Lögberg - 04.05.1911, Blaðsíða 6

B
LÖGBERG. PIMTl l>AGIN\ 4. MAÍ 1911.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦»*t»****»^********
I herbúðum Napóleons. j
A.
—eftir—
CONAN DOYLE.
Þat5 sem eg sá í raun og veru var næsta ólíkt
þvi, sem eg haföi vænzt eftir í bamslegri einfeldni
minni. í noröurátt sá eg langan tanga, en hefi nú
gleymt hvaö hann hét. Kveldroðinn hafði sveipað
hann sama grágræna litblænum eins og hin % annes- j dimmir, eöa
II. KAPITULI.
Salt-fenin.
Þegar maður hefir náð fullorðins aldri, þá er
auðgert að líta óvilhöllum athugunaraugum yfir þá
löngu lífsbraut, sem farin hefir verið, og liggur bæði
geislum fáð og skuggum skygð i dalnum að baki
manns. Þegar á fulltíðaaldurinn er komið, þá sér
maður alt gleggra og getur lagt rétt mat á allar
bugður og króka á leiðinni, er ýmist urðu hinum ó-
reynda vegfaranda svo mikið fagnaðar- eða harms-
efn,i, þegar að þeim var komið. Svo nakið og bert
er þá alt þetta fyrir augum fulltíðamannsins, að hann
á bágt með að muna, hve honum sýndlust skuggamir
næði. Morguninn eftir gæti eg síðan ráðið það við
mig, hversu bezt yrði fyrir mig að fara á fund frænda
míns Bernacs, og njóta hans liðsinnis um að komast í
sátt við keisarann.
Það hafði hvESt, svo mikið, að nú var orðið lítt
standandi veður og svo skuggsýnt var orðið, að þó að
eg væri skamt frá flæðarmáli gat eg óglögt séð hvita
öldutoppana koma upp öðru hvoru. Til loggortunn-
ar, sem hafði flutt mig frá Dover, gat eg ekkert séð.
Fram undan mér inn til lands virtist mér eg sjá rísa
lágar hæðir, en þegar eg nálgaðist þær, sá eg að mér
hafði missýnst í skuggsýninu, og það voru sandöldur
vaxnar brómberjarunnum hingað og þangað. Yfir
þessar öldur hraðaði eg mér, og bar föggur mínar á
öxlinni. Eg sökk ofan í sandinn i hverju spori, hopp-
aði yfir klifurjurtaflækjurnar, og datt ekki í hug að
setja það fyrir mig, þó að eg væri holdvotur og ber-

2
hve lengi hann hikaði sig á hvérjum
in, en nú er skygði meir jókst roðinn yfir tanganum j gatnamótum. Þegar hann rif jar upp fyrir sér hvem
og dökknaði, svo að hann varð á að sjá áþekkastur j áfanga í þessari ferð, þá veit hann nú fyrir fram um
jámi, sem tekið hefir verið úr eldi og er að kólna. j bversu hverjum þeirra um sig lyktaði, og fær nú! hentur, er eg hugleiddi hvílíkar þrengingar og harð-
Þegar þessum skuggalega tanga sást bregða fyrir ! jafnvel eigi gert sjálfum sér fyllilega ljóst, hvernig | fétti mínir frægu forfeður hefðu átt við að búa.
öðru hvoru í hálfrökkrinu og óveðrinu, í hvert sinn ' honum virtist hver áfangi þegar hann var að fara Eg var farinn að halda að eg mundi aldrei kom-
er báturinn kom upp á ölduhryggina, var ekki laust hann. En þó að nú sé langt um liðið og margt hafi j ast yí>r þessar sandöldur, en þegar eg var loksins
við, að óljósar og óheillavænlegar ímyndanir vökn- i á d'agana drifið síðan, finst mér eg okki muna jafn- j kominn yfir þær, óskaði eg af heilum hug, að eg hefðt
uðu í huga manns. Þessi dökkrauða ták, sem klauf glögt nokkurt tímabil á lífsleið minni, eins og þetta aldrei út af þeim farið, því aö ofan við þær hafði sjór
kveldrökkursmóðuna, hefði auðveldlega getað verið j illviðriskveld, og alt fram á þenna dag finn eg aldrei g'en,»ið > gcg11 »m v>k í sandöldurnar og myndað lón
risavaxið sverðsblað, hálfroðið úr eldi og snúandi svo sævarlykt, að hugur minn hvartli ekki aftur til fyrir innan þær, sem á fjöru var eyðilegt salt-fen, og
þess tíma. er eg stóð fyrsta sinni eftir að eg kom úr 'k yfirferðar í björtu, en mátti ófært heita, þegar
útlegðinni á hinum brimroknu, stormbörðu ströndum ! skyggja tók. Fyrst í stað té>k eg eftir því, hve þarna
Frakklands. var mj»kt »ndir fæti, svo viö Iá að eg sykki ofur-
Þegar eg stóð upp þar sem eg hafði um Tiríð ktið í, en brátt versnuðu fenin yfirferðar og eg fór að
legið á hnjánum, varð mér það fyrst fyrir að taka sökkva í ökla og mjóalegg í hverju spori, og hvcrt
og slíka elda má sjá eina tíu til tuttugu á lejðinni til peningapyngju mina og láta hana i brjóstvasann áj 1,11111 11 t(>k "PP f»t heyrðist hátt soghljóð, en
Ostend. Hann mundi ekki skorta fífldirfskuna til: treyjunni minni. Eg hafði tekið hana upp í því skyni; skvakkaði \ið í hvert skiiti er eg sté niður. Eg
að fara hérna yfir sundið, hann Bona, ef hann gæti | að gefa sjómönnunum, sem fluttu mig í land, gull- 'lel<'>1 r<S>nn viljað komast út úr fenjunum aftur, en
blindað Nelson á hinu auganu; en engin tiltök eru . pening, þó að þeir að öllum líkindum væru bæði efn- j,a,N ,ll') l)iæ^a 'CS »m l)a», hafði eg tapað áttunum
fyrir hann að reyna það fyr, og það veit hann vel aðri og ættu vænlegri framtiðarhorfur. Eg hafði »£ stormhvinurinn var svo mikill, að mér heyrðist
sjálfur.” fyrst tekið hálfa krónu í silfri upp úr vasa mínum, scm kr»»g»ýr bæiist ,ið mér úr öllum attum. Eg
“Hvemig getur Nelson lávarður vitað hvað hann en eg gat ekki fengið mig til að gefa svo litið, og ',e-vrt ,Ia 1>V' saSt, hversu menn hefðu stundum
hefst að?” spurði eg. lauk svo, að eg gaf gullpeninginn, tíunda hluta allra ',att k>mi»tungl sér til leiðarvísis í svaðilförum að
Maðurinn benfi yfir öxlina á sér út i dimmuna, eigna íninna, og stakk hinum niu (pundunum) á mig, n,et»rlagi, en æfi mín liafði liðið svo rólega og til-
og sá eg þá lengst út við sjóndeildarhringinn tindra settist siðan niður á stóran hellustein, rétt ofan við l>reytingalaust > fir á Englandi, að mér hafði ekki
oddinum ógnandi yfir að Englandi.
"‘Hvað er þetta?” spurði eg.
“Það sem eg sagði yður, herra minn,” svaraði
hann. “Þetta er ein herdeildin hans Bona og hann
er þar sjálfur líka. Þarná getið þér séð varðeldana,
VECCJA CIPS.
Vér leucjum alt kapp á
aöbúatil hiðtrausia.sta
OfA fíngti ðasta G I P S.
“C * ”
bmpire
Cements-veggja
Gips.
Viðar Gips.
Fullgerðar Gips o.fl.
Einungis búið til hjáj
Manitoba Gypsum Co.Ltc/.
IVinnipeg, Manitoba
SKRlFlí) F.FTIR BÆKLINGI VORUM YÐ-
—UR MÚN ÞYKJA HANN ÞES8 VERÐUR _
# ” ” W 99 & WW 9999
| THOS. H. JOHNSON og *
| HJÁLMAR A. BERGMAN, |
; fslenzkir lógfræðinear, jfc
j Skrifstofa:— Roora 811 McArtkur ^
’/ Building, Bortage Avenue •
® Áritun: P. O. Box 1056. |
J Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg $

ViÝéSiry4Yir/éVV4S'if?é'iiÝ4'vitV#S»/’é''
þrjú lítil ljós.
“Varðhundur”, sagði hann í lágum nómi.
“Andromeda. Fjörutíu og fjögur,” bœtti fé-
lagi hans við.
Oft síðan hefi eg hugsað um eldbjarmann yfir
ströndinni og ljósin þrjú út á sundinu, — ijósin, sem
þessum miklu andstæðingum, hvorum andspænis öör-
um, stóð á svo afarmiklu, sem yfirráð á landi og yf-
flæðarmálið, og fór að hugsa um hvað nú væri ráð-
legast fyrir mig að gera.
Eg var bæði kaldur og, svangur. Vindurinn og I
sjórokið barðist framan í mig, og mig sveið í augun
undan sjávarseltunni, en við það gat eg huggað mig, j
að eg lifði ekki lengur á góðvild óvinaþjóðar föður-
lands míns, og við þá tilhuþsun fyttist brjóst mitt
innilegum fögnuði. En kastalinn minn, að því er eg
lær’st sú list þar, og þó eg hefði kunnað að átta mig
ef-tir afstöðu stjarnanna hefði mér komið það að litlu
lialdi þessa nótt, því að þær fáu stjörnur, sem sáust,
tindruðu með óljósu blaktandi skini gEgnuin skýja-
rofin hitigað og þangað, og birgðust nær því sam-
stundis og þær komu í ljós. Eg hélt þv? áfram, hold-
votur og kúfuppgefinn, treystandi giftu minni, en
lenti lengra og lengra inn í salt-fenin, og loks fór e^
að þessi fyrsta nótt mín a
irráð á sjó voru undir komin, sem aldarlangur ófrið- frekast mundi, var rúmar tíu mílur upp í landi. Ef ^ 1r<t ' J|11" nni
^ x ,, . „ , , , . ,, | Frakklandi mundi lika verða su síðasta, og að síðasti
esr héldi beint þangað hlaut eg að koma þar ogreidd-1 ,. , , . ’ s k
þessa frænda afkomandl de Laval ætttarmnar mundi sæta þeim ör-
TT, , • , . lögum að krókna á aumkvunarlegan hátt í þessum
mins, sem eg natöi alctrei seo. Ilegomagirnd min,ö 1
., . : omurlegu fenjum.
. . A . seni var ,)ysna nætn’ ^111 mer tyrir '"g” 'otssjomr, Þannj„ haföi öslað áfram svo milum skifti j þykkri bólí með miklum alvörusvip. Hann var kringlu-
ar og þeirrar þjoðar, sem a ser þr^tttmikla mðja a hversu þjónarnir mundu lita fyrirlitlega á þenna S S a atram svo milum sklftl’1
ur var undir kominn — ófriður, sem ef til vill gat
staðið um margar ókomnar aldir. En gat mér,
frakkneskum manninum, dulist, að sá ófriður var
þegar ráðinn? — baráttan milli barnlausu þjóðarinn-
ur og illa til reika um hánótt, á
sem egf hafði aldrei séð.
að forvitnast meir um hann, áður en eg bæði hann
húsaskjóls. Og nú er eg var kominn fast að húsinu,
sá eg að visttn þar inni myndi ekki vera mjög eftir-
sóknarverð, þvi að ljósbirtuna lagði víða út um rifur
á því, og alt var húsið hið hrörlegasta og nær því kom-
iö að falli. Eg nam því staðar stundarkom og fór að
hugsa með mér, að vel gæti verið, að salt-fenin,
yrði rnér öruggari næturstaður en þetta hreysi, sem
eg þóttist vita, að óbylgjamir tollsmyglar hefðust við
í. Eg var sem sé í litlum vafa um að þetta afskekta
lághýsi væri skálkaskjól þeirra. En nú hafði dregið
fyrir tunglið á ný og myrkrið var svo niðdimt, að eg
þóttist öruggur um, áð mín yrði ekki vart þó að eg
færði mig nokkm nær. Eg laumaðist því með mestu
varkárni fast að glugganum og skygndist inn.
Það sem eg sá þá sannfærði mig um, að tilgáta
min var rétt og að þetta væri bækistöð tollsmygla.
Daufur eldur brann í gamalli eldavél og við hana sat
ungur maður mjög fríður sýnum, og var að lesa í
uppvaxtarskeiði alt umhverfis sig. Ef Frakkland j óglæsilega flakkara frá Englandi er kæmi nú föt-
yrði undir í þeirri baráttu mundi frakknesku þjóð-1 gangan(ji við lítinn orðstír til kastalans, sem hann
inni hafa verið hrundið fyrir ætternisstapa,t en þó að j hef$; fltt aS hafa Ejgnarhald á. Nei, eg varð að
England biði lægra hlut, mundi brezk tunga og brezkir. revna aS jeita mér einhversstaðar húsaskjóls yfir
þjóðarhættir eigi glatast, heldur mundu margar þjóð- ,K’)ttjnni f>g jeita siðan, í betra tómi, á fund frænda
ir varðveita hvorttveggja, og Iiinn brezki ættleggur nhns> ()g sæmilega búinn. En hvar átti eg að fá
mundi standa sagnfrægur um ókomnar aldir eftir sem | hásaskjól um nóttina?
áður.
og dýpkuðu fenin og grynkuðu á víxl, en aldrei tókst
leitur i andliti, brúnleitur á hörund og hærður mjög,
hárið svart og féll á herðar niður í fögrum lokkum á-
þekt hári á sumum skáldutn og listamönnum.
Þreyttum og köldum göngumanni var það hug-
þekk sjón, að sjá þetta fallega mannsandlit, sem nota-
legt skin eldsins féll á og lýsti upp. Eg stóð kyr
Ströndin var að smádökkna og öldufallið við
hana að heyrast gleggra, og loks fór eg að geta greint
hvítleita brimlöðursrák fram undan mér. En er eg
horfði sem fastast út í myrkrið, sá eg alt í einu dökk-
leitan bát skjótast fram úr dimmunni eins og silung
undan steini, og stefna beint á móti okkur.
sagði annar sjóimaðurinn.
‘Varðmannabátur,’
“Það er svo að sjá, sem samvizkan sé ekki
hreinni hjá J>eim þessum, heldur en okkur sagði
annar þeirra. “Eg þóttist viss um, að þctca væru
varðmenn.’”
“Mér Iízt svo á, sem þér, herra :m m, mmuð ekki.
vera eini dularfulli farþeginn, sem hér er á ferð í
kveld,” sagði félagi hans. “Hvaða bátur ætli þetta
hafi verið?”
mér að komast á þurlendi, unz loks eg sá grilla í eitt-
livað gráleitt fratn undan inér; þetta var líkast hvít-
leitu hrúgaldi — eigi óáþekt hávöxnum fífurunna ,er
alt í einu blasti við fram undan mer í myrkrinu.
Skomrnu áður liafði eg farið fram hjá slíkum hvítum
fifurunna, svo að eg þóttist vita, fyrir vist, að Eg væri stundarkorn og horfði þannig á hann, og tók þá eftir
, . . , farinn að ganga í hring. 'J'il þess að fullvissa mig, einkennilegri hreyfingu á þykkri, góðmannlegri neðri
Þu munt sjnrja, lesari goöur, \ers veg»a aí) ’g. um þetta nam eg staðar, laut niður og kveikti á eld-' vörinni, sem var likust því einS og hann væri að end-
liafi ekki farið til T.taples eða Bou ogne. il grund Spýtu Ja, það bar ekki á öðru, en eg sæi spor mín 1 urtaka með sjálfum sér það, sem hann var að lesa
vallar fyrir því, að eg gerði það ekki, la sama ástæða mjög gjögglega j>ar í saltleðjunni. Nú var það fram I Eg hafði ekki litið af honum þegar hann stóð upp,
eins og því réð,, að eg lenti leymlega a strónd Frakk- komiSj sem eg hafsi kvisis mest fyrir> leit ör. i |agði bókina á borðið og gekk yfir að glugganum.
lands. ^ Nafnrð Eaval stoð enn efst a skranm ytir ut- væntingaraugum til himins, og sá eg þá loks það, sem j Hann varð j>ess var, að maður var úti fyrir og kallaði
s * &at orðiö mer ieiðaivisir i þessan villu. eittnva^ upp, sem eg heyröi ekki hvaö var, og veifaöi
Það sem eg sá, var ekkert anntið en tunglið, sem henf1inni eins og hann væri að bjóða mig velkominn.
koin sem snöggvast fram milli tveggja skýja. Að ^ett á eftir var hurðinni skyndilega lokið upp og eg
vísu hefði mátt ætla, að þetta gæti ekki komið mér j sa manni»»> sem var. mjög grannvaxinn, standa á
að haldi, en um leið og eg sá tunglið koma fram,! þröskuldinum og fötin flaksast til á honum fyrir vind-
hafði eg séð bregða íyrir jiað svartri rák eins og iinum-
sakir skoðanafestu sinnar. Vér erum! vaffj j .......:,i:_! .............
og þær Kæru vmir! sagði hann og skygði hönd fyrir
Eg hafði nú auga og starði út í myrkrið gegn sandrokinu og ill-
var orðinn úrkula vonar um. að þið mund-
kunnur og einbeittur foringi þess áhrifamikla flokks
manna, er hélt dauðahaldi við hina fornu stjórnar-
“Það er úti um okkur, Bill,” svaraði hinn háset- i tilhögun. Ekki vil eg að neinn láti sér til hugar
inn og fór að troða einhverju ofan i sjóstigvélið sitt. ! koma, að eg liafi litið smáum augum á þá menn, ]>ó
_ , . , ,,,. ! að eg væri á annari skoðun, jafmnikið og þeir höfðu nntín ra t ■ u x ■
En þegar þeir sem a batnuin voru, sau okkur, ; s n 1 nal0> e? Seð bregða tyrir ]>að svartn rak eins og,
sneru þeir af leið i aðra átt og reru lífróður, fjórir á j fyrir,atiiS sakl[ ^anafestn smnar. Vér enim vaffj j lögun. Þetta var villianda hópur
hvort borð. Sjómenn tnínir störðu eftir bátnum og j fædd,r mf Þeirri WW hedagleiks-falhne^ing að flugu j sörnu átt eins og eg hélt nú.
struku svitann af ennum sínum.
að eg | uð korna. Eg er búinn að bíða hérna tvær klukku-
meta það hæst, sem mesta sjálfsafneitun hefir kostað, rekjS eft:r i)v; i.v„rcil „ 1
. ' 1 , v c , ■ 1 ’’ llversu f»§;lar l5essir Þreyttu avalt flug; viðrinu, “eg
og eg hefi stundum venð að nnynda mer, að ef ok , tlpp til ]ands- þegar var ag ganga . iUviBri syo S 1 ’ S
þegnanna hefði verið nokkru léttara. en það var, þá|efa«ist ekki um. að ef eg héldi í sömu átt og fugla- j stundir.”
hopurinn, þá mundi eg fjarlægjast ströndina. Eg hél/ T, .. ,, , . .
því áfran, og g*«i þess cins vd og eg gal. a5 gang* j fram SV° a6 l'“’”rtan £él' tra”*n !
mundu Bourbónarnir hafa átt færri. eða að minsta
kosti ógöfugri styrktarmenn. Höfðingjarnir á Frakk-
landi höfðu verið þeim miklu tryggarn en brezku að-
alsmennimir Stúörtunum, þvi að Cromwell átti engra
tignartitla eða heiðursembætta kost, er hann gæti boð-
ið þeim, er vildu hverfa brott frá konungshirðinni.
IJinni miklu sjálfsafneitun jiessara manna verður
' Fari það grenjandi, sem eg \eit það. Eg tróð var|a me^, 0rðum lýst. Eg sá eitt sinn í'boði við
engan krók á mig, og taka hvorn fótinn jafnlangt
iram fyrir annan. Þannig hélt eg áfrani góða þálfa
klukkustund, og varð ]>á næsta feginn, er eg sá ljós
skimu i glugga, líkt og á lághýsj væri skamt frá mér.
Ln livaö þetta ljós virtist skína glatt, svo að mér
í ósköpum óskertr, Trinida.l tóbaksplötu ofan í stig-1 kvddver5 hj4 fd5ur minum “tvo skilmingameistara, | fL' a'v" ' fj"t, 'ÍST T5 *
véliC mitt, þegar =g si til bátsins. Eg bcfi séb inn | þrjá tungum41akenna„, dnn garSyrkjuman,, og cinn i ■(" ‘‘ . Jf'V Jf* T m
un, frakkneskar fangelsi.ttlyr fyrri. R»«u nú Biil; sltákl þý#anda. „ hélt annarl lren(linni «m' Íí ”!”h p c
. , . . ............. , , . _ , . vegtaranda. Eg skalmaði a ljosið yfir for og leðju
treyjubarminn sinn til að hylja nfu a henm. En þessir i ^ ^
J 1 1 ems nratt ems og eg komst. Mer var kalt og eg var
of illa til reika, til þess að mér dytti í hug að kynoka
skáldsagna þýðanda, sem hélt annari hendinni
við skulum flýta okkur að koma honum í land.”
Innan stundar kendi báturinn grunns og rencU j atta 1Ilenn voru komnir af allra tignustu höfðingja-
UPP > fjöruna. Farangurs-bögli mínum vai fleygt í . ættum 4 Frakklandi, er áttu þess kost að öálast hvað
land, eg sté upp í fjöruna á eftir, og annar sjómaður- , þeir æsktu eftir á ættjörð sinni, ef þeir hefðu
inn ýtti bátnum frá, og vatt sér upp í hanfl þegar vel viljaS gleyma hinu umliðna og fella sig við nýju
var komið á flot. Aftanroðinn 1 vestrinu var slokkn-
aður, óveðursbakkinn kominn meir en upp á mitt loft,
og dimmur skuggi hafði lagst yfir úthafið. Þegar
eg sneri mér við til að horfa á eftir bátnum skall
framan í mig særoksþrungin vinclhviða, og nú var
ekki annað að heyra en ofsalegan gný óveðursins og
þungar dntnur sævarins.
Slík var heimkoma mín, Louis de Laval, vorið
1805, í ömurlegu illviðri að kveldlagi. Eg var þá
tuttugu og eins árs að aldri, og hafði verið í útlegð,
fjarri fósturjörð minni, í þrettán ár, fjarri Frakk-
landi, sem hinir tignu forfeður mínir höfðu verið
stoð og stytta um margar aldir. Hún hafði reynst
okkur þelköld þessi fósturjörð okkar; langa og trúa
þjónustu hafði hún launað okkur með hrakningi, út-
legð og eignaráni. En nú var alt þetta gleymt, þegar
eg, eini afkomandi de Laval ættarinnar, sem nú var
á lífi, var kropinn á kné á hina helgu fold feðra
minna og fann hressandi sævarlyktina leggja fyrir
vit mér og þrýsti andlitinu fagnandi ofan í rakan
f jörusandinn og kysti hann.
breytingarnar. En hinn auðvirðilegi og óhæfi ein-
valdi af Hartwell átti enn að fagna óskoruðu fylgi
hinna gömlu Montmorencía, Rohana og Choiseula,
manna, sem notið höfðu heiðurs og metorða hjá ætt—
mennum hans á góðu dögunum og vildu nú ekki
skiljast við hann þegar hamingjan sneri við honum
bakinu. Þó að eg sé nú hniginn á efri aldur get eg
enn glögt séð yfir djúpið, sem skilur mig og þá, þessa
illa klæddu, alvarlegu menn, og eg tek ofan í lotning-
ar skyni fyrir þeim göfgasta hópi tíginmenna, sem
hægt er að benda á í allri veraldarsögunni.
Það lá því í augum uppi, að ef eg færi heim í
strandbæi þessa áður en eg hafði fundið frænda minn
og fengið vissu um, að mér væri landsvistin heimil,
hlaut eg að falla í hendur hermannanna, sem hver-
vetna voru á vakki til að handsama ókunna menn, sem
komið höfðu handan af Englandi. Það var sitt hvað
að ganga fyrir nýja keisarann, eða að vera dreginn
fyrir hann. Við nánari athugun fanst mér að eg gæti
ekkert heppilegra gert heldur en .ganga eitthvað upp
frá ströndinni og reyna að komast í hlöðu eða eitt-
hvert peningshús, þar sem eg gæti sofið af hóttina í
mér við að fara inn í hvaða hreysi sem væri. Eg
þóttist viss um, að hvort sem þarna byggi bóndi eða
fiskimaður mundi húsráðandi ekki neita mér um húsa-
skjól, ef í boði væri einn gullpeningurinn, sem eg bar
á mér, jafvel þó að hann kynni að gruna eitthvað um
ferðir mínar, einkum þegar mig bar að garði i þessu
illviðri.
Því nær sem eg kom húsinu, því meiri undrunar
fékk það mér, að nokkur lifandi sála skyldi hafast við
þarna, því að fenin voru hvergi dýpri eða verri yfir-
ferðar, en einmitt þarna og þegar tunglið kom fram
í skýjarofin gat eg séð að vatn stóð uppi í djúpum
tjörnum, sem glampaði á alt umhverfis þetta lághýsi,
sem ljósið skein út um. Nú var eg kominn svo nærri,
að eg sá að’birtan kom út um lítinn ferhyrndan glugga.
Þegar eg kom enn nær skygði alt í einu fyrir ljósið,
og út í gulleita gluggakistuna sá eg koma mann, sem
gægðist út í náttmyrkrið. Maðurinn hvarf brátt úr
glugganum, en áður en eg kom að húsinu sá eg hann
aftur koma út í gluggann, og þetta hvarfl hans að og
frá glugganum og j>að, hvað hann skimaði þjófslega
í kring um sig, jiótti mér kynlegt, og vakti hjá mér
grunsemd um, að ekki væri alt með feldu.
Svo varlegar voru allar hreyfingar þessa
varðmanns, og einstakieg lega þessa varðhúss, að eg
ásetti mér, þrátt fyrir það þó að eg væri il'a til reika.
“Eg er hræddur um, herra minn, að—”
Eg fékk ekki tíma til að ljúka við setninguna, því
íið hann sló til mín báðum höndum eins og grimmur
köttur, og stökk síðan aftur á bak inn í húsið og
skelti aftur hurðinni rétt við nefið á mér.
Þetta snarræði hans og eins það, hvað hann var
alt í einu illmannlegur stakk algerlega í stúf við það,
hvernig hann kom mér fyrir sjónir, svo að mér varð
hálf kynlega við. En meðan eg stóð þarna við dyraað
sá Eg annað, sem mér þótti enn þá undarlegra.
Eins og eg sagði áður var lághýsið afarhrörlegt
og af sér gengið. Fyrir utan allar smárifurnar á því,
sem Ijóshirtan skein út um, var ein gríðarstór rifa,
hjaramegin á hurðinni og inn um hana gat eg glögg-
lega séð, hvað fram fór inni í herberginu þar sem
eldurjnn logaði. Og þegar eg leit þangað sá eg að mað-
urinn stóð framan við eldavélina og fálmaði ák ift með
höndunum í barmi sínum og síðan stökk hann eins og
elding upp í op á reykháfnum, svo að eg gat að eins
séð skóna hans og hnjáleggina, sem stóðu niður úr
reykháfsopinu. Hann var þarna ekki nema svo sem
andartak, en stökk þvínæst niður á gólfið og fram til
dyranna.
“Hver eruð þér?” hrópaði hann, í einkennilega
mikilli geðshræring, að mér heyrðist.
“Eg er ferðamaður, sem hcfi vilst,” svaraði eg.
Svo varð þögn og því líkast, sem hann væri að
hugsa sig um, hvað hann ætti að gera.
“Eg hugsa að þú getir sannfærst um, að það er
ekki eftir miklu að slægjast hér,” svaraði hann loks-
ins þurlega.
“Eg er mjög þreyttur og kaldur, og vona að þér
farið ekki að neita mér um húsaskjól. Eg hefi ver-
ið að villast í salt-fenjunum svo klukkutímum
skiftir.”
“Mættuð þér nokkrum?” spurði hann með
mikilli ákefð.
“Nei.”
“Færið yðtir þá ofurlítið frá dyrunum. Við er-
um hér á evðistað og' nú eru byltingatimar. Maður
verður að viðhafa alla varkárni.”
Dr. B. J BRANDSON ];
w
Office: Cor. Sherbrooke & William < >
TELEPHONE 6ÍRIV3SI) ] [
Office-Tímar: 2—3 og 7—8 e. h. 11
‘ »
< >
Heimili: 620 McDermot Avk. < ’
TELSPHOtiE GARRY 321 ] ]
Winnipeg, Man.
'S'A'S'Æ'íÆ.'S'i'SÆÆÆ-ft'S’ «/SftA»jl*
§ Dr. O. BJORNSON •
•)
(i» Office: Cor. Sherbrooke & William
•y
(•
•)
riíI.EPltONKi GARRV 32*>
Office tíraar: 2—3 og 7—8 e. h.
Heimili: 620 McDermot Avk.
TKLEPHONEi garry 331
Winnipeg, Man.
(•®ÆS*S«.SAS«S*S*S«S®S s«s««.
1 Dr. W. J. MacTAVISH 1
jjji Office 724J ■Sargent Ave. ||
ÍTelephone Aherbr. 940.
1 10-12 f. m.
|£ Office tfmar \ 3-5 e. m.
$ ( 7-9 e. m.
— Heimili 467 Toronto Street —
WINNIPEG
p telephone Sherbr. 432.
■ftffWiWMMfi’.WHMHMMWMK'WMBiBBffi'iMIBMlS
:: Dr. J, A. Johnson ;;
,. Physician and Surgeon ;;
::Hensel, - N. D.
tt'l 'H I' KtlttttttHttS
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave 8t
Suite 313. Tals. main 5302.
fc
Dr. Raymond Brown, fc
I
fc
fc
fc
I
I
Sérfræöingur í augna-eyra-nef- og
háls-sjúkdómum.
326 Somerset Bldg.
Talsími 7262
Cor. Donald & PortageAve-
Heima kl. io—x og 3—6,
J. H, CARSON,
Manufacturer of
ARTIFICIAL LIMBS, ORTHO-
PEDIC AFPLIANCES, Trusses.
Phone 8425
54 Kinu St. WINNIPEk
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST.
selnr líkkistur og annast
om út.’arir. Allur útbón-
aöur sá bezti. Ennfrem-
ar selur hann allskonar
minnisvarða og legsteina
Tals O awjr 2152
A. L HOUKES & Co.
selja og búa til legsteina úr
Granit og marmara
lals. 6268 - 44 Albert St.
WIN IPEG
W. E. GfíAY & CO.
Gera við og fóðra Stóla og Sofa
Sauma og leggja gólfdúka
Shirtwaist Boxes og legubekkir .
589 Portage Ave., Tals.Sher.2S72
SUM
VEGGJA-ALMANÖK
eru rnjös fallee. En fallegri eru þau f
UMGJÖRÐ
Vér höfum ódýrustu og beztu myndaramma
í bænum.
Winnipeg Picture Frame Factory
Vér sækjum og skilum myndunutn.
PhoneCarry 32^0 - 843 sherhr. Stl
Gott kaup borgað
konum og körlum
Til að nema rakaraiðn þarf aö
eins tvo mánuði. A t v i n n a
á b y r g s t, nieð tólf til átján
dollara kaupi ,á viku. Ákafleg
eftirspurn eftir rökurum. Komið
eða skrifið eftir ókeypis starfskrá.
Moler Barber CoIIege
220 Pacific Ave., Winnipeg