Lögberg - 16.01.1913, Blaðsíða 6

6
LÖGBEKU, FIMTUÐAGINN 1G. JANÚAR 1913
María
EÍTIR
H. RIDER HAGGARD
“lívaö er þetta? HvaSa, menn eru þetta og
hvemig stendur á því aS þeir hafa verit5 skotnir?
viltu skýra frá því Henri Marais?'’
Rétt í þeásu sá eg rígandi menn nálgast okkur,
en að vísu var mér ókunnugt um hvaöan þeir komu.
iig þekti einn þessara manna, þó aS eg væri hálf-
ringla’Sur, því að útl.t haus var inér í fersku minni.
]>að var höfðinginn dökkhærði, sem reynt hafði að
ilæma mig til dauða. Ilann ste g af baki, leit á lík-
amina, er lágu á jörSinni og hrópaði með hárri og
liræð legri röddu:
“Menn!” endurtók ■enri Marais. “Það eru
engir menn. Annað er kvenmaður — einkadóttir
mín; hitt er djöfull, og af þvi að hann er það, vill
hann ekki deyja. Sjáið þið til. Hann vill ekki deyja.
Ljáið þið mér aðra byssu svo að eg geti krassað’ úr
honnm lifið.”
Höfðinginn leit í kring um sig vandræðalega,
og staðnæmdust loks atigu hans á Vrouw Prinsioo.
“Hvað hefir komið fyrir hér?” spurði hann.
“Ekkert :innað en það”, svaraði hún með ó kilj-
anlegri rósemi, að morðingjarnir sem þú settir til að
gæta réttvísinnar hafa hlaupirð á s:g. Þú skipaðir
þeim að drepa AUan Quatermain, af ástæðum, sem
þér eru sjálfum kunnastar, en í þess stað hafa þeir
nú myrt konu hans.”
Nú rak hofðinginn hnefann upp í ennið á sér
og veinaði upp yfir sig, en eg sem nú rankaði við
mér aftur, þaut fram með steyttan hnefann og blaðr-
aiði eitthvað.
“Hver er J>etta ” spurði höfðinginn, er |>að
karlmaður eða kvenmaður?”
“Það er karlmaður í kvenmannsbúningi; það er
Allan Quatermain,” svaraði gamla konan, “sem við
gáfum svefnlyf og reyndnm að fela fyrir morðingj-
unum.”
“Guð stjórni okkur!” hrópaði höfðinginn; erurn
við hér á jarðriki eða í helvíti?”
Nú reis Pereira þó að hann væri særður bana-
sári upp við ojnbogn.
“Eg er að deyja hrópaði hann, “lífið er að Wæða
úr mér, etr eg verð að tala nokkttr orð áður en eg
dey. ÖH sagan, sem eg sagði af enska manninum
er ósönn. Hann gerði aldrei neitt samsæri við
Dingaan gcgtt Búunum. Það var eg sem svikráðin
bruggaði við Dtngaan. Eg hataði Retief að vtsu
vegna Jtess að hann hafði komist að brögðum mintttn.
cn samt ætlaðist eg ekki til. að hann vrði tekinn af
lífi. En eg vildi Allan Quaterma n feigan, af þvi að
hann hafði náð ástum konu,!sem eg elskaði; tli nú
fór það svo að allir hinir láta lífið. ett hann einn
komst undan. Svo kom eg hingað og varð þess
visari að María var orðin kona hans — kona hans
httgsið ykkúr — og ]>á fyltist eg ofttrinegni hefndar
og haturs og afbrýði. Þessvegna bar eg rangan
vitnisburð gegn houum. ogljiiii he'm^kingjarnir ykk-
• J
ar, ]>tð trúðuð mé'r og sktpttðttð mér að skjóta hann,
manninn sem var alsýkn fyrir gttði. Þó kom óhapp-
ið. Konan Itans lék á rnig tim elleftu stundu. Hún
klætldist fatnaði hans og eg |>ekti hana ekki í skugg-
svninu í morgitn. Eg rnyrti ltana, ]>essa einu mann-
eskju, sem eg hefi elskað, og nú hefir faðir he nar,
sem elskaði ltana lika. sært rríig til ólifis.”
\ú skdbli eg itve n'g i öllu lá, þvi að svcfnlyfs-
vímanihnátti nú heita rokin af mér til fttlls. Eg
hljóp að ])orparanum ]>ar sem hann lá í blóð'i sinu;
óskaplegur eins <>g eg var ásýndum i kventnanns-
búningnum. hljóp að honum og traðkaði úr honum
síðasta lífSneistann. Síðan steytti eg hnefan yfir
líbinu og æpti:
"Sjáið. menn, hvað þér hafið gert. Virðist guð
að látn ykkur tá ntakleg gjöld fyrir alt sem þið hafið
syndgað gegn mér og henni!” ,
Nú liluptt mennirnir af baki og þyrptust utan
um mig: ]>eir afsökuðu sig, <>g gátu jafnvel ekki tára
bundist. Annars vegar við þá stóð eg þvaðrandi
citthvað óvitahjal. en liins vegar Henrj Ma'ais bull-
andi <>g blaðrandi. en inn í miðjum hópnttm stóð
Vrouw Prinsloo veifantli feitu handleggjunum í
akafa, kallandi refs dóm gttðs og blóð hinnar saklausu,
látnu kontt yfir Itöfttð ]>eirra og n'ðja þeirra um alla
eilífð.
Meira mart eg ekki.
Þegar eg kom til sjálfs mtn aftur eftir hálfan
mánttð, fékk eg að vita að eg hefði legið veikur með
óráði; eg lá þá inni í húsi Vrouw Prinsloo. Búam-
ir voru allir farnir sinn i hvora áttina. og hinir
dauðu jarðaðir. Þeir höfðu haft Henri Marais
hrott nteð sér, óktt honum á vagni. sem uxar gengu
fyrir, bundnum á fleka, að þvi er mér var sagt, því
að hann var orðinn alveg brjálaður. Þegar frá leið
sef^ðist hann og varð rólegur; þannig lifði hann
nokkur ár, flakkaði manna á milli og spurði hvern
sem hann hitti, hvort hann gæti ekki fylgt sér til
Maríu sinnar. Þetta er nóg um hann — mannaum-
ingjann.
Sagatt um ]>ennatt sorgaratburð er fyr g’einir
barst út þannig, að Pereira hefði tnyrt Maríu af af-
brýðissemi, en síðan hefði faðir herjnar skotið hann.
En á þeim ófriðar og blóðsúthellinga tímum voru
svo margar hryllilegar sögur á gangi, að þessi sér-
staka saga gleymdist skjótt. einkanlega og sökum
þess, að þeir, sem vrð hana voru riðnir vom fátal-
aðir um hana. Ekki var eg heldur margorður um
liana því að engin hefnd gat bætt mér bjartasorgina,
sem hún olli mér.
Þegar eg fór að hressast var mér fært bréf, s^m
fundist hafði á Mariu — inn á hrjóstinu á henni, j
flekkað af blóði hennar. iokkttr fegnir félagarnir. Við fórum þó ekki ha-t
I’réfið var svona: iyfir því að færðir voru þungar og við höfíum e k
“Elsku maðurmn minn! I nerna 20 rekstrarmenn, er legið höfðu í sárum á
Þrivegis hefir þú bjargað lifi tötnu, og nú kem- j pýzkalandi og héldu nú til hersins aftur. Þar -á
j nr að tnér að bjarga lífi þínu, ]>ví engin önnur úr-
I ræði er um að gera. Það getur farið svo að þeir
J taki ]>ig af lífi á eftir, en ef svo- fer, þá verfj eg feg-
; in að vera dáin á undan þér, til þess að' geta tekið á
tnóti þér á landi lifenda hinum megin.
Eg gaf ]>ér svefnlyf, Allan; síðan klipti eg af
mér háriðl og fór i fötin af þér. Vrouw Prinsloo,
Ilans og eg hjálpuöumst aö því að koma þér í föt
min. Þau leiddu þíg út á ntilli sin og leit svo út eins
og þú værir í ómegni, og varðmennirnir,v sem hél ’u
j þig vera tnig, létu þig komast út hjá sér timyrðalaust>
Eg veit ekki hvað næst gerist, því eg skrifa þetta
jeftir að.þú ert farinn. Samt vona eg að ]>ú komist
jlífs af. ~og eigir eft'r margar hamingjustundir ólif-
ofan er ekki hægt að fara nema kly jagang þ ga-
skifta verður daglega um fóður og :tundurn er ek -
ert að fá. Eg veit að í sögubókum er ridfaral 5s
aldrei minnst öðruvisi en á flugaferð; en eg h^f nú
verið í tólf herferðum og verð eg að segja að ;g æri
ánægður með mína sveit, ef hún gætt altaf riðið
kl) fjagang á herferðum og á brokk á vígv:lli Þe ta
s(egi eg um Iétta riddara, gáið að, sjassö a ög h sira,
hvað þá um hina þungii dragóna og kyrasera.
Mér hefir alltaf þótt vænt um hesta og það átti
við mig að hafa svona marga, 400, undir minni hendi,
á öllum aldri, og margbreyt lega að lit og e I’sf ri.
Flestir þeirra voni af Vindlandi, sumir frá E’sa S og
enn aðrir frá Norðmandi, og okkur þótti gamai að
aöar, þó að mig uggi, að endurminningin uni m íí j taka eftir því að þeir vorú eins ólík'r að e li frri
i skyggi á björtustu hlettina á ókom nni æfi
Þetta segi eg vegna þess, að eg veit hvaö heitt frtt jeftir
þ^n'; | einsog fólkrð i þessum löndum. Við tókum líka
>ví, sem eg hef margrekið' mig á síðan, að þ ð
jmá marka geðslag bestsins af litnum. Þe’r lei 1 ósu
ant mér. Allan, og þú nnunt ávalt halda áfram að
jelska mig, eins og eg mun ávalt halda afram j eru oftast viðkvæmir og fælnir og fjörugir, harð-
ælska þig. jgprðir ]>eir apalrauðu, geðgóðir og gott að temja þá,
Nú er ijösiö aö- slokna — rétt etns og lrfsljos | en ,)dr brúlll, ,)verir Allt að’tarna er nú sögu nr'nnj
nmt - vertu svo sæll _ vertu sæll og guð, a hendur óviíkomandi> en hverni? á ri(ldara fyrirlici aS g ta
faltnn. Alt jarðneskt á ser endatok, en þegar þessa J hal(ii8 sér við sögnna> þegar 4QQ hestar koma fy ir j
heims tilveru er lokið þá sjáumst við aftur. Vertu
sæ!l þangað til. Eg vildi óska, að eg hefðt getað gert
meir fyrir þig, þvt að það er lítilsvert að deyja fyrir
þann, sem maður ann af öllttm hug og þ’atra. En
samt hefi eg verið könan þ.ín, Allan, og konan þín
skal eg halda áfram að vera þó að jarðnesku æfinni
halli. En eilífðin er síung, Allan, og þar skal cg
mæta þér.
Nú er ljósið sloknað — en i, hjarta tnínit er
annað ljós tendrað!
Þín María.”
Þannig hljóðaði bréfi'ð.
Fleira held eg að eg segi nú ekki að sinni.
Þannig er þá sagan um fyrstu ást mína. Ef
einhverjir lesa hana mun þeim skiljast. hversvegia
eg hef aldrei skrifað um hana fyrri,. og vildi ekki
gera efni hennar heyrinkunnugt, fyr en eg væri
andaður og horfinn til að verða eitt með hinni gö'-
ugu sálu Maríu Marais.
Allan Quaíerjuam.
Endir.
Á Skuggabjörgum.
eftir
Sir ARTIIUR CONAN DOYLE.
upphafinu. Það er vani minn, sjáið þið, að tala um
það sem mér þykir gaman að og þantt veg vona eg
að geta stytt ykkur stundir.
Við fórum yfir Vizlu eða VVeichsel hjá Marirn-
burg og gistum t pósthúsintt í Marienbad um nóttina
eftir. Þá um morguninn kom majórinn inn til mín
með opið bréf í hendinni.
“Þú átt að- skilja við m:g”, segir hann dapur í
bragði.
Mér þótti ekki mikið að þessu, því að ham átti,
jef eg mætti segja, naiunast skilið að vera sett -r yfir
slikan mann sem mig. Eg heilsaði þvi þegjandi.
“Það er skipun frá Lasalle hershöfðingja”, segir
liantt; “þú átt að fara til Rossel undireins og gefa.þ’g
fram við fyrirliða herfylkis, þíns.”
Engin tíðindi ]>óttti tnér betri. Yfirmrnn mínir
jhöfðu þegar gott álit á tnér og því þótti mér ljóst af
jþ’essari skyndilegu skipun, að til vópnavið’ski ta mundi
idraga mjög bráðlega og mundi l.assalle þykja skarð
fyrir skildi í fylkingunni ef eg væri fjarstaddur.
Að visu kom tnér jætta illa í svipinn, því að póst-
mei-starinn átti dóttur — hún var svarthærð og hör-
undsliturinn sem fílabein, og hittast slíkar á Póllandi
stundum — og hafði eg von ttm að kynnast henni
dálítið. En ekki hæfir peöinu að mögla þegar fing-
ur taflmannsins færa ]>að um reit. F.g fór því strax
út, lagði á Rataplan, minn hrikastóra, hrafnsvarta
jgæðing, og hélt einsamall af stað.
Pólverjar og Gyðingar sem i þessu landi búa,
eiga dauflega <laga og megið þið trúa, að þeint birti
fyrir augum þegar ]>eir sáu mig ,ríð’a um landið.
Rataplan afbragðsfallegur hestur og fríður á velli og
þegar hann teygðist sundur og saman, þá gljáði allur
hans mikli skrokknr í morgunkælunni. Hvað tnig
snertir ]>á kemst eg enn þann dag í dag allur á loft,
]>egar eg heyri hófadyu og sé klárana japla mélin og
glamra stattngunttm er ]>eir Icika við tauminn; þar
af megið þið ráða hvertfig eg rnuni hefi borið m'g á
]>ritugsaldrinum, því að í öllum tiu húsarasyeitunum
kunni enginn bettir að ríða eður sverði að beita held-
VEGGJA GIPS.
Hið bezta kostar yður ekki
meir en það léiega eða
svikna.
biöjið kaupmann yðar um
,,Empire“ merkið viðar,
Cement veggja og finish
plaster — sem er bezta
veggja gips sem til er.
Eigum vér að segja yð-
ur nokkuð um ,,Empire“
Plaster Board— sem eldur
vinnur ekki á.
Einungis búið til hjá
Manitoba Gypsum Co.Ltd.
Wmaipng, Manitoba
SKRlFlf) RFTIR BÆKLINGI VORUM YÐ-
—UR MÖN ÞYKJA HANN ÞES8 VERÐUR. -
Það er rétt gert af ykkur, vinir góðir, að hafa
dálítið við mig, þvt að þið gérið ykkur sjálftim sóma
!<>g Frakklandi heiður með því. Hinn gamlí grá-
i skeggjaði hermaður sem þið sjáið sitja hér og eta
ieggjaköku og drekka af staupi sínu er brot af sögu
j sins lands og sinnar samtiðar. Þiö sjáið hér einn
hinn síðasta ]>eirra aödáanl^gu afreksmanna sern voru
fomir hermenn á unglings aldri, kttnmí fyr sverði »r <-'» Etienne Gerard. Viö vorum bráklæddir 1
að beita en rakhnífnum og sném aldrei baki við óvin- l>cirri tíundtt, höfðttm bláa bolhempu og bláa treyju
; um sínum í hundrað orustum. í meir en hálfan lagöa skarlati. og þetr sögðu það ttm okkur í hernum
mannsaldur vorum við að kenna Evrópu aö' b:rjast. ]a® v'<>* £Petllm kom ð öllum lanlslýö a tás, karlm:,nn-
og jafnvel þegar þeir höfðu lært alt sem við kú_n- unum 11 a ol<l'lir- en kvenfólkintt til okkai. Það
um, þá var herinn mikli ekki sigraður af óvinaliöi.! sáust mjög björt attgu i gluggunum í Riesenberg
| heldur þurfti til þess höfuðskepnurnar að koma hon- jniorguninn þann og virtust þau biðja m:g að dvelja:
| uni á kablan kkika. í Vínarbo'rg, Berlin og Neapel, íen hvað getur einn hermaður gert nema tekið i taum-
j.Madrid. Lissabon og Moskva — í öll.m þeim stór- ana- kvsst a fingur ser °g rt«ið leiðar sil1nar-
jlxtrgttm hýstum vér hesta vora. Jú, Jú, vínir góðir.! 1>að ei aklrei neitt skemtilegt að ferðast i
eins og eg sagði, ]>á er það rétt gert af- ykkur að
=enda l>örnin ykkar með blóm til mtn, þvi að þessi
skammdeginu og sízt utn þetta land, hið fátækasta
og Ijótasta i F.vrópu. En veður var gott, he ðskrt
evru hafa lievrt lúðra Frakklands gjal’a og þessi jIoft °S glaða funglskin, ]x> kalt væri, og glóði hin
jattgu hafa séð fána þess í þeim löndttm þarsem þeir mjkIa snjóbreiða við sól. Tveir smáir gufuátrókar
ef til vill aldrei sjást framar stóðu út úr nösunum á Rataplan og hélaði stengurn-
Það ketnttr jafnvel fyrir ennþá, þegar eg blundaiar- Ug let klárinn btokka sér ti! liita, en sjálfur
i hægindastólnum tnínurn, að þe-sir miklu víg m:nn jhafði eg svo margt að hugsa að fann lítt til kuld-
iliða fyrir augu min í stórum straumum: — sjassö ar ans- Uand var flatt <t alla vegu og hæðalaust m:ð
á grænum treyjum, tröllvaxnir kyraserar, spjótamenn, 1 dökkum fururunnum a við og dreif. Bæir sáust hér
| Poniatowska. hvitmöttlaðir dngónar og slútindi !°g hvar< en herinn mikli haf«> farið hér um fyrir
| bjarnhúfur ríðandi grenar’era. Þamæst ymjajhálfu nússeri og þarf því ekki lengur að lýsa. Pól-
ibumburnar <>g gegnum jóreyk og* púðurmökk sé eg!veríar voru vinir vorir aö vísu, en af 100.000 manns
í langar raðir af háum höfuðfötttm og sólbrend análit, haf®f enginn vistavagna nema lífvörðurinn, hinir
unartón. Mer fannst betur við eiga að segja; “Með
ykkar leyfi skulum við nú skjóta á fylkingo,” eða:
“V ið skulum nú ríða á brokk ef ykkur sýnist svo”.
Eg felldi þvi ekki dóm á drenginn þó að menn hans
værtt sjálfráðir, en eg leit til þrirra sem sn ggvast,
og eftir það ætla eg að þeir liafi setið réttir á
drógunum.
“Með leyfi að spyrja, monsjör, ætlar þú þessa
norðttrleið ?” spttrði eg.
“Það var fyrir mig lagt, að halda njóminni til
Arensdorf”, svaraði ^hann.
“Eg ætla ]>á að verða þér samferða þangað, ef
þú leyfir”, sagði eg. “Það er augljóst, að þessi leið
er fljótfarnari ]x> Itún sé lengri.”
Þetta reyndist og svo, því að brautin lá beint frá
herbúðunum og var fáfarin og greiðfær en i sveit-
unum t kring sveimuðu kósakkar og aðrir hræva-
gaukar. Við’ Dttroc riðum fyrir en fylgdarm.nn hans
brokkuðtt á eftir okkur. Duroe þessi var góður
piltur og kunni inargt og mikið um Alexander og
Pompejus og aðra flérvfllu sent kennd er í St. Cyr, j
en um fóðurblöndun og meðferð hesta og aðra hluti j
sem hver riddari á að vita, um það' var hann sára j
fávís. Er. hann var góður piltttr einsog eg sagði,
óskemdur af herbúöasollintti« og eg hafði gaman af
að heyra bann skrafa um Maríu systur sina og hana
mömmtt sína i Amiens. Rétt i því komutrt vi’ð að
]>orpi nokkru. Dttroc reið að pósthúsinu og gerði
boð fyrir póstmeistarann og ntælti til hans;
“Geturðu sagt rnér, hvort sá maður mimi e ga
heima Iiér nærlendis, sem kallar sig harón Strau-
benthal?” I ‘l
Póstmeistarinn hristi höfuðið og héldum við
áfratn. Eg gaf engan gautn að1 þessu í svipinn, en í j
næsta |x>rpi spurði félagi minn sönnt spurninga og
fékk cnga úrlausn. Eg varð þá svo forvitinn, að eg
spttrði hver þessi barón Straubenthal væri.
“Það er ntaðttr sem eg á skylt erindi við”, svar-
áði Dttroc og roðnaði.
Þetta var ekki mikil úrlausn, en eg fann að fé-
lagi1 minn vildi ekki um þetta tala og lét eg það þa
niður falla. Spttrði Dttroc eftir það hvern sem við
inættum livort sá kynn: honum ’nokkuð að segja frá
harón Straubenthal.
Umboðsmenn Lögbergs:
fjaðraskúfar hlakta. hvitir og rauðir og allar fyláing-
:arnar blika af stáli. Þama riður Ney he'jar kinnið,
j með sinn rauða koll og Lefebre, og þarna Lannes,
oflátinn frá Gascogne. og loksins. innan rnn blakt-
,andi fjaðrir og bl kandi eir kem eg auga á hann
!sjálfan, manninn með fölva brosið og fránu augun.
j Þá er úti ttm svefnintt fyrir mér, v'nir; eg stekk á
fætur, hfópa hásum karlarómi Qg baða út höndu íum
einsog bjáni, svo að madama Titaux kýmir að kirl-
íausknum sem lifir meðal skugganna.
Þó að eg réði fyrir miklu liði i her ke:sarans,'
þegar styrjöldinni létti og stæði nærri því að v:rða
höfðingi fyrír einni deild hersins innan skamms, þá
mun eg heldttr hverfa til minna fyrri dagt, þegir eg
jvil ræða um frægð eður frama h:rmanns ævinrar.
jYkkur mun skiljast að sá sem ræður fyrir miklu
riddaraliði hefir i mörg horn að hta, —gist ngar-
staðir á herferðum, nýjir liðsmenn, fóður, reiðs jót-
ar og jámingamenn, fyrir öllui þessu þarf hann að
sjá, og hefir því yfrið að starfa, þó ekki sé á vígv 1 i.
Eni á theðan hann er Iautenant eða höfuðsma?ur,
Ihefir hann ekki þyngri byrði að bera ea gullskúfana
jog getur glamrað sporununt, sopið úr staup’nu sinu
og kyst stúlkurnar og notið æskunnar áhyggjulaust.
Þetta er sá tími ævinnar þegar nokkuð drífur á d g-
ana, og til ]>eirra tima mun eg helzt hverfa ef eg
segi ykkur sögukorn. Svo mun og verða í kveld,
\yv'í að nú skal eg segja ykkur söguna af för minni
til Skuggabjarga, af hinu kynlega erindi Dttrocs und-
irlautenants og hinum hroðalegu afdrifum þess
manns sem eitt sinn hét Jean Carabin en síðar barón
Straubenthal.
Það er þá frá því að' segja að um rtuðjan vetur
1807, eftir að Danzig var tekin, vrrum við Mrjór
Legendre og eg sendir frá austur Póllandi til Príiss-
lands, að sækja 400 hesta.
Hörkur vom miklar þennan vetur og fé’lu drjúg-
um hestamir og einkum varð hin m'kla omsta við
Eylau ]>eim svo skæð, að við þvt var búið að tíunda
húsarasveitin, sú fríða sveit, yrði að berjast á fæ i
Við vissum því, eg og majórinn, að þeir mundu verða
tirðtt að lifa á afla sínum og því kom mer ekki á
óvart að hvergi sást kvik skepna og að hvergi rauk
á bæjunum. Aleyða var í slóða hersins mikla og j
það var sagt að þar sem keisarinn færi, ]>ar svltu
jafnvel rotturnar.
Eg hélt nú áfratn leiðar mintvtr og kotit til
Saalberg mn hádegisbil á aðall>rautina til meginstöðva
hersins og vetrarbúða keisarans. Var mér þá sein-
farið því að umferð var mikil áf riðandi og gangandi,
vistavögnum og nýjum liðsmönnum; stórbyssukerr-
ttm og séndimönnum og leysingjum sem til hersins
sóttu; var það allt svo mikil ]>vaga að ekki var far-
andi nema fetið, eti kafhlaup var fyrir utan braut'na.
Eg varð því feginn að finna aðra braut liggja út úr
henni i norðurátt inn i furuskóg nokkurn. Herbergi
nokkurt stóð við brautamótin og voru þar húsarar
nokkrir úr þeirri sveit sem ken<l var við Conflons,*—
sömu sveitinni, sem eg hlaut síðar að stýra — að fara j
á bak á hlaðinu. Foringi þeirra stóð í dyrunum,
grannvaxinn og fölleitur unglingur, og líklegri til að
vera nývigður prestlingur. heldur en fyrirliði slíkra
hrotta.
Ilann heilsaði mér að fyrra bragði þegar ltann .
sá mig staldra við. Eg tók kveðju hans og mælú:
“Eg er lautinant Etienne Gerard úr þeirri
tíundu.”
Eg sá að hann kannaðist við mig. Allir höfðu
heyrt mín getið siðan hólmgönguna góðu þegar eg
barðist við sex skilmingameistara hvern á fætur
öðrum. En eg var frjáls i viðmóti og þóttalaus og j
því svaraði hann þegar:»
“Eg er undirlautinant Dproc úr ]>eirri þriðju.”
“Nýkominn?”
“í vikunni sem leið.”
Mér datt það strax t hug; hann var ekkert úti- j
tekinn og lét menn sína hanga á hestunum eins og ]
þe;m var hægast. En eg minntist þess þegar eg var
nýútskrifaður úr skóla og var settur yf'r forna her- i
menn. Þeir höfðu sumir verið í fleiri órrstum en j
eg hefði ör á baki. Eg var feiminn við þá og kom
mér varla að því að segja þeim fyrir verkum í skip-
Jón Jónsson, Svold, N. D. ,
J. S. Vium, Upham, N. D.
Gillis Leifur, Pentbina* N. D.
K. S. Askdal, Minneota, Minn.
Jón Pétursson, Gimli, Man.
Jón Ólafsson. Brú, Man.
Olgeir Frederickson, Glenboro, Man*
Jón Björnsson, Baldur. Man.
Ragnar Smith, 824 i3th St., Brandon, Man.
A. J. Skagfeld, Hove, Man. »
D. Valdimarsson, Oak Point, Man.
S. F.inarsson, Lundar, Ma«.
Kr. Pétursson, Siglunes, Man.
Oliver Johnson, Winnipegosis, Man.
Jónas Leó, Selkirk, Man,
Sveinbjörri Loptson, Churchbridge, Sask.
Jón Ólafsson, Leslie, Sask.
Jónas Samson, Kristnes, Sask.
J. J. Sveinbjörnsson, F.lfros, Sask.
G. J. Búdai, Mozart, Sask.
Paul Bjarnason, Wynyard, Sask.
S. S. Anderson, Candahar, Sask.
Chris Paulson, Tantallon, Sask.
O. Sigurðsson, Burnt Lake, Alta.
Stg Mýrdal, 2207 Fernwood Road, Victoria B. C.
Th. Simonarson, R. F. D. No. t. Blaine, Wash.
Vér viljum vinsalnlega mælast til þess, að kaup-
endur Lögbergs borgi það er þeir kunna að skulda
blaðinu til einhverra ofahgreindra umboðsmanna þess.
Æskilegt væri ef kaupendur vildu greiða skuldir sínar
án þess að innheimtumenn þyrftu að hafa mikið fyrir.
Mjög margir kaupenda hafa látið í ljósi ánsegjtt
sína yfir blaðinu, og óhætt nutn að fullyrða, að aldrei
hefir Lögberg verið eins vinsælt og nú. Útgefendur
munu ekkert láta ógert til þess að sú vinsæld megi
haldast, en ætlast aftur til að kaupendur blaðsins láti
þá njóta þess með þvt að borga skilvíslega fyrir
blaðið, það sem ]>eir kunna að skulda því.
The Columbia Press, Limtted.
Dr.R. L. HURST.
Vlember of Royal Coll. of Surgeons,
’ng., útskrifaður af Royal College of
’ltysicians. London. Sérfræðingur i
rjóst- tauga og kven-.fjúkdómum..—
'ikrifst. 305 Kennedy Bldg, Portagt
Vve. (h jiióti Eaton’sj. Tals. M. 814.
Ami til viðtals, 10-12, 3-5, 7-9.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
fslenzkir lógfræBingar,
Skrifstofa:— Room 8n McArtlmr
Buildinp, Portage Avenue
Áritun: P. O. Box 1050.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
ÓLAFUR LÁRUSSON
Og
BJÖRN PÁLSSON
YFIRDÖMSLÖGMENN
Annast Iöt f-æðisstörf á Islandi fyrir
Vestur-Islc ndinga. Otvega jarÖir og
hús. Spyrjið Lögberg um okkur.
Reykjavik, - lceland
P. O. Box A 41
Dr. B. J BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
Tklkpuonk otuvaso
Offjcb-TImar: 2—3 og 7 i •. h.
Hbimili: 620 McDsrmot Av«.
TRI.KPtfONK GARRV 321
WinnipcR. Man.
Dr. O. BJORN&ON
Office: Cor. Sherbrooke & W illiam
OllJCrHONK, GARRV 32«
Office tfmar: 2—3 og 7—i «. h.
Hsimili: 810 Alverstone St
TKMiPHONKi GARRV TOO
Winnipeg. Man.
Dr. W. J. MacTAVISH
Officb 7J4J óargent Ave.
Telephone Sherbr. Í40.
t »0-11 f. m.
Office tfmar < 3.6 e. m.
1 7-0 e. m.
— Hbimili 467 Toronto Street —
winnipeg
TBLBraoNE Sherbr. 432.
!4h4*4lk £
Dr, Daymond Brown, I
*
I
»
*
Sérfræ&ingur í augna-eyra-nef- og
háls-s j úkdóm um.
326 Somertiet Bldg.
Talsfmi 7282
Cor. Donald & Portage Ave.
Heima kl. 10—t og 3—6,
J, H, CARSON,
Manufacturer of
ARTIFICIAL LIMBS.ORTHO-
PEDIC AFFLlANCES.Trusses
Phone 8426
857 Notre Dame WINNIPEg
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST.
•el»r Ifkkistur og annast
om úi.'arir. Allur útbún
aOur sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvarHa og legsteiaa
Tn.1 m 2152
*• ** iliUimoi* Tals. Sherbr, 2786
S. A. SIGURÐSSON & CO.
BYCCIRCAMEfiH og F^STEICN^OAUU)
Skrifstofa: Taisfmi M 4463
510 Mclntyre Block Winnipeg
Miss C. Thomas
PlANO KENNARI
Senior Cer’ificate of Toronto
Univtrsity
/’ Talaími:
Heimili 618 Agnes St. Garry 955
J. J. BILDFELL
FASTEIQ—A8AU
fíoom 520 Onion fíank - TEL. 2885
Selur hús og lóðir og annast
alt þar aOlfitandi. Peningalán