Lögberg - 28.07.1904, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 28. Júlí 1904.
5
RUDLOFF GREIFI.
Athöfn þessi haföi veriö vandlega undirbúin
til að gera hana sem alvarlegasta. Fyrst var
blásið í lúöra, og síðan gekk fram hirökallari og
geröi kunnugt, aö Hans Hátign konungurinn ætl-
aöi tafarlaust aö flytja einkar mikilsveröan boö-
skap. Allir viöstaddir meölimir leyndarráösins
gáfu sig fram og skipuðu sér umhverfis hásætiö;
á meðal þeirrá var Heckscher barún og fimm eöa
sex aðrir af forgöngumönnum samsærisins. Fyr-
ir mönnum þessum hneigöi falskonungurinn sig
hvað eftir annaö, og kaus síðan Heckscher barún
fyrir framsögumann til aö flytja boðskap sinfl.
Þá var á ný blásið í lúðra, og hinn ímyndaði
konungur stóö á fætur, tók af sér kínversku keis-
arakápuna og var nú klæddur hinurn vanalega
hirðbúningi konungsins, en eins og gefurað skilja
tók hann ekki af sér grímuna. Þar næst rétti
hann barúninum skjal, en barúninn aftur kallara
sem haföi áöur verið látinn kynna sér innihald
þess og las þaö nú upp hátt og skýrt í allra á-
heyrn.
Þaö var hin konunglega tilkynning um, aö
Hans Hátign heföi ásett sér aö leggja niöur völd-
in, og að hann hefði tilnefnt Minnu kántessu
Gramberg sem löglegan ríkiserfingja og eftirmann
sinn, og bæöi menn aö styðja hana til ríkis. Þeg-
ar hér var komið, gekk eg þangað sem Minna
stóö, í svörtu kápunni meö hettuna, hjá Krugen
og tók mér stöðu við hliö hennar. Það var
megn óstyrkur á henni og talaði eg því nokkur
hughreystandi orö til hennar.
,,Þér er betra aö búa þig undir aö kasta af
þér grímunni og kápunni, “ sagði eg, og vegna
hávaöans og fagnaöarópanna heyröi eg ekki
hverju hún svaraði.
Þaö leyndi sér ekki, hvað innilega nxenn
fögnuðu ríkisafsöluninni; en nú var eftir aö sjá,
hvbrt fagnaöarópin yröu jafn innileg þegar það
kæmi í ljós, aö Minna var viö hendina til aö taka
við uþphefðinni, sem henni stóö til boöa.
Þeir sem ekki höföu veriö meö í samrærinu
vissu í fyrstu ekki hvernig á öllu þessu stóð. En
hinir höföu dreift sér urn höllina og sannfærðu
fólkið, því til mestu ánægju, um það, að kon-
unginum væri full alvara og ríkisafsölunin lög-
leg.
Næst kom ríkisafsölunin.
Maður færði konunginum kórónuna, sem
tók viö henni og lét hana á höfuð sér.
Þá varö stutt þögn.
Næst var blásiö í lúður, og síðan lýsti kall-
ari yfir því, aö Hans Hátign ætlaði aö leggja frá
sér kórónuna samkvæmt tilkynningunni og til
merkis um, að hann afhenti hana eítirmanni sín-
•um að fullu og öllu.
Dauöaþögn ríkti meöan á athöfn þeirri stóð;
en henni var ekki fyr lokiö en mannfjöldinn, sem
vandlega haföi veriö undirbúinn, hrópaöi meö
hávaða miklum: ,,Lengi lifi Minna drotning!“
,,Nú, nú, Minna, “ hvíslaöi eg áhyggjufullur;
því hún virtist of kvíöaíull til aö reyna á nokk-
urn hátt aö búa sig undir. ,,A næsta augnabliki
verö eg að leiða þig fram. “
Þegar dró úr ópinu vék hinn afkrýndi mað-
ur í hásætinu sér til hliöar, hneigöi sig fyrir fólk-
inu og gekk burt.
Aftur var blásiö í lúöur og á ný hrópaö og
drotningin kölluö.
,,Kondu, Minna; þú veröur aö koma, “ sagöi
eg alvarlega; og með því eg haföi kastaö grím-
unni, vakti þetta eftirtekt margra í höllinni.
En stúlkan stóð hreyfingarlaus viö hliö mér
og þegar hún lagöi hendina á handlegg mér, fann
eg, að allur óstyrkur hennar var horfinn.
,,Alt eyðilegst, Minna, ef þú ekki kemur, “
sagði eg og var svo æstur, að eg snerti við káp-
unni eins og til aö taka hana.
Mér var svarað meö lágum, þýöum hlátri.
Eg leit upp öldungis forviða. Eg fór aö
óttast, eg vissi ekki hvað. Merkiö á erminni
sannfæröi mig um, aö um engin misgrip væri að
ræöa. Litli rauði krossinn á öxlinni leyndi sér
ekki. En á næsta augnnbliki sá eg hvernig í
öllu lá.
Hún tók af sér grímuna; en þaö var ekki
andlit Minnu, sem kom í ljós, heldur Clöru Wey-
lin. Og hún leit til mín reiöulegum, spottandi,
hrokafullum, sigrihrósandi augum.
Allra snöggvast varð eg eins og maður, sem
genginn er af vitinu.
XVIII. KAPITULI.
Eftir konuránið.
,,Þetta er hefnd mín, herra Fischer. “
Orðin voru töluö í gremjufullum, særandi
róm, svo hátt, aö margir umhverfis heyröu þau
og litu til okkar undrandi.
Viö þessi orð hennar náöi eg méraftur. .
,,Krugen kafteinn, hvaö áalt þetta aö þýöa?“
spuröi eg í höstum, köldum róm manninn sem
ráöalaus og vandræðalega staröi á konuna sem
svona kænlega hafði leikið á okkur.
,,Eg skil bókstaflega ekkert—“ byrjaði
Krugen; en eg greip fram í fyrir honum.
,,Þér hafið svikist urn það, sem yður var
trúaö fyrir, og guö einn veit hvaö af því kann aö
leiöa. ‘ ‘
Meöan á þessu stóö var stöðugt kallaö á
Minnu drotningu meö vaxandi hávaða og eg sá
Heckscher barún horfa til mín. Mennirnir um-
hverfis hásætið höföu tekiö af sér grímurnar. Eg
hugsaöi mig um í snatri. Þaö var gagnslaust aö
eyöa tímanumí að ásaka—eða illyrðast viö—kou-
una, sem á okkur haföi leikiö. Viö vorum í
vandræöum, sem ekki einasta gat eyðilagt fyrir-
ætlan mína, heldur okkur öll. Meöan fólkið
enn hélt áfram aö kalla á Minnu, hraðaöi eg mér
til Praga og skýröi honum í fám orðum frá öllu.
,,Hún er reglulegur djöfull. Eg bjóst viö
einhverju illu. Eg skal—“
,,Eyöum ekki tímanum til ónýtis. Viö höf-
um hald á þeim enn, sem við ekki megum sleppa.
Eruð þér mér trúr enn þá?“
,,Eins og dauöinn sjálfur. Eg skal—“
,,Þá verðiö þér aö gera þaö sem eg nú segi:
Fara tafarlaust til F'riessen og hraöa ferðinni alt
sem unt er—þér og Krugen kafteinn. Flytja
hertogann í burtu þaöan á einhvern óhultan stað.
Detti hvorugum ykkar í hug neinn annar betri
staöur handa honum, þá flytjið hann til Gram-
berg; en annarhvor ykkar veit aö líkindum af
einhverjum stað, þar sem hægt er aö halda hon-
um sem gisl. Missi eg af honum þá er öll von
úti. “
,,Hún segir aldrei—“
,,Egtreysti engum kvenmanniframar ísvona
málum. Látiö hann þar sem hún ekki getur
sagt til hans. Þiö verðið býst eg viö aö fara ríö-
andi alla leiö. Þaö veröur svo aö vera. Takið
beztu hestana og hlífið þeim ekki. Þiö verðiöaö
ríöa í einum spretti; nema ef þiö getiðleigt auka-
lest til Spenitz. Hafiö þaö rétt eins og ykkur
sýnist, en í guðs bænum flýtið ykkur—og fariö
undir eins. Þér getiö átt viö konuna eftir á. “
Eg kallaöi Krugen og sagöi honum fyrir um
þetta í snatri.
,,Haldiö honum, hvaö sem það ^kostar, og
látiö mig vita, hvar hann veröur að finna. “
Þessi síöustu orö mín til mannanna áöur en
þeir fóru sagöi eg svo alvarlega, aö það gekk
vonzku næst. Þegar eg sneri frá þeim, benti eg
Steinitz aö finna mig og sagði:
,,Eg ætla aö tala viö konuna þarna í dökku
kápunni. Þegar eg geng frá henni þá hafiö ná-
kvæmar gætur á henni og látið mig vita, hvert
hún fer og viö hverja hún talar. “
IÐNAÐAR-SÝNING FYRIR ALLA GANADA
$100.000—VARIÐ TIL VERÐLAUNA OG SKEMTANA-$100.000
YFIR FIMTÍU VEÐ-
REIÐAR.
BROKK, SKEIÐ
OG
TORFÆRU-
KAPPREIÐAR.
J. T. G-ordLon,
Presldent.
FRÍ FLUTN
ÍNGUR Á SÝN
ARMUNUM.
Skrifiö eftir eyöublööum
og"
upplýsingum.
. "W. Heubacb,
Ccn. Wanager.
KORNVARA
Gesturn er koma á Dominion-
sýninguna frá 25. Júlí til 6. Ag.,
er viasamlega boðið aö koma á |
skrifstofu okkar (Grain Exchange t
Building). Okkur væri ánægja aö J
kynnast yöur og útskýra fyrir yö-!
ur hvernig viö rekurn viöskifti.
Thompsoi, Sons & Co.
Grain Commission Merchants,
WINNIPEG.
Bankarar: Union Bank of Canada.
Prentsmiðja
Gísla Jónssonar,
650 Young st.
ÞÉR GETIÐ EKKI BRENT
KAFFIÐ HEIMA
á eldastónni án þess að skemrna það aö
einhverju leyti. Til þess aö það haldi góöa
og rétta bragðinu, þarf að brenna þaö og
kæla á réttan hátt.
PIONEER KAFFI
er baent, af mönnum, sem kappkosta aö
gera þaö vel og hafa öll beztu áhöld, sem
fáanleg eru til þess aö brenna það í.
FW; BIÐJID UM PIONEER, og eigiö ekkert
? "ut* ) á hættu.
BtUf RiSBDN MFEtO
Blue Ribbon Manufacturing Co., Wpg.
immmmmmmmummmMmmMm'Í
Síöan gekk eg þangaö sem Clara Weylin
stóö.
,, Viljið þér lofa mér aö ná tali af yöur bráö-
um?“ spuröi eg hanaofur-stillilega, en bætti við
drýgindalega: ,,Þaö er vissara fyrir yöur. “
,,Eg er ekki hrædd við yður, “ svaraöi hún
meö fyrirlitningu.
,,Þaö er vissara fyrir yöur, “ endurtók eg.
,,Það er vissara fyrir yður, “ sagöi eg í þriðja
sinn; og síöan gekk eg yfir um til þeirrasem biöu
mín hjá hásætinu.
,,Hvar er Minna kántessa?“ spuröi Hecks-
cher barún; og hann gat ekki stilt sig um aö sýna
þess merki hvaö hróöugur hann var yfir sigrinum.
,,Því nriður getur Minna kántessa Gram-
berg ekki verið hér viöstödd, eins og Heckscher
barún hefir veriö fullkunnugt nú í nokkura klukku-
tíma. * • Þetta sagöi eg nógu hátt til þess þeir
sem næstir voru gætu heyrt það; og andlit barúns-
ins ’sýndi, aö hann vissi um hina snoggu von-
blekkingu mína og var ósegjanlega dillaö yfir sigr-
inum. Eg lét málróm minn hvorki bera vott
um ótta né reiði, og sagöi stillilega viö barúninn:
,,Þér ættuö aö tilkynna vesöld kántessunnar og
binda enda á hávaða þessum. “
,,Eg vil ekki ábyrgjast afleiöingarnar af von-
brigðum þessum, “ sagöi hann.
,,Og samt veröiö þér aö gera það, “ sagöieg
og leit þannig til hans, að hann gat ekki misskil-
iö mig.
,,Eg skil yöur ekki, “ svaraöi hann í hita.
,,Eg skal ekki láta á því standa aö gera mig
skiljanlegan, “ svaraöi eg. ,,Og þaö getur íarið
svó, að þér séuö ekki alveg sloppinn þó þér hald-
iö þaö.“
,,PIvaða boöskap á eg aö tilkynna?“
,,Aö Minna kántessa Gramberg taki þessari
háleitu stööu sem hún er kölluö til, en sé ekki
nógu vel frísk til aö vera hér viöstödd í nótt, “
svaraöi eg; , ,og látiö tilkynna boðskap þennan
tafarlaust. ‘ *
,,Þaö getum við ekki, “ svaraði han/i, og
skildi auösjáanlega, að tilgangur minn var aö
skuldbinda hann meö því aö láta hann lýsa því
yfir opinberlega, aö Minna tæki kölluninni. ,,Til
þess slíkt sé mögulegt verður hún aö vera við-
stödd. “
,, Veröi þetta ekki gert undir eins, “ sagði eg
og gekk fast upp að honum og beit á jaxlinn,
,,þá tilkynni eg þaö hér sjálfur, aö maöurinn,
sem nýgenginn er út, sé ekki konungurinn held-
ur verkfæri yðar, og aö alt þetta sé skrípaleikur,
sem þér og berrar þessir haflö útbúiö. Þér verö-
iö þá að leiða fram konunginn, og þér getið far-
iö nærri um þaö, ekki síður en eg, hvernig *hann
mundi líta á leik þann, sem hér hefir fariö frarn í
nótt, og hver laun leikendanna rnuni veröa. “
,,Þér dirfist ekki aö svíkja okkur þannig!“
,, Dirfíst ,ekki? Eg dirfist aö gera meira en
þaö, “ og eg hreytti úr mér orðunum í lágum róm
rltt við eyra hans. ,,Eg dirfist aö segja hér upp-
hátt alla söguna um hin tvöföldu svikráö yöar.
því mér er þaö alt kunnugt; og eg kalla guö til
vitnis um, aö eg skal gera þaö ef þiö leggið fyrir
mig fleiri hindranir. “
Mér var þetta full alvara og sýndi þaö líka
með látbragði mfnu. Hvort maðurinn varö bein-
línis hræddur sjálfs sín vegna, veit eg ekki; en
honum blandaöist ekki hugur um þaö, aö væri
jafn æsandi yfirlýsing gerö, eins og sakir stóðu,
þá mundi slíkt gersamlega kollvarpa öllum ráða-
geröum þeim, senr hann svo mjög haföi barist
fyrir.
,,Eg geri ekki kröfu til aö skilja viö hvaö
þér eigiö, “ sagöi hann; ,,en þaö verður aö binda
enda á þetta á cinhvern hátt, og þaö stendur á
sama hvernig aö því er fariö. “
,,Segiö þá fyrir um þaö, og látiÖ fólkið sjá,
aö boöskapurinn komi frá yöur, “ sagöi eg og
vék mér frá honum.
Hann lét kallarann koma til sín og talaði
við hann í hálfum hljóöum; og þegar hann var í
þann veginn aö snúa sér til fólksins, tók eg til
máls og sagði:
,,Með því nú á að fíytja fyrsta boöskap
drotningarinnar, þá látiö lúöurþeytarana kalla
þögn, og kallarann enda mál sitt meö hinni
venjulegu bæn: Guö blessi drotninguna. “
Þetta var gert, jafnvel þó mennirnir um-
hverfis mig grettu sig yfir því; og aö yfirlýsing-
unni lokinni var gefiö nýtt merki og byrjaði þá
hljóöfærasláttur og fólkiö dreiföi sér frá hápallin-
um og fór að dansa.
Eg þóttist hafa bætt úr þvf í bráöina eins
vel og hægt var, hvernig öll áform mín höföu
veriö ónýtt, og eg haföi nokkurnveginn hugsaö
mér hvaöa aðferö eg skyldi beita viö barúninn og
vini hans, sem Ostenburg-mönnum fylgdu. Þeir
höföu felt mig á rnínu eigin bragöi og leikiö svo
kænlega á mig, aö þeir mundu hafa átt algerðum
sigri aö hrósa ef eg ekki heföi látiö ræna manni
þeirra, Marx greifa. í bráöina varö þaö aösitja
fyrir öllu aö geyma hann vandlega, og því þoröi
eg ekki fyr en eftir nokkura klukkutíma aö segja
neitt sem gæti leitt til þess aö menn fengju aö
vita hvaö viö hann haföi veriö gert.
Eg geröi ráö fyrir, aö þaö tæki þá Krugen
og Praga alt að fitnm klukkutímum aö komast
þangað sem hertoginn var geymdur og fjóra eöa
fiinm klukkutíma aö fiytja hatm og koma honum
annars staöar fyrir. Eg haföi faliö þeim vanda-
verk á hendur, en þeir voru báðir duglegir og
jafnvel ófyrirleitnir menn og eg vi'ssi, aö þeir
mundu yfirstíga alla öröugleika ef þeir fengju
nægilega langan tfma til þess. Þaö var nú kom-
iö fram yfir miðnætti og áleit eg því sjálfsagt að
þegja um hertogann til morguns.
Þangað til hafði eg nóg aö gera að komast
eftir hvar Minna væri niöur komin. Eg varö
einnig aö komast eftir því, hvort Clara haföi sagt
frá sainvinnu hennar og Praga viö aö koma her-
toganum undan.
Eg reyndi aö koma auga á hana í stofunni,
en |á hvorki hana né Steinitz, og þegar eg lagöi
á staö frá hápallinum til aö leita hennar, þá
gengu þeir Kummell og Beilager í veg fyrir mig.
,,Þér lofuöuö aö gera grein fyrir háttalagi
yöar, “ sagöi hinn fyrnefndi stuttur í spuna og
reiður. ,,Þér geriö svo vel aö gera þaö nú. “
„Yðurmun veröa gerö nákvæm grcin fyrir
því síöar, herrar mínir. Sem stendur kallar
annað þýðingarmeira að mér.
„Ekkert getur haft meiri þýöingu en það,
hvers vegna Minna kántessa var fjarverandi í
nótt; því aö auövitað var þaö ósatt, að hún væri
lasin. ‘ ‘
„Þaö var ósatt, eins og þér segiö. En þang-
aö til hægt er aö segja alla söguna, er tilgangs-
laust aö eyöa dýrmætum tíma í aö ræöa um smá-
atriöi í sambandi viö hana. “ Eg sagði þetta
stillilega, jafnvel þó orö hans væru sérlega móðg-
andi og særandi.
„Eger á ööru máli, og krefst skýringar
þegar í staö—eöa dreg mína eigin ályktun aö
öörum kosti. “
Þér um þaö. Aðferö vöar frá upphafi í máli
þessu er aö miklu leyti hér um aö kenna. “
,,Gefiö þér þaö í skyn, að okkur sé á nokk-
urn hátt um burtnám Minnu kántessu aö kenna?“
spurði hann æstur.
„Egveröað neita aö ræöa um þetta viö
yður í því skapi sem þér nú eruð. Framkoma
yðar gagnvart mér og allar dylgjur yöar er móög-
andi. “
„Þér veröiö samt sem áður að ræöa þettar
annars skal eg smána yöur hér opinberlega
frammi fyrir öllum í höllinni. “
Þaö leit helzt út fyrir, að þessi bráölyndi
asni ætlaöi aö eyöileggja alt.