Lögberg - 22.10.1914, Síða 5

' '
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 22. OKTÓBER 1914 '
synlejt af ritstjóranum að taka
fram, því annars heftSi engum
■dotti# það; i hvig. .
En sá ritháttur!
Hud minnir á þaC, sem Saló-
toob segir um konu, sem gjört
haf#i rangt: “Hún neytir, þurkar
sér uni munninn og segir: “Eg
hefi ekkert gjört rangt.”
E* hversvegna þarf atS rita á
þennaut hátt um opinbert mál ?
Hvaðan þessi gremja? Því
þessi vonzka? Og livaCa nautSsyn
á þessum stöCugu rangfærslum,
sem koma fram hjá ritstjóranum ?
Hversvegna má ekki tala um þetta
mál meö kurteisi og stillingu? Ef
þat5 er nokkur skapaSur hlutur,
sem ritstjórinn vill met5 öllu
"‘skrifi” sínu þá er þaB, að pró-
fessor veröi settur í íslenzkum
fræfium viö háskólann. En hver
er þar á ötSru máli? Ekki eg.
Viö erum þar algjörlega sammála,
og ættum aö geta talaö um þaö með
ró og stillingu. Allir Islendingar
í Manitoba ættu aö vinna aö því,
«n enginn sérstakur flokkur, hvorki
únitarar eða lúterskir menn einir,
heldur allir Islendingar saman.
Væri þá ekki eðlilegra aö menn af
•öllum flokkum töluöu sig saman,
kæmust aö niöurstööu og legðu
svo málið fyrir almenning, heldur
en aö vera aö níðast á litlum skóla,
sem er rétt að byrja og ekkert
hefir unnið til saka annað en að
hann vill lifa og hitt, að hann vildi
koma í veg fyrir að engin íslenzka
yrði kend á Wesley College í
vetur.
Svo er annað í þessum köflum,
sem eg hefi tekið eftir hjá ritstjór-
anum. Það smitar þar út fyrir-
litning fyrir því, sem fátt er
eða lítið af, ef ekki fyrir
útlendingunum i ]>essu landi.
Grikkland var litið, Oberammerg-
en er smábær, Gyðingaland var
lítið og Rómaborg var til að byrja|
með auövirðilegt þorp; en samt
hafa mannfélögin á þessum stöðv-
um getið sér ódauðlegan orðstír.
Það er ekki göfugt að fyrirlíta
það, sem er lítið. Litlu þjóðirnar,
eins og Belgía, hafa eins mikinn
rétt til að lifa, eins og hinar stærri.
VitnisburSur ritstjórans
um þann, sem ritar þessar línur,
er víst eitt meðalið, sem hann not-
ar til að fá íslenzkuna heiðraða
við háskólann; en þá sýnist mér, að
margvisleg vopn séu notuð og leið-
in sem farin er, nokkuð krókótt;
því ekki veit eg til þess, að eg,
með neinum ónotum, hafi gefið
honum neitt tilefni til að ráðast á
mig persónulega. Ritstjórinn haföi
gefið í skyn, að islenzkan væri
rekin út úr háskólanum. Eg rit-
aði grein til að leiðrétta þetta. Ekki
held eg að nokkuð finnist þar, sem
sé meiðandi fyrir tilfinningar rit-
stjórans. Samt gat hann með
engu móti látið hjá líða er hann
svaraði, að gjöra árás á mig em-
bættislega, þó það kæmi ekki að
neinu leyti við þvi, sem liann var
að ræða. Vitnisburðurinn, sem
hann gefur mér, er á þá leið, að
eg hafi ekki verið vaxinn því
verki, sem eg tók að mér að vinna
á Wesley College, að peningar
Isabel Cleaning & Pressing
Establishment
J W. QUINN, cigandi
Kunna manna bezt að fara
með
Loðskinnaföt
Viðgerðir og breyt-
ingar á fatnaði.
Garry 1098 88 ísabel St.
horni McDermot
Thorsteinsson Bros.
& Co.
Byggja hús. Selja lóðir. Útv«*a
lán og eldsábyrgð. ,
Fónn: M. 2992. 815 Someraet BU|
Heimaf.: G .788. Winnipeg,
Þetía
erum ver
The Coast Lumber
Yards, Ltd.
185 Lombard St.
Phone Main 765 prjíi “yards”
þeir, sein eg fékk fyrir það verk,
hafi þarafleiðandi verið rang-
fengnir. Meðal annars segir hann:
“Kom satt að segja engum til hug-
ar að þessi nýji kennar gæti leyst
verk sitt svo af hendi að viðunandi
væri”. “Enda fór þá þessi kensla
strax að tapa áliti meðal nemenda
og þeirra, sem útí frá nokkuð
hugsuðu um framtíð málsins við
háskólann.” Hvemig landslögin
kunna að líta á þennan óhróður,
skal eg ekkert um segja og ekki
heldur ætla eg að fara að bera
fram nokkra lofgjörð um sjálfan
mig. Eg er jafnvel fús til að
kannast við, að þegar eg byrjaði
að kenna íslenzku, hafi eg ekki
verið neinn sérfræðingur í þeirri
grein. Eg tel mig ekki neinn sér-
fræðing í íslenzku enn. En eg er
ekki viss um, að með því, sé sagt
það, að eg hafi ekki unnið verk
mitt svo viðunandi væri. Má
vera fyrirrennari minn, þegar hann
byrjaði, hafi haft meiri þekkingu
en eg. Samt hygg eg að hann hafi
þá, með engu móti, getað talist
sérfræðingur ' íslenzku. En eg
veit, að hann leysti verk sitt vel af
hendi, og eg hefi oft kannast við
það, að hann vann þar mikið og
þarft verk fyrir hina íslenzku þjóð
hér vestra.
Um mitt eigið verk skal eg
ekkert segja annað en það, að eg
leitaðist við að leysa það af hendi
með samvizkusemi, eins og það lá
fyrir í lestrarskrá háskólans og að
eg hafði mikla unun af starfi mínu.
Hvað sem því líður fer rit-
stjórinn mjög einkennilega með
þetta mál. Hann segir að kenslan
í islenzku hafi tapaö áliti meðal
nemenda þegar eg tók við. Svo
þegar Mr. Jóhannsson, í síðustu
Heimskringlu, bendir a vitnisburð
nemendanna, segir Iiann, að nem-
endumir hafi ekkert vit á því og
megi þessvegna ekkert byggja á
vitnisburði þeirra í þessu efni.
Þvi er þá verið að nefna þá til
þessa máls?
Fyrsta ár mitt á Wesley College
hafði eg 23 nemendur í islenzku,
og hygg að það sýni enga rénun í
áliti meðal námsfólksins. Þessir
nemendur stóðust mjög vel próf
um vorið, þrátt fyrir það að menta-
mönnum heiman af Islandi þóttu
spurningarnar mjög erfiðar, og
var eg þó ekki einu um hitu, þvi
prófdómari með mér var enginn
annar en fyrirrennari minn. Næsta
ár hafði eg 39 nemendur i íslenzku
og efast eg um að nokkurntíma
hafi verið fleiri nemendur i þeirri
grein á Wesley College á einum
vetri. Næsta ár voru þeir nokkuð
færri, en þá voru líka að því skapi
færri íslendingar sem sóttu skól-
ann.
En þýðingarlaust er að bera
sannanir fram fyrir ritstjóra
“Heimskr.”, því hann hefir ásett
sér að “snúa ekki til baka” með,
álit sitt hvað sem á dynur, hvort
sem það er rétt eða rangt, sannað
eða ósannað.
Með þessu læt eg úttalað um
þennan lið málsins, að því undan-
teknu, að hvað sem nemendur
mínir nú segja, um mig, komst eg
mjög vel af við þá meðan eg kendi
þeim, og aldrei reyndi eg hinn
minsta ódrengskap af þeirra hendi.
Svo má ritstjóri Heimskringlu
níðast á mér eins og hann vill.
Þakklœti til ritstjórans.
Út úr einu algjörlega hverfandi
smá-atriði spinst honum langt mál,
því, að nemendur í einum bekk í
Wesley College, skuli hafa átt að
sækja kenslu í íslenzku vestur I
Skjaldborg. \ síðasta blaði segir
hann að kirkjufélagið hafi nú sleg-
ið undan í þessu efni, “og verðum
vér að álita”, heldur hann áfram,
“að það sé mótmælum þeim að
]>akka, sem birtust í Heims-
kringlu." Litlu verður Vöggur
feginn. En hvað hann er ánægð-
ur með sjálfan sig út af þessum
sigri, sem hann hefir unnið á
kirkjufélaginu! Það l>arf hörku
ekki ■ svo litla til að raska þessari
ánægju, sem fyllir hjarta ritstjór-
ans útaf þessum fræga sigri. Satt
er það samt, að greinarnar í
“Heimskr.” höfðu ekki hin minstu
áhrif á þetta atriði. Þegar eg reit
Dr. Stewart, í samlxmdi við
áminsta samninga, kærði eg mig
ekki um að vera að ota stúdentum
burt frá okkur, en aldrei datt mer
í hug að biðja nokkurn nemenda
að fara frá Wesley College vestur
í Skjaldborg, nema ef það stæði
svo á, að þeir mistu ekki af
kenslutíma við það. Þegar við svo
byrjuðum að kenna íslenzkuna á
Wesley, var aldrei minst á þetta
artiði. Orðalaust gáfum við, þeg-
ar í stað, öllum nemendum á
Wesley kost á íslenzku kenslu þar,
þeim sem vildu. Að hugsa sér að rit-
stjórinn skuli vera búinn að eyða
öllu þessu bleki og öllum þessum
pappír og öllu þessu rúmi í
“Heimskr.” í það sem er svona
auðvirðilegt! Þar er ekki um auð-
ugan garð að gresja, sem á þenn-
an hátt þarf að vinna.
Ekki er mér unt að sitja yfir
því að nefna allar rangfærslur,
sem til eru í greinum ritstjórans
um skólamálið. Rangfærslurnar
eru ofnar saman við alt lesmál rit-
gjörðanna. Það er eins og honum
sé ómögulegt að segja rétt frá.
Fyrir það á hann ekki þakkir
skilið af neinum. Eg skil ekki í
því að nokkur góður drengur,
hvort sem Rann er vinur Lögbergs
eða Heimskringlu, sé honum þakk-
látur fyrir þetta verk. En það
rætist öft sem áður fyr var sagt:
“Þér ætluðuð að gjöra ilt, en guð
hefir snúið því til góðs”. Úr því
Heimskringla vildi ekki með lífi
og sál vinna með oss að skólanum,
gat ekkert hugsast betra en þessi
árás. Einmitt fyrir hana er nú
talað um það mál út um allar
bygðir Islendinga og nýr áhugi
fyrir því er alstaðar að vakna.
Aldrei hefir það mál verið eins lif-
andi og nú. Eldskúrir mótspym-
unnar þurftum við sjálfsagt að fá.
En fús er eg til að taka saman
höndum við hvern mann, jafnvel
við ritstj.Heimskr., sem vill vinna
að þvi að fá háskólann til að
kenna íslenzku, og miklu heldur
ættum vér að gjöra það en að vera
að vega hver að öðrum.
Lengi lifi Jóns Bjarnasonar
skóli.
Lcngi lifi íslenzk tunga og ís-
lenzk frœfii í Vesturheimi!
Lengi lifi lútersk kirkja meðal
niðja vorra!
—Fáheyrður þjófnaður var ný-
lega framinn í grend við Fort Willi-
am, Ont. Bóndi nokkur í því bygð-
arlagi hefir verið kærður fyrir að
stela heilu húsi ásamt öllu, sem í því
var. Það er haldið, að hann hafi
sagað húsið í tvent og flutt sinn
lielminginn í hvoru lagi heim til
sín. Stendur rannsókn yfir í mál-
inu og úrslit því enn ekki komin.
—Shackleton er kominn til Btien-
os Aires og var tekið þar með kostum
og kynjum. Heldur hann þaðan á-
leiðis til suðurheimskauts.
— San Giuilano, utanríkis ráð-
herra á ítalíu, er látinn, kænn mað-
ur og slyngur i sínu starfi, talinn
vinveittur Þýzkalandi, meir en
eftirmaður hans og embættisbræð-
ur í stjórninni. Hann lét lesa
fyrir sér kvæði Dante’s um Hel-
víti, alla banaleguna, og við lestur
þess gaf hann upp öndina.
— I Bandaríkjum starfa böm að
þvi, að útbúa jólagjafir handa
börnum í Norðurálfu, þeim sem
skort eða halla biða af striðinu.
Þær jólagjafir ætla járnbrautir að
flytja endurgjaldslaust, eftir skip-
un járnbrautamála nefndar.
— Nálægt Port Arthur var mað-
ur á skyttiríi með syni sínum
fimtán vetra; skömmu eftir að
þeir skildu, þóttist maðurinn sjá
rabbít bregða fyrir og hleypti af,
skotið kom í sveininn og varð
honum að bráðum bana. Piltur-
inn er nefndur Erik Clemenson.
líklega norrænn að ætt.
— í Prince Albert, Sask., bað
þýzkur maður stúlku af sínu kyni,
en var synjað ráðahags.. Hann
tók sér hryggbrotið svo nærri að
hann sat fyrir föður stúlkunnar
og skaut hann til dauðs, banaði svo
sjálfum sér á eftir.
— I Edmonton gengu 150 manns
á þing og lögöu fram áskorun,
undirritaða af 23,000 fylkisbúum,
í þá átt, að ákveða dag til atkvæða-
greiðslu um alt fylkið um það,
hvort banna skuli með öllu sölu
áfengra drykkja í fylkinu.
— Þrjá sendimenn hefir Noregs
stjórn sent til Bandaríkja, til þess
að semja um 6 miljón og 700,000
dala lán handa Noregi. Danska
stjórnin tók nýlega 60 miljón króna
lán, en alt það fé lögðu þegnar
landsins fram.
— Svo mjög hefir fólksflutn-
ingur til Bandaríkja frá Norður-
álfunni minkað í ár, að síðastlið-
inn september komu ]>angað 22,000
persónur, en 108,504 manneskjur
sama mánuð í fyrra.
— Frá Hammerfest, sem er
kaupstaður í Finnmörk í Noregi,
eru gerð út sex gufuskip og fimt-
án mótorskútur, til veiða norður í
íshafi. Þessi floti er nýkominn og
hafði meðferðis til samans 44.945
seli, 887 útseli, 60 blöðruseli, 64
rostunga, 45 dauða og 6 lifandi ís-
birni og 6083 tunnur af lýsi. Þetta
kalla þeir þar góða meðalveiði.
— Það félag, sem vinnur móti
vínsölu í suður Dakota, hafði i
tekjur árið sem leið um 14 þúsund
dali, og eru það meiri tekjur en fé-
lagið hefir fengið nokkru sinni
áður. 1 því ríki er vinsala fyrir-
boðin í 400 bæjum og kauptúnum,
en leyfð í 127. Nítján sýslur eða
‘counties’ hafa með öllu fyrirboð-
ið vinsölu innan sinna takmarka.
— Við verksmiðju nokkra í
Noregi lagði verkafólk niður
vinnu, um 800 að tölu og var það
um stund, að ekki varð' sættum á
komið. Þá gaf sig fram kona,
frú Kjelsgaard, og bar sættarorð
á milli, og svo lauk að uppástunga
hennar náði samþykki beggja aðila
og eftir viku tíma var verksmiðj-
an i fullum krafti sem áður. Þetta
er í fyrsta skifti, sem kona hefir
stöðvað verkfall með viturlegum
tillögum, svo menn viti. Frúin
hefir fengið það embætti, að líta
eftir verksmiðjum, þar sem kven-
fólk er að vinnu.
— Veturinn er kominn í Vogesa
og Ardennafjöllunum. Þar hafa
verið kafaldshríðar og frost um
miðbik þessa mánaðar. Bætist nú
snjór og kuldi við aðrar líormung-
ar herdeildanna, sem þar heyja
hildarleikinn.
— Kona nokkur í London hefir
sungið á strætum úti á hverju
kveldi í níu ár, til þess að geta
veitt fimm bömum sínum sæmi-
legt uppeldi. Hún hefir ágæta og
vel æfða söngrödd. En þegar hún
misti mann sinn og varð einsömul
að sjá fyrir börnunum, var hún
orðin svo gömúl og hrukkótt, að
leikhússtjórar vildu ekki líta við
henni þó að röddin væri góð.
Margt einkennilegt hefir komið
fyrir hana, og stundum er hún mis-
skilin. Einu sinni þegar hún hafði
lengi sungið fyrir framan dymar
á sama húsinu í betri hluta borg-
arinnar, kom þjónustu stúlka út,
rétti henni nokkur cent og sagði:
“Húsmóðir mín sendir þér þetta
og segir að þú eigir að fara og út-
vega þér góðan náttstað, en þú
megir ekki eyða því fyrir”, þá
varð stúlkunni litið í augun á kon-
unni og varð orðfall — “að þú
megir ekki eyða því fyrir — eitt-
hvað.”
— Kvenfólk á Filippa eyjunum
verður að leggja a sig harða
vinnu, einkum á yngri árum sin-
um. Þegar þær em nýskriðnar úr
vöggu verða þær að annast bræður
sína og systur, sem eru enn yngri.
Þegar þær eru orðnar ofuríítið
stærri og sterkari, verða þær að j
sækja alt vatn til heimilisnota; bera J
þær það í brúsúm á höfðinu.
Þá verða þær líka að vinna á ökr-
um úti. Þegar þær giftast hafa
þær ekki minna að sýsla; þá verða
þær að rækta jörðina, búa til mat
og margar verða að fara um og
selja ávextina sem þær rækta. En
þegar þær eldást kemur hvíldar-
tíminn. Þá sitja þær rólegar og
norfa á þá sem yngri eru vinna öll
nauðsynleg störf, en skifta sér ekki
af neinu.
— Þeir sem halda að hægt sé að
hafa Woodrow Wilson forseta í
vösunum, og þeir eru þó nokkrir
sem halda það, fara villir vegar.
Þegar Wíison var landstjóri í
New Jersey, ætlaði gamall skóla-
bróðir hans, að setja upp nokkur
þúsund dali fyrir vinnu í þarfir
ríkisins, sem ekki var nema fárra
centa virði. En áður en reikning-
urinn yrði borgaður, varð land-
stjórinn að samþykkjt hann. I
stað þess að samþykkja reikning-
inn sagði Wilson:
“Þú ert lygari og svikahrappur.
Þú hefir á þér yfirskin mentunar
og mannkosta; þjófnaðar tilraun
þín er þvi andstyggilegri. Þú átt
ekki skilið að fá að hafa samneyti
við heiðvirt fólk, og farðu nú.”
Maðurinn varð að láta sér þetta
lynda og þakkaði sínum sæla að
vera ekki kærður opinberlega fyrir
reiknings svik.
Það er tiltölu-
lega ódýrast
að senda 100
pund eða meir
Eaton hefir alt
sem
heimilið þarf r
Áreiðanlega
Sannur Sparnaður
Þegar vörusending frá Laton, 100 pund eða meira, kemur til yðar á ncestu
brautarstöð,
þá merkir sá atburður, að þér hafið komið vörupöntunum yðar í gott og sparsamlegt horf.
Sú 100 punda vörusending er óræk sönnun þess að þér kaupið ekki vörur yðar af handahófi—
eins og óhagsýmr menn gera, — heldur pantið þær með því móti, sem veitir yður einmitt það sem
þér þurfið fyrir lægsta verð, sem hægt er að fá, og eigið víst að fá sem mest fyrir andvirði þeirra.
Flutningsgjald fyrir allar sendingar undir 100 pundum, er nákvæmlega það sama og fyrir 100
punda sendingar. Þess vegna skuluð þér panta vörur í enu sem næst
100 pundum, að minst kosti; það má gera þetta með mörgum hlutum, er
þér brúkið daglega.
Hvert einasta pund í hverri 100 punda sendingu eða þar yfir, er eins
gæðamikið og hægt er að fá fyrir það verð, því að vér leggjum ekki á
millimanna ábata og útvegpim viðskiftamönnum vorum bezta varning í
heimi, fyrir lítið meira verð en sem svarar flutnings- og framleiðsu-
kostnaði.
Hér fer á eftir gott dæmi um Eaton’s gæðaverð:—
VERÐLISTA SEÐILL
Hlýar og haldgóðar
kápur
Tvíhneptar, síðar með háum
stormkraga eins og myndin sýnir.
pegar liann er brotinn upp hlífir
hann vel eyrum og andliti. Búinn
til úr þykku, lilýju dökkgráu kápu-
efni, með belti á baki og uppslagi á
vmum. Kápumar em mjög vel
^saumaðar, fara vel og fóðrið er
traust.
18S7357—Stærðir handa drengj-
uin frá 7 til 13 ára. q
111 Tlie T. Eaton Co., Litd.,
Winnipeg, Canada.
Gerið svo vel að senda mér eitt
eintak af haust- og vetrar- verðiista
yðar; mér hefir ekki verið sendur
hann áður í ár.
Xafn
Heimili ....v.
Nefniö “Lögberg”, þegar þér pantið vörumar.
Ráð og bendingar.
—Þegar maður finnur til þreytu
og sviða í augunum, er gott að dýfa
samanbrotnum vasaklút í kalt vatn,
er nokkrum dropurn af witchazel er
blandað í. og leggja vfir augnalok-
in, þvo síðan augun úr volgu vatni
með dálitlu af bórsýru í.
—Það er holt að hlægja. Gamalt
máltæki hérlent segir, að hláturmild
kona sé læknir, þó óskólagengin sé,
og geri oft meira gagn sjúklingum
heldur en heil lyfjabúð.
—Kvenfólki, sem situr lengi viö
sauma, er holt að láta aftur augun
öðru hverju og hta ekki á saumana,
þegar það opnar þau, heldur horfa
á eitthvað sem lengst burtu. Þetta
hvílir augun og ver þau ofþreytu.
Því lengra burtu sem það er, sem
sjónin er fest við, því betra. Ráðið
er einfalt og kostar ekki neitt, því
að allir geta litið upp úr, hvað ann-
ríkt sem þeir eiga.
Nú álíta menn, að þetta sé ekki
með öllu rétt. Aðal mótbára Aristo-
telesar gegn því, að það væri hugs-
anlegt, að jurtir gætu fundið til, var
sú, að þær hefðu engin skynfæri.
Þessi skoðun hélzt óbreytt langt fram
á síðustu öld. Þá fóru menn að taka
eftir því, að jurtir höfðu skynfæri,
sem samsvöruðu tilfinninga skyn-
færum dýranna. Því næst tóku
menn eftir því að þær skynjuðu
þrýstingu. Þá hefir það að síðustu
komið í ljós að þær hefðu sjónfæri
eða augu.
Ef til vill kalla menn þetta fjar-
stæðu vegna þess, að ekki sé um
neitt þesskonar að ræða, sem komist
geti í nokkurn samjöfnuð við augu
mann, spendýra og skorkvikinda.
En hvernig eru augu sumra lægri
dýranna? Augu blóðsugunnar eru
ekkert annað en nokkrir dökkir
blettir á fremsta hluta hennar. Með
þeim getur hún greint ljós frá
myrkri og fundið úr hvaða átt ljósið
kemur. Fimm rauðir blettir eru á
neðri hlið krosskrabbans, sinn á
hverjum anga; það eru hans augu.
Allir, sem hafa blóm í gluggum, í
herbergjum sínum, vita, að þau snúa
jafnan blöðum sínum flötum við
liirtunni. Þó að svörtum pappír sé
vafið um blaðlegginn svo að ljósið
nái ekki að skína á hann, þó snýr
blaðið sér samt jafnan að birtunni.
Ef ljósið aftur á móti fær ekki að
skína á blaðið, þá snýst það ekki,
þótt leggurinn njóti birtunnar. Það
lilýtur því að vera blaðflöturinn, sem
skynjar ljósið. En með því að legg-
urinn verður að snúast til þess
blaðið geti hreyfst, þá hljóta eins-
konar leiðsluþræðir að liggja frá
blaðfletinum niður í leggina, sem
bera blöðin, likt og taugarnar í lík-
ama manna og dýra.
Það sést á þessu, að jurtir eru
miklu líkari mönnum og dýrum að
byggingu, en alment er álitið.
Leiðsluþræðir jurtanna, sem flytja
boð um áhrifin frá einum hluta jurt-
arinnar til annars,, eru einskonar
taugar og þær tengja hverja sell-
una við aðra. En áhrifin eru miklu
lengur á leiðinni en i taugum dýr-
anna vegna þess að þau verða að
fara um mörg þúsund þræði. Það
mætti hkja boðhraðanurrt við gömlu
og nýju slökkviaðferðina. 1 gamla
ilaga var það siður, þegar eldsvoða
bar að höndum, að menn röðuðu sér
frá brunninum eða læknum að hús-
inu, sem var að brenna, og réttu hver
öðrum vatnsföturnar. Þannig fær-
ast boðin hægt og hægt um jurtina.
En þau berast með skyndihraða eftir
taugum dýranna eins og vatnsbuna
úr fullkomnustu slökkvivélum nú-
tímans.
ættingjum sínum eftir giftingrma.
Peg missir móður sina á unga aldri
og er faðir hennar því einn um að
ala hana upp. Þegar Peg kemur til
sögunnar, er það augljóst, að faðir
hennar hefir alið hana upp á ein-
kennilegan hátt. Auðugur frændi
hennar sér fyrir framtið hennar.
Hún er látin heimsækja móðursyst-
ur sína og hún reynir að gera hefð-
arkonu úr Peg. — Matinee á miðv.-
dag og laugardag.
Alla næstu viku verður sýnd stór-
kostleg kvikmynd, sem heitir “Can-
ada‘s Contribfltion to the British
Empire”. sem the Industrial Motion
Picture Co., Ltd. ('Canada) hefir lát-
ið búa til. Er þar ljóslega sýnt, hve
Canada hefir lagt mikið af mörkum
til þess að hjálpa Bretum til að
berja á Þjóðverjum. Eins og allir
vita, er fyrsti hópur hermannanna,
sem sendur hefir verið héðan, kom-
inn heilu og höldnu til Englands, en
er ekki enn þá kominn á vígvöllinn
—nema hann hafi verið sendur
allra síðustu dagana. Þessir vösku
drengir frá Canada munu vafalaust
vinna sér frægðarorð. Þó hart sé
til þess að hugsa, þá er það þó víst,
að margir þeirra koma aldrei aftur.
CANADAí'
flNEST
THEATIis
NO LEIKUU—AI.I.A JjKSSA VIKU
“PEG O’ MY HEART”
eftir J. Ilartley Manners
I AIjLA vikuna skm ke.mur
Mats. daglega kl. 3
Canada á úfriðartímum
j Tlie Industrial Motlon Picture Co.
I (Caiuuia) liimited, sýnir þá mjTtdir
af liinu títt um talaða
FRAML.AGI CAN'ADA TIL HINS
BKKZKA VKLDIS
Verða þar sýndar liðsöfnunar athafn-
j ir um alla Canada frá htafi til hafs
I til hinnar fyrstu liðsendingar héðan.
Svo og ferð hans hátignar Duke of
Connaught til Vestur Canada. — J>á
japönsk herskip I Vancouver og her-
0 með striðslit.
SJKHSTAKIIl PRÍSAR:
Kveld beztu sseti 25c og 15c.
Matlnees -verð lOc.
i Myndirnar eru teknar um þvert og
j endilangt Canada, alla leið frá Vict-
oria og Vancouver og austur til
Valcartier.
Tóbak selt mflð gamla verðinu
j>6 að skattar hafi hækkað á allskonar tóbaki, vindlum og
vindlingum, þá seljum vér þessar vörur fyrir sama verð og áður.
Með öðrum orðum, vér horgum herskattinn og látum viðskifta-
menn voa njóta þess. Vorar birgðir eru eins miklar og nokkurs
annars í Vestur-Canada, og ailar pantanir, sem oss eru sendar, eru
afgreiddar sama dag og þser koma til vor.
Gœtið þess einnig, að allir prísar sem vér nefnum, gilda
á þeirri cxpress stöð eða pósthúsi sem næst yður er.
þeim sem bröka plpu, viljum
vér sérstal^ega benda á Clan
Grant Special Scotch Mixture.
það er milt og “kalt” reyktóbak,
sem verður alt af vinsælla með.
al þeirra, sem plpu reykja.
2» B 84—Christie Grant
Special Scotch
Mixture, %-lb.
tin . . .
2» B 85—Cliristie Griint
Special Scotcii
Mixture, !4 -ih.
tin . . . .
.25
.45
CilRiSTIE GRANT Co. limited
WlNNIPEG
Canada
Óskum yðar sint fljótt og vel
Hafa jurtirnar augu.
Linné gerði þann greinarmun á
jurtum og dýrum, að jurtirnar lifðu
og yxu, en dýrin lifðu, yxu og
fyndu til. Þennan greinarmun
bygði hann á því, sem Aristoteles
hafði sagt, en hann er oft talinn
faðir náttúrufræðinnar.
Walker leikhusið
“Peg O’My Heart”, sem fór því-
líka frægðarför um Winnipeg í
fyrra, hefir vakið alt eins mikla eða
meiri athygli þessa viku. Eflaust
er þetta einn af allra yndislegustu
leikjum, sem sýndir hafa verið í borg
vorri. Hann er svo heilbrigður, lað-
andi oð fyndinn, að það er andleg
næring aö sjá hann. — “Peg” er
dóttir óforsjáls íra og enskrar konu
af háum ættum, sem var fyrirlitin af
Komizt átram.
með þvi að ganga á Success Business College á Portage Ave.
og Edmonton St., eða aukaskölana t Regina, Weyburn. Moose
Jaw, Calgary, Lethbrdge, Wetaskiwin, Lacombe og Vancouv-
er. Nálega allir íslendingar t Vestur Canada, sem stödéra
upp á verzlunarveginn, ganga á Success Business College.
Oss þykir mikið til þeirra koma. j>éir eru góðir námsmenn.
Sendið strax eftir skólaskýrslu til skólastjóra,
F. G. GARBUTT. D. F, FKRGU80N,
President Principal.