Lögberg - 22.02.1900, Blaðsíða 5

LÖGBERÖ, FIMMTUDAQINN 22 FEBRÚAR 1900.
aS þjóna söfnufii séra Jóns (Fyrsta
lút. söfnuði í Winnipeg') um tfma.
Sjúkleiki séra Jóns ágerðist svo
mjög, að honum var ekki ætlað líf,
og er enginn vafi á að séra Hafst.
taHi sjálfsagt að hann yrði ekki
einasta prestur 1. lút. safnaðar, held-
ur einnig forseti kirkjufélagsins.
En svo sneri forsjónin þvi svo, að
séra Jón komst á fætur aftur og
hélt áfram öllum fyrri störfum sín-
um. þi var eins og algerlega tirmdi
yfir séra Hafstein. Hann fór að
verða fálátur og uudarlegur við þá í
1. lút. söfnuði, er hann hafði urn-
gengist, og það er álit þeirra, sem
bezt þekkja, að vonbrigði þau, er
hann varð fyrir, og sár það, sem
metorðagirnd hans fékk, í sambandi
við það að séra Jón komst til heilsu,
hafi ankið geggjan séra Iíafsteins.
það var því eðlilegra að álykta
svona, þar sem mönnum var kunn-
ugt um hvernig séra Hafst. varð við
vonbrigðin að fá ekki dómkirkju-
prests-embættið í Rvík og hvílíkt
hatur hann lagði á biskupinn og
fleiri menn útaf því.
Séra Hafsteinn hafði lýst yfir
þv{, að hann ætlaði ekki að þjóna
hinum gömlu söfnuðum s'num úti á
landinu framar, af því að hann
þyrfti að vera í stórum bæ eins og
Winnipeg til þess að geta haft að-
gang að bókasöfnum o. s. frv. Fyrsti
lút. söfnuður í Winnipeg réð hann
því sem nokkurskonar missíóns-
prest hér í Winnipeg og fól honum
að mynda annan lúterskan söfnuð.
Séra Hafsteinn tókst þetta á hendur,
og borgaði 1. lút. söfnuður honum
$50.00 um mánuðinn sem laun í
uokkrá mánuði, á meðan hann var
að þessu starfi. þannig myndaði
séra Hafst. Tjaldbúðar-söfnuð, og
kallaði liann séra Hafstein sem prest
sinn. Margir af þeim, er gerðust
meðlimir Tjaldbúðar-safnaðar, höfðu
áður verið meðlimir 1. lút. safnað-
ar, og var auðvitað búist við að
Tjaldbúðar-söfnuður gengi inn í
kirkjufólagið; en þegar það spurs-
mál kom fyrir kom það upp úr köf-
unum, aö séra Hafsteinn hafði tekið
ýmsa inn I þennan nýja söfnuð með
þeim samningi, að hann (Tjaldbúðar-
söfnuður) gengi ekki inn í kirkju-
félagið. þetta kom í ljós á fundi,
sem haldinn var í söfnuðinum til að
ræða um inngönguna, og á annan
hátt. Séra Hafst. hafði unnið að
því fyrir fundinn, að meirihluti
aafnaðarlima greiddi atkvæði á móti
inngöngunni, enda talaði hann á
móti inngöngunni á fundinum, þótt
hann greiddi sjálfur atkvæði með
inngöngunni af því hann vissi, að:
Qógu margir greiddu atkvæði á
móti. Nú sáu meðlimir 1. lút. safn-
aðar og kirkjufélags-menn, að séra
Hafst. hafði svikið þá i trygðum —
hafði breytt eins og Júdas á meðan
hann var í þjónustu þeirra og var
launaður af þeim. „Eftir þann bita
fór djöfullinn í Júdas“, segir ritn-
ingin, og það fór líkt með séra Haf-
stein. Eftir það gerði hann alt,
sem hann gat, til þess að vekja
fjandskap hjá söfnuði sínum til 1.
lút. safnaðar, taldi safnaðarlimum
s'num trú um, að meðlimir 1. lút.
safnaðar væru að ofsækja sig og
söfnuð sinn, sem var mesta fjar-
stæða og ósannindi. Síðan hefur
séra Hafsteinn, hæði ljóst og leynt,
reynt að ófrægja kirkjufélagið og
presta þess og gengið f lið með öll-
um og öllu, sem hann hefur fmynd-
að sér að mundi geta orðið kirkju-
félaginu til skaða. Hann hefur rit-
að greinir í „Hkr.“ og gefið út
hæklinga, til að syngja sjálfum sér
lof og dýrð og niðra kirkjufélaginu
og prestum þess. Hann hefur skrif-
að rógs- og lygabréf um kirkju-
félagið, presta þess og skólanefnd
kirkjufélagsins til merkra manna á
Islandi. Meðal annars skrifaði hann
merkum guðfræðingi í Reykjavík
þá lygi sumarið 1898, að skólasjóður
kirkjufélagsins væri að mestu tap-
aður og að séra Jónas A. Sigurðsson
hefði ferðast til Islands á peningum
hans. þegar merku mennirnir á
íslandi sintu ekki rógi hans og lyg-
um, tók hann það ráð að fara að
skrifa ritstjóru „þjóðólfs"; og með
því að spila áhinaalkunnu fordðms-
strengi hans gegn *vesturflutningi,
og fjandskap hans gegn Yestur-
Islendingum, Lögbergi og öllu amer-
íkönsku í heild sinni, gat hann
narrað „durginn‘‘ til að birta órúðs-
dellu sína. Eftirfylgjandi greinar-
stúfur eftir ritstj. „þjóðólfs‘‘, er birt-
ist í blaðinu 10. nóv. síðastl., sýnir,
að séra Hafst. hefur verið búinn að
skrifa ritstjóranum fleiri lygar um
meðferðina á sér hér vestaa. Stúf-
urinn hljóðar sem fylgir :
„Sóra Hsfsteinn Pétursson er nú
hættur prests sksp 1 Winnipeg og far-
inn burtu þaðan til Kaupmannahafn-
ar. Segir blaðið ,Heimskringla‘, að
hann sé orðinn ,rithöfundur‘ við Gyld-
endals bókaverzlun, og er það líklega
svo að skilja, að hann hafi feng;ð ein-
hverja ritara- eða aðstoðarmannsstöðu
við þessa miklu bókaverzlun. Séra
Hafsteinn mun aldrei hafa kunnað við
sig í prestskapnum parna vestur fr&
undir handarjaðrinum & séra Jódí
Bjarnasyni og Lögbergsmönnum,
pví að hann var ekki af sama sauða-
húsi, og þess' vegna lystur í bann,
eins og lög gera ráð fyrir hjá þeim
kirkjuhöfðingjunum par vestra“.
Sannleikurinn er, að séra Jón
Bjarnason, kirkjufélagsmenn og
Lögbergsmenn hafa látið séra Haf-
stein algerlega óáreittann, enginn
af prestum kirkjufélagsins hefur
svarað áreitnis-og lygagreinum hans
einn oríi, og Lögberg hefur þvínær
algerlega gengið fram hjá áreitni
hans og íllkvitni með fyrirlitningu.
Hvað snertir veru séra Hafsteins
hjá Tjaldbúðar-söfnuði, þá fór hún
eins og við mátti búast. Hann við-
hafði svik og undirferli við mynd-
un safnaðarins, eins og áður hefur
verið sagt, og ætlaði að halda sér
uppi hjá honum með æsingum og
rógi gegn 1. lút. söfnuði og kirkju-
félaginu. En söfnuðurinn (eða
meirihluti fólks í honum) sá brátt
hve hatursfull og ókristileg þessi
stefna séra Hafsteins var og vildi
ekki fylgja honum íhenni. þá fékk
séra Hafsteinn fýluköst, hótaði
fyrst að seg ja af sér, og fór síðan að
segja af sér. Hánn var nokkrum
sinnum búinn að segja söfnuðinum
upp þjónustu sinni, en það var þá
gengið eftir honum að vera. En
loks þregttist söfnuðurinn á þessu,
og þegar hann sagði af sér seint í
sumar, var uppsögn hans þegin—
þvert á móti tilgangi hans—honum
borgað kaup sitt að fullu í haust og
hann látinn fara. Hjal hans um
„rithöfunds-störf'1 hjá Gyldendal
var tóm ímyndun, eða vísvitandi
ósannindi. Hann svo gott sem
játaði þetta sjálfur á safnaðarfundi.
. Yér ætlum ekki að fara lengra út
í feril séra Hafsteins hér vestra, en
sérhver lesandi Lögbergs getur
dregið af því, er vér höfum sagt,
hverja ályktanina sem hann vill:
að maðurinn sé geggjaður á geðs-
mununum og þjáist af ímyndunar-
veiki, eða þá hina, að hann sé með
fullu viti, en sé mjög óvandaður,
samvizkulaus maður.
Að hverri niðurstöðunni sem
menn komast, er ekkert mark tak-
andi á hjali séra Hafsteins í „þjóð-
ólfi“ og annarsstaðar, enda ber sam-
setningur hans sjáifur með sér, að
eitthvað er bogið við hann. Fjöldi
af Vestur-íslendingum veit, að sam-
setningur hans er argasta rugl og
fjarstæða í flestum eða öllum atrið-
um, og er óþarfi þeirra vegna að
fara fleiri orðum um bull hans I
„þjóðólfi". En eins og uærri má
geta, eru allmargir ísl. hér í landi
sem ekki vita neitt greinilega um
þau atriði, sem sóra Hafst. er að
rugla um, og á íslandi er flestum
ókunnugt um þau. þeirra vegna
neyðumst vér til að fara nokkuð
fleiri orðum um ósanninda-atriðin
sjálf í bréfkafla hans. En af því
að það og ádrepan, er vér ætlum að
gefa ritstj. „þjóðólfs“ útaf athuga-
semd hans aftan við bréfkaflann
mundi gera þessa grein of langa, þá
geymum vér það til næsta blaðs.
Greiða-sala.
Bezta gisti- og greiðasölu húsið á
meðal íslendinga í Winnipeg er 605
Ross ave., þriðju dyr austan við búð
Mr. Arna Friðrikssonar. Gott fæði,
gott húsrúm, gott hesthús og fjós.
Alt selt með mjög sanngjörnu verði.
Tekið á móti ferðamönnum og hest-
um n hvaða tíma sólarhringsins sem
er.—Munið eftir staðnum:
605 Koss Ave.
SV. SvEINSSON.
Ég hefj tekið að mér að
selja ALEXANDRA CREAM
SEPARATORS, óska eftir
að sem flestir vildu gefa mér
tækifæri. Einnig sel ég Money
Maker“ Prjónavélar.
G. Sveinsson.
195 Princess St. Winnipeg
T OKUÐUM TILBOÐUM, stllufturo
■L/ til uudirskrifaðs og "íeð utaná
skriftinni: „Tenders for llaating ap-
paratas, (Jourt House, Med cine Hat,
Ass’, We»t“, verður veitt móttaka 6
& skrifstofu pessari paogað til & mið
vikudaginn, 28. p. m., um að leggja
til og setja inn hitunarfæri í dómhús
ið í Medieine Hat, Assa, West, sam-
kvæmt uppdráttum og reglugjörðum,
sem til sýnis eru hjá stjórnardeild
opinberra starfa í Ottawa, hjá Clerk
of Works á dómhúsinu 1 Medicine
Hat, Assa, West, og á skrifstofu D.
Smith, Clerk of Works, Wiunipeg.
Menn, sem tilboð gera, eru ámintir
um pað, að engin tilboð verða tekin
til greina séu pau ekki gerð á par til
búin prentuð eyðublöð og undirskrif-
uð raeð bjóðandanna réttu undirskrift
Hverju tilboði verður að fylgja
viðurkend banka ávtsun handa
the Minister of Public Works,
er jafogildi einura ttunda (10 prct) af
upphæð tilboðsins. Og missir bjóð
andi p& upphæð ef hann, eftir að hafa
verið veitt verkið, neitar að vinna
pað, eða fullgerir ekki pað sem um
hefur verið samið. Sé tilboðinu hafn-
að, pá er ávtsanin endursend.
Deildin skuldbindur sig ekki til að
taka lægsta cé neinu boði.
Samkvæmt skipun,
JOS. E. ROY,
acting secretary.
Department of Public Works, )
Ottawa, Febr. 3rd, 1900. \
Fréttablöð, sem flytja pessa aug-
lýsingu án leyfis deildarinnar, fá
enga borgun.
MANITOBA.
fjekk Fybstu Vebðlaun (gullmeda-
u) fyrir hveiti á malar&sýningunni,
æm haldin var í Lundúnaborg 1892
jg var hveiti úr öllum heiminum sýnt
par. En Manitoba e ekki að eina
hið bezta hveitiland f heimi, heldur er
par einnig pað bezta kvikfjá/ræktar-
land, sem auðið er að fá.
Manitoba er hið hentugasta
svæði fyrir útflytjendur að setjast að
í, pvl bæði er par enn mikið af ótekn
am löndum, sem f&st gefins, og upp-
vaxandi blómlegir bæir, bar sem g<..»
fyrir karla og konur að fá <>*"innu.
í Manitoba eru hin miklu
fiskisælu veiðivötn, sem aldrei bregð
ast.
í Manitoba eru járnbrautirroikl
ar og markaðir góðir.
1 Manitoba eru ágætir frfskólar
hvervetna fyrir æskulýðinn.
í bæjunum Wiunipeg, Brandon
og Selkirk og fleiri bæjum munu
vera samtals um 4000 fslendingar,
— í nýlendunum: Argyle, Pipostone
Nýja-íslandi, Álptavatn*> ^hoal Lake
Narrows og vesturströnd Manitoba
vatns, munu vera samtals um 4000
íslendingar. í öðrum stöðum f fylk
ínu er ætlað að sjeu 600 íslendingar.
( Manitoba eiga pví heima um 8600
íslendingar, sem eigi munu iðrast
pess að vera pangað komnir. í Manf
toba er rúm fyrir mörgum ainnum
annað eins. Auk pess erufNorð-
vestur Tetritoriunum oa British Co
lumbia að minnsta kosti um 1400 ís
endiugar.
íslenzkur umboðsm. ætíð reiða
búiun að leiðbeina fsl. innflytjenduru
Skrifið eptir nýjustu upplýsing
ura, bókum, kortum, (allt ókeypisb
Minister sf Agriculture * fmmirgation
Winnipbg, Manitoba
OLE SIMONSON,
mælirmeð sínu nýja
Scandinavian Hoiel
718 Main Stbbbt.
Fæði $1.00 & dag.
Stranahan & Hamre,
PARK RIVER, - N. DAK
SELJA ALLSKONAR MEDÖL, BŒKUR
bKRlFFÆRl, SKRAUTMUNI, o.t.frí,0
tW Menn geta nú eins og áðnr gkrifa^
okkur á íslenzku, þegar teir vilja f á me
Munið eptir að gefa númerið af ireysl
867
Áfangastaðurinn var I nánd. Fimm mínútum
seinna komum við pangað sem klettaveggirnir slógu
sér út aftur; stígurinn breikkaði og breyttist f grýtta
fjöru; klettarnir fyrir ofan höfuð okkar mynduðu
bvelfingu; við vorura í dálitlum helli, og öldurnar
veltu sér mjúklega að og frá malarkambinum inni í
hellrinum. Mynni hellisins var mjótt og lágt, svo
l&gt, að pað voru ekki meira en tvö til prjú fet frá
klettunum yfir mynui hans niður að sjónum; pað var
aö eins nægilegt pl&ss fyrir b&t að fara inn og út um
mynnið. Phroso stökk niður úr fanginu & mér og
breiddi hendurnar út & móti dageljósinu.
„ó, að við nú aðeios hefðum bátl“ hrópaði ég
og hljóp niður í flæðarmáliö.
Var nú óhepni okkar á enda og himingjan farin
að brosa aftur til okkar? Detta virtist vera svo, pvf
ég hafði varla slept orðinu pegar Phroso klappaði
eaman lófunum og hrópaði:
„B&tur! Hér er b&tur, l&varður minn“. Og
svo stökk hún til mín, greip hönd mfna, og augu
hennar tindruðu af fögnuði.
Þetta var satt—mér til mikillar undrunar var
petta satt! Góður, sterkur, botnbreiður, smár fiski-
bátur var parna, honum hafði verið brýnt í fjörunni
inni í hellrinum og árarnar lágu f honum. Hvernig
stóð & að b&turinn var parna? læja, ég eyddi eng-
um tfma f að hugsa um pað; augu mfn mættu augum
Phroso, og ánægjan lýsti sér & andlitum okkar beggja.
Gleðin yfir pessari hamÍDgju okkar yfirgnæfði alt
370
Ég leit á hana; sólin skein nú í augu hennar, og
bjarminn í peim virtist kveykja f mór. Ég gleymdi
—nokkru, sem óg hefði átt að muna. ág hvlldi &r-
arnar eitt augnablik, beygði mig áfram og sagði
með lágri röddu:
„Já, vera frjáls og vera saman, Phroso“.
Aftur flaug roðinn skyndilega 1 kinnarnar á
Phroso, augu hennar tindruðu aftur af gleði og hið
óviðjafnanlega, ótemjanlega bros kom & varir henn-
ar; ég rétti út hægri höndina, og hönd Phroso laum-
aðist feimnislega út til pess að mæta hönd minni.
Jæja— engillinn sem ritar niður gjörðir mannanna
hefur vissulega litið burt!
Dannig vorum við rótt fyrir utan mynni hellis-
ins; pverhnfptur klettur hóf sig upp frá fjörunni til
vinstri handar; hann var sléttur að ofan og n&ði um
4 fet upp fyrir höfuðin á okkur. Og rótt pegar
hendur okkar n&lguðust, og augu okkar—pessir
skjótari sendiboðar—mættust, pá kom ofan af klett-
inum hlátur, lágur hlátur, sem ég pekti vel. Eg
held að ég hafi ekki litið upp; ég horfði enn & Phroso.
Roðinn hvarf úr kinnum hennar, par sem ég horfði &
hana, ótti lýsti sér í augum hennar og varir hennar
titruðu af skelfingu. Ég las hina sönnu orsök ótta
Phroso f andliti hennar.
„Þetta er nú mjög fögur sjón! En hvað hafið
pér gert við Constantine frænda yðar?“ spurði Mour-
aki pasja, sem stóð uppi á klettinum.
Giidran haíði pá tvöfaldan kjaft, og við höfðum
363
Ég greip hönd hennar og hvislaði að heuni mj'tg
lágt, en með ákefð: „Nei, nei!“
„Hvað annað get ég gert?“ spurði hún, setiisti
upp og horfði & mig.
„Við verðum að gera öfluga tilraun til að kom*
ast í óhultleika, eins og við höfðum áður ásett okkw
ur“, sagði ég.
„óhultleika?“ sagði hún, og pað virtist kom%
svolltið háðbros á varir hennar, er pýddi: „Hvers*
kyns óhultleiki er pað, sem pér eruð að ta!a um? ‘
„Já, f óhultleika“, sagði ég.
„Ó, j&, pér verðið að komast f óhultleika“, saj;ð!
hún og virtist alt í einu vakna til meðvitundar um
eitthvað, er hún hefði gleymt. „Ó, ji, lávarðuu
minn, pér verðið að komast í óhultleika. Tefjið
ekki, l&varður minn, tefjið ekki! ‘
„ímyndið pér vður, að mér komi til hjgar, aíl
fara béðan einsamali?“ spurði ég, og prátt fyrir alts
gat ég ekki að mér gert nema brosa um le-'ð og ón
bar spurninguna upp. Ég held að hún hafi í rauo OjJ
veru álitið að petta, sem hún benti á, kynni að verð<
sampykt af mér.
„Nei“, sigði hún. „t>ér mundcð ekki fara eia*
samall. En ég—ég get ekki farið yfir peisa hræði*
legu brú“.
„0 jú, pér getið pað“, sagði ég. „Komið ni^
með mér“; og svo stóð ég á fætur og breiddi faðminq
út á móti henni.
Hún horfði á mig, og pa-ð^voru enn tár 4 kipni