn
XXI., 26-27.
Landsjóður greiðir árlega í sjóði þessa
50 aur. fyrir hvern gjaldskyldan mann.
Styrk úr sjóðnum má veita ellibrum-
nm fátæklingum, sem eru fullra 60 ára
að aldri).
XXXYIII. Frv. um luusamenn og
þurrabúðarmenn. (Aðal-nýmælið það, að
menn geta án ieyfÍ9 bæjarstjórnar, eða
hreppsntfndar, sezt að í húsmenn9ku, eða
þurrabúð, hvar sem vill, ef þeir 8 vik-
urn áður sanna fyrir lögreglustjóra i kaup-
stöðura, en ella fyrir hreppstjóra, að þeir
eigi visan sama9tað í sveitafélaginu að
minnsta kosti í eitt ár).
XXXIX. Frv. um breyting á Jögum
4. marz 1904, um stofnun lagaskóia. (Fer
því fram, að auk forstöðumanns lagaskól-
ans, er hafi 4 þús. króna árslaun, sé skip-
aður f'astur kennari, með 2400 kr. laun-
um, og uukakennari, með 1800 kr. launum).
Þjóðv.“ minnist, væntanlega bráðlega
nákvæmar á frumvarp þetta.
XL. Frv. um vernd ritsíma og tal-
síma neðansjávar.
XLI. Frv. um ákvörðun tímans.
XLII. Frv. um takmörkun á rélti til
oigDa og umráða áfo9sum,lögoám fossa o.fl.
XLIII. Frv. um vitagjald afskipum.
XLIY. Frv. um breyting á lögum
söfnunarsjóðsins. (Lækkun á innlánsvöxt-
um).
XLV. Frv. um skipun læknishéraða.
XLVI. Frv. um vegi.
XLVII. Frv. um skilorðsbundna hegn-
ingardóma.
XLVIII. Frv. um breytingar og við-
auka við lög um kosningar til alþingis
frá 3. okt. 1903, (Frumvarp þetta, sem
er að miklu leyti samhljóða frumvarpi
þvi, er stjórnin lagði fyrir síðasta alþingi,
fer því, meðal annars, fram, að skipta
öllu laDdinu í 7 kjördæmi, og lögleiða
hlutfallskosnÍDgar.)
Um fleiri stjórnarfrumvörp er ritstjóra
„Þjóðv.“ eigi kuDnugt. — Sumra frum-
varpanna verður að líkindum getíð frek-
ar i blaði voru siðar.
Þingmálafundur var haldinn í
Seyðisfjarðarkaupstað 24. mai síðastl., og
var þar samþykkt svo felld fundarályktun:
„Fundurinn lýsir vanþóknun sinni á
þvi, að stjórnin skyldi ekki efna til
Dýrra kosninga, þegar samkomulag var
fengið um skipun nefndar í sambands-
málið.
Hann lýsir og vantrausti á núver-
andi þingi, til að semja við Dani um
málið, sérstaklega með tilliti til fram-
komu meirihlutans i undirskriptarmál-
inu, og vill því ekki, að kosið sé í
nefndina á næ9ta þingi.
En fari samningar fram allt um það,
mótmælir fundurÍDn því harðlega, að
samið sé á öðrum grundvelli, en þeim,
að Island verði sjálfstætt sambandsland
(Gamli sáttmáli).
Ella lítur fundurinn svo á, að full-
ur aðskilnaður sé ekki einungis eina
f'æra leiðin, heldur jafn vel hin æski-
legasta“.
Alþm. kjördæmisins, Jón Jónsson frá Múla,
bar fram „frjálslynda tillögu í sambands-
málinu, en vildi ekki láta lýsa vanþókn-
un á stjórninni, né vantrausti á meiri
hluta þings“, að því er símritað er frá
Seyðisfirði.
Þingraálaíundur var haldinn á
Akureyri á annan dag hvitasunnu (20.
mai), og var þar samþykkt svo látandi
ályktun:
„Fandurinn mótmælir því, að vænt-
anlegir sambands-samningar við Dani
byggist á þeim grundvelli, að Island
sé innlimaður, óaðskiljanlegur hluti
danska ríkisins, heldur krefst hann þess,
að Island verði viðurkennt frjálstsam-
bandsland Danmerkur, eins og það var
við Noreg, eptir Gamla sáttmála, með
fullveldi yfir öllum sinum málum. —
Þetta felist skilyrðalaust í Nýja sátt-
mála, jafn vel þótt Dönum yrði með
samningi falið, að fara með erahver
mál fyrir Islands hönd, meðan svo þyk-
ir henta, eptir ástæðum landsins. —
I öllum öðrum málum skulu Islending-
ar vera einráðir með konunal, um lög-
gjöf sina og stjórn, og verða þau mál
að sjálfsögðu eigi borin upp i rikis-
ráði Dana“.
Fundarályktun þessi var samþykkt með
sau.hljóða 90 atkvæðum, nema hvað tveir
greiddu atkvæði gegn síðustu málsgrein-
inni (að bera málin ekki upp í ríkisráði).
Enn fremur var og, með öllum atkvæð-
um gegn 2, samþykkt, að Island hafi sér-
stakan fána, að landhelgin sé íslenzk, og
að þegnréttur landanna verði aðgreindur.
Loks var Guðm. læknir Hannesson kjör-
inn fulltrúi á Þingvallarándinn.
210
Heitmeyju sinni hafði hann kvarazt svo að segja
síðasta kl.tímann, er hann lifði, látið hana fá ættarnafn
sitt, og séð framtið hennar borgið.
Og til þess að stuðla að gæfu sonar síns hafði hann
boðið honum, að ganga að eiga dóttur þess manDS, er
var sömu syndinni seldur, sem hann sjálfur, því að hún
var eina stiilkan, er eigi gat brigslað honum um glæp föð-
ur haDS.
Allur vafinn, sem Stanhope hafði tekið svo nærri
sér, var nú horfinn.
HoDum varð það nú jafn vel ljóst, hvernig þvi var
var varið, að faðir hans hafði nefnt stúlkuna, er hann
vildi, að hann ætti, Nathalíu Ylverton.
Frú Delapaine, er hafði verið alda-vinkona móð-
ur Stanhope’s, kom dag Dokkurn, til þess að færa Stan-
hope, og unnustu hans heillaósk sina, og lét þá í ljós
ánægju sÍDa yfir þvi, að trúlofun þessi væri i samræmi
við siðustu ósk hr. White’s á jörðinni. — Og er Stanhope
spurði hana all-forviða, hvernig stæði á þvi, að hún vissi
þetta, rétti hún honum bréf, sein hún hafði fengið á dánar-
degi hans -- þriðja bréfið, sem hr. White hafði ritað
þenna dag —, og var þar sagt fullum stöfum, að það væri
innilegasta ósk Wbite’s, að sonur hans og Nathalía Ylverton,
— er nú bæri nafnið María Dalton, og væri hjá föður
sínum á Markbam-torgi — yrðu hjón, og var það til þess,
að frú Delapaine, sem gömul vina móður Stanhope’s kærrii
þeim i kunnirrgsskap hvort við annað, þar sem ákjósan-
legast væri, að þau yrðu ástfaDgiu hvort í öðru, og
kvaðst White mundi blessa þá stund, er Nathalía yrði
kona sonar síns.
„En þegar jeg, eptir lát hr. White’s, ætlaði að fara
7
þér nokkura hugmynd um, hvar Laura, dóttir yðar er
niður kominn?“
„Alls eigi, þvi eÍDS og jeg drap á áðan, hefir hún
ekki ritað eina linu, síðan hún hljóp brott með sÖDg-
kennaraDum, þrjótnum þeim arne. — 1 bréfinu, sem hún
skildi þá eptir, sagði hún mér, að þau hefðu í huga, að
setjast að í Nýja-Sjálandi; en hvort þau hafa gert alvöru
lír því, og hvort hún er lifs, eða liðin, er mér ókunnugt
um; en sé hún dáin, gengur arfurinn til næ9ta erfingja.“
.Betri rárstöfun gat eg eigi gjört“, mælti Musgrave
enn fremur, all-hikandi, og var sem hann vænti þess, að
rectorinn samsinnti sér.
Vinur hans hummaði, og ræskri sig. „En álítið
þér eigi réttast, að símritað sé til Friðriks?“
„Hvers vegna? Mig langar okki til þess, að sjá
hann, og hann langar fráleitt til þoss að sjá mig. — Hann
er þrár í lund, og hefir gagnstætt vilja mínum, kosið sér
lífsstöðu, sem heiðvirðum manni er ósamboðin.“
„Eruð þér ©igi of harður, er þér áfellist hacn, Mus-
grave? Þér vilduð, að hann yrði lögfræðingur!“
„Já; inér gazt vel að drengnum, og vildi því sjá
framtíð hans vel borgið; en i stað þess að vera mér að
skapi, fór hann að semja sjónleiki! Svei aptao!“
„Það getur líka orðið maður úr honum á þann hátt“,
svaraði rectorinn, hóglátlega.
„Ókunnugt er mér um það."
Rectorinn brosti. „Hafið þér aldrei heyrt Shake-
speare nefndan?“ mælti hann.
„Gagnvart bróðursyni mínum hefi eg gjört skyldu
mina, og fram yfir það, og vil þrá eigi eiga lengur
orðakast við yður um það atriði. Þrátt fyrir ódugDað