Lögberg - 16.01.1908, Blaðsíða 6

6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 16. JANÚAR 1908.
Framh. frá 3. bls.
og hughreyst mótSur mína meiS því, aB hann heföi
aldrei veriS hraustlegri en nú, á seinni árum.
Eg var ekki vitSstaddur, þegar hann sá Valen-
tinus. En bróbir minn sagbi mér, aö hann heföi
kallab á sig, tekiö innilega í hönd sér og sagst vera
mjög glaSur af a« eiga jafn-ungan og efnilegan son
sem ha'nn væri. Hann kvaö fööur sinn hafa veriS
mjög ástúSlegan viS sig, og hefSi hann sagst sjá
stórum eftir því aS hörmuleg atvik hefSu skiliS þá aS
öllu lokiS milli mín og Mr. Norris, en nú ætlaSi eg aS
giftast frænda mínum, bróSur Valentínusar. Hann
starSi á mig eins og eg væri nýheimt úr helju og tel-
ur þig vera bjargara minn.”
Þau komu rétt strax inn til okkar, herforinginn
og systir hans, og eg var gerSur þeim kunnugur.
ÞaS fór hrollur um mig þegar hann skaut til min
augum í fyrstu og horfSi á mig gegnum nefklípu-
gleraugu auk hinna gleraugnanna “þeirra voSalegu”.
En vegna þess hvaS hann var vingjrnlegur þessi
um svo lángan tíma. En í framtíSinni skyldi ÞaSj gleraugnakongur, þó fór eg aS vona, aS hann mundi
ekki þekkja mig. En Selina Þekti mig aftur. Eg
sá þaS á henni. En ÞaS gerSi ekkert, því aS eg
komst aS Því seinna, aS Claudína hafSi sagt he’nni alt
r eins og þaS var.
Gore herforingi bauS mér til miSdpgisverSar.
ÞaS var dágóSur miSdegisverSur, aS undanskildu því
sárbeiska kryddi, sem var í sumum réttunum. lClér
fanst aS Claudína hefSi átt aS vara mig viS því, svo
aS eg hefSi getaS slept þeim hjá mér. MeSan eg var
aS tæma vatnsflöskuna, spm var viS diskinn minn,
fanst mér aS eigi gæti hjá Því fariS ef eg yrSi aS búa
viS svo beiskan kost um heilt ár, aS eg yrSi jafnskap-
stirSur og harSgeSja sem húsráSandi. Sá maSur,
sem getur setiS viS aS afhýSa rauSan og grænan Cay-
ennepipar meS tönnunum, hann á sér ekki neiníi viS-
reisnar von.
Þegar miSdegisverSi var lokiS, fór herforínginn
aS óska okkur til hamingju. Hann kvaSst hafa þekt
föSur min og sagSi aS sér þætti vænt um aS heyra
aS harín væri nú hættur aS draga sig í hlé, eins og
hann hefSi gert. Þvi næst réS hann mér nokkur heil-
ræSi, sem eg átti aS færa mér í nyt í hjónabandinu,
og vegna^þess aS hann var gamall piparsveinn, mátti
ganga aS þvi vísu aS þau ráS væru ekki lítilsvirSi.
Hann sagSi aS konan væri eins og hermannasveit.
ÞaS yrSi aS stjórna henni meS festú og ljúfmensku.
Henni þyrfti aS stýra, en ekki láta hana gera þaS.
Bænir hennar lítilsháttar ætti aS veita henni, ef þær
kæmu ekki of mikiS í bága viS agann. Ýmislegt, er
ofursta herdeildar fyndust smámunir, gæti herdeild-
inni aftur á móti þótt mjög mikilsvarSandi. Sam-
bandi manns og konu væri líkt háttaS. Þess vegna
ætti maSurinn aS gefa eftir, þegar um smámuni væri
aS ræSa, en sýna staSfestu þegar um mikilvaég atriSi
væri aS tala.
Þetta voru alt tilvalin heilræSi; en Því miSur var
herforinginn kunnur aS þvx aS hafa veriS hinn ó-
eftirgefanlegasti viS hermcnn sína jafnvel i smá-
rnunum.
Eg lét sem eg væri honum mjög þakklátur, og
sú þakklátsemi var engin uppgerS þejjtr hann stakk
upp á því aS viS færum aS finna kvenfólkiS.
“En meSal annara orSa, Mr. Estmere,” ságSi
hann þegar viS stóSum upp, “ySur er býst eg viS full-
kunnugt um þaS, aS Claudina hefir veriS trúlofuS áS-
ur, og þeirri trúlofun er sem betur fer lokiS. Ungi
maSurinn, sem hún var heitbundin, var blásnauSur
æfintýramaSur—heyriS þér ÞaS, æfintýramaSur, segi
eg.”
Eg sagSi honum, aS Claudína hefSi vikiS aS því
viS mig.
ÞaS var ungur maSur móSurlaus, en föSur átti
bætt upp. OrS hans hefSu veriS ljúfmannleg, en 1
viSræSum gætti svo ljóslega yfirburSa hans, aS yngri
íyni hans kom ekki til hugar aS fella neinVi dom yfir
honum þaS, sem viS hafSi boriS. Valentínus bar
hlýtt hugarÞel til hans Þegar hann skyldi viS hann,
en þó var ekki laust viS aS hann furSaSi sig á ýmsu.
“Mér virtist,” sagSi hann, “aS hann annaS hvort
vilji ekki muna eSa geti ekki munaS eftir ýmsu.
En hann er einstaklega ljúfmannlegur, og hann er
sá maSur, sem hver og einn getur veriS. upp meS sér
af aS geta kallaS föSur sinn.”
Eftir aS faSir minn fór aS hressast, og gat veriS
úti viS, þá var enginn hönum handgegnari, aS móSur
minni undanskilinni, en Valentínus. Hún gekk ætíS
á aSra hönd honum, og Valentínus jafnaSarlega á
hina. Mér var nær því bolaS frá. * En eg setti ÞaS
ekki fyrir mig. Eg var hamingjusamari en svo aS
eg væri aS öfuhda neinn.
^aS fór eins og eg hafSi búist viS. Eftir fáeina
daga var Valentínus búinn aS fá mikia ást á föSur
sínum. Þó aS vera kynni aS þeim hafi fundist þeir
helzt til ókunnugir, fyrst í staS, sem eigi var aS furSa,
þá lagaSist ÞaS brátt, og eigi leiS á löngu aS Valen-
tínus feldi sig viS nýja heimiliS, og hann varB svo
handgenginn öllu og öllum þarna, eins og hann hefSi
alist þar upp frá barnæsku. Mér virtist aS varla
hefSi faSir minn getaS fengiS neinn annan mann
hentugri til skemtunar og til kefja forna harma, en
einmitt Valentínus. Eg gat veriS öldungis ugglaus
um föSur minn, þegar þau voru hjá honum móSir
mín og Valentínus.
Rothwell hafSi skiliS viS okkur. Hann fór heim
til sín, til aS bæta þeim Victor og Stanton þaS upp,
hve lengi hann hafSi látiS þá eina. Mér fór líka aS
finnast timi til kominn, aS eg færi aS hans dæmi, og
færi aS hreyfa eitthvaS viS þeim málum er mér voru
hughöldnust, en hafSi þó ekkert sint um í langan
tíma.
Eg hafSi skrifaS Claudínu, og skýrt henni frá
því, hversu vel hefSi raknaS fram úr öllum vandræS-
unum. Eg ætla ekki aS fara aS birta hér bréf mitt
eSa hennar, því aS þetta er ekki ástarsaga eins og eg
hefi áSur skýrt frá. Eg ætla aS eins aS geta þess,
aB hún óskaSi mér svo innilega til hamingju meS
hepni mína og framtíSarhorfur og hrósaSi mér svo
ástúSlega fyrir allan dugnaBinn, aS mig dauSlangaSi
til aS fá aS heyra Þau ummæli aftur af vörum hennar
sjálfrar. MóSir min hafSi ekkert á móti Því aS eg
færi, svo aS eg lagSi á staS undir eins.
Claudína dvaldi í Cheltenham hjá fyrverandi til-
sjóniarmanni sínum, herforingjanum og systur hans.j
Eg brosti í kampinn Þegar eg gekk heim aS húsinuJ
þó aS eg hálfkviSi fyrir því ef herforinginn færi aS iiann einhversstaSar hinu megin á hnettinum; hann
st ira á mig í gegn um gleraugun “voSalegu”. Eg
tók saman i huganum viSeigandi ræSustúf, til afsók-
unar á framkomu minni gagnvart honum þegar viB
fundumst siSast, og vonaSist eg eftir aB gamli her-
nxaSurinn mundi fyrirgefa mér og gleyma viSskiftum
okkar áSur fyrri.
Eg spurSi eftir Miss Neville, og var vísaS inn í
gestasalinn, og kannaSist eg þar viS sama ilminn og
þegar eg kom aS heimsækja herforingjann í fyrra
sinniS. Eftir ofurlitla stund hvíldi Claudína í faSmi
minum.
Eftir aS fyrstu kveSjurnar voru um garS gengn-
ar settumst viS á einn útskorna bombeyska legubekk-
inn herforingjans, og þar var nú bæSi skifst á blíS-
mælum og kossum og ónotum fyrir langa burtuveru.
AS lokum varS eg aS segja alla söguna.
Claudína grét af fögnuSi þegar hún heyrSi aS
frænka hennar væri aftur komin til eiginmanns síns,
og þau væru sátt fullum sáttum. Henni þótti og
cinkar vænt um aS heyra, aS vel færi á meS þeim
Valentínusi og föSur hans. En aS því er mig
snerti sagSi hún: —
“ÞaS stendur ekki á neinu. Eg elskaSi Filippus,
v og því hlýt eg aS elska Laurence Estmere.”
Eg þakkaSi henni ummæli hennar eins og menn
■geta bú:st viB.
“Hvas er Þetta?” sagSj hún. “Eg á vist ekki aS
fá aS sitja lengur á tali viS Þig einan. Þó aS þú sért
f ændi mi m verS eg þó aS senda eftir herforirgjan-
og systur hans, henni Selinu.”
Eg stundi viS. “HvaS á eg aS taka til bragSs?”
“Ekki neitt, nema aS hlýSa á hamingjuóskirnar.
Eg sagSi herforingjanum fyrir skömmu, aS þaS væri
nefndist Norris, Norris frá Devonshire. HafiB þér
nokkurn tíma heyrt getiB um Devonshire Norris?”
“Eigi man eg eftir því.”
“Nei, eg býst ekki viS aS aSrir kannist viS þá
ætt heldur. ÞaS eru til Hampshire og Middlesex-
Norrisar, en Devonshire-Norris hefir aldrei veriS til/
Þegar eg hafSi ekkert á móti þes.su fylgdi hann
mér inn i gestasalinn.
“Eg hefi spurt Mr. Estmere, Selina, um hvort
hann hafi nokkurn tíma heyrt getiS um nokkurn Dev-
onshire-Norris. Hann er mér samdóma um þaS, aS
lxann sé enginn til.”
Honum fanst víst aS Clhudína eiga þetta lítil-
ræSi hjá sér. ViS litum hvort til annars, og eg varS
aS taka á allri stillingu minni til aS skella ekki upp úr.
Eg dvaldi eina viku í Cheltenham. Þar komum
viS Claudína okkur saman um mánuSinn, og svo
seinna um daginn nær brúSkaup okkar skyldi standa.
AS þvi búnu fór eg aftur til Derbyshire.
Eg sá ekki foreldra mína nema rétt í svip. MeS-
an eg var burtu höfSu þau komiS sér saman um, aS
ferSast til útlanda, og vera í burtu tvo eBa þrjá mán-
uSi. Þau ætluSu aS ferSast tvö ein. Valentínus átti
jafnvel ekki aS fá aS verSa Þeim samferSa. En þeg-
ar þau kæmu aftur ætluSu þau aS setjst aS a Est-
mereslotinu.
Eg lét Þau vita *xm hvaS viS Claudína hefSum
komiS okkur saman um. FaSir minn samþykti beiSni
mína því viSvíkjandi, eins og þetta væri mál, sem
hann hefSi fyrir löngu síSan veriS búinn aS ráSa viS
sig. Hann tiltók eitt skilyrSi aS eins, ÞaS, aS viB ^
skyldum búa á Estmere-slotinu. Þó aS eg hefSi
viljaS búa einhversstaSar út af fyrir mig, þá hefSi
mér ekki -komiS til hugar aS hreyfa því, enda sá eg
þaS á móSur minni, aS henni mundi Þykja þaB miSur
og því var ekki um þaS aS ræSa.
Svo lögSu þau á staS í ferSina. Þó aS móS-
ir mín væri hvít fyrir hærum var hún fríS eins og
nýgift kona. Eg sagSi þetta viS hana og þá roSnaSi
hún eins og ung stúlka.
Okkur Valentínusi var faliS aS sjá um, aS alt
væri undirbúiS undir komu þeirra á Estmere-slotinu.
ViS áttum nú marga ánægjudaga á þessu framtíSar-
heimili okkar. ViS skemtum okkur viS aS skoSa
liina ýmsu kjörgripi, sem nú voru settir fram í dags-
ljósiS, og skráSum í þykka bók, sem okkur hafSi
veriS fengin, skápa,- sem fullir voru of fáséSustu
postulínsmunum, kassa fulla af prýSilegum silfur-
gripurn, og mörg hundruS ómetanlegra dýrgripa, er
smekkmenn liSinna alda hver fram af öSruiu höfSu
safnaS. Okkur Valentínusi þótti einstaklega garnan
aS skoSa alla þessa muni, þegar komiS var rneS þá
þaSan sem þeir voru geymdir, eftir skipuir rnanns
nokkurs, sem komiS hafSi frá Eundúnum í' því skyni
aS sjá um frágang skrautmunanna og aS ,hvaS eina
væri sett á sinn staS í skápa og skrauthyllur,
ÞaS var feiknamikiS, sem gera þnrfti á Estmere-
slotinu, til aS koma öllu þar í lag áSur en foreldrar
okkar kæmu heim; en af því aS viS Þurftum ekki aS
horfa í kostnaSinn bjuggumst viS viS aS því yrSi
nokkurn veginn lokiS áSur þau kæmu aftur frá meg-
inlandi Evrópu.
Þau konxu aftur aS tveim mánuSum liSnum, en
voru nokkra daga um kyrt í Lundúnum. Þau komu
til Estmere-slotsins rétt áSur en brúSkaup okkar
Clau dnu stóS.
ÞaS fór fram í mestu kyrS í Cheltenham, og svo
lögSum viS á staS til útlanda, og höfSum rnikla á-
nægju af þeirri ferS, Því aS viS komurn víSa viS og
gerSum ekkert annaS, en aS njóta hennar sem bezt
og skemta okkur. Þegar okkur fanst aS viS hafa
veriS svo lengi i burtu, frá vandafnönnunum, sem
gerlegt væri, snerum viS aftur til Estmere-slotsins,
nýja heimkynnisins okkar.
Valentínus varS fyrstur til aS bjóSa okkur vel-
komin. Hann mætti okkur á leiSinni heim til slots-
ins og reiS meS vagni okkar þangaS. Þegar viS
komum heim stóSu þau foreldrar mínir utan viS slot-
iS. Þau voru sannkölluS fyrirmynd ensks miSaldra
tígins fólks, þar sem Þau tóku á móti okkur . Hönd
hennar hvíldi á handlegg hans, og úr fallega andlitinu
á honum skein innileg ást og blíSa þegar hann horfSi
á hana. ÞaS hýrnaSi yfir honum, þegar Valentínus,
Sem reiS ofurlítiS á undan okkur, stökk af baki og
feettist viS hliS hans, en þegar hann tók í hönd mína
og bauS mig og konu mína velkomin blíSlega og al-
varlega eins og honum var lagiS, Þá duldist mér þaS
ekki á svip hans, aS eg var honum, ef veriB gat, enn
kærari en fyrrum, þegar eg var eini ættinginn, hon-
um samvistum í kuldalega og einmanalega heimkynn-
inu okkar á Devonshire-ströndinni.
Saga mín er nú því nær á enda. Alt, sem viS
hefir boriS síSan, er varla frásagnar vert. Nokkur
ár eru liSin frá því, aS eg var svo lánsamur aS geta
sameinaS þau aftur, móSur mína og manninn, sem
hún elskaSi. Valentínus er nú kvæntur góSri konu.
Þó hann' fáist ekki eins mikiS viS málaralist sern fyrr
um, hefir honum þegar veriS skipaS í flokk meS lista-
nxönnum. Hann er eins kátur og fjörugur eins og
liann var áSur, og strax glaSnar yfir öllum íbúunum
á Estmere-slotinu Þegar fregn berst unx þaS, aS hann
ætli aS heimsækja okkur. Nú er hann hefir nóg efni,
virSist sem glysgirni hans fari minkandi. Gullhring-
ana sina er hann búinn aS gefa konunni flesta. Hann
segir þaS sé herfang, sem sigurvegaranum beri. Eng-
ar sorgir Þyngja hug hans aS Því, sem mér er kunn-
ugast. Og meS því aS Valentínus hefir nægileg efni
og nóg aS gera svo aS honum leiSist ekki og öllurn er
vel til hans, virSist hann eiga hamingjusama daga
fyrir höndum.
Rothvyell hefir enn á ný fariS i langferS, og rit-
aS nýja bók. SjSan hefir hann sezt um kyft og nýt-
ur ný frægSar sinnar í næSi.
Hann hefir látiS breyta mörgu í Mirfield, og
keypti mikiS af nýjum húsgögnum, og hann dvelur
langtum oftar á Estmere-slotinu, en heima hjá sér,
Han ner aldavinur ættarinnar, ætíS velkominn, þegar
hann ber aS garSi, og brottför hans þaSan öllum
hrygSarefni.
Rothwell er ókvæntur enn, og eg imynda mér aS
hann kvænist aldrei. Tignarnafn hans fellur niSur,
þegar hann deyr, en Valentínus ætlar hann aS arf-
leiSa aS öllum eignum sínum. En viS óskum aS viS
fáum aS hafa hann sem lengst hjá okkur.
Um okkur Claudínu er ekki margt aS segja.
Okkur þykir innilega vænt hvoru um annaS, og höf-
tim mikla gleSi af börnum okkar. Eg el töluverSan
metnaS í brjósti eins og margir aSrir. Ýmsar vonir
ntínar í Því efni hafa ræzt og eg býst viS aS fleiri
rætist síBar. En ÞaS kemur ekki þessari sögu viS.
Eg ætla ekki aS gleyma Því aS geta þess, aS eg
hélt heitiS, sem eg vann Mrs. Merton þegar hún lá
banaleguna. Þó aS eg kærSi mig ekki um aS sjá
börnin aftur, og þó aS eg leti Þeim ekki uppskatt
hvaSan þeim kom fjárstyrkur, hefi eg séS þeim far-
borSa báSum niltinum og stúlkunni, þangaS til hún
giftist, en hann komst í lífvænlega stöSu.
AB síSustu ætla eg aS minnast á foreldra mína.
Eg verS aS minnast þeirra beggja í senn, því aS nú
er ómögulegt aS tala um annaS beirra an þess aS
geta hins. Claudína er vön aS benda mér á, hve ást-
legur og góSur faSir minn sé viS konu sína er henni
finst ég gleyma því aS sýna sér þá umönnun og bliSu
sem hún á skiliS. Ef yfirbót má sín einhvers þá er
móSir mín hamingjusöm. Hann virSist ekki mega
sjá af konu sinni. Binlægt ánægjubros sést aldrei á
vörum hans nema Þegar hún er hjá honum. Hann
sér allar óskir hennar áSur en hún minnist á þær;
hann er í engum efa um ÞaS, ef hana langar til ein-
hvers. Alt verSus aS gera sem henni getur otSiS til
ánægju eBa gleBi. Hann vili ekki taka neinn þátt í
opinb^rum málum, vegna þess aS ÞaS yrSi til þess
aS draga hann frá henni. Eg hefi orSiS aS taka viS
af honum, og á nú aS kappkosta aS halda uppi frægS
ættarinnar.
Eigi aS síSur er hann 1 rniklu aliti. Hann getur
ritaS margt heima hjá sér. Skarplegar og snjallar
ritgerSir eftir ltann birtast í helztu mánaSarritum
landsins. Vísindalegar athuganir hans standa skráS-
ar í ritum, er um þau efni fjalla og' er hann orSinn
víSfrægur fyrir J)ær. Ef hann hverfur einhvern tíma
aftur til Lundúna, aS setjast þar aS, mun honum
verSa tekiS þar feginshendi.
En þó aS hann unni konu sinni eins heitt og áS-
ur hefir veriS frá skýrt, þá veit eg ekki til aS ‘hann
hafi meS einu orSi minst á liSna tímann í því skyni
aS afsaka sig eSa biSja hana fyrirgefningar. Mér
er ókunnugt um, hvort þetta er drambsemi hans,
blygSunarsenti eSa minnissljóleika aS kenna, er gerí
ÞaS aS verkum aS honum finnist raunaárin umliSnu
ltafa veriS sem vondur draumur. Ekkert heíir hann
minst á þetta efni, hvorki viS Rothwell eSa Valentín-
us. Hann hefir jafnvel aldrei talaS neitt viS mig um
Þá daga er faSir og sonur bjuggu saman, einir síns
liSs. Samt virSist hann jafnskýr í hugsun og áBur
og ntinnugur á margt annaS. Nafn Cheshams hefir
hann aldrei nefnt. Ekkert veit hann um aS viS
Rothwell vorum sjónarvottar aS hegningunni voSa-
legu, en réttvísu. Eg ímynda tnér, eins og eg hefi
getiS um áSur, aS hann hafi eigi vitaS hvaS ltann
gerSi, Þegar hann kom fram hefnd sinni,en hann hafi
Þá veriS í einhvcrskonar leiSslu, og aS hann hafi svo
gleymt algerlega Þessum hræSilega atburSi, eSa ltann
aldrei fest svo í huga hans aS um neina gleymsku
gæti veriS aS ræSa. ViS Rothwell höfum oft átt tal
um þetta, og hefir okkur virst sennilegast aS nú
væri þaS aS eins tveim mönnum kunnugt hvernig
dauSa Cheshams hefSi að boriS. Sir Laurence, sem
verkiS hafSi unniS mundi ekkert vita um hvaS ’hann
hefSi þá gert.
Þegar eg sá hve eindregiS hann sneyddi hjá því
aS minnast á liSna tíma, þá lét eg Torwood leggjast
í eySi. Mrs. Lee fékk ákveSinn lífeyri. Eg hefði
gjarnan viljaS útvega henni vist á Estmere-slotinu,
en eg var hræddur um aS föSur mínum mundi ekki
geSjast aS því aS hún væri þar.
En auSvitaS getur þaS naumast átt sér staS, aS
neinn gleymi öldungis tutugu árum af æfi sinni. Sak-
ir þess hve högum föSur míns-var háttaS, var margt
sem eftir þurfti aS líta og ræSa um. Mr. Grace og
Mr. Black umsjónarmaSurinn hlutu auSvitaS aS
minnast á ýmislegt er fyrir hafSi komiS á þessum ár-
um, og faSir minn varS aS gera ÞaS líka. Hann
minnisttÞess tíma svo, sem hann hafi eigi veriS fylli-
lega meS sjálfum sér og ekki fær um aS stýra sjálfur
eignum sinum. Oft hefir veriS haft orS á því, og
einkum hér í nágrenninu, aS Sir Laurence hafi um
mörg ár veriS á geSveikraspítala.
Eg þori ekkert um þaS aS segja, hvaS hann held-
ur sjálfur. Jafnvel þó eg hafi veitt honum nákvæma
eftirtekt, get eg ekki leyst úr því. Ætli ÞaS geti ver-
iS óviSurkvæmileg drambsemi, sem kemur honum til
aS leiSa ÞaS hjá sér aS hugsa eSa tala um liSnu tíS-
ina? Getur þaS veriS, aS hann hafi komist aS þeirri
niSurstöSu viS nánari athugun, aS órétturinn hafi éigi
veriS minni á hans hliS en konu hans? ESa gat þaS
átt sér staS, aS hugúr hans hafi veikst svo af atburS-
um þeim er ollu því, aS hann lagSist veikur, aS end-
urminningin hafi orSiS honum, jafnmiklum tilfinn-
ingamanni, til harms og ama? Þessu er mér ómögu
legt aS svara.
En hvort sem þessu verSur nokkurn tíma svaraS
eSa ekki, Þá er þó ein manneskja til, sem er ánægS
meS ÞaS, aS ekkert frekar sé hreyft viS þessu. ÞaS
er sú manneskja, sem ber hamingjuna meS jafnmik-
illi ró og jafnaSargeSi eins og hún bar ólániS. Ef
hún er ánægS, þá kemur öSrum ekkert viS hvernig
geSfari föSur míns er háttaS. Hvort sem hann er
geSveikur eSa ekki, þá er hann maSurinn hennar og
enn kærari henni, en þegar áSur en Þau skildu.
ViS lifum rólegu lífi á Estmere-slotinu. Þau
vita þaS foreldrar mínir aS æskuvinirnir eru þeim
horfnir, og þau eru nú komin á þann aldur, er menn
hirSa eigi um aS eignast nýja vini. Högum föSur
míns er svo variS í héraSinu,aS hann er neyddur til aS
hafa nokkur viSskifti viS menn þar. Þeim skyldum
er kurteisin leggur mönnum á herSar í því efni, gegn-
ir hann, og Þar viS situr.
Einstöku sinnum kemur kvíSi í mig, þegar eg
horfi á hann. Mér dylst þá ekki, aS Þó aS liSnu árin
séu horfin, þá ber hann enn menjar þeirra. Þó
hann sé ekki kominn á háan aldur enn, þá er hann
orSinn gamall maSur aS mörgu leyti. Eg sé aS hon-
um hefir hnignaS i hvert skifti, sem eg hefi veriS um
hríS aS heiman, og þaS veldur mér hrygSar, því aB
viS þaS stvrkist þaS hugboS mitt aS eigi líSi mörg ar,
þangaS til faSir minn og móSir verSa aS kveSjnst.
þegar þau verSa aS afsala sér þeim fjársjóSi, sem
bjrgaS var úr rústum fyrri daga lífshmingju þeirra,
þegar eg ekki fæ lengur aS sja bros a ljufmannLga
alvarlega andlitinu hans, þegar augtin hans, er mér
hefir sífelt skyniB úr ást og blíSa, lokast hinsta sinni.
Hamingjan gefi, aS mér skjátlist í Þessul
Þyngsti sorgardagur lífs míns verSur sá dagur, þeg-
ar eg verS Sir Laurence Estmere.
ENDIR.