Lögberg - 21.03.1907, Blaðsíða 4

CÖKberg Piinttnc & Pnblisblnc Co.,
Oðratlt), »8 Cor. Wllliam Ave og
Nena 8L, Wlnnlpeg, Man. — Kostar
(2.09 um 4rl8 (ft. lalandi 6 kr.) —
Borgiat fyrirfram. Binatök nr. S cta.
Pubilsbed every Thuraday by The
Xiögberg Println* and Publlahing Co.
< Incorporated), at Gor.William Ave.
* Nena St., Wlnnlpeg, Man. — Sub-
ecrtption prlce $2.00 per year, pay-
ln advance. Single copies 6 cts.
8. BJÖRNSSOJí, Kdltor.
M. PACL80N, Bua. Manager.
Anglýslngar. — Smftauglýsingat 1
«ttt skifU 26 cent fyrlr 1 t>ml.. A
atœrrl auglýsingUBi «m lengrl tima,
a/siAttur eftir samningi.
Bústaðasklftl kaupenda verður aS
tSlkynna skriflega og geta um fyr-
•verandl bústaS Jafnframt.
Utanáskrift til afgreiSslust. blaSs-
lns er:
The I.ÖGBERC PRTG. & PUBL. Co.
p. O. Box. 136, Wlnnipeg, Man.
Telephone 221.
Utanáskrlft ttl ritstjðrans er:
Editor Lögberg,
P. O. Box 136. Wlnnipeg, Man.
Samkvœmt landslögum er uppsögn
kaupanda á blaSi ógild nema hann
«é skuldlaus I-egar hann segir upp.-—
jEf kaupandi, sem er i skuld viB
blaSiS, flytur vlstferlum án Þesa ao
tilkynna heimilisskiftin, þft er þaS
fyrir dSmstólunum ftlitin sýnileg
eönnun fyrir prettvislegum tilgangi.
,,Kringla“,
^essi síopn'a lekabytta alls konar
óþverra, aösends og heimafeng-
ins, er enH á ferSinni me5 nýjar
skammir og brigsl i garö Lög-
bergs út af smalasögunni hans
Sharpe. — Vér ætluöum aö leiöa
hjá oss frekari umræöur um feetta
efni, par eð oss allajafna hefir
J»ótt það leiöinlegt og ekki ó-
maksins vert aö eiga oröastaö viö
J>aö blaö, sem alkunnugt er aö þvi
aö blanda svo saman réttu og
röngu, sönnu'og lognu, sæmilegu
og ósæmilegu, aö það er fyrir
longu búiö að fyrirgera áliti
sínu i augum allra hugsandi
manna. En aleitni blaösins við
Lögb. nú um þessar mundir, út
af Tribune-fréttinnl hefir veriö
svo afskapleg, a® ^ún fále.tni
“Kringlu”J veröur aö vera af-
sökun vor til lesendanna þó vér
yröumst nú viö afturhaldsmal-
gagnið litiö eitt, þrátt fyrir það,
þó oss sé full ljóst áöur, aö les-
endur vorir eru búnir aö fá meira
en nóg af kosninga-þrefi siðustu
Þrjár" tit .fjórar vikurnar.
• Eins og mörgum mun kunnugt
hefir þaö um langan tíma \erið
viötekin regla íslenzku vikublað-
anna bér í bæ, aö þau bafa tekið
upp fréttír þaer úr dagblööunum
ensku, sem hafa Þótt markverðar,
jafnaðarlegast án þess aö til-
greina heimildir fyrir þeim. Eng-
inn hefir oss vitanlega fundið aö
íþessu. Aö því er snertir fréttina
ttm atkvæöasmala Sharpe hér í
Vestur-Winnipeg, geröi Lögberg
betur en venja er til, þegar ísl.
tl. flytja fréttir. Lögb. tilgreindi
2. Marz, þegar þaö flutti fréttina
heimildina fyrir henni, blaöið
“‘Tribune”, meö skýru ietri svo að
Jiverjum meöal hálfvita, )sem læs
er á prent, hefði veriö vorkunnar-
laust aö sjá þaö strax. Viö frek-
ari athugun hefir “Kringla” held-
nr ekki séö sér fært aö neita
’þessu, en nú bölsótast hún yfir
því aö Lögberg hafi flutt þessa
Ærétt, án þess að hafa fulla vissu
oti sannleiksgildi hennar.
"Þétta þykir “Kringlu” herfileg
blaöamenska.
Satt er þaö aö vér fórum ekki
ti! ritstjóra Tribune, áður en vér
birtum fréttina til aö fá frekari
sönnur á máliö, meöal annars
.vegna þess að sagan samrýmdist
svo frábærlega vel við aöra fram-
komu afturhaldsmanna hér í
Vestur-Winnipeg í þessum kasn-
ingum, og efuöumst vér ekki um
aö þessi frétt heföi við góð rök
aö styöjast, og þá skoöun höftim
vér enn.
En nú viljum vér spyrja: Höf-
um vér ekki jafnmikinn rétt og
sérhvert annað blaö, t. a. m.
“Kringla”, til aö líta svo á, að
treysta megi heimildum vorum?
Allir réttsýnir menn munu játa
það. En til aö skýra þetta vilj-
um vér taka dæmi.
í síöasta tölublaði “Kringlu”
stendur örstutt frétt, sem hljóðar
svona:
“Kona dó í Nevv York fyrir
stuttu, sem var 114 ára gömul.”
Fékk nú “Kringla” áöur en hún
birti þessa frétt staðfest eftirrit,
af fæöingar- og dánarvottorði
konunnar? \’ér teljum vist aö svo
hafi ekki verið. Hins vegar ef-
umst vér ekki um aö fréttin hafi
verið sönn.
Finst “Kringlu” þaö herfileg
blaöamenska hjá sjálfri sér? Vér
trúum því naumast.
Aö því er snertir þá tuddalegu
aðdróttun 0g henni ('Kringluý liku
að einhver góður vinur Lögbergs
hafi samiö þessa frétt og fært
Tribune hana, þá viljum vér lýsa
því yfir, aö slíkt eru lööurmann-
leg staðleysis ósannindi. Hvort
‘‘Kringla’’ hangir uppi á vinfengi
þeirra manna, er slíkt leyfa sér,
látum vér ósagt aö þessu sinni, en
væri svo mætti að ósekju kalla þaö
“aumkvunarvert ástand“, “og
beljan varla á vetur setjandi.”
Hvað gjafatilboöum afturhalds-
manna til a’menna sjúkrahússins
viövikur, þá ætti “Kringla", sem
minst aö halda þeim á lofti. Þau
hafa að þessu reynst eitt af
tvennu, hylliboö fboð Kringluj,
eöa svik tóm ^boö Sharpesý.
Siðast eys “Kringla” úr sér fúlum
fúkvrðastraum út af því, að Lög-
berg skvldi minnast á kosningar-
svik og fémútur afturhaldsliðsins.
Von var að henni sárnaði það.
Þar var gripið á kvlinu. En mjög
skjátlast henni ef hún, þetta and-
lega úrþvætti ísl. afturhalds-
manna, ímyndar sér, aö hún með
stóryrðum, geypi og mikilmensku-
legu dónagorti sitji á Lögbergi
svo það láti hjá líða aö birta al-
menningi alla þá stjórnarklæki
afturhaldsflokksins, sem lesendur
blaösins eiga heimting á aö fá að
vita um, eins og önnur mál, er alla
alþýöu varðar.
Þá dul þarf afturhaldsmál-
gagnsrýjan ekki að ætla sér, og
þori hún að fara út í að rannsaka
fyrir alvöru kosningaraðferð
stjórnarflokkanna hér í Manitoba
við síðustu kosningar, skal svo j
verða komið við svika-kaunin á I
Roblinsdilkunum, aö engir venju-
legir krabbakellu-plástrar nægi til!
aö lækna þau.
Bœkur.
Fyrir nokkru síöan er komið í
bókaverzlnn H. S. Bardal fimta
bindið af ljóömælum séra Matbh.
Jochumssonar, er D. östlund gef-
ur út. Bindi þessu er skift niöur
í átta deildir: x. Kvæöi eftir
Gerok. 2. Úr “Fánrik Stáls Ság-
ner“. 3. Frá Danmörku. 4. Ýmsir j
kveðlingar. 5. Erfiljóð. 6. Alda- j
mót. 7. Fermingin. 8. Nokkur
minningarljóö.
Alt eru þetta gamlir kunningj-
ar, kvæöi, sem áðtir hafa verlð
prentuö og gefin út bæöi í blööum
og bókum. og margbúið er að rita
og ræða um opinberlega “frá list-
arinnar sjónarmiöi”, og ætlum vér
ekki neinu þar við að bæta. En
prófarkalesturinn á þ:ssu nmta
bindi hefði getaö verið betri, þvi
all-margar prentvillur rekur mað-
ur sig á hingað og þangaö \ bók-
inni. Þannig erti t. d. ekki færri
en sex prentvillur i kvæðinu
“Sveinn Dúfa”, og er þaö leitt að
leysa svo óvandvirknis'ega af
hendi útgáfu snildarverka “lista-
skáldsins góöa.”
Kongressiiuim slitið.
Fimtugasti og níundi Kongress
Bandaríkjanna er nú til lykta
leiddur fyrir skömmu síðan, og
þegar litið er yfir starf hans dylst
engum, að það sem sérstaklega
einkennir hann er fjárveitinga
hækkunin.
Samtals náðu fjárveitingarnar
frá báðum málstofunum, undir
fimtugasta og níunda kongress-
inum $919,948,679, að meðtöldum
aukafjárveitingum, $165 miljón-
um, reiknað til loka fjárhagsárs-
ins, 30. Júní 1908. Hefir þessi
Kongress þá veitt 198 miljónir
dollara meira fé en sá næsti á und-
an.
En í nefndri fjárveitingaupp-
ltséð eru ótaldar um $25 miljónir
til nýrra skipabygginga og 50
j miljónir til umbóta á höfnum
landsins og þvílíku, sem áöur voru
í veittar og verður útborgaö ttr rik-
issjóði á þessu fjárhagstímabili.
Verða því útgjöldin úr rikissjóði
fyrir yfirstandandi fjárhagsár
nærri því eina biljón dollara.
Það er býsna rifleg upphæð, og
þó að tekjurnar séu miklar, er eigi
taliö líklegt að þær geti vegiö
íullkomlega upp á móti þessu
feikimikla fé. Eigi aö síöur sýna
þessar örlátti fjárveitingar, sem
vitanlega er aö mestu leyti varið
til umbóta ýmislegra í ríkjunum,
stórhtiga og fr.amkvæmdarkapp
íbúanna.
Hermála fjárveitingarnar hafa
verið auknar að töluverðum mun.
Þannig fær landherinn nú $6,718,-
j 000 hærri fjárveitingu en i fyrra,
j sjóherinn $21,867,000 meira, auk
þess sem byggja á tvö gríðarstór
í herskipabákn er kosta nokkuð ,á
aðra miljón dollara hvort. Þ.Ó
sumir þingmennirnir hafi ver-
ið auknum herkostnaöar- fjárveit-
ingum mótfallnir, þá uröu hxnir
þó í rneiri hluta, sem það studdu,
og er Bandaríkjamönnum það eigi
láandi þó að þeir hlynni aö her-
skipaflota sínum, eins og aðrar
stórþjóöir heimstns, meöajn ríkin;
hafa eigi náð þvi væntanlega
siðmenningarstigi aö ganga í
allsherjar friöarsamband, þar sem
misklíð verði eigi til lykta leidd
með vopnum eöa herafla heldur
meö geröardómum á friösamleg-
an hátt. Eins og enn standa sakir
er herbúnaöur blátt áfram nauð-
synlegur fyrir hverja stórþjóð
heimsins er gæta vill réttinda
sinna og íbúanna.
Annar atkvæðamikill liður auk-
inna fjárveitinga, er launahækkun
embættismanna, bæöi voru hækk-
uð laun ráðgjafa og meðlima
beggja málstofanna. Launahækk-
anir töluverðar fengu og póst-
þjónar, æðri og lægri.
Fjárveitingar til gufu^kipaíé-
laga í Bandaríkjunum hafa ttm
langan tíma verið á clagskrá, en þó
var það fyrst á þessu ári að Iík-
indi voru til, að slíkur fjárstyrkur
yrði veittur, þar eö forsetinn hall-
aöist að því aö styðja það.
Neöri málstofan samþykti líka
eftir nokkrar umræður styrkveit-
ingu tii nokkurra gufuskipafélaga,
er flutning annast til Suður-Ame-
rikti, ásamt sérstöku gjaldi fyrir
póstflutning, en senatið feldi þær.
Eigi er ólíklegt aö innflutninga-
lögin heföu farið sömu leiðina ef
eigi heföi snurðan hlaupið á band-
ið milli Japana og Bandaríkja-
manna út af skólamálinu, svo að
forsetinn nevddist til að taka í
strenginn. Hefir þingiö nú sam-
þykt lög, er gefa stjórninni heim-
ild til aða leyfa eöa fyrirbjóða
verkamönnum frá öörum löndum
aögöngu aö Bandaríkjunum, eft-
ir þVí sem hennj lízt og aðseturs-
leyfisgjaldiö hefir enn fremur
veriö hækkað um helming.
All-þýðingarmikið atriöi var
leitt 5 lög viðvíkjandi tilbúningi
áfengra víntegunda. Voru svo
hagkvæmar breytingar geröar viö
lögin frá í fyrra, að nú geta
bændur þar t. a. m., eftir vissum
og ákveðnum reglum og með fullu
eftirliti, búið sjálfir til nefndar ó-
áfengar víntegundir í smærri stíl
til heimilisþarfa.
Margt fleira mætti enn telja af
aðgerðum þingsins, en aöalstefn-
an er hin sama og fyr, styrkleikur
út á viö en samheldni inn á við.
Thomas Nermann Johnson,
þingmaðurinn i nýja kjördæmitiu
Vestur-Wininipeg, er fæddur að
Héðinshöfða í Þingeyjarsýslu á
íslandi, 12. Febrúar 1870. Til
Manitoba kom hann með föður
sinum átta ára gamall árið 1878.
Faðir hans er Jón Björnsson frá
Héðinshöfða, bróðursonur Kristj-
áns Kristjánssonar amtmanns.
Móðir Thomasar, fyrri kona Jóns
Björnssonar, hét Margrét Bjarna-
dóttir, frá Fellsseli í Köldukinn,
og var hún látin nokkru áður en
Jón fltitti sig hingað vestur til
Ameríku.
Faðir Thomasar, Jón Björnsson,
settist að í Nýja Islandi, sein þá
var aðal-aðsetursstaður íslend-
inga hér vestra. Hann fluttist
I siðan til Winnipeg, þar sem
; Thomas gekk á alþýðuskó'.ann og
! seldi fyrst blöð til að afla sér inn-
J tekta. Þegar Thomas var 16 ára
| gamall fluttist hann með föður
| sínum til Argyle-bygðar, út frá
bænum Glenboro. Gekk hann þar
á skóla og tók “third class” kenn-
arapróf árið 1888; síðan var hann
skólakennari þar í héraðinu að
sumrinu, en stundaði skólanám að
vetrinum. Fjóra vetur gekk hann
á Gustavus Adolphus College í St.
J Peter í Minnesota og lauk þar
fullnaðarprófi (B. A.) árið 1895.
Með haustinu sama ár tók hann að
J lesa lög hjá lögmönnunum Ricb-
ards & Bradshaw hér í Winnipeg;
| lauk hann því lögfræðisnámi og
J var útskrifaður árið 1900.
Um nokkurn tíma þar á eftir
var hann í félagi við G. R. How-
ard lögmann, en árið 1903 gekk
hann í félag við lögmann þann, er
Rothwell heitir, undir nafninu
Rothwell & Johnson. Síðan hafa
þeir tekið þriðja manninn \ félag-
iö með sér, Stubs að nafni, og
liafa þeir skrifstofur sínar í “Can-
ada Life” byggingunni hér í bæn-
um.
Mr. Johnson hefir allajafna tek-
ið mikinn þátt í opinberum mál-
um hér í bæ. Þannig var hann
einn þeirra, er stofnuðu “Young
Men’s Liberal Club”, cg fyrstur
forseti íslenzka liberal klúbbsins
hér í Winnipeg. Árið 1904 var
hann kosinn í skóla-nefnd Winni-
peg-bæjar í 4. kjördeild og þótti
leysa það starf svo vel af hendi, að
hanh var endurkosinn árið 1906
í einu hljóði.
Thomas H. Johnson heyrir til
Fyrsta lúterska söfnuði í Winni-
peg og er einn í söngtlokki þess
safnaðar. enda er hann einkar vel
að sér í sönglist og söngmaður á-
gætur. í þeim söfnuði var hann
fermdur árið 1885. Hann kvæntist
og hér 1898. Kona hans er
Aurora, dóttir Friðjóns kaup-
manns Friðrikssonar 0g Guðnýj-
ar Sigurðardóttur konu b.ans.
T. H. Johnson er einn af þeim
efnilegu löndum vorum hér í landi,
sem fyrir dugnað og hyggindi
hefir yfirstígiö erfiðleikana, sem
veröa á vegi margra innflytjenda
í þessu landi. Æfiatriði hans
sýna Ijóslega, hve elnlægur áhugi
og kapp á að mentast og mannast
fær til vegar komið. Sjálfur afl-
aði hann sér með vinnu sinni fjár
til aö kosta sig á skólum landsins,
með þeim árangri, aö hann er nú
einn af álitlegustu yngri lögfræð-
ingum í bænum. Og hann, sem
áöur fyrri var líttþektur blaöa-
drengur á götum þessa bæjar, er
kominn í þaö álit, aö hann er nú
kjörinn til aö gegna einu þýöing-
armesta opinbera starfi, sem um
er aö gera í bænum, Jiingmensku
hér í Vestur-Winnipeg.
I siðasta blaði ætluöum' vér aö
minnast á helztu æfiatriði Mr.
Johnsons, sem siðnr er í þessu
landi um þingmenn þá er i fyrsta
sinni hljóta kosningu, en af sér-
stökum atvikum varð því eigi við
komið fyrr en nú. Á því eru les-
endur blaösins beönir afsökunar.
Olfafjölgunin
í Álftavatns- og Grunnavatns-
bygðum er ekki á lágu stigi. í
harðinda-hríðunum í vetur komu
úlfar heim að húsum með ferða-
nxönnunum, eins og fylgispakir
hundar. Þ.eir voru í stærri og
minni hópum á brautunm, viku
sér rétt frá svo þeir yrðu ekki fyr-
ir vögnunum. Þeir eru lika búnir
að eyðileggja einn bezta atvinnu-
veg bænda í þessum bygðum, sem
er sauðfjárræktin. Eg kalla þeir
séu búnir að eyðileggja hana þó
einstöku búandi sé að stríða við
að hafa fáeinar kindur, sem varla
mega fara nema fáa faðma frá
húsdyrunum, svo þær séu viðbún-
ar að geta flúið inn undan úlfin-
um. Það er þó ekki skemtilegt að
geta ekki haft ullarlagð til að
tæta sér á hendur eða fætur. Þá
er ekki ónýtt að geta haft fáeinar
kindur til frálags sérlega til heim-
ilisþarfa, með því sem það ei
dýrasta ketið á markaðnum. Eng-
inn atvinnuvegur hér mundi borga
sig betur fyrir landbóndann en
góð sauðfjárrækt. Hér getur fé
orðið ákaflega vænt, feitara og
skrokkþyngra en heima á ættjörð-
inni; en mörminna, hvernig sem á
þvi stendur. Það þótti góð kind
veturgömul heima, sem gerði 40
pd. skrokk; en eg hefi lógað ær-
dilk að haustlagi, sem lagði sig 45
pund, og að sama skapi getur
eldra fé orðið vænt ef vel er á
lialdið. En hvaða ráð eru til að
koma í veg fyrir úlfafjölgunina?
munu margir vilja spyrja. Jón
frá Sleðbrjót telur nauðsynlegt
að koma hér á sveitarstjórn til að
J koma í veg fyrir úlfafjölgunina.
Það er nú bágt að segja, hvað
mikið hún kynni að láta til sín
taka í því tilefni; en ekki get eg
verið óhræddur um að úlfurinn
hefði gott friðland eftir sem áður.
Manitoba-stjórn hefir reynt að
leggja úlfinum fé til höfuðs, og
hætt við Það aftur, af því henni
hefir ekki þótt þáð færa neinn á-
rangur, nema kannske aukin út- j
gjöld. Þó margir uppvaxandi
menn hér ólmist með byssur, þá
er eins og þeim sé fyrirmunað að
geta drepið nokkurn úlf, þó þeir
geti drepið dýr og fugla flj úgandi j
og sitjandi nærri því eftir vild
sinni. Drjúgasta aðferðin held eg
að yrði, að bændur gengju í félag
með að eitra fyrir úlfinn; en á því
eru talin nokkur tormerki hér og
annmarkar. Fyrst það, að hér
fáist ekki nema svó sterkt eitur,
að það sé mikið varasamt og
vandasamt að fara me'ð það, og
svo gengi illa að fá það af ótta
fyrir að það kynni að verða mis-
brúkað, og að ekkert megi liggja
eftir af eitruðu kjöti úti í haga,
því upp af því geti sprottið eitrað
gras,sem gæti drepið aðrar skepn-
ur er geti náð til aö bíta það. Svo
helzt þurfi að taka þáð upp að
morgni, sem borið er út að kveldi
til. Þaö lítið þessi aðferð hefir
verið reynd hér. hefir hún orðið
úlfum að bana.
Þó ag lítið væri um verklegar
framkvæmdir heima á ættjörðinni
í samanburði við hérna í Ameríku,:
þá var þó meira gert til að eyða
þar djrbít en hér. Dfjúgasta að-
ferðin þar þótti vera að evða tó-
um með eitri. Þar fékst miklu
hentugra eitur heldur en hér, sem
nefnt var kransaugu. Sumir köll-
uðu það tóukökur. Það voru litl-
ar töflur, kringlóttar, tæpur þuml-
ungur að þvermáli, en nálægt ein-
um fjórða parti úr þumlungi á
þykt. Þær voru harðar sem horn
en linuðust dálítið með því að
leggja þær í bleyti einn sólar-
hring. Þær voru brúkaðar til
eitrunar á þann hátt, að þær voru
tálgáðar niður með beittum hníf
og svo saxaðar á tóbaksfjöl þar
til þær voru orönar smáar eins og
neftóbak. Þá var hnoðað saman
viö þær góðri feiti, ósöltuöu kúa-
smjöri, volgum mör eöa því um
Thc DOttlNION BANK
SELKIRK tíTlBÓH).
Alls konar bankastörf af hendi leyst.
Sparisjóösdeildin.
Tekið við innlögum, frá $1.00 að upphaeð
og þar yfir. Hæstu vextir borgaðir. Við-
skiftum bænda og annarra sveitamanna
sérstakur gaumur gefinn. Bréfleg innlegg
og úttektir afgreiddar. Óskað eftir bréfa-
viðskiftum.
Nátur ínnkallaðar fyrir bændur fyrir
sanngjöm umboðslaun.
Við skifti við kaupmenn, sveitarfélög,
skólahéruð og einstaklinga með hagfeldum
kjörum.
d. GRISDALE,
bankastjóri,
líkt, svo þetta varö ekki ólikt
'brauðdeigi. Þegar farið var að
eitra kjöt með því, var gerð lítil
stunga með hnífsoddi í kjötið, og
smeygt þar inn í ofurlítilli ögn af
eitrinu, en kjötið þurfti að vera
volgt, nýslátrað, svo feitin með
eitrinu í gæti brotið sig um kjötið.
Þeir sem rækilega stunduðu þessa
eitrun tóku hest, sem aflóga var að
haustlagi, og fóru með hann fram
til afréttar eða upp til fjalla og
slátruðu honum þar, og eitruðu
kjötið, en létu slangig vera óeitr-
að, byrgðu svo niður skrokkinn,
þar til harðindi voru komin; þá
var dysin opnuð, svo refir gætu
gengið að henni eftir vild sinni.
Sumir eitruðu heirna hjá sér og
drógu svo stykkin fram til heiða.
En það kom nú fyrir, að hundar
náðu í þetta eitraða kjöt, en þeir
urðu læknaðir með því að gefa
þeim volga kúamjólk, ef þeir voru
ekki orðnir svo veikir að þeir
gætu ekki Iapið hana. Þeir sem
rækilega stunduðu þessa eitrunar-
aöferð, gátu gert afrétt sína dýr-
bítslausa, og þá kom það fyrir.
að þeir, sem trassafengnir voru
með að eitra, ur’ðu fegnir að reka
fráfærnalömb sín langar leiðir á
afrétt þeirra manna, sem reynsla
var komin á að væri dýrbítslaus,
og sáu þá ekki eftir þó þeir yrðu
að láta fallegan gemling í afrétt-
artoll að haustinu til.
Ef bændur í Álftavatns- og
Grunnavatns-bygðum gengju í fé-
Iag með að útvega sér þetta
kransaugna-eitur, og brúkuðu það
rækilega, er eg viss um að þeir
gætu hríðdrepið niður með því
úlfinn.en komig sér upp aftur fall-
egum saúðahjörðum. Ef krans-
augnaeitriö fæst ekki hér vestan
hafs, sem mér er ókunnugt um,
Þá mætti fá það aö heiman með
vesturförum eöa vesturfara-agent-
um. Þaö fékst í dönsku verzlun-
ununum heima með því að panta
það. Ef þessari úlfafjölgun held-
ur áfram hér, er mjög líklegt að
það reki að því, að bændur hafi
ekki frið meö nautgripa-ungviði
sin, og að börnum og ungling'um
verði ekki óhætt áð fara húsa á
milli í harðinda tíð.
Guðmundur Einarsson.
Ritsínxiiin ott framsdknai-flokk'
urínn.
Áœtlun stjórnarinnar.
Stjórnin bygði áætlun sína á
tillögum Hanson’s verkmeistara,
sem farið bafði um Iandið fyrir
nokkrum árum, og tillögutn
dansks verkmeistara, Krarups,
sein aldrei hefir hingað komið.
Gerði hún ráð fyrir, að landsím-
inn allur úr Reykjavík til Seyðis-
fjarðar mundi kosta 439,000 kr.
Aætlun minni hlutans.
Framsóknarmenn bættu við á-
ætlun stjórnarinnar 210,500 kr.
°g sögðu að landsíminn mundi
kosta 649,500 kr.