Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 13.02.1908, Page 5

XXI., (5 —7.
.Þjóbviljinn.
25
Öll þjóðlee félög liér á landi vill höf-
imdurínn, að stofni til skeinmtana, og
styrki fyrirtæki þetta, og skorar á blöð-
in, að brýna fyrir almenningi, hve mik-
ilsvert raálefnið sé, og muni þá allt vel
ráðast, svo að nauðsvnlegan „undirbún-
ing megi hefja í tæka tíðý
Að lokum getur hann þess, að allan
styrk, og styrk-loforð, megi senda gjald-
kera „Ungmennafélags íslands1*, hr. Arna
■Jdliannssyni, biskupsskriíara í Reykjavik,
eða varaformanni þess, Helr/a VaHyssyni
í Hafnarfirði.
•*= *
*
* *
* * • * *
Ritstjóri ,Þjóðv.‘ vill veita ofan greindu
málefni beztu meðmæli sin, og væntir
þess, að það fáí almennt góðan byr hjá
þjóðinni.
Sullhamrar.
I greirr, 9em birtist í „Lögréttu41, 29.
janúar þ. á., eptir „Islending", segir, með-
al annars, um ráðherrann:
„Það getur engum dulizt, að hagur þjóðarinn-
ar hefur færzt fljótum skrefum í sjálístæðis-
og sjálfstjórnaráttina, síðan hann kom til sög-
unnar; munu Danir aldrei hafa hopað jafn langt
fyrir nokkrum íslending, sem þeir hafa hopað
fyrir honum; er ljóst, að til þess hefur þurft
mikla orku af hans hálfu“.
Höfundurinn slær þessu fram, án þess
að gera mirmstu tilraun til þess, að rök-
etyðja þessi ummæli sín. -- Hann bend-
ir ekki með einu orði á það, á hverju
hann byggir þenna dóm sinn, og var þess
þó sízt vanþörf, þar sem kunnugt er, að
fjöidi nianna hér á landi lítur alveg gagn-
stæðum augum á það mál.
Ofan nefnd ummæli fáum vér því eigi
séð, að séu annað, en gullhamrar, sem
hvorki eru höfundinum, né ráðherranum,
hollir.
Höfundurinn ætti því aðsýnaþárögg
af sér, að rita nýja blaðagrein, og skýra
fyrir almenningi, á hverju hann byggir
ofan greind ummæli sin.
Só honum kunnugt um einhver afiek
af hálfu ráðherrans, sem almenningi er
óknnnugt um, væri æskilegt, að bann gerði
sem fyrst grein fyrir þeim, svo að sú
sæmd, sein ráðberrann kann að hafa unnið
til, se eigi af honuru dregin.
En þeir, sem iesa ummæli höfundarins,
og eigi hafa haft tök á því, að kynna
arinnar, geta ef til vill látið blekkjast af
þeim, og er greinarhöfundinum þetta þvi
alls eigi ábyrgðarlaust.
Ef til vill þykir honum sjálfum ekki
gaman að því, að láta slá sór gullhamra,
og þá má hann vita, að öðrum getur einn-
ig vei ið líkt farið.
Læknisleynð i Inn-Djúpinu.
(Úr bréfi úr Norður-ísafjarðarsýslu).
. . . „Nú er sýslunefnd, og iandssjóður,
farin að gera út vetrarbát um Djúpið, til
póstferða og annara fiutninga. — Hefir
báturinn þegar farið þrjár ferðir, og aldrei
hefir hann enn getað fylgt áætlun, munað
2—3 dögum í hvert sinn, og þó hefir alis
engin ótíð verið. - En vetrarferðirnar
ganga svona ár, eptir ár. — Það er sýn-
Í9horn af þvi, hve hægt Inu-Djúpsmönn-
um er, að ná til læknis, og fæstir þó fæ.r-
ir um, að leigja til þeirra ferða yfirbyggða
stórbáta, eins og þessi bátur er, sem geng-
ur í vetur.
Út yfir tekur þó, ef satt er, að ekki
einu sinni þessi bátur — sem ekki má
koma við, nema á fáum stöðum, og það •>
þeim beztu — fáist vátryggður í þessar
ferðir. — Yrði liklega snúningasamt fyrir
vesalinga, að smala saman ábyrgðarmönn-
um á Isafirði fyrir 2—3000 kr. í hvert
sinn, sem þeir þurfa að vitja læknis.
En hvað er um að tala? Yið þetta
verðum við að búa fyrst um sinn, þó að
ástandið sé óþolandi. — Næsta þings verð-
ur efalaust leitað, og má ske hefir einhver
j gott af þvi, t. d að priðja lækninum sé
| hrúgað í kaupstaðinn . . .“
Sala á ísl. Yarniagi í Kaapmannaliöfn.
Nú um áramótin lágu óseldir í ÍKaup-
mannahöfn um 3000 ballar af uU, sem
ekki fékkst neitt boð í, og er mælt. að
það hafi 9tafað af peningavandræðunum
í Ameríku; en Ameríkumenn hafa síðustu
árin keypt megnið af islenzku ullinni.—
I hvita haustull fékkst ekki hærra boð,
en 40 aur; en fyrir það vildu menn eigi
selja, og geyma því ullina fyrst um siun.
Islenzkar yœrur hafa og lækkað mjög
í verði i Kaupmannahöfn, og vöndullinn
(2 gærur) 16 pd. að þyngd, selst að eins
á 4 kr., eða 25 aur. pd.; en fyrir rúmu
ári, var verðið freklega helmingi hærra.
Af málfiski, er sendur var til Kaup-
mannahafnar síðustu mánuði liðna ársins,
lá megnið óselt, og verðið miklu lægra,
88
vil reyna. að bæta fyrir það, sem eg hefi áður brotið
gegn yður?“
Um leið beigði hann sig ofan að henni, og horfði i
augu henni. „Lofið mér að sjá fyrir yður, og hugsa um
yður, eins og mér hefði jafnan verið skylt að gjöra“.
„Æ, lofið mér að fara!u mælti hún, og fann hann,
að titringur fór um hana alla.
„Hugsið yður nú vel um, Benedikta!" hvíslaði liann
að henni. „Er bað óhugsandi, að við verðum góðir vin-
ir? Er yður i raun og veru svo ílla við mig?u
Benedikta átti í miklu stríði við sjálfa sig. Tilfinn-
ingarnar brutust um. — Hún ætlaði að svara, sem hún
var vön, en fann, að hún gat það ekki.
„Já“, sagði hún þó að lokum, hálf-snöktandi.
Hann sleppti bhðlega hönd hennar, og varð ein-
kennilega brosleitur, og hýr i augunum.
Hún var ekki reið við hann; það var hann viss um.
„Benedikta!44 mælti hann „Jeg hefi í dag gjört
fyrstu tilraun, til að sættast við Baldvin, frænda11.
Hún horfði forviða á bann, en geðshræringin, setn
hún var í, varnaði benni máis.
„Já“, mælti hann. „Það á að verða friður milli
mín og hans, einlægur friður. — Og þegar svo langt er
komið, von eg, að hann flytji sig hingað, og býst eg þá
við, að fá opt að vera viðstaddur, sem áheyrandi, er ó-
nefndir kunningjar syngja, og leika á hljóðfæri, því að
jeg er húsráðandi hérna, og því eigi auðið, að meina
mér það“.
-Jeg syng ekki optar, aldrei optar, meðan mér er
haldið her, sem fangau, rnælti hún, en þó* eigi með þeirri
-ákefð, sem hún annars átti vanda til.
81
Georg fór að hlæja. „Frænka þin!u mælti hann
„Vertu nú einlægur, góði vin! — Benedikta er þó
ekki skilgetin dóttir föðursystur þinnar!u
Ulrich roðnaði út, undir eyru. „Þér skjátlazt!u mælti
hann. „Foreldrar hennar voru gefnir í hjónaband af
presti og borgmeistara í lögmætt hjónaband!“
„Og hvað sem því líður“, mælti Uirich enn freraur,
„skal eg sjá um, að hún komizt eigi i hendur neins karl-
manns, nema þess, er leiðir hana upp að altarinuú
Q-eorg dró þungt andann. „Skaði!u mælti hajm.
„Hún er Ijómandi falleg! Jeg get ekki látið vera að
hugsa um hana!u
„G-akktu þá í guðs nafni að eiga hana!u mælti
Ulrich.
„Granga að eiga hana!“ mælti Georg. „Jeg er lirædd-
ur um, að jeg yrði þá reyrður of hörðum fjötrum44.
Lengra varð ekki samtalið, því að Georg hallaði
sér nú makindalega aptur á bak í stólnum, og skimaði i
allar áttir í leikhúsinu, án þess hann virtist sinna leikn-
um, sem sýndur var á leiksviðinu.
Uirich veitti leiknum og fremur litla eptirtekt í fyrstu
en svo fór hann að verða eptírtektasamari, því að leik-
urinn sýndi, hvernig farið getur fyrir ungri stúlku, sem
raætir of ströngu aðhaldi, en ekki er sýnt traust og
kærleiki.
Hvernig gat eigi bafa farið, að þvi er Benediktu
snerti?
Hann gaf lítinn gaum að þvi, sem Elín var að segja,
og þegar leiknum var lokið, kvaðst hann vera þreyttur,
og fór beina leið heim til sín, en vildi ekki fara inn á