Lögberg - 24.03.1904, Blaðsíða 5

LÖGBEKG, FIMTUDAGINN 24. MAKZ 1904.
5
NEW-YORK LIFE
JOHN A. McCALL, fcrseti.
Mesta lífsábyrsöarfclag heimsins.
Árið 1903 borgaöi íélagið 5,300 dánaxkröfur til erfingja
$16,000,000
Árið 1903 borgaði fél. ábyrgðir til lifandi ábyrgðarhafa:
$18,000,000
Árið J903 lánaði félagið út á ábyrgðarskírteini sín mót 5
$12,800,000
Árið 1903 borgaði félagið rentur til félagsmanna
$5,500,000.
Árið 1903 gaf félagið út 170 þúsund lffsábyrgöarskfrteini:
$326,000,000.
Félagi þessu tilheyra nú nærri miljón manns, með
$1,745,000,000 lífsábyrgð og $352,000,000 sjóð. Menn þess-
ir eru félagið, upphæðir þessar eru eign þeirra, þeir einir
njóta alls ágóðans lifandi eða dauðir.
Chr. Olafson, Agent. J. G'. Morgan, „anager.
650 William Ave., Grain Exchange.
WINNiPEG.
, fleiri eða færri.
það má nefnilega ganga að því
nálega vísu, að haldi svona fram,
og verði ekki bráff bót á óknytt-
um í skólanum, þá mun næsta al-
þingi svifta skólann öllum náms-
styrk til nemcnda það geiir fá-
tækum piltum, hve efrilegir sem
eru ókleift að fara f skóla. En
þingið getur varla annað gert.
Vitaskuld bitnar þt sök þeirra,
sem nú freroja óknyttina, á sak-
lausum, sero eftir þeim koma. En
slíkt er nú lífsins gangur og verð-
ur ekki viðgert.
En þykir piltum ekki þe,*si á-
byryðarhluti þungur ?
fá verðum vér að minnast þess, að
aifullkominn er enginn, og smó-
munir þeir, sem piltar telja að, eru
þó í raun réttri lftilsvirði. Vér sjá-
um ekki annað, en að hver piltnr,
sem vill vanda framferði sitt, og
skilur það, að hann er í skólanum
til að laera og hagnýta sér það anna
hagræði, sera landið roeð roiklnm
kostnaði lætur honum í té, geli
stundað nám sitt og náö tilgangi
BÍnum roeð skólaveru sinni, ef hann
hefir þennan tilgang fyrir augum
©g lætur sér annara um að n6 hon-
uit, en að vera að brjóta heilnnn
um, hvernig skólastjórn ætti að
vera eftir lians hugmyndBro. Shkt j
er betra fyrir nemendar að geyroa
Kjörkaup
21 pd. Raspað syknr $100
18 ,, Molasykur $100
10 ,, Kaffi Nr. i $100
12 ,, Kaffi ,, 2 $100
25 ,, Sveskjum $100
25 St. Sápu $100
Þessi prís helzt til 31 þ. m.
aðeins móti peningum út í hond.
A. Fridriksson • • •
611 Róss Ave*
þroskaðri árunum.
Og eitt ættu piltarnir að hngsa
út f. það tr til þess ætlað, að þeii
ungu menn, sero landið leggu
meira í sölurnar fyrir en nokkrt
aðra, séu, þrátt fyrir unggæöings
skap og æskubrek, óspiltir ung-
lingar, upp vaxandi drengskapar-
menn (yentlemen). þeim er það
ekki samboðið, að skemma eigDÍr
landsins og stela þeim. *
Og svo ættu þeir ungu menn að
gæta þess, hverjar afleiðingar ann
a' eins athæfi, og það sem í vetnr
hefir komið fram f skélanum, rr|
líklegt að liafs, að vér ekki segjum, |
hlýtur að hnfa, fyrir skólann og!
þ* spm f bann cangra næstu árin. |
EFTIRSPURN
um hvar Ólafur Gunnar sonur
Kristjáns sál. Sigurðssonar Back-
mann er niðurkominn.
Kristján sál., faöir Ólafs, mun
hafa fiutt frá Meðalheimi á Sval-
barðsströnd við Eyjafjörð til Ont.,
Canada, og þaðan aftur tii Nýja
íslands, Man. á fyrstu árum land-
aáms þar, og svo þaðan hingað
iuður í Vfkurbygð, N. Dak. ogdó
nér síðastl. ár og lét eftir sig tals-
verðar eignir, og er eg gæzlumað-
ur þeirra á meðan þessi meðerf-
ingi er ekki fundinn, eða þar til
skilyrði laganna er fullnægt.
Sé því nokknr, sem veit urn
þennan Ólaf Gunnar, óska eg
hann geri svo vel og láti mig vita
það.
Mountain, N. D. 28. Febr. 1904.
Elis Thorvaldson.
RUDLOFF GREIFI.
• ,,Vegna þess eg vonast eftir að fá vilja okk-
ar framgengt án þess það kosti útlegð. Það dug-
ar sem síðasta úrræði fyrir hjálparlausan kven-
mann; en eg verð mönnum þessum—jæja, það er
bezt eg viðhafi engia stóryröi fyr en eg veit mcira
og hefi einhverju afkastað. Eg á von á einhverju
slægðarbragði einhvers staðar frá og býst ekki
við sú von bregðist. Eg álít þig í engri hættu
hér meðan menn þessir engan grun hafa um tor-
trygni okkar; en athæfi þeirra gagnvart þér getur
breyzt óðar en varir. Og gætið þess nú, að jafn-
vel Krugen, þrátt fyrir það þó eg álíli hann heið-
arlegan og tryggvan, má ekkert um það vita, að
þú sért hætt við'áform það, sem hann hefir bygt
allar vonir sínar á. Eg neyðist til að gabba
jafnvel hann, og Ieyndarmál þetta verður að vera
þitt og mitt—okkar, og engra annarra. Lofar
þú því?“
,,Af öllu hjarta, “ svaraði hún einlæglega og
rétti mér hendina. ,,Hvenærfæeg að sjá þig
næst?“ spurði hún alt í einu. ,,Eg get veriö
hugrökk þegar þú ert hjá mér, og eg sk?d reyna
að sýna ekki hugleysi meðan þú ert að heiman.
En“—hún andvarpaði—, ,eg á engan vin nema
þig.“
,,Jú, þú átt öruggan og hugrakkan vin þar
sem Krugen kalteinn er“,svaraði eg,,,og eg kem
heim aftur að fáum dögum liðnum. “
Eg talaði glaðlega og eins og eg vissi, að alt
færi vel.
,,Þú hefir vakið hjá mér nýja von, frændi
minn,“ sagöi hún þegar eg stóð upp, ,,en það
liggur við að tilhugsunin um að þú sért að yfir-
gefa mig svæfi hana aftur. “
,,Til J ess skal aldrei koma megi eg ráða.
Þú skalt iifa óhultu og ánægjusömu iífi. “
Þetta sagði eg í allri einlægni, því að htigur
fylgdi máli; og að því búnu yfirgaf eg hana.
Eg þurfti margt að gera áður en eg legöi á
stað í ferðina,og eitt atriði vafðist mest fyrir mér.
Eg varð að láta von Fromberg hætta við aöselja
eignina, sem gamli lögmaðurinn mintist á við
mig, og eg vissi ekki, hvernig eg ætti að því að
fara. Að senda honum bréf með pósti, þorði eg
ekki; að finna hann sjálfur, var ómöguiegt; og
hverjum gat eg þá trúað fyrir því að flytja hon-
um bréf eða orðsendingu? Væri ekki komið íveg
fyrir söluna þá mundi vafalaust kvikna grunur;
og eftir nákvæma yfirvegun afréði eg að skrifa
Henri Frombe gætilega orðað bréf og senda
Steinitz með það. Eg hafði ætlað að taka hann
með mér til Munchen ef eg skylii Jnirfa á hjálp
að halda, en hitt var meira áríðandi.
Eg sendi eftir honum og lét hann lofa mér
því við drengskap sinn að iiytja bréfið og afhenda
M. Frombe það sjáifur þegar enginn væri við-
staddur; að spyrja einskis, ogsvaraengum spurn-
ingum, heldur einungis bíða eftir svari upp á bréf
mitt og færa mér það rakleiðis til Munchen og
segja engurn lifandi manni frá ferð sinni eð»
erindi.
,,Líf mitt getur iegið við, að þér reynist mér
trúr, “ sagði eg þegar eg fékk honum bréfið, , ,og
ef til vill Minnn kántessu líka, og undir því er
sannarlega komin, framtíðar fyrirætlun ættarinn-
ar. “
Þetta var auðvitað áhætta, en eg var þar
einn í hættunni og gat ekki hjá því komist að
eiga eitthvað á hættu. Alt, sem eg gat vonast
cftir, var að geta sneitt hjá mestu hættunum.
Síðan kallaði eg Krugen fyrir mig og talaði
lengi við hann í trúnaði, og lagði rækilega niöur
fyrir honum, hvað hann ætti að gera ef mér
KORNVARA
Aðferð okkar að fara með korn-
flutninga er næstum því fuilkomin. |
Þegar þér hafið kornvöru að selja |
eða láta flytja, þá verið ekki að ;
hraðrita okkur fyrirspurnir um
verð á staðnum, en skrifið eftir
upplýsingum um verzlunaraðferð
okkar.
Thompson, Sons & Co.
Grain Commission Merchants,
WXNNIPEG.
Bankarar: Union Bank of Canacia.
Söngkensla.
Þórarinn Jónsson, að 412 McGee
stræti, tekur ad scr ad kenna orgelspil.
•Bag og söngfrseði. Góðir skilraólar.
Spyr þú góða matreiðslnkonu
lwaða gerðarduft sé bezt. Hún mun svara
því að Blue Ribbon Baking
Powder sé það bezta, því ætíð sé
phætt að reiða sigá það.
Blue Ribbon
Baking Powder.
Þrjár verðlaunaávísanir
25 c. kannan. í hverri eins punds
könnu.
Sknfið eftir verðlaunalista tii BLUE RIBBON, Winnipeg.
hlektist eitthvað á í Munchen.
,,Séu engin svik f taffi, þá er þessi ferð mín
hættulaus; en séu þau, eins og eg er sannfærður
um, þá getum við verið vissir um, að svikararnir
reyna að Iosast við mig til þess frænka mín verði
hjálparlaus og á þeirra valdi. Því verðið þér að
afstýra; og vernd hennar er nú aðallega í yðar
höndum. “
,,En Nauheim greifi?“ spurði hann undrun-
arfullur.
,,Þér trúið engum nema sjálíum yöur, kaf-
teinn,“ svaraði eg með áherzlu.
,,Heföi eg bara sannanir fyrir því, að hann
væri svikari!“ sagði hann f urrandi málróm.
,,Eg ætla mér að fá sannanir viðvíkjandi
öllu. Sé ekki einlægni ríkjandi hjá öllum, þá
hljótajfyrirætlanir okkar að kollvarpast. “
Andlit hans varð þungbúið og hann hengdi
niður höfuðið.
,,Minn rétti staður er við hlið yðar í Munch-
en. “ sagði hann.
,,Finni eg svikarana, þá skuluð þér íá að
hjálpa til að hegna þeinx; en þangað til er yðar
rétti staður í Gramberg til að gæta frænku minn-
ar. Og hafið þér nokkurn minstagrun um hættu
meðan eg er í burtu, þá kallið mig tgfariaust
heim. En sé hugboð mitt rétt, þá er hún ekki
í bráöri hættu. “
,,Yðar tign skal ekki treysta mér til ónýtis.
En guð gæfi eg mætti vera með yður í Munchen.
Þér stofnið yður í opinn lífsháska og ættuð ekki
að fara þangað einn. “
,,Sé hættan svo mikil, þá er betra, að eg
sé einn en að þér séuð með mér; en eg er vel við-
búinn og hefi vaðið fyrir neðan mig. “ Og svo
tók eg aftur nákvæmlega fram, hvað eg ætlaðist
til hann gerði ef svo færi, að hann yrði að flýja
til Frakklands.
Að síðustu lofaði hann því hátíðlega að gera
alt eins og eg lagði íyrir, og hann sýndi mér
mörg hollustu og virðingarmerki og sýndi éin-
lægan áhuga og umhyggju fyrir ferð minni til
Munchen. Eg gerði því næst Nauheim orð og
lét segja honum, að næsta dag yrði eg ferðbúinn
til að leggja á stað með honum. Um nóttina
gat eg ekki sofið, og þegar eg hafði vandlega
miðað hættuna, sem mín beið, við allarþærupp-
lýsingar, sem fyrir hendi voru, þá sannfærðist eg
urn það, að eg mundi eiga sögulega ferð fyrir
höndum.
VII. KAPITULI.
í Munchen.
Þegar við lögðum á stað til Munchen þurfti
ekki nákvæma eftirtekt til að sjá, hvað -kappsam-
lega Nauheim greifi reyndi að leyna þvf, hvað |
mikils virði honum var að hafa fengið nrig með
sér. Sannast að segja held eg, að þó eg hefði
ekki áður þekt manninn, þá hefði látbragð hans
j viö þetta tækifæri vakiö hjá mér illan grun á hon-
,,Eg býst við þér segið mér, hvað ykkur
Minnu fór á milli í gær, “ sagði hann þegar við
vorum seztir niður í járnbrautarvagninum. ,,Þér
hafið komið henni íil að lfta talsvert ööruvísi á
málin, þvf eg fann það á hénni, að hún var tals-
vert fúsari til að halda áfram við fyrirætlun okk-
ar en áður. “
,,Eg lét hana á mér skilja, að mjög mikiö
væri undir úrslitum þessarar ferðar komið. Sann-
færist eg nú um, að ástæða sé til að vona.að fyr-
irtækið hepnist, þá legg eg að minsta kosti ekk-
ert á móti því—senr stendur hefi eg litla trú á
því. Og eg býst viö hún telji það nokkurs virði. “
,,Lögöuð þér að henni að snúast ekki gegn
okkur? Eg tel víst þér hafið gert það. ‘ ‘
,,Því skyldi eg hafa gert það? Eg hefi sjálf-
ur enga sannfæringu í máli þessu. “
,,Hér er þó nægilegur vottur um gremju
þjóðarinnar að minsta kosti, “ sagði hann og
fleygði til mín fréttablaði þar sem mikiö varhall-
mælt gjörðum konungshálfvitans.
,,Það getur verið óánægja án uppreistar, “
svaraði eg í því eg tók upp blaðið til að lesa það,
sem hann benii mér á. Mig langaði fremur til
að hugsa en tala og léft því vera sokkinn niður í
biaðið.
Hann tók upp annað biað og lézt lesa; en
eg sá hann hafði ööru hvoru auga á mér, þangaö
til blaðið féll niður á hné hans og hann staröi út
í gíuggunn auðsjáanlega sokkinn niður í hugsanir
sínar. Eg fékk að vita f hvaða átt þær stefndu
þegar hann vék sér við og talaði til mín.
,,Þér verðið náttúrlega hjá mér, prinz?“
sagði hann.
,,Auðvitað, “ svaraði eg strax, jafnvel þó
grunsemi í óteljandi mynduin hvíslaði því að mér,
að honum gengi ekki gott að bjóða mér til sín.
,, Það verður svo miklu þægilegra fyrir okk-
ur í þessum erindum, en ef þér byggjuð í Gram-
berg-húsinu utan við bæinn, “ sagði hann. Eg
hefi verið að hugsa um, hvernig bezt mundi að
hafa þetta. Hvaða sönnun viljið þér fá fyrir
því, að leggjandi sé út iþetta?“
„Samtal við þá, sem framkvæmdirnar eiga
að hafa með höndum, sjálfsagt. “
,,Þaö verður það bezta; og það vill svo
heppilega til, að fiestir þeirra eru í Munchen.
Svo býst eg við ekki standi á yður að gera Jiað,
sem við allir hinir höfum gert—sverja nýju drotn-
ingunni hollustueið?“
,,Þegar eg geng í félag nrcð ykkur. þá geri
eg alt, sem hinir gera. ‘ ‘
. ,,Við höfum allir bundist órjúfandi heiti.
Hver maður hefir afiagt eiö og undirskrifað yfir-
lýsingu um að styðja hið góða málefni. “
„Undirskrifað yfirlýsingu? Það sýnist vera
nokkuð langt gengið, “ sagði eg, þó allar aðfcrðir
hefðu einu ogsömu þýðingu í mínum augurn.
,,Að vísu; en það er nauðsynlegt, “ svaraði
hann. ,,Þá getur enginn gengið úr liði. “
,,Nú jæja; eg skal skrifa undir það sem eg
sé aðra skrifa undir, og gera það setn aðrir gera, “
sagði eg einbeittur. ,,En þér skiljið það, að eg
verð að sjá þetta gert frammi fyrir mínum eigin
augum. “ Þetta sagði eg vegna nokkurs, sem
mér datt í hug á sama augnabliki.
,,Þér eruð svo varasamur, að Jiað gengur
hræðslu næst, ‘ ‘ sagði hann hæðnislega.
,,Eg er ákveðinn í þvf að ganga sjálfur úr
skugga um alt, “ svaraði eg; og af ástæðu, sem
eg lét ekki uppi, þótti rnér fremur vænt um það,
sern hann sagði.
Eftir dálitla þögn sagði hann:
,,það sem eg hefi í hyggju, f sluttu máli, er
á þessa leiö: Eg tek yöur með mér til helzti^
leiðandi mannanna—fyrst og fremst til Hecks-
cher barúns, sem eiginlega er foringi okkar; síð-
an höfurn viö fund heima hjá tnér og þar er hægt
að útskýra alt og ráða öllu' til lykta. Hvernig
lízt y^ur á þetta?“
,,Egerþví samþykkur; cn sarnt áskil eg
mér auðvitað þau réttindi að hafa þetta öðruvfsi
álíti eg þaö nauðsynlegt síðar. “
,,Auðvitað, auðvitaðl“ svaraði hann. ,,Þcg-
ar nú við höfum mist garnla prinzinn, þa Jykir
okkur vænt um að fá gætrnn og hygginn mann í
staðinn hans. “
Orð þessi vbru eins fölsk eins og maðurinn.
Eg las það út úr róm hans og látbragði; og það
var skapi hans langtum nær að formæla mér fyr-
ir alla gælnina, hefði hann þorað það. En eg
vék ekki frá þvf, vegna þess eg vissi, að þessi
hóflausa gætni var bezta sönnunin fyrir uppgerð-
areiniægni minni.
0
/