Lögberg - 05.07.1900, Blaðsíða 4

4
LÖQBERÖ, FIMTUDAGINN 5. JULÍ 1900.
LOGBERG.
GefiO fit aO 309^ Elgin Ave.,WiNNlP*G,MAN
•f The Lögberg Print’g & Publibing Co’y
(Incorporated May 27,1890) ,
Rititjóri (Editor); Sigtr. Jónasson.
Business Manager: M. Paulson.
aUOIA SINGAR: Smí.anglýglngar i eltt skifti26c
fyrir 30 ord eda 1 þml. dálkslengdar, 75 cts nm
mánndinn. A sta-rri anglýsingnm nm lengri
tima, afsláttur efiir samningi.
BÚSTAD á-SKIíTI kaupenda verdur ad tilkjrnna
skríflega óg geta)um fyrverandi bústad jafnfram
Utanáskript til afgreidslnstofn bladsins er:
Th* Logberg Pnnting & Publishing Co.
P. O.Box 12 »2
Wlnnipeg.Man.
(7 UtanáakripIttU ritstjörans er:
Editor l.lgberg,
P O.Box 1292,
Wlnnlpeg, Man.
— Samkvsemt landsldgnm er nppsðgn kaupenda á
Oladlðgild,nema hannaje sknldlans, þegar hann seg
rnpp.—Rf kanpandi, nem er í aknld vid bladld flytu
vistferlum, án þese ad tilkynna heimllaskiptln, þá er
þad fyrtr dómstðlnnnm álitln sýnileg sðnnnmfyrr
rettvisnm tiigangi.
FIMMTCDAGIHN, 6. JULf 1S00.
,,LaufbIöð.“
SuDgvahefti með nótum, sem
nefnist „Laufblöð", hefur verið
pientað í Aldar-prentsmiðju í R.vík
þetta ár og er nú komið hingað
vestur. það er til sölu hjá Mr. H.
S. Bardal, hér 1 bænum, og fleiri ísl.
bóksölum hér vestra. Mrs. L4ra
Bjarnason, hér í bænum, hefur safn-
að söngvum þessum—þeir eru 20 að
tðlu — og kostað útgéfu heftisins,
scm er 44 bls. að stærð og í fallegri
kápu. Heftið er i allstóru broti,
9jx7 þuml., og er pappíriun þykkur
°g ágætlega góður, og prentun og
allur frágangur samsvarandi. þetta
söngvahefti er selt á 50 cts, og er
það alveg ótrúlega ódýrt eins og
allir skilja, sem þekkja hvað nótna-
prentun er dýr. Eitt einasta lag er
oft selt eins hátt og þetta hefti með
20 lögum í, og jafnvel dýrara
stundum.
I formálanum fyrir heftinu
scgir útgefandinn (ilrs.Lára Bjarna-
son) það sem fylgir:
„Hinn tilfinnan’egi skortur hér
vestanhafs & sÖDg^um með íslenzk-
um tcxtum hefur ásamt öðru orðið
til að þetta safn birtist á prenti. —
það var tvent, sem ég hafði fyrir
augum I vali mfnu, annað það, að
lögin yfir höfuð væri nógu létt til
þess, að þeir sem skamt eru á veg
komnir í söng og hljóðfæraslætti,
gæti haft not af þeim, hitt það, að
hafa undir»pil (aecompanimcnt) við
allmörg þeirra, en af þeim er enn
þvl nær sem ekkert komið út með
íslenzkum textum. — Að því er
snertir fjölbreytni laganna og ó-
samkynjun hef ég farið eftir merk-
um söngritum nýrri tíma.—þó ég
einkum hafi þarfir Vestur-íslend-
inga fyrir augum með útgáfu þess-
ari, vona ég að eitthvað af bókinni
slæðist út um ísland.—Vegna dýr-
leika á prcntuninni og af fleiri &-
stæðum varð þetta söngvahefti
miklu minna en ég í fyrstu ætlaðist
til. En gangi það þolanlega út, er í
ráði að meira komi út af þeim á
eftir“.
Eins og sést á þessum formála,
hefur Mrs. Bjarnason eiginlega gef-
ið söngvahefti þetta út handa Vest-
ur-Islendingum, og á hún sérstakt
þakklæti skilið fyrir það. Hver
sem þekkir smekkvísi Mrs. Bjarna-
son í öllu sem lýtur að söng og hina
miklu þekkingu hennar á söngfræði,
hefur í þvl einu næga tryggingu
fyrir, að söngvarnir eru vel og
heppilega valdir, en þeir og aðrir
munu sannfærast enn betur um, að
valið hefur hepnast ágætlega, þegar
þeir kynna sér heftið.
Nú skulum vér, lesendum vor-
um til fróðleiks, telja upp söngvana
í beftinu:
1. Jólasólin („Er sól kyssir fjöll-
in“), lagið eftir Adolph Klanwell, en
kvæðið (4 erindi) eftir E. Hjör-
leifsson.
2. Nœturhugsun („Nú er kyrlát
næturstund“), lagið eftir K. V. Win-
terfeld, en kvæðið (6 erindi) eftir
Brynjólf Jónsson.
3. Vögguljóff („Kossi kvöldsins
bezta"), lagið eftir C. Geisler, en
kvæðið (3 erindi) þýtt úr þýzku, ai’
Jóni RunólfssynL
4. Gjör þú eins („Á himinn ey-
gló horíir eins“), lagið eftir B. Wid-
mann, en kvæðið (4 erindi) eftir K.
Enslin, þýtt af Sig. Jóhannessyni.
5. Meyjan af ókunna landinu
(„í d*l, þar hjarðfólk örsnautt undi"),
lagið eftir J. F. Rsichardt, en kvæð-
ið (6 erindi) eftir Schiller, þýtt af
Stgr. Th.
6. Ástin („Engin blossandi blys“),
lagið eftir Julius Durner, en kvæðið
(3 erindi) eftir ónafngreindan höf.
7. ó, hvert skal eg flýja, þá hjart-
aff er þreyttl, lagið eftir Chr. Barne-
cov, en kvæðið (7 erindi) efíir H.
C'hr. Sthen, þýft at V. Briem.
8. Hinn mikli myndasmiffur,
agið eftir J. P. E. Hartmann, en
kvæðið (4 erindi) eftir B. S. Inge-
mann, þýtt af V. Briem.
9. Góffa nótt, lagið eftir Schuster,
en kvæðið (5 erindi) þýtt úr þýzku,
af V. Briem.
10. Heimkoman („Ert þú það
iand, sem þessa þrá mér bjóst?“), lag-
ið eftir Himmel, en kvæðið (4 er-
lndi) eftir Muchler, þýtt af Matth.
Jochumssyni.
11. ^4 fyrsta sumardag („Guði sé
lof, því að gæzkan ei dvín“), lagið
eftir Ludv. Lindeman, en kvæðið
(4 erindi) eftir Matth. Joch.
12. Kossinn („í hug hans var sól-
skin og hjartað var ungt“), lagið
danskt þjóðlag, en kvæðið (5 erindi)
eftir £. Hjörleifsson.
13. Á vatni („Kyrt er alt hið
ytra“), höf. lagsins ekki nafngreind-
ur, en kvæðið (1 erindi) þýtt úr
norsku, af V. Briem.
14. Álfakongurinn („Hver ríður
svo ört yfir ís og hjam?“), lagið eft-
ir J. F. Reichardt, en kvæðið (8
erindi) eftir Goethe, þýtt af V.
Briem.
15. Sunnudagsmorguninn („Ár-
sól fögur enn & grund“), lagið eftir
Fr. Abt, en kvæðið (2 erindi) þýtt
úr þýzku, af S. J. Jóh.
16. iVyÆttri?m(„EghlýddiáNyk-
ursins söngva seið“), lagið eftir H.
Kérulf, en kvæðið (4 erindi) eftir
Welhaven, þýtt af J. Runólfssyni.
17. Munarmál(,\}xxmærxi8t meyja
á móðurstorð"), lagið eftir Beeth-
oven, en kvæðið (4 erindi) eftir
Sv. Egilsson.
18. Hin dimma grimma hamra-
höll, lagið þýzkt, kvæðið (3 erindi)
þýtt úr þýzku, af G. Brynjólfssyni.
19. Raunatölur hjarffsveinsins
(„þar uppi í fjalli fríðu“), lagið eftir
J. F. Reichardt, en kvæðið (6 er-
indi) eftir Goethe, þýtt af V. Briem,
20. Hvar eru fuglar, þeir á sumri
sungu?, lagið eftir Sv. Sveinbjöms-
son, en kvæðið (4 erindi) eftir
Stgr. Th.
þetta hefti er að voru filiti eitt
hið langbezta og þarfasta—og um
leið tiltölulega ódýrasta—sem nokk-
ur hér vestan hafs hefur gefið út.
það ætti að vera keypt á hverju
heimili, þar sem menn unna íslenzk-
um söng, fyrst og fremst fyrir á-
gæti sitt, en einnig til að hvetja út-
refandann til að safna í fleiri sams-
kyns hefti og gefa þau út sem
iýrst.
, ,Fjallkonu„-dullau.
í síðasta númeri blaðs vors
jrentuðum vér upp úr „Fjallkon-
unni“, dags. 8. maí, byrjun & grein
(sem auðsjáanlega er rituð af öfga-
manninum Benedikt Gröndal) og
sögðum8t munda prenta niðurlagið í
?essu blaði. „Fjallk.“ 8. maí sýndi
ekki, að nokkurt framhald ætti að
coma af greininni, cn svo komu
fleiri blöð nýlega, og í einu þeirra
er at'arlangt áframhald af dellu-
greininni „Um ofríki“. Viðbótin
við dellugreinina er að miklu leyti
upptugga af því sem er í fyrri hluta
hennar, svo vér ætlum ekki að
þreyta lesendur vora á því í Lög-
b., heldur látum oss nægja að birta í
þessu blaði niðurlagið af því sem
birtist í „Fjallk." 8. maí, eins og vér
upprunalega ætluðum að gera.
það er nauðsynlegt að mótmæla
og hrekja önnur eins ósannindi og
þau, sem dellugrein þessi er full af,
um fremstu og beztu þjóðir heims-
ins, ekki vegna Breta og Banda-
ríkjamanna, sem standa jafnréttir
þrátt fyrir álygar „Fjallk.“, heldur
vegna þeirra íslenzkra lesenda, sem
kunna að láta flekast af bullinu !'
dellugreininni. það er ekki sama
hvort íslendingar f& réttar eða rang-
ar hugmyndir um starf og stefnu
þeirra þjóða, sem þeir hafa haft mest
saman við að sælda síðasta aldar-
fjórðung og hafa vafalaust enn meira
saman við að sæhla í framtíðinni.
En eins og vant er útheimtist all-
langt mfil til þess að hrekja ósann-
indi með rökum, svo vér verðum að
geyma athugasemdir vorar til næsta
blaðs.—En í þetta sinn leyfum vér
oss að skjóta því til upplýstra og
ritfærra Bandaríkja-Íslendinga,
hvort ekki sé éstæða til fyrir þá að
rita ft móti hinum gegndarlausu ó-
sannindum, sem „Fjallk.“-Tobias
(Ben. Gröndal) ber á horð fyrir ís-
lendinga um Bandarikja-þjóðina og
ástandið þar, í þeim hluta „Fjallk."
greinarinnar er vér prentum í þessu
blaði Lögbergs. V el ritaðar og rök-
studdar greinar um þetta efni skul-
um vér taka í hlað vort með ánægju.
Utdráttur úr ræðu D. II.
McMillans.
Framh. frá 2. bls.
kostnað sinn, og að hann gæfi alls
engan reikning yfir hvernig hann
hefði varið henni, þegar hann kæmi
heim aftur. Ræðum. sagðist hafa
gert sér það ómak, að fá upplýsing-
ar um, hvað hefði verið siðvenja í
þessu efni í Ottawa, þar sem fyrir-
’ram borganirnar hefðu stundum
numið 5 cða 6 þúsundum dollara
fyrir ferðir til Washington, Parfsar,
eða annara staða. Ræðumaður las
bréf frá háttstandandi manni, sem
sagði, að samkvæmt sinni reynslu,
er næði yfir 22 ára tímabil, þá hefði
íann ekki vitað til, að það hefði
nokkurn tíma komið fyrir, að
stjórnarrfiðherra hefði gefið sundur-
iðaðan reikning yfir ferðakostnað
sinn. Meðal dæmanna, sem hréfrit-
arinn mintist á, var Behringssjós-
gjörðin, og milliþjóðafundurinn.
Ræðum. sagði, að þetta væri siðvenja,
sem hefð væri komin á, og að hinir
einu reikningar, er ráðgjafar væru
vanir að gefa, væru reikningar er
sýndu upphæðina í einu lagi, nefni-
lega viðurkenningu fyrir, að þeir
hefðu veitt upphæðunum móttöku
fyrir ferðakostnað.
Mr. Davidson sagði, að hann
áliti, að einhver skýrsla ætti að
vera gefin um það, að peningunum
hefði verið varið í þarfir hins opin-
bera; hann sagðist ekki halda því
fram, að það þyrfti að vera sundur-
liðaður reikningur.
Mr. McMillan hélt áfram ræðu
sinui og sagði, að hvað sig snerti, þá
hefði hann vanal. gefið sundúrliðað-
an reikning yfir kostnað sinn, livað
hann hefði borgað fyrir máltíðar,
leiguvagna, o, s. frv., en að í stöku
tilfellum hefði hann gert einmitt hið
sama og viðgengist hefði í Ottawa í
tuttugu og tvö fir. En samt sem
áður hefðu þeir herrar & stjórnar-
bekkjunun verið að reyna að gera
þetta alvarlegt mfilefni. það, að
þeir neyddust til að tína upp svona
lítilfjörlega hluti til að setja út á,
sýndi, að þeir hefðu ekkert verulegt
að finna að. Málstaður mótstöðu-
manna sinna hefði verið miklu betri,
ef þeir hefðu ekki minst á þessar
fyrirfram-borganir.
Ræðum. hélt fifram og sagði, að
rannsöknarnefnd'n og fjármfilaráð-
gjafinn liéldi því fram, að það hefði
ekki farið fram nægileg yfirskoðun
á bókum hinna ýmsu deilda til þess
að líta eftir að peningar hefðu ætið
verið færðir inn í hlutaðeigandi pen-
ingareikninga-bækur. En ræðu-
manni fanst að nefndin einnig hefði
mfitt rannsaka aðra hluti, sem hefðu
ef til vill verið yfirskoðunar-deild-
inni til sóma og meðmælis; nei, þeir
herrar hefðu ekki fundið neina köll-
un hjá sér að gera noitt þessháttar
Viðvfkjandi yfirskoðunarmanni
fylkisreikninganna tók ræðutn. það
fram, að hann hefði verið í stöðu
sinni býsna mörg ár, að hann hefði
verið settur í þjónustu stjórnarinnar
á meðan Norquay-stjórnin sat að
völdum og væri afturhaldsmaður í
pólitík. Hanu hefði ekki verið yfir-
skoðunarmaður þegar Greenway-
stjórnin tók við völdunum, heldur
einungis skrifari. En.það, að hann
var eindreginn afturhaldsmaður,
hefði ekki hindrað að liann fengi
einhverja beztu stöðuna, sem stjórn-
in gat veitt. þannig hefði Green-
way-stjórnin hreytt við embættis-
menn fylkisins; hún hefði ekki
sparkað þeim burt úr embættum fin
þess að veita þeim nokkra þóknun
og fiu þcss að gefa þeirn skírteini um
inannorð; hún hefði ekki einasta
68
biin einu sinni inishepnaat sð veiða msnn þennan 1
gildru sfna. Basnes nefndi fimm hnappa f þeirri
von, að Mitclel kynui að halda f>vf fram, að petta
hefði verið bin upprunalega tala þeirra og sleppa
þannig peim eina, er hann befði týnt.
‘„Já, pér sögðuð auðvitað sex, óg man f>að nú“,
sagði Barnes, „og ég vona að f>ér kannist við að
petta var ekki óeðlileg forvitni, sem kom mér til að
vilja sjfi hnsppana, svo—svo—jaeja, svo ég g»ti f>ekt
p& aftur“.
„I>etta cr mjög hrósverð fistæða11, sagði Mitcbel.
„En ég er búinn að segja yður pað, kæri Barnes
minn, að pér megið heimsækja mig hvenær sem þér
viljiðog spyija mig hvaða spuinÍDga, sem yður
póknast. Þvf bfiðuð pér mig ekki bl&tt fifram að
lofa yður að skoða hnappana?“
„Ég hefði fitt að gera það, og ég geri pað hér
með“, ssgöi Barnes.
„£>eir eru 1 vestinu parna & rúminu, og yður er
velkoinið aö skoða p& ef þér viljið“, sagði Mitchel.
Mr. Barnes tók vestið, og vatð hann f vandræð-
um pcgar haDn sfi, að sex hnappar voru I þvf, prír
með mynd af Juliet fi, og þrfr með myud af Romeo.
En hann var samt finægður, pvf hnapparnir voru al-
veg samkyns og hnappurinn í vasa hans. Honum
datt f hug, að þessi maður, sem var svo varkér f öllu
cr hann sðbafðist, hefði cf til vill logið viðvfkjandi
tölu hnsppanna, og hcfði ssgt sð peir væru sex, þar
fem peir hefðu f raun og vcru verið sjö. Larnts
11
fihrif. Þótt andlitsdrættirnir virðist ófullkomuir
hver útaf fyrir sig, pfi skfna geislar fullkominnar sfil*
ar f gegnum pað, svo að allir ófullkomlegleikar
hverfa og gleymast. Við, veslings listamennirnir,
getum ekki vonast cftir, að framleiða fi hinum tilfinn-
ingarlausa dúk okkar petta óútm&lanlega, sem jafn
einkennilegt andlit hefur við sig og sem gerir pað
svo’ undur-fagurt“. En bann m&laði nú samt sem
fiður mynd af Emily, myndina, sem loynilögreglu-
maðurinn hafði séð f herbergi Mitchels, og honum
hafði að minsta kosti tekiat að sýna fmynd hinca
undursamlegu fibrifa a&larinnar, er lýstu sér f andlit-
inu. Öðrum mfilurum hafði mishepnast petta, ef til
vill fyrir pfi sök, að peir skildu ekki eins vel og hann
hvað pað var, sem þeir voru að reyna að mfila.
£>essi lýsing gefur einnig hugmynd um, hvernig
kvennmaður hún var f heilJ sinni. £>ótt saman væru
blandaðar i henni allar hinar blfðustu kvennlegar til-
finningar, p& iéði hún bæði yfir sj&lfri sér og öðrum
með hinum yfirgnæfandi vilja sfnum. £>að kom varla
fyrir að nokkur maður óhlýðnaðist hcnni, hvorki
biðlar hcnnar eða þjónar. Að hún hafði trúlofast
Mitchel vakti undrun hjfi öllum, sem hún umgckst
og pektu hana, en leyndardómurinn var ef til vill
falinn f þeim einfalda sannleika, að hann hafði haft
hugrekki til að biðja hennar, og gera það & svo fist-
úðlegan en cinbeittlegan lifitt, að það sýndi ljóslcga,
að bann bjóst ekki við neinni mótspyrnu né fcimnis-
legu biki. Biðlun hans hafCi veriO fiköf og af hium
72
Mr. Mitchel athugaði hnappinu nfikvæmlcgs,
eins og maður sem ber gott skyn & pessh&ttar hluti,
og eftir að hafa skoðað hnappinn pcgjandi f nokkur
augnablik, fleygði hann honum upp f loftið, skeyt-
ingarleysÍBlega, og greip hanu pegar hann kom nið-
ur, og sagði afðan:
„£>etta mundi gera fallegt atriði f leikriti, Mr.
Barnos. Hlustið nú &: Leynilögreglumaður upp-
götvar glæp cg finnur einkennilegan hnapp. Hann
fer beint til glæpamannsins og segir honum djarflega
eins og er. Glæpamaðurinn jfitar, að hann hafi sex
af hinum sjö upprunalegu hnöppum og biður að lofa
sér að skoða huappinu, sem fundist hafi. Leynilög-
reglumaðurinn er svo heimskur, að ffi honum hnapp-
inn. Glæpamaðurinn brosir p& hlfðlega og segir:
,Mr. leynilögreglumaður, ég hef nú sjö hnappa, svo
að hin upprunalega tala er aftur fullkomin. Hvað
getið þér nú gort?‘“
„I.eynilögreglumaðuriun mundi svara“, sagði
Mr. Barnes, sem greip strax gamanið, er hér var fi
ferðum: ,Mr. glæpamaður, ég tek bara hnappinn af
yður með valdi* “.
„Einmitt pað“, sagði Mitchol. „Ég sé að pér
fkiljið leiksviðs-myndina. Svo berjast pessir tveir
menn (leynilögreglumaðurinn og glæpamaðurinn),
fthorfendurnir klappa saman lófunum, og annarhver
ber sigur úr býtucc, rétt eftir pvf sem höfundi leiks-
ins pókpast. £>annig raundi þetta ganga til f leik-
riti. En I dagtega lffinu fer pað öðruvísi. Ég bun