Lögberg - 21.06.1900, Blaðsíða 4

4
LðOBERÖ, FIMTUDAÖINN 21 JUNl 1900.
LOGBERG.
Gefiö út aS 309F.lgin Ave.,WiNNiPito,MAN
»f Thf. Logberg Print’g & Publising Co’v
(Incorporat«d May 27,1890) .
RitBtjóri (Editor): Sigtr. Jónasson.
Business Manager: M. Paulson.
aUULVSINGAR: Smá-auglýsingar í eltt skifti 25c
fyrir 30 oró eda 1 þml. dálkslengdar, 75 cts um
mánudinn. A stærri auglýaingnm um lengri
tima, afsláttur efiir samningi.
BÚSTAD4-8KIFTI kaupenda verdur aó tilkynna
skrifiega og getaLm fyrverandi bústad jafnfram
Utanáskripttil afgreidslustofubladsins er:
The Logberg Printíng & Publishing Co.
P. O.Box 1292
Wínnipeg.Man.
( Utanásk rip ttiJ ritstjórans er:
F.ditor Mgberff,
P ’O. Box 1292«
Winnipeg, Man.
_ Samkvæmt landslðgum er nppsðgn kaupenda á
0ladlógild,nema hannsje skaldlans, þegar hann seg
, npp. —Kf kaupacdi, sem er í skuld vid bladið flytu
* letferlnm, án þess ad tilkynna heimilaskiptin, þá er
| ad fyrir dómstólnnnm álitin sýnileg sðnnumfyrr
rettvisnm tllgangi.
VIVMIVSJOIKN. 21. JUNf lí'00.
Utdráttur úr ræðu D. II.
McMillans.
Saiukvæint loforði voiu í urnl-
auförnum Lögbergs-bloðuin, birtum
vér nú útdrátt úr hinni miklu og
snililarlcgu ræöu, er fyrverandi fjár-
inálaráðgjafi Manitoba fylkis, D. H.
MeMillan, hélt í þinginu föstudag-
iun 11. f. m. (mal). Vér erum sann-
færðir um, að íjöldi kaupenda Lög-
bergs les útdrátt þenna með áhuga,
því ræðan var sérlega fráeðandi og
merkileg, auk þess sem hún er við-
urkend að hafa verið einhver hin
mesta ræða, sem nokkurn tíma hef-
nr verið tlutt í fylkisþinginu. Ræð-
au er sannur spegill af manninum,
er llutti hana, sýnir hinauiiklu vits-
muni hans og þekkiugu, en einkum
h^fgirni hans, drengskap og göfug-
leik. Mælskunnar gætir minna í
útdrætti þessum en í ræðunni sjálfri,
því þegar maður er að reyna að
sty tta málið, þá tapast mælsku-blær-
inn að miklu leyti.
Eins og kunnugt er, hélt Mr.
McMillan þessa ræðu sína þegar
stjörnin var nýbúin að leggja fjár-
laga-frumvarp sitt fyrir þÍDgið, og
byrjaði hann mál sitt með því að
segja, að honum væri ánægja í að
tala næstur eftir hinn núver-
audi fiármálaráðgjata (Davidsou).
Kæðum. sagðist skilja til hlítur hve
ertitt verk f jármálaráðgjatinn hefði
haft daginn áður, svo að það væri
ekki furða þótt ræða han-s hefði ekki
lullnægt vonum fylgismanna stjórn-
arinnar. En ræðum. sagðist óska
Mr. Davidson til lukku með að hafa
gert eins vel og hann gat eftir því
sem málin voru vaxin. Hann sagði
að það hefði staðið líkt á fyrir Mr.
Davidson eius og manni, sem hefði
gefið út víxla (skuldbindÍDgar um
að borga) fyrir mjög hirri upphæð,
en ræki sig svo á, að hann ætti ekki
það sem þyrfti til þess að uppfylla
þessar skuldbindingar sínar. Ræðum.
sagði uð liann hefði átt von á, að
fjármúlaráðgjafinn mundi í ræðu
sinni gefa þinginu og fylkisbúum
fullkomna og praktiska skýrslu um
breytingar þær á fylkis-búskapnum,
sem stjórnin ætlaði að gera, og um
sparnaðar-aðferðina, sem sagt væri
að hún ætlaði að viðhafa til þess að
koma jafnvægi á tekjurnar og út-
gjöldin. það mætti því nærri geta
hve forviða hann ogaðrir hefði orðið
þegar ráðgjafinn hefði algerlega lát-
ið það ógjört, sem við hefði verið
búist af honum. í staðinn fyrir að
gefa greinilega skýrslu um ijftrmála-
stefnu stjórnarinnar, þá liefði ræða
Mr. Davidsons ekki verið annað en
árfts á aðferð og gjörðir fyrirrennara
bans. Hann (Davidson) hefði auð-
‘sjáanlega álitið það skyldu sína,
þegar hann liélt hina fyrslu fjftr-
lagafrumvarps-ræðu sína, að leitast
viS að sýna, að hin fráfarna stjórn
hefði verið voud og svívirðileg stjórn
og reyna af öllum kröftum að kasta
skugga á hana. Honum (Davidson)
hefði auðsjáanlega ekki tekist að
skilja Abyrgðina og göfugieikann
sern staða liaus hefði í för með sér.
þar eð fylkisbúar hefðu vikið hinni
fyrverandi stjórn frá vóldum, þá
væri hún ekki framar aðal Bpúrs-
málið. Hið brennandi spursm'-d
væri nú, livað hin nýja stjórn ætlaði
sér að gera. þetta væri það, sern
fylkisbúar vildu fá að vita; þeir
vildu fá að vita.hvaða lögum hin nýja
stjóm ætlaði að koma í gegnum
þing'ð. í staðinn fyrir að gefa upp-
lýsingar um þetta efni, þft hefði fjftr-
malarftðgjafinn fylgt sömu stefnu
og hinir aðrir ráðgjafar hefðu fylgt
í byrjun þingsins, uefnilega að eyða
klukkutfma eftir klukkutíma í uð
fordæma gjörðir fyrirrennara sinna,
en skýra ekki með einu orði hvað
þeir ætluðu sjálfir að gera. Ræðum.
sagði, að hvað hann sjálfan snerti
persónulega, þá hefði hann ekkert á
móti að ræða gjörðir hinnar fyrver-
andi stjórnar, því hún hefði ekkert
að hylja eða draga skýlu yfir.
Rannsóknar nefnd hefði verið
skipuð.en ekkert í því samhandi væri
sér hin allia minsta móðgun. því
nftkvæmar sem rætt væri um fjár-
mál fylkisins, því mei i heiður hefði
öreenway-stjórnin nf ráðsmensku
sinni. Hann sagðist ekki vera því
vanur að tala mikið urr. sjálfan sig,
en hann ftliti það afsakanlegt, þótt
hann við þetta tækifæri benti á það,
að í öllum þ.-im 10 tjárhagsræð-
um til samans, sem sér befði veizt
sá heiður að flytja innan Jæssara
veggja, kæmi ekki jafn mikið fram
af hatursfullri aðfinningasemi eins
og komið hefði fram á hverjum 5
mínútum í ræðu hins núversndi
fjármálaráðgjafa í gær. í ræðum
sínum sagðist hann hafa bent á fyr-
irrennara sína að mestu ef ekki að
öllu leyti til þess að bera saman
skýrslur yfir kostnaðinn við stjórn-
ina, útgjöld í fylkisþarfir og opinber-
ar tjárveitingar til þess fylkisbúar
gæti þannig borið ráðsinensku
stjórnarinnar saman við ráðsmensku
fyrirrennara hennar, en ckki af
liatursfullri aðfinningasemi. Nú-
verandi stjórn liefði farist nokkuð
á annan hátt. Tökum til dæmis
staðhæfing hennar fyrst eftir að hún
komst til valda um fjérhag fylkis-
ins til þess að réttlæta í augum fólks
þá aðferð hennar að skipa raunsókn-
aruefnd. Staðhæfingar þessar voru
breiddar um alt, og þær voru látnar
bera það rnetj sér, að eitthvað hefði
verið mjög bogið, eitthvað alt öðru-
vísi en það hefði átt að veia, ef til
vill cinhver óráðvendni, og að hin
fyrverandi stjórn'hefði farið frá
völdum með almenningsfó í vösun-
um. þess vegna hefði stjórnin skip-
að rannsóknarnefndina, ’til þess, ef
unt væri, að réttlæta þessar svívirði-
legu st ðliæfingar um fyrirrennara
sína. Ransóknar nefndin tókst í
fang að vinna verk það, sem henni
var falið á hendur. Nefndarmönn-
um var gefið mikið vald, vald til
þess að runnsaka liverja einustu
stjórnardeild og alt sem þar hafði
gerst á síðustu 12 árum. þeir yfir-
skoðuðu þúsundir ávísana og yfir-
hoyrðu mesta tjölda vitna, og eftir
alt samau, tveggja mánaða starf,
hefði nefndarálidð verið lagt fram
fyrir þingið fyrst í gær jafnvel þó
það hefði verið fullgert fýrir hálfum
öðruui mánuði síðan. Og nú sagðist
ræðuui. eiga að svara öllum álykt-
unum nefndarinnar án þess að fá
tfma til að lesa framburði vitnanna,
og þ»í síður til þess að yfirvega
staðhæfingar þær sem gerðar liefðu
verið. þetta væri m«ske hugmynd
þeirra herra um róttsýni. það liti
auðvitað út fyrir það, að alt þetta
æri haft svona í þeim tilgangi, að
gera andstæðingum stjórnflrinnar ó-
mögulegt að bera hönd fyrir höf-
uð sér.
AIIAL VERKEFN1 NEENDARINNAR.
það hefði verið látið heita svo,
að aðal verkefni nofndarinnar Yæri
að komast eftir fjárhag fylkisins.
Hefði nefndin verið skipuð í því
skyni, segði Mr. McMillan, þá hefðu
embættismennirnir í tjármáladeild-
inni getað gefið skýrslu um fjárhag
fylkisins á færri dögum heldur en
það tók nefndina inargar vikur.
En, var nefridin skipuð í þessu
skyni ? - Gætið að livaða vald henni
var gefið. Hugsið yður, herrar mín-
ir, að Sir Wilfrid Laurier hefði skip-
að nefnd til þess að rannsaka það,
hvort fjármála-skýrslur fyrverandi
fjármálaráðgjafa, Mr. Fosters, hefðu
verið „nákvæmar, ljósar og full-
koninar". Hvaða álit myndu Can-
ada-menn hafa fengið á Sir Wilfrid
Laurier og stjórn hans, ef jæir hefðu
gjört slíkt ? Canada-menn hefðu
álitið hann of mikið lítilmenni fyrir
stöðuna (Lófaklapp), og hið sama
mundi álit Manitoha-manna verðá
á Macdouald-stjórninni.
CAMERON-MACDONAED BREFIN.
Flestir sanngjarnir og réttsýnir
menn niundu álíta, að þegar nefnd
hefði veiið skiimð til þess—þegar
öllu er á botninn liVolft—að hafa
réttnrhald yfir meðlimum gömlu
stjórnarinnar, að hið fyrsta, sem þá
hefði legið fyrir, hefði verið það, að
tilkynna meðlimum gömlu stjórnar-
inuar hvað gert liefði verið, gefa
þeim afskrift af útnefningu nefndar-
innar og hjóða þtim að vera við-
stödduin. Var nú aðferð stjórnar-
innar nokkuð svipuð þessu? Hann
hélt það hefði verið síður en svo.
I stað þess að fara hreint og beint
að þessu hefðu þeir rej nt að halda
því leyndu, sem þeir vissu að þeim
var til skammar. það væri hið
sanna í málinu. Hann sagðist að
líkindum ekki hefða minst á þetta
ef fjármálaritarinn hefði ekki gert
það að fyrrabragði í gær, og þá
reynt til að sannfæra þingmeun utn
ósannindi. Hann skyldi segja frá
einu atriði. þegar meðlimir gömlu
stjórnarinnar sáu það í blöðunum,
að rannsóknarnefnd hafði verið
skipuð, þá hefði hann farið til fyr-
verandi dómsmálaráðgjafans og beð-
ið hann að skrifa ráðaneytisforset-
■auum. Hann sagðist, seiu fyrver-
andi fjftrmálaráðgjafi um mörg ár,
hafa tekið sér þetta all-nærri, og
óttast, að eitthvað það kynni að
koma upp, sem slægi skugga á sig
ef það væri ekki útskýrt, þess vegna
hefði hann þráð að fá að vera við-
staddur. Upp á þetta hefði hann
ekkert svar fengið. Svo ant hefði
stjórninni verið uui það, að hann
væri ekki viðstaddur, aðhún svaraði
ekki bréfinu. Mr.Cameron liefði skrif-
að á ný, 8. febr., og endurt. beiðnina.
12. febr. hefði Mr. Macd. svarað því
bréfi með )>ví að sogju.að Mr.Davidson
væri ekki í bænum, og að haun
skyldi tala um þetta við hann þJgar
hann kæmi heim. Hann (Mr. Mc-
Miílan) hefði sagt Mr. Cameron, að
hann hefði ætlað sér að ferðast aust-
ur í fylki um það leyti, en ef hann
^engi nokkra von um að fá að mæta
fyrir neíndinni þft mundi haun
sleppa ferðinni. Mr. Cameron hefði
sagt sér, aðþó hann ferðaðist austur,
eins og ráðgert hefði verið, þi skyldi
honum verða sent telegrafskeyti ef
til kæmi. Mr. Catneron skrifaði
Mr. Macdonald aftur 15. marz cg
var þvl bréfi ekki svarað fyrr en um
miðjan dag hinn 27. s. m.; vita-
skuld var það bréf dags. 22. marz, en
allir geta séð hvað slíkt þýddi þegar
þess er gætt að maður var sendur
beini. leið með bréfið. í því bréfi
hefði verið skýrt frá því, að stjórn-
in væri fús á að láta nicðliuii gömlu
stjórnarinnar mæta fyrir nefndinni
ef þeir æsktu þess. Sér hefði þá
verið sagt, að skýrsla nefndarinnar
hefði verið lögð fram til undir-
skriftar hinn 26. marz, og hún
bæri það nú með sór, að
hún hefði verið undirskrifuð.
30. marz. þeim hefði því verið boð-
ið 27. marz að mæta fyrir nefnd-
inni, er lokið hafði starfi sínu hinn
26. (daginn áður). llinn 28. hefði
Mr. Cameron skrifað og beðið um
afskrift af útnefningarbréfi nefnd-
arinnar, og liinn 29., eða daginn áð-
sr cn rofndarskýrslan var undir-
skiilu^, hefði Mr. Macdonald svarað
því breti og lofað að senda, jiað sem
um var beðið, en það væri ókomið
enn þá. Hann sagði sér findist öll-
um ætti að vera það skiljanlegt,
hversvegna meðlimir gömlu stjórn-
arinnar vildu vera viðstaddir. og enn
fremur það, hversvegna stjórnin
vildi fyrir hverja muni bægja þeini
fré því, en að alþýða stæði í þeirri
meiningu, að þeir hefðu átt kost á
því. í brótí til Mr. Macdonalds,
dags. 2. apríl, fórust Mr. Cameron
þannig orð: „það lítur þanuig út
eins og pað hafi verið gert með' ytir-
lögðu ráði að láta meðlimum gömlu
stjórnarinnar verða það ómögu-
legt að svara ákærum þeirn eða lit-
skýra þær, er bornar kyunu að verða
á þá við ransókuir uefndarinnar, og
ekki veit ég nema nefndin kunni að
liafa, að þeim fjarverandi og óaívit-
andi, fundið þá þannig seka um eitt-
hvað. Eugin aðt'erð er að mínu áliti
uieira gagnstæð almenuri róttlætis-
tilfinniugu og réttsýui í brezku
landi hgldur en þcssi, og ég leyfi
mér mótmæla injög sterklega hlut-
drægni þeirri og einræði, sem komið
liefur fram í stacfí stjórnarinnar og
nefndarinnar gagnvart meðlimum
gömlu stjórnarinnar “. Ræðumaður
1-1
alt og suint; en Mr. Barnes vissi á þessu, að maður-
iun hafði veitt ltose Mitchel eftirför til pessa hás-
nútners, og par eð petta kom keitn og siman við það
8cm hún hafði sjálf sagt honum um heimili sitt, þá
vissi hann nú að hann gat fundið I ana hvenær sem
hann vildi. Hann bleytli slðan fiagurgóm sinn á
tuugubroddinum og strauk yfir skciftiua á dyrastafn-
um, svo par varð ekki aúnað eftir en óhreiun blettur.
„Wilson er skarpvitur,,, hugsaðí Birnes með^sér.
„Hann leysti þctta vel af hendi. Hann sá hina litlu
beudmgu, er ég gaf honum með höfðinu, skrifaði
húsnúmerið hérna á dyrastafinn og faldi sig tafar-
laust. Skyldi hann pft geta haft vakandi auga á
pessum kæna fanti? Svei, ég lief alt of hftar hug-
Myudir um kænsku pcssa náunga. Ég verð að lftta
Wilson taka hann að sér í dag að minsta kosti, par
eð ég verð að ljúka við petta Pettingills málefni11.
H&lfri klukkustund síðar var Mr. Barnes kouiinn á
sknfslofu sfna og var að tala við aðstoðarmenn sfna.
Ea Wilson veitti Mitchel eftirför til Broadway,
sífau ofaia tii Casiuo-lcikhúsius, þar sem hann fór inn
og keypti aðgönguseðla til kvöldsins; svo kom hann
út aftur, og gekk ofan Broadway til Fifth Avenue-
liótelsins og íór þar inn. Hann kinkaði kolli ti 1
hótel-skrifarans, tók við lyklinum að herbergjum
sinum og fór upp á loft. l>að var auðséð, að hauu
átti heima parua. Wilson hafði auðvitað engar frek-
ari, ákveðnar skipanir. Af bendingu Barnesar, aftur
/yrir sig með höfðinu, hafði WilsoD skilið pað, að
58
nafnspjald á skrim ur. 5. Hanu mmtist þess er
Wilson hafði sagt f skýrslu sinni, að hann hefðí séð
að ljós hafði verið slökt uppi á 5. lofti, svo einhver
hlaut að búa par. Til pess að komast inn í húsið,
not&ði Mr. Barnes bragð sem smáþjófar oft nota.
Hann hringdi klukkunni að bústað nr. 1, og þegar
svo hurðin opnaðist, hávaðalaust, gekk hann tafar-
laust inu í húsið. Þeg&r hann kom upp á l.loft, af-
sakaði haun við pjóninn að hann hefði hringt annari
klukku, en hann átti að gera, og hélt svo áfrain upp
á 5. loft. Hegar pangað koin, hringdi hann klukk-
unni á prívat gauginum, sem tilheyrði hinum sér-
stöku leiguberbergjum á pessu lofti. llann hefði
getað hringt neðri klukkunni, er tilheyrði þessum
heibergjum, í fyrstu, en hann hringdi hiuni klukk-
unui til pess, að ómögulegt yrði fyrir uokkurn maiin
að komast buit úr herbergjunum um prívat dyrnar
eftir að klukkan gaf til kynna, að gestur væri kom-
inu. Hann stóð parna við dyrnar svo mínútum
skifti, en heyrði enga hreifingu eða hljóð inni fyrir.
Hann hringdi klukkuuni f annað sinn, en alt fór á
sömu leið. Hann greip fast utan um handfangið á
hurðinni og sneri pví hægt og gætilega, svo pað
gerði engan hávaða. Honum til mikillar undrunar
lét hurðin undan, pegar bann prýsti á hana, og að
augnabliki liðnu var liann kominn mn 1 ganginn og
búinn að láta hurðina aftur á eftir sér. Fyrst hélt
hann, að pegar til kom væru hergbergin tóm, en
þegar hann leit ínn í herbergi, við innri endann á
48
fimasta leynitögreglumanui. Ef Wilsau heffti pekt
nokkuft til manssins, rem slopp. haffti burt frá honurn,
pá heffti hanu ef til vill getið gizkaö á hvert hann
ætlafti, og fuudið hana á pann hátt aft flýta eér áfram
og mæta honum, eins og hann haffti oft gert pegar
hann var aft elta alræmda glæpamcnn, sem hann vissi
hvar vanir voru að halda til. í pessu tilfelli 6ft hann
algerlega f villu og svima, og gat pvf ekkort aunað
gert en ragna.
Wilson hugsaði með sér, að pótt hanu gæti ekki
gofið skýrslu um hvert Mitchel hefði farið, pá gæli
hann aö minsta kosti uppgötvað hvenær hann kænii
aftur á hótel sitt, og Mr. Barnes gæti ef til vill feng-
ið einhverja bendingu af tfmalengdinni, sem hann
væri í burtu. í samræmi við pessa niðurstöðu fór
Wilson pví aftur til Fifth Avonuo-hótelsins og beið
J>ar polinmóður. Ilann telofónaði til skrifstofu Mr.
Barnesnr, en hann hafði ekki annað upp úr því ou að
fá að vita, að Barnes hefði farið aftur til Bostou, til að
sækja Pettingill og flytja hann til New York. Svo
leið og beið þangað til kl. sló 7, en Mitchel kom
ekki á hótelið. En pá loks mundi Wilson alt í oinu
cftir, að hann hefði séð Mitchel kaupa aðgönguseðla
fyrir Casino leikhúsið, og áleit pvf að pað gæti verið
licj.pilegur staður til að vera á verði, pótt hann auð-
vitað hefði enga vissu fyrir, að leikhús-seðlarnir væru
fyrir þetta kvöld. í pessari óvissu von flýtti hanu
sér samt til leikhússins, og tók sér stöð par sem bann
gat séð alla, sem fóru inn f pað, Dp^ar klukkan vax