Lögberg - 05.09.1907, Blaðsíða 6

LÍFS EÐA LIÐINN
EFTIR
HUGH CONWAY.
Claudína hlýddi á hann meö mestu ró, og eftir a«
hafa Þakka8 honum fyrir alla umönnunina, og gæðin,
sem hann hefSi sýnt henni á liönum árum, kvaðst hún
geta fullvissaS hann um ÞaS, aö óhugur hans á Mr.
Norris væri svo ástæöulaus, aS hún ætlaSi aS velja sér
þann mann fyrir stoS og styttu eftirleiSis eSa svo
fljótt. sem hann væri fáanlegur til aS stySja sig.
Gamli maSurinn spáSi henni ógurlegustu hrakspám,
en sagSist þó geta þvegiS hendur sínar og engan hlut
eiga í Því, þó illa færi.
Hún er nú til heimilis hjá frú Estmere og verSur
þar um óákveSinn tíma. Hún er hálfgröm yfir þvi,
aS eg skuli ekki vilja giftast sér nú strax. Segir sem
svo, aS hún hafi nægilegt fé fyrir okkur bæSi aS lifa
af. En eg finn töluvert til min, og get ekki gert mér
þaS aS góSu, aS lifa eingöngu á eignum konu minnar,
hve inndæl og göfuglynd sem hún væri. Eftir því
sem eg kemst næst, þá á eg ekki annaS en þaS, sem
föSur mínum kann aS þpknast aS láta af mörkum viS
mig, og þó aS þaS sé stórmikil sjálfsafneitun fyrir
mig aS draga giftinguna, þá hefi eg fastráSiB aS gera
þaS þangaS til faSir minn kemur heim. Sérhver sá,
sem rétt hefir á aS ráSleggja mér eitthvaS Þessu viS-
víkjandi, hrósar mér fyrir staSfestuna. AuSvitaS eru
þeir mikiS aS masa um ÞaS, aS nokkrir mánuSir séu
ekki lengi aS líSa. En þeir gleyma Því, aS eg er aS
bíSa eftir Claudinu Neville, og fæ því ekki þá viSur-
kenningu, sem eg eiginlega á skiliS. En vegna þess
aS eg get nú fengiS aS sjá hana hve nær sem mér sýn-
ist, held eg aS mér takist aS bíSa þolinmóBlega Þang-
aS til ferSalangurinn hann faSir minn kemur aftur.
En hvar er hann? Nú eru nærri því tvö ár liSin
síSan hann lagSi á staS i ferSir sínar, og allan þann
tíma hefi eg ekki fengiS nema tvö stutt bréf frá hon-
um. Þau eru rituS hinu megin á hnettinum og skýra
mjög óljóslega frá því, er hann hafi fyrir stafni.
Hann segist vera hraustlegri andlega og líkamlega, en
geti aS svo stöddu ekkert fast ákveSiS um þaS hve
nær hann komi aftur. Hann gefur í skyn, aS bráSum
muni sér samt fara aS leiSast erlendis og langa aftur
heim til Englands, og þá ætli hann strax aS snúa
heimleiSis. Hann getur þess ekki, aS hann hafi feng-
iS nokkurt bréf frá mér. FaSir minn er einkennileg-
ur maSur, og vona þaS aB þessi langa ferS hans hressi
hano og styrki. Eg ætla ekki aS skrifa honum aftur.
ÞaS er óþarfi. Mér þykir sennilegast aS eg fái nú
bréf frá ho»um Þegar minst varir, eSa símskeyti um
aS hann sé farsællega kominn heim aftur. Eg vildi
óska aS þaS yrSi sem allra fyrst, því aS Claudínu
langar mikiS til aS sjá hann eigi síSur en mig.
Frú Estmere bíSur líka óþreyjufull eftir heim-
komu hans bæSi Claudinu vegna og mín líka, aS því
er eg held. Eg sjálfur hefSi gaman aS þvi aS hún
og faSir minn sæ'just, því aS eg efast ekki um, aS þatt
jafn-tilfinninganæm og þau eru bæSi og göfuglynd,
mundu falla hvort öSru vel í skap.
Eg veit maí vissu, aS faSir minn er of göfug-
lyndur til þess aS taka nokkurt minsta mark á óhróS-
urssögunum,' sem fólkiS er aS fleygja milli sin. Eg
veit aS honum fer eins og mér. Hann sér sakleysi f-rú
Estmere í svip hennar sjálfrar.
Hún er hin sama og áSur, hógvær, blíS, vingjarn-
leg en angurmædd. Mér er fariS aS þykja innilega
vænt um hana, og eg er upp meS mér af því, aS hún
virSist bera sama hug tiJ min. Daginn sem eg get náS
i Sir Laurence Estmere og sýnt honum þaS svart á
kvitu aS konan hans er saklaus, verS eg hverjum j
manni glaSari og ánægSari.
En þrátt fyrir heitiB, sem eg vann Rothwell kt-
varSi, og Jesúitaáform min sjálfs, þá hefi eg ekki
komiS miklu til leiSar í þeim aínum. Sú von mín, aS
- mér mundi takast aS veiBa eitthvaS upp úr Chesham
hefir ekki viljaS rætast. Eg hefi sannast íað wgja
heldur ekki fengiS færi á Þvi, þvi aS illmenniS hefir j
ekki veriS á Englandi nema örfáa daga siSan eg kom j
úr norSurferS minni. Þann stutta tima, se*i eg var i
honum samtíSa, fékk eg aS eins dálitiS færi á aS búa j
í liaginn fyrir mig síSar meir. Hann græddi fé af j
mér, en ekki nema litiS, og þegar hann sneri aftur til j
Evrópu, var eg kominn á fremsta hlunn meS aS fylgja |
lionum eftir, en hætti þó viS þaS og rHeit réttara aS ,
biSa hans hér. Þ.egar hér er komiS, er Chesham ó-;
kominn enn, og hafSi eg þó heyrt aS hann mundi:
sjálfsagt koma hingaS meS haustinu.
Rothwell lávarSur er heldur ekki heima. Eftir
aS bók hans, sú siSasta, hafSi veriS gefin út tvivegis
varB hann á ný gripinn af ferSalöngun, svo aS hann
lagSi á staS í ferSir um ókunn lönd og til aS komast í
nýjar mannraunir. ViS skildum dálítiS kuldalega —
ekki þó honum aS kenna, heldur mér. Mér hálfþótti
þaS, aS hann skyldi fara aS neySa mig til aS lofa sér
þvi á ný, aS draga ÞaS aS giftast Claudínu þangaS til
faSir minn kæmi aftur. Þó aS viS værum góSir vin-
ir, var mér ómögulegt aS skilja í því, aS honum skyldi
vera svo ant um aS eg gerSi ráS fyrir því að faSir
minn yrSi á móti ráSahagnum. Sjálfum fanst mér
þaS nærri óhugsandi aS faSir minn gæti haft minstu
vitund á móti því aS eg kvæntist rikri stúlku af fult
eins góSum ættum og eg var. Hins vegar gat eg fall-
ist á þaS, aS ekki væri rétt af mér aS giftast án þess
aS spyrja föSur minn ráSa. En hvernig stóS á þvi aS
Rothwell lávarSur lét sér svo umhugaS um þaS? Og
þó eg færi meS honum til Southampton og fylgdi hon-
um á skip, lcvaddi eg hann svo kuldalega, aS eg sá
eftir því, þegar hann leit til min svo einkar einlægnis-
lega og hlýlega, þegar viS skildum, og eg reyndi aS
bæta fvrir þá ónærgætni mína meS þvi aS veifa hon-
um í ákafa þegar eg fór í land. Hann skrifaSi mér
nokkrum sinnum og kvaSst mundi koma nógu
snemma heim til aS skjóta akurhænurnar.
En hvaS á eg aS segja um Valentínus? Hann er
ekki sá sami Valentínus, sem fyrir tveim árum síSan.
En jafnvel Þó aS hann hafi minna af galgopaskapnum
og kæruleysis-gletninni en áSur, veit eg samt aS hann
hefir engu tapaS á breytingunni. Sama laSandi lát-
bragSiS hefir hann enn, en liann er stiltari, miklu
nærgætnari, og hann lítur á lífiS yfir höfuS meS
miklu meiri alvörugefni, en eg hafSi nokkurn tíma
búist viS af honum. Valentínus hefir fengiS aS reyna
töluvert, bæSi súrt og sætt. Honum hefir fariS mik-
iS fram í málaraiistinni. f fyrra kom hann stóra
málverkinu sínu á liStasýninguna. ÞaS seldist þar,
en eitthvaS ári seinna komumst viS aS því aS sá, sem
keypti, var einn umboSsmanna Rothwells lávarSar.
Valentinus keypti ýmsa skrautgripi og gimsteina
fyrir myndarverSiS, og gekk nú betur búinn en
nokkru sinni áSur. ViS hlógum aS honum fyrir hé-
gómagirnina, en þótti kannske enn vænna um hann
en áSur eigi aS síSur.
Þetta sama ár seldi hann aSra mynd og væntum
viS nú aS Valentínus væri á góSum vegi til aS verSa
frægur maSur.
Þetta var nú alt gott og blessaS, en nú fór hann
lika aS sjá svörtu hliSina á lífinit.
Þó aS eg gerSi alt sem eg gat til aS andmæla ó-
hróSrinum um frú Estmere, þá var þaS nú orSin ó-
tvíræS trú manna, aS Chesham væri faSir Valentínus-
ar. Kunningjar okkar þóttust vissir um þetta- Jafn-
vel Victor vinur okkar ypti aS eins öxlum þegar eg
reyndi til aS telja honum trú um hiS gagnstæSa.
Honum stóS reyndar alveg á sama um hver faSir Val-
entínitsar var, en sakir þess aS hann þekti ekki frú
Estmere, fanst honum skröksögurnar ekki svo fjarska
ótrúlegar.
“HeyrSu, Filippus,’’ sagSi hann, “eitt er okkur
báSum fullkunnugt. MaSurinn og konan eru skilin.
Sir Laurence skaut á Chesham, og þó aS Chesham
væri sá óþokki aS fara aS breiSa Þetta út, þá er þó
liklegt aS þetta sé satt.”
ÞaS dttgSi lítiS þó aS eg álasaSi honum fyrir þaS
aS halda sííku fram. Hann var vinur Valentínusar og
sagSi því ekkert frekar, en hann ypti öxlum aS því,
er eg færSi frúnni til afsökunar.
ASrir höfSu svipaðar skoSanir á þessu ains og
Victor. Þessa fáu daga, sem Chesham var í London,
sá eg aS kunningjar okkar fóru strax aS líta hver til
annars íbyggnir, og stungu saman nefjum þegar Val-
entínus kont inn í klúbbinn þar sem Chesham var fyr-
ir. Valentíntts var of stór ttpp á sig til aS forSast aS
konta þar þó aS hann vissi aS Chesham væri þar fyr-
ir. Eg heyrSi meira aS segja einu sinni einhverja
v*ra aS glósa ttm þaS þar inni, hve dæmalaust Val-
entínus og kafteinninn gætu veriS líkir.
' En voru l>eir líkir? Þeir voru báSir ljós-
hærSir. Chesbam var skyldttr frú Estmere, eins og
áSur er á víkiS og var því ekki aS undra þó hægt
væri aS sjá ættarmót á þeim, en þó hygg eg aS enginn
hefSi tekiS eftir því ættarmóti nema vegna þess aS
svo stóS á, sem sagt hefir veriS.
Valentinusi gramdiflt aS heyra lygina, sem Ches-
ham hafSi ItoriS út. En hvaS gat hann gert? Hann
var bundinn í báSa skó. Þó aS ha«n færi aS kalla
Chesham til reikningssUapar fyrir þetta mundi þaS
eigi verSa til annars en aS ýfa ttpp gamla hneyksliS,
og sverta móSur hans ena meir en áSur í augum al-
mennings. Hann varS að þegja og þola óhróSurinn.
\’iS engan nema mig hafSi hann orS á þessu.
Eg vissi ve! aS meS þessu var Chesham aS hefna
sín fyrir höggiS, sem Valentínus hafSi slegiS hann—j
og liamt vonaoist eftir aS þessi hefnd yrSi Valentín-
ttsi svo minnisstæS aS hann gleymdi henni ekki meS-
an hann IifSi.
Um þetta leyti varS Valentínus ástfanginn.
Hann, maSurinn, sem svo einstaklega kæruleysislega
hafSi gefiS mér Claudínu eftir, varS nú svo ónota-
lega fyrir örvum ástarguSsins aS hann barst engu
betur af en eg. Stúlkan, sent hann unni, var flest-
ttm öSrum fegri. Eg undantek auSvitaS Claudinu.
Hún var af góSum ættum. EfnaSur var faSir henn-
ar ekki en fann töluvert til sín. Samt sem áSur fékk
Valentínus samþykki hans, og kunngerSi vinum sín-
um þessi æskilegu úrslit. En þaS var stutt ánægja.
Nokkrunt vikttm eftir aS Moberley, væntanlegur
tengdafaSir Valentínusar, hafSi gefiS samþykki sitt
til ráSahagsins, ritaSi ltann Valentínusi bréf og tjáSi
hontim, aS óvæntar sorglegar fregnir, er sér hefðu
borist til eyrna þá fyrir skemstu, væru þess valdandi
aS hann yrSi aS neita honum ttm dóttur sína, og fyr-
irbjóSa honum aS koma inn fyrir dyr á sínum hús-
um.
Valentínus grófst auSvitaS eftir því, hvers kon-
ar fregnir þetta væru, og var honum sagt, aS þaS
væri óvissan um faSerni hans sem þessu ylli, og
þess vegna hefSi Moberley snúist svona httgur. I
fyrstu féll Valentínusi þetta mjög þungt, og þó aS
Miss Moberley héti honum ævarandi trygSum, vissi
ltann aS faSir hennar mundi ráSa mannsefninu henn-
ar en hún ekki. /
Valentínus skýrSi mér frá þessum ömurlegu úr-
slitum, og eg vissi strax aS Þau voru Chesham aS
kenna. Mér var þaS fullkunnugt áSur en pósturinn
færSi V'alentínusi svolátandi bréf:
“Þó aS sonurinn slái föSur sinn kinnliest, ætti
hann samt að ráSgast viS hann áSur <& hann staS-
festir ráS sitt og kvongast.”
ÞaS brá fyrir einkennilegum glampa í augum
Valentínusar þegar hann rétti mér þetta bréf.
Skömmu eftir aS honum barst bréfiS, fór hann aS
leita aS óvini sínttm, og varS þess þá vísari, aS ltann
var farinn burt af Englandi.
“Eg skal veita honum eftirför og drepa hann,”’
sagSi Valentínus. “Þá dettur óhróSurinn niSur.”
Eg mátti neyta allra bragSa til aS hafa hann of-
an af þessu. Eg sárbændi hann, móSur hans vegna,
aS hætta viS þetta, sýndi honum fram á hve heimsku-
legt væri fyrir hann aS fara aS heyja einvíg viS
þenna mann, og benti honum á, aS þaS yrSi aS eins
til þess aS gera ilt verra. Loksins lét hann undan
nauSugur þó og sárhryggur-
Ekki gat hann um þaS viS móSur sína meS einu’
orSi, hvers vegna ekkert varS úr þessu hjónabandi
hans, sem virtist svo einkar æskilegt. Hann duldi
harma sína, jafnvel fyrir henni. Eg einn vissi hve
sárt honurn sveiS þetta. Eg vissi hvers vegna hann
var svo hnugginn.
Þegar hann átti tal viS aðra og stundum þegar
viS vorum saman brá sámt fyrir gamla fjörinu og
glaSværSinni hjá honum. ÞaS var aS líkindum rétt
lýsing Claudínu á honum. Hún hafSi sagt aS hann
væri kærulaus og þess vegna festi sorgin eigi djúp-
ar rætur í huga hans.
Nú hygg eg mig vera búinn aS skýra frá hektu
viBburSum átján mánuSina síSustu og held eg því á-
fram sögunni og skýri frá þvi sem næst gerSist.
Dag einn í JúlimánuSi þegar svo var heitt aS
steinlögSu strætunum i Lundúnum lá viS aS roSna,
og Þeim sem voru á ferS umi þau aS örmagnast af
svækjunni, og þeir litu illu auga á múrsteina og
kalkblönduna, sem stirndi á, þá var þaS aS viS Val-
entínus vorum aS leita okkur aS svöhwn bletti.baiMi-
syngjandi þessum feikna hita.
“Eg umber þetta ekki^engur,” sagSi Valentinus.
“Nú er eftir engu aS biSa. Hitinn er orSinn óþol-
andi. Eg fer aS hafa mig að sjónum á morgun.”
En nú vildi svo til aS hugur minn hafSi þá um
stund hvarflaS til bernksustöSvanna, og snintkt eg
þess er eg sat í svölum hellisskúta á Devon-strönd-
inni og var aS horfa á sírísandi grænu bylgjurnar,
er ultu aS sandi og brotnuSu hvítfyssandi rétt viS
tærnar á siér. Svo mundi eg þá Ií-ka eftir hallfleyttri
dökkmórauSri sandöldu, nokkur hundruS skref frá
skútanum. Ofan eftir þeirri sandöldu hafBi eg
margsinnis hlaupiS og fram af mararbakkanum í
svalan og hressandi sjóinn. Mér fanst nærri því aS
sömu sársnörpu stingirnir af kalda vatninu f»ru nú
í gegnum mig, og ósegjanleg löngun til aS komast
burt úr borginni og hitanum greip ntg eins og valen-
tínus.
Eg svaraSi Valentínusi þannig, aS eg skýrSi
lionum frá því sem eg hafSi veriS aS hugsa um, og
félst á uppástungu harvs um að fara burt úr borginni.
Eg var reiSubúinn aS fara með honum. En hvert
áttum viS að fara? Mér duttu ýmsir staSir í hug, en
var ekki ánægSur meB neinn þeirra- Á sumum þeirra
var of mikill erill, á sumum þeirra of dauft og leiS-
inlegt. En Valentínus sagSist endilega vilja fara að
einhverri fallegri strönd þar sem hann gæti gert upp-
drætti.
“Þá verBurSu aS fara til Cornwall eöa Devon,”
sagSi eg.
“Já, því ekki það?” hrópaSi Valentínus. “Mér
dettur eitt í hug. ViS skulum fara til feSraheim-
kynna þinna, skoSa bernskustöSvar þínar, stöðvarn-
ar þær, sem þú dvaldir þegar óSardísin leitaSi fyrst
á fund þinn, og þú fórst fyrst að yrkja um máfana,
eins og sum skáldin okkar hafa áSur gert.”
“Eg er hræddur um aS þér leiðist Þar, Valen-
tínus.”
“Veistu til aS mér hafi nokkurn tíma leiðst?
SkrifaSu—símaSu—segSu að við komum á morgun
eða hinn daginn.”
Honum var fylsta alvara, og meS því líka aS
mig langaöi sjálfan hálft í hvoru til aS sjá gamla
heimkynniS mitt, lét eg þetta eftir honum. Svo fór-
um viS þangaS þó aö afskekt væri, og skemtum okk-
ur þar í tíu daga, eins og viS gátum bezt.
Þar höfSu litlar breytingar oröið á. Sama
vinnufólkiS var þar og áSur. Fiskimennirnir bjuggu
í sömu kofunum, sem fyr, umhverfis víkina. Eg
kunni vel við mig í kofunum þeirra, en þó ekki sízt
í gamla herberginu mínu heima. ÞaSan, sem eg
hafSi svo oft rnænt út um guggann út á hafiS siblas-
andi viS manni en síbreytilegt þó.
Eitt skorti þó á. Án þess var heimilið mitt ekki
sjálfu sér líkt—ekkert heimili eiginlega fyrir mig.—
FöSur minn vantaöi þar. Mér fanst eitthvaö svo ó-
eðlilega tómlegt að líta inn í bókaherbergiS, og sjá
hann þar ekki í sveigbakaSa stólnum álútan yfir
borðinu, sem vanalega lá viS að bogna af bóka-
þunganum. sem hvíldi á því. Mér fanst hálf óviS-
feldiS aS setjast aS matborðinu þegar sæt-
ið hans var autt—óviðfeldið að heyra hann ekki
leika á hljóSfæriö í rökkrunum eins og vant var- Hí-
býlin mintu svo á hann öllsömul að mér fanst eg
hreint ekki vera heima þegar eg sá hann þar hvergi.
Engu aS síður skemtum viS Valentínus okkur dá-
vel. Hann fann þar staö, sem honum leist vel á til
aS mála, og sat þar stundum saman viS uppdrátta-
gerS. Eg sat eSa lá oft þar viS hliSina á hotium,
lesandi eSa rabbandi, og stundum vorum viS aö róa
og veiöa fisk. Gamli báturinn minn var kominn veg
allrar veraldar, en viS fengum annan stærri frá Ilfra-
combe, og eg fékk þá færi á aS sýna gömlu kunningj-
um mínum, fiskimönnunum, aS Master Filippus haföi
alls ekki fariS aftur í sjómenskunni þessi ár, sem
hann hafSi dvalið í Lundúnaborg.
Valentinus varS aldavinur allra þar á fyrsta degi.
Gamla ráðskonan okkar, sem var allra alúSlegasta
manneskja, sagSi honum æfisögu sína, alt til þess hún
misti manninn sinn í sjóinn. SömuleiSis fræddi hún
hann um æskuár mín. Eg heyrSi ÞaS alt út um
glugga, því aS eg sat í garSinum rétt fyrir utan og
var aS gera aS færinu mínu. Eg ætla ekki að rita þaö
hér, þvt aS mér var borin miklu betur sagan, en eg
átti skiliS. Gamla konan talaði meS hljómþýðu Dev-
onshire mállýzkunni, og þegar hún þagnaSi gægðist
eg inn um gluggann, og sá þá gestinn okkar sitja á
járnborði Mrs. Lee, en viS hliöina á honum stóB full-
ur diskur af jarSarberjum, og ánægjusviparinn skein
út úr andlitinu á Valentínusi þarna þar sem hann sat
og var aS hlutsa á frægðarverk mín frá æskuárum.
Kringluleita Devonshire-eldabttskan okkar starði á
hann meS opinn munninn, rétt eins og vinur minn væri
skrautlegur fugl frá heitu löndunum, sem flækst hefði
til þessa afskekta staSar af einhverri tilviljun. Gamli
óþjáli garSyrkjttmaSurinn, sem.eg hafSi oft gengiB
hræddur fyrir í fyrri daga, stakk rekunni sinni ofan í
moldina og steréí á Valentinus steinþegjandi, þegar
hann var að lesa alla vænstu ávextina af trjánum í
garðinum, enda þótt gamli maöurinn vissi aS mest-
öllum þeim feng yröi útbýtt milli hörhærSu stráka- og
stelpuanganna fiskimannanna, er komu ófeimnir
þjótandi til Valentinusar hve nær sem hann kallaSi á
þá. s *
Svona liSu dagapiir þangaS til viS fórum aS tata
um aS snúa aftur til borgarinnar, og viS höfðum eig-
inlega fastráðiS að fara daginn eftir aS faér var komiS
sögunni.
Valentinus var aS enda viS uppdráttinn af mynd-
inni sinni—þaS var mynd af dcfkkrauSum mýrarjaSri
—og eg var úti á höfninni aS sigla í siöasta sinni, því
aS bátinn átti aS senda burt daginn eftir. Þegar eg
var búinn að sigla nægju mína, stýrSi eg í land og fór
neim. Valentínus var þá ekki kominn, svo aS eg fór
að svipast eftir honum. ViS gátum ekki *farkt á mis,
þvi aS aö eins einn vegur Sá frá mýrlendinu yfir til
Torwoods. Eg relcaSi áfram eftir þeirri götu
þangaS til eg gat séS hana á enda yfir aS mýrinni-
En þaS var einhver leti í mér, svo aS eg lagSist niSur
á angandi grængresiö og ætlaði að bíSa þar þangaS
til Valentínus kæmi. “Þarna kemur hann þá loks-
ins”, sagði eg viS sjálfan mig, þegar eg 96 mann koma
og beygja yfir á götuna, sem lá frá mýrinni og heim.
En strax þegar hann færöist nær sá eg aS þaS var
ekki Valentínus. ÞaS var eldri maSur, en svo likur
Valentínusi á vöxt aS auSvelt var aS villast á þeim í
nokkurri fjarlægp. Hver skyldi þaS geta veriS, sem
ætlar hingaS ? hugsaSi eg meS mér og spratt á fætur,
brá hönd fyrir augu og horföi ofan eftir götunni. Eg
ætlaði varla að trúa minum eigin augum, og horfSi t
sífellu á manninn. Hann smáfærSist nær, unz eg va-r
fuHviss um, aS mér gat ekki missýnst. Þá tók eg
undir mig stökk og hljóp eins hart og eg komst á
móti gestinum, og eg blygðast mín ekkert að segja frá
þvi, aS tárin stóSu í augunum á mér, eins og eg hefSi
veriS tólf ára piltur, þegar eg faðmaði fc.Sur minn aS
»nér og bauS hann velkominn hálfstamaadi af fögn-
uCi.
l