Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 31.01.1914, Blaðsíða 7

xxvm., *-4.
ÞJOÐVILJINN.
1
15
Um endilangt Island.
Hamri i Híifnar*fÍT*ði. Þaðan skrifar Oddur M. Bjarnason: Eg
er 47 ára gamall og heíi um ruörg ár þjáðst af magakvillum, meltÍDgarþrautum og
nýrraveiki. Eg hefi leitað margra lækna en árangur enginn orðið. Eu þegar eg
nu 0r búinn að taha inn úr 5 flöskum af hinum heimsfræga KínB-lífs-elexír, finn
e8i að mér hefir batDað til muna. Eg votta bittergerðarmanninum :i itt innilegasta
þekklæti.
I
1
I>jói*sá.x*liolti. Siqríður Jónsdottir frá Þjórsárholti, sem nú er koimn I
til Reykjavikur, ritar þannig: Eptir að eg frá barnæsku hafði þjáðst at langvarandi
baegðaleysi og andarteppu, reyndi eg að lokum hinn alkunna Kins-Hfs-elexír og leið
roér eptir það betur en nokkuru síddí áður á æfi minni, sem nú or orðin 60 ár.
Heykjavili. Guðbjörq Hansdóttir, Kárastíg 8, skrifar: Mér hefir i 2
Br liðið mjög ílla af brjóstþyngslum og taugaveiklun, en eptir að hafa notað 4 flösk-
Ur af Kina-lifs-elexír líður mér miklu betur og vil eg því eigi án þessa góða bitt-
ers vera.
IVjálsstöðum í Húnavatnssýslu. Steinqrímur Jönatansson skriíar þaðan:
Eg þjáðist tvö ár af íllkynjuðum magakvilla og gat ekki orðið albata. Eg íeyndi J
þá nokkrar flöskur af hÍDum alkunna Kína-lífs-elexir og fór eptir það sibatDandi.
Eg vil nú ekki án hans vera og ræð öllum, sem þjást af sams konar kvillum, að
reyna þenna ágæta bitter.
Simbakoti á Eyrarbakka. Þaðan skrifar Jóhanna Sveinsdóttir: Eg er
48 ára og hefi um 14 ár þjáðst af nýrnaveiki og þar af leiðandi veiklun. Af mörgum
meðölura, sem eg hefi reynt, hefir mér langbezt batnað af Kína-lífs-elexír.
Hejrkjavilx. Halldör Jónsson í Hlíðarhúsum skrifar þaðan: Fimmtán
»r hefi eg notað hinn heimsfræga Kína-lífs-elexir við lystarleysi og magakvefi og
befi jafnan orðið sem nýr maður eptir að hafa tekið bitterinn inn.
Hinn eini ekta Iviiio-lií>t-elexíi- kostar að eins a krönur
flaskan og fæst hvarvetna á íslandi. — Hann er að eins ekta frá
Waldemar Petersen, Frederikshavn, Köbenhavn.
Maunalát.
—O—
9. okt. síðastl. (1918) andaðist hús-
freyjan Þuiidur Hólmfridur Jónasardóttir,
kona Jóns Péturssonar í Reykjahlíð við
Mývatn. — 14. s. m. andaðist ekkjan
Gudbjörg Gudmundsdóttir. móðir Guðm.
skálds Magnússonar. — Hún dó að Ein-
arsstöðumí Núpasveit, hjá Jóni bónda
Magnússyni, syni sinum, — hafði verið
tvígipt, og hét fyrn maðui'inn: Magnús
Magnússon, og eru þeir Guðmundur, og
Jón, báðir frá því hjónabandinu, sem og
Þorbjörg, gipt kona í Ameriku. — En
seinni maður hennar var Hólmkell Jóns-
son, er dáinn var og á undan henni, og
áttu þau ekki barna,-. —
24. nóv. siðastl. (1913) andaðist í
Kaupmannahöfn ekkjufrú Málfridm
Kristin Þor láksdóttir, ekkja Símonar sál.
Alexíussonar, er lengi var verzlunarstjóri
L. A. Snorrasonar-verzlunar á ísafirði,
sn siðan um hríð kaupmaður þar.
Fluttust þau hjónin síðan til Kaup-
mannahafnar, og hafði dóttir þeirra þar
þvottahús. - Bjuggu þau þar síðan öll
saman, unz Símon sálugi andaðist, —
en síðan þær mæðgurnar, unz dauðinn
að lokum gerói nú skilnaðinn, sem fyr
segir.
Málfríður sáluga var dugnaðar- og
myndar-kona, og margt vel um hana. —
11. des. siðastl. (1913) dó á Akureyri
tridiik Madsen, danskur maður, er orð-
inn var þó Islendingur, þ. e. hafði um
40 ár verið beykir við verzlun Carl’s
Höepfner’s á Akureyri. — Kvæntur hafði
hann og verið islenzkri konu, er dáin
var á undan honnm, og eiga þau dóttur
á lífi, tíu ára gamla. —
Enn fremur er og nýiega' látin frú
Kristin Magnusen, kona Boga bónda
59
unz hann — í sprungu undir gólfinu — rakst á eittbvað
óhreint, og hálf-myglað.
Hann kippti þá tönginni fromur ógætilega að sér,
og heyrðist þá, sem skrjáf i pappír, eður eitthvert hljóð,
sem þá, er pappir er rifinn sundur.
Loks tókst honum, að ná því, er skrjáfað hafði i,
upp, með tönginni, og heyrði eg þá glamrið i peningun-
um, er það var komið alla leið upp um rifuna.
Jeg athugaði nú bréfið, og voru þá í þvi fimm
sterlingspund („guineau-ur), er stöfuðu frá rikisstjórnar-
árum Q-oorg’s konungs fjórða.
Án þess að mæla orð frá munni, rétti eg Fraser
uu fundinn.
„Já, það er rétt!“ mælti hann. „í bréfinu, sem
bvarf, voru fimm sterlengspund, sem talið var. að lang-
minn hefði dregið sér“.
Jeg rannsabaði nú og bréfið, bar það upp að ljóainu,
°8 sá þá 0g, að satt var.
Þrátt fyrir rikið, og óhreinindin, á umslaginu, sáust
enn glöggt myndirnar á því.
Eraser skyggndist og í bréfið, um öxl mér, og
mælti eiðan:
,Til
hr. Tómssar Allen
Irongate-stræti, 14.
Bradford*.
„Svö hljóðar utanáskriptin, eins og þú sérð“, bætti
bætti hann svo við
, var rétt, — orðin söm, sem í sýninni, er eg
98 Þ« um nóttina.
Endir.
66
Möðurinn var niðurlútur, og sáum við því eigi
framan í hann.
Var því Hkast s»m hann væri, að svipast eptir oin-
hverju, því hann gekk sí-niðurlútur, udz hanD var kom-
inn að bréfa-kassanum i herberginu.
In hann var þá lokaður, og lykilinn, gekk eg með
í vasanum.
Svo var sð sjá, sem maðurinn væri eitthvað að
fitla við læsÍDguna, og var því líkast, sem hann vildí
fyrir hvern mun ná í eitthvað, er hann vissi, að þar
væri geymt.
Loks hætti maðurÍDD þó, að títla við læsinguna, leit
upp, og sneri sér að okku:r, sem stóðum við borðið.
Maðurinn upp lypti siðan hönduhum sem biðjandi
væri, og siðan heyrðust sömu eymdar stunurnar sem fyr.
Fraser sleit sig nú af mér, og fálmaði báðum hönd-
um að manninum, eins og eitthvað, mér óskiljanlegt,
drægi þá hvorn að öðrum.
Mér varð nú og litið framan i manninn, og sá eg^
þá, að hann var nauða líkur Fraser.
„Já! — Já!“ Og aptur: „Já!“ kallaði Fraser, í mjög
ákveðnum róm, og þó því likaet, sem með grátstafina i
kverkunum.
Það var því likast, sem hann væri að svara einhverri
spurningu, eem hanD hefði skilið, þótt aldrei befði hún
verið borin fraœ.
Svo var og að sjá, sem hann skildi svar hans, því
að hann varð nú glaðlegri, óg hýrari, á svipÍDn, og brosið
skein út úr augum hans, er áður voru, sem full af tárnm.
Fraser varð nú og hýrari i bragði, eins og hann
skildi h:'nn fyllilega, og í sömu svipan hvarf sýnin, —-