Lögberg - 05.02.1890, Blaðsíða 7

7
LÖGBERG, MIDVIKUDAGFKX 5. FEBRÚAR 1S90
f) r t b t s s z t x x i).
Saga eptir Alemnder L. Kiettand.
(Fr.imh.)
Hvað henni fjell f>að vel. Hún
fann til einhverrar einkennilegrar,
hlýlegrar tilfinnir.gar, þegar mjúka
höndin á þessari f>riflegu konu
kom við hana. Það komu næst
um því tár fram í augun á Re-
bekku; hún stóð k) r eins og hún
vönaðist eptir, að pessi ókonnuga
kona mundi taka utan um hálsinn
á henni og hvísla að hei.ui ein-
hverju, sem hún hefði lengi búizt
við og beðið eptir.
En samræðan hjelt áfram. Unga
fólkið kom með allskonar undar-
lega böggla frá vögnunutn, og
kátínan óx meir og meir. Frú
Hartwig fleygði kápunni sinni á
stól og hagaði öllu til eptir beztu
föngum. En æskulýðurinn sýndist
vera staðráðinn í að gera svo mikið
ógagn og glundroða sem hann gat,
oít allt af var Lintzow freinstur í
flokki. Kátínan fjekk jafnvel vald
yfir prestinum, og sjer til óum-
ræðilegrar undrunar sá Rebekka
föður sinn vera að hjálpa lúntzow
til að fela böggul, sem brjefi var
vafið utan um, undir kápu frúar-
innar.
Loksins komst frúin i stand-
andi vandræði. „Gróða fröken Re-
bekka,“ — lirópaði hún npp, „er
ekkert merkilegt að sjá hjer í
grendinni — pvf lengra sem pað
er burtu, pví betra — pá get jeg
losnað við pessa æringja ofurlitla
stund.“
„Dað er falleg útsjón frá Kon-
ungshólnum, og svo ströndin — og
hafið.“
„Já — ofan að hafinu!“ hróp-
aði Max Lintzow.
„Þetta llkar mjer!“ sagði frú-
in, „ef pjer getið losað mig við
hann parna, pá er mjer borgið, pvf
hann er verstur af peim öllum.“
„Ef fröken Kebekka vill ráða
ferðinni, pá fer jeg með, hvert
sem pað ætti að vera“ — sagði
ungi maðuriun og hneigði sig.
Rebekka roðnaði. Annað eins
°g petta hafði hún aldrei fyrr heyrt.
Ungi fallegi maðurinn hneigði sig
svo djúpt fyrir henni, málrómurinn
var svo einlæglegur. En nú var
enginn tími til að hika sig og hugsa
u-ri pað setn henni fannst; bráðurn
var pessi káti hópur kominn út úr
húsinu — pvert yfir aldingarðinn,
og með Rebekku og Lintzow í
broddi fararinnar gengu pau upp
eptir litlu hæðinni, sem kölluð var
Konungshóllinn.
Fyrir mörgum ártim hafði víst
nokkuð af fornmenjum fundizt efst
í hólnum, og einhver fyrirrennari
prestsins í brauðinu hafði plantað
nckkur herkin trje í brekkunum
utan með. Að undanteknu einu
reynitrje og heslitrjáa-göngum I
aldingarði prestsetursins voru ekki
önnur trje til á margra mílna svæði
fi pessum vindhörðu ásum upp frá
opnu hafinu. Þrátt fyrir storm og
sandfok hafði peiin með tímanum
tekizt að verða hjer um bil mann-
hæðar há; pau sneru berum, hnút-
óttum stofnunum að norðanvindin-
um eins og bognu baki, en rjettu
langa handleggi með löngunarfull-
um svip suður eptir. Inni á inilli
peirra hafði inóBir Rehekku plautað
fjólur,
,.Nei — hvað p.ið vill vel tili
hrópaísi elzta frökeuin Hartwig, „Iijer
eru fjólur! Ó — hr. Lintzow! tínið
pjer pser lmnda mjer 1 blómskúf til
að hafa 1 kvöld“.
Uugi maðurinn hafði lagt sig
allan 1 lirua til pess að uá sjer niðrj
að tala við Rebtkku, og houum
virtist stm húu l.rökkva saman við
pessi orð. scm i'röktn Friðrika hafði
sagt.
,,Fjólurnar eiu yðar eptirlæti?“
sagði hann i hálíum hljóðum.
Hún leit á hann forviða; hvern-
jg skyldi hann hafa getað vitað pað?
„Haldið pjer ekki — fröken
|Iar>wig! að pað væri betra að Una
I blótnin, pegar við förum, svö að pau
haldi sjer betm ? ‘ •
,,Eins og pjer viljit! — sagíi
hún styttingslega.
,,Hún verður vonandi búin að
gleyma pvi um pað leyti?, >agði
Max Lintzow í hálfum hljóíum við
sjálfan sig,
En Rebckka heyiði pað, og hún
gat ekki skilið í pví, hvaða ánægja
hriuum gæli pó;t »ð pvi að vernda
íjóluruar hcrnar, i staðinu fyrir að
íídb {ær hai da pessari fallegu
stúlku
Eptir að pau höfðu um stnnd
dáðst að hinu mikla útsýni, fór hóp-
uiicn buit «f hólni.m og lijelt ofan
til strandarinnar eptir gangstlg ein-
um.
Á fasta, hála sandiuum, rjett f
flæðarmálinu, gekk pefta UDga fólk
og talaði sauian nieð mikilli glaðvœrð.
Rebekka vur íyrst alveg utan við fig.
það var eins og petta káta kaup-
staðaifólk talaði mál. sem húu skildi
ekki. Stimdum fam'st henni pað
hlæja að eugu, og aptur á móti gat
liún opt ckki að sjer gert að hlæja,
pegar pað kom ineð sin undrunaióp
og spumingar út af öllu, sem
pað sá.
Eu smámsaman fór hún að kunna
við sig iunan uin pessar góðlátlegu,
velviljuðu manneskjur; yDgsta frökeniu
Hartwig lagbi jafnvel handleggiun
utan um liana á leiðiuni, Og pá
var Rebekku lika allri lokið; hún
fór að hiæja með og sagði sðgur
Ijettlega og látlaust eins og hin.
pví fór fjarri að hún yrði þess vör,
að ungu karhiennirnir og einkum
aðkomumafuiinn skiptu sjer meira
af beani eu hinum stúlkunum; en
út úr því Íljettí ðust við og við stutt
napuryrði inn 1 samræðurnar; hún
skyldi þau ekki, ekki fremur en
svo niargt annað, sem sagt var.
Nokkra stund skemmtu þau
sjer við að hlaupa ofan eptir smd-
bakkanum, f hvert skipti sem bylgj-
an dróg sig út eptir, og flýja svo
upp aptur, þegar naesta bylgja
kom. Og mikiun fögnuð vakti það,
þegar bytgjrn náði einhverjum karl-
mannanna, eða þegar einhver bárau
— stærri eu liinar —- sendi froðuröud
slua alveg upp á bakkanu, og rak
þetta káta fólk á flótta f einu
hendings kasii.
,,Sko! — matrma er orðin hrædd
um að við munum verða of seio á
dansleikinn1* — kallaði allt í eiuu
fröken Hartwig, og nú sáu menn að
frúin og konsúllinn og presturinn stóðu
eins og þrjár vindmyllur uppi á ás-
unum, sem preslsetiið stóð á. og
veifuðu með vasaklútum og pentu-
dúku m.
Nú byrjaði heimferðin. Rebekka
for með þau beina lein yfir mýiina,
þvl að hún varaði sig ekki á þvf,
að stúlkurnar úr kaupstaðnum mundu
ekki geta stokkið eins og hún fiá
einni þúfunni á aðra. Frökeu Frið-
rika stokk of stutt 1 aðskorua kjólti.
uni sinum og stje ot'an i pytt. Hún
ldjóðaði og hiópaði aumkvunailega um
bjálp, og festi augun á Lintzow á
meðan.
.,Eu Ilinrik!** — hrópaði Mpx til
Hartwigs yngrs, sem stóð nær henni,
— „hjálpaðu henni systur þinni,
maöur. ••
Fröken Fiiðrika hjálpaði sjer þá
sjálf, og svo hjeJdu þau áfram!
I aldingarðinutn fram með hús-
hliðinni var breitt á borð, og þó
að vorið væri svo ný-komið, þá var
þó nógu hlýtt 1 sóliuni. þegar nllir
voru sefztir, leit frúin rannsóknar-
auguin út yfir borð;ð.
,,En — en — mjer fmnst, hjer
vanta eitthvað! Mig minuir svo fast-
lega, að jeg sæi eina stúlkuna búa
um eiun orra 1 moiguu; — Friðrika
mln góð! manst þú ekki lika — ?“
,,Fy irgefðu mainma! en þú
veizt að jeg skipti mjer ekki af
matnum.“
Rebekka leit á fóður sinn
Lintzow lika. og það kom sá svipur
á andlitið á prestinum, að jafnvel
Ansgaiius gat lesið þar sekt hans.
,,Jeg skal þó aldrei trúa því'1 —
byrjaði frúin, ,.að þjer — hr prestur!
— bafið slegizt i fylgi með“ — En
nú fór hann að hlæja og kannaðist
við brot siti; þá vaið glaðværð mikil,
og drengitnir komu með b'ággulinn,
; setn fuglinn var inuan i, sigii hrós-
1 atidi. þ.ið )á ágælloga á raönnuni.
Ilartwig konsúl þótti Ijómandi rænt
um, að þessi geistlegi hefra skyldi
lika grta gert aö gamni 'íuu, og
prestinum sjálfuui vav ljettar um
hjartaræturnar en honum hafði verið
ura mörg ár.
í umiæðunum vaið einhveijum það
að miunast á, að maturinu væii
rej'cd.'r boriun fram einstaklega sveita-
lega; en þar væri of mikið af
kaupstaðarijettum „Botði meuu upp
i sveit á annaö hoið, þá eiga þeir
að fá skyr “
Rebekka stóð þcgar upp og bað
um leyti til að sækja eina skyikoliu;
Oií hún hiiti ekkeit um mótbárur
frú Hartwigs, heldur ÍÓr fra boið-
inu.
,.Lofið þjer mjer að hjálpa yð-
ur — fröken!“ kallaöi Max og liljóp
á eptir henni.
— ,,það er rösklegt ungmenni
petta, “ sagði presturinn.
,.Já, fmnst yður ekki!“ — svar
aíi konsúllinu. ,,og auk þess er haun
ári lipur verzlunarmaður. Hauu hef-
ur verið mörg ár erleudis, og nú er
hann kominn inn í veizlunarfjelag föð-
ur sln;.“
,,Hann er kannske dálltið óstöð-
ugui!“ — sagði frúiu og var hik á
henni.
,,Já það er áreiðanlegt!“ —
sagði fröken Friðrilia og andvarpaði
um leið.
— Ungi maðurinn íór á eptir
Rebekku gegu um stofurnar og út f
mjólkurbúrið. Henni fjell það f raun
og ve;u ekki vel, þó að hún þættist
af mjólkurbúrinu; en haun gerði að
gaumi slnu og hló svo glaðlega, að
hún varð lika að fara að hlæja.
Hún valdi skyrkollu á annari
hyilunni, og rjetti upp handlegginn,
til þess að ná henni ofan.
,.Nei — nei —fróken! það verð-
ur of hátt fyrir yður!“ — hiópaði
Max, , ,lofið þjer mjer að ná henni!“
— og i sama bili iagði hánn hiind
jna á sjcr ofan á hencar hönd.
Rebekka dró að sjer höndÍDa f
inesta flýti. Hún fann pað sjálf, að
hún kafroðnaði, og henni fannst uæst
utn, eir.s og hún ætla að fara að
gráta.
|>á sagði liann hægt og aivarlega
og leit um leið niður firir sig: ,,Jeg
hið yður fyrirgefningar—fröken Frið-
rika! — jeg er — jeg finn það —
allt of glánalegur og Ijettúðarlegur í
fasi þar sem önDur eins stúlka og
þjer er binumegin. En mjer mundi
falla það svo illa, ef yður skvldi til
frambúðar finnast jeg vera ekkert
annað enn þessi ljettúðarfulli ppjátr-
uugur, sem jeg sýnist vera. Margir
meun mega til með að vera kátir,
til þess að leyna því, hvað mikið þeir
þjást, og það eru til menu, sem
hiæja. til þess aö gráta ekki!“
lím leið og hanu sagði slðustu
orðin leit hann upp- bað var eitt
hvað svo sorgarblitt og þó svo
lotninearfullt i augnaráði hans, að
Rebekkn fannst þegar i stað, að hún
mundi hafa veiið vond við hann.
Hún var vön við ?ð taka ílátiu ofan
frá annari hyduuni; en þegar hún
ijetli upp handleggina í öðiu skipti
eptir skyrkollunui, þá ijet hún þá
siga niður aptur og sagði: ,,Nei —
það getur veiið það verði of liáít
fyrir mig, samt sem áður. “
það kom ofurlítið bros á andlitið
á honum um leið og hann tók koll-
una gætilega ofan og bar hana út:
hún fór með hoDum og lauk upp
fyrir honum hurðimii. í hveit skipti
sem hann gi kk fram bjá henni, virti
hún haun nákvæmhga fyiir sjer.
Kraginn hxns, hálsklúturinu haDS,
frakkinn hans, —- allt var öðiuvisi en
á föður bennar, og kiing um hanu
var einhver einkennilegur ilnuir, sem
hún þekkti ekki.
þegar þan komu að aidingarðs-
dyrnnum, nam hann lltið eitt stað-
ar, og leit upp með þunglyudidegu
brosi: ,,-Teg verð að fá ráðrúm eitt
augnahlik, til þess að koma andlitinu
á mjer í kátlnu fellingarnai, svo að
engan þarna úti skuli gruna neitt.“
í sama bili gel-k hann út á
riðið, og ávarpaði glaðlega fólkið,
I sem sat við ho'ðið, og hún lieyrði,
að þaö svaiafi llæjaudi; — en sjálf
stóð hú’i eptir inni i aldingarðs-stof-
unni.
Aumingja maðurimi! — en hvað
húu keimdi i brjósti um haun; og
hvað það var undarlegt. að hún skyldi
eiumitt vera sú lina, sem hann trúði
fviir leyndarmáli sinu. Ut af hverju
skyldi hún vera, þesd leynilega sorg,
sem hann bar t brjósti? Skyldi hann
ef til vill lika liafa misst móður sina?
— cða var það eitthvað enn þyngra?
Hvað hún hefði veríð fús á að hjálpa
houum, ef hún hefði getað.
þegar R-bekka siðar kom út,
var hann aptur kátastur allra. Að
eins virtht henui, eitt einasta skipti.
þegar hann kit á hana. að það
koma aptur þessi þunglyndislegi. hálf-
biðjandi svipur í auguu á honum;
og hana tók þaö innilega sárt, þi-g-
ar hann svo hló í sama andartak-
inu.
Loksins urðu gestirnir tð fara að
fara; hvoiir kvöddu aðra hjartau-
lega. En þegar menn voiu að búa
um sfðustu bögglana, og allt var i
uppuámi, þar sem ailir þuiftu að
fici’a það sæti í vöguunimi, sem þeir
höfðu setið í áe ur, eða ná í nýtt
sæli fyrir heiinleiöina, þá laumaðist
Rebekkn inn i húsið, gegu um stof-
urnar, út i aldingarðinn og ulla leið
að Konungshólnum Hjer settist hún
uiíur hulin aftrjáuum, þar sem fjólurnar
uxu, og reyndi að átta sig á hugs-
uuum sinum.
— .,En fjólurnar! — Hr. Lint-
zow. “ — hrópaði fröken Friðrika,
sem þegar var setzt í vagninn,
Hann hafði um stuud ieitað
dyrum og dyngjum að og utan
dóttur húsbóndans, og svaraði eins
við sig: ,,Jeg er hræddur um, þaö
sje orðið of seint. ‘ ■
En allt i einu var eins og hon-
honum dytti eittbvað nytt 1 hug: Ó
— frú Hartwig! — þjer fyrirgefið
vonandi. að jeg ætla að hlaupa burt
fáeinar mínútur, til þess að sækja
hlómskúf handa frökeu Friðriku?**
— Rebekka heyríi ótt fótatak
konm nær og uær; henni fannst,
sem það gæti engiuu annrr verið en
hanD.
,,Ó! — bitti jeg yður þá lijerna
— fröken! — jeg kem til þess að
tíua í]ólurnar.“
Hún kálfiueri sjer fra honum og
fór að tina.
„Viljiö þjer tiua blóm handa
mjer.“ sagði hann, og var hik á
honum.
„Eru þau ekki liauda frökeu
Friðrikn?“
,,Ó — nei! — látið þjer þau
verða handa mjer!“ hað hann, og um
leið kraup hanu á knje við hliðina
á henui.
það var aptur svo mikil hrell-
ing 1 röddinni — nærri því eius og
i rödd barns. sem biður beininga.
þa rjetti hún honum fjólurnar áu
þess að lita upp. Hann tók fast
utan um n ittið á henui og hjelt
henui upp að sjer. Húu stritaði ekki
á móti. en lokaði auguntim og dió
andann j ungt {á fann hún að hann
kyssti hana — í eitt skipti, i inftrg
skipti — á augun, á munninn; og
uiilli kossanna nefndi hann nafn hennar
og samanhengisiaus orð, og svo kyssli
hann liaui aptur. Svo var kallaö fiá
aldingarðiuum. Haun sleppti henni og
hljóp ofan hólinn. Hestarnir stöppuðu,
ungi maðuiinn stftkk rösklega inn í
vaguinn, sem valt af stað. Eu utu
leið og hann ætlaði að fara að skella
aptur vagnhurðinni, vildi honum það
klautastiyk til að missa blómskútinn;
hann bjelt að eius eptii á eiuni ein
nstu fjólu.
Já það er vist ckki til
neins að bjóða yður þessa einu? • —
fróken," sagði hann.
,,Nci, þakk’ yfur fyrir! það er
bezt þjer hafið hana sjálfur til eudur-
iniuniugar um, hvað eiustaklega lipur
þjer eiuð,“ — svaraði froken Ilart-
wig; hún hafði styggzt til muna.
,.Já — það er satt — jeg ætla
að gera það,“ — svaraði Max
Lintzow með mikilli rósemd,
— þegar hann fór i hvundags-
frakkanu sinn daginu eptir dansleik-
inn, fann hann visua fjólu í hnappa-
gatinu. Hann gaf heuui selbita. svo
að I.öfuðið fauk af henni, og dró
legginn út raughvotfu megin.
,,Já það er líka s.»tt!“ — sagði
hann um leið og hanr. skoðaði sig
brosaDdi 1 spegliuum, ..henni var jeg
iiærri því búinn að gleyma!“
Slðara lhuta þess dags iagði
hami af stað, og svo gleymdi hann
henui a 1 v e g.
Sumarið kom með hlýjum dftgum
og lönguin björtum nóttum. Uppi
ytir rólegu hatinu lá reykurinn i
dokkum rékum aptur af gufuskipun-
um, sem fram hjá fóru. Seghkipiu
hengilmæuuðust áíram með slyttulegum
seglnm, 0? þurftu uærri þvl heilau
dag ’.il að komast út út úr sjóndeild-
arhringnuiii,
það leið nokkur tfmi, áður en
presturiiin varð var við uokkra breyt-
ingu á dóttur sinni En smatt og
smátt fór ha.m að taka eptir þvl,
að hún þreifst ekki það sumar. Hún
vaið fftl og bjell opt kynu fyrir i
herbergi sinu; i skrifdofutia kom hún
nærri því aldrei. og loksins bjelt
hrton að hún torðaíi'ít hann,
þá tslaði hann við hana með
alvöiugefui, bað hana að segja sjer,
livort hún væii veik, eða hvort það
væru nokkrar efasemdir af nokkru
tagi, seui yllu þvi að hún væri ekki
lengur ems Ijettlynd 0g kat eius og
hím hefði veiið.
En bún gerði ekki uema gráta
og svaraði næst um því engu.
Eptir þessa samræðu fór benni
þó batnandi; hún fór ekki eins mik-
ið einförum og leitaði optar til föður
síns. En gamli hljómurinn 1 rödd
hennar var hortinn, og augun voru
ekki eins einlægnisleg eins og áður.
Læknirinn kom og fór að skoða
haua. Hún varð kafrjóð Og loksins
fór hún að gráta svo ákaft að
gamli mafnriun íór út úr herbergi
hennar og ofan 1 skrifetofuua til prests-
ins.
,,Jæja - læknii! hvað segið
þjer þá um Rebekku?“
, ,Segið þjer mjer —prestur minn
góður? ■• — tók lækuirinn gætilega til
máls, ,,hefur dóttir yðar komizt f
nokkra ákafa geðshræringu — hin!
nokkra" —
„Trúarfreisting — eigi þjer við
það?“
11 Nei.— jeg á ekki beinlinis við það;
en hefur hún ekki orðið fyrir nrinu
hugarangri? - eða - i hreinskilni að
segja - nei num ástarharn,i?“
þvi fó',- ekki fjatri, að prestur*
inn styggðist við þetta. Hveinig gat
læknirinn haldið þetta um hana Re-
bekku hans; hjarta hennar sem var
eins og opin bók fyrir framan hanu
— að hún skyldi geta — eða vilja
leyna fyrir föður sínum þess konar
sorg. Og aub þess! — Rebekka var
sannarlega ekki ein af þess háttar
stúlkiun. sem ganga með höfuðin full
af rómantiskum ástardiaumum; hún
hafði heldur ekki nokkuru tiuia far-
ið neitt frá honum, og hvernig átti
þa - ,,Nei. nei! læknir miun góður!
þjei haíið ekki mikiin sóma af þvi,
hvað vel yður gekk að þekkja þenn-
an sjúkdóm" — þaunig lauk prestur-
inn máli sinu og brosti rólega.
,,Jæja! - þetta getur vel verið! -
sagði gamli maðurinn og >krifaði upp
iccept, sem að minnsta kosti gat ekki
skaðað. Hann þekkti svo, hvort sem
var, enga jurt, sem átti við ástar-
harmi; en svona n eð sjálfnm sjer
hjelt hann að sjer mundi ekki hafa
skjátlnzt,
Rebtkka hafði orðið hrædcl við
komu iæknisins, Ilún gætti sln nú
eun betur og tvöfaldaði tilraunir sinar
til þess að sýnast eins og áður. því
að engan mátti giuna, hvað fyrir
hafði komið: — að ungur bráðóknnti-
ugur maður hefði haldið heuni í faðm-
inutn, kysst haua - mörgum, inörgum
siuuuui!
í hvert skipti, sem hentii datt
þetta í liLg, varð húu eldrauð i fram-
an, Hún þvoði sjer að ndnnsta ko«ti
10 sinnuin á dag; en henni fannst
hún aldrei verða lirein.
(Meirn).