Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 31.01.1910, Blaðsíða 7

ÞjÓBVIUiN ' .
19
XXIV., 4.-5.
Dokkur síðustu ár æSrmar rak lyfjaverzl-
uu á eigin kostnað.
Lárus heitinn var bróðir Sigfúsar
Arnasonar, er um eitt skeið var þing-
maður Vestmannaeyinga, og nú dvelur í
Ameríku, og kaupmannanna Ei.iars og
Jóns Arnasona hér í bæ.
15. okt síðastl. andaðist í Minneota
i Bandaríkjunum Quðni Stefán Sigurðsson
fæddur að Ljósavatni í Suður-Þingeyjar-
sýslu 7. ág. 1848
Foreldrar hans vöru: Sigurður bóndi
öuðnason á Ljósavatni, og Björg llall-
dórsdóttir, kona hans — A gamla-árs-
daginn 1875 kvæntist hann eptir lif-
andi ekkju sinni, Sigríði Jóakimsdóttur
frá Tjörnesi, og hafði tveim árum áður
flutt til Vesturheims.
Guðoi Stefán var lengstum við verzl-
unarstörf riðinn, og telur „Sameiningin“
hann í tölu helztu landnámsmanna meðal
Islendinga, er vestur hafi flutt
Enn er rosknu fólki A Alptanesi, að vonum
minnisstæður hinn hörmulegi mannskaði nóttina
milli 7. og 8. janúar 1884, er teinæringurinn frá
Hliði á Alptanesi týndist með öllum mönnum
er á voru. Voru það yfirleitt atgeríismenn á
hezta skeiði, og týndust þar, upprennandi út-
vegsbændur á Alptanesi og hinir röskustu for-
menn þeirra sjálfrar sveitar-
A aldursfjórðungi þeim, er síðan or liðinn,
hefur það hyggðarlag átt á hak að sjá tiitölulega
raörgum hinum nýtustu mönnum, merkis og
^ugnaðarbændum, er voru sveitinni styrkar stoðir.
Minning þeirra, hvort sem þeir fóru lífs eða
liðnir, er geymd i heiðri og þökk, en sárt er
missisins að minnast.
Enginn þessara merkisbænda verður hér
nafngreindur noma sá, er síðastur er látinn:
Sigurður Jónsson. er andaðist 21. apríl síðastl.
(1909) á heimili sínu, að Deildarkoti á Alpta-
nesi. Hann var fæddur IJ.nóv. 1859. l'oreldrar hans
voru: Jón Jónsson 02 Guðfinna Sigurðardóttir,
merkishjón, er bjuggu langan aldur á Deild og
lifðu þar gullbrúðkaup sitt; nú er hann látinn
fyrir 5 árum, en hún er enn á lífi. — Sigurður
sál. lrvongaðist 31. okt.1884, ungfrú Kristbjörgu
j Gottsveinsdóttur, þeirn varð 8 barna auðið, hún
( lifir mann sinn ásamt 5 dætrum þeirra, og held-
; ur áfram búi hans.
Sigurður reisti bú á tiokkrum hluta afjörð-
' inni Deild og bjó þar til dauðadags, fyrst reisti
hann sér þar sæmilegan bæ, síðan snoturt i-
húðarhús úr timbri. Hann var iðjnmaður svo
mikill, að svo mátti að orði kveða, að félli ekki
verk úr hendi, og atorkumaður mikill bæði til
lands og sjávar. Hann þótti góður formaður,
var ötull sjósóknari og aflasæll, eltki siður var
hann ötull við jarðyrkju í landi og sætti það furðu
j hve miklu hann með eigin höndum fékk af-
j kastað í þeirri grein. Það er eigi ofmælt, að
j hanti hætti býli sitt manna mest og ræktaði það
I manna bezt, og hóf það úr röð smábýla til vegs
og gerði að álitlegum bústað. — Með arð af sjó
og landi kunni hann manna best að fara: bún-
aðist honum ávalt prýðisvel, þrátt fyrir all-
mikla ómegð og misbrestasamt árferði á búskap-
artíð hans. Heimili hans var jafnan gott heim-
ili og prýðilegt, og heimilslíf hans ánæajulegt og
farsælt; enda voru hjónin samhent um að upp-
byggja það á allan hátt og veita börnunum gott
uppeldi. Eru slíkir húsfeður i sannleika nýtir
menn og miklir í verki sinnar köllunar, og góð-
ir synir fósturjarðarinnar.
‘ Dmhyggja hans fyrir heimilinu var frábær,
og sjálfsagt hefði hann helzt kosið, að veria öll-
um stundum og öllum áhuga sínum öskiftum í
þarfir þess, en vera laus allra opinbera mála
og starfa. En eins og nærri má geta komst jafn
i
I
|
í
I
hygginn, greindur og virðingarverður tnaður eigi
undan slíkum störfura. — Atti hann þvíað jafn-
aði sæti ýmist í hreppsnefnd, skólanefnd oða
sóknarnefnd, og stundum í þessum nofndum
samtímis. í nefndum þessum starfaði liann með
fagurlega, sameinaðri glaðværð og alvöru, kappi
og gætni, lipurð og stefnufestu, og lagði gott og
viturlega til mála.
Þegar slíkir mcnn látast um aldur fram, er
að þeim mikill mannskaði. Svo er og um Sig-
urð heitinn, nð þótt heimilið sakni hnns sárast,
er byggðarlagi hans öllu að honum tilfinnanleg-
ur missir og sár eptirsjá.
Missinn getur enginu bætt, en til góðs má
verða að minningin sé glædd og geymd, og með
það fyrir augum oru minningarorð þessi ritup.
X.
REYKJAVÍK 31 jau. 1910.
All-þyklt snjóbreiða á jörðu, og kafaldsfjúk
öðru bvoru, en hægt veður all-optast, og fremur
væg frost.
20. þ. m. kom gufuskipið „ísafold“ vestan
af ísafiiði. — Með skipinu komu: Guðm. skáld
Guðmundsson, og frú* hans, og Kristinn yfir-
fiskimatsmaður Magnússon.
Kefnd befur skipazt, til að gangast fyrir sam-
skotum handa þeim, er tjón biðu við húshrun-
ana liér í bænum aðfaranóttína 22. þ. m.
í nefnd þessari eru: ráðherrafrú Elízahet Sveins-
dóttir, landshöfðingjafrú Elin Stephensen, frú
Kristín Jakohsson (kona, latidshókavarðai ins), frú
Sigríður Hjaltadóttir (kona Jóns yfirdómara Jens-
sonar) og bæjarfógetafrú Þóra Magnússon.
Sótara í vestur-bænum hefur bæjarstjórn skip-
að Sæmund Einarsson i Vesturgötu nr. 24. og
er honum veitt starfið frá 1. marz þ. á.
korriuð hér í fyrsta skipti. Vér sátum í sama herberginu
sem þá.
Allt í einu byrjaði hljóðskraf, með því að einhver
þóttist hafa séð son lávarðarins í fordyrinu.
Alla setti nú hljóða, með því að mér vorum i eng-
Um vafa um það, að á næsta kl tímum yrði telft um
iífsgleði lávarðarÍDS, og um framtíð ættar hans.
Fregnin um það, að Robert Aberdeen væri kominn
reyndist sönn.
Tb þess að koma sín vekti eigi eptirtekt, hafði hanD
farið úr vagninum kippkorn frá höllinni, og komið fót-
gancflndi, þrátt fyrir kafaldshriðina“.
Wili Sídeler mælti síðaD, í lægri róm, eins og hann
væri hræddur um, að einhver heyrði til sín.
“Forvitnin var nú mikil hjó öllum. — Jeg hafði
Vænzt þess, flð lavarðurinn gerði mér þá eða þegar vís-
bendingu utn komu sonar síns, og því þótti mér í 11 s viti
er það brást.
Loks gerði þó lávarðurÍDn boð um það, að leggja
a borð fyrir son sinn, og að búa uin rúm handa honum.
Robert hafði hitt föður sinn í bókasafnsherberginu,
°g furðeði mig á því, er eg kom þangað, að hitta hann
Þar einan.
Hann gekk hratt f'ram og aptur i herberginu, og
svaraði engu orði, er eg kastaði ó hann kveðju.
Þótfist eg DÚ skilja, að sættir hefðu eigi koniizt á
',lpð þeipr, feðgunum, og kom mér það til þess, að gera
Pað. sem eg PJIa hefði eigi leyft mér.
Jeg íómaði upp höndunum, og sárbændi hann um
ar annast við ílla breytni sína, og að gjörbreyta lifn-
aðarhattum sinum
34
látur, og óreglusamar. — Þetta er oss ef til vill öllum
að kenDa — ekki að eins Francis lávarði, heldur og mér
líka. — Hann var einka-sonur lávarðarins, og unnum vór
horium allir, eins og eðlilegt var. Harm var glaðlyndur, og
fríður sýnUm, og strákapör hans skoðuðum vórþáaðeins
sem bernsku- brek“
EÍDbvern tirna hljótið þið þó að hafa rekið ykkur á
hvers eðlis lundarfar hans var í raun og veru“, mælti
ungi mólfærslumaðurinn.
„Hár-rétt!“ svaraði Sídeler „Francis lávarður kom
honum í háskólann í Elton, til þess að hann gæti aflað
sér þar þeirrar þekkingar, sem stöðu bans, og framtíð,
satridi.
Þar brauzt óhemjuskapurinn út.
Að líkindum befir hann rekist þar á sína lika, er
haft hafa skaðleg áhri‘" á hann.
Að lokum var hann rekinn úr skólanum með háð
ung 02 smán.
Auk annars var hanD orðinn þar svo stórskuldugur
að Francis lávarði veitti full örðugt, að varna því, að op-
inbert hneixli risi af.
„Áfram!“ mælti ungi málfærslumaðurinn, sem var
mjög um það bugað að Will Sídeler sleppti öllu, sem
smávægilegt var, svo að samræðan snerist serr. fyrst að
þvi sem var aðal-atriði málsins.
.Francis lávarður lét hann þá koma heim“, mælti
ráðsmaðurinn, „og hefir ef til vill gett sér von um, ah
hann myi.di setjast, er hann væri undir siddí umsjón. —
Brátt komst haon þó að raun um, að sór he ði hörmu-
lega skjátast, því að Robert Aberdeen hélt á rarn sömn
lifnaðarháttum, sem haon hafði tamið sér í Eíton, ogvar