Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 19.07.1911, Blaðsíða 1

Yerð árgangsins (mivnst, !
60 arkir) 3 kr. 80 aur.
trlendis 4 kr. 80 aur., og
í Amtríku doll.: 1.80.
Borgist fyrir júnmiánað-
arlok.
ÞJOÐVILJINN.
=j : TiJTTCT»ASTI OÖFIMMTI ÁK9ANGUK. =| ■==—=-
Vppsogn skrifleg ógild
nema komið sé til útgef-
I anda fyrir 30. daqjúní-
i mánaðar og kaupandi
I samhliða uppsögninni
I borgi skuld sína iyrir
j bla'ðið.
M 32—33.
Reykjavík 19. júií.
1911.
Frá 1. júlí þ. á. til árslokanna gota
nýir kanpendur fengið pÞjóðv.“ fyrir að
eins
1 kr. 75 aura
Sé borgunin send jafn fiamt því, er
beoið er um blaðið, fá nýir kaupendur
einnifi', ef óskað er,
alveg ókeypis,
sem kaupbæti, fieklega
200 bls. af skemmtisögum
og geta, ef vilij valið um 8., 9., 10., 11.
og 14. söguheftið í sögusagni „Þjóðv.u
í lausasölu er hvert af þessum sögu-
heftum selt á 1 kr. 50 a., og eiga nýir
kaupendur því kost á, að fj. allan síðasta
helming yhrstandandi árgangs blaðsins
(samtals 30 nr.) fyrir
að eins 25 aura,
og kostar hvert tölublað þá minna,
en einn eyri.
Góð ráð dýr.
Dvergarnir koma i ljós.
—o—
Ekki getur það aimað, en glatt mig,
aðblöðin >Ingólfur«, »Lögrétta«, »R,eykja-
vík« og »Þjóðólfur«, liafa fundið ástæðu
til þess, að taka upp orðrétt ávarp mitt
til frakknesku þjóðarinnar.
Það hefir orðið til þess, að mun fieiri
en þeir, sem blað mitt lesa, hafa nú feng- |
íð að sjá ávarpið, og er mér það — á-
nægjuefni.
En jeg hélt ekki, að þeim hefði þótt
ástæða til þess, að nota þetta tækifæri,
til þess að fara að trana því jafn greini-
lega framan í almenning, sem raun er
á orðin, live afYkaplerja brjóstumkennan-
j leg sniáiuenni þeir eru.
Þeim hefir eigi dulist það, að ávarpið
j var einarðlegt, og röggsamlegt, og sann-
arlega í fyllsta máta orð í tíma talað,
eins og enn er ástatt í heiminum.
En höfundurinn var einn af þing-
mönnum s]álfstæðisflokksins, en — ekki
úr »heimastjórnarliðinu«.
Þetta hefur vakið grátstafinn í kverk-
i unum á þeim, — hafandi þegar kosn-
ingarnar í huga!
En fremdar-afrekin »heimastjórnar-
mannanna« á síðasta alþingi, — gegnd-
arlaust dekur við Dani.
Til þess að gera nýjum á-
sslii'ifenclurn og öðrum kaup-
endum blaðsins sem hægast
fyrir, að þvi er greiðsiu aud
vii'ðifsins snertir, slsal þessss
getið, að borga má við allax*
aðal-verzlanir landsins, er
slika innskript ley'fa, enda
ssé utgefandaaf kaupandan-
um sent, innskriptarskir-
teinið.
Gjörið svo vel, að skýra kunn-
ingjum yðar, og nábúum, frá kjörum
þeim, er „Þjóðv.“ býður, svo að þeir
geti gripið tækifærið.
Þeir, sem kynnu að vilj.i taka
að sér útsölu „Þjóðv.-1, sérstaklega í þeirn
sveitun., þ»r sem blaðið hefir verið lítið
keypt að undanförnu, geri svo vel, að
gera útgefanda „Þjóðv.u aðvart um þaðj
sem allra bráðast.
Utanáskript til útgefandans !
er: Skúli Thoroddsen, Von-
arstæti 12, Reykjavík.
Góð ráð voru því dýr.
Og þá var fundið það ráðið, að láta
sem það væri eitthvað svo afskaplega
írekjulegt, að ætla að fara að segjaFrökk-
um, einni af stórþjóðum heimsins, til
siðanna.
Avarpið var nú reyndar eigi annað,
en vinsamleg, en þó alvarleg bending
til þeirra, að hefjast handa gegn ýmsu,
sem allir verða að játa, að öfugast er,
og ógeðslegast í heiminum.
Og vita ættu þeir það, smávöxnu
mennirnir — hann Jím vor ólafsjon Þor-
steinn Gídason, og ný-fæddi »stórpólitík-
usinn«, er nm »Ingólf« sér þessa stund-
ina —, að ekki er oss Islendingum það
síður skylt, en öðrum, að vanda um
það, sem miður fer í heiminum.
Miklu fremur er oss það einmitt ýms-
um öðrum skyldara, þar sem vér erum
afskekkt smáþjóð, sem mörgum fremur
getum um það borið, hversu réttindum
þeirra,, sem minni máttar eru, er og hefur
opt verið traðkað.
Situr það illa á blaðstjórum, uð vera
að innræta þjóð sinni jiann lítHmennsku
hugsunarhátt, að Islendingar sór of lítil-
fjörlegir til þess, að fullnægja þeirri
skyldu, er á öllum hvílir jatnt, að vanda
um hvað eina, er þeir sjá, vita eða heyra
nm, og miður fer, en rétt er, hvar sem
er á jörðinni.
Þykir þeim eigi sjóndeildarhringur
íslenzku þjóðarinnar hafa verið nógu
þröngur ?
Það er enginn vafi á því, að hefði
áparpið stafað frá »heimastjórnarmanni«,
hefðu þeir Jón Olafsson og Þorsteinn
Gíslason*) báðir orðið manna fyrstir til
þess, að telja þjóð vorri það til mesta
sóma.
En nú bar þeim eigi beiðuriun, og
þá horfði málið þegar allt öðru vísi við
í þeirra augum.
»Þú — þú ert að gera þig merki-
legan! Það eitt blasti við þeim, og þá
skipti engu, live fagra og þýðingarmikla
braut frakkneskn þjóðinni var bent á að
ganga.
Báða befði þá bróstið þrek, eða ein-
urð til þess, að birta slíkt ávarp, og þá
— settist öfundin í básætið.
En ekki lækkar það mig, þó aðrir
sýni sig smáa, beldur sýnir það mig
stærri.
Að bæði ritstjóri »Ingólfs« og »Lög-
réttu« hafa þá kannast við það, bve þýð-
ingarmikið ávarpið er, sézt glöggt af því,
að báðir flýta þeir sér að benda á. að
það só reyndar ekkert nýtt í því, — auð-
sjáanlega í því skyni, að enginn skuli
ímynda sér, að jeg eigi neinn heiðurinn
skilið.
Það var í þeirra augum mergurinn
málsins.
Að báðir vita sig skrökva þessu, —
vita ávarpið benda á ýmislegt nýtt, og
hitt þá glöggar, en gert hefir verið áður,
finnst þeim engu skipta, nó heldur hitt,
að ávarpið bendir einmitt á veginn —
greiðslu alþjóðlegra skatta —, sem fara
á, og farinn verður, þegar það kemst i
rétt horf, sem ávarpið fjallar um.
En á þetta var þeim skylt að benda,
í stað þess að láta pólitiskt ofstæki, og
öfund, gera sig að aðhlátri um allt land-
ið, og sýna sig sem aumkvunarverð og
*) Það er nógu ganian aö benda á það, í sam-
bandi við undirtektir hr. Þorst. Gíslasonar und-
ir ávarp mitt til frakknesku þjóðannnar, þur
sem ræðir um lækningu á aðalmeinsemdum
mannkynsins, að i „Háskóla-setniugarljóðum'1
sínum (17. júní þ. á.), kemst bann svo að orði:
„Hvað er sælla’ en svæfa
særðra’ og veikra kvöl,
— vera mannkyns heilsuhlíf
hriuda nauðurn, bæta kíf,
Græða tnein, og lengja líf,
létta lieimsins böl?11
Getur nú nokkrura dottið i hug, að hr. Þor-
steini Gislasyni hafi búið nokkur alvara í huga,
er hann tíndi upp ofangreind orðatiltæki, sem
opt heyrast í daglegu tali?
Var hann þá eigi sami „páfagaukurinn11,
sem öll pólitísk framkoma hr. Þcrst. Gíslasonar
liefur horið vott uin?