Lögberg - 27.08.1914, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 27. ÁGÚST 1914
7
Úr dagbók vestur-
farans-
fN!.j
Þaö eitt, sem eg gat skiliö af því
sem pilturinn sagöi viö mig, var, aö
hann baö mig um “drink”; maöurinn
var mikiö ölvaður, og þá er sjaldan
aö tala um mikla hæversku.
Mr. Ólafsson sagöi mér, aö piltur-
inn væri búinn að kalla mig þeim
Ijótustu nöfnum, sem töluð væru á
enska tungu, og vil eg ógjarna hafa
slíkt eftir, en orðin hans gerðu mér
ekkert; þau fóru með honum, aum-
ingjanum þeim.
1 sömu andránni kom einn umsjón-
armaðurinn yfir sölunum undir þil-
farinu, og spurði hvað gengi á, og
sagði þá landinn, sem með mér var,
umsjónarmanninum frá sannleikan-
um,. Manntetrið var tekinn og farið
með hann afsíðis ; þar tók hann á
móti launum sinum, en hver þau hafa
verið, verður lesarinn að renna grun
í; en eitt er þó víst, hann sást ekki
framar og litlu síðar heyrðist það, að
hann hefði verið rekinn í land.
“Has gone too far”, segja enskumæl-
endur; þannig er og fyrir mörgum,
eins og þessum pilti; menn fara full-
langt í því sem ekki er sómasamlegt
og verða svo að uppskera af því, er
þeir niður sá.
Kl. 7.30 þann 20. vorum við komin
út úr kvínni, og þá byrjaði sú unaðs-
rikasta sjón, sem eg hygg að auga
manns geti gripið yfir. Það er fag-
urt að líta til beggja hliða meðfram
ánni Clyde; þar sér maður hrikaleg
mannvirki, hin stórkostlegu skipa-
smiða grindvirki, sem er sannkölluð
töfrabygging; þar sáust mörg skip,
smá og stór, sem verið var að smíða;
þar var eitt skip nærri fullsmíðað,
mjög fallegt skip, með þrjúöxulgöt,
og var auðséð að það átti að verða
knúð áfram með þrem skrúfum; nafn
skipsins var þetta: “Queen from
Glasgow.” Það er eitt hið fegursta
landslag, sem eg sá á leiðinni, með-
fram ánni, en því miður gat maður
ekki séð nema svo lítið, vegna myrk-
urs, svo við tókum þann kostinn að
leggjast til hvíldar.
Um morguninn þann 21. vöknuðum
vér miklu fyr en vér vorum vanir;
oss til mikilla rundrunar fundum vér,
að skipið hreyfðist ekki; vér flýttum
oss í fötin og stukkum upp á þilfar;
þegar þar kom sáum vér land á allar
hliðar og var oss sagt, að þetta væri
írland. Það var fagurt að sjá á
land: blómgaðir akrar og þéttvaxnir
trjárunnar með húsaröðum í miðjum
runnunum. Það sást að eins á húsa-
toppana, líkt og þegar maður sér
fjöllin heima gægjast upp úr spegil-
sléttum haffletinum, þegar komið er
langt utan af hafi.
Þessi sunnudagsmorgun-sjón var
mjög hressandi fyrir hug og hjarta
ferðamannsins; vestankulið gerði það
enn þá betra; það minti oss á fjalla-
loftið heilnæma heima á Fróni er það
streymir hressandi og lífgandi ofan í
lungu þess, sem nennir að anda því
að sér. Blessað gamla, litla ísland!
með fjöllin og fossana, fjallahlíðarn-
ar og berjamóana. Ó, hversu það er
mikil unun, að sitja heima á sólbjörtu
sumarkveldi og renna augum yfir
fegurðina, sem blasir þá á móti
manni; því getur sá bezt lýst, sem er
skáld; hvað er þá að yrkja um, ef
eigi slíka fegurð ? o. s. frv.
Eg segi það satt, það var hrífandi
að standa úti við öldustokkinn og
horfa á landið á þessum fagra Júní-
morgni, þegar sólin var að byrja að
hella sinni brennheitu geislaglóð yfir
landið, sem breiddi faðminn á móti
henni eins og barn, sem er að biðja
móður sína að taka sig. Þaj5 var
fagurt að sjá jörðina skrúðgræna, en
líta þó út setn perlu-ábreiða væri
breidd yfir hana, en sem myndi inn-
an fárra mínútna verða af tekin, all-
ar perlur þurkaðar með hinum fyrsta
sólarkossi, og þá liti jörðin út sem
fagurskreytt gullpell með guðvefjar
rósaknippur hér og hvar.
Ef það er ekki náttúran, þegar hún
lítur töfrandi, seyðandi til manns,
ef það er þá ekki náttúran, sem get-
ur lyft huga mapnsins upp frá hinu
daglega andstreymi—lyft huga manns
í hæðirnar til ástgjafans, þá er að
minni hyggju ekkert það til í þessum
heimi, sem getur gert þð; ekkert, sem
andi mannsins getur felt sig eins vel
við og að horfa á það sem náttúran
veitir oss í einu sem öðru. Jæja, Ir-
land er fagurt land, að minsta kosti
það, sem eg sá af því.
Margir írlendingar komu um borð
til okkar, og voru þeir á leið til Ame-
ríku; sumir voru að flytja alfarið til
“Gósenlandsins”, aðrir voru að fara í
kaupavinnu til bænda út um land og
enn aðrir voru að fara til ýmsra
borga og þorpa.
Um hádegi var siglt frá írlandi, og
var þá lagt á þetta mikla Atlanzhaf.
Fyrsta dægrið var allgott veður, en
þá skall yfir niðdimm þoka og mik-
ill stormur; margir urðu sjóveikir
fyrsta sólarhringinn, en þeim skánaði
furðu fljótf. Þennan storm og þoku
höfðum vér til þess 26.; en 25. kom
loftskeyti til sknpstjórans, að ráðleg-
ast væri fyrir hann'að fara varlega,
því ís væri mikill á stóru svæði nálægt
því sem leið hans lægi um. Að fám
mínútum liðnum eftir að skeytið kom
voru vélar skipsins stöðvaðar og það
látið drífa undan sjó og vindi, og fór-
um vér þá að sjá dálítið af íshruðli í
kringum skipið; en það var stutt, sem
auga manns gat greint sjó frá þoku,
hún var svo myrk; eg held að það
kafi tæpast sést lengd skipsins. Oss
dreif hjá afar stóru ísfjalli; margir
Wupu á þilfar til þess að grína á fer-
líkið, sem gnæfði yfir skipinu sem
kletta hengiflug; það er eitt hið
stærsta ísfjall, sem eg hefi séð, og sjá
þó þeir menn, sem stunda eða hafa
stundað hákarlaveiðar heima, oft
mikinn ís,.
Þegar skipið var stöðvað, fór ein
skoðunin enn fram, en i þetta sinn
var verið að skoða hvort allir hefðu
bóluör á handleggjum, og þeir sem
ekki voru svo hepnir að örið sæist,
voru í stað bólusettir. Hún kemur
efalaust út bólan sú á því fólki, sem
komið er yfir fimtugt!! Jæja, tetrin,
þeir gerðu skyldu sína, og sá“ er ekki
barinn, sem húsbóndans skipun hlýð-
ir.” Þeir hafa það jafnan bezt, «em
nota meira hnén en fætuma, til þess
að koma ferð sinni áfram , í hvers-
konar mynd sem ferðin er, því allir
eru á ferð.
Skipið “Grampian” er fallegt skip,
10,900 tons að stærð; ekki er kassinn
lítill; fjöldi fólks er þar sem skips-
þjónar, en þó hygg eg að fleiri séu
umsjónarmenn og allskonar yfir-
menn, því hvar sem maður var, hvort
það var á þilfari eða undir þiljum,
þá voru allsstaðar eftirlitsmenn; ekki
átti að hafast neitt að, sem eigi var
leyfilegt, það er að segja frá þeirra
sjónarauka, því það kvað svo ramt
að því, á meðan vér vorum að rífa í
oss þennan mat—það urðum vér að
gera, ella var borðið sópað og vér
sátum þá eftir með berar lúkurnar—
þá stóðu vanalegast tveir eða þrír
yfir borðunum, að eg tali ekki um oss,
því kerling ein,— sem líktist mest
hofgyðjunum sem sagt er frá í sög-
um vorum, — var allajafna á hælum
okkar, þegar vér vorum undir þilj-
um; hún hefir líklega átt að þýða
sakleysi hins mjúkgerða kyns, sem af
ensku bergi er brotið, eða að sýna oss
að þessi kona væri sú sem gæfi öðr-
um gott eftirdæmi. Blái kjóllinn,
sem hún var í ,hefir átt að merkja
skýjalausan himin, svo hrein og tær
var hún; en hvíti höfuðbúningurinn,
liann hefir verið kóróna kvendygðar-
innar; en það, sem hékk niður frá
hnakka hennar, og niður á fótleggi—
ekki má kalla það hala eða rófu á
jafn hágöfugri persónu, það mundi
þykja vanvirða, þrátt fyrir það þótt
þetta “dinglum dangl” slægist til á
allar hliðar. Jæja, hvað sem mér
verður úr því að finna þýðing áu
búning kvenshiftarinnar, þá hugsa
eg að það verði ekki erfiðara fyrir
mig en hana, að ná aurum eða cent-
um af farþegunum, sem áttu að vera
þessir svo kölluðu drykkjupeningar;
en það var svo heppilegt að enginn
landi, sem var í þessarj för, hefði
löngun til þess að láta byrla sér eða
að byrla öðrum áfengiseitri, svo það
hafa þá hlotið að vera matpeningar,
sem hún hefir viljað hafa. Það er
gott að þykjast nógu saklaus, en
meira gerir mönnum það, ef mannorð
fer af réttum stað o.s.frv.
Þokuna birti um kvöldið þann 26.
og var þá kynt af stað með fullum
liraða og það alla nóttina. Kl. 7 ár-
degis þann 27. sáum vér strendur
Nýju Brúnsvíkur á stjórnborða; er
það fjalla og kletta land víðast hvar
þar sem sést af sjó; það virtist vera
gróðurlítið, því ekki sáum vér í sjón-
auka annað en mosa og smá ling-
kjarr og í stöku stað grasbletti.
Veðrið var fagurt, heiðkírt og sól-
skin, enda voru mörg skip á ferli þar
um grynningarnar.
Kl. 4 e.h. komum vér til New-
foundlands; um kveldið var hafður
samsöngur á þriðja farrými; það var
verið að leita samskota fyrir fátækar
ekkjur og börn á írlandi, sem höfðu
mist feður sína og menn við hið mikla
slys á “Empress of Ireland.” Það
var allgóð skemtun.
Þann 29. vorum vér komin langt
inn í St. Lawrence fljótið; kuldinn
var mjög mikill á hafinu og eins þó
vér værum komnir að ströndum Ame-
ríku. Klukkan 6 um morguninn fór
skipið yfir staðinn, sem “Empress of
Ireland ’ sökk á; var þá öryggispíp-
an látin blása langt neyðaróp; þetta
var til þess að gefa fóíki tækifæri á
að hugsa dálítið um það, að oft gæti
verið stutt á milli lífs og dauða; enda
v'rt'st það og vera í þetta sinn;
fjöldi fólks, er heyrði blásturinn, fór
aö syngja ‘ Hærra, minn guð, til þín”,
sumir léku á piano og aðrir á pípur,
og mikil alvara virtist vera yfir öllu
um stund.
Fljótið er breitt að utan, eða nokk-
uð langt vestur eftir, svo mjókkar
það; hér og hvar eru smá eyjar skógi
vaxnar t fljótinu, og lagði skógar-
anganina^á móti oss. Landslagið er
rnjög fallegt' sumstaðar háir hólar,
en þess á ntilli sléttar ekrur, og víð-
ast með fljótinu voru smáþorp, sum
nokkuð stór; var oss sagt, að sá
hluti Ameríku væri bygður af
frönsku fólki kaþólsku, þó væru á
stöku stað enskar nýlendur, en hvort
það er rétt, get eg ekki um sagt.
Klukkan 4 e.h. vorum við komin
langt inn eftir fljótinu; var þá öllu
fólkinu skipað að fara á þilfar; þar
var það látið standa í þunga vindi og
mikilli rigningu næstum klukkutíma;
það átti að fara fram ein skoðunin
enn; það var ekki búið; en aðferðin!
Hverju mundu þeir hafa svarað, ef
eitthvert barnið eða einhver aldraða
konan hefði veikst af meðferðinni?
Það var ekki trútt um, að sum börnin
vreri búin að fá hósta. Jdaður má
heldur ekki vera undrandi yfir slíku,
allra síst þeir, sem voru sjónarvottar
að annari eins hunda aðferð.
Loks kom bátur frá landi og komu
tveir læknar, og var svo fólkið látið
fara í einni halarófu á rnilli þessara
tveggja skoðunarkandídata, og ilrðu
þeir að sjá bóluskírteinin, sem einn
og sérhver hafði; augun voru skoð-
uð, en nú voru þau óreykt, svo alt
var gott. Þessi skoðunarskrúðganga
stóð yfir í næstum 20 mínútur, og
taldi hver sig sælan, sem slapp ó-
meiddur undir þiljur.
Eg vildi óska þess, að það ætti ekki
neinn Islendingur það eftir að hreppa
slikar aðfarir, ef þeir ætla að flytja
til Ameríku; en eg vona að menn
fari að skoða huga sinn 3-4-5-sinnum
áður en þeir sleppa máske allgóðum
kjörum heima, því það er hulið
hverjum einum, hvað hann kann að
hreppa í “Gósenlandinu.” Eg trúi
því, að það sé eitthvað til, sem kall-
ast hepni, en hún hefir verið til þessa
mishitt, hvort það er i Ameríku eða
annarsstaðar í heiminum. Það er að
mínu áliti hægra að komast frá heim-
ili sínu en ná þvi aftur, ef manni líð-
ur að einhverju leyti ekki sem bezt,
o.s, frv.
Við lögðumst við bryggju í Que-
bec kl. 7l/i að kveldi þess 29. Fólks-
straumurinn í land af skipinu var svo
mikill, að við landar héldum oss í
einum hóp og biðum unz fjaraði dá-
lítið af þilfarinu; síðan var oss vísað
frá borði, og vorum vér rekin sem fé
að rétt eftir löngum göngum; loks
komum vér í ákaflega stórt hús, með
ótal grindum og hólfum; tveir menn
sátu við dyr, sem voru á fyrsta
grindaverkinu, og þar tók hann á
móti landgönguseðlum vorum eða far-
seðlum sem þeir kalla “Inspection
Card for Immigration Officer at
Port of Arrival in Canada.’, og setti
stimpil á hann; eftir það var manni
leyfð innganga inn í grindaverkin.
Þar sátum vér nokkrar mínútur;
vpru þá allir kallaðir Jram og urðum
vér að ganga í mörgum krókum, og
enn einu sinni vorum vér skoðuð;
það má heita eilíf skoðun frá Islandi
til Quebec, og í þessum skoðunar-
leiðangri vorum vér unz klukkan
10yí; þá loks komumst vér á járn-
brautarlestina, sem brunaði þegar á
stað til West Montreal. Þangað kom-
um vér um morguninn þann 30.
kl. 6 og stóðum þar við í örfáar
mínútur; var svo farið til aðalborgar-
innar. Þar vorum vér látin fara í
aðra lest, og lagði hún á stað kl. 9.45
árdegis; og er það i einu orði ^agt,
að það er sá óskemtilegasti staður, er
eg hefi orðið að hafa sem heimkynni
mitt, karið, sem oss var úthlutað Is-
lendingum; berir trjábekkir og ekk-
ert, sem hægt væri að hvílast á nema
grjóthörðu trénu; eki svo, að fólki
væru veitt þau þægindi að það mætti
nota sín eigin föt. Nei, með hörm-
ungum skaltu fá inngang í himna-
ríki, en ekki með rúmfötum, sem þú
átt sjálfur.
Á þessum pínubekkjum urðum vér
að sitja og liggja, eins mjúkum og
þeir voru, frá 30. Júní til 3. Júlí að
við gátum náð fótum niður í Winni-
peg. Blessuð börnin, þeim hefir ætíð
verið við brugðið fyrir lífseigju, enda
virtist það og vera í raun réttri í
þetta sinn. Að lýsa ferðinni frá
Montreal til Winnipeg er svo mikið
verk, að það væri nægilegt í stóra
bók, og ætla eg að láta það bíða að
sinni.
Áður en eg legg frá mér pennann,
langar mig til þess að votta vorum
kæra landa, Mr. Guðjóni Ólafssyni
frá N. D.., hjartans bezta þakklæti
fyrir hans miklu og góðu hjálp í einu
sem öðru frá íslandi og alla leið til
Winnipeg. Eins er eg sannfærður
um, að ef hinir landarnir, sem í för-
inni voru, væru hér í herberginu hjá
mér, þar sem eg rita þessar línur, þá
mundu þeir eflaust segja einum
munni: “kæra þökk, Mr. ólafsson,
fyrir þá góðu hjálp, er þú veittir oss,
og aftur kæra þökk. Og að síðustu
óska eg þess, að vér ættum marga
landa jafnmikil göfugmenni, er láta
góðmensku sína koma niður á jafn-
réttan stað og þessi kæri landi vor.
Þökk, Mr. Ólafsson, þökk.
Jón H. Arnason.
Barnabálkur.
Maðurinn sem ncitaði að þiggja
mútuna.
Þið hafið víst öll lieyrt talað um
mann, eða lesið um hann, sem hét
Oliver Cromwell og átti heima á
Englandi. Hann var ákaflega mik-
ill vinur fólksins og óvinur kon-
unganna. Hann var svo duglegur
að hann réði nálega öllu um tima í
þinginu og meira að segja í öllu
landinu. Þetta var á 17. öldinni.
Konungamir á Englandi voru
ákaflega grimmir i þá daga og
fólkið gerði loksins uppretst á móti
þeim. Það varð þvi stríð í landinu
sjálfu á milli þingsins og konungs-
ins árið 1642. Þetta stríð stóð
yfir þangað til árið 1649 og þá
endaði það með þvi að konungur-
inn Karl I. var hálshöggvinn.
Aðalmaðurinn á móti konungin-
um og hans fylgifiskum var Oliver
Cromwell. Hann átti i stríði við
þingið eftir það og kvað svo ramt
að því að í apríl 1653 ra^ Cromwell
alla þingmennina út úr þinghúsinu,
læsti því og srtakk lyklunum í vasa
sinn. Svo þið sjáið að hann hefir
verið nokkuð ráðríkur karlinn, þó
hann væri duglegur og góður mað-
ur. Hann var kosinn sem nokkurs
konar forseti yfir Englandi, Ir-
landi og Skotlandi og hafði eigln-
lega meira vald en nokkur konung-
ur. En hann beitti þvi að mestu
leyti fþlkinu til góðs. Cromwell dó
1658 og þá varð England aftur
konungsríki og varð þá Karl II.
konungur. Allir þeir sem verið
höfðu með Cromwell voru ofsóttir
og margir settir í fangelsi, þar á
meðal skáldið Milton, sem hafði
verið einn allra öruggasti vinur
Cromwells.
En einn af vinum Cromwells
hafði ákaflega mikil áhrif hjá kon-
unginum. Hann hét Andrés Mar-
well, og var ákaflega mikið skáld;
helzt háðskáld Hann var þing-
“^ÍAGNET’, rjómaskilvinda
er aflfræðislega rétt sett saman og þessvegna
öðruvísi og betri en nokkur önnur skilvinda.
Aflfræðislega rétt þýBlr þaC, a8 aflifc er sett á. vélina smátt og sm&tt efca
meC stigum. þegar afarstórt hjól snj-r litlu hjóli, þá er ?aC brot á móU
réttum aflfræCisreglum og orsakar slit, brot eCa annaC tjón; en sumar
vélar eru þannig búnar til í þvl skyni aC spara aukahjól eCa stig. Can-
adamenn þeir, sem smlCuCu fyrstu Magnet skilvlnduna, voru mentaCir afl-
fræCingar og notuCu ekkert af þeim útbúnaCi, sem
hefir þafc eitt fyrir augnamlfc aC vélin kosti iltiC,
án tillits ti lgæCa eCa endingar. Gormar, er sum-
ar aCrar vélar hafa, slttna fljótt, skálin hrisUst á
þeim og þess vegna fer talsvert af rjóma I undan-
renninguna I hvert skifti, sem skilvindaC er —
þetta á sér ekki stað mel MAGNE)T skilvinduna;
hún skilur éins nákvæmlega eftir 12 ár, eins og
hún gerir fyrsta daginn, sem hún er notuC.
SkoCiC stólpann undir Segulaflsvélinni; hann er
sterkur og stöCugur, búinn til þannig, aC hann
heldur stifunum hristingslaust og án þess að nokk-
urt slys geti komiC fyrir eCa ólag.
FerhyrningsafliC er notaC; þaC er eina afliC, sem
mönnum kemur saman um aC ættl aC nota viC
vélar eins og rjómaskilvindur.
Lögun skálarinnar á Segulafls skilvindunni er
óllk öCrum, sem eru I einu lagi; hún er þannig til-
búin, aC hú nær hér um bi löllu smjörinu og tek-
ur jafnframt úr þvl öll óhréinindi og óþverra og
heldur þeim þangafc til þvegiC er. petta lag veld-
ur þvl, aC rjóminn verCur hreinn.
TJppihöld eru úr mklmblendingi á Segulafls skilvindunni; þau eru
harCari en stál og endast þvl betur. — Stórar tinnuharðar stálkúlur eru
elnnig notaCar; þær hvorki slitna né brotna. — StöCvarinn (sem Segul-
aflsvélin hefir einkarétt á), er alt I kringum skálina; hann stöðvar skil-
vinduna á 8 sekúndum og skemmir hana ekki. Skálin hefir stuðning á
báðum endum, og getur þvi ekkert bffast eða mist jafnvægi (á þessu hefir
Segulaflsvélin ennig einkarétt). Aðrar skilvlndur hafa stuðning afc eins
öCru megin. pess vegna hristast þær og skilja rjóma eftir I undanrenn-
unni. — Segulafls skilvindan er öll sterk; I henni þekkist ekert veikt.
Bf þú skrifar eftir upplýsingum á póstspjaldi, verCa þér sendar þær
tafarlaust. þaC bindur þig að engu leyti til aC kaupa.
The Petrie Mauufacturing Co., Ltd.
. Vancouver..Calgary. Regina. Winnipeg. Hamiiton. MontreaL St. John
maður fyrir Hull. Hann sat á
fyrsta þingi eftir að Karl II. varð
konungur, og þó að hann talaði
sjaldan, þá höfðu fáir meiri áhrif
en hann. Hann stóð upp i þinginu
og hélt sterka varnarræðu með
Milton og ávann honum marga
vini.
Ritverk og skáldskapur Mar-
wells höfðu þó mestu áhrifin.
Hann skrifaði og orti háð um kon-
unginn fyrir það að hann eyddi fé
fólksins í alls konar óþarfá og til
þess að geta lifað í óhófi. Hann
skrifaði t. d. háðræðu sem hann
lét konunginn halda um fjármál
og hann skrifaði háð um alla
stjórnendur og stónnenni, sem
honum þóttu fara illa að ráði sínu-
Konungurinn og áhangendur
Iians fundu það að þeir urðu að
reyna að stinga upp í þennan mikla
mann og fá hann til að hætta að
rita, ef mögulegt væri. Konung-
urinn var gleðimaður mikill og
Marwell sérstaklega fyndinn. Kon-
unginum þótti því sérstaklega
skemtilegt að tala við hann.
Einn morgun sendi konungurinn
Danby lávarð og féhirði ríkisins til
Marwells, sem var bláfátækur
maður, og vann sér lítið inn annað
en það lága kaup, sem hann fékk
fyrir að vera þingmaður. Þetta
vissi konungurinn og sagði Danby
að neyta allra bragða til þess að
ná Marwéll yfir á þeirra hlið.
Danby lávarði gekk illa að finna
bústað Mat'wellS, en loksins fann
hann húsið og gekk_inn, án þess
að drepa á dyr.
“Hvernig hefi eg getað unnið
til þess heiðurs, að hljórta heimsókn
yðar hátignar?” sagði Marwell. og
leit upp frá skriftum sínum.
“Eg kem hingað til yðar með
erindi frá hans hátign, konungin-
um’' svaraði Danby lávarður.
“Konungurinn óskar að fá að vita
hvað hann geti gert yður til geðs”.
“Hvað konungurinn geti gert
mér til geðs?” spurði Marwell.
“Hans hátign kcfciungurinn getur
alls ekkert gert mér til geðs.”
“Hans hátign óskar þess að þér
þiggið af honum heiðursstöðu við
hirðina” svaraði Danby lávarður.
Marwell neitaði tafarlaust að
þiggja stöðuna. Hann áleit það
vanvirðustöðu fyrir sig, sem hann
mætti ekki þiggja sóma síns vegna.
“Eg get ekki þegið neina stöðu
hjá hans hátign konunginum” sagði
hann. “Þvi annaðhvort yrði eg að
koma fram sem vanþakklátur
maður við har.ji á eftir, þar sem eg
hlyti samkvæmt ’samvizku minni
að greiða atkvæði á móti honum
í þinginu, eða eg yrði að vera ótrúr
þjóð minni og landi og gefa eftir
þær kröfur sem eg hefi lofað að
fylgja fram, og hvorugt getur kom-
ið til nokkurra máia.
engu gulli að halda frá konungin-
um. Eg hefi húsaskjól, og að þvi
er fæði snertir, þá gæti húsmóðir
mín frætt yður um það.”
Svo kallaði hann á húsmóður
sína og sagði: “Vntu gera svo vel
og segja okkur hvað eg hafði til
miðdagsvérðar í gærdag?”
“Herðablaðsstykki of kind” svar-
aði hún.
“Og hvað fæ eg 1 miðdagsverð
i dag?” spurði Marwell.
“Leifarnar frá því í gær, upphit-
aðar” svaraði konan.
“Og ef yður fýsir að vita hvað
eg hefi til miðdagsverðar a morg-
un, göfugi herra lávarður, þá er
það beinin ú" sama kjötstykkinu-
soðin í vatni þangað til þau eru
orðin að mauki; eg hefi nóg að
borða.”
Svo er sagt að Danby lávarður
hafi orðið mjög hrifinn af því
hversu einarður og blátt áfram
og nægjusamur þessi frægi rithöf-
undur var. Hann tók upp aftur
gullið af borðinu og fór heim aft-
ur með fréttirnar til konungsins.
Minni Nýja Islands.
(Gimli 1914.J
Ljóð er ljúft að syngja
Landi íslendinga!
Örva hugi, yngja
Andtök stjórnfrelsingja.
Þó hopi stundum hrósið
Á hæl hjá næstu grönnum,
Fagurt frelsis ljósið
Fagnar vorsins önnum.
Skógarland og skjóla,
Skreytt með breyttum litum,
Landið lauta’ og hóla,
Lýst með dýrstu vitum;
Landið ljúfra drauma,
Land, sem mæðir grandið;
Landið stórra strauma,
—Stöðuvatna landið.
Vöggustöðvar vona,
Vanans bönd sem þyngdu,
Þar sem karl og kona
Kreptan huga yngdu;
Sveitin sagna mesta,
Særðra frumbýlinga,
Fóstrað hefir flesta
Frónska allsleysingja.
Andans geisla glóðir
Glampa og frá þér springa,
Sveitin sagnamóðir
Sögu Islendinga
Vesturheims á vegi,
Veltir þyngstu öldum
eftir andans legi
í andbyringi köldum.
Vorsins vona hallir
Vefja í blóma hringa
Ósjálfrátt menn allir,
Ástaljpð þeim syngja.
Háleitustu heitin
Helgum þínu svari,
Öllum sveitum Sveitin
í sannraun íslenzkari.
Eina virðingin sem hans hátign
konungurinn getur veitt mér, er sú
að hann skoði mig eins skylduræk-
inn þegn og nokkurn annan mann
í riki sínu, og að það sé fremur
gert honum til góðs en mér sjálfum
að hafna þessu boði.”
Danby lávaröur gerði alt sem í
hans valdi stóð til þess að telja
honum hughvarf, en ekkert dugði.
Þá tók Danby lávarður upp 5000
dollara í gulli, lagöi það á borðið
og mælti;
“Hans hátign konungurinn hefir
beðiö mig að færa yður 5000 doll-
ara að gjöf, sem hann vonast til
að þér þiggiö til bráðabirgða,
I þangað til yöur hugkvæmist eitt-
hvað annað, sem þér viljið biðja
hann um.”
Marwell fór að skellihlægja.
“Þér ætlið þó víst ekki að gera
gys að mér með þessu, herra
minn?” mælti hann. “Eg þarf á
Víkingslundin landans
Lifir í þínum högum.
Fyrir aflstöð andans
Ertu frægð í sögum.
Ef órétt íslands mögu
Einn vill beita’ og hýðing
Sverjum hann í sögu
Svikara og níðing.
Sveitin himinheiða,
Með hollast loft sem vitum
Og vatnabandiö breiða
Blikaö þúsund litum.
Þar, sem. ljósið lýsir,
Ljúft er að eiga heima
Og andans ástadísir
Yíir vötnum sveima.
Allir dýrstu draumar
Dafni í þinum högum;
öndvegs óska straumar
Andi í þínum bögum.
Ósk þér æðsta gæfi,
Ætti jeg kosta-reitinn:
Þú verðir alla æfi
íslenzkasta sveitin!
H. borsteinsson.
ALLAN LINE
Konungleg Póstgufuskip
Frá Montreal Frá H&Iifax
til til
Liverpool og Glasgow Glasgow
FARGJOLD
A FTRSTA FARRÝMI.......$80.00 og npp
Á ÖORU FARRÝMI .. .. ..$47.50 og upp
A pRIDJA FAltRÝMI......$31.25 og upp
Fargjald frá fslandi
(Emigration rate)
Fyrir 12 ára og eldri.................... $56.1»
“ 5 til 12 ára....................... 28.05
“ 2 til 5 ára....................... 18,95
“ 1 til 2 ára........................ 13-55
“ börn á 1. ári...................... 2.70
Allar frekari upplýsingar um gufuakipaferÖirnar, far-
bréf og fargjöld gefur umboðsmabur ror, H. 8. BABDAL,
horni Sherbrooke og Elgin, Winnipeg, sam anuaat nm f&r-
gjalda sendingar til Islands fyrir þá sem til hana leita.
W. R. ALLAN
$$4 Maln st., Winnlpeg. ASalnmboSsmaSur T«iMnlas.’..L
Þegar þér þarfnist byggingaefnis eða eldiviðar
þá leitið til
D. D. W00D & S0NS,
-----------LIMITED---------------
Verzla með sand, mulin stein, kalkstein,
límstein, plastur, tægjuplastur, brenda
tígulsteina, brendar pípur, sandsteypu-
steina, rennustokka úr gipsi, jarðrennu-
steina, allskonar kol, eldivið og fleira.
Talsímar: Garry 2620 eða 3842
skrifstofa: (]or> Ross 0g Arlington Str.
Hefði því verið varið til annars
Búastríið kostaði 5,000,000,000 kr.
Þessari upphæð hefði mátt verja
þannig:— ,
1. Að byggja hundrað heilar borg-
ir með 2,000 húsum, sem hvert hefði
kostað 10,000 kr. eða 2,000,000,000
kr. alls.
2. AS veita 1,000,000 örvasa mann-
eskjúm ellistyrk, 1,000 kr. hverju,
alls 1,000,000,000 kr.
3. AS byggja þúsund skemtigarða,
sem kostaði 500,000 kr. hver og væru
til samans 2,500 ekrur á 2„000 kr.
hver ekra, eða alls 500,000,000 kr.
4. Að byggja 50,000 íbúðarhús, er
hvert kostaði 8,000 kr., eða alls
400,000,000 kr.
5. AS kaupa 500,000 ávaxtagarða,
ekru á stærð hvern, sem hver um sig
kostaði 500 kr. ; alls 250,000,000 kr. 1
6. AS byggja 250 skóla, sem kost-
uöu 100,000 kr. hver; alls 250,000,000
kr.
7. Að byggja 200 gitihús fyrir
500,000 kr. hvert; alls 100,000,000 kr.
8. AS byggja 500 sjúkrahús, fyrir
200,000 kr. hvert; alls 100,000,000 kr. |
9. Að byggja 200 skóla á 500,000
kr. hvern; alls 100,OfO 000 kr.
10. Að byggja 100 bókhlöður fyrir
400,000 kr. hverja; alls 40,000.000 kr. >
11. AS byggja 100 baðstijðvar á
400,000 kr. hverja; alls 40,000,000 kr. i
12. AS byggja 200 fátækra stofn-
anir á 200,000 kr. hverja, eða alls
Nýjustu tæki
GERA OS§ MÖGO-
LEGT AÐ FRAM-
LEIÐA PRENTUN
SEM GERIR VIÐ-
SKIFTAVINI VORA
ANÆGÐA
The Columbia Press,
Llmited
Book, and Commercial
Printera
Phone Garry2156 P.O.Box3l72
WINNIPKG
Dominion Hotel
523 MainSt. Winnipejf
Björn B. Halldórsson, eigandi
Bifreið fyrir gesti
Sfmi Main 1131. Dagsfœði $1.25
40,000,000 kr.
13. Að byggja 50 hæli handa mun-
aöarlausum börnum á 1,000,000 kr.
hvert; alls 50,000,000 kr.
14. Að byggja 20 fræðslu- og betr-
unar-skóla handa afvegaleiddum
dengjum og stúlkum á í,000,000 kr.
hvern, alls 20,000,000 kr.
15. Að byggja 1,000 björgunar-1
stöðvar við sjó á 30,000 kr. hverja;
all 30,000,000 kr.
16. Að byggja 100 hospítalsskip á
200,000 kr. hvert; alls 20,000,000 kr.
17. Að byggja 20 lækningastofnanir
við baðstaði á 1,000,000 kr. hverja;
alls 20,000,000 kr.
18. Að byggja 1,000 matsöluhús á!
20,000 kr. hvert; alls 20,000,000 kr. |
19. AS byggja 40 geðveikrahæli á
500,000 kr. hvert; alls 20,000.000 kr.
Alt þetta hefði mátt framkvæma
fyrir það, sem það kostaði að heyja
eitt einasta óþarft stríð.
éSkýrsla Friðarfélagsins í Lund-
únaborg.J
KENNARA vantar við Árdal
skóla. Umsækjendur verða aö
liafa annars eða þriðja stigs kenn-
arapróf. Leitið upplýsinga hjá
S. Sigurðssyni, Sec. Treas.
Arborg, Man.
4