Lögberg - 26.12.1907, Blaðsíða 6

LOGBERG, FiMTUDAGlJSN 26 DESEMBER 1907
LÍFS EÐA LIÐINN
EFTIR
HUGH CONiVAY.
XXVIII. KAPITULI.
Á heimleiöinni til Englands vart5 okkur skraf-
drjúgt um Þaö, hvert Sir Laurence mundi fara, hvar
viC ættum aö leita aö honum, og hvar liklegast væri
at5 viö fyndum hann. Rothwell, sem ætíö var frem-
ur bjartsýnn, hughreysti mig, og kvaö enga ástæöu
til aö vera órólegur. Hann bjóst viö aö faöir minn
færi undir eins til Mr. Grace og spyröist fyrir um
hvar frú Estmere væri, og aö Þegar viö sæum hann
næst, Þá mundum viö komast aö raun um aö hann
heföi beöiö hana fyrirgefningar og fengiö Þá bæn
veitta. Eg dró Þettá nokkuö x efa, en reyndi Þó aö
trúa Því, Þrátt fyrir Þaö, Þó faöir minn heföi komiö
fram hefnd sinni í Monako, meö Þeim hætti, aö helzt
leit út fyrir aö ekkert gengi aö honum, Þá gat eg ekki
aö Því gert, aö mér fanst endilega aö hann mundi
ekki hafa veriö ánægöur meö sjálfum sér Þegar hann
vann verkiö. Fegar eg hugleiddi Þetta ömurlega ein-
víg um nóttina, hve kæruleysislega hann haföi horfst
í augu viö dauöann, hvernig hann haföi Þotiö burtu
af vígvellinum, Þegar hann Þóttist vera viss um að
hafa komið Því í verk sem hann ætlaöi sér, a$ hann
sinti jafnvel ekki um aö gæta aö Þvi hvort mótstöðu-
maöur hans var dauöur eöa ekki, og heldur ekki um
það aö tryggja sér á nokkurn hátt aö hann yröi ekki
ákæröur um morö — alt Þetta segi eg virtist mér
benda til Þess, aö hann heföi Þá ekki verið fyllilega
með sjálfum sér, og gæti Því ekki boriö ábyrgð a Þvi,
sem hann haföi gert.
Rothwell var mér ekki samdóma um Þetta. Hann
Þóttist mundi hafa fariö nákvæmlega eins aö, ef hann
heföi veriö í sporum fööur míns. Réttlætinu, Því
refsandi réttlæti, var fullnægt. Hér á eftir mundi
fylgja sameining hjónanna aftur og hamingjusamir
dagar.
Viö uröum ásáttir um Þaö, aö viö skyldum enn
einu sinni fara á fund Mr. Grace, Þegar viö kæmum
til Lundún.a Ef hann væri einskis vísari, Þá ætluöum
viö aö símrita Mrs. Lee. Ef faöir minn heföi ekki
komiö Þar, Þá ætluöum viö aö leita hans heima hjá
móöur minni, Því aö hann heföi hæglega getaö kom-
ist aö Því hvar hún ætti heima.
Viö fórum til Mr. Grace. Hann haföi hvorki
séö eöa heyrt neitt um skjólstæöing sinn. Vi§ sím-j
rituöum Mrs. Lee, en meö Því aö viö mundum Þurfa
aö biöa margar klukkustundir eftir svari frá Tor-
wood, sem var svo afskekt, símrituöum viö fru Est-
mere líka, en létum Þó á engum nýungum bera í sím-
skeytinu. Við spuröum að eins um Þhvort ekkert
óvænt heföi komiö Þar fyrir. Svar frá frúnni kom
aftur um hæl svo hljóöandi: “Ekkert; mér líöur
mjög vel”. Þá Þótumst viö vissir um aö Sir Laur-
ence heföi ekki komið á fu-nd hennar.
Aftur seinna um daginn hittum viö Mr. Grace.
Meöan viö dvöldum hjá honum fékk hann símskeyti.
Þaö var frá ráösmanni Estmere-slotsins og var á
Þe=sa leiö: “Sir L. er kominn aftur. Hann er á
sumarhústaö sínum Dower, mjög veikur og undar-
legur.” u
“Viö löeöum á staö norður meö fyrstu járrt-j
hrautanlest. .*öur en viö fórum lögðum viö drög
fvrir. pö Mr. Grace kæmi noröur á eftir okkur næstai
da<r, pf á hyrFi aö ha'da. og virtist okkur faöir minn
vera svo veikur aö læknis Þyrfti meö, Þá átti Mr.
Grare aö Wna meö hann meö sér.
Viö ÞuUf’m aö aka margar mílur frá næstu
íárnb~auta-'töð til Dower. Viö komum Þangað í
d"eun. Eólkiö var hó komiö á fætur Þar og ráösmaö-
tir'nn t^k á móti okkur.
rtann Þekt’ Rotkwe11 lávarð frá fvrri tíö, og
v,errar hann Þevröí hver eo- var, 1ét hann gleöi sína í
Vó*i ví;r Því aö eg væri Þá loksins kominn til feöra-
'’dr'h'ntia minna.
V'ö átf"m e'^ki lanot tal viö hann. Eg var of
Þr—^^11" "m s'úkle’k fööur míns ti1 Þess aö ee eyddi [
'Jnntni*" t’rna ; k"rt"?sis*‘e'v1,ir osr aö taka a moti arn-|
-Ko-öckn- n<r ^sk-’öi aö fá aö heyra hvernig fööur1
Pnvne "er'ir heat skvrt frá Því,” sagöi
'rd-',cmn^'-ri"n “E<r cka1 ka11a á hana.”
Mrs. Pavne krm til okkar aö vörmu spori. Vafa-|
'aust hef'r ráö<-maöurinn sagt henni hverjir gest-l
irnir voru og má‘ti glögt sjá hve mjög hún undraðist
aö e«r sky’di wra eldri sonur Sir Laurence.
Hún var skynsöm kona og lét Það biöa aö graf-
ast frekar eftir Því. Hún sagði okkur í fám oröum
hvaö gerst haföi.
Sir Laurence hafði komiö einn til Estmere-slotsins.
Þó aö mörg ár væru liðin frá . Því að Mrs. Payne
haföi séö hann, Þá Þekti hún hann undir eins. Hann
geröi enga grein fyrir Þessari óvæntu komu sinni
Þangað. Hún sagöi aö hann hefði reikað inn í slot-
ið eins og í draumi og beint inn í svefnherbergi
konu sinnar, og Þegar hann heföi séð aö öll húsgögn
Þar inni voru hjúpuð ábreiðum, Þá heföi hann snúið
sér að henni og spurt hana hvort frú Estmere
væri ekki heima í slotinu.
Mrs. Payne kvaðst hafa veriö hálfhrædd aö
svara Þessu, en loksins sagt Þó aö frú Estmere væri
ekki heima.
“Þá er hún í sumarbústaðnum í Dower,” sagöi
Sir Laurence. “Eg skal strax fara Þangað. Skipið
aö söðla hest minn.”
Konuauminginn vissi naumast hverju svara
skyldi. Hún stóö kyr í sömu sporum og staröi á Sir
Laurence eins og hann væri vofa.
“Eg krefst Þess atý’ skipun minni sé'hlýtt,” sagöi
Sir Laurence hastur. “Eg krefst Þess, og Þaö und-
ir eins, eg hefi mjög tæpan tíma.”
Hún hraöaöi sér á burtu og ráögaðist um viö
J mann sinn. Þau voru. bæöi skelkuð mjög, en vildu
Þó gjarnan hlýðnast húsbónda sínum. En einmitt
Þann dag haföi nú viljað svo til, aö bóndi nokkur sem
j heima átti Þar í nágrenninu, hafði komið ríöandi til
[ Þorpsins, og meö Því aö hann sá í skildinginn haföi
j hann fengið leyfi hjá Mr. Payne til aö setja hest sinn
inn í eitt hesthúsið á Estmere-slotinu. John, Payne
Þóttist mundi mega leyfa sér Þegar svona stóð á, að
taka Þenna hest. Hann lagði Þvx á hann, teymdi
hann aö dyrunum og hélt í ístaðið fyrir Sir Laurence.
Sir Laurence stökk á bak og hleypti burt, og skyldi
viö Þau Mrs. Payne og mann hennar alveg höggdofa
af undrun.
Þeim var Þetta atferli öldungis óskiljanlegt, en
eitthvaö uröu Þau aö gera. Húsbóndi Þeirra var nú
kominn aftur heim, en Þeysti strax á staö til Dower,
Þar sem engu vistlegra var en á Estmere-slotinu, Því
Þar voru engir nema gömul hjón ein er áttu aö sjá um
Þenna bústaö. Þau Paynehjónin brugöu Þegar viö
og sögöu ráðsmanninum frá Þessum undarlega at-
burði, sem fyrir haföi komið. Ráösmaöurirm átti
heima Þar í grendinni, og varö strax hræddur um aö
tapast heföi bréf eöa símskeyti frá húsbóndanum.
Honum var ómögulegt aö trúa Því, aö koma Sir
Laurence mundi veröa meö svo óvæntu móti, eftir aö
hann hefði verið í burtu um svo mörg ár. 3>au voru
lengi aö sannfæra hann um Það Payne-hjónin, aö
svo væri sem Þau segöu. Ráösmaöurinn haföi aldrei
séð Sir Laurence, Því aö hann haföi fengiö stööu
sína Þarna eftir aö Þau skildu Sir Laurence og kona
hans. Payne-hjónin aftur á móti Þektu Sir Laurence
og voru ajveg viss um aö Þaö var hann, og enginn
annar, sem komið haföi. Þau héldu Því fram, aö
Mr. Black mætti til að gera eitthvað í Þessu. Þá fór
hann að ranka viö sér, og afréö aö gera nú alt sem
hann gæti fyrir húsbónda sinn. Þaö stóð ekki lengi
á Því aö hann fengi hesti beitt fyrir vagn sinn, og
aö Því búnu lagöi hann á staö meö Mrs. Payne og
einum vinnumanni sínum til Dower.
Sir Laurence var Þá kominn Þangaö fyrir nokkru,
og haföi gert Þau dauöhrædd gömlu hjónin, sem
voru Þar. Hann haföi litast Þar um litiö eitt og svo
skipaö aö ræsta hibýlin og prýöa Þau á allar lundir
eins og hann heföi Þar fjölda verkamanna á aö
skipa. Siöan hafði hann farið eitthvaö burtu fót-
gangandi og var búist viö að hann væri aö skoöa
Þessa landeign sína.
Þá féll Þeim allur ketill í eld, Mr. Black og
Mrs. Payne og vinnumanninum. En sjálfsagt var
Þó aö hlýöa húsbóndanum. Kvenfólkiö fór aö Þrífa
til í húsinu í mestu ósköpum, og eftir litla stund var
búið aö taka svo til í einni stofunni aö hún var oröin
vistleg. Einnig var fariö aö búa til miðdegisverð.
Meðan á Þessu stóö haföi Mr. Black farið aö leita aö
Sir Laurence. Hann hitti Sir Laurence og sagöi
lior.um hver hann væri, en fékk Þær viötökur, aö hann
sá Þann kost vænstan aö snúa aftur heim til húss-
ins, og beið Þar alveg ráöalaus. Sir Laurence haföi
sagt honum aö hann skyldi láta sig í friöi, en hugsa
betur um sín eigin verk. . Þetta taldi Mr. Black
merki Þess aö heimkoma Sir Laurence, sem menn
liöfðu Þráö svo lengi mundi veröa sér til lítillar ham-
iugju.
Loksins kom Sir Laurence heim og spuröi ofur-
rólega hvort miðdegismaturinn væri tilbúinn. Mrs.
Payne bar fram Þá fáu rétti, sem til voru, með hálf-
um huga. Sir Laurence hleypti brúnum. “Komiö
meö disk og borðbúnað handa einum til,” sagöi hann;
“frú Estmere kemur bráöum. Er hún ekki komin
enn Þá?”
Mrs. Payne skildi við hann og beið Þess, sem
aö höndum bæri. Margt Þurfti enn aö gera. Þ.að
var auðvitaö aö Sir Laurence mundi veröa Þar um
nóttina. Svefnherbergi Þurfti Því aö hafa til reiðu
handa honum og Það var ekkert áhlaupaverk í húsi,
sem eigi hafði veriö búið í i tuttugu ár.
Hvað eftir annaö heyröu Þau aö Sir Laurence
fór út úr herbergi sínu og sáu aö hann fór aö útidyr-
unum og horföi út á akbrautina. Stundum fór hann
út aö girðingarhliðinu eins og hann ætti von á aö
einhver kæmi eftir Þjóöveginum. Mrs. Payne laum-
aöist að dyrunum á herbergi hans og hlustaöi ; og
henni heyrðist ekki betur en aö hann væri að tala
við sjálfan sig. Hún varö hrædd og -ásetti sér aö
gera sér erindi inn til hans og taka matinn af borö-
inu. Hún opnaði hurðina og sá strax aö ekki haföi
verið hreyft viö neinu á boröinu. En Sir Laur-
ence stóö á miöju gólfi og staröi i kringum sig æöis-
lega, og teygði út hendurnar og kallaöi á konu sína.
Þaö var auöséð, aö hann var ekki meö sjálfum
sér. Nú var ekki um annað aö gera, en að koma
honum í rúmið og ná i lækni. Hvorugt gekk greiö-
lega. Eftir aö hann var kominn í sæng sína varð
Mr. Black aö leggja á staö á hesti sirxum slitupp-
gefnum og aka margar mílur eftir lækninum. Þeg-
ar læknirinn loksins kom sagði hann að Sir Laurence
hefði fengið heilabólgu. Enn sem komiö væri
mundi hann ekki í mikilli hættu, Þó aö ýms einkenni
væru á veikinni, sem læknirinn kvaðst ekki kannast
við.
Morguninn eftir haföi Black símritaö Mr.
Grace, en vegna Þess aö til næstu símastöðvar voru
margar milur vegar, fengum viö ekki aö vita hvaö
fyrir haföi komiö fyr en seint um daginn.
Þannig lýsti Mr. Payne heimkomu Sir Laurence.
Báöir urðum viö hræddir við Þessa sögu, og Þegar
eg bar saman veikindi fööur míns nú og hversu
hann haföi hagað sér í Monako, Þá óttaöist eg aö
þeir stórkostlegu atburöir, sem gerst höföu siöustu
dagana, mundu hafa gert Það aö verkum aö hann
misti vitið. Eg vildi strax fara til hans, en Roth-
well hélt aö bezt væri aö ráöfæra sig fyrst viö lækn-
irinn um Það. Læknirinn var ófarinn því hann haföi
lofaö Mr. Black Því aö vera Þar um nóttina.
Sir Laurence var nú orðinn þungt haldinn eftir
því sem hann sagði. Hann haföi hitasótt, en ekki
þó svo mikla aö eölilegt væri rutliö sem á honum
var. Læknirinn sagöist engu illu vilja spá, en
sagðist þó vera hræddur um, aö hann mundi
milssa vitió. Sem stæöi sagöist hann ekki geta
sagt um hvort Þau veikindi yröxx aö eins um stund-
arsakir eöa til langframa. En um þaö eitt Þóttist
hann viss aö sjúklingurinn væri enn eigi í nokkum
hættu staddur. Hann sagöi aö okkur væri óhætt aö
fara inn til hans. Hann heföi ekki nema gott af
því að sjá aö vinir hans væru hjá honum.
Svo fylgdi læknirinn okkur inn til fööur míns.
Hann lá þar meö opin augun; Þau voru starandi og
flóttaleg. Hann leit til okkar þegar viö komum inn,
en þaö var eins og hann tæki naumast eftir mér,
en staröi þeim mun meira á Rothwell lávarö. Þeg-
ar þessi gamli vinur hans kom til hans reis hann
upp í rúminu og rétti hendurnar á móti honum.
“Frank! Frank!” hrópaöi hann, “er hún héma?
Kom hún meö þér?”
“Hún er ekki komin enn þá, en hún kemur
bráðum,” svaraði Rothwell.
“Bráöum! Hvenær verður Þaö bráöum? Hvers-
vegna hamlið Þiö Því aö hún komi til mín? Mar-
grét! Elskan mín! Elsku konan mín! Komdu
áöur en það verður um seinan!”
Hann hné aftur á bak og haföi þessi orö upp
hvað eftir annaö.
“Elskan mín! Elsku konan min! Komdu til
mín!”
Eg gekk aö rúminu og tók í höndina á honum.
“Faðir minn! Þekkiröu mig?“ spurði eg.
“Já, eg Þekki þig, þú ert eldri sonur minn, en
Þú hefir veriö hjá mér öll sorgarárin ömurlegu. Nú
kæri eg mig ekki um son minn. Eg vil nú fá að sjá
konuna mína elskulegu! Það er grimmilega gert.
Hvers vegna hefir hún verið skilin frá mér? Æ,,
elskan mín, dagarnir hafa oröið mér svo langir, svo
ógurlega langir. Komdu!”
‘Röddin lækkaöi og hann rétti fram báöar hend-
urnar biðjandi.
“Komdu!” hvislaöi hann óumræöilega blítt og
innilega.
“Hann hvorki man eöa hefir neina meövitund
um þaö sem gerst hefir undanfarna daga,” sagði
Rothwell lágt. “Þér verðið aö fara og sækja móö-
ur yðar.”
“Haldið þér að hún vilji koma.” spuröi eg, þeg-
ar eg mintist hinna mörgu ára sem hún hefði orðið
að bera óvirðing manna, útskúfuð af eiginmanni
sínum.
“Farið á fund hennar og segiö henni, hvernig
þér skylduö viö hann, og aö hann liggi hér veikur
og sé að kalla á hana í sífellu. Þá er eg viss um
að hún kemur. Aixnars er hún ekki sú kona, sem eg
hefi hugsaö hana vera.”
“Hvaö eruð þiö aö hvíslast á um?” hrópaöi
faðir minn. “Frank, þú ótryggi vinur! Hefir þú
fariö burt meö hana? Hvar hefir þú falið hana?
Þú elskaðir hana einu sinni. Þú sagöir mér þaö
aldrei, en eg vissi þaö samt. Skilaöu mér henni aft-
ur—skilaðu mér aftur konunni minni.”
Rothwell gekk til hans og lagöi hönd sína á öxl
hans.
“Filippus ætlar nú aö sækja hana. Vertu þol-
inmóöur!”
“Hver er Filippus? Láttu son minn fara—
eldri son minn, hann Laurence, sem með þér er. Eg
á annan son, en hann er of ungur. Sendu Laurence
eftir lienni!”
“Eg skal láta hann leggja á staö undir eins, ef
Þú lofar mér Þvi aö bíöa rólegur og þolinmóöur.”
“Hefi cg ekki verið Þolinmóöur og beöiö í
rnörg ár, mörg raunaár. Nú er þolinmæði mín á
þrotum. Margrét, elsku konan mín! aumkvastu nú
yfir mig og komdu!”
Hann fór nú sjáanlega að veröa mjög æstur, en
Rothwell tókst að sefa hann með því að endurtaka
loforð sitt.
“Farið þér strax á stað, Laurence,” sagði hann
og sneri sér að mér.
Eg Þrýsti að hönd fööur míns, kysti hann á
ennið og fór svo út úr herberginu. Rétt á eftir mér
Rothwell lávarður þaöan.
"Leggið yður út af ofurlitla stund,” sagði haxm
“látið svo aka yður á jámbrautarstöðina í fyrramál-
ið og náið í fyrstu lest sem fer. Eg sé yður ekld
aftur áður en Þér leggiö á staö; eg verö að vera yf-
ir fööur yðar.”
“Lofið mér að vaka hjá honum í nótt með yö-
ur.”
“Nei, það geri eg ekki. Þegar hann er oröinn
fulltrúa um það að Þér séuð farinn, Þá mun eg geta
haft hann rólegan. Segiö móöur yöar frá öllu, og
komið ekki aftur nema hún sé með yður. Ef hún
getur farið strax, þá ættuö Þið að geta náö hingaö
annað kveld.”
Mig langaöi til aö geta séö fööur minn aftur
áður en eg legði á staö, en Rothwell aftók þaö meö
öllu, en hann lofaði að láta mig vita strax í fyrra-
rnálið hvernig honum liði.
Þegar að því kom að eg legði á staö, var mér
sagt aö hann væri ekki lakari, og varö eg feginn að
heyra það. Hann var alt af rólegur þegar Roth-
well var hjá honum. Eg lagði þá af staö vongóöur
um að föður mínum mundi batna, og átti nu fyrir
höndum að segja frú Estmere, móður minni alt,
sem gerst hafði.
Hún dvaldi Þá í Dorsetshire, var þar á kynnis-
ferð hjá gamalli vinkonu sinni. Eg vissi um heim-
ilið og nafn vinkonunnar, en eg var óviss um hvaöa
leið var skemst þangað. Og nú vildi svo til aö eg
fór ekki skemstu leiðina, annað hvort af mínum eig-
in klaufaskap eða þá að mér var sagt rangt til veg-
ar, svo að klukkan tíu um kveldið varð eg þess var
að eg átti eftir aö fara tólf mílur til ákvörðunar-
staðarins. Meö töluverðum erfiðismunum tókst
mér að ná í keyrslu, en hesturinn var þreyttur og
vegurinn ógreiður. Það var komið undir miðnætti
Þegar eg kom að dyrunum á húsinu sem móðir mín
var í.
Þar voru allir þá háttaðir, en eg gat samt ekki
dregið að koma fram erindi mínu, og nú var eng-
inu tími til að sinna hæversku reglum; eg hefði
sjálfs mins vegna heldur eigi getað dregið Það til
nxorguns að sjá móður mína, og segja henni hver
eg væri. Eg haföi ákafan hjartslátt Þegar eg
hringdi dyrabjöllunni og beið þess að gengið væri
til huröar. Innan skams heyrði eg lykli snúiö í
skránni og huröin var opnuð lítið eitt. Karlmans-
rödd spuröi hvað eg vildi. Eg sagöi að eg yröi aö
fá að tala viö frú Estmere undir eins um afaráríö-
andi mál. Þá var hurðin loksins opnuð og mér leyft
að koma inn, eftir aö maðurinn var búinn að spyrja
mig ítarlega um hagi mína.
Þessi syfjaði hálfklæddi vinnumaður vísaöi
mér inn í herbergi eitt, og þegar hann var búinn að
kveikja þar ljós hjá mér fór hann að kalla á frú
Estmere. Eg sat kyr og var að hugsa um hvaö
næst mundi gerast. Hún kom undir eins, og haföi
klætt sig í fallegan víðan kjól. Silfurlitaöa hárið
var óhulið. Svipur hennar var enn skarplegri en
vanalega vegna kviðans sem var í henni sakir þess-
arar óvæntu heimsóknar; aldrei haföi mér sýnst hún
yndislegri en einmitt nú, þegar eg átti að fara aö
segja henni aö eg væri eldri sonur hennar.