Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 12.09.1910, Blaðsíða 4

164
ÞjÓÐVIL.jINN.
XXIV., 41.-42.
reyndar er engin nýjung, að' verði eptir
sjúkdóma. Hifa flbakteríu“-sérfróðir menn
verið til kvaddir, til þess að reyna, að
komast eptir, hvað sjúkdóminum veldnr.
Skákmenn ýmsra þjóða reyndu skák
með sór í Hamborg í ágústmánuði, og
varð sá hlutskarpastur, er Schlechter er
nefndur, og hlaut 1800 kr. verðlaun (2000
rígsmörk þýzk).
24. ágúst þ. á. bruDnu 60 hús á Alt-
Strelitz, og urðu fjöldamargar fjölskyldur
húsnæðislausar.
25. ág. síðastl. hélt Vilhjálmur keisari
ræðu í Königsbsrg, og gat þess, hve
nauðsynlegt væri, friðarins vegna, að hafa
herbúnað í góðu lagi. Kvaðst hann og
skoða sig sem verkfæri í hendi guðs, og
fara sínar leiðir, hvað sem dagdómum
annara liði. — Kvennfólkið vildi hann
og, að hóldi sér að kyrlátuin störf um á heirn-
ilum, en sinnti eigi félögum, og fundar-
höldum.
Ræða keisarans hefur vakið mjög mikið
urntal, og líkar ýmsum það ílla, hve lítið
keisarinn gerir úr skoðun sinni á almenn-
íngsálitinu, telja það eigi sæma, þar sem
hann só þingbundinn keisari. —
Pinnland.
Mælt er, að þing Finna („landdagur-
innu) muni ef til viil skorast undaD, að
kjósa fulltrúa, er sæti eiga að hafa í ríkis-
þÍDgi Rússa, samkvæmt grundvallalaga-
breytingunDÍ, er þing og stjórn Rússa
heíur samþykkt, að Fmnum fornspurðum
og fari svo, þá er þess vænzt, að „land-
dagurÍDn“ verði rofinn, og efnt til nýrra
kosninga.
Finngkur maður, Abraham Haaps að
nafni, var nýlega tekinn fastur, hafði
svikið ýms félög um 150 þús. rigsmarka.
Rússland.
Hjá stjórn Síberíu-járnbrautarinnar varð
nýlega uppvíst um 40 milljón króna sjóð-
þurrð, og eru ýmsir hátt settir embættis-
menn við hann riðnir.
Sprenging varð nýskeð í húsi í War- í
shaw, og brunnu þar inni sjö menn. j
Pest-sýkin hefir stungið sér niður í j
Suður-Rússlandi, t. d. í borginni Olessa, j
og ætla menn, að hÚD hafi borizt með j
rottum í einhverju skipi, sem þangað hef- j
ir komið.
Um 112 þús. manna hafa sýkzt af
kóleru í Rússlandi, að því er mælt er, og
af þeirri tölu látizt 50 þús. —- I sumum j
þorpurn, þar sem kolanámur eru, hafa lát- j
izt 50°/0 af verkamönnum, ogflýjamenn j
hópum saman þaðan, sem veikin kemur, i
Og verður það til þess, að hún breiðist út. j
|
Bandarikin.
Járnbrautarslys varð í Miohigan í á-
gústmánuði, og bíðu 18 rnenn bana, en
20 hlutu meiðsli.
Annað járnbrautarslysið varð í grennd
við San Francisco, og biðu 18 menn bana.
Skógarbrunar miklir hafa orðið í ríkj-
unum Idaho, Montana, Washington, Wy-
oming, Oregon, og í Kaliforaíu, og hef-
ir hlotizt af þeim afskaplegt fjártjón, t.
d. er skaðinn í Montana og Idaho metÍDn 1
20 miiljónir dollara.
Alls erjjtalið, að eldurinn geysi yfir
svæði, sem er á stærð við fimmtunginn
af Englandi.
Manntjón hefir og hlotizt af skógar-
brunanum eigi all-litið, t. d.í Idaho horf-
ið 200 þeirra, er eldían áttu að slökkva;
enn fremur hafa og farizt 180 skógar-
arverðir. og fjöldi annara manna hér og
hvar.
Járnbrautarlest er fara átti um bruna-
svæðið, brann, sem og aliir farþegjarnir,
og 12 menn, er forðað höfðu sór niður í
jarðgöng, köfnuðu þar í reykjarsvælu.
I Wallace kvað 55 menn hafa beðið
bana, og þorpin Avery, Hoderson, Hald
Bay og Thompson gjörbrunnu.
Fjöldi manna hetir flúið, til þess að
forðast eldinn. — — —
Nicaragua.
Uppreisoinni, sem þar hófst i nóv.
1909, má nú heita lokið. Formgi upp-
reisnarmanna, Eúrada að nafni, hóf hana
gegn Zelaya forseta, er talinn var grimmd-
arseggur, og því ílla látinn.
Zslaya sleppti forseta-embættinu í des.
1909, og soerist uppreisnin þá gegn yf-
irráðum nýja forsetans, er Madriz er nefnd-
ur.
Mælt er, að stjórn Bandaríkjanna hafi
fremur verið uppreisnarmönnum hliðholl
hvort sem þá nú kann að hafa dregið það
nokkuð, eður eigi.
En nýskeð náðu uppreisnarmenn borg-
inni Ubaldo við Níearagua-vatnið, og síð-
an tókst þeirn að vinna Granada og Man-
49
til hans leyptrandi augum, sem myndi hún drepa hann
ef hún gæti.
Hann stóð upp, og áður en hún skildi, hvað hann
ætiaði sér, hafði hann gripið höndunum urn andlitið á
henni, og kyssti hana fjórum fimm sinnum, æ þýðiegar
og ástúðlegar.
„Þór hafið feDgið slæmt uppeldi, barnið mitt“,
mælti hanD. „Það verður að bæta það! Æ, þessi her-
togafrú — hertogafrú!“
Hann vildi eigi sleppa henni, en setti hana á kné
sér, og iét hana súpa á kaffibollaDum sinuro.
Og þegar hann sleppti henni ioks, haföi hún alveg
gleymt því, að hún hafði talið hann vitfirrtan, gleymt
því, ao hún þurfti að vera varkár.
Hún hafði allan hugann við harma sína, sneri eér að
honurri, og mælti dræmt, en af mikilli ákefð.
„Sjái jeg engin önnur ráð, drep eg yður!“
„Jæja — jaejau, mæiti hann, til að friða hana. „Þór
gerið, sam yður sýnist. — En hyggilegast er, að þér reyn-
íð sem fyrst að læra það, sem þér eigið að læra“.
Að svo mæltu fór hann að blístra, og kom þá bleik-
ur hestur brokkandi.
Hann stökk á bak, og reið berhöfðaður, og blístr
andi, ofan eptir trjágöngunum, og sá hún hann oigi optar
þann daginn.
*„Það sem þér eiyid að læra“.
I dag virtist iærdómurinn eiga að vera í því fólg-
ínn, að skræla jarðepli.
En stúlkan, og gamall maður, sem og varáheimil-
inu, gafu í skyn, að mörgu öðru þyrfti hún að venjast.
Þau bentu henni opt ó, hvað betur mætti fara, að
58
Honum var orðið örðugt um andardráttinn, og hönd-
in, sem hólt á Imífnum, er hann varði stg með, hrærðist
æ hægar og hægar.
Þdð var sárgrætilegt að sjú og heyra til þeirra.
Auðsætt var, að hann mátti sín alls einskis gegn
mótstöðumanni sínum, en varðist þó, sem frekast voru
föng á.
Maðurino, sem hann barðist við, rak nú hnifinn í
öxlina á honum, og sást þá, að höfuðið hné ögn niður á
brjóstið.
Eu svo var, sem nýtt líf færðist um hanti allan, og
fengi hdnu nýjan hug og dug.
Maður nokkur frá Kanada, er stóð þar hjá, og var
að totta krílarpípuna síoa, leit til Masters og mælti, eins
og ekkert væri um að vera:
„Það er haft eptir honum, að hann só eini maður-
inn, sem enn 9r á lífi af þjóðflokki þaim, er hann tald-
ist til, og minnstu munar, að hann hafi drukkið sig í
hel. — En nú er svo að sjá, sem þess gerist eigi þörf,
og kemur mér það sízt óvænt“.
Masters dró þungt andann, þvi að hann sá, aðlodi-
áoÍDn var dottíð á hnéð, en spratt þó brótt upp aptur á
fætur, er mótstöðumaður hans ætlaði, að fleyja sér of-in á
hanD.
„Hver er hann?“ spurði EnglendingurinD.
„Hann heitir Kenen, og þýðir það á voru ináli
eitthvað líkt orðunum: „Herörin mikla“, svaraði skinn-
salinn. „Hann er einn á lifi af þjóðflokki sinum, en má
teljast tíu rnanna maki! Hinn maðurion er kallaður:
„SeÍDfari“, og svo er að sjá, sem saga hans só nú
bráðum á enda!“