Lögberg - 15.09.1904, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 15. SEPTEMBER 1904,
3
Heimska Jónatans.
Aðstoðarforstööumaöurinn í
stóru deildsölubúðinni stakk upp
á því, þegar Jónatan kom og baö
um atvinnu, aö þeir skyldu setja
hann í útsendingardeildina, því
hann leit svo hraustlega út.
,,Nei“, sagöi forstööumaöurinn
og horfði grandgæfilega á dreng-
inn, ,,eg held að við látum hann
heldur reyna sig við skó- og stíg-
vélabirgðirnar, og gefum honum
tækifæri til þess að læra aðfeirð-
ina þar. Hvað ert þú gamall,
Jónatan?“
,,Sextán ára“, svaraði dreng-
urinn, og roðnaði af einurðar-
leysi.
,,Eg hélt þú værir eldri. — Úr
sveit?“
,,Hváö segiö þér?“, stamaöi
drengurinn út úr sér, eins og hann
skildi ekki hvað forstöðumaöur-
inn meinti.
,,Ertu ofan úr sveit“, spuröi
nú ráðsmaðurinn brosandi.
,,Já, herra minn, og nýkominn
til bæjarins“ svaraði Jónatan
greiðlega og fór nú að ranka við
sér.
,,Jæja, þú mátt koma í skóna
á mánudaginn“, sagði hinn önn-
! um kafni ráðsmaður, snéri sér
hvatlega aö skrifborðinu, og bætti
við um leið: ,,þú færð fimm. “
Jónatan leit upp, hægt og hægt,
dálítið kindarlegur á svipinn.
Fljótlega beygði hann þó höfuðið
aftur, eins og til þess að virða
fyrir sér skóna sína. Aðstoðar-
forstööumaðurinn rak upp hlátur
svo ráðsmaðurinn leit viö.
„Skildir þú mig?“ spurði hann
drenginn.
Jónatan hristi höfuðið ofur
hægt, kafrjóður út undir eyru.
,, Eg sagöi þú gætir fengið vinnu
í skó- og stígvéladeildinni fyrir
fimm dollara á viku, og að þú
skyldir koma og byrja á mánu-
daginn. Skilur þú ««?“
,,Já, herraminn“, svaraði Jón-
atan mjög ánægjulegur. Hann
brosti út undir eyru ogsnéri hatt-
kúfnum sínum á milli handanna.
,,Svo er nú ekki meira um það
^ í þetta sinn“, sagði ráðsmaöur-
inn hlýlega, ,,þú getur nú farið. “
Aðstoðarforstöðumaðurinn brosti
hæðnislega að drengnum þegar
hann fór út.
lega heima hjá sér á kveldin og
setti vel á sig alt, sem í þeim stóð.
Það bar ekki á neinni framgirni
hjá honum, eða lönguntilað hafa
sig áfram. Stöðug atvinna, og
viss, og ákveðin borgun fyrir,
sýndist vera eina markmiðið hans,
og enginn varð var við, að hann
langaði eftir hærri stöðu. Stund-
um kom það þó í ljós hjá honum,
að hann var ekki ómóttækilegur
fyrir nýjar hugmyndir og tilbreyt-
ingar í því sem starfi hans kom
við, og á sinn hátt hafði hann
býsna-mikla löngun til að auka
þekkingu sína. En aldrei var,
það meir en ein, eða í mesta lagi
tvær, nýjar hugmyndir, se'm rúm
var fyrir í heilanum í einu, og
það sem einu sinni var komið inn
í höfuðið á honum sat þar blýfast
um aldur og æfi.
Kaupstjórinn í skóvörudeild-
inni var lítill vexti og bráðlyndur.
Hann var á sífeldu iði og mjög
vanstiltur gagnvart undirmönnum ■
sínum.
,,Alt í ruglingi! Var eg ekki
búinn að margsegja þér að raða
þessum skóm út af fyrir sig eftir
stærðum og láta mig vita um töl- j
una“, kallaði hann til Jónatans,
byrstur í bragði. ,,Er engu hægt
að troða inn í hausinn á þér? Þú
ferð öfugt að öllu. Þú verður að
gera þetta alt upp aftur, og það
fljótt. “
Sannleikurinn var sá, að Jón-
atan hafði, af fremsta megni,
reynt að henda á lofti skipnnina
sem kaupstjórinn hafði gefið
honum um leið og hann þaut
fram hjá honum um mörguninn í
mesta hasti. En þó hann heyrði
orðin, sem kaupstjórinn sagði,
var honum ómögulegt að skilja
fyrirskipunina til fullnustu. Hug-
myndin, sem í henni lá, fór fyrir
ofan garð og neðan hjá Jónatan.
Nokkurum dögum síðar kom j
kaupstjórinn þjótandi til Jónat-
ans, þar sem hann var við vinnu
iína, snéri sér hvatlega að hon-
um og spurði: ,,Léztu þessar
ákveðnu stærðir niður í kassann
um daginn, eins ogegsagði þér?“
Jónatan hafði nú gert það alt
nákvæmlega rétt og gaumgæfilega.
En spurningin kom svo flatt upp
á hann xeg kaupstjórinn var svo
hvatskéytlegur, að drengnum varð
algerlega orðfall, og hann stein-
þagði.
Jónatan gekk hægt út úr hinni
stóru vörubúð og var enn talsvert
rauður í andliti eftir þetta þrek-
virki. Hann hafði óljósan grun
um, að hann hefði komið hlægi-
lega fyrir sjónir vitringunum í
skrifstofunni og honum fór nú að
Sýnast svo, að stórborgarlífið
•nundi vera æði-mikið torskildara
og vandameira viðureignar, en
það sem hann héfði átt að venj-
ast í sveitinni.
En þegar Jónatan var búinn
að fá ákr eðið verk til þess að
vUma, og hafði fyrir framan sig
^ulla kassana af skófatnaði, sem
Þurfti að taka upp og raða niður,
I Þegar hann var orðinn aleinn inn-
I ^num þetta dót í eiuu horninu á
^inni stóru byggingu, þá náði
hann sér fljótt, og vann nú sitt
verk með áhuga og atorku, eins
hann jafnan hafði íeyst öll
störf af hendi, sem honum höfðu
verið fengin. Dagarnir liðu og
Utðu að vikum ogmánuðum. Jón-
j atan hélt áfram sínu starfi og
i honist ekki í kinni viö neinn eða

*
Geitt annað en skó og kassa, hjól-
^Örur og lyftivélar. Hann kom
sJaldan í sölubúðina, þar sem á
^verjum degi var nægilegur ys og
^s. Allar auglýsingar sem hann
^un í kössunum las hann ræki-
,,Nú, nú! Ætlarðu ekki að
svara mér“, spurði kaupstjórinn
óþolinmóður.
,, Voruð þér að spyrja að“ —
byrjaði Jónatan og var mjög und-
irleitur.
,,Eg var að spyrja, hvort þú
hefðir látið stærðirnar afskónum,
sem eg sagði þér um daginn, nið-
ur í kassann“, sagði nú kaupstjór-
inn hátt og í höstum rómi, og
bætti svo við: ,,Ekki veit eg
hvað það á að þýða að senda
hingað annan eins nautshaus og
big. Ef þú ekki herðir þig betur,
)á skal eg sjá um, að þú fáir far-
arleyfi hið bráðasta. “
Jónatan hélt áfram sínu verki
eins og ekkert hefði í skorist, en j
samt sem áður hafði þessi hrana- j
ega áminning haft töliTverð áhrif j
á hann. Hann vann af alefli, j
afkastaði miklu meira en hverjir
tveir af hinum drengjunum. En
hann var miklu skilningsdaufari
en þeir og seinni til í öllu. Hnnir
drengirnir svikust um, eins mikið
og þeir sáu sér fært, og fóru í
kring um húsbændur sína á allar
undir, hve nær sem tækifæri
gafst. En Jónatan stritaði og
vann dyggilega, þó hægt færi,
allar stundir dagsins. Þeir kom-
ust brátt að því félagar hans, að
Jónatan var töluvert ,,grænn“ og
spöruðu ekki að gera sér mat úr
því. Reyndu þeir jafnan að koma
svo ár sinni fyrir borð að Jónatan
væri kent um það sem aflaga fór
hjá þeim sjálfum. Þeir unnu að
j eins nægilega mikið til þess að
j geta haldið atvinnu sinni, meira
ekki, og báru litlar áhyggjur fyrir
komandi tíma.
Einu sinni koma þeir sér sam- j
! an um það drengirnir, seinni part
jdags, þegar fátt var orðið um, að
taka Jónatan tilfinnanlegra tak, ,
en þeir höfðu nokkuru sinni áðurj
gert. Þeir fengu sér kaðalspotta, j
hnýttu rennilykkju áannan endann
og læddust aftan að Jónatan þar
sem hann lá á hnjánum önnum
kafinn við að skilja sundur skó og
raða þeim niður. Gátu þeir kom- j
ið lykkjunni um fætur honum og j
drógu hann æði ómjúklega eftirj
gólfinu. Bundu þeir síðan lausa j
endanum um stoð í húsinu og
gerðu drjúgum gys að bandingj-j
anum.
En áður en varði náði Jónatan
sér í hníf, skar sundur kaðalinn
og rauk að ofsóknurum sínum |
áður en þeir voru búnir að átta
sig á hvað um var að vera. For-
ingjanum fyrir aðförinni gaf hann
glóðarauga og lék tvo aðra af
drengjunum ’ svo hart, að þeir j
voru ekki færir um að vinna dag-j
inn eftir. Eftir það veittustj
drengirnir ekki að honum framar.
Þeir sáu, að það mátti ,,brýnaj
svo deigt járn, að biti um síðir. “ I
Jónatan reyndi af alefli að verða j
vaxinn stöðu sinni, — ekki af því
að hann væri að hugsa um að
komast hærra, heldur til þess að
vinna fyrir kaupinu, sem hann
fékk. Það var hugsunin, sem
fyrir honum vakti. Foreldrar
hans, kennarar og í stuttu máli
allir, sem hann komst í nokkur
kynni við, höfðu látið hann heyra j
það, að hann væri hugsunarlaus j
heimskingi, og það var búið að:
láta þann dóm klingja svo oft fyr-
ir eyrunum á honum, að hann
var farinn að trúa því, að hann
væri ekki fær um að gera neitt
nema það allra einfaldasta, og
tæplega það svo viðunandi væri. j
Að hann ætti nokkura viðunandi:
framtíð, þvf síður glæsilega, fvrir
höndum, á því hafði hann ekkert
traust. Svo hátt þorði Jónatan
ekki, eða hafði vanist á, að hugsa
sér.
En smátt og smátt fór Jónatan
að hafa skemtun af vinnunni íj
skóvörudeildinni. Honum var
það meðfætt að vera reglusamur í
öllu, og áður en langt leið var
hann búinn að koma öllu í kring-
uin sig í búðinni í svo gott lag, að
hann vissi út í æsar hvar hver teg-
und var. Og hann lét ekki þar
við sitja. Hann aflaði sér svo
mikillar þekkingar í því að þekkja
og geta dæmt um gæði skófatnað-
arins að furðu sætti.
Kaupstjórinn hafði sérstaklega
gaman af að gera gys að Jónatan
og úthrópa hann fyrir heimsku.
Jónatan gaf sig ekki að því fyrst
um sinn frekara en hann ætti það
alt skilið, sem að honum var rétt
í því efni. Kaupstjórinn var eitt
af þessum lítilmennum, sem láta j
helzt geðvonsku sína ganga út j
yfir þá sem þeir vita að minsta j
vörn geta veitt sér, eða sízt leit-
ast við að bera hönd fyrir höfuð'
sér. Einn dag kom hann vað-
andi inn í skóbúðina, mjög víga-
barðalegur, þyljandi n.estaóbæn-j
ir yfir ,,nautshausnum löngu
áður en hann var komii n áleiðis
til Jónátans.
,,Því gaztu ekki sagt mér, að
H og S skótegundin, sem pöntuð
var, hefði aldrei komið, naut-
I
j heimski drumburinn þinn“, sagði
j hann við Jónatan með ákafa mikl-
um. ,,Nú erum við búnir að
auglýsa stórkostlega útsölu á
J skóm á fimtudaginn kemur og
þégar til á að taka vantar þessa
, skótegund. Hvað gengur annars
að þér? Er ekki svo mikið sem
hálft lóð af heila í þínu ferkant-
aða höfði? E£5a var það mein-
ing þín að láta mig standa einsog
fábjáná frammi fyrir fólkinu. Því
hugsarðu ekki betur um verkin
þín og lætur mig vita þegar vör-
urnar koma ekki í tíma, sem
pantaðar eru? Þú ert skilmála-
laust, sá versti drumbur, sem
nokkurn tíma hefir rekið á fjörur
þessa verzlunarhúss, og mig vant-
ar ekki hálfa spönn til þess að
reka þig úr vistinni á augabragði.
Þér hefði verið skammarminna að
vera kyr upp í sveit og fást við
að taka upp kartöflur eða eitt-
hvað þvílíkt. Heilinn í höfðinu á
þér er ekki lagaður fyrir búðar-
störf. “
Nú mátti kaupstjórinn til með
að þagna og hvíla sig um stund.
Jónatan notaði því tækifærið og
sagði hægt og gætilega:
,,Skórnir eru komnir. “
,,Eru þeir það“, hrópaði kaup-
stjórinn, ,,en því í ósköpunum
sagðir þú mér það ekki undir eins
og eg kom? Þú ert algerlega ó-
hæfur til alls. Flýttu þér nú og
hafðu þá til. “
Síðan rauk kaupstjórinn á dyr.
Einn daginn var það, að kaup-
stjórinn ogyngri meðeigandi verzl-
unarinnar koma inn í skódeildina,
og voru að þrátta um eitthvað.
,,Eg geri alt sem mér er mögu-
legt“, sagði kaupstjórinn, og var
auðheyrt að hann var töluvert
reiður. ,,Þér verðið að muna
eftir því, að það er erfiðara að
selja mikið af skóm á stuttum
tíma, en ýmsa aðra vöru. Það
er því engin furða þó meira selj-
ist í hinum deildunum heldur en í
minni. “
,,Nú jæja“ svaraði hinn, ,,það
sem við krefjumst af þér er, að
þú sjáir um, að skódeildin sé við
alþýðuhæfi og falli fólkinu vel í
geð, — betur en verið hefir. Eru
nokkurar sérstakar tegundir til,
hæfilegar til að selja með niður-
settu verði um miðsumarsleytið?
Þú hefðir átt að sjá um, að svo
væri. “
Kaupstjórinn hrökk við: ,,Það
er ekkert til af slíkum tégundum
sem stendur, eða að minsta kosti
ekki nema eitthvað mjög lítið,
sem ekki er teljandi“, og hann
leit til Jónatans um leið, í þeirri
von, að hann mundi samsinna
þessu.
,,Við höfum til tvo kassa af
Oxford-skóm. Það er alt og
sumt, “ sagði Jónatan.
Meðeigandinn sneri sér nú að
Jónatan og tók hann tali.
,,Er mikið eftir af stökum pör-
um. afýmsum stærðum, “ spurði
hann.
,,Þaðeruað eins örfá hundr-
uð, “ gengdi kaupstjórinn.
,, Eg—eg veit fyrir víst, að það
er mikið, mikið meira til af þeim, “
sagði Jónatan.
>-Og eg veit, að það er ekk-
ert til af þeim, “ sagði kaup-
stjórinn. ,,Þessi strákasni veit
aldrei nokkurn skapaðan hlut. “
,,Það ætti að vera hægt að sjá
fljótlega í bókinni hvað til er, “
sagði meðeigandinn og fékk Jón-
atan hana.
,,Takið þér mig ekki eins trú-
anlegan eins og þenna þorsk-
haus?“ hreytti kaupstjórinn úr
sér fyrirlitlega.
,, Hægan, hægan, Parnell ‘ ‘, svar-
Niðurlag á 6. bls.
XI, Paulson, Dr. O. BJORNSON,
660 Bcss Ave., 650 William Ave.
selur Ofpicb-tímak: kl. 1.30 tii 3 og 7 til 8 e h
Giftin«íaleyílsbréf Tf.lefón: 89.

ör-
yggis
StáT
þökin
okkar
eru
falleg
og
endast
vel.
*sem er á öllum hliðum, er auðveld viðureiguar og
þolir áhrif vinds, elds og eldinga.
Yeggfóður úrstáli
Vel til búið, falleg gerð. Utiloka dragsúg og
og halda húsunum heitum
Upphleyptar
stálþynnur á loft og
og innan á veggi.
Œtti að vera notað við allar byggingar þar sem
hugsað er um hreinlæti.
♦ tíriíjáJhe METAL SHINGLE & S/D/NC CO., Preston, Ont.
; CLAfíE & BROCKEST,
♦240 Princess St' WINNIPERG,nMan.
* ♦♦♦♦♦♦♦♦*♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦*♦»♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦*♦♦♦♦
Hver Þekkir
Allir þeir. sem kaupa. selja og nota
EDDY’S |MPERVIOUS SHEATING PAPER
vilja fá svar upp á þá spurningu
? ? ? ? ?
Vilja allir, sem lesa þessa spurningu: „Hver þekkir
Banniger" gera svo vel að skrifa okkur um það mál.
The E. B. Eddy Co. L(d., B11II.
Tees & Persse, Agents, Winnipeg.
CANADA NORÐVESTURLANDIÐ
Reglur við landtöku.
Af öllum sectionum med jafnri tðlu, sem tilheyra sambandsstjórninni, {
Ma»*oha og Norðvesturlandinu, nema 8 og 26, geta Ijölskylduhöfuðog karl-
menn 18 ára gamlu- eða eldn, tekið sér 160 ekrur fyrir heimilisréttarland, það
er að segja, sé landið ekki áður tekið, eða sett til síðu af stjórninri til við-
artekju eoa ein hvers annars.
Innritun.
Menn mega skrifa sig fyrir landinu á þeirri landskrifstofu, sem næst lietr.
ui landinu, sem tekið er. Með leyfi innanríkisráðherrans, eða innflutninga-
um boðsmaynjiB? í Winnipeg, eða næsta Dominion landsamboðsmanns eeta
menn gefið öt Ttir • mboð til þess að skrifa sig fvrir landi. Innritunargiald-
íð er $10. 8,1
Heimilisréttar-skyldur.
Samkvæmt núgildandi lögum verða landnemar að uppfylla heimilisrétt-
ar skyldur sinar á einhvern af þeim vegum, sem fram eru teknir í eftir
fylgjand) toluliðum, nefnilega:
, M ,A.ð, J>ú.a á landiuu og yrkjalþað að minsta kosti i sex mánuði á
hverju án í þrjú ár.
, Ef faðir (eða méðir, ef faðinnn er látinn) einhverrar persónu sem hefi
rétt til aðskrifa sig fynr heimilisréttarlandi, býr á bújörð í nágrenni ýið land-
ið, sem Pýiúþ persona hefir skrifað sig fyrir sem heimilisrcttar landi, þá getur
persónan fullnægt fj-rnmælum .aganna, að því er ábúð á landinu snertir áður
en afsalsbréf er veitt fynr þvi, á þann hátt að hafa heimili hjá íöður sínum
eöa móöur.
. [3] Ef landnemi hefir fengið afsalsbréf fyrir fyrri heimilisréttar-búiörð
sinm, eða skirteini fynr að afsalsbréfið verði gefið út, er sé undirritað í sam-
ræmi við fyrirmæli Dominion landliganna, og hefir skrit'að sig fvrir síðari
heimihsréttar bújörð, þá getur hann fullnægt fyrirmælum laganna, að þvi er
snertir ábuð á landinu (síðari heimilisi-éttar-bújörðinni) áður en afsalsbréf sé
gefiðuc, áþann hátt að buaá fyrn heimilisrettar-bújörðinui, ef síðari heim-
rlisrettar-jorðin er í nánd við fyrn heimilisréttar-jörðina
(4) Ef landneminn býr að stað \ bújörð sem hann á íhefirkevpt. tek-
ið erfðir o. s, fry.] í nánd við heimilisreitarland það. er hann kefir skrifað sig
fLr!r’ Ú! #etur hA1iH íu!l!?æ8t íynrmælum laganna, að því er ábúð á heimilis-
s^frv*)11 8nertlr’ ^ Þ&nn hátt að búa á téðri eignarjörð sinni (keyj tula
Beiðni um eignarbréf
ætti að vera gerð strax eftir að3áiin eru liðin, annaðhvort hjá næsta um*
boðsmanm eða hjá Inspector sem sendur er til þess að skoða hvað unnið hefir
venö á landinu. Sex mánuðum áður verður macur þó að hafa kunngert Dom-
ínion landa umboðsmanninum í Ottawa það, að hann ætli sér að biðia um
eignarréttinn. J
Leiðbeining’ar.
Nýkomnir innflytjendur fá, á innfiytjenda-skrifstofunni í Winnipeg, og á
öl.um Domimon landaskrifstofuminnanManitoba og Norðvesturlandsins, leið-
beiningar um þgð hvar lönd eru ótekin, og allir, sem á þessum skrifstofum
VÍn/n?LV1lta ^ttj-tjendum, kostnaðarlaust. leiðbeiningar og hjálp til þess að
náí loncsem þeim eru geðfeld: ennfremur allar upplýsingar viðvíkjandi timb-
ur, kola og náma lögum. Allar slíkar reglugjörðir geta þeir fengið þar gef-
ins, einnig geta menn fengið reglugjörðina um stjórnarlönd innan jámbrautar-
heltisms í British Columbia, með því að snúa sér bréflega ttl ritara innanríkis
í Ottowa. innflytjenda-umboðsmannsins í Winnipeg, eði til ein-
irðve
beildariunar { Ottawa. innfl’ytjenda-uuiuuuoiiianusjiis i yvinn
dverra af Dominion land» umboðsmönnum 1 Manitoba eða No
verAurlandinu.
JAMES A, SMART,
iDeputy Minister oí the Interior,
N. B. — Auk lands þess, sem menn geta fengið ,gefins ogátt er við reo L
j&sðjnm hér að ofan, eru til þúsundir ekra af bezta íandi sem hægt er áðiún
V rrígu *AUPS hjé járnbrauta-félögum go ýnDsum laDdsölnfélöcn í ö2
ti * ■