Lögberg - 12.05.1904, Qupperneq 5

LÖGBEKG, FIMTUDAGINN 12. MAÍ 1904.
5
hermennirnir upp á þiljur aftur
og skutu á Rússa þangaö til skip-
inu var sökt meö annarri spreng-
ingu. Margir japönsku foringj-
arnir og liðsmennirnir fyrirfóru
sér heldur en að lenda í höndum
Rússa. Samkvæmt skýrslum
Japansmanna sjálfra fórust ekki
við þetta tækifaeri nema 73 menn.
— Með frábærum dugnaöi hefir
Japansmönnum tekist að koma
miklu liði yfir um Yalu-fijótið og
inn á Manchúríu. Varð þar or-
usta mikil sunnudaginn 1. Maí og
unnu Japansmenn frægan sigur.
Um mannfall þeirra vita menn
ekki með vissu, en Rússar kann-
ast við að hafa mist þar hátt á
þriðja þúsund manns. Rússar
urðu að hrökkva undan norður
eftir og yfirgefa mikið af byssum
og öðrum hergögnnm og lítur
mjög þesslega út, að þeir séu
ekki fremur menn á móti Japans-
mönnum á landi en á sjó. — Jap-
ar.smenn hafa nú tekið verzlunar
bæinn Dalny skamt frá Port Art-
hur; þaðan fengu Port Arthur bú-
ar nauðsynjar sínar og er því bú-
ist við, að þar verði bráðlega
vistaskortur.
KirbjuJ>ing;sboð.
Hér með auglýsist almenningi í
söfnuðum hins ev. lúterska kirkju-
félags íslendinga í Vesturheimi,
að ársþing þess næsta—hið tutt-
ugasta — byrjar, ef guð lofar,
föstudaginn 24. Júnínæstkomandi
með opinberri guðsþjónustu, er
hefst kl. io}4 að morgni. Það
verður haldið í hinni nýju kirkju
Fyrsta lúterska safnaðar í Winni-
peg. Við guðsþjónustuna í þing-
byrjun er ætlast til að allir þing-
menn verði til altaris.
Söfnuðurinn gæti þessað útbúa
hvern einstakan erindsreka, sem
þeir senda til kirkjuþingsins, með
vottorði frá safnaðarstjórninni,
um að hann hafi verið löglega kos-
inn til þess hlutverks.
Hinir fastákveðnu íundir banda
lagsins og sunnudagsskólans, sem
halda á í sambandi við kirkjuþing-
ið, verða sérstaklega auglýstir
fyrir fram.
Á trúmálafundi þessa kirkju-
þings er ákveðið að rætt verði um
kröfur safnaða til presta sinna.
Winnipeg, 7. Maí 1904.
Jón Bjarnason,
forseti kirkjufélagsins.
Vantar, nú þegar, unga stúlku
til vinnu að verzlun í klæða og
álnavörudeild. Verður að tala
vel ensku og íslenzku. Umsækj-
endur skrifi tafarlaust, ákveði
kaupgjald er þeir vænta og til-
taki menn er meðmæli geta gefið.
M. Martin & Co.
Churchbridge, Assa.
Engir verkir.
Bezta hreinsunarlyf, 6em engir
verkir fj’lgja er
7 Monk’s pillur.
XI, Paulson,
660 R06S Ave.,
seiu'
Giftingaleyfisbréf
jKUDLOFF GREIFI.j
„Hvatvísi frænda yðar var um missætti það
að kenna, prinz, “ sagði barúninn, ,,og einvígi
það var þvert á móti ráðlegging okkar og þrá-
beiðni. Viðvíkjandi sambandi Praga við þessi
mál okkar síðan er það að segja, að í þess konar
málum getur maður ekki slegið algerlega hend-
inni á móti neinni hjálp sem býðst, hvaðan sem
hún kemur, eins og þér skiljið. En samband
hans við mál okkar er lítilfjörlegt mjög og ekki
nema á yfirborðinu. “
,,Dráps frænda míns hefir enn ekki verið
hefnt, “ svaraði eg alvarlega.
,,Þess verður bráðum hefnt, “ sagði barún-
inn drýgindalega.
,,Já, sannarlega, “ svaraði eg og lézt mis-
skilja hann, ,,því að eg ætla mér að kalla mann-
inn til reikningsskapar. “
,,Ekki þó fyrri en við höfum komið málum
okkar í framkvæmd. “
,,í fyrsta sinn þegar fundum okkar ber sam-
an,“ sagði eg gálauslega.
,.Slíkt tjáir ekki!“ hrópaði barúninn við-
stöðulaust. ,, Sjáiö þér ekki hvað þér eruð að
gera, prinz? Þér segið okkur, að ef þér fallið,
þá snúi Minna kántessa við okkur bakinu þegar
að því er komið, að alt hepnist; og þó lýsið þér
yfir því í sömu andránni, að þér ætlið að stofna
lífi yðar í þann voða að berjast við einn af fræg-
ustu skylmingameisturum Norðurálfunnar. Lang-
ar yður til að eyðileggja alla fyrirætlun okkar?“
,,Mig langar til aðhefna hansfrænda míns!“
sagði eg einbeittur. ,,Nema ef Nauheim greifi,
sem tilvonandi meðlimur fjölskyldunnar, eöa ein-
hver annar herra þessara, er nógu hollur kán-
tessunni til að taka þetta aö sér. “
,,Eg berst ekki við leigða morðingja, “ urr-
aði Nauheim.
,,Það er enginn maður í Bavaríu fær um
vopnaviöskifti við Praga, “ sagði barúninn; og
mér var ánægja að vandræðum hans. “
,,Sé svo, þá skjótið manninn!" sagði eg ill-
úðlega. ,,En sannast að segja er mér óskiljan-
legt hversvegna þið leyfðuð Gústaf að berjast við
hann ef ykkur stendur svona mikill ótti af sverði
hans. “
,,Okkur var þá ekki jafn kunnugt um hina
óttalegu vopnfimi hans; og frændi yðar gerði
ekkert úr honum og trúði því ekki, að hann væri
það, sem hann þóttist vera, “ sagöi barúninn.
,,Eg trúi því ekki heldur, “ svaraði eg með
ákafa, og eg sá, að mér hafði tekist, eins og eg
vildi, að koma því áliti inn hjá þeim, að í sum-
um greinum væri eg sérlega varkár, en í sumum
aftur á móti gálaus, og þeir höfðu sannfærst um
það, að því skilyrði mínu fylgdi full alvara, að ef
eg yrði tekinn af lífi, þá hætti Minna frænka mín
við alt. Eg áleit því óþarft að tala frekar um
þetta.
,,Þér eruð sannur Gramberg-maður, prinz,
það er auðsætt, “ sagði barúninn og brosti. en
sýndi þó, að hann var órólegur. .,Og eg er
hræddur um, að þér verðið okkur erfiður. “
Það var tilgangur minn, en ekki þó eins og
hann átti við.
,,Getur verið, “ svaraði eg óvúngjarnlega og
stutt. ,,En hvað segið þið nú um skilyrði þessi?“
,,Við getum gengið að þeim ef þér skuld-
bindið yður til að flana ekki út í neinar hættur
fyr en starfi okkar er lokið. Að öðrum kosti
hætti eg að minsta kosti við alt nú, þó óþægi-
legt sé. “
Eg hefði getað skellihlegið að því með hvað
mikilli alvöru hann sagði þetta, því það sýndi,
hvernig eg hafði getað snúið á hann. Eg hikaði
við áður en eg svaraði, eins og eg væri að hugsa
mig um.
,,Já, það er sanngjarnt, að eg skuldbindi
mig til þess, “ sagði eg. ,,Egskal bíða. Það
verður ekki lengi. “
,,Innan hálfs mánaðar, með guðs hjálp,
veröur alt um garð gengið, “ sagði Heckscher
barún innilega. Síðan stóð hann upp og sagði
með ákafa miklum: „Herrar mínir, guð bless
drotningarefni vort — Minnu Bavaríudrotningu.
Blessun guðs hvíli yfir henni og láti hana færa
þessu truflaða ríki frið. Við nafn guðs sver eg
hinum nýja Bavaríustjórnara hollustueið. “
Hann rétti upp hægri hendina og sór þennan
tvíræða yfirskinseið, og allir viðstaddir fóru að
dæmi hans. Það var hátíðleg athöfn og eg flýtti
mér að nota tækifærið.
,,Nú skulum við allir undirskrifa yfirlýsing-
una, “ sagði eg stillilega.
Barúninn dró fram það sem áður hafði verið
undirskrifað—stutt og einfalt skjal, er skuldbatt
alla, sem undir það rituðu, til hollustu; og hon-
um sýndist óljúft að sleppa hendi sinni af því.
Hann tók sjálfur afskrift af því og brendi það
síðan. Eg gerði enga athugasemd viö þetta,
né hvernig skjalið var orðað, því það var nægi-
lega hættulegt til þess, sem eg hafði í huga.
Fundarmenn skrifuðu undir afskriftina, og eg tók
eftir því, að barúninn ætlaði sér að veröa síð-
astur.
,,Eg gekk síðastur í félag þetta og skrifa því
síðastur undir, “ sagði eg hæglátlega og lagði
skjalið fram fyrir hann.
Hann langaði til að mótmæla þessu, það sá
eg, en hafði enga gilda ástæöu. Sem stóð, að
minsta kosti, hafði eg alt í hendi mér.
Hann ritaði nafn sitt'hægt og, að þvfer mér
virtist, nauðugur, og þegar því var lokið ýtti
hann skjalinu yfir að hinni hlið litla borösins,
hélt í það með annarri hendinni, en með hinni
benti hann mér á, hvar eg ætti að skrifa nafn
mitt. Eg sá, að augnamiö hans var hið sama og
mitt—að varðveita skjal það, sem gat kostað líf
allra þeirra, er undir það rituðu. En það var
eitt aðalatriðið í fyrirætlun minni að ná skjalinu
og nota það síðar eftir þörfum. Og hann sá
ekki við mér. Eg lét ekkert á því bera, hvað eg
hafði í huga, heldur tók pennann og virti hann
fyrir mér.
,,Þetta verður frægur penni í sögunni, “
sagði eg og horfði á hann.
Þegar eg svo bjó mig til að skrifa undir, þá
misti eg pennann, og þegar eg laut niður til að
taka hann upp, braut egviljandi af honum snáp-
inn, og formælti um leið klaufaskap mínum.
,,Nú jæja, þarna er annar penni, “ sagði eg
og kipti um leið skjalinu úr hendi barúnsins, gekk
með þaö að öðru borði og skrifaði undir áður en
hann var búinn að átta sig. Síðan þerraði eg
KORNVARA
Aðferð okkar að fara með korn- J
flutninga er næstum því fullkomin.
Þegar þér hafið kornvöru að selja [
eða láta flytja, þá verið ekki að
hraðrita okkur fyrirspurnir um
verð á staðnum, en skrifið eftir
upplýsingum um verzlunaraðferð !
okkar.
Thompson, Sons & Co.
Grain Commission Merchants,
WINNIPEG.
Bankarar: Union Bank of Canada.
£
£
REYNID EiNN BOLLA
af PTONEER KAFFI og þér munuð
aldrei framar kaupa óðrent kaffi til þess
að brenna heima fyrir. PIONEER er
óblandað kaffi, brent á réttan hátt og
er ágætur og ilmandi drykkur.
Óbrent kaffi léttist um eitt pund
af hverjum fimm við brensluna.
Biðjiö um PIONEER KAFFI
Blue Ribbon M'fg C., Winnipeg.
\ UP BY T- .
BLUE RIBBONMFSCO
1 WIWMIPE6 1
fimmiimmMUMútmmiuiuiumímuum
skriftina, braut skjalið saman og stakk því í vasa
minn eins og slíkt væri í alla staði eðlilegt.
En eg sá mennina líta hvern til annars með
hálfgerðum ótta. Eg vissi, að þetta var hættu-
spil, en eg gerði það samt og mér hepnaðist það.
Sem herra kastalans og eini ættingi drotn-
ingarefnisins skal eg vandlega varðveita þessa
yfirlýsingu ykkar um hollustu og trygð, þessa
nýju frelsisskrá Bavaríu, ‘ ‘ sagði eg eins hátíð-
lega og inér var frekast unt um leið og eg stóð
upp frá borðinu ,,í nafni frænku minnar þakka
eg fyrir alla hjálp ykkar, og lofa því einlæglega
og af heilum huga, að þiö skuluð fá örláta viður-
kenningu fyrir alla fyrirhöfn ykkar. Upp frá
þessum tíma helgar hún ríkinu líf sitt. Hvað
mig snertir, þá fullvissa eg ykkur um þaö, að þó
eg gengi síðastur í bandalagið, þá skal enginn
reynast duglegri, ákveðnari, eða árvakrari en eg
í máli þessu. Guð blessi Minnu Bavaríudrotn-
ingu!“ *
Þeir tóku undir þaö, en því fylgdi enginn
innileiki, nema hjá þeirn tveimur, sem eg vissi
að voru einlægir; og eg hafði gætur á öllu, því
eg bjóst við einhverskonar árás.
En ekkert var sagt til að reyna að ónýta
fyrirætlun mína; og eftir fáein uppgerðar lofsorð
barúnsins yfir því sem gerst haföi um kveldið, var
fundinum slitið.
Þegar mennirnir fóru, sá eg það greinilega,
að gjörðir mínar höfðu haft mikil áhrif á þá; þeir
höfðu að minsta kosti sannfærst um það, aö eg
var ekki maður sem óhult var að reyna að leika
með.
En starf mitt var nú að eins hafið.
XI. KAPITULI.
JAFNVELEINN þEGN GETUR MYNDAÐ KÓNGSRÍKI.
Eftir að allir fundarmenn voru farnir og eg
haföi séð þá barúninn og Nauheim greifa verða
samferða út og í óðaönn að bera saman ráð sín,
sat eg einn stundarkorn og ieit meö talsveöri á-
nægju yfir ávöxtinn af vikuverki mínu í Munchen,
og hvað stórkostlega ástandið hafði breyzt við af-
skifti mín af málunum.
Eg inundi vissulega ganga óhultari til svefns
vegna þess hvað mikils virði mér hafði tekist að
gera líf mitt í augum þeirra; því eg gerði því
skóna, að þeir mundu ekki ráðast að mér fyr en
þeir hefðu breytt áætlun sinni.
Hvað mundu þeir gera? Eg yfirvegaði það
vandlega, velti þvf fyrir mér á alla vegu, eins og
eg vissi að gamli barúns-óþokkinn mundi vera að
gera á því sama augnabliki—nema hann vasri þá
j þegar búinn að hugsa sér ráð, og hefði tekið
j Nauheim út með sér til að aö segja honum frá
! því. \
Það skildist mér strax, að hvað sem þeir
gerðu næst, þá mundi þaö mikið snerta Minnu.
Hún var ásinn, sem alt innra samsærið snerist
uin. Meðan hún væri sjálfri sér ráðandi og gæti
gert þaö sem eg sagði—algerlega hafnað öllu
ráðabrugginu og opinbcrlega afsalað sér öllu til-
kalli til ríkis—, þá mundu þeir ekki snerta við
mér. En óðara og þeir næðu henni á sitt vald,
þá misti eg hald á þeim. Þeir þyrftu mín þá
ekki framar við, heldur yröi eg í vegi. Eg gat í-
myndaö mér hvað þá kæmi næst.
Eg ásetti mér því að verða fyrri til og sýna
Nauheim greifa í tvo heimana; og það vildi svo
vel til, að hann gaf mér tilefniö.
Eftir að eg hafði setið þarna einn á að gizka
klukkutíma, kom hann inn og gerði sér ekkert far
um að leyna þvf, að hann var í illu skapi. Þegar
ilt var í honum, var hann of mikill dóni til að
•gæta þess, að eg var gestur hans. Hann gekk
regingslega inn í stofuna, tók sér vænan drykk af
brennivíni og vék síðan að mér.
,,Eg býst viö þér álítiö, aö yður hafi tekist
fjandans vel að leika aðalmanninn og ráðaöllu?“
,,Mér hefir ekki tekist sem verst, “ svaraði
eg og ypti öxlum.
,,Mér er forvitni að vita, hvað þetta skilyrði
yðar viðvíkjandi giftingu minni á að þýða,—eg
kalla það fjandans afskiftasemi. “
,, Allir hinir skildu hvað það þýddi; það er
víst óþarft að hafa það upp aftur. “
,,Ó, eg veit hvað þér eigið við. En hvern
fjandann kemur yður það við? Er það tilgangur
yðar að koma algerlega í veg fyrir giftingu þessa?
Yður tekst það ekki, skuhið þér vita, svo það er
_ ekki til neins að reyna það. “
,,Eg vildi heldur tala um familíumál við yð-
ur þegar þér eruð—“ eg ætlaöi að segja ódrukk-
inn, en stilti mig og sagði f þess stað — ,,þegar
þér eruð í betra skapi. “
,,Hvað meinið þér með því?“ hrópaði hann
óður af reiöi. ,,Eruð þér að gefa í skyn, að eg
sé drukkinn?“ og hann stóð upp og gekk fast
upp að mér.
Þá var eins og hvíslaö vaíri að mér, hver til-
gangur hans væri. Hann ætlaði að láta okkur
sinnast út af giftingarfrestinum, og ef til vill fara
í ryskingar til þess að reyna á þann hátt að ná
skjalinu úr vasa mínum.
,,Eg vi! heldur, að samtal þetta haldi ekki
áfram núna, “ sagði eg rólegur.
, ,En það verður nú svo að vera,hvort sem þér
viljið eða ekki. Eg ætla mér ekki að láta yður
ríða skafiajárnað yfir mig, skal eg segja yður.
Þér gerið svo vel að biðja mig fyrirgefningar á
því að geía í skyn, að eg væri drukkinn. Heyrið
þér það?“
,,Mér dettur ekki í hug að biðja yður fyrir-
gefningar á neinu, “ sagði eg hastur.
, .Einmitt það? Við skulum vita, “ hrópaði
hann í hærri róm; og svo sá eg hann velta viljandi
um koll boröi, sem flöskur og glös stóðu á. Það
varð hávaði mikill þegar borðið með öllu áslengd-
ist í gólfið, og á næsta augnabliki komu tveir
þjónar inn í stofuna.
Eg áleit, að þetta hefði veriö fyrirfram á-
kveðið merki, því að á sama augnabliki og þjón-
arnir komu, lagði hann hendina á handlegginn á
mér, horfði ógnandi framan í mig og formælti
mér.
,,Þér farið ekki út úr stofunni fyr en þér
biðjið fyrirgefningar, ‘ ‘ sagði hann og kallaði
mennina til sín.
Eg hélt mér býsna rólegum. Það tók mig
ekki lengi að hrista hendina á honum af mér, og
eg horfði í augu honum með svo haröneskjulegu
og einbeittu augnaráöi, að hann gugnaði, hörfaði
undan og skifti litum þó hann fól væri.
,,Eruð þér vitstola, Nauheim greifi, að reyna
að láta mig gleyma því að eg er í yðar húsum?“
,,Nei, eg er hvorki vitstola né drukkinn; en
þér skuluð iðrast þess, sem þér hafið gert í kveld.
Komið þið, “ kallaði hann aftur til manna sinna.
Eg veit ekki hvað hann ætlaði sér að gera,
því að á næsta augnabliki gerði eg honum alt ó-
mögulegt.
Eg þreif til marghleypunnar, sem eg hafði
í vasa mínum, miðaði henni beint írainan í and-
lit þjónanna og skipaði þeim með þrumandi rödd
að hafa sig tafarlaust á burt úr stofunni. Þeir
létu ekki segja sér það tvisvar, heldur lögðu á
flótta upp á líf og dauða Og yfirgáfu herra sinn,
sem stóð eins og hálfviti á miöju stofugólfinu.
Eg lét þá marghleypuna í vasa minn aftur og vék
mér að honum.
,,Segið mér nú, þegar við erum orðnir einir
tveir, hvað þér ætlið yður að gera, “ sagði eg.
En hugrekki hans haföi lagt á flótta ekki
síður en þjónarnir, og með vesallegum uppgerð-
ar hlátri stundi hann upp þeirri lýgi, að þetta
hefði alt verið spaug; og svo sneri hann sér und-
an til að hylja hræðslu sína og fékk sér annan
teig af brennivíni.
Eg sá tækifæri mitt, og notaði það.