Lögberg - 03.11.1898, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 3. NÓVEMBER 1898..
3
Vcstu',íara-kveíTja tii Is1
lands, 1870.
[Kvæði [jetta ortuPálmi sáh Jóas-
80n houieopnti. er hann fór til Ame-
ríku sumarið 1876. Það hefur aldrei
komi^ á prent, og fengum vjer pað
hjá Mr. .Jónasi Stefánssyni á Gimli,
til að birta S Lögbergi Eins og
kvæðið ber með sjer, var Pftlmi sál.
áírætletra hagmæltur, og vjer álitum
að þxð hefði verið skaði ef kvæðið
hefði tjfust og ekki birzt á prenti].
Dars suðar aldan silfurgljá
við svalan f jalla-tind,
pars hömrum streyma fossar frá
og fagurtær er lind,
þars jökul hifinháu-fjöll
með heljar þrumu gný
af loga síjum leiptra öll,
er loptið kastast í.
I>ar loptið allt i loga er
og landið titra fer,
par gígar eldi gjósa mest
°g grjótið brunnið er,
par springa fell og björgin blá
með brestum, ærið stór,
pví glóða-jötunn grýtist á
við gamlan Ása í>ór
Par forðum pótti fagurt land
og fjörug kappa þjóð,
er varði frelsi veifðum brand,
sem verði líf og blóð;
frá Noreg hingað bar þá byr—
að brotnum þrældóms hlekk—
þá ljeku tröll og landvættir
sem lömb í kringum stekk.
En frelsis-sólin fögur hvarf
af frægðar-himni blá,
hún gekk ei langt í arf hjá oss
—því ollu svikin flá—
illir vargar æstu stríð,
það urðu fjörbrot hörð,
í ánauð krepptu allan lýð
á okkar fósturjörð.
Harðæri’, sóttir, hungursnauð
til heljar píndu þjóð,
snauðir misstu björg og brauð—
búsæld varð ei góð—
eldur, harðsjórn, ís og snjór
þá eyddi byffgðir lands,
öllu samann aptur fór
svo enginn varð á stanz.
I>ar fyr var græn og fögur sveit
í fjalladölum há,
þar hylur vikur hóla-reit
og hraun úr loga-gjá,
þar blómstursæl og há var hlíð
er bulið skriðum nú
af leiri’ og grjóti, löng og víð,
en lögð í eyði bú.
Samt ertu fögur fóstran kær
og furðu tignarleg,
en hvar fær talið ógnir þær,
sem yfir dundu þig;
þín börn með öðru berjast nú
en beittum hjör og skjöld,
á sandi tfðum byggir bú
af blöðum þessi öld.
í stjórnardeilu berjast bezt,
með blaða-grimmdar-hríð,
um kláða hrúður, mæddir mest,
sem menn við dauðastríð,
þeir gjalla hátt með graðungs-
raust,
sem goðar þingum S,
að frelsið verði látið lauSt
og landið uppreisu fá.
Almúginn samt ei er frjáls
og ennþá kennir meins,
því flegin þykir húð af háls
og holdið inn til beins,
lifandt’ snauðir láta blóð—
en lftið batna fer—
því velsæld engin vex hjá þjóð
þó vaxi tollarnir.
Hví förum nú, sem frjálsir menn,
frá þjer í Vesturheim,
oss flytja þangað fleyin tvenn
er fáum björg og seim,
og nemum land í öðrum stað,
sem æðri prýði ber,
í höfuðið á þjer heitir það,
það hylja skógarnir.
Svo kveðjum fræga fósturjörð
og fornskáldanna ból,
hvar sóma-fræg var saga gjörð,
og sjálfan Tiudastó),
jeg kveð þig, elsku móðir mfu,
sem mig hefur alið hjer,
og blessuð verði börnin þín
við brjóst er lifa þjer.
Ófrelsi’, kúgun, eymd og þrá
og illa fjárkláðan
í útlegð rektu, allt þjer frá,
svo aukist hamingjan,
hóstaðu’ frá þjer ís og eld,
þar ösku-bylur hvín,
svo hvimleiður á hvítum feld
ei komist heim til þín.
Orsök ffigtariiinar.
HVEBNIG NEIKIN MYNDAST OG HVEEN-
IG HÆGT ER AÐ KOMA í VEG
FYRIK HANA.
í mörg ár hafa læknar verið ráðalaus
ir með þessa veiki—En nú er
hún þekkt og læknuð með ljettu
mótti—Afleiðing af vfsindalegum
rannsóknum.
Eptir „Advance“, Kemptville, Ont.
Margir halda að menn fái gigt af
kulda og að mönnum sje hættara við
að fá hana í einu plássi frekar en öðru.
Vísindamenn segja að kuldinn herði
opt á veikinni; en þar eð sumum fjöl-
skyldum er hættara við að fá hana en
öðrum, sýnir það, að veikin liggur í
ættinni, og að veikin er þaraf leiðandi
í blóðinu.
Opt fær maður samt gigt í hvers
ætt húu befur ekki áður gert vart við
sig; en þegar rannsakað hefur verið,
hefur það komið í ljós, að veikin var |
afleiðing af slæmu blóði.
C«pt. D. W. Becket, sem áheima J
í Oxfoid Township, Grenville County, |
er einn af sjúklingum þeim, er þann- ’
ig h&fa læknast. Capt. Becket á 275
ekrur af landi meðfram Rideau-ánni,
um þrjár mllur frá Kemptville, og er
heimili hans mjög fallegt. Fyrir ut-
an að vera góður bóudi hefur Mr.
Becket tekið rnikinn þátt I sjálfboða
berliðinu, og héfur liann útskrifast af
hernaðaiskóianum í Toronto með
fyrstu emkunn, er gefur honum til-
kall til roajórs titilsins. Capt. Becket
sagði frjettaritara blaðsins „Advance“
það sem hjer fer á eptir:—
„Fyrir fjórum árum fjekk jeg
gigt í báða olubog&na og mjaðmirnar.
Kvölin var stundum næstum óbæri-
leg Jeg var undir læknis urosjón
og brúkaði meðöl í sex mánuði, en
hjelt alltaf áfram að versna. Báðir
handleggirnir urðu dofnir frá olnbog-
unum og fram á fingur með dofa-
stingjum, svo að jeg gat ekkert unn-
ið; jeg gat satt að segja ekki einu
sinnni lypt höndunum upp að höfð-
inu. Kvölin sem jeg hafði 1 mjöðm-
unum var einnig óþoíandi, og fæturri-
ir urðu næstum eins slæmir og hand-
leggirnir. Jeg hafði opt lesið vottorð
uui að Dr. Williams Pink Pills hefðu
læknað þannig lagaða veiki; svo að á
endanum afrjeð jeg að reyna það til
málamynda. Áður en jeg var búinn
úr einni öskju fann jeg að þær voru
að gera mjer gott, og þegar jeg var
búinn að hrúka þrer í tæpari mánuð,
var kvölin alveg farin og jeg var orð
inn alit annar maður. Jeg er sann-
færðnr um að ekkert annað meðal
hefði læknað mig jafnfljótt, og jeg
get, með sanni sagt að jeg mætti óvin-
inum og yfirvann hann með aðstoð.
Dr. Williarns Pink Pills.“
Dr. Will'ams Pink Pills eiga
sjerstaklega við allri v*-iki er stafar af
þunnu og óhreinu bióði, eða tauga-
veiklun, svo sem taugadrættir, alls-
konar gigt, visnan, afleiðingar la-
grippe veikinnar, lystarleysi, höfuð-
verk, svima, langvarandi heimnkoma,
kyrtlaveiki o. s. frv. £>ær eiga einn-
ig mjög vel við öllura kvenn-sjúk-
dómum, byggja upp blóðið og setja
heilbrigðisroðann á ný í hinar fölu og
veiklulegu kinnar. Hvað karlmenn
snertir, þá lækna þær á stuttum tíma
allan heilsulasleika er stafar af mikl-
um ábyggjum eða ofreynslu af hvaða
tegund sem er.
Yarið ykkur á éptirstælingum
með því að gæta að, að á hverri öskju
sem þjer kaupið, standi einkunnar-
nafn fjelagsins að fullu: „Dr. Willi-
ams Pink Pills for Pal People“.
Richards & Bradshaw,
Málafærslumcnn o. s. frv
367 MAIN STREET,
WINNIPEG, - - MAN
Mr. Thomas H. Johnson les lög hjá
ofangreindu fjelagi og geta þessvegna ís-
leDdingar, sem til i>ess vilja leita, snúið
sjer til hans munnlega eða hrjeflega á
þeirra eigin tungumáli.
Dr, G. F. BU8H, L. D.S.
TANNLÆ.KNIR.
Tennur fylltar og dregnar út án sárs.
auka.
Fyrir að draga út.tönn 0,50.
Fyrir að fylla tönn |1,00.
627 Main St.'
Islendingar!
I>jer ættuð að koma sem fýrst til
að skoða og kaupa okkar miklu og á
gætu byrgðir af Karlmannafatnaði,
sem vjer seljum nú með makalaust
lágu verði. íslendingurinn Guðm.G
ísleifsson vinnur í búðinni, og hefur
hann leyfi vort, að selja ykkur ítlend-
ingum með mjög lágu verði. Hann
getur t. d. klætt yður alveg frá hvirflj
til ylja og gert yður tilbúna fyrir vetr-
arkuldann fyrir að eins $11 til $12 og
upp. I>jer ættuð nú &ð koma sem
fyrst og sæta þessum góðu kaupurn
meðan þau eru að fá.
í>á er þjer komið og sjáið vör-
urnar, munið þjer brátt sarmfærast um
sannleika á þessu okkar afarlága verði.
Main St.
Pelace Clothing Store.
LONG & C0.
Dr. O. BJÖRNSON,
618 ELGIN AVE-, WINNIPEG.
Ætíð heima kl. 1 til 2.30 e. m. o kl. 7
til 8.30 e. m.
Telefón 1156.
Phycisian & Surgeon.
Útskrifaður frá Queens háskólanum f Kingston,
og Toronto háskólanum í Canada.
Skrifstofa í HOTEL GILLESriE,
CRYSTAL, X- 1».
Stcanahan & Hamre,
PARK RIVER, - N. DAK
SELJA ALLSKONAR MEDÖL, BŒKUR
SKRIFFÆRI, SKRAUTMUNI, o. s. fr,\
Menn gsta nú eins og áðnr skri'að
okkur á Sslenzku, (>egar þeir vilja fá meðöl
Munið eptir að gefa númerið af meðalinu
TANNLÆKNIR,
M. C. CLARK,
er flutíur á hornið á
MAiN ST* OC BANATYNEAV
ÍSLENZKUR LÆKNIR
Dr. M, Halldorsson,
Stranahan & Hamre lyfjabúS,
PurJc Pivc.r, — — — N. Dah.
Er aö hitta á hverjum miðvikudegi í Grafton
N. D., frá kl. 5—6 *. m.

láta skiptavini sína hjer með vita að aldrei hefur sveita-
verzlan tekið fram búðinni þeirra á Mountain. Nýjar
vörur koma inn á hverjum degí. Nýir skiptavinir bæt-
ast stöðugt við. I>eir eldri aldrei ánægðari við oss en nú.
KÆRU SKIPTAVINIRi
Komið og sjáið hvernig vjer förum að undirselja
keppinauta vora í járnbrautabæjunum. Komið
þið mað það sem þið hafið að selja, við til dæmis
borgum ykkur 30 til 35 CentS fyrir sokka-
plögg eptir gæðum.
I>að væri óðs manns æði að fara að telja upp það sem
YÍð höfum að selja með gjafverði. Viljum að eins geta
þess að við getum klætt frá hvirfli til ylja, börnin, full-
orona fólkið og gamalmennin, fyrir minna verð en nokk-
ur annar.
KOMIÐ, SJAIÐ, SANNFÆRIST.
^UUUiUUUUiU44UUU4UUUUUiUUUUU4UiUU4i4UUUU4U44^
299
8keggjaðir og gildvaxnir menn, og höfðu þeir fleygt
af sjer treyjunum og hert á beltum sínum, en að
vopni höfðu þeir sverð, barefli og langskeptar axir.
Foringi þeirra, Hawtayne skipstjóri, stóð á skut-
pallinum og talaði við Sir Nigel, og leit hann á víxl
á seglin og hina tvo menn, sem voru við stýris-
sveifina.
„Sendið orð um allt skipið“, ssgði Sir Nigel,
„að enginn maður skuli taka til vopna eða leggja ör
á streng fyr en jeg læt blása í lúður til merkis um
að byrja. I>að er bezt að það líti út fyrir, að þetta
sje kaupskip frá Southamton og að við virðumst vera
að flýja frá ræningja-skipunum“.
„Við hljótum að sjá ræningja-skipin innan
skamms11, sagði skipstjóri. „Ha! sagði jeg það ekki,
þarna liggja þau, vatns-ormarnir, inni á Freshwater-
vlk; og lítið á reykjarsvæluna þarnaá tanganum, þar
sem þeir hafa verið að fremja sitt djöfullega athæfi.
Lítið á hve hratt bátarnir þeirra róa frá landi! Þeir
hafa sjeð okkur og kallað menn sína út. á skipin. Nú
eru þeir byrjaðir að draga akkerin upp. I>eir eru
eins margir eins og maurar í maurabúi þarna í fram-
stafni skipanna! E>eir beygja sig og toga í eins og
vanir sjómenn. I>etta eru engir viðvaningar, lá-
varðnr minn. Mjer er nær að halda, að við höfum
faerst meira í fang en við erum menn fyrir. Skip
þessi, hvort um sig, eru galeasar, og eru af stærstu
og hraðskreiðustu tegund“.
„Jeg vildi að jeg hefði augun yðar“, sagði Sir
306
fótinn, og aðra í hálsinn, og lá spriklandi og spýtandi
blóði á þilfarinu. En um leið og hann fjell aptur á
bak hafði haun kippt I reipið, svo hinn mikli skot-ás
sveiflaðist til með voða-afli og kastaði líki fjelaga
þess, er fjell á þilfarið, svo nærri enska skipinu, að
það straukst við stafn þess. En hvað steinin snerti,
þá hrökk hann nokkuð til hliðar og fjell niður í sjó-
inn miðja vega milli skipanna. Bogaskytturnar og
sjómennirnir á gula kuggnum ráku upp fagnaðaróp
og skellihlógu við þessa atburði, en mennirnir á gal-
eiðunni orguðu upp yfir sig af reiði og gremju.
„Skýlið ykkur, mes enfants“, hrópaði Aylward
og benti fjelögum slnum með vinstri hendinni.
„Deir verða hyggnari af reynslunni. I>eir koma nú
fram eptir galeiðunni með skildi og skotborð, til að
hlífa sjer fyrir örvum okkar. t>að munu braðum
fljúga steinar frá þeim hjerna yfir til okkar“.
XYI. KAPÍTULI.
GCXI KUGGUEINN BERST VIÐ HINAR TV.UR SJÓR.EN-
INGJA-GAiEIÐUK.
Hin þrjú skip hjeldu áfram í vesturátt með all-
miklum hraða, og var guli kuggurinn nokkuð á und-
an, þótt hinar tvær svörtu galeiður færðust smátt og
smátt nær, sín á hvert borð. Til vinstri hliðar bar
295
„Við sánkti Pál!“ sagði Sir Nigel ánægjulegur,
þar sem hann stóð á skutpalli skipsins og horfði til
beggja handa, „þetta er land, sem er vel þess vert að
berjast fyrir það, og það væri synd að sækja það til
Frakklands, sem maður getur’ fengið heima hjá sjer.
Sáuð þjer ekki krypling I fjörunni?“
„Nei, jegsá hann ekki“, sagði Sir Oliver í nöldr-
andi tón, „þv£ jeg varð að flýta mjer niður I fjöru,
með skelfisk standandi I hálsinum á mjer, og skilja
eptir fullt staup af Cyprus víni ósnert á borðinu“.
„Jeg sá hann, lávarður minn“, sagði Terlake;
„hann var gamall maður, og önnur öxlin á honum
var hærri en hin“.
„Dað er merki um hamingjusama ferð“, sagði
Sir Nigel. „t>að gekk líka gömul kona og prestur
þvert yfir veg okkar, svo okkur ætti að ganga allt
vel. Hvað segið þjer um þetta Edricson?“
„Jeg veit ekki, lávarður minn“, sagði Edricson.
„Rómverjar voru til forna mjög vitrir menn, en samt
tóku þeir vissulega mark á þvílíkum hlutum, og það
gerðu einnig Grikkir og ýmsar aðrar fornþjóðir, sem
nafntogaðar voru fyrir lærdóm og vizku. En samt
sem áður gera margar af yngri þjóðunum gys að
öllum fyrirboðum“.
„I>að getur enginn vafi verið á, að það er að
marka fyrirboða“, sagði Sir Oliver Buttershorn. „Jog
man vel eptir, að það ko.n fyrir vissan dag í Navarre,
að það heyrðist þruma til vinstri handar i heiðskíru
lopti. Við vissum, að það var ills viti, enda var þess