Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 26.06.1915, Síða 5

XXIX., 98 —29.
þjoðViLjinn;
99
fara að taka þátt í ófriðnum beinlínis,
enda getur vel svo farið, að þau hafi
við öðru að snúast, sem þeim liggur nær,
því að Japanar hafa notað sér styrjöld-
ina og annir Norðurálfuþjóðanna í henni
til að ganga mjög á hagsmuni þeirra í
Kína og vilja þar einir öllu ráða. Hafa
þeir sett Kínverjum þá afarkosti sér til
hagsmuna, að Norðurálfustórveldin hefðu
aldrei liðið þeim slíkt, ef þau mættu með
nokkru móti vera að því að skerast i
leikinn. Eru þá Bandaríkjamenn eina
þjóðin, sem nokkuð ætti að geta skipt
sér af framferði þeirra þar. Nú hefir
heyrzt, að samningar séu á komnir milli
Kína og Japan og hafi hvorirtveggja
slakað nokkuð til.
f
Torfi skólastjóri Bjarnason
í Ólafsdal.
Lát hans fréttist hingað 24. þ. m.
Mun helztu æfi-atriða þessa þjóðkunna
merkismanns síðar verða getið í blaði
voru. —
Fixnimi.
Fundur i Sjálfstæðisfelaginu.|
Þingmönnuin Sjálfstæðisflokksins
þakkað fyrir birtingu leynitilboðsins.
Fjölmennur fundur var haldinn í Sjálf-
stæðisfélaginu í Bárubúð hinn 12. þ. m.
Fundurinn var boðaður af hinni nýkosnu
stjórn og sóttu hann um 300 manns.
Umræður urðu all-fjörugar og að þeim
loknum var samþykkt svo hljóðandi til-
laga:
Fundunnn þakkar þingmönnum
Sjálfstœdisflokksins fyrir þad dteng-
skapatbt agd ad birta hin dönsku
leynitilbod fyrir öllum almenningi.
Tillagan var samþykkt i einu hljódi.
Af símskeyti því, sem birt er í blað-
inu, frá ráðherra til landritara, sést það,
að gefinn hefir verið út konungsúrskurð-
ur um íslenskan fána.
Sem kunnugt er hafði konungur farið
fram á það, að alþingi kæmi með uppá-
stungu um gerð fánans. Seinasta alþingi
réði það af að stinga uppá þrem gerðum,
en konungur skyldi velj a um hver gerð-
fánans, af hinum þremur, skyldi vera.
Einkum lagði það þó til, að konungur
tæki bláhvíta fánann, sem notaður hefir
verið hér í mörg ár og var orðinn þjóð-
inni all hjartfólginn.
Þrátt fyrir loforð sín um að veita
íslendingum með konungsúrskurði sér-
stakan fána, fór þó svo í vetur, er fyrv.
ráðherra sigldi á konungsfund með frum-
vörp alþingis, að ekkert varð úr þvi að
fánaúrskurðurinn yrði gefinn út. Óefað
mun þad hafa stafad af þvi, ad danska
valdid hefir rnljad hafa fánann, — sem
mörgum v>ar talsvert áhugamál ad fá —
sem agn fyrir Islendinga til þess ad gleypa
vid stjórnarskránni, med dönsku skilmál-
unum. Þegar nú Einar Arnórsson er
búinn að bíta á öngulinn, þá hefir fán-
inn vitanlega verið auðfenginn.
Ekki sést það á símskeyti ráðherra,
hver fánagerðin hefir fundið náð fyrir
augum hans hátignar. En af ísafold
verður það séð, að það hefir verið þríliti
fáninn, sem konungur hefir valið. Vilja
alþingis hefir þannig okki verið fullnægt.
Rógur oghatur heimastjórnarlidsins (ásamt
hringsnúningi lsafoldat og hennat iids í
málinu um bláhvíta fánann) heflr mátt
sin meira, en viljt alþingis og mikils meiti-
hluta þjódarinnat.
Fáni sá, er vér nú höfum fengið, er
ósköp meinlaus — og gagnslaus. Við
megum iáta hann blakta á húsum vor-
um — sem við þurftum ekkort leyfi til
að mega — og jafnframt láta skip vor
hafa hann í landhelgi.
En hinni réttmœtu kröfu, er vid höfum
bœdi sem sérstök þjód og samkvœmt vidur-
kenningu Dana sjálfta í stödulögunum,
til fullkomins siglingafána, er enn þá ekki
fullnœgt.
Og þeirri kröfu megum við ekki sleppa
þrátt fyrir þessa lítilfjörlegu ívilnun. Sá
böggull fylgir lika skammrifi, að í kon-
ungsúrskurðinum átti að tiltaka, að á
öllum opinberum byggingum skyldiýa/ra-
framt islenzka fánanum draga Dannebrog
208
m m
En er hann var korninn upp í herbergr sitt,“var
'hann fyrst á báðum áttum, hvað gera skyldi, unz hann
tók dauðu dúfuna, lét pappír utanum hana, og ætlaði út
en þá var rétt í sörnn svipan barið kurteislega að dyr-
um, og Pfiflerling kom inn.
„Er nokkuð, sem eg á að gera fyrir yður?a jmælti
hann. —
„Já! Jeg ætlaði einmitt að finna yður!“ svaraði
Windmuller, „og líkar mér þá vel, að ekki þarf aðyður
að leita! Farið nú þegar, og finnið ungfrú Verden, er
vísar yður á herbergi á efsta lopti! Hafið síðan gætur
á, og gangið jafnan i humáttinn á eptir ungfrúnni, er
hún fer ofan, og gætið þess þó, að eigi veki það eptir-
tekt! Mæti hún þá Onestu, eða manninum hennar, þá
flýtið þér yður þegar, og skilið einhverju til ungfrúarinn-
ar, t. d. að mig langi að fá ag tala við hana! Allt og
sumt er, að Onesta eða maðurinn hennar, nái eigi, að
tala við hana! Alveg sama, hvernig þér hagið yður, ef
þér þó gætið þess, að gefa Onestu eigi tilefni til þess,
að bera sig upp undan yður, og heimta, að þér séuð lát-
inn fara! Á öllu ríður, að ungfrúin þurfi aldrei að vera
ein með Onestu, eða manninum hennar! Gefið og auga
hverir inn í herbergi ungfrúarinnar fara, þegar hún er
þar eigi, og hvað þeir þá hafast þar að! Hafið þér skil-
ið mig?u
„Já, prófessor! En veit ungfrúin þá, að —“
„Hún veit allt út i æsar!“
„En — með leyfi — ítalaka frænkan virðist vera
áranum hyggnari! Ætli hún sjái eigi brátt, hvaðan á
«ig stendur veðrið?*
„Alveg rétt athugað, Pfifferling!* svaraði Windmull-
201
„Windmuller sömuleiðis!* svaraði hann brosandi.
„Vitaskuld!* Það man eg nú aldrei!* svaraði Gío,
og barði saman höndunum. „En þetta er sjálfum yður að
kenna, með því að eg get aldrei talið yður þann mann-
inn, er glæpamenn skjálfi fyrir, eins og faðir sálugi
komst að orði“.
*En jeg sé þá annars enga ástæðu, til að þegjal*
mæiti GHo að lokum. „Onesta frænka, vildi fá hjá mér
peninga, — sem eg varð þó i bráðina að synja henni um!
Annars er það nú vant að ganga svo, að þegar hún vill
fá peninga — og það er opt, fyrst þér viljið endilega
fá að vita það —, þá gerir hún mér orð, að finna aig,
og veit eg eigi hvað því hefur valdið í dag, að mér veitt-
ist sá heiður, að hún heimsótti mig! í dag vildi hún
og fá meira fé, en vant er — auðvitað lánað — en gat
ekki fengið það, því að jeg hefi eigi þær stór-upphæðir
undir höndum! Castelfranoo hefur á hendi fjárstjórnina
fyrir mig, og af rentunum tek eg þá eigi við öðru, en
til heimilisins þarf!“
„En nú er það eytt!“ mæltí Gío enn fremur, sem
eptir var af vöxtum þessa ársfjórðungs, enda fékk Onesta
fé hjá mér, fyrir fjórutn vikum, og jeg get ekki af höf-
uðstólnum, fengið fjárupphæðina. sem hún biður um, án
þess að semja við Oastelfanoo!- En Ooesta hélt þetta
vera ósanna viðbáru, og vildi eigi trúa mér! Hún segir
sem er, að eg sé fullveðja, og ,mrfi ekki. að sækja um
leyfi til gamla nirfilsins!“
„Jeg sagði á hinn bóginn, sem var“, héltGíoáfam
máli sínu, „að jeg hefði heitið því. að leita æ hans ráða,
et eg þyrfti á upphæð að halda, er til muna færi fram
úr tekjum mínum! Jeg er honum og mjög þakklát, að