Lögberg - 25.06.1908, Blaðsíða 6

6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 25. JÚNÍ 1908.
RUPERT HENTZAU
É0T1B
INTHONY HOPE.
W,1-1-H"M"1-I-H-H.H''1.1 1 H-H-H
Uegar maöur býst viö hættu, þá sebti maöur aldr-
ei aö eyöa tíma í Þaö, aö spyrja sjálfan sig hvort
veruleg hsetta sé á ferðum, eöa asaka sjalfan sig um
hugleysi, heldur gangast strax /ið heigulskap sinum
og búasc svo viö sem verulegrar hættu sé von. Ef eg
heföi farið Þannig aö, og haft augun hjá mér, veitt
nákvæmar gætur skóginum til beggja handa og braut-
ir.r.i fram unxlan mér, í staö Þess aö sökkva mér ofan
an í gagnsláust grufl, Þá heföi eg kannske haft cóm
til aö forðast gildruna, eöa aö minsta kosti til aö ná i
skammbyssuna mána og verja mig, eöa aö eyðileggja
Þaö, sem eg haföi meöferöis, áöur en tjón hlytist af.
En eg var hugfanginn af ööru, cg alt virtist verða í
einni svipan. Eg var nú samt farinn aö halda, aö ótti
minn væri ástæöulaus, cg var aö safna í mig riýjum
kjarki, Þegar eg heyröi mannamál. Það var lágt
pískur. Eg sá Þá líka tvo eöa Þrjá menn standa und-
ir espitrjánum viö veginn. Á næsta augabragði Þutu
Þeir aö mér. Eg vildi ekki berjast meöan eg gat flú-
iö. Eg tók undir mig stökk og slapp undan mönnun-
um, sem ráöist höföu aö mér, og hljóp nú sem hraö-
ast í áttina til ljósanna og húsanna í bænum. Eg átti
fjórðung núlu eftir Þangaö. Eg kann aö hafa hlaup-
ið tuttugu eöa Þrjátíu skref; eg veit Það ekki. Eg
heyröi að hlaupið var jafnhratt á eftir mér. Þá hent-
ist eg flatur niður, og vissi aö eg var veiddur. Þeir
höfðu strengt taug þvert yfir veginn. Um leið og eg
datt, spratt sinn maður upp viö hvora hlið á mér, og
eg fann að slakað var á tauginni se m undir mér lá.
Þ^arna lá eg á grúfu. Einn maðurinn kraup niður
hjá mér, aðrir héldu höndunum á mér. Andlitiö á
mér var klemt ofr.n í forarleðjuna á veginum svo aö
mér lá við köfnun. Handtöskunni var svift af mér.
Svo heyrði eg aö sagt var:
“Snúið honum upp í loft.“
Eg Þekti röddina. Þegar eg heyrði hana, staö-
fe-tist óttinn, sem eg hafði rétt áður verið aö telja
mér trú um aö ástæðulaus væri. Við aö heyra hana
staðfestist htigboð Anton’s von Strofzin, og sömu-
leiðis skýrðist það hvers vegna Luzau-Risohenheim
greifi hafði Þurft aö bregða sér bttrt. Þetta /ar
rödd hans.
Þeir þrifu nú til mín og veltu mér á bakið.
Þarna bauö'st mér færi; eg tók snögt viðbragð, lyfti
mér upp og hristi þá af mér. Eg var nú laus svo sem
andartak; óvinum mínum virtust fállast hendur, vegna
þess hve snögt og óvænt eg brá viö. Eg komst á
hnén. En Það var skamma stund, sem eg mátti bet-
ur. Einn maður til sem eg haföi ekki áöur séð, hent-
ist nú á mig með svo miklu afli, aö eg hrökk alls ekki
við. Eg fél aftur, og í Þetta sinn á bakið, og nú var
tekið fyrir kverkar mér með heljarafli. Samstundis
var gripið um hendurnar á mér og þær teigðar niður.
Maðurinn, sem lá ofan á mér beygði sig ofan að mér,
og þó að dimt væri oröið gat eg þekt að þetta var
Rúpert Hentzau. Hann var lafmóöur vegna áreynzl-
unnar að halda mér, en hann brQsti samt og Þegar
hann sá það á mér aö eg þekti hann, sauð í hQnum
hláturinn og var auðheyrt aö hann hældist um.
Þá tók Risohenheim til máls og sagöi:
“Hvar er taskan, sem hann bar? Það kann aö
vera í tö=kunni?“
“Þú ert asni. Heldurðu aö hann hafi það íkki á
sér ?” sagöi Rúpert fyrirlitlega. Haldið honum niður
og leitið.”
Báðar hendur mínar voru teigðar fast niður, og
Rúpert hélt vinstri hendi fyrir kverkarnar á mér. En
hann haföi hægri hendina lausa/og með henni þuklaði
hann og leitaði á mér. Eg lá Þarna án þess aö geta
borið hönd fyrir höfuð mér og var yfirkominn af
gremju. Rúpert fann skammbyssuna mina, dró hana
upp háðslega og rétti Risohenheim, er stóð rétt hjá
honum. Svo fann hann öskjurnar og tók þær upp úr
vasa mínum og þá tindruðu augu hans af ánægju.
Hann þrýsti knénu fast ofan á brjóstið á mér, svo að
eg var við að missa andaun, svo slepti hann hendinni
af kverkunum á mér og opnaði öskjumar með ákefð.
Komið hingað með ljós,” hrópaði hann. Annar
þorpari kom með dauflýsandi skriöljós, og lýsti að
öskjunum. Rújært opnaði Þær, og þegar hann sá
hvað í þeim var þá hlo hann aftur, og stakk þeim svo
í vasa sinn.
“Flýtið ykkar, flýtið ykkar!” hrópaði Rischen-
lieim. “Við höfum náð í það, sem við þurfum, og
menn geta komið á hverri stundu.”
Ofurlitill vonarneisti vaknaði hjá mér. Það var
auðvitað ilt að missa af öskjunum, en eg hrósaði þó
happi, ef þeir fyndu ekki bréfiö. Rúpert gat ímynd-
að sér, að eg hefði sendingu meöferöis svo sem eins
og öskjurnar, en um bréfið gat hann ekkert vitað.
Skyldi hann fara eftir því, sem Rischenheim lagði til?
Nei. Hentzau greifi gekk ekki frá neinu hálfgerðu.
“Þaö er eins gott að leita á honum almennilega,”
sagði hann og hélt áfram leitinni. Von mín sloknaði
aftur, því að nú hlaut hann aö rekast á bréfið .
Hann fann það líka í sömu andránni, benti ljós-
beranum óþolinmóölega aö færa sig nær, og fór svo
að rannsaka hvaö í því væri. Mér er enn í minni
svipurinn, sem kom á andlitið á honum, Þegar geisl-
inn frá skriöljósinu féll á skuggalega, föla, fallega
andlitiö á honum, brosbæröu >varirnar og augun sem
sem drambið og sjálfsálitið skein úr. Nú var hann
búinn aö ná í bréfiö, og fagnaðarglampinn jeiftraði úr
augúm hans þegar hann opnaði það. Hann sá skjótt
hve mikill fengur þetta var. Samt settist hann niður
kaldur og rólegur og fór að lesa Það, og skeytti
hvorki um þó aö Rischenheim ræki í sífellu eftir hon •
um, því hann var orðinn órólegur, né þó að eg starði
á hann heiftaraugum. Hann las bréfiö í hægöum
sínum, rétt eins og hann hefði setiö x hægindastól
heima hjá sér. Hann brosti háðslega, Þegar hann l^s
síðustu oröin, sem drotningin haföi ritað elskhuga
sínum. Honum haföi fénast meira en hann haföi bú-
ist viö.
Rischenheim lagði höndina á öxl honum.
“Fljótt, Rúpert lyfljótt,” sagði hann meö ákefö.
“Láttu mig í friði, maður. Eg hefi ekki lesið
neitt svona skemtilegt langa lengi.“ svaraði Rúpert.
Svo rak hann upp skellihlátur og hrópaöi: „Lítið á!
Lítið á!” og benti ura leiö á neðanverða blaðsíðuna
síðustu. Eg var hamslaus af reiði. Heiftin léði mér
nýjan þrótt. í fögnuöi sínum haföi Rúpert gleymt
varkárni sinni. Hann lá nú léttar ofan á mér en áð-
ur, og um leið og hann benti Risehenheim á endann á
bréfinu sem honum fanst svo hlægilegur, leit hann af
mér í bili. Þarna fékk eg færi. Eg brást við fast og
þeytti lionum ofan af mér. Meö hörkubrögöum
tókst mér að losa hægri höndina. Eg fálmaði til hans
mieð henni og gat hrifsað af honum bréfið. Rúpert
var ekki um að missa af því og stökk á mig. Eg
spratt á fætur um leið og hristi af mér manninn, sem
hélt vinstri hendinni á mér. Andartak stóðum við
Rúpert andspænis hvor öðrum; svo rauk eg á hann.
Hann varð mér of viðbragðsskjótur. Hann vatt sér
aftur fyrir manninn, sem hélt á skriöljósinu og hratt
honum á mig. Ljósið datt niður.
“Fáöu mér stafinn Þinn!” heyrði eg Rúpert
segja. “Hvar er hann? Svona, það er gott.”
Svo heyröi eg Rischenheim segja hræddan og
kvíðandi:
“Rúpært, þú lofaöir að drepa hann ekki!”
Svarið var stuttur griromúöugur hlátur. Eg
Eg hratt manninum frá, sem hrint haföi verið í fang-
ið á mér og stökk áfram. Eg sá Rúpert Hentzau.
Hann haföi reidda kylfu í hendi. Eg veit ekki hvað
næst gerðist. Alt varö á einni sjónhending: Rúpert
hreytti úr sér blótsyrði, og stökk áfram, stimpingar
heyrðust eins og reynt væri aö stöðva einhvern, og
svo kom hann þjótandi að mér. Eg fékk þungt högg
á ennið og svo misti eg meðvitundina. Svo man eg
aö eg lá á bakinu og hafði voðalegan verk i höföinu,
og einnig haföi eg óljóst hugboð um að hópur af
mönnum stæði uppi yfir mér og aö þeir töluöust viö
með mikilli háreisti.
Eg gat ekki heyrt, hvað þeir voru aö tala um;
eg haföi enga löngun til að heyra það. En eg haföi
eitthvert veöur af því, aö þeir voru aö tala um mig;
þeir litu til mín og bentu á mig öðru hvoru. Eg heyrði
Rúpert hlæja og sá að hann reiddi kylfuna að mér.
Þá greip Rischenheim um úlfnliðinn á honum. Eg
evit nú að Rischenheim var þá að minna Rúpert á
heit hans um að drepa mig ekki, en að eiðar Rúperts
voru ekki stráþyngd á metunum, en hann hikaði ein-
göngu við að drepa mig fyrir þá sök, að hann var í
efa um hvort hægra væri að losast við mig lifandi
eða dauðan. En Þá hafði eg enga hugmynd um
þetta, en lá þarna sinnulaus. En svo virtust mér
mennirnir hætta að tala, skugga draga ‘yfir þá og
þeir verða aö ógurlegum óskapnaöi, er virtist krunka
og tauta yfir mér áiþekkustum þesskyns ferlíkum,
er menn sjá í draumi. Mér ofbauð að horfa á þetta
og lagöi aftur augun. Krunkið og tautið hljómaði
stundarkorn fyrir eyrunum á mér o§ fylti mig óróa
og ógleði. Loksins þagnaöi þaö. Mér létti við það
og varpaði öndinni feginsamlega; og svo fanst mér
alt eins og _veröa að engu.
En svo varð eg rar við eina hugarhræring til,
er alt í einu rauf meðvitundarleysi mitt. Eg heyrði
kallaö meö sterklegri röddu: “Þ»aö veit guð að eg
ætla að gera Það!” “Nei, nei,” hrópaði einhver ann-
ar. Því næst kallaði einhver: “Hrað er þetta?” Rétt
á eftir heyrðist hratt fótatak, reiöuleg óp og há-
reisti, svo skot hvert á eftir öðru, blót og stimping-
ar. Afr lokum dó fótatakiö út í fj arska. Eg gat
ekkert skilið í þessu. Eg varð þreyttur af aö brjóta
heilann um þetta. Skyldu Þeir ekki ætla að vera
rólegir. Eg þurfti að fá ró. Loksins varð alt ró-
legt. Eg lokaði augunum aftur. Sársaukinn var
nú minni. Alt var rólegt. Eg gat sofnaö.
Þegar menn lita aftur í timann, og virða fyrir
sér hverfulleik hamingjunnar og færin, sem buðust
til aö varöveita hana, þá veröur flestum þaö að í-
mynda sér, aö þeir heföu getað farið ööru visi og
haganlegar að en þeir fóru. Þaö kemur jafnvel
fyrir nú þegar eg ligg vakandi á nóttum, aö eg
brugga kænleg ráö, er eg hygst mundu hafa koll-
varpaö með öllum fyrirætlunum Rúperts. Þá er eg
í meira lagi ráðslingur. Þvaðrið í Anton von Strof-
zin vekur margskonar grun hjá mér, og eg leið af
því skjótar og áreiöanlegar ályktanir, eins og leyni-
lögreglumaöur í skáldsögum. Bauer er verkfæri mitt,
eg ekki hans. Eg handsama Risahenheim, rek Rupert
á flótta og skýt hann i handleggum, og kem sending-
unni dýrmætu sigrihrósandi í hendur Mr. Rassen-
dylls. Eg er töluvert upp með mér þegar eg er bú-
inn aö Þaulhugsa þetta ráöabrugg til enda. En það
segi eg satt—já dagsatt—að eg er dauðhræddur um
að fara mundi hér um bil eins fyrir mér aftur,
nema drottinn gæddi mig nýjum og betri sálargáfum.
En ekki mundi eg samt láta Bauer leika á mig í ann-
að sinn, það Iheitstrengi eg! en svona fór það. Þeir
léku á mig. Eg lá eftir á veginum blóðugur á höföi,
og Rúpert Hentzau fór með bréfiö drotningarinnar.
III. KAP.fTULI.
Vegna þess aö mönnum er gjarnt til að þakka
forsjóninni það, sem betur má fara, þá segi eg að
handleiðsla hennar eða hamingjulán mitt bjargaði
lífi mínu, en ekki eiöstafur Rúperts Hentzau. Hrær-
ingar heila mins þó sjúkur væri studdust við veru-
leikann; stimpingamar, hlaupin og brottförin voru
ekki tómur draumur.
Maður nokkur heiðvirður á nú heima í Vinten-
berg og lifir þar góöu lífi sakir þess aö svo vildi til
að vagn hans, með fjórum hraustum piltum, bar að
í þaö mund er Rupert var í þann vegiinn að slá mig
banahögg. Þegar vaernstjórinn og sveinar hans sáu
manna hópinn þustu þeir niöur úr vagninum og að
fjandmönnum mínum. Þeir sögöu að einn bófinn—
eg fór nærri um hver Það var—hefði viljað berjast
og heitiö á förunauta sína að veita viðnám; en þeir
höfðu verið hyggnari, gripið til hans og dregið hann
á brott með sér hvað sem hann sagði, áleiðis til jám-
brautarstöðvarinnar. f þá átt var engin bygð og
viss von um undankomu. Hjálparmenn mínir sóttu
eftir þeim. En þeim leist ráölegast að fara varlega,
er flóttamenn skutu tveimur skammbyssuskotunum,
sem eg hafði heyrt, þó að eg vissi þá ekki hvemig á
þeim stóð. Þetta voru miskunnsamir Samverjar þó
að þeir væru engir hermenn, og nú sneru þeir þang-
að sem eg lá meðvitundarlaus á veginum, og prísuðu
bæði mig og sig sæla fyrir þaö, aö fjandmenn svo
vel vopnaðir skyldu flýja en eigi þora að halda velli.
Þeir fengu helt ofan í mig ofurlitlu af víni, og rétt
á eftir opnaöi eg augun. Þeir ætluðu að flytja mig
á sjúkrahúsið. Eg vildi ekki heyra Þaö nefnt. 'fíeg-
ar æg fór aö átta mig, og vissi hvar eg var staddur,
þá margendurtók eg í sífellu: “Gylta ljónið, Gylta
ljóniö! Tuttugu krónur fyrir að bera mig til Gylta
ljónsins!”
Og með þvi að þeir héldu, að eg væri maður, sem
| ráðið gæti ráöum sínum sjálfur og vissi hvert eg vildi
fara, þá tók einn þeirra handtösku mína, en hinir
lyftu mér upp í vagn þeirra og lögðu á stað til gisti-
hússins þar sem Rudolf Rassendyll hélt til. Eina
hugsunin, sem gat fest sig í mSnum veiklaða heila
var að komast á fund hans svo fljótt sem auðiö yrði
og segja honum hve klaufalega hefði tekist fyrir
mér aö eg hefði látið leika á mig og ræna mig bréfi
I drotningarinnan
Hann var þar. Hann stóð í dyrum gistihússins,
| og virtist vera að bíöa eftir mér, þó aö eigi væri al-
| veg kominn ákveðni tíminn. Þegar þeir óku mér að
dyrunum, sá eg hann standa þar, háas og beinvaxinn
og glattipa á rauða hárið á honum viö skinið af dyra-
ljósinu. Og það segi eg satt að þá varö eg eins
feginn og týnt barn af að sjá móður sína! Eg rétti
honum höndina út úr vagninum og tautaði: “Eg
hefi mist Það.”
Hann tók viðbragð, þegar hann beyrði þetta og
hljóp til mín. Svo sneri hann sér snarkga að vagn-
stjóranum og sagði:
“Þessi maöur er vinur minn. ' Fáið mér hann í
hendur. Eg skal tala betur við ykkur sfðar.” Hann
6IPS A YE66I.
Þetta á aö minna yður á að gipsið
sem vér búum til er betra en alt annað.
Gipstegundir vorar eru þessar:
„Empire“ viðar gips
„Empire“ sementveggja gips
„Empire“ fullgerðar gips
„Gold Dust“ íullgerðar gips
„Gilt Edge“ Plaster Paris
„Ever Ready“ gips
Skrifið eftir bók sem
segir hvað fólk, sem
fylgist með tímanum,
er að gera.
Manitobd Gypsum Go., Ltd.
SkRIFSTOFA OG MYLJIA
WINNIPEG, MAN.
beiö meöan veriö var aö lyfta mér út úr vagninum,
tók svo sjálfur viö mér og bar mig inn. Eg var nú
búinn að fá alt ráð og vissi gerla hvaö gerðist. Eað
voru tveir eða þrír menn í anddyrinu, en Mr. Rass-
endyll lét sem hann sæi þá ekki. Hann bar mig
hvatlega upp stiga og inn í setustofu sína. Þar setti
hann mig niöur í hæginastól og nam staðar fyrir
framan mig. Hann var brosleitur, en eg sá samt á
augum hans að honum var órótt.
“Eg hefi mist það/ ’sagði eg aftur, og leit
framan í hann í meiralagi aumur.
“Það verður að sitja við Það,” svaraði hann og
kinkaöi kolli. “Eigum viö að láta það bíða, eða get-
ur þú sagt mér það strax?”
“Já, en gefðu mér kognak fyrst,” svaraöi eg.
Rudolf gaf mér ofurlítið af kogjnaki mikið
vatnsbJandað, og því næst fór eg aö búa mig undir
aö segja honum hvaö gerst hafði. Þ'ó að mér lægi
við yfirliði, var eg ekkert ruglaður, og sagði honum
sögu mína, stuttlega, í flýti en allgreinilega. Hann
var hinn rólegasti Þangað til eg mintist á bréfið. Þá
brá honum.
“Og bréf líka?” hrópaði hann og röddin bar vott
um undarlegt sambland af ótta og óvæntri gleði.
“Já, bréf líka; hún skrifaöi bréf og eg fór með
það ásamt öskjunum. Eg hefi mist hvorutveggja 1
Rupert hefir náð bréfinu líka!” Eg hefi liklega ver-
ið býsna veikur eftir höggið, því að nú misti eg
stjórn á sjálfum mér. Rudolf kom til mín og tók í
höndina á mér. Eg náði mér þá strax aftur og leit
framan í hann, þar sem hann stóð hjá mér þungt
hugsandi og strauk hendinni um nýrakaða hökuna.
Nú er eg var komi^in til hans aftur fanst mér sem
við hefðum aldrei sldlið; mér fanst rétt eins og við
vera enn saman í Streslau eða á Tarlenheim-slotinu,
og værum að taka ráð okkar saman um aö leika á
Michael. svarta, senda Rupert þangað sem hann átti
vísan isama stað, og koma konunginum aftur í há-
sæti, þvé að Mr. Rassendyll var ekkert breyttur síð-
an við hittumst síöast, og jafnvel ekkert heldur síð-
an hann ríkti í Streslau, nema að því að gráir topp-
ar sáust í hári hans.
Mér var dauðrlt í höföinu. Mr. Rassendyll
hringdi bjöllunni þrisvar og kom (þá inn lágvaxinn
gildur maöur miðaldra. Hann var í tweed-fótum og
látbragð hans bar vott um dugnað þann og trú-
mensku, sem einkennir enska þjóna.
“James,” sagði Rúdolf. “Þessi maöur hefir
meiðst á höföi. Þu verður að stunda hann.”
m
Jatnes fór út. Eftir litla stund kom hann aftur,
með vatnsfat, þerridúk og umibúðir. Svo beygði
hann sig ofan að mér og fór að þvo sár mitt mjög
vandlega. Rudolf gekk um golf.
“Ertu búinn að binda xim sárið, James?” spurði
Rudolf litlu síðar.
“Já, herra,” svaraði James og tók saman þing
sín.
“Komdu þá með símskeytaeyðublöð.”
James fór öt og kom með þau rétt S eftir. ' /
EINKUM.búnar til fyrir bændurog griparæktarmenn. Búnar til úr undnum gormrír Nr. 9, vel galvan-
séraðar og auðvelt að setja þær upp út á víðavangi með eins mörgum vírum og þurfa þykir. Engir gaddar,
sem geta meitt góða gripilog þurfa ekki stöðugra viðgerða með. Kostar ekkert meira en jafnmargir þættir
af gaddavír, og endast fjórum sinnum lengur.
Nánari upplysingar gefnar og verölisti með myndum og sýnishorn af girðingunum sent ef irai er beðið.
-wVíriokavor. ÓSKAÐ EFTIK ÁREIÐANLEGU.M U.MBOÐSMÖNNUM.
The Great West Wire Fence Co., Ltd., 76 uombardst. Winnipeg, Man.
REIÐHJOL :
„PERFECT“ og „IMPERIAL“ 311 Douald St.
Eru bezt. Vér höfum Iíka mikið af brúkuðum reiðhjólum. Á móti Dominion Auto Co.
Viðgerðum sérstakur gaumur gefinn.