Lögberg - 16.08.1906, Blaðsíða 4

LOGBERG FIMTUDAGINN 16. ÁGÚST 1906
3föigbci-g
er gefiö út hvem fimtudig af The
Vögberg Prlntliig & PubUshiug Co.,
<löggllt), að Cor. Wllliam Ave og
Kena St„ Wlnnlpeg, Man. — Kostar
<2.00 um ári8 (á lslandl 6 kr.) —
JBorglst fyriríram. Einstök nr. 5 cts.
Published every Thursday by The
Lögberg Printing and Publishing Co.
<Incorporated), at Gor.William Ave.
& Nena St„ Winnipeg, Man. — Sub-
•cription price $2.00 per year, pay-
able in advance. Single copies 6 cts.
S. BJÖRNSSON, Edltor.
M. PACLSON, Bus. Manager.
Auglýsingar. — Smáauglýsingar 1
eltt skifti 25 cent fyrlr 1 þml.. A
■tœrrl auglýsingum um lengrl tlma,
afsláttur eftir samningl.
Bústaöaskifti kaupenda verCur a15
tilkynna skriflega og geta um fyr-
verandi bústaö jafnframt.
Utanáskrift til afgreiSslust. blaSs-
fns er:
The LÖGBERG PRTG. & PtJBL. Co.
P. O. Box. 136, Winnipeg, Man.
Teleplione 221.
Utanáskrift tll ritstjórans er:
Editor Lögberg,
p. o. Box 136. Winnipeg, Man.
inum. Aö en.ginn misskilningur
ætti sér staö á milli þjóöanna væri
skilyrðið fyrir því, að fullkomið
rétt’æti gæti orðið sýat á báðar
hliðar. Bað hann síðan íslending-
ana að hrópa nífalt húrra fyrir
Danmörku.
I veiz'.u þeirri er stóð í Fredens-
borgarhöllinni, aðseturshöll Frið-
riksVIII., sagði konungurinn meðal
annars, í ræðu þeirri er hann hé’t:
„Með alvörugefimni tilfinningu
fyrir því hve hátíðleg og þýöingar-
mikil þessi stund er fyrir mig og
oss al.la sem hér erum, býð eg yður,
í drotningar minnar og mínu eigin
nafni, hjartanléga velkomna til
jvorrar kæru Fredensborgar. Við
þá höLl eru hvað oss snertir svo
margar dýrmætar endurmitiningar
bundnar. Og nú í dag bætist enn
viö ein ógleymanleg endurminning,
j endunninningin um aö það var hér,
að konungi Danmerkur veittist sú
mikla ánægja í fyrsta sinni aö eig-a
samfund viö bæöi löggjafarþing
rikisins.
Vér óskum af öllu hjarta aö þetta
Samkvæmt landslögum er uppsögn
kaupanda á blaðl ógild nema hann
eé skuldlaus þegar hann segir mót verði upphafið að gæfusamri
Ef kaupandi, sem er i skuld vlo 1
biuóió, flytur vlstferlum án þess að framtiö fyrir þessi lönd vor, þjóð-
Glkynna heimilisskiftin, þá er það
fyrir dómstólunum álitin
oönnun fyrir prettvíslegum tiigangi
'sVnúeg ! unuin til gagns, verði til þess að
eflá þroska þeirra og krafta og
þar aí leiöandi öllu danska rikinu
JDanmerkurföríslenzku alþing- tii eflingar.
isniannanna.
Vér snúum oss þá fyrst til hinna
j íslenzku alþingismamia og bjóðum
I þá velkomna til vor. Þeir hafa vin-
Að kveldi hins 19. Agústmánaöar . samieg-a pekiö boði voru og lagt á
II.
var alþingismönnunum haldin veizia stag
í sölum ríkisdagsins danska. Um
kl. 8 var þar samankomið nálægt
i þessa latigferð hingað þó að
þeir með því móti missi af miklum
1 hluta af hinu stutta surnrij á ætt-
fimm hundruðum veizlugesta. Bauð ^ jjjrgu sinni. Vér gefum þeim vort
A- Thomsen, iorseti fólksþingsins, u onnnglega loforð utn það að vér
gestina veikomna. Meðal annara, skuluin vera fúsir úl að sinna
sem ræöur fluttu, \ar dr. Georg gjju j)VÍ, er miðar að framförum og
Brandes og var aðalefni ræöu ljam vejgengnj fslands. Vér óskum landi
á þessa leiö : ; voru ís.landi farsællar oggæfusatnr-
„í dag er alþing Islendinga sam- ar framtiöar. Vér réttum alþingi
ankomið í Kaupmannahöfn. Oss lslan(js hönd vora til samvimnx i þá
Dönum er hinn inesti heiður 0g bjóðum það velkomið hingað
nð heimsókn þings þessa, sem frægt. nieg. þeim ummælum.
Þar rtæst snúum vér oss að með-
limum ríkisþingsins og Jýsum einn-
er sakir aldurs og írelsis-áhuga. ís-
lenzkar bókmentir eru oss tLl heið
urs í augum Norðurálíuþjóðatma. jg yfjr þ€irri gleði sem það vekur
IsJand hefir nú sérskilið ráðaneyti, J hja oss að geta boðið þá velkoitmna
sein ekki styðst við danska flokka- a þessum þýðingarmikla degi. Ný-
skiftingu i stjórnmálum. Þetta | lega hafa farið fram kosningar til
nægir til þess að benda á að gagn-i j fólksþingsins og kosningar til lands
vart Islandi erum vér Danir ekki þingsins eru fyrir dyrum. í kosm-
aS greindir í flokka. Vér skoðum
þá og oss sem einn þjóðflo'kk, lítum
á þá sem Norðurlandabúa, lands-
jnenn vora. Þ_ví má aldrei gleyma,
aö gagnvart öðrum þjóðum Norð.J
ingunum berst hver flokkurinn á
móti öðrum, og órói er t landinu.
En þegar flokkarnir að eins fyrst
og fremst berjast með það takmark
fyrir augum að tryggja framtíð og
arrálfunnar erum ver etngongu j velferð lands og þjóðar, þá er bar
Skandinavar en ekki Danir, Sviar,
jNorðmenn eða íslendingar, og, sem
betur fer, stendur ísland og Dart-
áttan réttmæt og konungurinn getur
litið á hana með fögnuði. Hugur
koaungsins hneigist þá eingöngu að
imörk í andlegu og stjómarfarslegu j því, Sem er til sameiginlegs gagns
aambandi.*' | fyrir alla þjóðina, því ekki er hann
Dr. Brandes endaði ræðu sína ' konungur neins sérstaks flokks held
xncð árnaöaróskum fyrir framtið ís- ! ur konungur allrar þjóðar sinnar.
íands og var undir það tekið með
fcúrra-hrópum.
Skáldið fræga, Holger Drachman
las síðan snjalt .lofkvæði er hann
dhafði ort um ísland, og var að því
.gerður hinn mesti rómur.
Ráðherra íslands, Hannes Haf-
Áður en vér Ijúkvtm máli voru
viljum vér bæta einu við:
Þar sem vér erum þess fullvissir,
að þér allir, alþingismenn eigi síð-
ur en rikisdagsmenn, berið ásamt
j oss í brjósti innilegar óskir um vel-
j gengni föðurlandsins á komandi
tímutn og aö hinir kjörnu fulltrúar
stéin.tók þvi næst til máls og kvaðst ^þjóð^rinnar ætiö vilja etnlæglega
i nafni alþingismanna færa dönsku j vinna með oss aS heiðri ve:íerö
stjórninni og danska rikisdeginum
^þakkir fyrir viðtökurnar. Sagði ;
Jiann að það væri rétt hugmynd og j
ríkisins, þá látum oss í sameinmgu
drekka heillaskál danska rikisms.“
Kiukkan hálf fitnm var veiz'an á
góð að gefa alþingismöununum Ls- f enda og kvaddi konungsfólkið þa
lenzku tækifæri til þess að kynnast j hvern einstakan af gestunum með
dönskum stjórnmálamönnum. Óá- ] handabandi.
íiægjan á milli íslendinga og Dana ; -------------
fiefði veriö á báöar hliöar. ísland 1 Hinn 21. Júlí voru alþingis-
sagði har.n að væri reiðubúið til að , niennirnir á landbúnaðarsýningunni
Ie&Sja a]t 1 sölurnar fyrir sjálfstæði Odense, höfuðborginnt á Fjéni, og
-sitt. Það væri það sem sæti í íyrir- 1 v0ru þeim þar einnig veizlur ha’tin-
rúmi hjá öllum íslendingum. Kvað j ar. Síðan ferðuðust þeir í nokkt a
hann það vara mjög heppilegt að i daga um Sjáland, Fjón og Jót'and.
hugmyndin til þessarar heimsóknarj Þrjátíu manna nefnd, sem rikis-
aetti upptök sín hjá sjálfum konung- dagurinn hafði þar til kjörið, bæöi
úr landsþinginu og fólksj/ngiiiu
fylgdi alþingismönnum a þessu
ft-röalagi og leiðbeindi þcim i hví-
vnna.
Óneitanlega
- ;tri það tnikill hagtt. og greiði, ef
’.Miir blaðsins vilda senda því
réttapistla sem allra oÞ.tsl.
Ókunnugur hlyti að líta svo á,
þegar hann Iítur á tslenzku blöötn
hér vestra, sem mjög fátt væri ttm
ritfæra menri, eða rnenm sem vildu
skrifa í blöðin, að undanteknum
hagyrðingurtum. Þeir eru tLUölu-
lega miklu fjölmennari, sem Ijóð
sin birta í blöðunum hér vestan
hafs heldur en á Islandi. I íslenzku
blöðunum báöum hér í Winnipeg,
og helzt öllum, sem vér höfum séð í
Ameríku, er undarlega lítið af
fréttum frá íslendingum sjil’um,
eða um íslendinga út í bygðunum.
En samt eru hér margir laglega nt
færir menn.
, Hvað þetta blað snertir, þarf e:gi
að kenna þvt urn, að eigi hafi v:ri5
gerðar tilraunir til að fá góðkunn-
ingja þess út um nýlendurnar til aö
senda því fréttir. Reyndar skt ifa
stöku menn blaðinu fréttagreinar
viö og við, en miklu er það sjaltln-
ar en þörf væri á og nauösynlegt
blaðsins vegna og viðkynningir Is-
lendinga, eða nýlendanna íslerzku
innbyrðis.
lEtla mætti, að flestum þeirn
tnönnum, sem fúsir eru á að skrifa
tréttir í blöðin, finnist svo sem
ekkert vera aö skriía úr sinni bygð.
Lítið eöa ekkert, sem þeitrt finst
vera blaðamatur. — En þetta tr
ekki rétt á litið. Það ber allan árs-
ins hring eitthvað það við út í i.v*
lenzku nýlendunum,sem eru fréttir
fyrir landana i nágrannanýlendun-
um. Eitthvað sem þeim þykir gatr,-
ati að heyra. — Þ.vi sannast að
segja varðar oss Islendinga eigi síð-
ur urn það, sem gerist mitt í þjoð-
flokki vorum hér heldur en hitt.sem
viö ber meðal annara pjóöa, nær og
fjær.
Þeir, sem lesa ensku blööin, g-ta
Ijóslega séð,að þar er sú stefna ekki
ráðandi, aö næssveitisfréttirnar séu
lítilsvirtar, heldur þvert á móti. —
Auðvitað eru dagblöðin sum ekki
valvönd að fréttunum, því að þau
þurfa mikils með, en prýðileg fyrir-
mynd eru mörg þeirra, enda eru
eusk fréttablöð viðurkend um heim
allan.
Ensku blöðin segja frá öllum
sköpuðum hlutum, slysförum,dauðs
föllum, samkomum, veðráttufari,
útliti á högum manua í héruðunum,
félagsskap, umbótum, umbótaþörf-
um, velltðan og óhöppum, kostum
og vankostum í héraði hverju, nýj-
um byggingum og yfir höfuð öllu
sérstaklegu er gerist þar sem frétta
pistlarnir eru skrásettir. Það er
með frásögninni dregin upp mynd
af héruöunum þar sem fréttaritar-
arnir eiga heima. nær því á öllum
tímum árs og sýnd á pappírnum
svo skýr og glögg, að lesandinn get
ur nær því verið eins kunnugur þa-r
og áhorfandinn, eða sá sem á þar
heima.
Þétta er það sem vér óskum eft-
ir að fá frá fréttariturum vorum.
Sérlega væri oss kært að fá s’íkar
fréttir sem tíðast. — Að fá fréttir,
sem eru fyrntar ntjög, er betra auð-
vitað en að fá þær alls ekki, ef
þær eru ntikilsverðar, en aðalkost-
þeim er ritar, væri í nöp við þá
menn eða mann, sem mi.nst kynni
að vera á þar.
Slíkt á ekki við í fréttagreinum.
Sömuleiðis er það mjög mikilsvert,
að sem réttast sé fráskýrt öllum at-
burðum. Það er leiðinlegt fyrir alla
hlutaðeigendur, að langur rekstur
þttrfi að verða út úr stuttum frétta-
pistlum, eða ónota blaðaddlur
þurfi að spinnast út úr þeim, eins
og vér höfum séð títt koma fyrir,
þó að minna sé um það hér i seinni
tíð. A íslandi viðgengst það enn,
og er að lítill heiður.
Hins vegar kemur margt það fyr-
ir út í nýlendunum meðal landa
vorra, sem vafalaust getur orðið
rithögum mönnum nægilegt efni til
að birta álit sitt og skoöanir um
á prenti. Væri þá bezt viðeigandi
að senda slíkt blöðunum, sem sér-
stakar greinar, en ekki sem frétta-
kafla.
Það er ósk vor og einlæg eftir-
vænting, að línur þessar verði til
þess, að vinir blaðsins sendi því
eftirleiðis fleiri fréttagreinar, en
að undanförnu. Fróttagreinar er
lýsi nýlendulífinu í hverri bygð eins
og það er á öllum ársins tímum,
sýni einkenni, kosti og galla bygð-
anna og félagslíísins trútt og
greinilega. Það er ómetan'egur
hagur fyrir oss íslendinga sem
heild, að vita sem glegst hverjir um
aðra, dreifðir eins og við erum út
um hin víðáttu ntiklu héruð Can-
ada, það styrkir samúðarþelið, hlut-
tekning í kjörum samlandanna inn-
byrðis, og tengir oss fastar saman
um leiö og þa er mjög mikils virði,
og ef til vill oss þarfara en nokkuð
annað.
Skemtigarðarnir í bænum
Eut hið hugðnæmasta skraut hér
i Winnipegbæ, eigi siður en i öðrum
bæjum, eru skemtigarðarnir Það
er óumræði.lega hressandi á öllum
stundum þegar vinnu sleppir, og
bæjarbúap eiga hægt með að létta
sér eitthvað upp, að koma inn á
þessa iðgrænu grasbletti, með fall-
egum sandstráðum gangstígum,
prýdda fagurlega skipuðu blóm-
skrúði og trjám. Það er hreinasta
endurnæring bæði fyrir Jíkamanin
og sálina að koma þangað inn úr
ryk.nu og götuerlinum, draga að sér
lireint og þægilegt loft, athuga það,
setn smekkvís og hög mannshönd
getur með tilstilli náttúrunnar leitt
fram úr skauti hennar, og hvíla að
síðustu sin lúin bein á bekkjunum í
forsælu allaufgaðra bjarka.
Það er ekki nema eðlilegt, að sér-
hverjum bæjarbúa, sem eitthvað á
til af feguröarsmekk, þyki vænt um
þessa bletti, og vilji sem helzt vita
af þeim sem flestum í eigu bæjar-
ins.
Vér höfum áður minst á slys það
sem bæjarstjórnin gerði, er hún
slepti kaupum á Elm Park fyrir
nokkrum árum siðan, þegar hún
átti kost á kaupum þar. — Vonandi
er að hún láti sig eigi siíkt henda
eftirleiðis. Að minsta kosti hafa öll
ensk blöð, sem vér höfum séð í bæn-
unt, tekið svo fast í þann streng,
að það ætti að vera fullnægjandi
bending í því efni.
Víst er um það, að þegar bær
þessi vex meira og verður regluleg
stórborg, sem flestir bæjarbúar nú
munu óska og vg vænta, þá fyrst
sem þó væri allra heppilegast, því
öllum sem bæjarlífið þekkja er það
vel ljóst, hve miklir annmarkar eru
á að hafa uppvaxandi börn sín hér
í bænum að sumrinu í skólafriinu.
t Börnin þurfa að leika sér, það er
þeim jafn nauðsynlegt og matur og
drykkur, en þau þurfa að hafa eitt-
hvert pláss til þess, sem hentugt
J er. Þar sem þéttbýli er orðið i bæn-
um, er það ekkert til, annað en gat-
an á milli húsaraðanna. Er hún alls
eigi ákjósanlegur leikvöilur með
allri umferðinni, sem þar er, og alt
j annað en hættulaust fyrir þau. I
( skemtigörðunum er aftur bæði nóg
rúm og svo unaðslegt umkringi fyr-
ir börnin, sem liugsanlegt er að fá
í bæjunum. Og það er að minsta
kosti ætlan vor, að hinn bljúgi barns
t liugi veröi þar fyrir hollari áhrifum
en á nokkrum öðrum leikvelli, sem
er um að ræða.
Þessir almennu skemtigarðar í
I Winnipeg þyrftu að prýðast og
fjöiga, eftir því sem bærinn vex,
því að þeir eru íbúunum bæði til
nytsemdar 0g ánægju.
j Því fé sem til þeirra er varið ætti
því ekki að vera bænum til eftirsjár
því að þar getur ríkur og fátækur,
j ungur og gamall, gengið inn sér
að kostnaðarlausu og notið livíldar
’og hressingar.
Hræöileaar
eru frásagnirnar um afdrif ítalska
skipinu „Sirio“, sem vér gátum um
í næsta blaði hér á undan. Skipið
rakst á klett, en vangá skipstjóra
ttm kent og létust þar yfir þrjú
hundruð manna. Þó er svo sagt, að
færri hafi þeir verið, sem druknuðu
j lieldur en hinir, sem mistu lífið í ó-
j stjórnaræði því, sem kom yfir far-
: þegahópinn þegar háskann bar að
höndum. Fólkið ruddist um fast til
að reyna að bjargast í bátana, og
fjöldi manna tróðst undir. Menn
börðust með hnífttm og veittu hverj
ir öðrunt stóra áverka og banasár,
því allir vildu verða fyrstir að kom-
ast í bátana. Hvolfdi þeim mörgum
fullum af fólki, því að áður en þeir
ttrðu lausir frá skipshliðinni, rudd-
ust riýir og nýir hópar af hálf-
brjáluðu fólkinu að, og köstuðu
þeim útbyrðis, sem komnir voru
upp í bátana,og alt eftir því. Um
einn hásetann er sagt, að hann hafi
hrifsað björgunarbelti af biskupin-
um frá San Paolo, sem var á heim-
leið úr heimsókn þeirri, er hann
hafði nýlega farið í á fund páfans
í Róm. Biskup þessi lét þar líf sitt
ileggjandi blessun sína yfir hina
[ særðu og deyjandi. — Farþegarnir
hafa auðsjáanlega tekið öll ráð af
skipstjórnarmönnum svo engum
skynsamlegum ráðum var hægt að
koma við.
í þessu landi hafa stundum orð-
ið stór slys, þar sem þessu líkt ó-
skapa æöi heíir gripið fólk í Jífs-
lxáska t. a. m. við leikhúsbruna og
því um likt, og lxafa afleiðingar
slysanna einmitt orðið, fyrir þá sök,
voðalegri en eila. Mörg dæmi finn-
ast aftur á móti í sögunni þar sem
hugrekki og agi hefir halclist i
hendur við slík hörmungatilfelli,
enda nxörg íxxannslíf bjargast fyrir
þá sök.
Skipið hafði sokkið þyí nær sam-
stundis, sakir þess, að undir eins og
botninn á þvi lijóst í sundur á sker-
inu, fylti það þegar af sjó og seig
niður. ,
urinn er þó að fá þær nýjar af nál- munu menn finna til þess hve afar . Hörmuleg slys éins og þetta verða
inni. j mikla þýðingu þessir unaðsblettir, óefað til þess að farið verður að
Það er eitt seirt oss þykir rnjög lungaö og þangað um bæinn hafa vánda betur útbúnað stórskipa, sem
áríðandi að taka fram, og það er fyrir íbúana. ætluð eru til fólksflutninga um
að fréttaritarar vildu sneiða hjá Fvrir börnin eru þessir blettir öid- ^ heimshöfin, og að öllum líkindum
því, að láta hlutdrægni eða máls- ungis ómissandi. Fæstir foreldrar fara hugvitsmennirnir að spreyta
höllun frá því rétta koma frarn í eru enn svo efnxxm búnir, að hafa ^ sig- á að útbúa þau svo, að þau
fréttagreinum úr bygðarlögunum, hentugleika á því að koma börnum geti ekki sokkið.
enda þótt svo kynni að vera að sínum burt úr bænum að sumrinu, | Sjódeild Bandarikjanna Jýsti ný-
! iega yfir því, að verkfræðingar
lxennar hefðu í hyggju að gera her-
skip, sem ekki gætu sokkið. Þótti
það mörgum óðs manns æði að
lntgsa sér slíkt, með jafn þung skip
og herskip eru í sjó. En liver getur
j sagt,nú á hinni miklu uppgötvunar
öld, hvað hyggjuviti mannanna
kann að takast. — Enn sem komið
er munu menn helzt búast við að
nota þrýstiloftið tLl að ltalda skipun-
um uppi, og eigi alls fyrir löngu var
frá því skýrt hér í blöðunum, að fé-
lag eitt í Duluth væri í aðsigi með
| að byggja flutningaskip, sem ganga
! átti eftir stórvötnunum, þannig út-
j búið með þrýstiloftskössum, að það
gæti ekki sokkið.
Nirfilsháttur Riissell Sage.
Um lát Bandaríkja-auðmannsins
mikla, RusseiJ Sage, var fyrir
nokkru síðan getið hér í blaðinu.
Nokkrum mánuðum áður en hann
dó lýsti nákunnugur rithöfundur
liinuni frábæra nirfilshætiti auð-
kýfingsins á þessa leið : ,
„Skilnirigarvit hans eru farin að
sljóvgast og orðin lasburða en
drotnunargirnin og gróðafýknin
heldur sér enn óbreytt. Þó hann sé
næstum því minnislaus orðinn
gleymir hann aldrei fundardögum
ýmsra stjórnarnefnda sem hann er
í og sendir þá ætíð Mr. Slocum,
riiág sinn, þangað til að vera við-
j staddan í sinn stað, svo hann geti
i heimtað tiu dollarana, sem honum
1 ber fyrir að nxæta á hverjum slíkum
| nefndarfundi. Russell Sage á vita-
skuld ekki lieimtingu á þessum pen-
iugum, fremur en hver annar nefnd
armaður, sem ekki nxætir á fundin-i
um, en liann heimtar þá, samt sem
aður, og meðnefndarmenn hans
greiða honum þá fúslega þiví þeir
vita vel að annars mundi karlsauð-
urinn aldrei sjá þá í friði. Mr.
Sage er meðlimur tólf eða fimtán
slíki-a félagsnefnda, og kaup hans
fyrir það nemur fimtíu eða sextíu
dollurum á viku, og þó hann eigi
svo tngum miljóna skiftir í pening-
um og verðbréfum liefir hann eins
mikinn áhuga á því að innheimta
þessar tekjur eins og væru þær eini
framfærzlueyririnn, sem hann hefði
yfir að ráða til þess að halda við
hinu blaktandi lífsljósi sínu.
Þó mjög margar þær sögur, sem
sagðar eru af nirfilshætti Russells
Sage séu með öllu tilhæfulausar, þá
eru þær, samt sem áður, engu ótrú-
legri en margar þær sönnu sögUr
sem af honum xná segja. Það er
næsturn því ómögulegt að ímynda
sér að nokkur maður geti lengra
komist í sparsemi og svíðingsliætti
en liann. Þó svo sé áætlað að tekj-
ur hans nemi fimm þúsund doLlur-
um á dag, og sumir halda því fast-
lega fram að þær séu helmingi
nxeiri en það að minsta kosti, þá
liefir allur tilkosthaður hans yfir ár-
ið aldrei farið fram úr fimm þús-
und dollurum og oft verið töluvert
Iægri en það. Til sínna eigin per-
sónulegu þarfa hefir hann aldrei
eytt nxeiru en eitt hundrað dollurum
á ári. margt árið ekki einu sifini svo
stórri upphæð. Er óhætt að kalla
það nxjög vel í lagt, að áætla að
liann hafi að meðaltali kostað eitt
j hundrað dollurum upp á sjálfan sig
;árlega. Hann á tvennan fatnað,
hversdagsföt og sunnudagaföt.
Aldrei ltefir hann, átt þrennan fatn
að í einu. Og í þessum sömu föt-
urn hefir liann verið eins letigi og
menn muna til. Nýjan yfirfrakka
liefir hanm ekki keypt sér í síðast-
liðin fimtán eða tuttugu ár og
hatturinn hans er að minsta kosti
eins gamall. Fyrir nokkrum árum
síðan sendi hann einu simni eftir
nxanni nokkrum, sem hafði gert
honum töluverðan greiða og kvaðst