Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 12.10.1910, Qupperneq 6

1S6
ÞJÓÐVILJIN.V.
XXIV., 46.-47.
Almenni menntaskóliun
Á almenna menntaskólanum flærða skólanum)
eru námsmenn nú alls 126 að tölu.
Drnkknun.
Að kvöldi 3. þ. m. fokt.) fóru tveir Norðmenn
á bát frá einni bryggjunni hér i bænum, og
ætluðu út í kolaskip, sem á höfninni lá.
Veður var hvasst, og hefur ekkert til mann-
anna spurzt, svo að talið er vist, að þeir hafi
farizt á siglingu.
Lœknaskólinn.
Á honum eru nú alls nitján námsmenn.
Af námsraönnum þessum byrjuðu fimm nám-
ið nú í haust.
Kvennaskólinn.
A kvennaskólanum hér í Reykjavik eru nú
alls 105 námsmeyjar.
Af námsmeyjum þessum eru tólf í hússtjórn-
ardeildinni.
Mciðyrðainál dœind.
Dómur er nýlega uppkveðinn i tuttugu meið-
yrðamálum, er Björn ráðherra Jdnsson hafðihöfð-
að gegn Þorsteini ritstjóra Oíslasyni, út af ýms-
um blaðagreinum í „Lögréttu11.
Dómsúrslitin urðu þau, að ritstjóri „Lögréttu11
var, að því er „ísafold“ skýrir frá, dæmdur alls
í 570 kr sekt og 385 kr. málskostnað, auk þess
er meiðyrðin voru dæmd dauð og marklaus.
Prestaskólinn
Námsmenn eru þar nú sex að tölu, þrír i efri
og þrír í neðri deildinni.
Eldgos i Yatna-jökli
í blaðinu „Þjóðólfur11 er skýrt frá þvi 7. þ.
m. (okt.), að sira Magnús Bjarnarson á Prest-
bakka og Einar málari Jónsson hafi gengið upp
á fjallið Kaldbak, hæzta fjallið á Siðunni, og
skrifar Einar ritstjóra „Þjóðólfs“ um ferð þessa
sem hér segir:
„Utsýni þar or hið fegursta, er eg hefi séð
sézt þaðan alla leið vestur til Heklu, milli Mýr-
dalsjökul og Torfajökuls. Þaðan sér maður þá
fögru sjón, að sjá yfir alla Síðuna með allt sitt
skraut. Til austurs sézt alla leið yfir Ingólfs-
höfða, Öræfajökull og Skeiðarársandur með öllum
vötnum. En til landnorðurs sézt langt norður
á hinn kuldalega Vatnajökul, en þetta skipti var
honum volgt fyrir brjóstinu, þvi hann púaði
jafnt og stöðugt ferlegum reykjarmökk upp úr
sinu mikla blástursholi. Þuð hefur í allt sumar
| lifað þ ir í glæðunum. 14í þ. m. varð loptið hér
: svo svart sem bik væri, og þegar það hið dimma
i ský fór yfir Lónagnúp, var til að sjá einS og
| væri hálfrökkvað, en fyrir austan blasti Öræfa-
J jökull við í glaða sólskini, og var það einkenni-
I leg og fögur sjón allt saman.“
Ræktunarsjóðurinn.
6. okt. þ. á. hefur stjórnarráðið veitt 49 mönn-
um verðlaun úr ræktunarsjóðnum, af vöxtum
sjóðsins fyrir árið 19C9.
Verðlaunin hafa verið hæðzt 200 kr., en lægst
50 kr:, og þar á milli (150 kr., 125., kr., 100 kr.,
og 75 kr.)
Alls eru það sex menn, er hlotið haia 100
kr hver, eða þar yfir, en hinir allir 75 kr., eða
| 50 kr.
JVIa,nriíxlítt-
£»að var orðið fullljóst hvað verða átti,
með það, að Mýrahreppur muadi verða að
sjá a bak einum af sínum allra nýtustu
mönnum, við fráfall skipstjóra og sóko-
arnefndarmanDS Kristjáw Júlíusar Ólafs-
sonar i Meirigarði. Dauðinn var búinn
í allt sumar að ásækja hann í eiuni hvíld-
arlausri atlögu, og þó hann ætti all-orfitt
að fella þaDn fjörmikla og þróttgóða mann,
þá varð sigurinn þeim rnegin, sem síð-
ur skildi.
Kristján Júlíus er fæddur á Ytrihús-
um í Núpssókn í Dýrafirði 25. desember
1864. Foreldrar bans voru: Olafur Sak-
aríasson, sem dó í Meirigarði 10. janúar
árið 1900 (sbr. Þjóðviljinn, 14. árg. 8. blað
32 bls.), og fyrri konu Ólafs, Ragnheiður
Guðmundsdóttir írá Mýrum, Guðmunds-
sonar yngra Hákonarsonar, GuðmuDdur
Hákonarson var bróðir Brynjó’.fs hropp-
stjóra,föður Guðmundar dannebrogsmanns
á Mýrum. Kristján Júlíus missti ungur
móður sina, þá var hann á öðru aldurs
ári er hún dó 19. júní 1866, 30 ára gömul,
en Ólafur giptist síðar Veroníku, dóttur
sira Jóns Eyjólfssonar, sera siðast var
prestur í Dýrafjarðarþingum. Með þeim
hjónum ólst hann upp á Ytrihúsum fram
yfir fermingar aldur, en staðfestur var
hann á Mýrum á Hvitasunnudag 1879,
með ágætum vitnisburði fyrir kunnáttu
og hegðun, voru þeir fermdir í sama sinn
hann og síra Magnús .Tónsson a Stað í
Aðalvík, þeir voru mjög jafnaldra. Litlu
eptir ferminguna fór hann til frændkonu
sinnar, kvennskörungsins húsfi ú Guðnýar
Guðmundsdóttur á Mýrum, sótti hann
þangað sæmd sína og hamingju, sem fleiri
aðrir, er studdir voru af hennar hamingju-
riku hönd. Þar giptist hann 1888 eptir-
lifaodi ekkju sinni Sigriði Þórðardóttur,
en var þó enn á Mýrum eptir það; 1895
reistu þau hjón bú í Meirigarði og bjuggu
þar síðan til þess næatliðið vor á allri
jörðinDÍ. HaDn var mörg ár skipstjóri
og nú hið síðastliðna vor var hann það
4
Augun voru flóttaleg, og sífelld hreifing á andlitinu.
Hann hafði áður látið sér mjög annt um, að vera
sem SDyrtimannlegast klæddur, en nú var hann í síðum,
óhreinum flauelisfrakka, og hálsbindið fór illa.
Fingurnir voru kræklulegir, og lók haDD þeim ým-
ist um einn hnappinD, úrfestina sina, eða hanD handlék
vindlaveski, sem hann missti aptur og aptur á gólfið.
Allt útlit hans var veiklulegt, og reyndi hann að
hressa sig á því, að reykja hvern vindlinginn á fætur
öðrum.
Honum þótti auðsjáanlega vænt um, að jegkom,og
nú gafst mór einnig færi á, að kynnast konu hans, með
þvi að hún settist hjá okkur, og hélt á vÍDnu sinni.
Eeyndi hún, sem tök voru á, að bafa friðandi áhrif
á hÍDar æstu taugar mannsins síns, en botninn datt þó
hvað eptir annað úr samræðunum.
Abbot sat opt þegjandi og í þönkum, margar mín-
útur í senn, en var sífellt að fitla við einhverju með
höndunum.
Optar, en einu sinni, greip hann og fram í samræð-
una, og fór þá að tala um eittbvað, sem alls ekki kom
umtalsefninu við.
Loks spurði hann mig, um leið og hann kveikti i
nýjum vindlingi, hvort eg hefði verið í Paris, og séð stóru
myndina sína á sýningUDni þar?
„Sleppum heldur, að minnast á þettau, mælti kona
hans. „Þú ættir ekki einatt að vera að hugsa um óræstismyDd-
ina, s°m hefir eyðilagt í þér taugakerfið“.
Abbot barði fingruDum óþolinmæðislega í borðið, og
hélt engu að síður áfram að tala um þetta sama efni.
HaDn spratt upp af stólnum, kaslaði vindlingnum,
9
Það var einD hertýgjuðu mannanna, sem þetta gerði
og horfði hann um leið ógnandi á mig.
Kraptar mínir biluðu, evo að eg hallaðist upp að
múrnum. <
Málarinn stóð enn á samn stað, og málaði, án þess
að láta það, er í garðinum, gerðist, trufla sig á nokkurn
hátt.
Eg leit nú aptur niður i garðinn og sá þá, aðunga
stúlkan var nálega hnígin niðurjaf hræðslu, svo að prestarnir
urðu að styðja hana.
Böðullinn gekk nú að stúlkunni, hnýtti hvítu bindi
fyrir augun á henni, og síðan var hún borin upp á af-
tökupallinn.
Annar aðstoðarmannanna tók^nú stutt, beitt, og fág-
að sverð, og rétti böðlinum það.
Jeg sá, að böðullinn hélt hárinu frá hnakkanum á
stúlkunni, og siðan sá eg sverðið reitt til höggs.
Jeg lét aptur augun, eg heyrði þá hvininn, er högg-
ið reið.
Og er eg leit aptur út um"gluggann, sá eg aðstoð-
armann böðulsins lypta upp blóðugu höfðinu, og sýna
þeim andlitið, sem afskræmzt hafði af hræðslunni og
sársaukanum.
Hann reif nú bindið frá augunum, og setti höfuðið
á spjótsodd, og setti síðan spjótið, með höfðinu á, á
höggpallinn, og lét andlitið snúa að glugganum, sem eg
var við.
Jeg sá glöggt, hve brostin augun störðu á mig, unz
þau lokuðust að öllu, og hvurfu þá og sársaukadrættirnir
úr andlitinu.
En er hér var komið, missti eg meðvitUDdina, og