Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 24.10.1910, Blaðsíða 4
192
Þ.JÓÐVILjINN.
XXVI. 48,-49.
Tókst sýslumanni, og Snæbirni hrepp-
stjóra, að komast upp á skipið, þótt skip-
stjóra væri það óljúft; en skipherra þver-
neitaði, að halda skipinu til Flateyjar, og
raeð því að sýslumaður mun eigi hafa
viljað hverfa aptur við svo búið, fóru
svo leikar, að skipið sást halda til hafs
með sýslumanninn og hreppstjórann.
Skipið hét „Chieftain11, og var frá
Hull, nr. 847.
Fregnin um aðfarir þessar barst stjórn- j
arráðinu 10. okt. siðastl., er símaði þá þegar j
til ráðherrans, sem nú er staddur í Kaup
mannahöfo, og til danska konsúlsins í
Hull.
Siðan hefir fréttzt, að skipið hafi komið
til Hull 12. okt., og hafi hvorki sýslu-
manni, né hreppstjóra, verið unnið neitt
mein.
Hv'ort sýslumaður hefir verið i embætt
isbúningi sinum, eða skipstjóri getur borið
það fyrir sig, að hann hafi eigi vítað, að
hann átti yfirvaldinu að mæta vitum vér
eigi.
Eptir það, er ofan skráð var letrað,
kom sýslumaður Barðstrendinga, og Snæ-
björn hreppstjóri, 20. þ. m. heim frá Hull
með islenzka botnvörpuveiðagufuskipinu
„Snorri Sturlusonu, og mun þ^ð sannast,
að hann hafi verið í embættisbúningi.
+
Drukknun Sig. íæknis Pálssonar
á Sauðárkrók.
13. okt. síðastl. vildi það slys til, að
Sigurður læknir Pálsson á'jSauðárkrók
drukknaði í Ytri-Laxá í Húnavatnssýslu,
í grennd við Höskuldsstaði.
Hafði hann verið sóttur til sjúkliugs
á Skagaströnd, rnsð því að héraðslæknir-
inn á Blönduósi var forfailaður, sakir
veikinda á heimili hans.
Vöxtur var mikill i ánni, enda reanur
hún um gil, þar sem Sigurður lækoir, og
fylgdarmaður hans, ætluðu yfir um. —
Fór hestur læknisins á sund, og slitnaði
þámóttakihnakknum, svo að hann losnaði
við hestinn, og drukknaði.
Fannst líkið tveira dögum síðar rekið
af sjó skammt frá bænum Syðri-Ey.
Var líkið síðan flutt að Sauðárkrók,
og íylgdi því sýslumaður Skagfirðinga
Páll Vídalín, og þrjátíu Skagfirðingar,
er gert höfðu sér ferð til að fyigjast !
með líkinu, er það var flutt til Sauðár-
króks.
Sigurður heitinn Pálsson var somir
síra Páh heitins Sigurðssonar í Gaulverja-
bæ, sem mörgum er kunnur af prédik-
anabók hans, en móðir hans var Margrét
Þórðardbttir sýslumanns Gfuðmundssonar.
Hann var fæddur 24. maí 1869, og
lauk stúdentsprófi 1890, en tók embætt-
ispróf á læknaskólanum 1894. —- Var hann
síðan um hríð aukalæknir í Blönduóss-
héiaði, en fékk veitingu fyrir Sauðár-
krókslæknishéraði 1898.
Kvæntur var hann Þoru Gísladóttur
verztunarmanns Tómassonar í Reykjavík,
og lifir hún hann ásamt tveim börnum
þeirra hjóua, sem bæði eru í æsku.
Frá Sig-lufirði.
Siglfirðingar eru að ráðgera, að koma á fót
vatnsleiðslu í verziunarstaðnum.
Til Siglufjarðar kemur árlega fjöldi erlendra
síldveiðaskipa o! fl', og myndi vatnsleiðslan því^
meðal annars, koma í góðar þarfir þeirra vegna.
Bæjarstjórniirkosning á ísafirði.
Kosning eins t)æjarfulltrúa fór fram í ísafjarð-
arkaupstað 10. okt. þ. á., i stað Jóns Laxdals,
fyr verzlunarstjóra, sem fluttur er úr kaupstaðum.
Kosningu blaut Ingvar blikksmiður Vigýússon
(110 atkv.)
Næst honum hlaut Olafur verzlunarstjóri
Davíðsson atkvæði (81), en 32 atkvæðamiðar voru
ógildir.
A kjörskrá alls um 600 manna.
Hval rekur.
Hval rak nýskeð að Neðra-Nesi á Skaga, og
befir það orðið þeim góð björg, er til náðu,
j Sláttuvélar.
Tvær sláttuvélar hafa í sumar verið hagnýtt-
ar i Mýrdal í Vestur-Skaptafellssýslu.
Vélar þessar, sem Jon búfræðingur Jónathans-
non bafði útvegað, keita „Doering11 (frb. Díring),
og ganga tveir hestar fyrir annari, en einn fyr-
ir hinni.
í bréfkafla úr Mýrdalnum, sem birtist í „ísa-
fold“ nýskeð, segir um vélar þessar, eða um það,
hversu þær reyndust i Mýrdalnum:
„Deering slær mjög vel, og er alls ekki'þuug
fyrir tvo hesta, þar sem jörðin er slótt. — Er
þessvegna útlit fyrir, að hún sé mjög hentug
fyrir íslenzkan jarðveg11.
Vonandi er, að sláttuvélum fari bráðlega fjölg-
andi hér ó landi, svo að kostnaðurinn við hey-
skapinn verði minni, en nú er, enda myndi það
verða almenningi rík hvöt tíl þess, að fækka
þúfunum sem allra fyrst
Vélarbátur sekkur.
Þrir menn drukkna.
29. sept. þ. á, varð það sorglega slys á Breiða-
14
Yfirleitt var hann þvi mjög ólíkur Englendinguin,
sem all-flestir eru bjartir á brún og brá.
Leið eigi á löDgu, unz hann var almennt kallaður
„svarti læknirinnu í Bishops Crossing.
Þetta var fyrst, sem hvert anDað hlægilegt viður-
nefni, en varð, er árin liðu, að heiðurs-titli, semalli þar
í grenndinni könnuðust við, því að sú varð raunin á, að
hann var ágætur skurðlækuir, og yfirleitt duglegur íæknir.
Aður en hann settist að í þorpinu, höfðu menn vitj-
að Edwards-Rowe, sem var sonur William Rowe’s, læknis
í Liverpool.
En dugnaður föður hans hafði eigi gangið að erfðum
til hans, og tókst dr. Lana því brátt, að verða honum
hlutskarpari, ekki sízt þar sem hann átti heima í þorpinu.
Eins og Lana fékk brátt orð á sig, sem lækair, svo
komst hann og brátt i álit bjá heldra fólkinu.
Honum tókst vel holdskurður, er hann gerði á Jatnos
Lowry, aðalsmanni, næst elzta syni Balton’s lávarður. og
eptir það tók heldra fólkið honum opnum örmum.
Varð það honum fremur til bjálpar, en trafala, að
enginn vissi, hverra manna hann var, né þekkti fnrtíð
hans, enda voru það honum og góð meðmæli, hversu út-
liti hans var háttað.
Sjúklingum hans þótti að eins eitt að bonum, og
það var það, að ekki var annað sýnna, en að hann yrði
piparsveinn.
Var þetta þeim mun kynlegra, sem hann hafði hús-
rúm nóg, og kunnugt var um, að hann hafði lagt upp fé.
Fyrst framan af var verið að eigna honum ýmist
þessa stúlkuna, eða hina, en er tímar liðu, datt engum
23
ist því óhugsandi, að jafn heiðvirður, og hreinskilinn
maður, sem hann var, hefði getað framið slíkan glæp.
Sjálfur skýrði Arthur Morton frá því, að bann hefði
verið mjög bráðlátur í það, að tala við lækninn um mál-
ofni, er ætt sína hefði varðað, en neitað gagngert, og þrá-
látlega, að nafn systur sinnar stæði í því sambandi.
Hann reyndi þó eigi að neita því, að samræðan
hefði að líkindum eigi orðið lækninum þægileg, en hann
kvaðst hafa heyrt sjúklinga segja, að lækninn væri eigi
heima, og hefði hann því tekið á þolinoaæðinni, og beðið
heimkomu hans, unz klukkan var orðin þrjú að morgui.
Eq er læknirinn kom eigi, kvaðst hann hafa hætt
við svo búið, og farið heim til s>n.
Að því er dauða læknisins snerti, kvaðst Morton
engu fróðari, en lögreglumaðurinn, sem hefði tekið sig
fastan.
Hann kvaðst áður hafa verið alúðar vinur hins látna,
en atvikin valdið breytingu í því efni, en þau kvaðzt
hann helzt eigi vilji nefna.
Það var fleira, sem styrkti sakleysi hans.
Það var áreiðanlegt, að dr. Lana var á lífi, er klukk-
an var hálf-tólf.
Frú Woods bauðst til að sverja, að það hefði verið
þá, sem hún heyrði málróm hans.
Yinir ákærða lögðu mikla áherzlu á það, að dr.
Lana hefði eigi verið einn, er bljóðið heyrðist.
Óþolinmæði húsbónda henoar, er hann heimtaði,
að húo léti hann í friði, virtÍ9t og staðfesta þetta.
En væri þessu þaDnig farið, virtist sennilegt, að
■hann hefði dáið á tímanum, sem leið fré þvi, er ráðs-