Lögberg - 28.03.1895, Blaðsíða 6

fi
LÖGBEEG, FIMMTUDAGINN 28. MARZ 1895.
Dukota til Manitobn.
M<tður eiun í I’embina County,
Norður Dakota, hefur mælst til, að
vjer gefum ymsar upplfsingar í Dbg-
bergi til leiðbeiningar fyrir pá, sem
hafa i hyggju að flytja sig böferlum í
vor eða & komancli sumri frá Norður
Dakota hingað norður til Manitoba.
Út af pessu leyfum vjer oss að
láta í tje eytirfylgjandi upplysingar:
Deir, sera flytja sig búferlum
hingað, i því skyni að setjast hjer að,
mega flytja inn tollaust allskonar i-
verufatnað, húsbúnað, baekur, sem til-
heyra iðn manna, verkfæri og tól til
heyrandi iðn manna eða atvinnu, og
sem menn hafa haft i brúki að
minnsta kosti í sex mánuði áður en
menn flytja sig hingað; enn fremur
hljóðfæri, saumamaskinur. til notk-
unar i heimahúsum, lifandi pening,
kerrur og allskonar vagna, og akur-
yrkju verkfæri, sem innflytjandi hefur
haft I brúki að minnsta kosti eitt ár
áður en hann fiytur inn. Þetta gild-
ir samt ekki um vjelar eða verkfæri
sem nota á í neinskonar verksmiðjum,
eða hafa á til sals. Þó má ekki flytja
hlut, sem tollskyldur er að lögum,
inn sem nylendumauns búslóð, nema
um leið og innflytjandi flytur inn i
landið i fyrsta skipti, og slíka hluti
má ekki selja eða farga, nema tollur-
inn sje borgaður, fyrr en búið er að
nota pá í tvö ár í Canada. Lifandi
peningur (hestar, nautgripir, sauðfje,
svin og svo frv.) S8m f>eir, er ætla að
gerast búendur í Mauitoba og Norð-
vesturlandinu, flytja inn, verður toll-
frí pangað til stjórnin í Canada mælir
öðruvísi fyrir.
I>eir nylendumenn, sem flytja bús-
lóð, lifandi pening o. s. frv. inn I
Canada frá Uandarikjunum, verða að
fara til tollgæzlumannsins á næstu
stöðvum hjerna megin landamæranna
og færa inn á eyðublöð, sem peim
eru afhent í pví skyni, allt pað, sem
peir flytja inn, I/sing á j>ví og verð
pess, og staðfesta skyrsluna með eiði.
Tollgæzlumenn leiðbeina peira, sem
gerast ætla nylendumenn hjer, um
alltsem peir purfa að vita í þessit efni.
£>að eru engin takmörk sett um
pað, hvað mikið af lifandi peningi
hver nylendumaður má flytja inn
tollfritt, ef sá, sem J>að flytur inn,
ætlar pað aðeins til afnota á jörð sinni,
cn ekki til að selja eða verzla með á
neinn hátt, og hefur átt skepnurnar i
ár, að minnsta kosti, áður en hann
flytur þær inn. En ef inenn kaupa
skepnur eða verkfæri, pó til eigin
brúkunar sje, rjett áður en menn
flytja pað inn eða ætla pað til sölu
hjer, pá verða menn að borga toll af
pessu, en tollurinn er:
Á hestum 20 prct. af verði peirra.
„ nautgr. og sauðfjc 30pret „ „
„ svinum 2 prct. af pundinu.
„ alifuglum 20 prct. af verði „
., akuryrkjuverkf. 35 prct. af „ „
Allan lifandi pening, sem fluttur
er inn frá Bandaríkjunu.n, verður
dyralæknir Canadastjórnarinnar að
skoða við landamærin, og er engum
skepnum leyft iun í landið sein hafa
nokkurn nætnan sjúkdóm. Borgun
fyrir skoðun á skepnum og heilbrigð-
is skyrteini er:
Fyrir hesta $1 fyrir hvern, upp
að fimm, en minnkar að vissu hlut-
falli fyrir fleiri, pannig, að $20 eru
borgaðir fyrir 50 hross. Fyrir naut-
gripi og sauðfje er gjald petta miklu
lægra, nefnil. $6 fyrir 50 nautgripi
og $1.25 fyrir 50 sauðkindur eða 50
svín, og náttúrlega minna fyrir færri
skepnur.
Hesta, sauðfje, svín og alifugla
má flytja inn tafarlaust, ef pað ekki
hefur næma sjúkdóma, en allir naut-
gripir verða að vera 90 daga i sótt-
verði við landamœrin, áður en peim
er hleypt inn. Nautgripir, sem inn á
að flytja á tímabilinu frá 1. apríl til 1.
október, verða geymdir pessa 90
daga innjtytjendum kostnaðarlaust,
en fyrir nautgripi, sem inn á að flytja
hinn tímann af árinu, verður eigandi
að borga 11 cents á dag fyrir hvern.
Hver járnbr. vagn, sein flutt er
í lifandipeningur eða búslóð, koátar
$25fráGretna til Westbourne. Fargj.
fyrir hvern fullorðinn mann (yfir 12
ára) er um $2.50 frá Gretna til West-
bourne, hið hálfa fyrir börn 0—12 ára,
en börn innan ö ára eru frí.
Gimlisveitar skápuriim.
Herra ritssjóri Lögbergs.
Fyrrum oddviti Gimlisveitar, St.
Sigurðsson, hefur setn optar pcðrað
miklu máli í Hkr. 8. p. m. Hann
hefur í petta sinn peðrað út af pví, að
jeg gerði ofurlitla athugasemd í Lög-
bergi útaf einni pessari einkenilegu
yfirlysing (pað mætti eins vel kalla
pað auglysingu, pví sá maður hefur
opt verið auglystur i Hkr.) sem hann
hafði peðrað í Hkr. í tilefni af $50,
sem sveitin gaf honum að skilnaði og
sveitarskápnum góða, sem Krummi
gamli hafði krunkað honum lof fyrir.
Jeg ætla nú ekki að fylla dálka
Lögbergs með löngu máli til að svara
peðrunni, pví pað er ekki ómaksins
vert að stangast við fyrrum oddvitann
útaf pessu. Allt sem jeg vildi segja
útaf pessu er pað, að ef fyrrura odd-
vitinn ekki vildi piggja pessa $50, pá
purfti hann ekki annað en senda á-
vísanina til baka og segjast ekki vilja
peningana. I>ó sveitarstjórnin fyrir
kurteisissakir gerði ályktan um, að
láta hann hafa $50 fyrir oddvitrstarfið
árið sem leið, pá var fyrrum oddvitinn
ekki þar með skyldaður til að taka
við peningunum. En petta cr svo
inikið i munni að segja, að peningun-
um hafi verið troðiði upp á sig, og
pess vegna nauðsynlegt að auglýsa
sig í Ilkr. með pví. Hvort pað er
hjegómi, gerir ekkerttil; einhverjir
verða ævinlega til að bíta á
pennan augflysingarkrók, og pað er
fyrrum oddvitanum huggun. En jeg
get sagt fyrrum oddvitanum pað, að
viö erum ekki allir peir golporskar í
Gimlisveit, að við g'eypum petta agn
— og öngulinn með.
Jeg ætli ekki að eltast við útúr-
snúninga og hugsunar-axarsköpt fyrr-
um oddvitans; hann auglysir sig sjálf-
an fyrir lesendum Hkr. með peim —
pó á annan liátt en liann hefnr ætlast
til. En jeg ætla að segja fáein orð
að lokum út af járnskápnum. Það
sem jeg hjelt fram var pað, að skáp-
urinn hefði ekki verið nema $50 virði,
og pó fyrrum oddv'.tinn auglysi hundr-
að vottorð um, að hann hafi borgað
$90 fyrir skápinu, pá sannar pað ekki
að liann hafi verið svo miki/s virði og
borgað var fyrir hann. I>ó pað hafi
bara verið klaufaskap að kenna, að
mcira var borgað fyrir skápinn en
hann er verðtir, pá bætir pað ekkert
úr skák. Niðurstaðan verður hin
sa ma, sú nefnilega að pessi $50 náð-
argjöf fyrrum odd vitans varð svcitinni
að engn gagni. I>að er atriðið, sem
jeg hef haldið fratn og held enn
pá fram.
Gjaldandi í Gimli-sveit.
Otto P. O. 14. marz 1895.
Herra ritstjóri „Lögbergs“.
Treystist pjer ekki til pess, herra
ritstjóri, að lofa eptirfylgjandi rit-
gerð að birtast i blaði yðar. Jeg hef
fyrir nokkrusíðan senthanatil „Orða-
belgsins11 í Hcimskringlu, af pví hún
er ávöxtur af ritgerðum, som í honum
hafa verið, og mjer fannst hún full-
nægja skilyrðum peim, sem sett eru
fyrir pví að geta komið ritgerðum
í „Orðabelginn11; en nú pykist jeg
full viss um, að ritgerð ininni liafi
pegjandi verið stungið undir stól.
I>að hefur líklega pótt vanta í hana
viðbitið, ónot eða hálfgerð illyrði um
einlivern, som ekki er kringlumaður.
Eptir að jeghafði lesiðívar sjera
MagnÚ3ar Skaptasonar til nafna lians,
M. Einarssonar, í HeimsKringlu,
finn3t mjer að jeg geti ekki lengur
pagað. í VI. árgangi Heimskringlu
(no. 0 1892) tölublað, 2(39, hef jeg
lesið pað eptir sjera M. að hann segir
með fullri áherzlu, að hann sje lút-
erskur líberal'prestur, og pað var pó-
nokkru eptir að pessi nyja kenninga-
hreifing hans hófst. Síðan hef jeg
lesið Dagsbrún, og allt sem jeg hef
sjcð eptir sjera M. með pá yfir eða
undir skript í huganuin, lúterskur lib-
eral prestur hefur ritað allt petta. En
nú rek jeg mtg á pað i nr. 5 af Hkr.
pessa árs, að sjera M. segir: „að hver
sem neitar eilifri fyrirdæming er ekki
og getur ekki lengur lúterskur heitið“.
Er petta ekki hraparlegasta ósam-
kvæmni? En sjera M. gerír enn bet-
ur; hann byðst til „að borua $10 ltverj-
um peitn setn geti sy:11 p:tð eða sannað
á prenti eptir sig, að hann hifi viður-
kennt guðdóm Krists eptir að pessi
hreifing hófst“. Hjer er jeg búinn að
sanna pað með hans eigin orðum, pvi
hver sem segist vera lúterskur, pó
líberal eða frjálslyndur sje, hann við-
urkennir guðdóm krists; er pað ekki
satt?
Jeg hef enn fremur lesið pað
eptir sjera M. „að lúterska kirkjan
geti ekki verið án vítis; pað sje horn-
steinn bennar“ eu svo hef jeg aptur
lesið pað á öðrum stað eptir sjera M.
að hann sje sannfærðúr um, að himna
faðirinn hljóti að hegna hverju
minnsta afbroti mannanna; pá verður
mjer að spyrja: hvað inni bindist í
orðinu víti annað en hegning fyrir af-
brot mannanna? Svo hef jeg ætíð
skilið pað. t>e8s vegna finnst mjer
að liann eins og gripi aptur með ann-
ari hendinni pað sem liann var búinn
að kasta í burt með hinni. Sjera M.
neitar pví með miklum orðafjölda í 6.
númeri Dagsbr. f. ár „að Kristur liafi
dáið fyrir mannkynið“, en svo segir
hann aptur rjett í sömu útlistuninni,
að hann hafi dáið til að staðfesta kenn-
ingu sína. Hvaða kenningu spyr jeg?
Var pað ekki hans æðsta kenning, að
hann væri guðs sonur, sendur af föð-
urnum lil að endurleysa og frelsa
mannkynið. Að hann væri upprisan
og lífið, og hver sem tryði á sig, skyldi
lifa pó hann dæi. Að hann og faðir-
inn væri eitt. Að sjer væri allt vald
gefið á himni og á jörðu? Jú, mikið
rjett, hann dó til að staðfesta pcssa
háleitu kenningu sína. En sjera M.
gerir enn betur; pegar hann er búinn
að gera Krist að tómum manni, ósann-
indamanni og falskennara, og alla að
ósannindamönnum, sem um hans orð
og verk hafa vitnað, pá segir hann „að
hann sje vegurinn, sannleikurinn og
lífið“. Skyldi engum fleiri en mjer
finnast, að hjer sje ósamkvæmni á
nokkuð háu stígi?
Að lokum oin spurning:
„Ef pað er svívirða á guði, að
ritningunni ber svo illa saman við
sjálfa sig“, cptir útlegging sjera M. á
henni, livað er pað pá á sjera M., ef
hans nyja kenningar ljós, sem á að
hreinsa og endurskygna allt hið gamla,
reynist fullt af stórkostlegustu ósam-
kvæmni? I>að er vissulega gott fyrir
mig og alla fáfróða le3endur Dacrs-
brúnar, að fá að sjá og heyra hreina
og ciufalda, flækjulausa útskyring
sjera M. yfir hið framan ritaða.
Guðmundur Einarsson.
[Oss pótti liart að neita ofan
prentaðri grein, af pví hún stendur í
sambandi við mál, sem*áður hefur
verið blaðamál í Hkr. en blaðið auö-
sjáanlega ætlar ekki að lofa höf. að
komast að. Á hinn bóginn óskum
vjer að vera lausir við svona löguð
deilumál.—Bitstj.]
J0ty'5J0^ ffy T^euraati^m
ar^d ^ítigcular
Paing yait|el\tz
Why not
j píenthjol Pla§Ier.'1
1 ray wifejot me
[one. iícured
like magic
For a long time I suffered with Rheumatism in
the Back so severely that I could not even sit
straight. My wife advised a D. & L. Menthol
Plaster. I tried it and was soon goinp about all
right. S. C. HtNTtn, Sweet’s Corners.
Price 26c.
VID
Stondum enn Fremstir
með verzlan okkar. Við höfum meiri
og fullkomnara upplag af vörum, og
seljum pær með 25 prct. lægra verði
en nokkru sinni áður.
Góðir viðskiptavinir okkar geta
nú fengið álnavöru, skótau, fatnað o.
s. frv. upp á lán, og matvöru (groc-
eries) seinna.
Við óskum að allir gainlir og
góðir viðskipta vinir okkar haldi áfram
að verzla við okkur, og að margir
nyjir bætist við, og i peirri von höfum
við fengið Mr. Gísla Goodman frá
Mountain til pess að hjálpa Mr. H. S.
Hanson til pess að afgreiða ykkur
petta ár.
Við liöfum fengið mikið af fa.II-
egum kvenn og barna höttum, sem
við seljum með mjög lágu verði.—■
Og við borgum pað hæðsta verð, sein
mögulegt er fyrir ull.
Heimsækið okkur

GRYSTAL, N.DAK.
í BAKABABÚÐ
M. A. Nicastros
áið pið ykkur betur rakaða fyrir lOc.
en annarsstaðar í bænum. Hárskurður
25c. fyrir fullorðna, 15c. fyrir ung
linga. Tóbak og vindlar til sölu.
337 Main Street,
næstu dyr við O’Connors Ilotel.
68
brú. Jeg kraup niður við lækinn og tók upp vatn í
lófa mínum og drakk og baðaði andlit mitt úr pví.
Jeg hresstist nokkuð við petta, og fór svo inn í
kirkjugarðinn. Garðurinu var fallegur, og engin
lifandi vera I honum. Jeg hefði ekki getað fundið
hentugri stað til pess að hvíla mig um stund. I>að
var mikil dögg á háa grasinu, svo jeg lagði mig útaf
á háum, flötum legstein, og ljet böggulinn minn und-
ir höfuðið. Jeg var mjög preyttur, svo að jeg stein
sofnaði brátt, prátt fyrir kalda, hráslagalega morgun-
loptið, sem jeg skalf I, með söng fuglanna, sem voru
rjett að vakna, í eyrunum.
í>egar jeg vaknaði, var komið glaða sólskyn og
fuglarnir sungu í ákefð. Um hríð vissi jeg varla
hvar jeg var; jeg settist og upp leit I kring um mig.
Svo kraup jeg á knje við steinrúmið mitt, og pakk-
aði drotni fyrir lausn mína, og bað hann innilega að
varðveita mig í framtíðinni.
Þegar jeg stóð á fætur varð jcg var við, að jeg
var ekki einsamall. Það sat gamall maður, klæddur
eins og velmegandi bóndi, á legstcini skammt frá
mjer og gaf nákvæmar gætur að mjer.
„Géðann daginn, ungi maður“, sagði hann með
glaðlegri rödd. „I>jer hafið liaft heldur kalt rúm,
Jmynda jeg mjer. Þjer hafið líklðga verið á ferð-
inni f alla nótt?“
„Já, herra“, svaraði jeg.
„Eruð pjer langt að kominn?“
„Frá Bury, herra minn“.
73
„Ekki ennpá,“ svaraði jeg.
„Hvert eruð pjer nú að fara?“
„Jeg er á leiðiuni til London“.
„Jeg byzt við að pjer egið par vini?“
Jeg hikaði mjer ofurlítið við að svara, en sagði
svo:
„Jeg á einn vin par, scm jeg vona að hjálpi
mjcr“.
Honunt hlytur að hafa fundist jeg vera n.jög
fámálugur og ópyður, af pví að jeg var svona spar á
svörum eptir alla góðvildina, sem hann hafði synt
mjer; en hið sanna er, að jeg var ekki búinn að koma
mjer niður á pví, hvort jeg ætti að segja honum frá
öllum raunum míntim; hann virtist svo hjartagóður,
að mjer fannst jeg vera viss uin, að hann mundi
kenna í brjósti um mig. En hin meðfædda ófram-
færni hindraði mig frá pví miklu fremur en nokkurt
vantraust á honum.
„En pjer ætlið pó ekki gangandi til Londan?“
spurði hann.
„Jú, lierra. Jeg hef ekki önnur úrræði til að
komast pangað“, svaraði jeg.
„En pjer hljótið að hafa dálftið af peningum?
Ilúsbóndi yðar hlytur að hafa borgaðyður kaup yðar
pegar pjer fóruð frá lionum?“
„Jeg íjekk aldrei neitt kaup og — jeg strauk
burt“, svaraði jcg.
„lenguð aldrei neitt kaup? Það heftir verið
falleg vist, sem pjcr voruð í! Mig undrar ckki að
72
Herbergið var fullt af pægilegum, vÖnduðum hús-
búnaði. I>að var búið að leggja á borðið handa eiu-
um, cu svo kom góðleg, miðaldra kona með annan
disk, bolla o. s. frv., og sve settumst við að staðgóð-
um morgunverði, köldu nautaketi, lieitu flcski og
cggjum og bezta kaffi. Aldrei hafðr matur smakkað
mjcr eins vel, cnda gerði jeg honum góð skil.
Jeg tók eptir pví, að húsráðandinn leit undar-
lega til mín annað veifið, eins og hann vissi ekki,
livað hann ætt: að hugsa um mig.
„Nú, ef jeg mætti geta mjer til, pá eruð pjer
einhverskonar Mepódista prestur“, sagði hann um
leið og liann hallaði sjer aptur á bak í stólnum.
Jeg afsakaði mig frá peim heiðri.
„Jæja, nú; pað var síða liárið á yður og hlálcgu
svörtu fötin yðar, sem komu mjer til að halda petta;
og svo eruð pjer svo alvarlegur fyrir pilt á yðar
aldri. Nú veit jeg hvað pjer eruð! I>jer eruð skóla-
kennari; jeg pori að veðja púsund pundutn um
pað!“
Jeg viðurkenndi, að haun liefði getið rjett til I
síðara skiptið.
„Ó, vesalings pilturinn! I>að er ekki furða p<5
pjer lítið eymdarlega út!“ sagði hann I meðaumkv-
unar róm. „l>að hfytur að vera erfitt lff og illa
borgaður starfi; og jeg byzt við að pjer liafið yfirgef-
’ð vist yðar?“
„Já, herra minn,“svaraði jeg.
„Hafið pjcr fcngið aðra vist?“