Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 20.04.1909, Qupperneq 5

XXIII., 17.—18.
Þjóbvjl j inn
69
að miklum notum í sumum héruðum lands-
ins, þegar svo ber undir að harðindis vet-
ur með hafísum kemur eptir grasleysis-
sumar, og nefndin telur enn fremur lík-
legt að kornforðinn gefi í ísárum verið
mikilsverður að grípa til hans tii mann-
eldis, þegar aðflutningar eru teptir.
I nefndinni voru: Flygenring, Jósep
Björnsson og Kr. Daníelsson.
Bókasafn ísafjarðarkaupstaðar.
Efri deild hefir, samkvæmt tillögum
síra Sig. Stefánssonar, samþykkt frum-
varp þess efnis, að bókasafni Isafjarðar-
kaupstaðar verði veittur sami réttur, sem
önnur bókasöfn laDdsins hafa, sbr. lög
22. nóv. 1907 (að það fái ókeypis eitt
eintak af öllu, sem prentað er hér á
landi).
Skipting ísafjarðarlæknishéraðs.
Nefnd sú, er neðri deild kaus, til að i-
huga frumvarp um ofan greint efni, varð
ei á eitt mál sátt.
Meiri hlutinn (Sk. Th„ Jón Sigurðs-
son og Þorleifur Jónsson) lætur það álit
í ljósi, að [þrátt fyrir breytingu þá, er
gjörð var á læknaskipuninni 16. nóv. 1907,
bresti þó enD nokkuð á, að læknaskipun-
in sé í sumum héruðum landsins komin
i|það horf, að við|megi una til langframa,
og telur þær óskir landsmanna, er lúta
að því, að þeim sé eigi gert það ókleift,
eða því sem næst, að verða aðnjótandi
læknishjálpar, flestum kröfum réttmætari,
og þinginu því skylt, að bæta um þeim
smámsaman, þótt fjárhagsástand landsins I
og iækDafæðin leyfi eigi, að fullnægt sé
allra óskum í senn.
Að því er skiptingu Isafjarðarlæknis-
héraðs snertir, telur meiri hlutinn um
afar-brýna þörf að ræða, og leggur því
með þvi, að Nauteyrarlæknishérað, sem
fyr var, sé að nýju sett á stofn.
Minni hlutiun (Jón Magnússon og Pét-
ur Jónsson) er á hinn bóginn mótfallinn
allri fjölgun læknishéraða að sinni.
Styrktarsjóður barnakennara.
Nefnd sú, er efri deild fal, að ihuga
nefnt málefni, leggur til að 2. gr. frum-
varpsins orðist svo:
„Hver sá kenDari, sem ráðinn er til
kennslustarfa samkvæmt lögum um fræðslu
barna 22. nóvember 1907 greiðir í sjóð-
inn á ári hverju l°/0 af kennaralaunum
sinum, séu þau ekki hærri en 500 kr.,
ix/2°/o s^u Þau y®r 500 kr. °§ allt a^
1000 kr. og 2°/0 ef þau eru yfir 1000 kr.u
Mat jarðabóta á Vesturlandi.
Skúli Thoroddsen ber fram þingsálykt-
un þess efnis, að skora á landstjórnina,
að hlutast til um, að á Vesturlandi, norð-
an Gilsfjarðar, sé lagt þriðjungi minna
af jarðabótum í dagsverkið, en í öðrum
héruðum landsins, er um styrk úr lands-
sjóði til búnaðarfélaga ræðir.
Prestssetrið Húsavík.
Steingr. Jónsson ber fram frv. i þá átt,
að heimild sé veitt, til að selja prests-
setrið Húsavík, að undan skildu túni og
húsum, en með kirkjujörðinni Þorvalds-
staðir, og sé verðið ákveðið af dómkvödd-
um möunum, en þó eigi lægro, en 24
þús.
Lending í Bolungarvíkurverzlunarstað.
Um þetta efni ber Sk. Th. fram svo
látandi þingsályktunartillögu í neðri deild
alþingis:
Neðri deiid alþingis ályktar, að skora
á landsstjórnina, að hlutast til um, að
verkfræðingur verði sem fyrst, á kostnað
landssjóðs, iátinn skoða og gera tillögur
um, á hvern hátt nauðsynlegar umbætur
verði gerðar sem kostnaðarminnst á lend-
ingunni í Bolungarvíkurverzlunarstað í
Norður ísafjarðarsýslu.
Svarað stutt ósvífnis-aðdröttun.
—o—
í „Lögréttu11 var því fyrir skömmu varpað
fram, að ritstjóri „Þjóðv.“ hefði gert ágreinings-
atkvœðið i millilanda-nefndinni — af eintómri
valdafíkn.
Það er ekki ný saga, að þeir, sem haga breytni
sinni í hvívetna eptir því einu, sem bezt hentar
hagsmunum, eða hégómagirni, sjálfra þeirra, ætla
jafnan, að aðrir séu, eins og þeir, að gera ekkert,
sem gott er, eða þjóðræknislegt, nema runmð sé
af íllum rótum.
En í þetta skipti hefði ritstjóri „Lögróttu þó
átt að gœta þess, er hann varpaði fram ofan
greindrijósvífnis-aðdróttun sinni, að hann skáldaði
allt of lygilega.
Þegar ritstjóri „Þjóðv.“ gerði ágreining sinn
i millilandanefndiuni, voru líkurnar til þess, að
skoðun hans yrði ofan á við kosningarnar, sann-
arlega nauða litlar, og eigi höfðu hinir íslend-
ingarnir i nefndinni þá trú á þvf, að það væri
vegurinn til vegs og gengis, að fylgja ekki þeirra
150
þá, því sð það er betra, að beita mildi, en hörku, náist
takmarkið engu að síður, enda ertu ekki sendur hingað,
til að eltast við tollsvikaraDa, heldur til að vernda stöð-
ina gegn árásum“.
„En náist takmarkið því að eins að tollsvikurun-
um sé hegnt?“
„Það getur náðst á annan hátt, Frank!“ mælti hún.
„Allir hlýða frænda mínum; skipi hanD svo fyrir að eigi
megi ráða á stöðina, þá er henni óhætt. — Jeg skal tala
við hann.
„Það er ekki til neins. — Jeg hefi hegar talað við
hann.“
„llann fer að orðum mínum; hann verður að gera
það !u mælti Maggy. „Honum þykir vænt um mig, og
hann hefir aldrei synjað mér neinnar bænaru.
Frank brissti höfuðið, all-efablandinn.
„Þér skjátlast, Maggy!„ svaraði Frank. „Jeg er
hræddur um, að hann verði ósveigjanlegur, að því er
þetta snertir, enda þótt hann megi sín svo mikils, að hann
geti haldið sjómönnunum í skefjum. — Hann er eigi að
eins foringi tollsvikaranna, heldur hefir hann og, sem
fyrirliöi strendrænÍDgjflnna, enn gildari ástæður, til að óska
þess, að stöðin sé eyðilögð.u
„Strandræningjar?1* mælti hún, og brá mjög, því að
hún vissi eigi, hvað átt var við.
„Sdgirðu mér eigi sjálf, að faðir þinn kæmi opt
heim með strandmuni?“
_Er það ó!öglegt?u spurði Maggy. „Það, sem sjór-
inn skolar á land, hlýtur að vera eign, þess er bjargar! Því
það skllur hver maður! Ættu menn eigi að hirða það.
„Eigur veslÍDgs skipsbrotsmannanna eru eign ekkna
143
„Af bókum?"
„Já, jeg á nokkrar bækur!“ svaraði hún, fremur
roggin. „Það eru opt bækur í kössum, sem pabbi kem-
ur heim með, er hann sækir strandmuni, og fæ jeg þær
einatt hjá honum, því að ekki hefir hann neitt við þær
að gera. — Jeg hefi lesið þær svo opt, að jeg kann þær
nálega utan bókar. — En þar er þess ekki getið, hvaða
menn tollsvikarar eru.“
„Jeg hefi numið ýmislegtu, mæíti hún enn fremur,
„sem eg hefi engin not af; en um ýmislegt, sem mig
langar, t.il að vita, fæ jeg enga fræðslu; en um það get
eg sjálfsagt fræðst af yður, þvi að þér berið líklega skyn
á allt upphugsaDlegt".
Orð þessi, sem hún talaði blátt áfram, og þó hálf
feimnislega, höfðu mikil áhrif á Frank, og fannst hon-
um hann verða að afsaka sig við hana, þar sem honum
hafði orðið það á, að fá íllan grun á henni.
Hann stóð óejálfrátt upp, settist hjá henni, þreif í
hönd hennar, og þrýsti hana innilega.
„Maggyu, mælti liann alúðlega. „Jeg skal sagja
yður allt, sem þér viljið fá að vita! En þér verðið að
heita mér því, að reiðast mér ekki, ef orð mtn kynnu að
baka yður sorg! — Sannleikurinn er opt beiskur!“
„Það skiptir engu!“ svaraði hún í hálfum hljóðum.
„Jeg fæ, hvort sem er, einhvern tíma að vita það, og
mér finnst mér falla betur, að þér sogið mér frá því! Eru
ekki tollsvikarar Blæmir menn?u
Frank átti bágt með að ovara þegar. — Hann kenndi
innilega í brjósti um ungu stúlkuna, og gladdist yfir sak-
leysi hannar. — Hann fann, að hönd hennar titraði, og
þegar hún lypti upp höíðinu, og horfði á hann, hálf biðj-