Lögberg - 29.12.1910, Blaðsíða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 29. DESEMBER 1910.
♦
-f
I1CFND MARIONIS
F.FTIR
E. PHILUPS OPPENHEIM.
I
4
4
i
4
4
i
t
144- + 1' ♦ 1 ♦♦ ♦ ♦ ♦ »4 ♦4444-444-4
Haun þrædddi leiö sína ura mörg og mjó stræti,
þar sem öróirgö og volseöi var auösæ 1 hvreju hus..
Hann fór hratt, svo aö auöséö var aö hann var þar
vel kunnugur. Loksins nam hann alt í einu staöar
viö riö, sem lá niö'ur í vínsölubúö, sem áþekku^t var
lélegustu kjallarakrá. /
Utan frá stræt nu var hægt að sjá inn i veit-
ingastofuna, cg Sikileyingurinn nam staðar stundar-
kom og skygndist niöur. Innan viö vinsöluuboröið
stóö þrekva'xin Sikileyjarstúlka dökk yfirlitum, og
var að daöra viö karlmann í bláleitri bómullarskyrtu
og vtðum hlíföanbuxum. Enga aöra var aö. sjá þar
I raij, aö undanteknum manni sem sat út i horni 1
skugganum og hvíldi höfuöiö í höndum sér og virtist
sofa.
Skileyingur.nn hikaði við ofurlitla stund- Siö-
an dró hann lina hattinn niður fyrir augun, kveikti
i vindling, til aö reyna að milda óþefinn þar inni svo
sem au'öiö var og gekk því næst inn i vínsölubúðina.
Þaö var auðséð, að hánn var ekki einn gestanna,
sem þangaö komu að öllum jafnaði, því aö stúlkan
innan við búðarborðið starði á hann umdrandi um
leið og hún rétti honum glas með kryddvíni er hann
haföi beðið um., en karlmaðurinn var ygldur á brún-
ina. S kileyingurinn lét eins og hann sæi það ekki,
en tók glasið í liönd sér og gekk yfir sagborið gólfið
og settist við borð fast yfir und:.r vegg.
Fáein skerf frá honum sat maðurinn, sem fyr
var nefndur, og dottaöi fram á hendnr sínar, en
skuggar af 'háu bygginguu'um úti fyrir féllu inn um
opna gluggana og fólu ásamt með gassvælunni,
sjónum fyrir hinum, sem inni voru, mennina tvo,
sem þarna sátu. Sikileyingurinn var hljóður og
reykti. iMaðurinn sem svaf tók að bæra á sér.
Loks hætti vínsölustúlkan og maöurinn i bláleitu
skyrtunni aö tala upp hátt. Höfuöin á þemi þokuð-
ust saman og raddimar lækkuðu. Daðriö varð enn
léttúðugra og ósvífnislegra. Maöurinn drakk meir
og meir og stúlkan helti óspart á fyrir hann. Sterki
drykkurinn Sve'.f á hann örara og örara. Hann
reyndi að grípa utan um stúlkuna, en mistókst það,
af því að hann rak sig á rimlagrindina milli þeirra.
Hann gerði aðra atrennu og hún hepnalSiát. Siðan
reyndi hann að klifra inn yfir vínsöluborðiö, en
mdsti fótanna og féll í hrúgu ofan á gólfið, og þar
lá hann dauðadrukkinn, að því er séð varð, ósjálf-
bjarga og viti sínu fjær.
Kvensniptin laut ofan að honiun. Siðan hag-
ræddi Jiún flösunum og helsáði Sikileyingnum fleðu-
lega, þar sem hann sat frammi í skugganum, svo áð
ekki sást til hans annað en glæðumar í vindlings-
endanum, sem har,n var að reykja. Sikileyingurinn
tók ekki kveðjii hennar. Hún ygldi sig og leit niður
á drukna manninn. Engin meðvitundarmörk voru
að sjá á soralega andlitinu. Hann var dauðadrukk-
inn og steinsvaf, og haföd enn peninga í vösutium!
Og yfi.r því hlakkaöi hún. Hún ætlaði að klófesta
þá þegar gestimir væru farnir, þessir tveir, sem þá
voru inni.
,Hún vék sér inn i ofurlítinn afkima, innan við
vínsöluljorðið, gekk þar út að veggnum og fór að
skoða sig í brotnum spegli, sem hangdi þar. Hún
þurfti að laga ofurlitiö, til á sér hárið, og var þar
inni dálitla stund að strjúka það með fingninum.
Henn’, datt ekki í hug að hraða sér, því þaðan sem
hún stóð, gat hún gerla heyrt ef einhver kom inn í
vínsöilu'búðitna. Það virtist sem henni væri það mikið
ánægjuefni aö horfa á stórskorna andlitiö á sér og
svörtu augun. Hún stóö frammd fyrir speglinum
stundarkom, velti vöngum og skoðaði s'g alla vega
i speglinum meö frekjulegri ánægju. Þá tók hún
eftir því,-aö móða var á öörum stóra glerhringnum,
sem him ihafði í eyranu. Hún tók hann' af sér, og
fór að nudda hann á pilsinu sínu með mestu ákefð
og raulaði eitthvaö ánægjulega fyrdr munni sér á
meðan. Alt þetta varð til að draga timann, en hvað
gerði þaö? Engir voru innd í veitingahúsinu: nema
tveir dirukknir menn, og einn til, sem kaus að sitja
lengst inn í skugganum, án þess aö ansa henni þegar
hún ávarpaði hann.
Ef einliver nýr gestur heföi komið niður ó-
þrifalega steinriðið og opnaði ryðguðu, hjaragníst-
andi huröina, þá mumdi hún jafnskjótt hafa veriö
komin á sinn stað og 'he lsað honum með daðurslegu
brosi, eins og kunningi hennar úr nágrenn’nu.
En í vínsöluhúsinu var ekki með öllu eins ástatt
og hún bafði búist við. Ekki var hún fyr komin inn
i afkimann, en maðurinn, sem Sik’Ieyingurinn hafði
sezt hjá, lyfti upjp höfði,nu og litaöist um. Þegar
hann hafði fullvissað sig um það aö, hún var farin,
og að himn maðurinn ;lá sýnilega blindfullur og stein-
sofandd á gólfinu, sneri hann sér að Sikileyingnum'.
“Hvað sk’pið þér, signor?” mælti hann hvísl-
andi. “Á það að veröa í kveld?”
“Já.”
Srkiley.ngu.rinn fann glögt í myrkrdmu hvernig
blóðið þaut fram í gulleitar k’nnar sdnar. Hann
hafði ekki farið þangaö að gamni sínu. Hann hafð'i
litið svo á,,og það geröu marg’r aðrír lika, að hann
væri he’.ðarlegur maöúr bæöi tiíl orða og verka. En
hann gat samt ekki aö því gert, aö hann skammaöist
sin mjög m'kið fyrir aö hafa fariö á þenna staö, til
aö koma fram því, sem lrann hafði í hyggju. En
ein liugarhrær’ng hans var blygðunarseminni yfir-
sterkari; þaö var ást hans á Adríennu Cartúccíó.
M nstu fyrir alla muni ekki á nafn signorunn-
ar,” sagöi hann lágt. “Hlustaðiu á skipanir þær,
sem þér eru gefnar, og sleptu öllu þvaðri um þær.”
“Skipið þá fyr>, s gnor; eg er reiöulbúinn aö
hlýöa,” svaraði hinn hvíslandd.
“Fyrst vil eg spyrja þ g, hefirðu komiðl í fram-
kvæmd þvi sem þú ætíaðir þér? Hefiröu fengiö
vagninn og mennina?”
“Eg gseti kom ð með hvorttveggja hingað nú
þegar, signor. Þaö var ekki auðgert, en eg er þó
búinn að koma því til vegar. Nú stendiur ekki á öðru
en að þér segið, hvaö á að gera, s’gnor.1”
S’kileyingurinn steinþagði stundarkom. Fram-
an í hann sást ekk’, fyrir myrkrinu, og' huldi það
blygðunarroðann á andlitúui, samskonar blygðunar-
roða, sem öll heiðarleg prúðmennii hljóta að finna til
þegar þau eru í aðsigi með að v.’nna lítilmenskuverk.
En önnur hugsun varð yfirsterkari, og þegar hann
tók til máls var röddin styrk þó að hann talaði lágt.
“Það er gott! Hlustaöu nú á, Pietró Eg
ætlast til, að aðförin veröi gerð í nótt klukkan þrjú.
Þú verður viðbúinn. Er merkiö ekki fullnægj-
andi ?”
“Jú, me’.r en það, s’gnor. Þvi fyr, þvi betra.
Munnum manna minna hefir veriö lokað meö gulli,
og þeir eru vel valdir; en öllum þykir þeim gott vin
og vín er á sína vísu engu áhrifamidnna en gull. Sjá
dýriö þama, signor. Mínum mönmim þykir engu
síður gott vin en honum, og áður en ‘hann komst í
þetta ástand, hefði hann getað þvaðraö margt
leyndarmálið.”
Sikileyingur’nn le’t við manninum, sem lá á
gólfinu sagstráöa. Það var eins og andardráttur
mannsins vekti að einhverju leyti atliygli hans.
“Ileldurðu að hann sé sofandi ” hvíslaði hann.
“Mér sýndist ekki hetur en eg sjá í op’n augun á
honutn.”
Pétró re’s upp og skreið eins og köttur fast að
drukna manninum. Hann lagði höndina lawslega of-
an á hann og hlustaði eftir andardrættinum. Síðan
skrelð liann at’tur til sætis síns.
‘ Þetta er engin.11 njósnarij’ nrælti hann; “þetta
er bara fiskimaður dauöadrukk’nn. Eg gaf nánar
gætur aö honum þegar hann kom inn. Haldið þér
áfram ,signor. Lofiö mér að heyra ráðagerð yðar.”
Sikileyingurinn hélt áfram og talaði eins hratt
og honum var mögulegt. Ilann hafði beizt brögðum
v’ð menn áður, menn af ltkum stigum: og hann var
sjálfur og gert það á heiðarlegan hátt. En hér var
oðru máli að gegna. ffér inni í þessu lága hreysi
og ásamt með öðrum eins félaga. Honum varð hálf
óglatt að hugsa til þess. Hann hugsaði um það eitt
að komast í burju sem fyrst.
“í kveld syhgur signora í söngskálanum. Hún
fer þaðan klukkan tiu, gangandi með annari stúlku
og jieim Tylgir e’nn karlmaður, sem þegið hefir laun
af mér. Hún sendi aftur vagn s’nn og ætlar að
ganga. Þú ratar veginn, til Villa Fíólessa. Þau
munu fara hann þangaö til bugðan kemur á hann og
fylgja stíg nokknum, sem liggur inn á vellina um-
hverfis V'illa Fíólessa; en stígur sá er hér um bil
hálfa mílu á lengd. Vegurinn liggur ]>ar um óþekt
og Óbygt svæði, og skyggja að honum beggja meg’n
stórir lundar furutrjáa. Eg ætlast til að við fyrsta
lundinn'séu múlamir og vagninn til taks—og sömu-
leiðis menn þínir. Um enga mótstöðUi verður að
ræða; en á eitt ætla eg að mi’.ntia þ’g umfram alt,
Pietró. Hvorugri konunni má sýna hjna minstu ó-
kurteisi eða hranaskap. Þið verðið aö hlýðnast boð-
um mínum og framkvæma j>að ntieð mestu prúð'-
mensku. Minstu þess, að önmtr þeirna á að verða
konan mín. H’n er syst'r min.”
“En þér sjálfur, signor, ætlið þér ekki að vera
þar ?”
“Nei; ef alt bepnast vel, þá kem eg á eftir og
hitti ykkur við Ajalitó. Þar verður aö kaupa fleiri
múla, af því að við verðum aö fara fjallaleiðina t'l
Maríóna-kastalans, og þar kemur vagninn að engu
haldi. Hefirðu skilið þetta, Pieró?”
“Já, þaö er auðskilið, signor!”
“Það kann vel að' vera, aö þú jnnrfir á meiri
pcningum að lialda. Hérna enti hundraö frankar.
Brúkaðu þá eins og ]>ér sf-nist.”
"Eg ætla að brúka ]>á alla, signor. Ef trúlega
á að vera unniö, þarf vel að' borga. Það skal veröa
unnið trúlega fyrir yður, signor.”
“Eyddu þessu fé eins og ]>ér sýnist og komdu
svo til mín aftuir, t 1 að fá laun þín. Nú ætla eg að
fara að búa mig und'r. Ef þú reynist vel í nótt,
Pietró, j>á ]>arft þú enigu að kvíða. Eg mun ekki
gleyma annari eins þjónustu!”
“vSignor er mesti öðlingur,” svaraði Pietró og
hne göi sig. “Sjáið, nú hefir ský dregið fyrir
tunglið. N.ú er einmitt hentuguir timi að hafa sig á
burtu héðan svo að lítið beri á. Eg verð að fara
lílka, en þegar viö komum út, þá skilja leiöir okkar.”’
“Komdu þá,” svaraði Sikileyingurinn og spratt
skyndilega á fætur. En eitt verð eg enn að'áminna
þig 11/m, Pietró. Muudu eftir að gera mönnum þín-
um ]>að sk’ljanlegt, að lif ]>eirra liggur við, ef þeir
sýna annar. hvorri konunni nokkra ólkurteisi eöa
gera þeim nokkurn tn’ska- Það getuir skeð, að eg
finni ykkur ekki fyr en um dagmál. Munið þá, að
hver sá, sem móögað hefir þessar konur, þó ekki
hafi verið nema með augnatilliti alð e’inis, hann skal
þá deyja. Og hræ hans skal hvitna á fjöllunum og
náhrafnair kro]>pa urn beinin !”
“Látum svo vera, signor! Þaö er engin hætta
á því.”
Þeir skriðu út um dyrnar, opnuöu og lokuöúi
þeim hávaðalaust, urðu samferða út á strætið', og
sk ldu þar. Svo sem drykklanga sturrtl heyröist
fótatak ]>e rra á steintröðinni ósléttri, en þvi næst
varð dauðaþcgn inni í vínbúðinni.
“Hver skollinn!”
Maðurinn, sem þetta hrópaði, var sá hinn sami,
sem dottiö hafð; á gólfið þegar hann ætlaði að fara
að faöma veitingastúlkuna, og hafði síðan, að því
er bezt varð séð, legið í ölvímudái. Nú var orðin
mjyög miikil hreyting á honum. Hann sat nú flötum
beinum á gólfinu, hr'.sti sag'ð úr hári sínu, og dökku
augun hans voru ekki lengur döpur og dauf af á-
fengisnautn, heldur skær og tinclrandi af lífsfjöri og
áhuga. Hann gægöist varlega inn yfir veitingaborö-
.ö, Stúlkan, senr ekki haföi tekið blíðlátum hans
þegar á áttti að heröa, stóð enn frammi fyrir spegl-
inum. Hann stóð því hljóölega á fætur og lædd-
ist hratt út á tánum og vii^tist ekki taka það neitt
nærri sér. Þegar hann kom út, reikaöi hann kipp-
karn e'ps og hann væri drukk 'nn og hvarf inn í
mannþröngina.
Rétt á eftir haföi veitingastúlkann lokjð viö aö
skoöa s'g í speglinum og gakk fr^m aö vínsölu-
toröi’nu. Hún hallaðist fram á það og fór að líta
eftir dtuiikna manninum, sem haf'ði verið að dást að
henni. Hún var ekki búin að gleyma því, aö hann
hafðii pen’nga á sér, og því var ekki vert að sleppa
af honum hendinnni að svo stödddui. Hún var aö
hugsa um að færa hainn inn í l’itla afkimann til sín,
þar sem betur færi um hann. En hvar var hann ?
Hann var ekki þama fratman við boröiö. Hún
skrúfaði upp lampakveikinn og litaöist um. Enginn
••if'.rr var sjáanlegur inni. Báðir drulknu menn-
irnir, og sá ókunnugi, 'höfðu farið út án þess jið
heyrst heföi til þe’rra hiö mimsta, og án þess aö
biðja um 'meir.i lrykk. Ótrúlegt var þetta, en samt
var það satt. Aldrei hafði veitángastúlkan oröið
jafnhissa á æfi sinni’. Hana undraiði ekkd að efns á
þessu, held'uir var hún hálfsmeik við það. Þetta var
svo dæmalaust óskiljanlegt. Svitinn spratt á enni
hennar og hún signdíi sig.. Það Ieit belzt út fyr'r
að djöfullinn sjálfur hefði komið og sótt þá,
og ef hann hefði gert þaö, var þá nokkuö senni-
legrá en að hann mundi sækja hana líka. Nógu vond
var hún til þess! Þaö var óttaleg tilhugsun!
Lithv síðar komu ;tin sex menn. Þeir voinu f’iski-
menn og gengu inn með skynclingu, og vorui næsta
háværir er þeir fóru, niður steinriðið, Veitingastúlk-
an náði sér aftur meðan hún var að bera þeim
drykkinn. Hún m'ntist samt ekkért á þaö, sem
fyrir hafði komið, við þá, og clagana á eftir mátti
hún ekki li.ugsa til drukna mannsins án þess að
hrollur feri um hana
V. KAPITULI.
Sznk.
Það var komiö fast að m’ðnœtti, og Palermó-
borg var svefnhöfug i tunglsbirtunni. Samsöngnum
var lokið og fólkið, sem hafði klappað lof í lófa á
samsöngnum og hrópað í sig hæsi af fögnuöi var nú
loksins komiö he’m til sín. Síðustu breiðhjóluðu
og þunglamalegu vagnarnlr höfðu nú náð þangað,
sem þeir áttu að fara um rykug, ljósgrá strætin
Þeir, sem fótgangandi fórui, höfðu smámsaman horf-
ið brott frá Marinunni og daiuðaþögn rikti nú yfi-r
öllui. Hægur goluþytu'r heyrð’st fara um gulepla-
hmdana umhverfís flóann, en varla sást nokkur alda
rísa á víkmni. Að eins einn maður sat við clrykk í
draumljúfri nreturkyrðinnii. ÍÞjað var jEnglending-
ur’nn. Hann sat i aftasta sæti Marínunnar í skugga
nokkurra gullapaldra.
Hann hafði séð hana aftur — já, hann hafði
tneira að segja heyrt hana syngja — söngkonuna
miklu, sem allur he’murinn dáðist að. Svo heppinn
hafði hann verið aö honum hafði hepnast aö ná í
sæti í fremstu röö söngskálans, og bergmáli'5 af
hinni vmaðslegu rödd hennar kvað enn i eyrum
hans. Hann hafði sezt þarna í skuggann til að
hugsia um þetta alt í ró og næði, og sefa þær til-
finningar, sem höfðu gagntekið hann svo skyndilega.
Þetta hugarástand var honum öldungis nýtt. Hon-
urn fanst hann varla þekkja sjálfan sig. Hann var
ánægður og hugsjúkur, glaðiur og ihryggur í sömu
andránni. Hann var alt af að velta því fyrir sér,
hvernig hann ættti að ná fundi hennar og kynnast
hennni, Honum fanst það krágngssök að( sjá henni
bregða fyrir að eins stök usinnum á hverjum degi),
án þess að geta kymst hennj nánara'. Ekki gat hann
vænst nein.nar hjálpar, í þeim efnum af Sikileyingn-
um, sem ekki var fáanlegur til að segja honum nafn
hennar. Ekki var ]>að ómögulegt, að hún heim-
sækt: eða þægi heimsóknþ einhverra hinna' tignari
manna á eynni. Það var eina von hans. Hann
hafði ineðferðis bréf til flcstra ]>eirra, cg hann hafði
hugsað sér að koma þeim til sk'la næsta dag.
Hann sat þarna eins og í leiðslu með v’ndilinn
eldlausan milli tannanna og lét augum líða yfir bláar
öldttr Miðjarðarbafsins. Innan skamms rauf þögn-
ina kattmjúkt fótatak manns, sem var skamt í
burtu- Englendingurinn ’hafði ekki át von á ne’num
en þegar hann le’t upp sá hann imann nókkurni, bú-
inn áþekt bændumum á Sikiley, kominn rétt að sér.
Englendingnum kom þetta vitanlega á óvart.
Hann stóð upp en settist brátt niðaiir aftur er hann
l>ekti þarna skuggalega, yfirbragðsdökka andlitið og
svörtu augun veitinga þjónsins, sem hafði sagt hon-
um nafn Ádríennu Cartuccíó.
"Hæ! Hvað ert þú aö gera hér?” kallaöi hann.
"Eg var aö leita yðar, signor!” svaraði hinn og
har ótt á. “Eg hefi verið aö' Iieta yöar alstaöar í
meir en klukkustund og var nú loks svo heppinn að
finna yður hér.”
Englendingurinn leit við honum grunsamlega.
Hann hafði sjáanlega stkift um búning til þess að
liann þektist ekki. Hvað bjó undir þessui?
“Jæja, nú ertm bú’nn að finna mig, og hvað
viitu þá ” Spurði hann og leit fast á hann.
“Eg hefi fréttir aö færa yöur, signor. Ej; þaö
ekki rétt t l getið hjá mér, aö ]>ér dáist að ungfrú
Cartuccíó, söngkonunni frægu? Hún er nú í hættu
stödd! Nú býöst signor færi á aö bjarga henni.”
Englend ngurinn spratt á fætur og þeytti vindl-
inum út úr sér fram í sjó.
“í hættu!” enduirtók hann og stóð á öndinni.
“Segðu mér fljótt ,frá öllu.”
Maöiurinn benti upp á landiö-
Vér legejum «lt kapp á
aöbúatil hiötraustasta
og finfteröasta GIPS.
u r • *i
bmpire
Cements-veg
Gips.
Viðar Gip
Fullgerðar Gip
Einungis búiö til hjá
Manitoba Gypsum Co.Ltd.
Wmnipeg. Manitoba
SsKRlFlÐ EFTIR BÆKLINGI VORUM VÐ
—UR MtíN ÞYKJA HANN ÞESS VERÐUR —
“Sjáiö þér hvíta veginn, sem. beltar sig þarna
um hæöina?”
“Já. Því ertu að benda á hann?”
“Hafið þér tekið eítir nokkrum, sem farið hafa
eft'r Iionum?”
“Já, eg held eg hafi séð fyrir hálfri klukku-
stund ek.ð eftir hónum þungum vagni, sem múlar
gengn fyrir.”
Stkileyingurinn ypti öxlum.
Það er nú kluikkustund liöin síöani, en það
stendur á m’.nstu, signor. En nú er yður bezt að
koma á eftir-mér inn í skugga þessara olíutrjáa.
Þaö er varlegra. Þar sjáumst við ekki og þar get
eg skýrt yöiur nánara frá öllu.”
Englend’nigurinn stappaði niður fætinum gremju-
lega.
“Fjanciinn hafi allar þínar s'kýringar,” hrópaöi
hánn. “Hvar er ungfrúin? Segðu það strax!”
Maður'.nn lyfti upp höndunum og tók að tala
hraöara.
“Af tilviljun komst eg aö samsærii sem gert
hefi.r verið til aS nema signoru Cartuccíó brott
héðan, og gengst fyr’r því, biðíiill, sem hún vildi. ekki
þýðast.”
“Mér 'koin fyrst í hug að kmmgera lögreglunni
jætta, en ]>egar eg kom á im’öja leiö nam eg staöar.
Eg segi viö sjálfan mig, hvaða laun skyldi eg fiái fyrir
ómak mitt og þann háska, sem eg stofna mér í?
Ekki neitt! Þá mintist eg yðar, s’gnor. Eg haföi
tekið nákvæmlega eft’.r yður j>egar signoran fór
frafln hjá, og eg þóttist sjá að þér væruð áistfanginn
af henni. Ef eg hugsa sem svo: eg skal benda
honum á hvernig hann fái bjargað henni, þá miun
hann sjá það v'ö mig. Hann mun þá ná ástum ung-
frúarinnar og gleyma ekki aumingja Andrea-”
“Þ.ú munt ekki fara vilt í því. Segðu mér
hvað eg jrarf að gera, og eg skal gefa þér fimtíu
pund — eða hvað sem ]>ú setur upp. Eydchi ekki
tínianum. Talaðu maður!”
Græðgin skein úr augtim Sikileyingsins. Hann
tók t'l máls qg bar ótt á:.
“Signor er göfuglyndnr. Hlustiö mi á. Innan
stundar mun signora Cartuccíó fcoma og leggja af
staö þessa leiö ásamt vinkonn sinni og gömlum
inanni, seni verður förunantur þeirra. Brottnáms-
mennirnir sitja fyrir þeim í gulleplalundlunum skamt
frá V.'lla Fíolessa. Þeir hafa fengiö skipanir um
það, að nema báðar ungfrúrnar á brott og flytja
þær yf;r á eytia hinum megin, þar esm þeim er
fyrirbuinn staður. Eg hefi verið að leita yðar sig-
nor í meir en klu.kkustund, til þess að þér gætuð
hjálpað mér að bjarga konunum, og gripa fram fyrir
hendur skálkanna; en eg gat ekki h.itt yður fyr en
nú, og var orðinn vonlaus uim að finna yötir.”
“Eg ]>anf ekki á ne'nni hjálp að halda. Hvaö
eru hófarnir margir?”
“Fjórir, signor-”
“Sikileyingar ?”
“Já.”
“Og skræfur í tilbót.”
Maöur'nn brosti.
“Þeir eru engir sérleg'r kjarkmenn, signor. Eg
l>ekki þá vel.”
“Eg vil fyrir engan mun hafa meö mér nolck-
um hjálparmann,” sagöi Englendingurinn og steitti
hnefann.
“Vill signorinn ekki,'aö eg tólmi honum hníf?”
spuröi maöurinn og stakk hend’nn.i í brjóstvasa sinn.
"Nei, alls ekki: Við erum óvanir ]>ess kyns störf-
um í mírau lancli, m'nn hiugum stóri Andrea.
Þetta veröur algerlega leitt til lykta mieö hnefahögg-
um, skal eg segja þér.”