Lögberg - 01.04.1909, Síða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN i. APRÍL 1909.
3.
Aðflutningsbannið.
Rœfía aSalflutningsmanns þess, Bj.
Jónssonar ritstjóra, í neðri
deild 27. Febr. s. I.
i
RæSurnar voru raunar tvær, fyrst
stutt inngangsræöa (I), um leiö og
máliíS var boriC upp í deildinni; og
svaraöi ráögjafi henni í löngu máli.
Þar næst tóku ýmsir til máls, meS
og móti, og stóöu umræöurnar hátt
upp í 3 stundir. Siöastur talaöi
flutningsmaöur (B. J.) annaö sinn
(II). Eftir þaiiS var kosin 7 manna
nefnd í máliS og 1. umr. frestaö.
í
I.
Ræðum. ('B. J.) kvað sér vera
fagnaðarefni, að eiga kost á að
fiytja þetta mál á þingi: lagafrum
varp um bann gegn aðflutningi á-
fengra drykkja,—um að losa land
og lýð við meinsemd þá, er ekki ó-
merkari maður en W. E. Glad-
stone hefði kallað meira heimsböl
en allar styrjaldir og allar drep-
sóttir, er yfir mannkynið hefðu
gengið.
Mál þetta hefði nú verið betur
og rækilegar undirbúið en nokkur
lög önnur hér á landi, með því íð
kjósendur landsins hefðu, sam-
kvæmt ályktan alþingis 1905, verið
látnir greiða beint atkvæði um það,
í síðustu alþingiskosningum, 10.
Sept. 1908, og með því orðið þá
nær 4,900, en nær 3,250 móti.
Að réttu lagi hefði átt að bera
slíkt mál undir landslýö allan, kon-
ur sem karla, unga og gamla. En
það hefði þess í stað verið borið að
eins undir nokkurt brot af karl-
mannalýðnum, þrítuga menn og
þaðan af eldri, og þá eina þar á
meðal, er hefðu kosningarrétt til
alþingis; og hefði það brot orðið
að miklum meiri hluta til m e ð að-
flutningsbanninu. Hvað mundi
hafa orðið, ef kvenþjóðin öll og
nokkurn veginn fulltíða unglingar
hefðu fengið að eiga þátt í þeirri
atkvæðagreiðslu ?
Nýmæli þetta, yfirleitt samhljóða
frumvarpi á þingi 1905, en þó
vandlegar frá því gengið nokkuð,
með meiri strangleik o.s.frv., væri
ekki annað en sóttvarnarlög gegn
hinu mannskæðasta ólyfjani, er
jafnréttmætt væri að vernda þjóð-
félagið fyrir eins og næmum sótt-
um.
Þetta land stæði betur að vígi að
verjast því en flest lönd önnur í
heimi, vegna þess, að það er svo
afskekt og sævi girt alt umhverfis.
Margfalt örðugra þar sem land
liggur inni krept milli annara landa
og samfast við þau á alla vegu.
* Hann bjóst við, að aðalmótbár-
an g€gn málinu mundi verða sú á
þessu þingi, að landsjóður stæðist
ekki tekjumissi þann, er fylgdi
aðflutningsbanni á jafntekjudrjúgri
vöru.
Flutningsmenn hefðu nú gert
það af ásettu: ráði, að ætlast til, að
hin fyrirhuguðu lög gengi ekki i
gildi fyr en með nýári 1912, til
þess að liafa fyrir sér nægan tíma
til að undirbúa ný lög um að fylla
tekjuskarðið; og kvaðst hann hafa
hugsað sér þá aðferð til þess, tr
gerði umskiftin þau mjög léttbær
og hagfeld, þótt ekki hirti hann um
að gera grein fyrir henni iað þessu
sinni.
Það væri haft eftir Gladstone,
hinum mesta fjármálastjórnskör-
ungi á öldinni sem leið, að það væri
vandalítið að sjá borgið fjármálum
þjóðar, sem neytti ekki áfengis.
II.
%
Eg get ekki annað sagt, en ,.ð
mér hafi þótt vænt um að heyra
röksemdir hæstv. ráðgjafa í þessu
máli, — þótt það mjög vænt.
'Því að hann hygg eg að muni
vera hinn langsnjallasti málsvari
Bakkusar á þessu þingi og á þessu
landi. Eg hygg aö í hans ræðu
hafi verið tjaldað því sem til er af
vörn í þvi máli; hann sé sjálfkjör-
inn fulltrúi þess málstaðar.
Því var það, að mér þótti vænt
að heyra röksemdir hans. Mér
þótti vænt að sjá, hve margar af
þeim grýlum, er upp hafa verið
vaktar í móti aðflutningsbanns-
hugsjóninni, hve margar af þeim
eru steindauðar. Eg geng að þ vi
svo Isem sjálfsögðu, iað þær séu
komnar undir græna torfu, úr því
að hann hreyfði ekki við þeim.
Eg minnist þes,s að um þetta
mál hefir ekki verið rætt svo hér
áður á þingi, að ekki væri bannlög
á vínflutningi talið óbærilegt hatt
á persónulegu frelsi manna. Þá
grýlu mintist ekki hæstv. ráðgjafi
á einu orði. Hann veit að sjálf-
sögðu, að líf i lögbundnu mannfé-
lagi dregur þá mörgn dilka á eftir
sér, að grunnhyggnir menn, sér-
góðir og ófélagslyndir kalla marg-
ir höft á frelsi sínu.
Enn meira gladdi það mig, ?ð
honum þótti það engin röksemd í
málinu, að landssjóður biði tjón af
því, ef bannlög kæmust á. Enda
ætti hver maður að sjá, að hér cr
offjár fleygt í sjóinn. Hvað kem-
ur þess í stað? Ekki neitt? Jú,
það er of gálauslega til orða tekið.
Vér fáum í stað þess ólyfjan, eit-
ur, siðspilling, heimilisbölvun, þjóð
félagsmein.
Hans aðalröksemd, ráðgjafans,
var — Spánarmarkaðurinn!
Eg ætla að svara smáatriðunum
fyrst ,og koma síðast að þessarí
meginstoð hans málstaðar.
Hann kvað svo að orði, að vér
færum að gera oss sjálfir að Eski-
móum, ef vér færum að votta það
fyrir öllum heimi, að hér væri þeir
veslingar, er ekki gætu stjórnað
þessari fýsn sinni, áfengis-ílöngun-
inni, nema með svo ströngu banni.
,Eg verð að leyfa mér að segja,
að eg ætla að þjóð vorri sé ekki
sérlega mikil læging gerð, þó að
hún komist í þeirra Eskimóa tölu.
Eg veit ekki betur en að allar þjóð-
ir um norðanverða álfuna og víð-
ar þó miklu (\ N. Ameríku t. d.)
vildu fegnar gera sig að slíkum
Eskimóum, ef þeir sæi nokkur tök
á því, sjálfsagt 9-10. af hverri
þjóð. Hverir eru þeir, sem berj-
ast gegn þvi? Ekki drykkjumenn.
Þeir vildu fegnir Iosna við það böl
mjög margir hverir, ef þeir gætu;
þeir finna þörfina á því manna
bezt. Ekki hófsmenn heldur nærri
því allir. Að minsta kosti engir
hyggnir hófsmenn. Þeir hugsa á
þá lund, að sá tollur, er þeir eiga
litla sök á að sé lil, hann komi raun
ar jafnt niður á saklausa og seka, á
alt þjóðfélagið, geri allar álögur á
almenningi þyngri en ella, þegar
öllu er á botninp hvolft, með því
að þyngslin af þeim mönnum er
sig gera ófæra af áfengisnautn,
komi ekki hvað sízt niður einmitt
á þeim, hófsmönnunum, reglu-
mönniunum, og sé meir en tilvinn-
andi að neita sér um þann lítilvæga
munað til þess að komast undan
þeim álögum.
Nei, mótspyrnan er veitt af
hendi auðvaldsins, ölgerðarmann-
anna, eigenda áfengisstofananna.
Þeir eru aðal-þröskuldurinn er-
lendis. Nú er engri slíkri mótspyrnu
til að dreifa hér á landi. Slíkir
menn eru hér engir til. Atvinna
þeirra er landræk gerð hér fyrir
löngu (igai).
Það eru þessir menn , sem látnir
eru ráða í öðrum löndum. Tökum
t. d. England. Þ'ar mun ekki vera
ofmælt, að 9-10. þjóðarinnar vilji
afnema áfengisnautn í landinu. En
1-10. er Iátinn ráða. Og fyrir hvað
er það ? Mest fyrir þá sök, að þeir
búa undir því böli, að hafa tvískift
þing, þessu, er hér var rætt um lít-
ilsháttar á dögunum og eg vona
um, að eigi eftir að verða afnumið
með oss hið bráðasta.
Fyrir 2—3 mánuðum eða svo var
samþykt í neðri málstofunni í parla
mentinu mikil takmörkun á veiting
og sölu áfengra drykkja. En var
felt í efri málstofunni. Þvi að þar
var fyrir óvigur her vellauðugra
ölgerðarmanna og hverskonar á-
fengis, og sægur annara auðkýf-
inga, sem eiga eða hafa vald á
miklum hluta allrar áfengissölu í
landinu. Það atferli mæltist svo
illa fyrir alstaðar í landinu, að nú
er risinn gegn efri málstofunni nýr
stormur, sá er óvíst er hvar lægir.
Því er það, að eg fyrirverð mig
ekki, né tel þjóð vora þurfa að fyr-
irverða sig, þótt talin sé með Eski-
móum, ef þetta er Eskimóamark.
Eitt er það, sem ekki hefir verið
vikið að í þessum umræðum; Hvað
skyldi landssjóður hafa þurft og
þurfa enn að svara út miklu þeim
mönnum, er velzt hafa úr embætt-
um og á eftirlaun fyrir þá sök, að
áfengið hefir gert þá allsendis ó-
verkhæfa?
Þá er ein röksemd ráðgjafa sú,
að aðflutningsbann dragi úr ferða-
mannastraum til landsins.
Þetta er af tómri vanþekking
talað og misskilningi.
Eg tel engan vafa á, að ferða-
manna straumurinn mundi þvert i
móti aukast að miklum mun fyrir
þá afar mikilsverða* framför, að á-
fengisneyzlu væri útrýmt úr land-
inu. Allir, sem málið hafa kynt
sér, vita, að það er hugarburður
einn, að vínið dragi það mikið að
sér ferðamenn. Útlendir ferða-
menn koma hingað til að lyfta sér
upp. Þeir fara til að losna út úr
sukki og svalli stórborgarlífsins
norður í himintært f jallaloftið.
Eg skal nefna dæmi, er vér höf-
um fyrir oss, þá er 'Þingvallaskýlið
varreist, Valhöll. Þá gerði sýslu-
nefndin í Árnessýslu það sóma-
strik, að hún synjaði eigendum
skýlisins um, að mega veita þar á-
fengi. Þá var ekki grýlan sú sein
á fætur, að þessi synjun mundi
fæla útlenda ferðamenn stórum frá
að koma á þann fornhelga, fræga
stað.
En hver er reynslan?
Eg var þar á ferð skömmu síðar,
og átti tal við útlenda ferðamenn
þar. Þeir kváðust vera lifandi
fegnir því, að þar væri engin 4-
fengissala; þeir vissu hvað það var
að hafa ekki svefnfrið alla nóttina
fyrir drykkjuærslum ölvaðra
manna. Sama sögðu innlendir
ferðamenn.
Sagt var þá um leið, að ekki
væri til neins að banna vínsölu þar,
því að ferðamenn mundu hafa vín
m e ð sér.
Hver er reynslan?
Sú, að slíkt ber varla nokkurn
tíma við. Þeir vilja ekki hafa
það, finst það raska ferðalífs-ynd-
inu. Og þeir skammast sín fyrir,
að láta sjá sig með “pela upp á
vasann”.
Nei, eg held vér þurfum ekki að
óttast neina rýrnun á ferðamanna-
straum hingað til lands, þótt vér
gerum áfengi ekki landvært hér
með lögum. Þann mann, sem kann
ekki að virða lög og rétt lands, er
hann vitjar, — hann biðjum vér
heilan aftur hverfa til síns heima.
Vér sækjumst ekki eftir þeim
gestum til landst vors, er geta
ekki notið þeirrar fegurðar og alls
yndis, er íslenzk sumarnáttúra á
til, öðru vísi en grómteknir af á-
fengisólyfjan. Enda mundu þeir
verða færri. Hugsið um alla þá
menn útlenda, karla og konur, er
hingað mundu vilja senda ástvini
sína marga fyrir þá eina sök, að
hér væri áfengislaust land.
Hér hafa verið haldnar hróka-
ræður í dag, fluttar af miklmn
fjálgleik og heilagri vandlæting, —
af mönnum, sem eru þó ekki neitt
tiltakanlega kennimannlegir endra-
nær, — hrókaræður um það, hvað
það mundi verða til mikillar spill-
ingar sonum þjóðarinnar, æsku-
mönnum hennar, ef vín hætti að
flytjast til landsins; þeir mundu
sökkva sér niður í áfengisglötun-
ina óðar en til útlanda kæmi, — ef
þeir þektu hana ekki áður héðan
að heiman! Þar að auki væri lands-
menn sviftir ókeypis kenslu í skóla
— freistingarinnar!
Hvilíkur hégómi! Hvílíkt öfug-
streymi í allri röksemdaleiðslu!
Er ekki málstaðnum ovðinn fall-
hætt, þegar hann hangir á ekki
styrkari stoð en þetta?
Mundu ekki synir vorir, þeir er
fæddir em upp i því þjóðfélagi, er
óspilt væri af áfengi — mundu þeir
ekki fyllast andstygð, er þeir sæi
spilling þess fyrir sér annarstaðar,
og þakka forfeðrum sínmn fyrir
að hafa forðað sér frá þeirri hörm-
ung?
Þá hefir það verið sagt í dag,
og gert mikið úr, að lögin yrðu
brotin. Já, það er í lögum, að ekki
megi stela. Brotið er það, og sak-
ast þó enginn um, að lögin séu til.
Enginn kemur upp með það, að
nema þjófalögin úr gildi. Haldið
þér ekki samt, að meira væri stol-
ið, ef þjófnaður varðaði ekki við
lög? Eins er um þetta mál, nema
hvað þar eru óvenjulega lítil lík-
indi til að framin verði lagabrot.
Refsing við því yrði þung. Og
hverir þaldið þið að færi svo aö
leggja það í kostnað, að halda uppi
vínflutningi hingað, úr því að öll
vínföng væri upptæk?
Gefið var það í skyn, að bindind-
ishreyfingin væri ekki annað en of-
stækisfull stundarhviða, er hjaðn-
aði brátt niður aftur, eins og öl!
bráðræðisofstæki gerði.
En hvað er nú þessi hreyfing bú-
in að standa lengi?
Hátt upp í 24 aldar. Og ekkert
farin að hjaðna enn. Henni er sí
og æ að aukast fylgi. f Bandaríkj-
unum einum eru 40 miljónir manna
er búa i bannríkjum.
Eitt er það, er borið hefir verið
á málstað vorn, að bannlögin í Am-
eríku hafi verið til bölvunar og
ekki annars. Það er ósvinna hrein
og bein að láta sér slíkt um munn
fara á mannfundum, þegar allir
vita, þeir er eitthvað þekkja til og
satt vilja segja, að þau hafi gagn-
breytt ástandinu þar. Aðrar eins
sögur eru ekki annað en 50 ára
gamlar múmiur, bábiljur frá þeim
tima, er bindindi fjandsamleg blöð
j kunnu engan óhróður að flytja
nógu gifurlegan um bindindis-
málið.
Nýjustu og áreiðtnlegustu skýrsl
ur um bannlögin i Ameriku votta
það, að þeim sé hlýtt engu miður
en öðrum lögum.
Það mun mest vera að kenna al-
vöruleysi gæzlumanna, ef út af er
brugðið, um þau lög, sem mörg
önnur. Svo var t. d. í sýslu einni í
Norður Dakota fyrir nokkrum ár-
um, að þar var kvartað sáran um,
að lögin væri brotin. En þá verð-
ur fslendingur þar yfirvald, maður,
sem nú er nýkominn heim, Skafti
Brynjólfsson, og eftir 2—3 mánaða
tíma hætti þeim umkvörtunum með
öllu. Það var þvi að þakka, að
hann gekk svikalaust eftir því, að
lögunum væri hlýtt.
Þ'að flaug út um alt, að bannlög-
unum i ríkinu Kansas væri ekki
hlýtt. Hvergi gengi betur að selja
áfengi en þar. ölgerðarmaður i
austurrikjunum fréttir það. Hann
skrifar kunningja sínum vestur
þangað, og spyr, hvort ekki mundi
ráð að koma og setja þar á stofn
ölgeröarhús. Hann fær það svar
aftur: Jú, þú getur reynt það, ef
þú vilt það kosti þig sama og það
kostaði mig. Eg stalst til að selja
26 bjóra. Það kostaði mig 2,600
doll. sekt og átta mánaða fangelsi!
Ein röksemdin gegn aðflutnings-
I banni er sú hin vesala, að þá hafi
Templarafélagið ekkert að gera!
j Það er af sem áður var i þessum
J bæ, meðan sá félagsskapur var í
æsku, að heldra fólkið kunni ekki
að velja honum nógu svæsin óvirð-
ingarorð. En hvað er nú markmið
|þess félagsskapar? Að útrýma á-
fengisbölinu svo sterklega sem unt
er. Og ekki reyndar því eina böli,
heldur sem flestum mannfélags-
meinum. Eigum vér að kosta kapps
um að halda sem flesto við, þvi
sem ilt er í heiminum, — til þess
að liafa alt af eitthvað til að út-
rýma!? Nei; enda væri þá nóg
eftir, þótt þetta færi. Vér ættum
heldur að segja: Góðum guði sé
lof, þegar vér þurfum ekki lengur
að eyða starfsþreki vonu í viður-
eignina við þennan óvin, þegar vér
megum hætta því, og snúa oss að
öðru.
Fyrstu missirin eftir að aðflutn-
ingsbannslögin komast á, verður
þess aðalverkefni að gæta þess, að
lögunum sé hlýtt. Um þá, sem það
ættu að gera, hefir verið talað hér
með óvirðingu í dag. Það hefir
verið litið svo á, sem það sé blettm*
á manni, ef hann kemur upp laga-
broti, — þótt það sé einhver sjálf-
sagðasta skylda hvers góðs borgara
í þjóðfélaginu. Hvað er það meira

^i^Adsros
3
Þegar þér kaupiö KARN piano getiö þér ætíö reitt yöur á
aö hljómurinn sé hinn sami, — skæri, hreini, fulli og fagri.
Öll gerö á þeim er hin vandaöasta. Hyggnir menn sem
kaupa pianos ættu aö skoða hinar ýmsu tegundir áður og þeir
munu veröa áuægöir með hinn hreina hljóm í Karn pianos.
Beint frá verksmiðju til kaupanda.
KARN PIANO & ORGAN CO. Limited
358 PORTAGE AVE. Winnipeg. Talsimi 1516
um þessi lög en önnur?
Allra síðasta, allra geigvænleg-
asta röksemdin í móti aðflutnings-
banni — það var Spánarmarkaður-
inn. Á hverju er sú röksemd reist?
Á himinháum súlum hégóma og
vanþekkingar, sem mig langar til
að kippa undan henni.
Það var vakið máls á því í Khöfn
fyrir nokkrum árum af hendi Spán
verja, hvort Danir mundu vilja fall
ast á einhverja tilslökun á tolli af
spænskum vínum, ef þeir, Spán-
verjar, hétu Dönum i móti beztu
kostum fyrir aðfluttan saltfisk. F.n
ríkisþingið gaf því engan gaum,
sagði sem satt var, að það hefði
ekkert gagn af neinum vilkjörum
fyrir danskan saltfisk, með því að
það væri ekki dönsk vara. — Hjá-
lendan frónska var ekki dönsk þá
stundina, ekki óaðskiljanlegur hluti
Danaveldis það skiftið!
Þá hugkvæmdist Nellemann ís-
| landsráðgjafa sem þá var að nafn-
inu, — og var valinkunnur sæmd-
armaður, oss góðviljaður eftir
sinni skynsemd, — honum hug-
kvæmdist að bjóða Spánverjum að
| semja við þá fyrir Islands hönd,
landsins, sem hefði saltfiskinn .1
boðstólum. En hverju svara Spán-
verjar þá? Þeir svara þvi, að það
sé ekki hægt, það geti ekki komið
til neinna mála, að þeir fari að
bjóða íslandi nein vildarkjör fyrir
saltfiskinn þaðan, vegna þess að
það geti enga kosti boðið á móti —
það geti enga linun veitt í vintolli,
með því að þeir viti ekki til að
nokkur ein flaska af spænsku sAni
flytjist til íslands. Þar væri fyrir
engu að gangast. — Þ'etta getur
vel hafa verið rangt, sprottið af
vanþekkingu, og að eitthvað dálit-
ið flytjist hingað af spænskum víu-
um, þó að mál manna sé, að
“spænsk” ’vín hér i búðum muni
vera yfirleitt tilbúin ýmist þar (1
búðunumj eða þá í Danmörku eða
á Englandi. En nærri má geti,
hvað 16—17 miljóna þjóð muni
láta sig muna um vínverzlun við 80
þúsundir manna.
Ráðgjafi hélt því fram, að Spán-
verjar mundu reiðast svo því haf:i
á samningi bundnu viðskiftafrelsi
við oss, sem fælist i þessu aðflutn-
ingsbanni ,að þeir hefndu sín ,á oss
fyrir það. Og einhver ræðum. i
hans liði fráðgj.J gerði ráð fyrir
því i dag, að konungur kvnni að
telja sig tilneyddan að synja bann-
lögunum staðfestingar, til þess að
vægja til við Spánverja!!
Það er borið í vænginn, að fiski-
markaður á Spáni fari mjög rýr i-
andi og ekkert megi gera, er spilli
fyrir honum. Hvað ber til þeirrar
rýrnunar? Það, að Spánverjar eru
sjálfir teknir að veiða sér fisk í
soðið, vestan til við Afríku, og er
mikill flutningur þaðan til Spánar.
Sá afli er alt af að aukast, og því
meir versnar vitanlega um fiski-
markað annara lánda á Spáni.
Þetta er ástæðan og ekki annað.
t Eg gat ekki að því gert, að mér
hálf-blöskraði í dag, þegar eg
hejrði ráðgjafann segja. að Spán-
verjar mundu hætta að eiga nokkr.r
viðskifti við okkur, ef banulög
yrðu samþykt, og gæti svo farið, að
vér yrðum að taka slík lög aftur.
Er nú ekki nóg, að danska mamma
vill skapa og skera um öll vor mál,
hafa eftirlit með öllu hér, vill fata
það sem fært er í að ráða lögurr*
og lofum, — eigum vér nú líka að
fara að eignast sþœnska mömmu,
þá er vér þurfum að spyrja að,
hvað vér megum geKa að lögurn í
landi voru? — Isafold.
LEADER
ER HELMINGI
STE.RKARI
Alt til þessa hafa lásarnir á vírgirðingum verið endingar minsti hluti
þeirra. Á „LEADER" eru lásar, sem hafa kosti fram yfir ; lla venjulega
girðingarlása. Þeir eru búnir til úr sama efni ogaðrir hlutar girðingarinnar.
ATHUGIЗ Endunum á þessum lásum er brugðið þannig, að þeir lykja
algerlega um sjálfan lásinn. Um leið verður takið ,,tvöfalt“. En ,,tvöfalt“
tak táknar að LÁSINN VERÐUK „HELMINGI STERK-
ARl“. EN „HELMINGI STERKARl" GIRDING ER
„HELMINGI BETRl“ EIGN.
Lásinn mun ekki rakna upp. Hann heldur vel saman láréttu og lóðréttu
vírunum og styrkir þar með alla girðingun'a, en getur gefið svo eftir »ð bæði
má nota hana á sléttu og ósléitu landi.
Skrifið eftir sýoishornabók ,,I“ og verðlista
The Manitoba Anchor
Fence Co., Ltd.
Cor. Henry and Beacon Sts-,
p. O. BOX .382 \VINNIPEG.
DUFFINCO.
LIMITED
Handmyndavélar,
MYNDAVELAR og alt, sem aö
myndagjörö lýtur hverju nafni
sem nefnist. — Skrifiö eftir verö-
ista.
DUFFIN & CO., LTD., 472 Main St., Winnipeg.
N efniðLögberg,
Yerið ekki að geta til
hvaö sé í öörum bjúgum, þegar þér vitiö meö vissu
hvaö er f Tómato bjúgunum hans Fraser. Vér er-
um ekkert hræddir viö aö láta ykkur sjá tilbúning þeirra. Biöjiö matvörusalann um þau eöa
D. W. FRASER,
357 William Ave. Talsími 64s
WINNIPEG
P*RUÐ þér ánægöir meö þvottinn yöar. Ef svo er ekki, Tfia FmnrOCC I ann/Iri/ Co
^ þá skulum vér sækja hann til yöar og ábyrgjast aö I llv Ll11|Jl uoj LuUIKJI j VU
þér veröiö ánægöir meö hann. w. NELSON, eigandi.
TALSÍMI 1440. Fullkomnar vélar. Fljót skil. 74—76 AIKINS ST.
t>votturinn sóktur og skilaö. _______________Vér vonumst eftir viöskiRuin yöar.