Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 16.10.1913, Blaðsíða 3

XXVII., 48.-49.
ÞJOÐVILJINK
183
„Fánatakan 12. júní“.
Hvað talast ráðherrunum nú til?
Eitt af því, sem vér vitum, að vera
átti verkefni núverandi ráðherra vors i
utanför hans, er nú stendur yfir, var það,
að eiga tal við hr. Záhle, forsæl ísráðherra
Dana, um fánatökuna 12. júní síðastl.
Eins og hljóðbært varð um land allt
í sumar, fann ráðherra vor sro likt til
þess — eda hitt þó heldur —, er óvirtur
var íslenzki, blá-hviti fáninn, að hann
skrifaði þegar „umburðarbróf“ til allra
lögreglustjóranna hér á landi, og bauð
þeim, að hafa nú sem beztar gætur á því,
að hvergi væri „Dannebrog11 á nokkurn
hátt misboðið, ef einhver drægi Dana-
fánann á stöng hjá sér(!!)
Dálítið einkennilegt var það nú ó-
neitanlega, að svara óvirðingunni við blá-
hvíta fánann að vörmu spori einmitt á
þessa leiðina.
En ráðherrann vissi vel, hvað hann
ætlaði sér.
Það var SVO langt frá því, að hann
finndi til með Islendingum, er leitt hafði
þótt það, er íslenzka fánanum var mis-
boðið, að hann þvert á móti taldi það
engu máii skipta, en hitt var honum
allt, ad sœta nú fœrinu, og koma sér í
mjúkinn við Dani, — láta þá vita, að
það væru þeir, en eigi Islendingar, sem
hann bæri fyrir brjósti.
Hann skrifaði því og danska forsætis-
ráðherranum um fánatökuna 12. júní,—
en eigi til þess, að fá danska varðskipsfor-
ingjann ávittan, eða heimkvaddan, held-
ur til hins, að láta nú Dani þegar vita,
hve vel hann befði reynzt þeim(!)
Taldi hann — í bréfinu til danska
forsætisráðherrans — mjög litils vert um
fánatökuna 12. júni, og þar hafa verið
veður gert úr því, sem sizt var þess virði.
Fyrir þetta — sem og fyrir röggsemi
hans, hvað danska fánann snerti — tjáði
danski forsætisráðherrann honum þá og
þakkir sínar (í bréfi, er síðan var lagt
fram á lestrarsal Alþingis*), og tók þá og
í sama strenginn, sem ráðherra vor. þ.
e. að lítils væri um vert fánatökuna 12.
júní þ. á., og gætu þeir þó — hann og
ráðherra Islands — rabbað frekar um
hana, er þeir hittust(!)
En eins og kunnugt er, hefur því
verið haldið fram af Dana hálfu þ. e. af
hálfu eigi fárra danskra blaða — og á
sama máli virðist danski forsætisráðherr-
ann þá og einnig vera —, að danski varð-
skipsforinginn hafi eigi gert annað en
að fylgja fram fyrirskipun yfirboðara
sinna, og því, er Danir teldu lög vera.
Nú verður þá gaman að frétta, er
ráðherra vor kemur aptur úr siglingunni,
hvad þeim rádherrunum hefii þá talazt
til um málid?
Að sjálfsögðu ættum vór Islendingar
að geta vænzt þess, að ráðherra vor flytti
oss þá afsakanir frá danska ráðaneytinu
*) Hér þá eptir miani farið, hvað aðal-efni
þess snertir.
út af frumhlaupi danska varðskipsforingj-
ans, eða þó að minnsta kosti tilkynnirgu
þess efnis, að hann hefði þó verið alvar-
lega ávíttur, svo að íslendingar þurfi þá
sízt að vænta þess, að eiga neitt svipað
á hættu framvegis.
Yér ættum að geta vænzt þessa, segj-
um vér.
En skyldu þó eigi málalokin verða
eitthvað önnur?
Hræddastir erum vér um það, að svo
fari.
Maður drukknar í Blöndu.
Maður drukknaði nýskeð (3. okt. þ. á.) í
Blöndu (í Húnavatnssýslu), — mun hafa verið
einn á ferð yfir ána, og vitum vér eijji með
hvaða atvikum slysið hefir orðið.
Maðarinn hét Friðfinnur Jónsson, og var frá
Stóru-Giljá.
Fyrir nokkrum árum átti hann í málaferl-
um þar nyrðra, og talfi sig þá verða að mun bart
úti, en fékk þó aldrei rétting þeirra mála, að
því er oss sé kunnugt.
Fjárverðið á Austfjörðum.
Meelt er, að fjársalan verði í haust með mesta
móti á Austfjörðum, og styður tvennt að þvi,
annað það, að fjárverðið er nú óvanalega hátt,
og hitt þá eigi siður, að fé er þar almennt mjög
| vænt, eptir sumarið.
Fyrir pundið i fé á fæti hafu á Seyðisfirði
hæðst verið horgaðir 16 aur.
Verð á keti: 26—28 aur pd., mör á 23 aur.
pd., og í S’ærum 45 aur.
43
Ashley, sem vsr að stumra yfir Spurling, niðri i
salnum, heyrði nú og, að gufuvélin va; stöðvuð.
„Yið höfum eigi verið iðjulausir“, mælti hann við
"Wakefield, — „Att við veratn tegund botnlangabólgu,
sem eg hefi nokkru sinni fengi*t við!u
„Maðurinn hlýtur, að vera stálhrausturu, mælti hann
enn fremur, -þar sem hann hefur lifað svona lengi, og
gat komizt út i skipið. — Ella væri hann löngudáinn!“
.Jé, það var skitinn tilviljun þettau, svaraði Wake-
field, „að við skyldum rekast svona á mannÍDn, og gera
á honum holskurð, án þess að spyrja hann leyfisu
„Hefði hann neitað, þá var það sama, sem að fremja
ejálfsmorð44, svaraði Ashley. „En nú verðum við að hreinsa
verkfærin, og láta svo dóttur hans sýsla um hann. —
Honum er óhætt þenna timann, sem við verðum, að sinna
öðru“.
Tom Alexander stóð niður við höfnina, og faðmaði
Ashley að sér, er hann kom í land.
Biðin var orðin honum alóþolandi.
„Æ! Guði sé lof, að þú ert þá loksins kominn!u
mælti hann, og gat ekki tára bundizt. Hérna hefi eg
staðið, og starað, síðan klukkan var sjö!“
„En dreDgurinn er lifandi enn þá“, mælti hann enn
fremur, „og Freement gerir sér góðar vonir um það, að
hann lifi, sé holskurðurinn gerður nú þegar! Þú komst
því alveg mátulega!u
Kl. tima siðar komu þeir Ashley, Wakefield, og
Freemont, út úr sjúkraherberginu, sem drengurinn varí.
Faðir dreDgsins, sem geDgið hafði fram og aptur,
iyrir utan herbergisdyrnar, starði nú á þé, er þeir komu,
40
.Fjórtán fet!“
„Jpg þekki ál — hann sést ekki, á sjóbréfinu —
milli „vitrÍDganna þriggjau og Hardwood-eyjar, og þar
er fégra faðma dýpi, er flóð er“.
„(Jetur þetta verið! rnælti skipherranu.
_Já! Straumurinn hefur myndað álinn á 5—6 sið-
ustu árunumu, svaraði Spurling. Nú er hátt sjávar! Yilj-
ið þér reyna?u
Tbomas skipherra hugsaði sig ögn um.
Honum þótti engu síður vænt ura skipið, en hefði
það verið sonur.
Rækist nú skipið á grynningu, eða kæmi upp leki
á því var sjúka drengnum engin bjargar von framar.
Hann leit nú, all-vandrseðalega, framan í lækninn.
„Það er eina hjalparvoDÍn!“ svaraði læknirinn. „Ella
komum við eigi til Arn-eyjar, fyr en komið er undið
morgun !u
„Komið nú upp á skip9tjórnarpallinn!u mælti skip-
herrann síðan við Spurling, og rétti honum höndina.
Ashleý gekk rétt á eptir þeim og duldist honum
eigi, að maðurinn var dauðvona, enda þurfti eigi lækni,
til að sjá það.
Á9etti hann sér, að reyna að gora eitthvað, honum
til hjálpar, er komið væri út úr eyjh-sundunum, en fyr
var það eigi auðið.
Drengsins vegna, varð hann að þjást, enda óskaði
læknirÍDD þess og af heilum huga, að geta eitthvað linað
þjáningar hans, er þar að kæmi.
Nú heyrðist í bjöllunni, sem i véla-birginu var, —
skipið var komið af stað.