Lögberg - 10.12.1908, Qupperneq 6

6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN io. DESEMBER 1908.
-<■ I I H-I-H11 I I I
RUPERT HENTZ4U
trtiR
INTHONY HOFB.
nit5.ur og talaCi til hennar hlýlega; hún leit upp og
roCnaSi af metnaði. Hann virtist hika lítiC eitt;
hann leit á hendurnar á sér, en hann bar engan hring
nema þann, sem drotningin hafSi gefiö honum endu*-
fyrir löngu; því tók hann upp gullúriS sitt og losaSi
festina. Hann velti viB úrinu og sýndi mér fanga-
markiS R. R.
“Rudolfus Rex”* hvislaSi hann, brosti góSlátlega
og stakk úrinu i hendina á stulkunni og sagSi:
“EigSu þetta til minningar um mig.”
Hún tók viS því annari hendi og rló bæBi og
grét, en hélt meS hinni í hönd hans.
“Þú verSur aS sleppa,” sagSi hann blíSlega. “Eg
hefi mörgu aS sinna.”
Eg tók um handlegginn á henni og lét hana
standa upp. Þegar Rúc’olf var laus gekk hann þang-
aS sem gamla konan stóS. Hann talaSi til hennar al-
varlega og í ákveBnum rómi.
“Mér er ókunnugt um,” sagSi . hann, “aS hve
miklu leyti þú ert viSriSin samsæri þaS, sem bruggaB
var á heimili þínu. Sem stendur geri eg mig ánægS-
an meS aS vita þaS ekki, því aS þaS er ekkert ánægju-
legt aS fá vitneskju um drottinssvik eSa aS refsa
gömlum konum.”
“En varaSu þig! Undir eins og þú gerir þig
seka í einhverju, hvort heldur í orSi eSa verki viS
konunginn, þá verSur skyndileg refsing látin dynja
yfir þig. Ef þú verSur mér til meins aftur, þá hlífi
eg þér ekki. Þrátt fyrir alla sviksemi, er eg samt
enn þá kommgur í Sreslau.”
Hann þagnaSi og horfSi fast framan i hana.
Varirnar á henni skulfu og hún varS niSurlút.
“Já,” endurtók hann, “eg er konungur i Stres-
lau. HaldiS höndum ykkar frá illverkum og varist
illmælgi.”
Hún svaraSi engu. Hann fór á staS, og eg líka.
En þegar eg fór fram hjá gömlu konunni þreif hún
til mín. 1
“Hver er hann, segS,u, þaS í guSsnafni!” hvísl-
aSi hún.
“Ertu orSin brjáluB?’ ’spurSi eg og hóf auga-
brúnirnar: “ÞekkirSu ekki konunginn þegar hann á-
varpar þig? ÞaS er bezt fyrir þig aS muna eftir þvi
sem hann sagSi. Hann hefir nóga þjóna til aS líta
eftir aB honum sé hlýtt.”
Hún slepti mér og hörfaSi svo sem skref aftur
á bak. Bernenstein brosti aS henni; honum fanst
aS minsta kosti meiri ánægja aS málalyktum en á-
fram,” sagSi Rúdolf í lágum hljóSum, hætti aS brosa
og tók á ný hollustukveSjum þegna sinna.
En hvaS vissi þetta fólk um aS nokkuS lægi á.
ÞaS hafSi enga hugmynd um hvaS fyrir lá næstu
klukkustundirnar, þaS þýSingarmikla atriSi, sem nvi
þurfti aS ráSa skjótlega til lykta. ÞaB var fjarri því,
aS fólkiS flýtti fyrir okkur, þvi aS þaS lengdi ferö-
ina meS því aS nema oft alveg staSar. ÞaS stöSvaSi
vagninn úti fyrir dómkirkj,unni meSan inn var fariS
og hringt fagnaSar-hringingu; enn fremur varS aS
nema staSar til aS láta okkur taka á móti óvæntum
blómvöndum frá ungum stúlkum, og taka í hendoir a
áköfum konungssinnum. Þrátt fyrir þetta alt sást
ekki á Rúdolf aS honnm félli þaS illa, heldur lék han«
hlutverk sitt eins og hann væri fæddur konungur. Eg
heyrSi Bernenstein hvísla: “ÞaS veit hamingjan, að
framhald hlýtur aS verSa á þessu.”
Loksins sáum viS til hallarinnar. Þar var líka
ókyrS mikil. Fjöldinn allur af liSsforingjum og her-
mönnum var þar. Eg sá aS vagn kanzlarans stóð
nærri hliSinu og margir vagnstjórar biBu þess aö
mega aka nær. Mannhestarnir okkar drógu okkur
hægt upp aB hliSinu. Helsing stóS á riSinu og heiL-
aSi konungi meS miklum fögpiuSi. HávaSinn í fólk-
in,u, jókst enn mikiS.
En loks sló öllu í dúnalogn; en þaS stóS aS eins
andartak og á eftir fylgdu ofsafengpn óp. Eg horfSi
á Rúdolf, sá aS hann leit viS og augu hans fóru að
tindra. Eg leit þangaS, sem hann horfSi. Þarna
á efstu breiSu marmaratröppunni stóS drotningin, föi
eins og marmarinn sjálfur og rétti hönd sína á móti
Rúdolf, FólkiS hafSi séS hana, og síðasta ópiS mikla
var kveSja til hennar. Kona mín stóS fast hjá henni
og fyrir aftan þær aðrar hefSarfrúr. ViS Bernen-
stein stukkum niSur úr vagfninum. Rúdolf kastaði
kveðju á mannfjöldann í síSasta sinn og kom svo á
eftir okkur. Hann gekk upp á efstu tröppuna einn
hefSi brent bréfiS, og þá laut hún niSur að honum og
kysti hann á enniS. Því ritest leit hún beint yfir til
Helgu, nærri því ögrandi; en Helga hljóp til henna:
og greip hana i fang sér.
Rúcíolf Rassendyll sat kyrr og studdi hönd und-
ir kinn. Hann leit snöggvast upp og framan í þess-
ar tvær konur; um leiS kom hann auga á mig og
benti mér aS koma til sín. Eg kom til hans, en hanu
þagði fyrst stundarkorn. Hann gaf mér aftur bend-
ingu, og þá tók eg um stólinn, sem hann sat á og laut
fast ofanaS að honum. Hann leit aftur til drotning-
arinnar, eins og hann væri hræddur um aS hún heyröi
það, sem hann ætlaSi aS segja.
“Fritz,” hvislaSi hann loksina, “undir eins og
orSiS er nógu dimt verS eg aS leggja á staS. Bern-
enstein kemur meS mér. Þú verSur aS vera hér
eftir.”
“Hvert getur þú farið?“
“Til skothússins. Eg verS a5 hitta Sapt, og
ráSa ráSum mínum viS hann.
Eg gat ekki skiliS, hvaSa áform eða fyrirætlun
hann hafði i huga. En þá stundina var eg litið að
liugsa um þaS; öll athygli mín vár snúin aS því sem
mér bar fyrir augu.
“En hvaS verSur um drotninguna?” hvíslaði eg
aftur aS hon,um.
Þó aB eg talaði lágt, þá heyrSi hún til min. Hú.t
sneri sér hvatlega að okkur, en hélt samt í höndina á
Helgu. Hún horfði spurnaraugum á okkur og visst
strax uim hvaS vS höfðum veriB aS tala. Ofurlitli
stund lengur stóS hún kyr og horfBi á okkur. Þvi
næst hljóp hún frain og varpaði sér á kné framrni
fyrir Rúdolf og tók báSum höndum á axlir honum.
Hún glevmdi því aS viB vorum viSstödd, og hún
gleymdi öllu, öllu öSru en kvíSanum mikla urn að
missa hann frá sér.
Rúdolf, eg get ekki afboriS þaS aftur.”
“Ekki aftur, Rúdolf, elskan mín. Ekki aftur!
Svo lét hún höfuSið hntga ofan á hnén á honun;
og grét.
Hann lyfti upp hendinni, og strauk um háriS á
henni, gljáfagurt. En hann leit ekki á hana. Hann
starði út i garðinn, sem myrkriS var aS færast yfir
í rökrinu. Hann kreisti saman varimar, og var föl-
GIPS Á TEBfil.
Þetta á aö minna yður á að gipsið
sem vér búum til er betra en alt annað.
Gipstegundir vorar eru þessar:
,Empire“ viöar gips
„bii)pire“ sementveRgja gips
„Empire“ fullgeröar gips
„Gold Dust“ tullgeiöar gips
„Gilt Edge“ Plaster Paris
„Ever Ready“ gips
Skrifið eftir bók sem
segii hvað fólk, sem
fylgist með tímanum,
er að gera.
Manitobd Gypsum Co., Ltd.
SKRIFSTOFA 0« JNYLSA
WINNIPEG, MAN.
Og þar féll hann á kné og kysti á hönd drotningar- ur rnjög og alvarlegur á svip.
innar. Eg kom á eftir honum og þegar hanri leitj
framan í hana heyrSi eg hann segja;
“Alt gengiS vel. Hann er dauSur og bréfiS
brent.”
Hún lét hann standa á fætur. Varirnar á henni
bærðust, en þaB var eins og hún gæti ekki komiS
upp einu orSi. Hún smeigði hendinni undir hand-
legginn á honum og þannig stóðu þau stundarkorn.
FagnaSarópin kváðu við á ný, og Bernenstein stökk
fram, veifaði hjálmi sínum í miklum ákafa og hróp-
aSi: “GuS blessi konunginn!” Eg varð líka hrif-
inn af þeim eldmóSi sem í honum var. Og mann-
fjöldinn tók undir ópiS meS takmarkalausum æsing;,
og þannig heilsuSu allir háir og lágir í Streslau, Mr.
Rassendyll eins og konungi. ASrar eins fagnaBar-
viStökur höfSu aldrei átt sér staS frá því aSHinrik
Ijón kom heim úr herferðum sínum fimtíu árum áS-
Eg horfSi á hann stundarkorn og kallaSi á konu
mína afsíSis. ViB settumst niSur við borS ofurlitið
frá þeim. AS utan kvaS enn viS háreystin i mann-
fj lc!an,um, gleSidruknun. Ekkert heyrSist annað en
sá kliSur og ekkinn i drotningunni. Rúdolf hélt á-
fram aS strjúka blíðlega fallega háriS á henni og
starSi út í náttmyrkriS þungbúinn og alvarlegur.
Hún lyfti upp höfSinu og leit framan í hann.
“Þú gerir út af viS mig meB þessu,” sagSi hún.
XIX. KAPITULI.
ur.
Rúpert Hentzau var dauBur! Þrátt fyrir alli
erfiðleikana, sem viS höfSum viS aS stríða, var meö
j vitundin um þaS undrunarverS raunabót fyrir mig.
“Og samt segja æsingamennirnir,” sagSi gamli j Vera má, aS þeim, sem ekki hafa komist aS raun um
Helsing viS hliðina á mér, “aS Elpilbergarnir eigi
engri lýðhylli aB fagna!” Og hann saug nokkur tó
hy&gjuefni- Þannig skildum viS viS þær, gömlu
konuna skelkaSa, æsta og í vafa, en ungu stúlkuna bakskorn upp í nefið háSslega en hróðugur.
rjóSa á vangann og meB tindrandi augu og hún hé tl Bemenstein hafði snöggvast hætt aS hrópa og
á menjagripnum, sem konungur hafBi gefið hennt, rak upp stuttan hlátur, en brátt fór hann aS æpa aft-
á milli handanna.
Bernenstein var skjótaii til úrræSa heldur en eg.
Hann hljóp fram og komst á undan okkur aS dyrun-
um og cpnaSi þær. Svo laut hann mjög virSulega og
lét Rúdolf fara út. Gatan var nú full af fólki end-
anna á milli, og fagnaSarópi lustu nú upp mörg þús-
und munnar. Höttum og vasaklútum var nú veifaS
meS óhemjulegum ofsa og sigurfagnandi hollustu.
Tíðindin um aS konungurinn væri giftusamlega
,ur. Eg var nú orSinn rólegur aftur og stóS kyr og
horfSi stynjandi á mannfjöldann. ÞaS var fariS aS
skyggja 0g andlitin á mönnunum þarna í þyrping-
unni sýndust eins og renna saman í hvítt haf. Samt
fanst mér eg þekkja eitt andlitiS úr í miSri þröng-
inni — þaS var andlit á fölum manni með bindi um
höfuðiS. Eg þreif um handlegginn á Bernenstein og
hvrslaSi: “Bauer”, og benti um leiS þangaS sem
hann var. En jafnskiótt hvarf þetta andlit. ÞaS
sloppinn úr lífsháska höfSu borist meS leifturhraSa úl | hafSi birzt þarna á leiksviBi sigurfagnaSarins, eins og
um borgina, og fólkiB hafSi safnast ’saman til aS
votta honum lotningu. ÞaS hafði fært þangaS skraut-
legan vagn, sem einhver átti og beitt fyrir hann hest-
um.. Vagninn var nú viS dyrnar á húsinu. Rúdolt
beiS stundarkom á þrepskildinum, og lyfti hattinum
litiS eitt ein,u. sinni eða tvisvar; hann var alveg róleg-
ur og eg sá engan skjálfta á hönd unum . Alt í einu
harSneskjuleg viSvörun, og hvarf eins skyndilega
eins og það hafði komið, en minti okkur samt á hætt
una. Mér fanst eins og eg væri lagður í hjartestað, og
lá viS að æpa á fólkið að hætta þessu leiðinda orgi.
Loks komumst við inn. öllum þeim, sem ætluöu
að komast inn og flytja hamingjuóskir var sagt það
sama, að konungshjónin væru svo þreytt, aS þau
voru einir tólf handleggir réttir til hans, og han.n gætu engum veitt áheyrn; en eigi nægði það til að
dreginn meS hægS áfram. Hann steig upp í vagninn, dreifa mannfjoldanum, er hékk þrautseigur og á
við Bernenstein komum á eftir, berhöfðaSir og sett- nægður úti fyrir og umkringdi höllina eins og lifanch
umst á aftursætið á móti honum. Mannfjöldinn var garður. ViS heyrðum alt af ópin og köllin úti fyrir
eins og þéttur flugnasveimur, og helzt leit út fyrir, jnn } i;t;a salinn, þar sem viB sátum, og sneri út aS
að ómögulegj væri fyrir okkur aS komast áfram nema hallargarSinum. ViS hjónin höfðum komiS
aS einhverjir træSust unclir. Samt sem áður fóru
hjólin að snúast og viS þokuBumst á staS ofur-hægt.
Rúdolf hélt áfram að lyfta hattinum og hneigja sig
ýrnist til hægri eða vinstri. En einu sinni varð okkur
litið hvorum á annan þegar hann vék, sér viS. En
þrátt fyrir það rem afstaSiS og í vændum var brost-
um við allir þrír.
“Eg vildi aS viS kæmumst ofurlítið hraSara á 1
þangaS eftir ósk Rúdolfs. Bernenstein hafði tekiS
að sér að gæta dyranna. Nú var fariS aS rökkva
mjög, og þegar orðið býsna skuggsýnt. Kyrt var út;
í garöinum; og bar enn meira á kyrðinni þar vegna
mikia hávaðans í fólkinu framan við höllina. Rúdolr
sagði okkur þar frá viðreign sinni við Rúpert Hent-
zau í loftherberginu í garnla húsinu, og fór hann þ i
sem lauslegast yfir þá sögu. Drotningin stóS vlS
stól hans og vildi ekki að hann stæði á fætur; hana
lauk máli sínu naeS því aS segja frá þvi, að hann
ofurmagn ofc^irfsku hans og óstjórnlegra úrræSa í
baráttu við hann sjálfan, kunni að virSast þaö ótrú- J
legt aS dauði hans skyldi verSa slíkt huggunarefm
einmitt þá, er enn var óséS fyrir endann á vandamá’-
um okkar. En þó var þetta mér svo mikils virði, aö
eg gat varla áttaS mig á því aS nú væri svo komiB aS
viS hefSum losnað viB hann. Satt var þaB að hann
var dauSur; en gat hann nú samt ekki vegiB aB okkur
á einhvern hátt handaS viS hafiB?
E:tthvaS því um líkt hjátrúarkendar voru hug-
renningar mánar þegar eg stóS og var aS ho:ta á
manngrúann, sem fylkti sér enn þrákelknislega í
hring utan við höllina framan verBa. Eg var einn;l
Rúdolf var hjá drotningunni; konan mín var aS livila1
sig; Bernenstein hafSi sezt niBur aB borSa, en eg gac^
ómögulega fengiB mig til aS gera honum þaS til sam- J
lætis. Fg gat nú komiS skipulagi á hugsanir minarl
og fariS að atbuga hvernig á stóB fyrir okkur. Erf- J
iðleikarnir þrengdu að okkur á allar hliSar. ÞaB var
ekki á okkar valdi aS hrinda þeim úr vegi; en hict*
vissi eg hvaB það var, sem mig fýsti og eg þráBi ;
Mig laneaSi ekkert til að finna up práS til að koma1
Rúdolf Rassen ’yll meS leynd frá Streslau, og láHJ
dauða konunginn verða aftur konung, og drotning-
una sitja i örvæntingu í hásætinu. Það þurfti ?læg-
visari mann en mig til að koma þessu öl’u i kring
Mig fýsti þessa a’ls ekki, en mér var aftur kært aS
hugleiða stjórn hans, mannsins, sem nú var konu^gur
í Streslau, 0g mér fanst aS þaS væru frábær svik, ofí
djarfleg til að komast upp aS selja konungdóminn i J
hendur þeim manni.. Á móti því mælti aS eins grun-
semd Mrs. Holt — ótti eða fé mundi loka vörum
hennar — og svo var Bauer. ÞaS yrSi líka hægt að
stinga upp í Bauer, og það ætti aB vera hægt áSur
langt um liSi. HugleiSingar mínar hrifu mig fram i
ókomna timann. Eg sá i anda bregða fvrir margra
ára árangri af síjórn viturs einvaldshöfðingja. Mér
virtist að með ofbeldi og blóðsúthellingum þeim.
sem viB höföum lent i. væru fnrlögin nú Dsk m:sk
unnarvænleg að bæta fyrir það aS Rúdolf var ekki |
fæddur konun<?ur.
Langan tíma stóð eg þarna í þungum hugleiS-'
ing’im eins og í leið-lu; eg hrökk upp viS þaS aS
hurðinni var lokiS upp o<r lokaS aftur; þegar eg leit
viS sá eg drctninguna. Hún kom þar ein og nálgað-
ist mig hægt eins og hún væri kvíðandi. Sem snöggv-
ast leit hún út, ofan á ferhyrnta svæsið og fólkið, en
hrökk svo frá glugganum aftur hrædd við að húa
kynni að sjást. Því næst settist hún niBur og leit til
m!n'. ^g þóttist geta séB á henni í hve miklu stríðí
hún átti viS sjálfa sig; hún virtist vilja biSja mig um
að sýna sér ekkí mótspyrnu heldur samúB; biSja mig
að taka ekki hart á misgerðum sínum, og finna til á-
nægju yfir hamingju sinni; sjálfsálas skygði á gleSi
hennar, en þó skein ánægjan í gegn um þaS. Eg
horfði á hana spurnaraugum; hún mundi varla hafa
verið þnnnig útlits ef hún heföi komiS frá þvi aS
kveðja hmn 1 siðasta sinni; þvi hún var sjáanlega á-
nægð. þrátt fyrir forgina og kvíSann.
“Fritz,” sagBi hún blíBIega. “Eg er vond —
dæmalaust vond. HeldurSu aS guB refsi mér ekldl
fyrir aB vera glöB núna?”
Eg er hræddur um aB eg hafi litiö hugsaB um
hugstríS hennar og skil eg nú þó ekkert í þvi.
“Vera glöB?” hrópaBi eg í lágri röddu. “Hef-
uröu þá getað taliS honum hughvarf ?”
Hún brosti að mér ofurlítiS.
“Eg á viS hvort þiB hafiB getaS orSiB ásátt
um—’ ’stamaSi eg.
Hún reyndi aS horfa framan í mig og sagSi lágt:
“Einhvern tíma verBum viS þaB, ekki er þa5
samt orSiS enn þá. En einhvern tíma verBur þaS,
Fritz, ef guð veröur ekki alt of harSur viB mig — og
þá verS eg konan hans. Fritz.”
Eg var aS velta fyrir mér hugsjónum mínum, ea
ekki hennar. Eg vildi aS hann yrSi konungur; hún
var ekkert aS bugsa um hvað hann væri, bara ef hún
‘fengi aS eiga hann, og þyrfti aldrei aB sjá af honum.
“Hann tekur viS veldissprotanum!” sagSi eg
fagnandi.
“Nei, nei, nei. Ekki veldissprotanum. Hann fer
burtu.”
“Fer hann burtu!” Eg gat ekki leynt gremj-
unni í rödd minni.
“Já, núna. En hann fer ekki — ekki fyrir fult
og alt. Hans verSur langt — dæmalaust langt aS
bíBa, en eg get þoIaS þaS, ef eg hefi vissu fyrir a5
á endanum—” Hún þagnaði og horfði stöSugt á mig
eins og hún væri aS biBja mig um aS vera með sér.
“Eg skil þetta ekki,” sagSi eg ráSaleysislega, og
ólundarlega að eg held.
“Þú gazt rétt til,” sagSi hún; “eg gat taliB hon-
um hngbvarf. Hann ætlar sér aS fara burtu eins og
fyrra sinniB. Átti eg aS líSa honum þaS? Já, já!
En eg eat þaS ekki. Fri z. hefi eg ekkí fengiS nóg
að líSa? Þú veist ekki hvaB eg hefi tekiS út. En eg
verS aS þo’a enn meira. Hann ætlar aS fara burt.t
núna, og langur verSur tíminn aS bíSa eftir honum.
En á endanum verSum við bæBi eitt. Drottinn er misk-
unnsa-r’ur. ViS- verSum á síSan bæBi eitt.”
“Hvernig getur hann komið aftur, ef hann fer
núna ?”
“Hann kemur ekki aftur; eg fer til hans; eg
sleppi ti’kalli til ríkisstiómar og fer til hans, einhvem
tíma, þegar starfi mínu hér er lokiS.”
Mér varS hverft viS aB sjá loftkastala mína
hrynja þanni<r til enmna, en eg gat ekki tekiS hart á
henni. Eg sagSi ekkert, en tók þétt í hendina á hennl.
“Lan^aSi þ'g til þess, aB hann yrBi konungpir?”
“Af alhiiffa, drotning mín !’’ sagSi eg.
“Hanri v'Idi það ekki. Fritz. Nei, og eg hefSi
heldur e'-ki fariS aS gera þaB.”
Mér varð il!a við aS reka mig svo áþreifanlega á
þann sanMeika.
En hvernio- getur hann komist héSan ?” sagði eg.
“Eg veit þ',S e’-ki. En hann veit þaS; hann er
búinn aS finna ráB til þess.”
* Rúdolf konungur.