Lögberg - 27.08.1914, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
27. AGÚST 1914
LÆKNIRINN.
SAGA FRA KLETTAFJÖLLUM
eftir
RALPH CONNOR
1 þeirri deildinni, sem skriftin var kend í, var
þaS aöal atriSiö fyrir henni, aS ekki væru neinar
blekslettur á pappírnum.
Hver einasti blekblettur gat orSiS til vanviröu,
bæSi kennaranum og nemendunum: “Þetta dugar
ekki! Þetta má ekki vera svona!” var hún vön aS
segja. “Þetta mega þeir ekki sjá!” Og svo skóf
hún í burtu eSa nuddaöi hverja einustu slettu meS
svo mikilli nákvæmni, aS þaö var eins og heiöur alls
skólans lægi viö. Hún lót nemendunum skiljast þaö
aS þessir “þeir” væru menn sem yröi aö taka til
greina, þótt þeir væru hégómlegir, þá væru þeir
jafnfram voldugir og áhrifamiklir.
Vegurinn sem nýi kennarinn lagöi þannig nem-
endunum í skólanum, var ef til vill ekki neitt stór-
virki, en hann var vel geröur, ákveöinn og glöggur.
Þess vegna var þaö, aö þegar skólauppsögn kom,
haföi kennari og nemendur oröiö svo nákunnug
þessum vegi, og svo vön þvi aö hafa sér fyrir hug-
skotssjónum allan almenning, sem á horföi, aö þau
brast hvorki einurö né nákvæmni og fibaöist aldrei.
Þau nutu sín fullkomlega og lágu alls ekki( á þeirri
þekkingu sem þau höföu.
Svo vildi til skólauppsagnardaginn aS regn var,
og því var hvorki hægt aö veraa viö heyanir né hveiti-
slátt. Var því skólinn troSfullur af foreldrum og
vandamönnum nemendanna. Presturinn og skóla-
ráSsmennirnir voru þar staddir, samkvæmt skyldu
sinni. Frá Mylnunni kom Lick og móSir hans; Dick
kom einungis sökum þess aS móöir hans sagöi honum
aö þaS færi vel á þvi aö hann sem lærdómsmaöur
sýndi áhuga sinn í skólamálunum og mentun, en móö-
ir hans fór líka fyrir þá sök aS Dick afsagöi meö
öllu aö fara nema því aö eins aö hun kæmi líka.
Bamey lcom seinna, ekki af því aö hann heföi skól-
ann svo mjög á huga sínum, heldur vegna þess aS
ekkert annaö lá fyrir hendi sem sérstaklega þyrfti aö
vinna. Þetta var aö minsta kosti ástæöan sem hanni
reyndi aS gefa; hvort samvizkan hefir sagt honum
aS þaö væri eina eöa sanna ástæöan, þaö skal látiö
ósagt.
ÞaS aö Jabe frá Main var þar staddur var ótví-
rætt merki þess aö mikil eftirtekt var höfö á skól-
anum og nýja kennaranum, og þeim nýju reglum
sem hún fylgdi.
Skólauppsögnin fór snildarlega fram í öllum at-
riöum, nema aöeins aS einu leyti. Þessi eina undan-
tekning vildi til í einu reikningsdæminu í einni deild-
irmi. ReikningsprófS var haldiS snemma aS degin-
um. Þaö gekk alt vel meö einni undantekningu.
Almenni reikningurinn fjallaöi mest um verö og sölu
á ýmsum jaröargróöa. ÞaS gekk alveg slysalaust.
I bókstafareikningnum var sama máli aö gegna; hann
gekk ágætlega. Þegar kom í jarSmælingafræöina eSa
linu- og homafræði, lá viö aö alt ætlaöi út um þúfur.
Vildi þaö til þegar veriö var aö prófa Phoebe Ross;
presturinn hafSi beSiö hana aö skýra Asnabrúna
(Asnabrúin er nafn á dæmi í jarðmælingafræöinni,
þar sem þaS á aö sannast, aö ef tvær hliöar á^ein-
um þrihyrningi séu jafnlangar, þá séu hornin á móti
þessum sömu tveimur hliöum, jafnstórj. En rugl-
ingurinn. sem kom á aumingja Phoebe, var e'ginlega
prestinum sjálfum aö kenna. Þvi þegar hann merkti
hríhyrninginn meö bókstöfum aS vanda, þtá varS
honum á sú skyssa aö skrifa stafinn B hægra megin
viö grunnlínuna í staöinn fyrir aö skrifa hann vinstra
megin, eins og þaö er í bókinni.
Afleiöingarnar uröu þær, aö af .því veslings
Phoebe haföi algerlega treyst á minniö, gaf hún því
engan gaurn, sem á spjaldiS var skrifaö. hún komst
því sjálf brátt í hinar mestu ógöngur og kom prest-l
inum í þær líka. Þaö var ekki mögulegt aS sjá aö
greitt yröi úr flækjunni með nokkrum ráöum. En
hiS skarpa auga kennarans sá brátt hvaS þaö var, sem
öll vandræðin stöfuSu af; hún gekk því stilt og ró-
lega aö spjaldinu, og mælti með sannfæringarríkri
rödd og laSandi: ‘>Heyröu Phoebe, þú ert rugluö í
þessu öllu saman; viö skulum þurka þetta alt af
borðinu og byrja af nýju.” Svo var þríhyrningurinn
og stafimir horfiS á svipstundu, og hún dró þaö upp
aftur, þannig, aö stafirnir voru skrifaöir nákvæm-
lega eins og þeir eru i bókinni: “Nú skulum viö
sjá til, Phoebe,” sagöi hún. “Faröu nú aö hægt og
rólega; flýttu þér ekkert.” Og hún lagöi áherzlu
á oröin; “Láttu A, B, C, vera jafnhliöa þríhyrning.”
Þegar Phoebe litlu var þannig leiöbeint á veg, sem
hún rataöi og mundi, reiknaöi hún dæmiS alveg rétt;
komst slysalaust í gegnum alla þríh^mingana og
leyndardómana, og hún var svo fljót aö því og fór
svo fimlega aS því, aS allir viSstaddir dáSust aS; og
þar á meöal ekki sízt blessaður presturinn.
Þaö var aöeins einn meöal áhorfendanna, sem
ekki féll þetta eins vel í geö og öörum. ÞaS var
Bamey. Hann skildi nákvæmlega hvemig í öllu
lá, og honum leiS illa vegna þess. Yfirborösþekking-
in, eða réttara sagt þekkingarleysiS í stæröfræSinni,
haföi birst honum svo átakanlega, aö þaö vakti hjá
honum innri sársauka, sem hann gat ekki gert aS, en
skildi þó ekki til fulls.
Þegar lestrarprófiö stóS yfir, hvarf allur yfir-
borösblær og virkileikinn kom í staðinn. Aldrei haföi
slíkur lestur heyrst í þessum skóla, né nokkrum öSr-
um alþýöuskóla. HiS venjulega seimdregna eSa tafs-
andi tilbreytingarlausa lestrarlag var horfið, og í þess
staö sýndar í lestrinum lifandi myndir þess, sem les-
iö var um. Þama var alt svo undur eðlilegt, blátt
áfram og áhrifamikiö.
PrófiS endaöi meS upplestmm og söng, og tók
þaS atriöi öllu fram, sem áöur hafSi heyrst. Þar
náöu sér yfirburöir kennarans, betur en í nokkru
ööru. Þar var engin feimni né feilni; enginn óstyrk-
ur né hik; allir, bæöi kennarinn og nemendur, komu
fram eins óhikaö og þeir mundu gera heima hjá sér,
þar sem enginn okunnugur væri aS hlusta á. Kenn-
arinn hafSi svo ótakmarkað áhrifavald á hugum
nemendanna, aö þeir lögSu óafvitandi og sjálfkrafa,
fram alla þá hæfileika, sem þeir áttu til, og meira en
þaö. Vald hennar yfir þeim virtist gefa þeim, ef
ekki nýja og aukna þekkingu, þá aö minsta kosti
margfalda krafta, til þess aS beita öllu, sem til var.
Um þaS luku allir upp einum munni, þegar söng-
prófinu' var lokið, aö þessi dagur heföi hepnast svo
fullkomlega i skólanum, aö ekkert skorti. Þar var
sungið eitt sálmavers, tveir eöa þrír leikir i bama-
söngvum, sem aldrei höföu heyrst þar fyr; hlægi-
legur svertingjasöngur, og aS siöustu söng kennarinn
einn stuttan vöggusöng “Fyrir bömin og mæðumar".
ÞaS var í fyrsta skifti sem fólkið heyrði rödd hennar
viö þetta tækifæri. Sætir og heillandi tónar fyltu
herbergiö og lögöust yfir sálir áheyrendanna, eins
og himnesk friSaralda; þeir höfSu aldrei lifað aöra
eins stund á æfi sinni. Þessi listfengi, áhrifamikli
söngur endaði skólauppsögnina, í staö þess aS áður
haföi hún endaö meö staglsömum og þreytandi
ræðum. ,
AS uppsögninni emdaöri þyrptust menn utan um
nýja kennarann, meö svo óstjórnlegum þökkum og
hamingjuóskum, aS hún vissi naumast hvaS hún átti
aS gera af sér. Presturinn, skólaráðsmennirnir,
foreldrar barnanna og yfir höfuS allir, tróöust þang-
aö sem hún stóS, til þess aö taka i hendina á henni;
en hún tók þessu öllu meö svo hátíölegri stillingu, aS
það vakti aðdáun, en jafnframt meS tilfinningar-
þunga, sem laSaði aS henni hverja sál. Ahrif þessa
dags vom mótuð í hugi manna ským letri og óaf-
máanlegu. Þessi dagur hlaut aS veröa þeim minn-
isstæöur alla æfi.
Mylnufólkiö gekk heim meö prestinum og Mar-
grétu. 6
“Er hún ekki ágæt?” sagði Dick. “Hún hefir
alveg umskapað þessa krakkakjána! Þau em oröin
alt önnur börn en þau voru.”
“Já, já;” svaraði presturinn. “ÞaS er blátt
áfram aödáunarvert.”
“Þaö var nú samt eitthvaS bogiS viö þau í stærð-
fræSinni um tíma” sagöi Dick ennfremur.
“Ójá, litla stúlkan ruglaðist svolítiö um tíma, en
hún náöi sér undir eins aftur og geröi þaS svo ágæt-
lega” svaraði prestur.
“Já, eg heföi nú sagt hún næSi sér aftur” sagöi
Dick, og hló yið. “Kennarinn kom þar býsna vel ár
sinni fyrir borö.”
"Æ, haltu þér saman, Dick!” sagSi Barney óþol-
inmóölega.
“Vertu nú rólegur” svaraöi Dick. “Það býst
enginn við því aS stúlka viti neitt í stærSfræSi hvort
sem er.”
“HeyrirSu hvaS hann hefir mikiö sjálfsálit?”
sagöi móöir hans með gremju. “Þaö er nú líklegast
aö kvenfólk geti ekki kunnaö stæröfræSi; Margrét
þama gæti kent ykkur öllum.”
“Já, þaö er satt, mamma” svaraöi Dick. “En
svo er nú Margrét líka einstök í sinni röö. En hvaö
sem þessu líöur, þá var upplesturinn og söngurinn
fyrirtak. Jafnvel Link litli Young söng eins og
andinn heföi komiö yfir hann. ÞaS er sagt aö í
fyrsta skifti í sögu þessarar sveitar hafi Jabe frá
Main lágt fé til skólans, án þess aö skera sér alt viö
neglur.”
“ViS skulum bara bíöa i eitt ár eöa svo” sagöi
móöir hans. “ÞaS eru nýju vendimir, sem sópa bezt.”
“Ó, mamma, það er svo dæmalaust erfitt aö gera
þlér til geSs” sagöi Barney.
“Má vera aö svo sé” svaraði móSir hans og
þagnaöi svo, en var þungbúin á svip.
Þegar fólkiö kom aS hliðinu, var þaö auSheyrt,
aS presturinn haföi verið aS hugsa um orö Dicks:
“Jæja, Mrs. Boyle” sagöi hann; viS höfum notiö
lífsins í fullum mæli síöan á hádeginu, þetta var
ágætt próf. Já, sannarlega. Og hvaS sem öSru lið-
ur, þá er þaö stórkostlega mikils viröi aS bömin læri
svona vel að lesa og syngja. Og þaS var ekki nema
eðlilegt aS aumingja kennarinn vildi reyna aö létta
undir meö veslings litlu stúlkunni. Eg er hræddur
um aS Margréti sé vissara aS æfa Dugald vel í stærö-
fræöinni, áöur en hann fer af staö aö taka prófiö.”
Viö þessa athugasemd prests vaknaði aftur sár-
sauka tilfinning, sem hafSi fæöst í huga Barneys viS
reikningsprófið; hún haföi sofnað á meöan á lestrar-
og söngprófinu stóö; en hún svaf svo laust, aS ekki
þurfti meiri hávaða, en þessi hógværu orö prestsins,
til þess aS vekja hana. Og nú var hún jafnvel enn
þá sárari og dýpri en áöur.
En í allri sveitinni var þaS einróma álit manna
undantekningarlaust, aS þaS væri lífs spursmál, aö
halda þessum nýja kennara framvegis, hvaS sem þaS
kostaði. SkólaráSiS sá þaS nú í fyrsta skifti, aS
gerSir þeirra yröu ekki einungis metnar eftir því
hversu vel þeim tækist aS komast af meö lítiö fé og
lleggja á lága skatta. ÞaS gat verið, að þaS heföi ekki
veriö heppilegasti timinn, sem þeir kusu, til þess aö
|ráöa kennarann til næsta árs. Það gat veriö, aö þeir
hefðu flýtt þessu máli svo mikið fyrir þá sök, aö hún
virtist alls ekki vera ófús á þáð aö vera áfram. Samt
sem áöur voru allir samdóma i því, aö þeim heföi
farist vel og skynsamlega, þegar þeir réöu hana;
enda þótt þeir gengju aö því aö borga hærri laun, en
nokkru sinni höföu veriS borguö þar áöur.
VI. KAPÍTULI.
Ungi læknirinn.
Barney var dálítiö einkennilegur ásýndum;
kjálkinn var beinn niöur, þangaS til hann beygöist í
nálega réttan vinkil, til þess aS mynda hökuna, sem
var snubbótt. Kjálkinn eöa kinnin og hakan voru
andliti hans þaö sama, sem ölduhryggur og skógar-
runnar eru einhverju héraSi eöa sveit. Þau gáfu
manni hugmynd um undirstöðuklappir eölisstaöfestu,
sem sýndi styrkleik, trúmensku og óhagganleik.
Þegar hann haföi fest auga á því takmarki, sem han|j
ætlaöi sér aö komast aö, þá var sjálfsagt aö finna
veginn til þess aö komast eftir. Engar hindranir
gátu raskað áformi hans. Hann haföi ráðiS þaS viö
sig að veröa læknir. Spurningin var einungis sú,
hvemig hann ætlaði aö framkvæma þaö. Fyrsta
spor hans í þá átt, var þaö, aö ráöfæra sig viö hinn
eina dómara sem hann þekti í þvi máli, þaö var
Ferguson gamli læknir. Það uröu fremur háværir
fundir, þegar þeir mættust, þvi gamli læknirinn var
fremur óþjáM, eins og Barney sjálfur; andlitslagiö
var meira aö segja svipað; kjálkinn og hakan t. d.
nærri því eins, og lýsti því hinu sama og hjá Bamey.
Pilturinn sagði erindi sitt og áform bláfct áfram og
fullkomlega hiklaust; hann setti jafnvel ósveigjanleg-
an blæ á röddina, eins og hann ætti von á mótstööu,
og svo spurSi hann ráöa.
Læknirinn taldi upp fyrir honum erfiöleikana,
aö minsta kosti i hálftíma, en endaSi ræöuna meö því
aS bjóöa honum peningalán; og þegar Bamey neitaöi
aö þiggja þá, bölvaði læknirinn Hálendinga hrok-
anum.
“HvaS á eg aö gera viö peninga?” sagöi gamli
læknirinn. Hann hafSi mist einkason sinn fyrir
þremur árum: “Þaö er ekki nema konan, sem eg
hefi fyrir aö sjá; og hún hefir nóga penfngaj mold
til þess eins hæfa aS ganga á henni, slétta veginn meS
henni, annars þarfnast hún ekki. Ef drengurinn
minn heföi lifað! Já, guö almáttugur veit aö eg
hefði látiö hann læra til að veréa skurölæknir. En
— —” Þegar hér kom, ræskti læknirinn sig og hóst-
aöi; plokkaði stíflu úr nefinu á sér og sagöi: “Svona
era þessi bansett þokukveld, drepa mann í kvefi —
en eg skal sjá um aö þú verSir ekki í vandræðum.”
“Eg ætla aS borga fyrir mig sjálfur” sagði
Barney, “eöa eg fer hvergi.”
“Til hvers varstu þá aS koma hingað?” sagöi
læknirinn, svo hátt aS undir tók í stofunni.
“Eg kom til þess aS finna þaS út, hvernig eg
ætti aö byrja. /VerSur maöur aö ganga á skóla?”
“Nei, nei svaraöi læknirinn hástöfum. “MaSur
getur veriö ómentaður bölvaöur asni og unniö sig
áfram sjálfur. Þaö er samt dæmalaus hindrun aö
verSa aS taka próf þannig kenslulaust, þangaS til
seinasta áriS, þá verSur maöur aö ganga á skólann.”
“Eg á hægt meö þaö” svaraöi Barney og beit
saman tönnunum.
Læknirinn leit ^ram^n í hann.
Þegar hann beit tönnunum saman, þá líktust
kjálkarnir marmarastöplum, meira en nokkru sinni
áSur, og hakan kletti.
' Þú heldur þaö” svaraöi læknirinn. “Svei mér
ef eg trúi þér ekki; og eg skal hjálpa þér. Eöa aS
minsta kosti þætti mér gaman aö hjálpa þér, ef þú
vildir þiggja þaö.” Röddin var orðin þíö og viö-
kunnanleg aS síðustu, og pilturinn viknaði^
“Já, þér getiö hjálpaS mér” sagöi hann, “og eg
er ySur mjög þakklátur fyrir, ef þér viljiS gera þaS.
Þér getiö sagt mér hvaöa bækur eg þarf aS fá mér,
og ef til vill sagt mér til einstöku sinnum, ef þér
hafið tíma til.”
Hann blóSroðnaöi alt í einu; hann fann þaö aö
hann hafði veriS aö biöja bónar.
Gamli læknirinn settist niður; honum féll hann
einstaklega vel í geö, og nú í fyrsta skifti skoSaði
hann hann sem jafningja sinn. Hann útlistaöi ná-
kvæmlega fyrir honum, það sem hann þurfti aö læra;
lagöi mikla áherzlu á alla erfiöleikana, sem á vegi hans
yrðu. Þegar hann endaði. benti hann á bókaskápinn:
“Þarna eru nú bækurnar mínar” sagði hann, “notaSu
þær eftir þörfum, og láttu mig bara vita hvers þni
þarfnast annars. ÞaS fjörgar mig upp dálítiö og
j ryfjar upp fyrir mér, þaö sem eg hefi gleymt. Svo
skal eg hafa þig meö mér, þegar eg er aS vitja.um
sjúklingana mína; meS guös hjálp skal eg gera þig
aö sáralaekni.
Sáralækni, lagsmaSur. Þú hefir bæöi fingurna
og hugrekkið. MeSalalæknirinn sér ekki neitt inn
fyrir skinniö, fremur en aörir. Hann er meS alls
k^nar getgátur og tilraunir; hann er aS reyna aS
lækna sjúkdómseinkenni í staSinn fyrir sjúkdóminn
sjálfan. Hann reynir fyrst eitt meöaliS; svo þegar
það gerir ekkert gagn, þá reynir hann annaS. Hann
hefir ekkert víst á aö byggja; ekkert nema getur og
grillur. En hnifurinn, drengur rninn!” — Þegar
hér var komiS stóS læknirinn upp og gekk um gólf.
“ÞaS eru engar getgátur í sambandi viS hnifsoddinn;
hnífurinn opnar sárin og sýnir meinsemdimar; berst
á móti þeim; sker þær upp meS rótum.
Sjáöu til dæmis drenginn hann Kane, hann dó
fyrir þremur vikum. ÞaS var af bólgu, sagöi lækn-
irinn. Hann gaf honum meSal viö sjúkdómseinkenn-
unum, og geröi þaö aS vísu rétt. Drengurinn dó.
Þegar hann var krufinn —” Læknirinn staönæmdist
á gólfinu, lægöi röddina svo hún varS lítiS hærri en
hvísl, og laut ofan aS Bamey. “Þegar hann var
krufinn” sagöi hann, “þá fanst það með hnífnum aö
ígerð var í botnlanganum. Þetta var uppgötvaS of
seint.” Þetta var í fyrri daga, áSur en botnlanga-
bólga var tíð eöa víSþekt.
“HlustaSu nú á mig!” sagSi læknirinn ennfrem-
| ur, jafnvel með meiri áhefzlu en áður. “ÞaS er mín
einlæg sannfæring, aö ef hnífnum hefSi veriS beitt
á réttum tíma, þá heföi mátt bjarga lífi piltsins.
Eins eöa tveggja þumlunga langur skurður, hvaö
er þaö! taka svo skemdina í burtu, sauma nokkur
spor, og svo hefSi pilturinn verið heill heilsu, eftir
tvær eöa þrjár vikur. Ó, drengur minn, þaö veit
guö aS eg vildi gefa líf mitt til þess að vera góöur
skurðlæknir. En skaparinn gaf mér ekki sáralæknis-
fingur. SjáSu!” og læknirinn hélt uppi hendinni, sem
var stór, gróf og sterkleg. “Eg hefi ekki læknishönd.
Þar aS auki gaf skaparinn mér konu, beztu gjöfina,
sem eg hefi hlotiS, og barniS mitt, og þá var ekki
u,m þaö aS hugsa lengur aS geta stundaS sáralækn-
ingar. HlustaSu nú á mig drengur minn. Þú hefir
hugrekki og taugastyrkleik; fjölda margir menn hafa
það hvorttveggja; en þú hefir einnig hendurnar —
fingurna, og þaS hafa fáir. Meö þinum höndum og
þínum taugastyrk og þínu hugrekki og hugviti —
eg hefi séS vélarnar þínar — geturSu orSiö frægur
sáralæknir. En þú veröur aö læra að þekkja þaö,
sem þú átt aS eiga viS. Þú verður aö hugsa, láta
þig dreyma um og éta og drekka blóS og hold og
bein og sinar og taugar; gefa þig ekki aS neinu ööra.”
Þessi siðustu orö sagöi hann meS æsingi og veifaSi
stóru hraustlegu hendinni. “Og mundu eft-
ir því.” Bætti hann viö í hátíölegum róm. “GefSu
hnífnum ált hjarta þitt, leyföu þar engu ööra rúm.
Skiftu þér ekkert af kvenfólki. Konur og vísindi
samþíSast ekki; þær draga hugann í burtu frá þeim;
þær trufla jafnvægiS, veikla taugarnar; auk þess sem
þær eyöileggja fjármunina.
AS því er þig snertir, þá hugsaSu aðeins um einn
kveinmann — hana móöur þína; aö minsta kosti
þangaS til þú ert oröinn sáralæknir. Jæja, þarna
hefurSu þá allar bækurnar mínar, og eg skal nota
allan minn frítíma til þess aS veita þér tilsögn.”
Barney haföi orSiö snortinn af eldlegum áhuga
frá oröum gamla læknisins; en þegar hann kom meö
síöustu athugasemdina, hengdi hann niöur höfuSiS.
“HvaS er nú aS?” spuröi læknirinn, og var svo
aS sjá sem hann læsi tilfinningar Barneys á andliti
hans, eins og opna bók. Læknirinn stökk á fætur
og bölvaöi. Pilturinn stóS einnig upp, beint frammi
fyrir honum; rétt eins og hann byggist viö aS hann
mundi berja sig. Um augnablik stóöu þeir grafkyrr-
ír, hvor frammi fyrir öSrum; alt í einu skifti gamli
læknirinn um svip; augun milduðust og drættirnir
uröu vingjarnlegri, hann lagöi stóru höndina á öxl-
ina á piltinum og sagði: “í nafni þess guðs, sem
skapaöi okkur báöa, höfum viö sannarlega veriS
geröir til þess aö vinna saman, og viö skulum þvi
vinna saman. Eg skal hjálpa þér, og svo skal eg
láta þig borga fyrir þaö.”
ÞaS birti yfir Barney.
“Hvernig?” sagði hi/nn meS áfergju. "
“ViS skulum skiftast á verkum” svaraöi læknir-
inn; og augu hins aldurhnigna manns glóöu eins og
stjörnur, heitar og bjartar. Eg þarf aS láta plægja
fyrir mig í haust og flytja heim fyrir mig eldivið.”
“Eg skal gera þaö” svaraSi Barney. Ljós skein
út frá augum hans, svo andlitiö varö bjart og hlýtt.
Loks sá hann sér borgið.
“Hérna” sagði læknirinn og tók bók ofan úr
skápnum. “Þarna er Gray” /Gray er bók um bygg-
ingu likamansj. Hann fletti nokkrum blöðum.
“Þarna er þaS sem kom fyrir Ben Fallows; lestu
þetta. Og héma er lækningin.” Svo tók hann ofan
aöra bók, fletti blööum í henni og sagöi: “Lestu
þetta; eg ætla aö gera Ben aö fyrsta sjúklingnum
þínum. ÞaS er til engra peninga aö vinna hvort ?em
er; og þú drepur hann þó ekki. Þaö er bara þrent
sem hann þarf: þaS er hreinlæti, góS hjúkrun og
góS fæða. Smátt og smátt komum viS honum á fæt-
ur. Þama er listi Buffalo læknisins; faröu meö hann
meS þér. Jæja, þá, drengur minn, eg ætla aÖ troða
í þig, temja þig, neyða inn í þig, því sem þú þarft
aS vita og svo tekurSu prófiS í vor.”
“í vor!” sagði Barney, frá sér numinn, “ekki
fyr en eftir þrjú ár.”
“Þrjú ár! Þrjár vitleysur!” svaraði læknirinn
meö fyrirlitningarblæ. “Þú getur tekiS þetta fyrsta
próf strax í vor.”
“Já, eg gæti kannske gert þaö” svaraöi Barney
seinlega.
“Gamli læknirinn rendi aðdáunaraugum á stóra
kjálkann einkennilega á andliti Bameys.
‘fEn þaö er lániö að borga, og svo er aS sjá um
aS kosta Dick í skólann.”
“Dick! hvaS er þetta ? hvers vegna aö hugsa um
Dick en ekki þig?”
Bamey breytti um svip, þaö var eins og mildur
Ijósgeisli liöi yfir andlit hans, og fylti upp allar
ójöfnur á því og sléttaBi yfir þær.
Dr.R. L. HUR5T.
Member of Royal Coll. of Sxrge«i«,
Eng., útskrifaöur af Roval College oi
Physicians. London. Sérfræöingar i
brjóst- tauga og kven-sjukdótnurn. —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Po> age.
Ave. (á móti Eaton’sJ. Tals. M. 814.
Tími til viötals, 10-12, 3-5, 7-9.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
íslenzkir l»igfræöÍÐfijar,
Skripstofa:— Room 811 McArthur
Building, Portage Aveiuie
Áritun: P. O. Box 1050.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
ULAr UK LAKU5S0N
og
BJÖRN PÁLSSON
YFIRDÓMSLÖGMENN
Annaet lögfTœðisetörf á lelandi fyrii
Veatur- Islendinga. Otvega jarðir og
Kús. Spyrjið Lögberg um okkur.
Reykjavik, - lccland
P. O. Box A-41
n
T
t *■

GARLAND & ANDERSON
Ami Anderson E. P. Garlaad
LÖGFRÆÐINGAR
801 Electric Railway Chambers
Phone: Main 15(1
Joseph T, Thorson
íslenzkur Iögfræðingur
Árltun:
MESSRS. McFADDEN & THORSON
706 McArthur Building
Winnipeg, Man.
Phone: M. 2671.
Dr. B. J. BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
Tklephone GARRVUXit)
Office-Tímar: 2—3 og 7 8 e. h.
Heimili: 776 V ctor St.
Telephone garrv 381
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJ0RN80N
Office: Cor, Sherbrooke & WiUiam
l’KI.KPHONÍKl GARRV SiiiVt
Office tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Heimi I: Stc 1 KENWOOD AP'T'I.
Maryland Street
Telkphone, garry TS3
Winnipeg, Man.
Vér leggjum sérstaka áherzlu á er
selja mehöl oftir forskrlptuxn bc'kna.
Hin beztu meSöl, éem hægt er ati f#,
eru notuð eingöngu. fegar þér komia
með forskriptina tli vor, megið
vera viss um að fá rétt það sem Isefc*-
irinn tekur til.
COLiCtiEUGH & CO.
Notre Dame Ave. og Sherbrooke M,
Phone. Garry 2690 og 2691.
Giftingaieyflsbréf s«l«.
Ör. W. J. MacTAVISH
Offick 724J Vargent Ave.
Telephone .S'herbr. 940.
< 10-12 f. m.
Office tfmar •< 3-6 e m
( 1-9 e! m.
—vHkimili 467 Toronto Street —
winnipeg
TKLKPHONK Sherbr. 432.
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave St.
Suite 313. Tals. main 5362.
Dr* Oaymond Brown*
*
*
V
*
*
Sérfræöingur í augna-eyra-nef- og
háls-sjúkdómum.
326 Somerset Bldg.
Talsími 7262
Cor. Donald & PortageAve.
Heima kl. io— 12 og 3—5

/ ] FÁ AÐ BL Lögbergs-sögur
ST GEFINS MEÐ ÞV( GERAST KAUPANDI AÐ AÐINU. PANTIÐ STRAXI
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST.
selnr líkkistur og annast
jm úriarir. Allur útbún-
aður sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvaröa og legsteina
r» « He mili Qarry 2181
„ Office „ 300 og 370
H. J. Pálmason
Chartered
Accountant
807-9 Somerstf Bldg. Tals. I^. 2739
I