Lögberg - 28.07.1910, Qupperneq 6

LÖGBERG, FIMTUDAGfNN 28. JÚLÍ 1910.
Olíkir erfingjar.
eftir
GUY BOOTHBY.
“Þaö er svo ” svaraöi hún. “Þú ert sljóskygn-
ari en eg hélt þú værir. Kannske þér detti þaö i hug
seinna. Þú þarft ekki að fylgja mér lengra. Góöa
nótt !’*
Hún rétti honum jafnvel ekki hondina, en sneri
baki við 'honutn og fór beint inn i svefnklefa sinn.
Reggie var í þann veghn að snúa aftur upp á þilfar,
en þá sá hann að gestirnir voru á leiöinni ofan.
“Viö hinar konurnar ætlum aö fara að dæmi
Mrs. Dartrell,’ ’sagöi Mrs. Cranleigh og rétti honum
höndina.
‘"Viö ætlum að hvílatst vel í nótt áöur en viö
leggjum af stað aftur.”
“Þaö er rétt,” svaraði Reggie. “Eg ímynda mér
aö viö geturn ekki betra gert en að fara aíi <tæmi
ykkar.” ■ ••'' •$.
En nú vildi svo til, að Devereaux var sá eini af
karlmönmumim, sem strax gekk til hvílu. Má vera,
að þaö hafi verið vegna jæss að hann þóttist finna
það á sér að eitthvað misjaínt væri i vændum.
Stukeley sneri aftur til reykingarsalsins en Reggie
og Dorset lávarður gengu afur á skutpall. Báðir
voru þeir óvenjulega þögulir. Dorset lávaröur tugði
endann á vindli simttn í svo miklum ákafa, að auðséð
var aö honum var mikið niðri fyrir.
“Heyrðu mig, Reggie,” sagði hann, “mér er
ómögulegt að þola jretta lengur. Eg ætla nú að segja
j)ér meiningu mína.”
Maðurinn, sem hann ávarpaði, leit ekki við.
Hann horfði stöðugt á fiskiskip, sem lá fimtíu eða
sextíu yards frá þeim.
“Um 'hvað ætlarðu að tala við mig?” spurði
hann, eins og annarshugar, því að satt að segja var
hann að hugsa um atvik sem hafði komið fyrir við
Weldersham kastala.
“Þú munt ekki bera á móti því, að við höfum
verið vinir í mörg ár,” sagði lávarðurinn,.
“Eg skal fúslega játa það„” svaraði Reggie.
“Hvað um það?”
“Eg hef alt af litið svo á, að það séu ein a'f
einkaréttind)um vinar, að mega tala við vin sinn svo
sem manni býr í brjósti.”
“Það er alt undir því komið, um hvað á að tala.”
svaraði Reggie.
“Það er um trúlofun þína, sem eg ætla að tala."
“Þá vil eg mælast til, að þú sleppir þvi. Það
er efni, sem eg vil ekki ræða um.”
“En eg verð að gera það. Það er mér rneira
áhyggjuefni, en eg get frá sagt.”
“Eg get ekki skilið í því hvers vegna að þú ert
að fá j)ér það til. Það er sérmál mitt og þér óvið-
komandi.”
“En þú ert vinur minn. Eins og þú sérð sjálfur
hefir það nokkuð að segja.”
“Ef um annað væri að ræða, þá hefir það að
vísu mikið að segja En að því er þetta atriði snertir
get eg ekki séð að það geti komið hið minsta til
greina/’
“Eg vona þó, að þú sért ekki staðráðinn í því
að ætla að lifa héðan af hamingjulausu lifi?”
Nú leit Reggie í fyrsta sinni meðan á þessu sam-
tali stóð framan í vin sinn.
“Eg er hræddur um, að eg geti ekki skilið hvað
þú ert að fara,” sagði hann. “Hversvegna skyldi eg
ætla að fara að' lifa hamingjulauisiu lifi, jxj að eg
ætli að ganga að eiga Mrs. Dartrell?”
“Eg get ekki beinlinis sagt j)ér hversvegna, en
þú veizt sjálfur að þau verða úrslitin,” svaraði Dos-
set lávarður. “Mér geðjast ekki að Mrs. Dartrell.
Hún er einstaklega fögur kona og góð heim að
sækja.”
“Eg j>akka!”
“Hún er líka vel mentuð og alt þar fram efitr
götunum. En eg ætla ekki að skera utan af því sem
eg vildi segja, hvort sem þú kant að reiðast af því
eðia ekki; hún er ekki sú kona, sem þú hefðir átt að
kjósa þér.”
“Jæja, kunningi,” svaraði Reggie; “eg held þá
að við verðum að hætta fæssu samtali. Þú 'hlýtur að
sjá hvers vegna eg get ekki haldið því áfram. Vi»
skulum aldrei minnast á það framar.”
Eftir J>)essa viðræðu þögðu báðir mennirnir
stundarkom. Dorset lávarður fann að hann ha fðti
verið helzt til berorður, en hinum virtist að harmia-
byrfi sín hafa1 einhvem veginn þyngst um helming.
“Jimmy!” sagði Reggie við vin sinrþ er hann
nefndi því gælnnafni, “þú ert allra bezta skinn, en
þú hleypur á j>ig stundaim. Sannleikurinn er sá, að
þú hefir ekki skoðað þetta atriði nógu vandlega.
Gakk þú j>ína götu, en kærðu þig ekki um mig.
Mér er óhætt.”
“En þú munt sanna það síðar, Reggie, að þarna
skjátlaðist þér mikið,” svaraði lávarðurinn. “Herra
trúr- Skárra er það nú! Að maður skuli ekki mega
segja vini sánium meiningu sina, án j>ess að hann firt-
ist við.”
“Þú ert alt af jafn ósannsýnn, en það gerir minst
til,” sagði Reggie. “Eg hugsa eg viti 'hvað j>að er,
sem þú ert að fikra í kringum, e’n þú getur verið
viss um, að eg hefi ekki gengið blindandi út í þetta.”
“Eg er ekki í neinum vafa um hvernig j>ú hefir
gengið út í þetta, og kynoka mér ekki við að segja
þér það, þó aði þú kunnir að reiðast af því. Þú varst
veiddur, það er að segja neyddur til að biðja Mrs.
Dartrell, og nú ertu svo góður drengiur að þú getur
ekki fengið af þér að segja henni upp. Hún vill ekki
sleppa þér a.f því að henni þykir vænt um þig, en
aðialástæðan sem hún hefir til að vilja eiga þig er
það, að 'hún verður þá lávarðsfrú a,f Weldprshani.
Þetta er mergurinn málsins.”
“Ef svo er, þá er tilgangslaust að ræða þetta
rneir,” svaraði Reggie. “Eg veit að J»ú vilt mér vel,
kunningi, en eg vil ekki heyra þig brjóta aftur upp á
þessu tali.”
Dorset lávarður sagði eitthvað á þá leið, að hann
skyldi aldrei hætta að tala um þetta, en kvaðþt nú
ætla að finna skipstjóra snöggvast áður en hann færi
aö sofa.
Reggie sat hugsandi næstu hálfa klukkustundi
°& eg' hefi ástæðu til að ímynda mér að hann hafi
ekki verið sem ánægðastur.
“Einstakur aulabárður hefi eg verið,” sagði
hann. “Aumirvgja Dorothy litla! Eg ímynda mér
aö henni þyki vænt um mig.”
Um leið og hann sagði þetta bjóst ha,nn við að
fara inn í svefnklefa sinn í J>ungu skapi.
Þau lögðu af stað frá Dieppe skömmu eftir mið-
nætti og komu til hins fagra fiskij>orps Fesamp laust
fyrir morgunveröartíma. Það voru ekki margir sem
sátu að morgunverði í það skifti. Mrs. Cranleigh og
Mrs. Bennett kusu heldur að fá morgunverðinn inn
í svefnklefa sina,, og Stellu var enn ilt í höfði að
henni var ómögulegt að fara á fætur. Þessvegna
voru j>ær Ella Cranleigh og Bandaríkjafrænkan þær
einu af kvertfólkinu, sem til borðs sátu og j>essvegna
kom j>að ekki til mála að fara i land að svostöddu.
Veður var hið bezta, en farþegarnir sábu upp á j>il-
fari í næðissömu iðjuleysi. Það var komið fram
undir miðdegi þega,r konurnar létu sjá sig. Stella
vatð jæirra þriggja fyrst til aö koma upp á þilfarið.
Hún var prýðilega vel búin i drifhvítum kjól alsett-
um kniplingumú) híún sýndist nærri því gyðjuleg í
þeim búnini, og eigi siður af því að hún var föl mjög
og þreytuleg til augnanna. Hún kva,ðst hafa átt
óttalega nótþ, og var j>iað helzt á henni a,ð sjá, að
svo hefði verið. Augnaráðið var 'blíðlegt og látbragð
hennar auðmjúklegt og undirgefnisfult, svo að jafn-
vel þeir sem höfðu reiðst henni fyrir atferli hennar
kveldið fyrir gátu nú ekki annað en kent i brjósti um
hana.
“Eg er hræddur um, að þér sé enn ilt i höfðinu,”
sagði Reggie, settist við hlið hennar og tók upp blæ-
væng hennar. “Get eg gert nökkuð fyrir þig ”
“Ekkert nema að fyrirgefa mér,” sagði hún með
titrandi vörurn, “eg hefi ekki verið með sjálfri mér í
nótt. af J>ví hvað eg sé eftir að hafa breytt illa vig
þíg’-”
“Við skulum ekki minnast á það,” sagði^ hann.
“Eg sá það að vísu gerla að þú varst ekki með sjálfri
þér og það hrygði mig meir en mér gramdist það. Eg
hefði átt að fara öðru vísi að.”
“ Þetta máttu ekki segja.” sagði hún; “eg veit
ekki hvað eg á að gera af mér jægar eg heyri þig
tala svona. Gerðu það ekki — góði.”
“Jæja, ekki vil eg að þú tryggist af því sem eg
segi,” svaraði hann, “mig langar til að sjá> þig aftur
eins og þú átt að þér_að vera.”
Þetta kveld sagði Stella að hún væri öldungis
eins og hún ætti að sér og kvaðst vilja fara með
þeim í land og skoða ýmsa merka sögustaði frá
þrettándb öld. Þegar þau komu ’ aftur út á lysti-
skipið var eins og öllum væri úr minni liðin óþæg-
indin, sem höfðu komlð fyrir kvöldið áður, og Stella
brosti og lék við hvern sinn fingur. Þau sátu uni
kveldið lengi uppi á þilfari, en af því að þau voru
j>reytt eftir gönguna i landi um daginn var farið að
hátta í fyrra lagi.
En það; vildi nú einhvern veginn svo til, að
Reggie var ómögulegt að sofna þetta kveld. Þó að
svefnklefi hans væri búinn öllum hugsanlegum þæg-
indum fanst honum óverandi þar inni fyrir kæfandi
svækju. Blæjalogn var úti, og honum. var í fersku
minni samtalið sem þeir höfðu átt Dorset lávarður
og hann og hafði oft dottið það í hug um daginn.
Hann hefði mikið viljað gefa til að geta gleymt því
alveg.
Lystisnekkjan hafði verið komin af stað þegar
hann fór inn í svefnklefa sinn og var svo til ætlast
að hún yrði komin til Cherbburg um dagmál. Hann
heyrði að, skipsklukkan sló átta og siðan eitt og tvö
á fyrstu vöku. Loks fanst honum hann mega til að
draga að sér hreint loft, því að ómögulegt væri að
að haldast við inni í svefnklefanum, cg hann einsetti
sér að fara upp á þilfar. Hann klæcldi sig svo sem
honum fanst við J>urfa og fór fram í gestasalinn og
þaðan upp á þilfar. Það var notalegt að koma út í
kveldkuliðÞegar hann var að fara upp káetustigann
kom ofurlitil sjóskvetta framan i hann ig kældli
▼inalega á honum kinnina. Hann þerði rólega á sér
vangann og fór því næst upp stjórnpallsstiganm.
Yfirstýrimaður var á verði og heilsaði hann Reggie
vingjarnlega jægar hann sá hann koma upp stigann.
“Það er miklu notalegra að vera hér heldur en
niðri,” sagði Reggie. “Svefnklefarnir eru heitir eins
og ofnar í nótt.”
“Lofið mér að sækja yður stól,” mælti hinn, “eg
hefi stól hérna inni í stýrishúsinu.”
Hann fór inn að ná í-stólinn og þegar hann kom
aftur settist Reggie hjá honum við öldustokkinn og
tóku J>eir tal saman.
“Dorset lávarður hefir sagt, mér, aö þér hafið í
marga.r raunir ratað á sjóferðum yðar,” sagði
Reggie.
’Eg vil ekki bera á móti því,” svaraði hinn. “Eg
býst við að fáir hafi lent í einkennilegri æfintýrum
á sjó heldur en eg. Eg hefi verið í sjóferðum alla
æfi miína, eða síðan eg strauk burt úr skóla J>egar eg
var á fimtánda árinu. Eg hefi verið á allskoanr
skipum og býst við að eg hafi stigið fæti á flest lönd
jarðarhnattarins. Eg hefi verið fangi Pepper
Rajah, var rétt að segja gerður höfði skerori í Dyaks,
lá við sjálft að eg væri steiktur lifandi á báli á
Salomonseyjum, lenti í skipbroti í Patagoníu, var eini
maðurinn, sem komst lífs af þegar skipið William T.
Watres rakst upp á grynningar við Nýfundnaland,
og var skotinn í herðablaðið og nærri J>ví myrtur
þegar skipverjar á Siberian Prince gerðu upphlaup
austur í Kinahafi. Samt er eg hingað kominn og er
yfirstýrimaður á fimm hundruð tonna lystisnekkju,
sem fer skemtiferðir um Englandissund, og ekki
dettur mér í hug að finna neitt að slíku né vera óá-
nægður með að eiga lávarðinn fyrir húsbónda.”
“Það hlýtur að vera einkennilega skemtilegt
þarna suður i höfum,’ ’sagði Reggie.
“Ef manni fellur slikt líf vel á annað borð, j>á
er ekkert því líkt til,” svaraði stýrimaður. “Þægi-
legt loftslag, heitir réttir af brauðaldinatrjám, við-
kunnanlegasta, fólk, sem til er í víðri veröld, og sí-
feld tilbreyting á sjónarsviði, ef maður á skip til að
ferðast á.”
“Og er þar gott til fjár?”
“Ja, verzlunin í suðurhöfum er ekki orðin eins
arðvænleg nú, eins og hún var hér fyrrum, en þó er
hægt að græða þar töluvert fé.”
“Þetta er býsna álitlegt. Ef eg væri laus og
slyppur þá held eg að mig langaði til að reyna ham-
ingjuna þar.”
Stýrimaðurinn brosti góðlátlega. Homim fanst
það i meira lagi skoplegt að Reginald Sandridjge,
þessum gfaðlynda, vinsæla og vel efnaða unga manni
skyldi geta komið til hugar að hætta við að lifa j>ví
lífi sem hann hafði vanist og færi að reyna hamngj-
una suður í Suðurhafseyjum.
Að hálfri klukkustund liðinni var Reggie búinn
með vindilinn sinn og ætlaði þá að fara inn í svefn-
klefa sinn og halla sér ofurlítið út af. Hann bauð
stýrimanninum góðar nætur og fór niður stjórnpalls-
stigann ofan á þilfarlð fyrir neðan og stefndi að
káetuganginum. Áður en hann fór ofan nam hann
jsnöggvast staðar og leit út á hafið. Veðiur var hið
ákjósanlegasta, máninn var genginn upp á heiðskíran
himininnn og lystisnekkjan klauf öldurnar eins og
hún væri lifandi vera. Eftir að hann hafði horft
stundarkorn á hafflötinn fór hann niður stigann.
Ljós brann í gestasalnum þar niðri eins og vant var.
Reggie var rétt i þann veginn að ganga gegnum sal-
in inn að svefnklefa sínum þegar hann varð j>ess var
að hurð var opnuð'. Hann litaðist urn til að sjá hver
það gæti verið, sem væri á ferli um það leyti, og sá
þá að hvítklædd1 vera kom 'fram í sajinn úr einum
svefnklefa 'kvennanna. Hann var ekki lengi í efa um
hver þetta væri. Hann Jækti skjótt að það var Stella
og engin önnur. Hann hirti ekki um að láta hana
verða vara við sig, svo að ha,nn dró sig inn í skugg-
ann og veitti henni eftirtekt. Hún stefndi að honum
og fór mjög hratt, og steitti hnefana etns og hún væri
yfirkomin af hugstríði, en hún þaiut þó fram hjá hon-
um, án Jæss að verða hans vör og upp á þilfarið.
Honum leizt ekki á þetta og hljólp.á eftir henni. Þeg-
ar hún fór fram hjá honum gat hann ekki séð fyrir
víst, hvort hún var vakandi eða gekk Jætta í svefni.
En hvað var hún að fara? Þegar hún kom upp á
þilfarið þaut ihún aftur eftir skipinu'. Um leið og
Reggie fór fram hjá svefnklefa Dorset lávarðar,
hratt hann upp hurðinni og skoraði a tiann að koma
sér til hjálpar. Síðan hljóp hann aftur að öldustokkn-
um. En hann varð of seinn. Áður en hann kom
þangað hafði Stella klifrað upp á öldustokkinn og
með æðisgengnu ópi og án }>ess að líta um öxl fleygði
hún sér fvrir borð. Reggie snaraðist úr treyjunni,
stökk upp á öldUstokkinn og stakk sér fyrir borð á
eftir henni. Hann tók stutt kaf og þegar ’hann kom
upp fór hann að litast um eftir henni. Snekkjan va^r
komin æði langt burtu frá honum, en til Stellu sá
hann ekkert. Hann synti fram og aftur, en varð
•einskis var. Á skólaárum sínum hafði hann fenigið
orð á sig fyrir það hve ihann væri góður sundmaður,
en J>rátt fyrir það að hann var afbragðs suncjmaður
gat hann ekki synt svona þyndarlaust. Smátt og
smátt fór honum að daprast sundið. Limir hans
urðu blýj>iungir og hann þóttst vita, að bráðitr bani
væri sér vís, ef honum kæmi engin hjálp þvínær sam-
stundis. Loks þraut máttur hans, hann misti meðvit-
undina og hné í faðm hafsins!
■ iuU'... -- ____ ’
.. VII. KAPITULI.
> .'
Þaö væri óbugsandi fyrir mig að ætla að lýsa
}>eirri skelfingu sem greip fólkið á lystisnekkjunni
Wandering Minsrtel við þenna atburð. Hvert manns-
barn á lystiskipinu hafði vaknað við ópin og köllin
og það að skipið var stöðvað. Karlmennirnir flýttu
sér upp á júlfarið, en kvenfólkið þryrptist fram i sal-
inn og spurði hver hvað fyrir hefði komið. Þegar
j>ær fengu að vita hversu ástatt var, störðu þær hver
á aðra með hræðslu sv'ip og var varla hægt að fá þær
ti! að trúa Jæssu- En J>ví miður var það satt. Hálfa
klukkustund biðu menn óþreyjufullir. Þlá kom Dor-
set lávarður á bátnum, sem verið hafði að leita.
VEGGJA - GIPS
Vér leggjum alt kapp á að búa til
TRAUST, VEL FINGERT GIPS.
; —<viw—
„Empire“
Sementsveggja Gips,
Viðar Gips
Fullgerðar Gips,
o. fl. o. fl.
Einungis búið til hjá
Manitobd Gypsum Go.. LtdJ
WINNIPEO. >US.
--------- (
SkrifiÖ eftir bók um þetta efni, your
mun þykja gaman að henni.
“Hvað er að frétta?’ ’hrópaði Sir George, er
hafði orð fyrir hinum. “Hvað er að frétta?”
"Slæmar fréttir,” svaraði skipseigandinn. “Við
liöfum leitað svo sem okkur dettur í hug, en getum
ekkert fundið, hvorki Mrs. Dartrell eða Reggie.”
Þegar báturinn kom að hliðinni fór Dorset upp
stigann. og sté upp á þilfarið. Stukeley liafði síðar
orð á J>ví við kunningja sína, að sér hefði sýnst Dor-
set hafa elzt um tíu ár.
“Eg get ekki trúað því,’ ’endurtók hann. “Eg
get ekki trúað því.”
“Eg held að réttara væri fyrir okikur að láta
kvenfólkið ekkert um Jpetta vita fyr en i fyrramálið,”
sagði Dorset lávarður. “Maður vinnur ekkert með
því að vera að hafa orð á því i kveld.”
“Eg er samt hræddur um, að það verði að gera
það nú ]>egar,” svaraði Sir George. "Það lieyrði
J>ysinn uppi á þilfarinu og er nú frammi i gestasaln-
um og bíður þar milli vonar og ótta.”
"E£ svo er, þá þýðir ekkiert að fresta því, sem
fram á að koma,” svaraði Dorset lávarður.
Þeir gengu því und’ir þiljur og sögðu hvar kom-
ið var, og féll Mrs. Bennett í ómegin er hún heyrði
söguna. Síðan sneru karlmennirnir inn i reykingar-
salinn til að ráðgast þar.
Loks var það að ráði gert, að snúa aftur til Eng-
lands J>egar í stað til Jvess að koma í veg fyrir aS
J>essj hræðilega frétt bærist ættingjutn Regigie frá
öðrum en sjónarvottunum.. Mrs. Dartrell átti enga
ættingja nema Bandaríkjafrænkuna, Miss Morr'ison.
Þess vegna var snúiö við og skipinu stefnt til South-
ampton og komu þau ]>angað skömmu eftir miðjan
dag daginn eftir.
Það var fastráðið, að Sir George, ofurstinn og
Stukeley litli skyldu fylgja kvenfólkinu til Lundúna,
en skipseigandi fara til Welderslham og flytja þang-
að sorgartíðindin.
Það var ekki fyr en klukkan átta um kveldið að
hann náði til kastalans. Hann stökk mður úr vagn-
inum og hringdi dyrabjöllunni. Brytinn jækti liann
þegar í stað, því að hann haifði oft séð hann þegar
hann köm til kastalans með Reggie.
“Soroes!” sagði Dorset lávarður við hann. “Eg
vildi fá að tala, við j>ig fáein orð áður en eg hefi tal
af nokkrum öðrum.”
“Það er sjálfsagt, en eg vona að ekikert halfi
komið fyrir.”
“Því miður verð eg að játa, að mikið hefir
komið fyrir,” svaraði hinn. “En við skulum ekki
standa hér lengi. Fylgdu mér eitthvað j>angað sem
við getum talað saman í næði.”
“Eif yður þóknast, þá l'áltum oss ganga inn í
le-stjrarsalínn/' svaraöi gamli maðurinn. “Eg býst
ekki við að neinn komi þangað.”
Dorset iávarður fór þangað meö hrytanum og
lokuðu þeir hurðinni á eftir sér. Þ.ví næst sagði Dor-
set lávarður hvað fyrir hefði kimið.
“Þetta eru óttalegar fréttir,” sagði gamli mað-
urinn. “Aumingja Reggie druknður. Það er eins
og eg geti ómögulega trúað því. Það eru ekki nema
fáir dagar síðan hann var staddur hér i kastalanum!”
“iÞað veit guð, að eg vildi feginn hafa gefið all-
ar eigur mínar til j>ess að þetta hefði ekki orðið.
Þér hljótið að vita það, Somes!”
“Eg veit það, lávarður minn, og enginn mun
efast um það. Dw>ttinn minn! Drottinn minn!
Þ.etta er hræðilegt.”
Gamli maðurinn Var gagnfekinn fa hrygð og
hugarangri.
“Hvernig líður Weldersham lávarði?” spurði
Dorset lávarður.
“Hann er betri, lávarður minn, “en hann er
samt mjög máttfarinn. Eg er ekki fær um að flytja
þessar fréttir, en vitið þér, að hann gerði Reggie
arflausan fyrir skömmu?”
“Eg heyrði eitthvað á það minst,” svaraði hinn.
“Þeim hafði orðið sundurorða út af kvonfatigi Mr.
Sandridge.”