Lögberg - 27.05.1909, Page 6

6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 27. MAÍ 1909.
jsKILVINDUR.
Skoðið þ*r allar ná-
kværalega og þér
munið þá að lokum
velja MAGNET.
Oss þykir vænt um
aö hver maöur at-
hugi vel skilvindu
tegundirnar, áöur en
hann kaupir nokkra.
Hann sýnir aö hann
er hugsandi maður,
gætinn kaupandi og
fær um aö meta gæö-
in þar sem hann
finnur þau, og veita
meömæli aö verö-
leikum. Slíkum mönnum treystir MAGNET
mjög fastlega. Meö heiöviröur* samanburöi
hljóta menn aö komast aö raun um, aö
MAGNET er aö mörgu frábrugöin öörum skil-
vindum og betri en þær,
Umgjöröin er mikil og sterk á MAGNET,
sterk ,,square gear“ (ekki veikur gormur), stór
stálskál, ,,tvístudd“ (Magnet einkaleyfi), sterk-
ur fleytir í einu lagi, sterkar túöur og skál.
Allir partar huldir, enginn núningur, létt
í snúningi, auövelt aö hreinsa hana, skilur á-
gætlega. Vélin er svo tilbúin og stilt, aö hver
hluti hreyfist í samræmi viö heildina. Slitnar
ekki í fimtíu ár. Þaö ermikiö mælt—en satt. |
The Petrie Mfg. Co. Ltd. |
Aðalstöð og verksmiðja:
Hamilton, Ontario, Can,
ÚTIBl': Wlnnlpeg, M»n . St. Jhon, N. B., Heglna, Sask . j9
Vancouver, B. C„ Calgary, Alta. 8
mtjes^masamiwmjsir.sfa.’sf'ífæ maeasussa *«a.v.v
KJÖRDÓTTIRIN
Skáldsaga í þrem þáttum
eftir
ARCHIBALD CLAVERING GUNTER
m-----------------------------------
'TTv'
Þegar Gussie litli varö þess var, föínaöi hann
því aö ofurlítill forsmekkur þeirrar miklu blessunar,
sem hann átti í vændum, haföi þegar smogiö inn 1!
sálu hans. Mr. Stillman fletti upp bókinni þar sem
ræddi um : “Laus erfðaóöul”, og las hátt eftir-
fylgjandi kafla;
“Hugo de Malvoisen de Bassington kom lil
Bretlands meö Vilhjálmi bastaröi. Hann barö-
ist djarflega meö Vilhjálmi viö Hastings, og
hlaut að launum hjá konungi sínum og drotni
miklar landeignir milli kentisku fjallanna. Eftir
maöur hans, Ralph Beauclere Bassington, kvænt-
ist Berthu dóttur saxnesks hertoga, og heiman-
mundurinn sem henni fylgdi varö til þess, aö
styrkja veg og vald ættarinnar. Guy Vipont de
Bassington, son hans ,geröi Richaröur II. aö bar- i
úni 1387; George Wiltshine Bassington barún
geröi Carl II. aö markís af Harrowby og haföi
hann Bassington barún titilinn aö auki .
Áriö 1873 dó Thomas markís af Harrowby
og Bassington barún og lét ekki eftir sig neina
lífserfingja; þá dó út markístignin meö honuim,
því aö hún gekk aö eins aö erföum í beinan karl-
legg, en Bassington barúnstignin er enn laus og
bíöur réttborinna erfingja.”
Aö svo mæltu lagði Mr. Stillman aftur bókina og
sneri sér aö Gussie, er staröi forviða á hann og þorð.
varla að draga andann: “Bassington barúnstignin
gengur aö erfðuim í kvenlegg líka. Þegar vér athug-
um hliðarleggi ættarinnar, fáum vér rakið ættina td
forföður yðar, Radericks de Vere de Ponsonby Bass-
ington.”
Nú datt stafur van Beekmans ofan á gólfiö með
miklum skarkala.
Málaflutningsmaðurinn sinti því engu en sagði:
“Frá honum kemur yður að erfðum frá móður yðar
Lydia Mosely Bassingtori iandeignirnar í Kent, Beau-
mann í Lancaster, O’Mara House í greifadæminu
Clark á írlandi; þar fylgja og miklair eignir aörar
og ennfremur gamli nafnkunni barúns-titillinn Bass-
íngton. Þér eruð nú lávarö—” Mr. Stillman stóð
hægt upp og Gussie sömuleiðis, náfölur, skjálfandi og
með æðislegu augnaráði— “Þér eruð nú Iávarður, eig-
iö sæti í efri málstofunni á Englandi, og eg er lávarð
ur minn yðar auömjúkur þjónn. Leyfið mér allra
.virðingarfylst að kyssa á hönd yöar hágöfgi.”
í því aö hann beygði sig áfram til að gera það.
æpti máiaflutningsmaðurinn upp yfir sig af undrun;
þessi gleðitíöindi höfðu orðið Gussie um megn og þaö
leið yfir Augustus, Bassington barún og hann hné
niður í fangið á máláflutningsmanninum.
“Jarvis!” kaliaði Mr. Stillman, bar skjólstæöing
sinn og setti hann niður í stól, “hans hágöfgi er eftir
sig eftir þessa gleðifregn. Komdu með vatn handa
hans hágöfgi!”
En í sömu svifum spratt Gussie á fætur og kall-
aði upp yfir sig með mestu ákefð : “Þetta getur ekki
verið satt! Kallið mig þetta aftur, Stillman, kallið
mig lávarð aftur!”
“Hvað get eg gert fyrir yðar hágöfgi?” spurði
lögmaðurinn; það virtist eins og hann væri yfrið glað-
ur og væri jafnvel að bæla niðri i sér hláturinn.
“Nei, það er enginn vafi á því, að eg heyrði yður
segja það! Þér tilkynntuð mér að mér hefði hlotu-
ast tignartitillinn! Eg er lávarður, brezkur lávarð-
ur! Er eg það? Eða er þetta vondur draumur, sein
eg vakna af einhvern tíma síðar til að verða þess á-
skynja að eg er ekkert nema Bandaríkjamaður og
verð þá að drepa mig af örvæntingu!” hrópaði nýi
lávarðurinn.
Hann var eins og utan við sig af gleði og fögn-
uði, en þaö leit út fyrir aö bæði málaflutningsmaður-
inn og skrifstofu fulltrúinn kveldust af hlátri er þeir
heyrðut þetta óráöshjal, og áttu þeir bágt með að leyna
kátínu sinni.' Ert þeim hepnaðist það samt, jafnvel þc
að Bassington barún gripi aðalsmannaskrá Burke’s o°
fletti upp titli sínum og hrópaði; “Drottinn minn
sæll og góður! Mikið dæmalaust er skjaldmerkið
fallegt! Tvö ljón, er halda á kórónu milli sin!”
En síðan rénaði mesti æsingurinn í honum, hann
hugsaði sig stundarkorn um og sagði síðan:
“Aðrar eins fréttir og þetta hljóta að raska ró
manns. Þer getiö sjálfsagt skilið það.” En síöan
hrópaði hann aftur upp yfir sig og stóð á öndinni:
“Eg get samt ekki trúað þessu!” Siðan sneri hann
sér að málaflutningsmanninum, horfði á hann bænar-
augum fast og lengi og sagði loks: “Eruð þér nú
öldungis viss um að enginn misskilningur eigi sér
stað, að eg sé nú lávarður í raun og veru ?”
“Já, eg er jafnviss um það,” svaraði lögmaður-
inn, “að þér eruð Bassington barún, og hafið fulla
heimild til að sitja í efri málstofunni brezku, eins og
að eg er Harold Stebbins Stillman í lögmannafélag-
inu Stillman, Myth & Co., sem í eru málaflutnings-
menn, lögmenn og réttarfarslegir ráðunautar sjóliðs-
stjórnardeildarinnar.”
“Ef svo er,” svaraði Mr. van Beekman og settist
niður rólegur, þá verð eg að biðja um fyrirfram
greiðslu.”
“Fyrirfram greiöslu — já, auðvitað. Yðar há-
göfgi ætlast sjálfsagt til að fá eitthvað af vöxtum
þeim, sem yður bera,” sagöi Stillman blíðlega. Mála-
flutningsmenn yðar í Lundúnum hafa einmitt búist
við því. Brown, Studley & Wilberforce símuðu í gær
að þér gætuð fengið peninga greidda á þeirra á-
bvrgö.”
“Á—á——á! Eg ætla þá að biðja yður að gefa mér
víxil fyrir einu þúsundi!” sagði Gussie.
“Jarvis, búðu strax til víxil fyrir þúsund dölum
handa hans hágöfgi,” svaraði málaflutningsmaður-
inn.
“Dölum!” endurtók Augustus hlæjandi. “Ónei,
Stillman minn góður. Vitið þér ekki að brezkir að-
alsmenn reikna alt í pundum?“
“Já, vitanlega, Bassington lávarður.” sagði hann
og gekk inn í næsta herbergi.
Hann kom aftur innan stundar og sagði: “Eg
má til að gefa út víxilinn í nafni Mr. Augustus van
Beekman, með því að þér eruð enn eigi kunnur með-
al bankara undir yðar rétta titli,” og síðan rétti hann
Augustus vixil fyrir fimm þúsund dölum, sem stil-
aður var til þjóðbankans. “Eg verð að biðja yðar
hágöfgi að skrifa undir þetta,” og að svo mæltu rétti
hann Gussie penna, og litla hjartaö í brjósti Augustu;
barðist ótt og títt er hann mátti í fyrsta sinni rita
enska tignarnafn sitt: “Bassington.” •
“Nú getur yðar hágöfgi fengið peningaua
greidda til yðar sem Bassington barúns, og héðan af
verður alt það gert í því nafni, sem vér fáum að ann-
ast fyrir yður. Samt sem áður verðum vér að láta
yður vita, að þetta fé og ekkert meira hefir oss enn
verið boðið aö greiða yður. Ef yður þóknast aö biðja
um hærri fjárupphæðir, þá skulum vér fúsir, til að
senda beiðni yðar til Brown, Studley & Wilberforce,
og svar frá þeim getið þér fengið eftir einn eða tvo
daga.”
“Mér þykir vænt um það.- Segiö Jarvis aö eg
biðji málaflutningsmenn mína í Englandi um fimm
þúsund pund,” sagði Augustus drýgindalega. Síðan
sagði hann ánægjulega: “Getið þér ekki sagt mér,
hvað miklar muni vera tekjurnar af eignum mínum á
Englandi ?” '
“Nei, eg get ekki sagt yður það fyrir víst, en eg
ímynda mér að þær muni vera á aö gizka þrjátíu ti!
fimtíu þúsuncl pund á ári, yðar hágöfgi.”
“Eru þær svo miklar! Segið Jarvis þá að eg vilji
fá tíu þúsund pund,” sagöi Gussie.
“Já, þaö er sjálfsagt, lávarður minn,” svaraði
Stillman og stríddi viö aö halda niöri í sér hlátrinum;
“en eg lít svo á, að það sé skylda mín aö kunngera
yður, að töluverður dráttur hefir orðiö á að land-
starnir á landeignum yðar á írlandi fengju greiddar
landskuldir sínar.”
“Það er ekkert ósnoturt aö heyra,” sagöi hans
hágöfgi þóttalega. “Rekiö þá þá af jörðunum undir
eins! Eg fel yður að láta Brown, Studley & Wilbe-
force vita þaö, að hans hágöfgi leggur svo fyrir, að
þessum landsetum sé bygt út þegar t stað!”
“Já — yðar hágöfgi,” stamaði Stillman. Hann
hafði grúft sig ofan yfir eina skúffuna i skrifborði
sínu og virtist taka þessa skipun mjög nærri sér, þvi
aö þegar hann leit aftur á skjólstæðing sinn, var hann
kafrjóður i framan og tárin blikuðu i augum hans.
“Hvað gengur á fyrir yður, herra minn!” spurði
nýi lávarðurinn. “Það sýnist vera meira en lítil kát-
ína í yður.”
“Ónei, lávarður minn, það er síður en svo, að mér
sé hlátur í hug; eg er þvert á móti sárlega hryggur,”
svaraði málafærslumaðurinn með hægð. “Yðar há-
göfgi er vist ókunnugt um hörmungarnar, sem af því
leiða þegar landsetum á þessum miklu landeignum er
bygt út — anmingja fólkið verður húsvilt og sveltur
heilu hungri.”
“Mér er kunnugt urn það, að þeir greiða ekki
landskuldir sínar,” sagði Gussie, “og það er skylda
málaflutningsmanna að hlýðnast fyrirskipunum, sem
þeim eru gefnar.”
Stillman virtist falla allur ketill í eld við þessa
ofan i gjöf og tautaði lágt fyrir munni sér: “Jú, þér
hafið rétt að mæla, yðar hágöfgi.” í því kom Jarvis
með beiðnina uni tíu þúsund pundin, og Gussie skrif-
aði undir hana nafnið “Bassington” og sagöi: “Þeg-
ar þetta fé er handbært, þá leggið þér það inn í Þjóð-
bankann, og þá getið þér jafnframt sent mér reikning
fyrir ómaki yöar.”
Aö svo mæltu stóð hann upp og fór að draga á
sig glófa sína.
“Það er svo sem sjálfsagt, að vér sendum yður
reikning, lávarður minn, með því að þér hafið óskaö
þess,” svaraði málaflutningsmaðurinn. “En mig
Iangar til að geta þess, lávarður minn, að við höfðum
vonast eftir að okkur veittist sá heiður að fara með
starfsmál yðar hér i Ameríku, á sama hátt og Brown,
Studley & and Wilberforce þrá innilega að líta eftir
eignum yðar í Evrópu.” Stillman hneigði sig djúpt
er hann hafði sagt þetta og sýndi augljóslega auð-
mýkt sína fyrir barúninum.
En sú auðmýkt varð að eins til þess að stæla
skjólstæðing hans enn meira.. Gussie litli teygði úr
sér drembilega og sagði: “Já, eg man það nú, að
Avonmere mælti heldur með yður þegar við sátum að
snæðingi í morgun. Eg skal hugsa eftir þessu. Jarv-
is, farðu og útvegaðu léttivagn handa mér.”
“Já, yðar hágöfgi,’ svaraði skrifstofu fulltrúinn
og fór út, en þegar hann var kominn fram fyrir hurð-
ina steitti hann hnefann og tautaði: “Bölvaður ó-
svífnis-durgurinn!” en gerði þó eins og fyrir hann
var lagt.
Á meðan hann var burtu sýndi Gussie það lítil-
læti, að skeggræða við málaflutningsmanninn.
“Eg skal segja .yður eitt, Stillman,” sagði hann.
“Yður svipar mjög mikið til Ieikaraskussa, sem
Chumpie heitir, og leikur á Broadway leikhúsinu. Þé'
eruð nauöalikur honum í fasi, en svipur yöar er ekki
eins gáskalegur,” sagði Gussie grunsemdarlega.
“Hefir yðar hágöfgi séð þann mann leika?”
spurði málaflutningsmaðurinn kafrjóður í framan.
“Ójá, eg hefi séð hann býsna oft á leiksviði; en
satt að segja fór eg ekki til að horfa á leikinn í því
leikhúsi hans vegna; það var hún Rosalie litla Mount-
joy, sem dró mig þangað,” sagði hann og deplaði
augunum kankvíslega.
Og margt fleira spjallaði Gussie og meðal ann-
ars sagði hann málaflutningsmanninum, að • hann
byggist við að hafa engan frið á sér fyrir fréttaritur-
um alt kveldið. “Eg ætla aö senda'allan þann skrii
til yðar, Stillman,” sagði hann.
“Ef þér gerið það, lávarður minn,” svaraði mála-
flutningsmaðurinn, “þá neyðumst vér til að hætta við
að sýsla um öll starfsmál yðar.”
“Ætlið þið að hætta viö að sýsla um starfsmál
mín?”
“Já, okkur er ómögulegt annað, ef þér gerið
þetta, því að það verður þá sá feikna-straumur frétta-
ritara sem kemur hingað inn á skrifstofuna, að viö
fáum engu öðru sint heldur en þeim.”
“Nú skil eg yður,” svaraði Gussie. “Eg ætlajrá
að vísa þeim á lögmannafélag mitt í Lundúnum. Það
er fjær.” Og Gussie hélt áfram að þvaöra, og sagöi
aö hann ætlaöi til Englands mjög bráölega og taka
sjálfur við stjórn á víðáttumiklum landeignum sínum.
“Herra trúr! Þ'etta er sannarlega ekkert nema skylda
hvers aðalsmanns!” hrópaði Augustus. “Eg ætla
að láta það verða mitt fyrsta þegar eg hefi tekiö sæti
í efri málstofunni, að steypa socialista ræflinum hon-
um Gladstone.”
“Er yður alvara. En yðar hágöfgi verður þó
fyrst að sleppa öllum borgaraiegum réttindum hér í
Bandaríkjunum til þess aö geta þetta.” svaraöi mála-
flutningsmaöurinn.
“Léttivagn Basingtons barúns biöur úti!” kallaöi
Jarvis inn um dyrnar.
“Mér er sama hvað er upp eða niöur á Banda-
ríkjunum,” sagöi Mr. Gussie. “Gleymið ekki pen-
ingaávísuninni, Stillman.” Aö svo mæltu gekk þessi
litli föðurlandsvinur burt og skildi viö Iðgmanninn
og skrifstofufulltrúann , sem horföu á eftir honum
hálf hissa.
Loks rak sá fyrrnefndi upp hvellan hlátur:
“Heyr á endemi! Hann ætlar aö byggja út ölluin
leiguliðum á írsku landeignunum sínttm!” og hann
herrndi eftir Gussie litla þegar hann var að skipa fyr-
ir um aö reka landsetana af jörðunum.
“Þ'að vildi vel til að hann skyldi nú fara, ósvífni
lúsamuölingurinn sá arna. Annars hefði eg ekki get-
að setið á mér aö fleygja hans hágöfgi niöur stigann.
'Jarvis, faröu og útvegaöu léttivagn handa mér’!”
“Hann kallaði mig leikaraskussa, tautaði mála-
flutningsmaöurinn. “En þaö má hann þó stöar sjá,
61PS Á YE6GI.
Þetta á að minna yöur á aö gipsiö
sem vér búum til er betra en alt annaö.
Gipstegundir vorar eru þessar:
„Empire“ viöar gips
„Empire“ sementveggja gips
„Empire“ fullgeröar gips
„Gold.Dust“ fullgeröar gips
„Gilt Edge“ Plaster Paris
„Ever Ready“ gips
Skrifiö eftir bók sem
segir hvaö fólk, sem
fylgist meö tímanum,
er aö gera.
Manitoba Gypsum Co., Ltd.
SKRIFSTOFA OG JIYL8ÍA
WINNIPEö, MAN.
þessi lávarður, að eg er nógu mikill Ieikari til að koma
honum á kaldan klaka.”
Eftir þessi ískyggilegu ummæli leit Mr. Still-
man á úrið sitt og sagöi: “Klukkan er oröin eitt,
Machlin; það er mál komið til að fara á æfingu í
leikhúsinu.”
XIV. KAPITULI.
“Til þjóðbankans á harða spretti!” kallaöi nýi
lávarðurinn til ekilsins í því hann stökk upp í létti-
vagninn fyrir utan nr. 61 í Wall stræti. En rétt á
eftir kallaði hann aftur upp og sagði: “Ónei, aktu
hæg^t! Faröu gætilega! Eg gef þér fimm dali ef þú
kemur mér heim heilum á húfi!” Gussie haföi hug-
kvæmst það, að hann væri orðinn í meira Iagi verö-
mæt persóna.
Þegar hann fór til Wall strætis um morgunino
hafði hann hiklaust tekið sér far með sporvagninum;
en nú varö ekillinn á léttvagninum að aka hægt og
gætikga, og Augustus, Bassington barún sat inni t
vagni hans innilega glaöur og ánægöur. Honum
sýndist sólin skína nú skærara, veðriö vera yndislegra,
en fólkiö á götunum lítilmótlegra en áður, eins og þaö
væri skapað úr öðrum og Iélegri leir heldur en þessi
nýi aðalsmaður. ,
Þegar hann ók fram hjá kunningjum sínum
heilsaöi hann þeim stórmenskulega rétt eins og hann
þekti þá ekki. Hann tók naumast undir við Mr.
Grayson, þegar sá herra mætti honum við horniö á
Wall og Nassau strætum og kallaði til Gussie og
sagði: “Sæll, Gussie, kunningi! Ert þú á leiðinni
til auðugu ungfrúarinnar frá Baby-námunni ?”
Gussie hrökk við þegar hann hafði þetta yfir með
sjálfum sér. “Mér þætti gaman að vita, hvort fólk
hefir haft nokkra hugmynd um þetta. Marvin kann
áðalsmannaskrana utan bókar; það kann vel að vera,
að hún hafi gefið Mathilde bendingu um aö reyna aö
ná í mig, áður en eg haföi sjálfur nokkra hugmynd
um tign mína. Hún ímyndar sér kannske, að eg ætli
að fara að spilla hinu göfga Norðmannablóöi Hugi de
Bassingtons. En ekkert verður úr því.” Og Mr,
Gussie setti á sig mikinn þóttasvip, varpaði sér aftur
á bak í vagnsætið og reyndi aö iáta sér hugkvæmast
ráð til að komast hjá að halda loforð sitt viö ríku
stúlkuna að vestan, svo aö hann gæti varðveitt aöals-
mannablóðiö óspilt, og kvænst hertogadóttur.
Því næst sló hann staf sínum í vagngluggann og
hrópaði: “Til Þjóðbankans, fljótt!” því aö honutn
hafði flogið í hug að réttast væri að fá peninga
greidda fyrir víxilinn undir eins; það mundi taka af
öll tvímæli, og sannfæra hvern og einn um mann-
íélagslega og fjárhagslega upphefð hans.
Innan sbundar var hann kominn inn í þessa mikr
ilfenglegu byggingu. Hann gekk aö glugganum þar
sem féö var greitt, og var gríöarlegur óstyrkur á hon-
um, því aö hann óttaðist aö einhver misgáningur
kynni aö hafa átt sér stað. En hann mintist þess, hve
Stillman, Myth & Co. haföi stórfengilegan verka-
hring, og þá herti hann huginn og sagði: “Viljiö þér
gera svo ve! og greiða þenna víxil ?”
Og samstundis fór litla hjartað í brjósti Gussie
aö hamast af sigurhróssfögnuði, því aö bankaþjónn-
inn brá stimpli þessarar miklu fjármálastofnunar á
vixilinn og greiddi áminsta fimm þúsund dali. Þetta
fanst Gussle sama sem eins og fullsannaö væri að
hann væri orðinn eigandi viðátumikilla Iandeigna á
Englandi og Irlandi og barún í tilbót