Lögberg - 16.04.1914, Blaðsíða 6

LÖGBERG, í’IMTUDAGINN
16. APRÍL 1914.
fí„ WmlnBter Company, Ltd. Toronto, & útgifuréttlnn.
ÚTLENDINGURINN.
SAGA FRA SASKATCHEWAN
eftir
RALPH CONNOR
Þetta óvænta hróp á tungumáli Galizíumannsins
\ arö til þess, bæSi aS koma i veg fyrir þaS, að högg
ið lenti þar sem hann hafði ætlast til, og til að aðvara
þann, sem til var slegið. French veik sér skyndilega
: ndan, svo að Galizíumaðurinn kom ekki höggi á hann
og í sömu svipan sveif Englendingurinn á óvin sinn,
kipti af honum bareflinu, tók í hnakkadrambið á
honum, snéri hausnum á honum að framhjólum
vagns hans og mælti um leið: “Hérna er meiri þörf
á fyrir þig að reyna krafta þína, taktu á og hertu
þig!”
Rösklegt tak í hnakkann á Galiziumanninum
hafði tilætlaðar verkanir á hann. Hann stóð stund-
arkom, svo sem steini lostinn, horfandi sitt á hvað,
og óviss í hvað gera skyldi.
“Segðu honum, bjálfanum þeim ama, að hann
skuli taka í framhjólið á vagninum, og hnykkja á,”
sagði French rólega við Kalman.
Drengurinn starði á hann hissa.
"Ætlarðu ekki að lúskra honum?” spurði hann
“Hefi ekki tíma til þess núna,” svaraði French
brosandi.
“En hann hefði getað drepið þig.”
“Það hefði hann líklega gert, ef þú hefðir ekki
Jcallað til min. Eg skal heldur ekki gleyma því dreng-
ur, minn. En nú gat hann það ekki, og hann skal
ekki fá færi á því aftur. Segðu honum að taka í
vagninn.”
Kalman snéri sér að Galizíumanninum og tók
til að lesa yfir honum, um leið og hann gerði honum
skiljanlegt, hvað hann ætti að gera. Hann tók auð-
mjúklega í vagnhjólin, og innan skamms tókst að
rétta vagninn við, svo að hálfri klukkustund liðinni
var alt komið svo í samt lag, að halda mátti áfram
með ækið.
Þá hafði Galizíumaðurinn áttað sig til fulls, og
stóð nú stundarkorn þegjandi yfir öllu saman og eins
og hálf-hissa. Því næst tók hann að ávarpa French
með áköfum brettum og handagangi.
“Hvað er hann að segja?” spurði French.
“Hann segist vera hryggur og finna til hérna”,
sagði Kalman og benti á hjartað. “Hann segir sig
Jangi til að þægja þér eitthvað.”
“Segðu •honum aftur, að það séu kjánar, sem
missi stjórn á sér”, svaraði French glaðlega “og sá
niaður hljóti að vera ruddi, sem brúki barefli eða
hnif til að berjast með.”
Kalman horfði á hann forviða.
ækinu. Hann staulaðist á fætur aftur, kinkaði kolli
og var ákaflega óðamála.
“Þetta er nóg. Hann segir að sig langi til að
læra þeása bardaga-aðferð. Hún sé betri en kylfa”,
túlkaði Knlman eftir honum.
Segðu honum, að þjóðbræður hans yerði að
æra að berjast, án þess að brúka kylíu eða hnífa.
Við líðum þeim ekki að brúka þau vopn hér i landi.
Ef þeir gera það, þá enda þeir æfi sina í snörunni.”
Kalman túlkaði þetta blóðrjóður í framan og x
meira lagi auðmjúkur. Hann var að brjóta heilann
um, hvað mikið French væri kunnugt af æfisögu
sinni.
'Vertu nú sæll,” sagði French, og rCTtti Galizíu-
manninum hendina.
Hann bar hana upp að vörunum.
“Hann segist vera þér mjög þakklátur, og biður
þig að erfa ekki vonzku sína.”
“Það skal eg ekki gera, kunningi”, sagði French
glaðlega. “Við sjáumst aftur áður langt líður.”
Að svo mæltu skildu þeir, og Kalman þóttist
viss um það með sjálfum sér, að hann hefði oftar
en einu sinni á æfi sinni hegðað sér eins og ruddi,
og var kvíðafullur yfir því, að slíkt kynni að berast
til eyma hinum nýja húsbónda sínum og vini.
“Heyrðu drengur minn, þú gerðir mér meir en
lítinn greiða áðan”, sagði French við hann, því að
hann tók eftir því, hvað Kalman var áhyggjufullur.
Ef þú hefðir ekki varað mig við, þá hefði þessi ná-
ungi farið illa með mig. Eg ætla að. láta þig njóta
þess, heldur en hitt.”
Það hýrnaði yfir Kalman við að heyra þetta,
en ekki töluðu þeir fleira saman, því að hvor um sig
var sokkinn niður í sinar eigin hugsanir, og þannig
héldu þeir þegjandi áfram ferðinni þangað til rökkva
tók, og nóttin færðist yfir. •
En ferðin’ eftir Edmonton-akbrautinni, setti
merki sitt, bæði á líf French og sveinsins, svo fast,
að það.merki hvarf aldrei með öllu. Sá dagur varð
til þess að vekja í brjósti Kalmans nýja skoðun á
karlmannlegum yfirburðum. Engum manni, sem
hann hafði þekt, hafði tekist svo vel, að ná taugar-
haldi á trygð hans, og ímyndunarafli. Satt var það,
að faðir hans hafði verið slikur maður, sem þó var
hann horfinn i skuggamóðu, fyrir utan sjóndeildar-
hring endurminninganna. En nú sat hann andspænis
manni, sem sýnt hafði, að hann hafði til að bera alla
þá hæíileika, sem þarf, til þess að gera mann að
hetju í huga og hjarta ungra sveina. Hafði þessi
rnaður ekki sýnt alveg dæmalaust hugrekki, rósemi
þolgæði og afbragðs vald yfir sjálfum sér, í viður-
eigninni við ólma villihéstana ? Sömu hæfileikar
höfðu og komið í ljós hjá honum, á enn hærra stigi,
þegar hann átti við reiðan og morðgjarnan Galizíu-
manninn. Þar að auki hafði Kalman allan þennan
dag fundið til þess, að í brjósti samferðamanns hans
var vel vakandi tillitssemi, og að honum bjó rík sam-
úð i huga, á bak við allan þróttinn og hugrekkið, sem
hann hafði til að bera. Kalman fann hjá honum
tvimælalaus einkenni einhvers þess, sem háleitt hlaut
iað vera; hann fann hjá honum lundemi og líferni
“Tuddi ?”
“Nei, ruddi. Veistu ekki. hvað það er að vera; prúðmennis. Ekki gat Kalman að vísu skilgreint
ruddi. Kuddi er—fjárinn hafi það, sem eg veit,
hvemig eg á ,að fara að útlista það fýrir þér. Þú
veist, hvað það er að vera prúðmenni?”
Kalman kinkaði kolli.
“Ruddi er gagnstætt því.
Galizíumaðurinn hlýddi með athygli til, meðan
Kalman túlkaði, og bað auðmjúklega fyrirgefningar.
“Hann segist taka sér mjög nærri þetta frum-
hlaup sitt”, svaraði Kalman, er þýddi orð hans, “og
hann segir sig langi til að vita, með hverju þú berjist,
þegar þú eigir i illdeilum við einhvern. Hann segir
að þú getir ekki meitt neinn með bemm höndunum
“Einmitt það”, svaraði French. “Segðu honum
þá, að nema staðar hérna frammi fyrir mér.”
Galizíumaðurinn brosti og færði sig nær, en
French tók að útlista fyrir honum undirstöðuatriði
hnefaleikalistarinnar, en Kalman túlkaði jafnframt.
“Haltu uppi höndunum, svona. Nú ætla eg að
koma höggi á ennið á þér.”
En innan skamms glumdi við, er hnefar French
smullu á enni Galizíumannsins.
“Varaðu þig, varaðu þig!”
Aftur skullu og smullu hnefar French á gagn-
augum Galiziumannsins, þrátt fyrir alt fálm hans við
að bera af sér höggin.
“Svona”, sagði French, “nú skaltu reyna að slá
mig.”
Galizuimaðurinn gerði herzlulausa tilráun.
"Nei. þú þarft ekki að vera hræddur. Reyndu
að slá mig af öllu afli.”
Gilizíumaðurinn ruddist fram að honum, en þar
rak hann sig á þróttmikla handleggi.
“Hertu þig, hertu þig,” sagði French, >og hitti
hann með snöggu höggi á vangann.
Enn á ný sló Galizíumaðurinn til hans mikið
högg, með sínum stóra hnefa, en French bar af sér
höggið og sló hann aftur, hvað eftir annað, svo Gali-
zíumanninum vöknaði um augu. Haqn hætti, og sagði
um leið eitthvað í þá átt, að þessi bardagaaðferð
væri heldur auðvirðileg.
“Hann segir að svona barsmíð sé gagnslaus, og
enginn geti gert öðrum mein með hnefahöggum,
túlkaði Kalman.
skoðun sína á hinum nýja vini sínum, á þann hátt,
en ung og viðkvæm sál hans fann, að í þessum manni
bjó eitthvað það, er talaði til og hvatti fram einlæga
lotningartilfinning.
En þessi dagur hafði einnig vakið í huga French
tilfijtningar og fiugsanir, sem hann hafði ekki orðið
var við siðan á dögnm síns æskublóma fyrir tuttugu
árum, meðan veröldin var honum sem draumaheim-
ur, eins og burtreiðarvöllur, þar ,sem mikla frægð
mátti vinna sér. Við að horfa á andlit sveinsins, sem
eldmóðurinn skein úr, þrátt fyrir alt hið umliðna
böl, og við að virða fyrir sér, augljósa og ótrúlega
aðdáunina, er brann úr augum hans, lá við að French
fyndi hroll fara um sig, og að hann yrði var við
samvizkubit, er hann hafði ekki fundið til áður, yfir
þeirri htannskemming, sem tuttugu ára villimannalif
á sléttunum hafði sett á hann. Sárt gramdist honum
rrú, er rökkva tók o’g kveldskuggarnir stækkuðu, hvað
úr honum væri orðið, og hvað búist var við að hann
væri. Feginn hefði hann viljað varpa af sér þeirri
miklu byrði, að takast á hendur þenna unga svein,
með barnslega og saklausa sál, er í einfeldni sinni
skipaði honum á bekk með guðunum sjálfum. Að
eins, vegna hennar gerði hann það ekki, kon-
unnar, sem hann geymdi mynd af í hjarta sínu, og
talaði máli sveinsins með §inu raunalega innilega and-
liti og ástúðlegu mælsku fölskvalausrar trygðar.
“Nei, eg get ekki færst undan því”, sagði hann
við sjálfan sig og beit á jaxlinn. Eg væri rudda-
menni, ef eg gerði það.”
Eftir að hafa velt þessu fyrir sér og fastráðið
það, er fyr greinir, beygði French og ungi sveinninn
af Edmonton-akbrautinni, dökkri af iðulegri umferð,
yfir á hina óglöggu kerruslóð, sem lá til Wakota, mið-
bóls galiziskru nýlendunnar.
XII. KAPÍTULI.
Unglingurinn mannast.
Það var komið myrkur þegar þeir fóru frá
Wakota, en þar var að eins einn moldarkofi Galizíu-
manns, sem átti smiðju, og gerði járnsmiði alt fyrir
“Segir hann það”, sagði French. “Segðu honum bygðarbúa, þó að með miklum frumbýlingsbrag væri.
þá að koma enn einu sinni móti mér, en ámintu hann I?ra Wakota attu ferðamennimir eftir tíu milur heim
um, að gæta vel að sér.’
og yfir vdndan veg að fara. Kerruslóðin lá í bugð-
Galizíumaðurinn skálmaði á ný móti French, og um gegnum skógarbelti og fram hjá fenjum,-niður í
var nú staðráðinn í því, að koma að minsta kosti á læg*>ir °g yfir skolalitaða læki, er hestunum varð að
hann einu höggi. En French bar af sér höggið, og eins komiö yfir> me5 Þvi aís sfýra Þeim af stakri
um Ieið rétti hann Galizíumanninum griðarmikið högg, snil<f-
með vinstri hendi, í hjartagrófina, svo að hann tókst' Nokkuð var orðið áliðið nætur þegar þeir náðu ,
á loft og hentist, standandi á öndinni, yfir að hey-jheim að Nátthaukagili, en yfir það urðu þeir að fara, j
áður þeir komust að vatninu. Niður í gilið ská-
skáru þeir sig, og sneyddu hjá trjám og hnullungs-
grjóti, þangað til þeir komu að neðstu og bröttustu
brekkunni, sem lá upp frá sjálfum læknum. Alla
leiðina niður í gilið hafði Kalman haldið- sér dauða-
haldi í vagnsætisbakið og hliðina. Hann bjóst við
þvi á hverri stundu, að vagninn steyptist ofan á sig;
en þegar þeir komu að neðstu brekkunni, dauðlang-
aði hann til að biðja um að lofa sér út úr vagninum
og renna sér niður hallann, og hann hefði gert það,
ef honum hefði ekki þótt skömm að þvi.
Svo sem andartak stöðvaði French villihestana svo
að þeir námu staðar á þverhnýptri brekkubrúninni.
Því næst hallaði hann sér aftur á bak, greip um aft-
urhjól vagnsins, hélt því föstu svo að það snérist
ekki, notaði það sem stýri eða hjólstöðvara og þann-
in runnu villihestarnir á eftri fótleggjunum, niður
eftir þverhnýptri mölinni og lausagrjótmu, þar til þeir
komu niður í vatnsfarveginn óskemdir. Þeir busl-
uðu yfir lækinn, klifu upp brekkuna, en það var æði
löng leið, og eftir það var haldið út á sléttuna aftur.
Eftir einnar mílu keyrslu eftir góðum vegi náðu
ferðamennirnir heim, og var fagnað þar af tveimur
vöxtulegum og gjárífum úlfahundum.
I rökkurmóðunni gat Kalman greint það er hon-
um virtist svipaðast langri röð af bjálka-þústu, en
síðar komst hann að raun um, að þetta var röð kofa,
er notuð voru svo sem íveruhús, fjós og þar að auki
til geymslu af ýmsu tagi.
“Þegiðu! Bismark! Þegiðu! Blucher! Mac!
Mac! Hvar ertu?”
Að stundarkorni liðnu kom Mackenzie út, með
ljósker í hendi. Hann var lágur vexti, en þrekinn,
gráhærður og nuddaði augun og geispaði mjög mikið.
“Mér datt alls ekki í hug, að þú mundir koma
heim í kveld”, sagði hann. “Hvað hefirðu meðferð-
is núna?”
“Og tölum ekki um það, Mac”, svaraði French.
“Farðu með hestana, en við Kalman getum náð fögg-
unum ofan úr vagninum.”
í yzta kofanum gengu þeir svo frá svínakjötinu,
mjölinu og ýmsu öðru, sem í vagninum hafði verið.
En þegar Kalman tók kassann, sem stráið var í, þá
skarst French í leikinn.
“Heyrðu drengur minn, eg skal sjá um kassann
sjálfur,” sagði hann í flýti.
“Eg skal passa að brjóta ekki það, sem i honum
er,” sagði Kalman og lyfti honum upp með mestu
varkárni.
“Á-á-á, ætlarðu að gera það?” spurði French
hálf-skömmóttulega. “Veiztu þá, hvað í honum er?”
“Já, vitaskuld veit eg það”, mælti Kalman. “Það
var komið með meir en lítið af þeim vamingi inn á
heimili okkar í Winnipeg.”
“Hvað sem því líður, þá fáðu mér kassann”,
sagði French, “og það ver óþarfi fyrir þig að minn-
ast nokkuð á hanh við Mackenzie. Mec er gæða-skinn,
en ef hann kemst á snoðir um að áfengi sé til á
heimilinu, þá hefir hann tjón af því.”
“Tjón af því? Nú, drekkur hann þá ekki?”
“Jú, en það er nú einmitt meinið, drengur minn.
Hann þolir ekki við, þegar hann veit af áfengi
einhversstaðar, þar sem hann getur náð í það. Hon-
um rennur Indiána blóð í æðum, og hann mundi láta
líf sitt fyrir brennivín.”
Að svo mæltu tók French upp kassann, bar hann
inn í innra herbergið í íveruhúsinu og skaut honum
inn undir rúm sitt.
En í því hann reis á fætur, frá því að koma þess-
um viðsjárverða varningi á óhultan stað, rak Mac
höfuðið inn úr dyrunum.
“Á hvað ertu að glápa hér?” spurði French mjög
óþolinmóðlega.
“Og ekki svo sem neitt”, svaraði Mackenzie, og
var einkennilegt að heyra í málrómi hans renna sam-
an hina hörðu áherzlu Hálendingsins, við mjúkan
Indíána-málhreiminn, og hörundsdökkur var hann á
svip eins og hinir vestrænu forfeður hans. “Það er
vel geymt þarna hvort sem er.”
French stóð stundarkorn þegjandi og var í mestu
vandræðum; loks rak hann upp hlátur og mælti:
“Einmitt það, Mac. Það er gagnslaust, að vera að
reyna að halda þessu fyrir þér. En mundu eftir því,
að seinast fór illa fyrir þér. Eg líð þér ekki þess
kyns aðfarir aftur.”
“Og, jæja, jæja”, svaraði Mackenzie glaðlega;
eg varð ekki lengi frá verkum hvort sem var, og
j mönnum eins og mér er vorkunn.”
1 “Svona, fterðu okkur nú eitthvað að borða,
Mackenzie”, sagði French hranalega, “og svo förum
við strax að hátta.”
Ket af ‘viltum öndum ásamt hveitikökum og
sírópi og sterku svörtu tei, val lystugur kveldverður
eftir langa dagleið um vindleikna sléttuna. Að lokn-
um kveldverði sátu karlmennimir um hrið og reyktu
úr pípum sínum.
“Hvað líður höfrunum, Mac?”
“Búið að sá þeim, en eftir að herfa enn þá. Eg
ætla að gera það i fyrra málið.”
“Er kartöflu-akurinn fyllilega búinn?”
“Já, akurinn er undirbúinn, en útsæðið er yfir
frá hjá Gameau.”
“Eftir hverju hefurðu verið að bíða? Það hefði
átt að vera búið að sá þessum kartöflum fyrir tíu
dögum. Það borgar sig varla að sá þeim eftir þetta.”
“Gameau lofaði mér að koma með þær,” svaraði
Mackenzie, “en það er annað en spaug að reiða sig
á þann mann.” • >
“Jæja, við verðum að ná í þær sem allra fyrst.
Það má ekki dragast degi lengur. Og nú skulum við
fara að hátta. Drengurinn getur sofið þama,” og
benti á stóran kassa, sem notaður var í legubekks
stað. “Sæktu honum ábreiður, Mac.”
Þegar kassa þessum var lokið upp, kom í ljós,
að hann var gerður sem rúm að innanverðu.
* “Hérna Kalman minn, áttu að sofa, heldurðu að
þú getir gert þér það að góðu?” spurði French, meðan
Mackenzie hagræddi ábreiðunum.
“Það er ágætt”, svaraði drengurinn. Hann var
svo þreyttur, að hann átti bágt með að halda augun-
um opnum, og innan stundar hafði hann hreiðrað sig
niður og steinsofnað.
Honum fanst að hann ekki hafa sofið nema
sfundarkorn, þegar hann hrökk upp við þungan dynk.
Hann spratt upp, og fann þá, að Mackenzie hafði
fallið dauðadrukkinn og ósjálfbjarga olan á sig.
“Heyrðu, svinið þitt!” sagði French lágt, “get-
urðu ekki sagt til, þegar þú ert búinn að fá nægju
þína? Stattu þarna upp!”
Ragnandi reisti hann Mackenzie á fætur.
Komdu nú í rúmið!”
“Ójá, ójá”, tautaði Mackenzie, “og eg veit vel
hvað þú munt hafa fyrir stafni, eftir að eg er kominn
í rúmið; það skal eg ábyrgjast, að þú skilur ekki eftir
deigan dropa í flöskunni,” Mackenzie sagði þetta með
grátstaf í kverkunum.
“Farðu að sofa þursinn þinn”, sagði French með
valdalegum þótta, og hratt manninum a undan sér inn
í hitt herbergið. *
Kalman var vel vakandi, en lézt sofa. Hann gaf
French nánar gætur, þar sem hann sat með þungum
svip, drekkandi í sífellu, þarigað til hann, sem þoldi
vín manna bezt, varð loks út-úr, staulaðist samt inn
í insta herbergið, og lét sig falla þxmglamalega ofan
i rúmið. Kalman beið þangað til French var stein-
sofnaður. Þá stóð hann hljóðlega á fætur, dró af
honum skóna, breiddi ábreiðu ofan á hann, slökti
ljósið og gekk svo aftur til hvílu sinnar. Það sem
hann hafði orðið sjónarvottur að um kveldið, eftir
undangengna viðburði dagsins, hélt fyrir honum
vöku. Hann bylti sér á ímsar hliðar, og það var ekki
fyr en með birtingu, og honum seig loks blundur á
brá.
Það var orðið áliðið morguns, þegar hann vakn-
aði til óskemtilegra endurminninga, og enn þá ó-
skemtilegra veruleika. French svaf enn og hraut hátt. (
Mackenzie snæddi morgunverð og stóð flaska hjá 1
honum á borðinu.
“Á bekk utan við dyrnar er skál til a£ þvo þér”,
sagði hann' og benti drengnum út.
Þegaf Kalman kom inn aftur, eftir að hafa þveg-
ið sér, var flaskan horfin og Mackenzie hafði þá til
handa honum grautardisk með sætuþykni út á; en
drjúga vínlykt fann Kalman af vinnumanninum.
Kalman borðaði grautinn, ásamt brúnuðu hveiti-
brauði, leifum af andakjöti og sterku svörtu tei. Það
var morgunmaturinn.
Sveinninn hraðaði sér að borða, því að honum
var illa við, að verða fyrir French, þegar hann vakn-
aði.
‘*Ætli hann borði ekki morgunmat?” spurði
Kalman, um leið og hann stóð upp frá borðinu.
“Nei, hann er ekki vanur því, hann vill engan
morgunmát. Honum kemur það sgmt vel, að hann
hefir mann til að lita eftir heimilinu,” sagði Mac-
kenzie með augsýnilegu sjálfsáliti. “Þaö er réttast
fyrir okkur, að fara að eiga við hafrana og kartöfl-
urnar. Þú getur komið með herfin.”
“Með hvað?” spurði Kalman.
“Með herfin.”
Kalman vissi hvorki upp né niður.
“Kantu ekki að herfa?”
“Eg veit ekki”, sagði Kalman. “Hvað er það?”
“Kantu bá að sá kartöflum?”
“Eg veit ekki,” endurtók Kalman, og álit hans
á sjálfum sér var nú farið að bíða drjúgan hnekki.
“Hvaðan kemurðu, maður?” spurði Mackenzie
með vorkunnlæti miklu.
“Frá Winnipeg.”
“Frá Winnipeg. Hana þekki eg vel. Já, það
held eg. En það er nú orðið langt um liðið siðan.
Hefirðu nokkurn tíma keyrt hesta?”
“Nei, aldrei”, svaraði Kalman. “En það vildi eg
læra.” ,
“Og hvað skyldi hann þá ætla að gera með þig
hér?”
“Eg veit ekki”, sagði Kalman.
“Ójá, hann er undarlegur maður á stundum, og
tekur upp á mörgu skrítilegu.”
“Ekki get eg sagt það”, svaraði Kalman reiðu-
lega. “Mér finst hann mesti ágætismaður.”
Mackenzie horfði hálf-forviða framan í sveininn,
sem var gremjulegur á svip.
“Sussu! sussu! Er nokkur að hafa á móti þvi?
Hann er ágætismaður, eins og þú segir, en undarleg-
ur er hann eigi að síður, og vona eg að þú komist að
raurt um það. En komdu nú og við skulum sækja
hestana. Það er annars leiðinlegt, að þú skulir ekki
kunna nokkurt verk að vinna.”
“Sýndu mér hvemig á að gera verkin”, sagði
Kalman ibygginn, “og svo skal eg reyna að gera þau.”
Lögberys-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞVl
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI
Dr.R. L. HUK3T,
Member of Royal Coll. of Sttrgeoa*
Eng., útskrifaður af Royal CoIIege oP
Physicians, London. Sérfræðingur í
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum. —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Portage
Ave. (á móti Eaton’s). Tals. M. 814.
Tími til viðtals, 10-12, 3-5, 7-9.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
íslenzkir lógfraeOÍBt;ar,
Skrifstofa:— Room 811 McArtbur
Building, Portage Avenue
Áritun: P. O. Box 1050.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
i ÓLAFUR LÁRUSSON
og
BJÖRN PÁLSSON
YFIRDÓMSLÖGMENN
Annast IögfTœðisstörf á Islandi fyrir
Vestur-Islendinga. Otvega jarðir og
Hús. Spyrjið Lögberg um okkur.
Reykjavik, - lceland
P. O. Box A 41
GARLAND & ANDERSON
Árni Anderson E. P. GarluUI
LÖGFRÆÐINGAR
801 Electric Railway Chamber*
Phone: Main 1561
Joseph T. Thorson
íslenzkur lögfræðingur
Aritun:
MESSRS. McFADDEN & THORSON
706 McArthur Bulldlng
Winnipeg, Man.
Phone: M. 2671.
Dr. B. J. BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
TEI.EPHONE GAREY 320
Offick-Tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Heimili: 776 Victor St.
Telephone garry 321
Winnipeg, Man.
________________ I
Dr. O. BJ0RN80N
Office: Cor. Sherbrooke & William
eelephone, garry tíS«
Office tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Heimili: Ste 1 KENWOOD AP'T’8.
Maryland Street
Telephonej garry TÖ3
Winnipeg, Man.
Vér leggjum sérstaka Aherzlu & *6
selja meSöl oftir forskriptum lækna.
Hin beztu meðöl, sem hægt er a8 tt,
eru notuS eingöngu. pegar þér komlt
me8 forskriptina til vor, megiO þér
vera viss um a8 fá rétt þa8 sem læka-
irinn tekur til.
COLCLEUGH & CO.
Notre Dame Ave. og Slierbrooke 8t.
Phone. Garry 26 90 og 2691.
Glftingaleyflsbréf seld.
Dr. W. J. MacTAVISH
Office 724J ó'argent Ave.
Telephone -S'herbr. 940,
( 10-12 f, m.
Office tfmar •! 3-B e. m.
( 7-9 e. m.
— Heimili 467 Toronto Street _
WINNIPEG
telephone Sherbr. 432.
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage A»e., Cor. Hargrave St.
Suite 313. Tals. main 5302.
_ fe
* Dr, Raymond Brown, I
I
►
►
*
Sérfræðingur í augna-eyra-nef- og
háls-sjúkdómum.
i 326 Sonierset Bldg.
Talsími 7262
Cor. Donald & PortageAve.
Heima kl. 10—512 og 3—5

A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST.
selnr likkistur og aunast
om útiarir. Allur útbún-
aður sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvarOa og legsteina
Ta’s. He mili Garry 2151
„ O-Pflce „ 300 og 375
«. A. 8IOURP8OW Tals. Sherbr, 2786
S. A. SIGURÐSSON & CO.
BYCCIfiCAIV|EfiN og FI\STEICN/\SALAR
Skrifstofa: Talsími M 4463
208 Carlton Blk. Winnipeg