Lögberg - 11.03.1915, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 11. MARZ 1915
3
Trú, von og ást.
Trúin, von bg ástin eins —
ýmsir nú er klaga—,
hafa ei veriö tnér til meins
nii) mína æfidaga.
Ef eg haft ei heftSi trú,
helzt er mér í sinni:
aö eg væri ekki nú
oppi í veröldinnL
TítSum hefir hjálpatS mér
hún frá köldum bana;
skykte mín því aftur er,
a8 elska og virtSa hana.
Hver sem trú mín annars er,
engnm frá eg segi;
hún vel dugatS hefir mér,
benni eg sleppi eigL
Trúin Krists ei tapast má,
trúarveikt mitt hjarta
trúarlampa tendri á
trúarljósiö bjarta.
Vonin min, sem eg hef átt,
aldrei stórt rétS ljúga,
þvi hún sá eg hafiSi ei hátt
bugsað mér atS fljúga.
Hún mig sjaldan hefir trylt,
hana sízt eg klaga;
bún er alt af ofur stilt,
«ins í fyrri daga.
í>á hún sögur sagði mér,
sem var meinlaust gaman;
nú hún karlæg orðin er,
«n þó hýr í framan.
Vonin ná'ðar gjöf er góð,
geriS til bóta nauða:
oss hún lýsir æfislóð
út aö gröf og dauða.
Ástin mín hún er og var
aldrei stiriS í taumi,
hún er tíðum hér og þar,
sem hngur manns i draumi.
Hún sér alt af ímyndar,
að hún megi vera
•áti, heima’ og alstaðar,
engum móti gera.
Sannkik kveðst hún segja mér,
sem að fáir trúa:
alt að systkin séu hér,
sem á jörðu búa.
Segi hún þetta satt og rétt,
sé eg skyldu mína:
öllum vera ætti létt
elska bræður sína.
t>á er ástin himneskt hnoss
hér, S gkði’ og kífi;
þá er hún guðs hið innra’ í oss
afl í þessu lífi.
Ef við gætum elskað heitt
att i veröldinni,
þá hið illa ekki neitt
af sér gera kynni.
Ástin fær—en ekki vald—
unnið sjálfan heiminn,
hún er eilíft áframhald
alheims vítt um geiminn.
/. /. D.
tjöldum. Með því að þá var kom-l andlát dóttur sptmannsins. Dag-
ið að miðdagsverðar tíma, bauð inn sem við fórum var fagnaðar-
höfðingi þeirra okkur aö matast í
tjaldi sínu. Nagaði hann sig sárt
í neglumar fyrir það, að við hefö-
um ekki gert boð á undan okkur.
Hafði hann því ekki annað á boð-
stólum en húsaskjól og súra mjólk.
Með miklum tignarsvip og lát-
bragði fylgdi hann okkur að tjaldi
sinu. Þótt það væri rifið og elli-
legt, var það miklu stærra og
snotrara en manna hans. Ábreið-
ur vom lagðar á gólfið handa okk-
ur að sitja á og reiðtýgjum raðað
í langar raðir til að halla okkur
upp að. Foringinn var ungur
snirtimaður, en fylgdarmenn hans
virtust hver öðmm ræflalegri og
hátíð. Voru strætin kvik af törn-
um og unglingum, sem skutu púð-
urkerlingum, sungu austurlenzka
söngva og höfðu ekki fyrir að
víkja úr vegi.
“Hjálpi mér”, hrópuðu stúlk-
urnar, þegar bömin veltust fyrir
hestafótunum. \
“Farið í guðs friði”, sögðu fcð-
ur þeirra, tóku bömin og hugguðu
þau.
Fyrsta kveldið á leiðinni til baka
náttuðum við okkur hjá frænda
Mostofis; hann hafði boðiö okkur
að hafa tjaldstað í garði sínum. Viö
höfðum hvergi séð ávaxtagaiða né
glómgarða og gátum varla ímynd
kunnu enga manna siði. Þeir að okkur, að þeir væm neinstaðar
þyrptust umhverfis okkur eins cg til í þessu þurra landi. Gestgjaf-
naut um rauða dulu og þegar við i inn mætti okkur utan þorpshliöa,
vorum að leggja á stað Ieiddu þeir sem í engu virtust frábrugðin öðr-
til okkar blinda konu í þeirri von,
að viö gætum gefið henni sjónina.
Við rákum okkur oftar á þessa
um þorpshliðum, cg leiddi okkurað
lágu hliði skamt frá þorpinu.
Hliðið var svo lágt, að við urðum
hjátrú eða vantrú. Persar og að beygja okkur til þess að komast
margar aðrar Austurlanda þjóðiriinn. Landið var þurt og gæða-
halda að allir hvitir mennl séu snautt, en fyrir innan hliðið opn-
læknar. Höfðinginn fylgdi okkur j aðist okkur nýr héimur. Við urð-
á leið. Bar hann, silfurbúið sverð um drukkin af angandi blómailm
við hlið og hnakkurinn var skreytt- og dillandi lækjanið. Fíkjur og
ur silfurspöngum.
Við komum til Dizful um sól-
seturskeið. Var okkur heilsað sem
sigurvegumm að fornum siö, er
þeir komu heim úr herferðum.
Norðurálfumenn em þar sjaldséð-
ofan vom full af ryki og jafnvel
skrælnuðum appelsínubútum og
því minna sem sagt er um ísskáp-
inn, þvi betra.
Emma fékk að “fara út” bæði
síðari hluta sunnudags og miðviku-
dags og auk þess á hverju kveldi
þegar ekki voru gestir. Húsbænd-
ur hennar gáfu henni gjafir við
og við, og hún gat talað við frænd-
fólk sitt í fóni því nær eins oft og
henni sýndist. Dvaldi það þó all-
langt frá borginni; húsbændur
hennar borguðu reikninginn.
Hálfsmánaöar leyfi fékk hún ár-
lega og misti einskis í af kaupi
sínu fyrir það.
Einu sinni bauð hún bróöur sín-
tim heim að húsbændunum fom-
spurðum. Þegar hann var búinn
að vera þar í hálfan mánuö hafði
húsmóðirin orð á því, að þetta ætl-
uðu að verða langarorlofs nætur.
Gerir Emma sér þá lítið fyrir og
hleypur í burtu þegar húsmóði^
hennar var farin út eftir hádegið
og skilur eftir io dala reikntng
fyrir telefón samta.
“Þú varst of góð viö hana”,
sagði húsbóndinn við konu sína um
kveldið, en Emrnu sáu þau aldrei
framar.
“Fyrsti kaflinn í æfisögu minni
aðrir ávextir kinkuðu að okkur
kolli og garðyrkjumennimir kept- j 1 vinnukonustöðu endaði með því,
ust við að gefa okkur blómvendi.' a® húsbændur mínir fluttu til
í miðjum garðinum stóð snoturt Texas. Mér buðust nógar vistir,
hús. Vorum við leidd upp á þak ( hefði getað fengið átta dali á viku,
og borið te í litlum glösum. Sæ;t j en eg fór að engu óðslega.
ír gestir og enn sjaldnar sjást þarl var það og blandað mjólk til helm-j Fötin sem eg átti þegar eg fór
hvítar konur. Fólk hópaðist því j inga, en tebratgð gátum við ekki j fyrst í vist dugðu mér enn. Eg
út úr húsunum til áð ‘horfa á okk- fundið að ]>essum drykk Pers- j hafði haft gott fæði og húsnæöi í
ur og þökin vom alskipuð kven- neski næturgalinn söng með dill- tvö ár og skemt mér allvel, en eytt
fólki. Eftir útliti fólksins að andi klið er skyggja tók og jók mjög litlu. Þegar eg “fór út”,
dæma, hefir því eflaust fundist bað ekki lítið |á unaðsblæinn sem Heypti eg smávegis í búðum, horfði
við líta á það með drambi og fyr-! hvíldi yfir þessum bletti.
irlitning. j
Strætin vonr mjó og ill yfir- j ^ ’ garSi.
ferðar. Háar gangstéttir vom til j Tveir af hópnum reistu tjald sitt
beggja hliða, en gatan sjálf var sem! í valmúgaakri, en þrír sváfu i
opin skolprenna með hnédjúpri j tveimur herbergjum yfir hliðinu
leðju. Við urðum að gæta allrar
varúöar til þess að “hænsnahúsin”
ekki rækjust í 'húshomin, þegar við
þurftum að beygja við á götumót-
um og stúlkurnar sem í þeim vont
þoldu önd fyrir, að þau mundu
brotna og þær yrðu að vaða aurinn
á götimum.
Óþrifaborgin.
Sagt er að Dizful sé óþrifleg-
asta borgin í Persiu og víst er um
það, aö erfitt er að hugsa sér
óhreinlegri horg ef fólk ætti að
geta haldist þar við. Sögðu þó
sem lá inn í þorpið; má vel vera að
á sínum tima hafi þetta verið her-
bergi varðmanna, er gæta skyldu
umferðar um ‘hliðið. Engar hurð-
ir vont fyrir þessum herber^jum,
og í annað þeirra vantaði einn
vegginn að vestan. En veðrír! var
hlýtt og kyn og var þvt aðeins því
betra að sofa þar. Vel sváfum
á kvikmyndir eða fór út í einhvem
skemtigarðinn. Eg Iagði fyrir 4
dali á viku og átti því 400 dali í
sparisjóði.
Einu sinni rakst eg inn i setu-
stofur Kristilegs félags ungra
kvenna. Eg komst þar í tal við
unga stúlku sem vann í skrifsotfu
og fékk sjö dali á viku. Hún hafði
verið heilt ár í sama stað og hafði
énga von um að fá betur borgaða
stöðu. Eg spuröi hana hvað hún
hugsaði fyrir framtíðinni.
“Ætli eg reyni ekki að giftast”,
sagði hún. “En hvemig á eg og
við um nóttina, þótt múldýrin tnllur Hkar að finna mann sem er
stöppuðu stöðugt í jörðina og |,ess vcrður að eignast konu og all-
ir menn sem eg hitti em jafn fá'
tækir og eg er. En það á eg erf-
iöast með að láta tekjur og gjöld
vegis. |
Ein af kunningjakonum hjón-
anna sem eg hafði verið hj(á buöu
mér vinnu. Eg þurfti ekki annað
að gera en búa til matmn. Þar
vom oft heimboð og veizlur, og
hún vissi að hún gat trúað mér
fyrir reikningum og innkaupum.
Við komum okkur saman um hvaö
eg skvldi gera og hve nær eg ætti
von á frítímum. Við gengum því
ekki graflandi að neinu.
Eg er búin að vera þrjú ár í
þessari vist og tölumar hafa hækk-
að jafnt og þétt í sparisjóðsbók-
inni minni. Stúlkur hafa komið
'T fa'ið úr vistum tugum saman
á þessum tíma, vistum sem era
eins góöar eða betri en sú sem eg
er í, vegna þess að þær vilja ekki
líta óhlutdrægum augum á málið
sem um er að ræða.
Eg er tuttugu og sjö ára gömul,
húsbændur mínir unna mér hug-
ástum og það gera hinar vinnukon-
urnar í húsinu líka. Eg hefi pré- j
dikað fyrir þeim skoðanir mínar
og gert það svo vel, að húsmóðir j
mín segist aldrei hafa haft jafn j
sannsýnar vinnukonur eins og sið-
an eg kom til hennar.
Þrír menn hafa beðð mím Einn
er matvörusali. Hann er stiltur
og ráðsettur maðUr og gengur al-
drei á bak orða sinna.
Annar biðillinn er ekkjumaður. |
Hann býr í laglegu og rúmgóðu
húsi í næstu götu. Dóttir hans
ung, hafði dottið og hanJleggs-
brotnað og eg varð til þess aö bera
hana heim. Eg beið heima hjá
honum þangað til læknirinn kom
og hjálpaði til aö bmcta um bein-
brotið; þannig kyntist eg þessum
manni. Hann rekur jámvöru- j
verzlun og er efnaður maöur.
Þriðji biðillinn er maöurinn sem
selur okkur egg og ávexti. Hann
býr á lítilli jörð hér um bil tíu míl- [
ur frá borginni; hann býr þar meö!
móður sinni. Hann oauð mer |
heim einn sUnnudagmn og >>k|
þangað með mig. t Móðir hans er
stilt, en þó þægileg og hefir meirai
að starfa en hún getur yfir kom-1
ist. Eg var að hugsa um hve mik-1
ið mundi kosta að láta gera svefn- j
'riergi uppi á lofti og baðher-
bergi og setja þann umbúnað í
eldhúsið sem þarf til þess að1 hafa
heitt vatn.
Eg býzt við aö eg giftist þess-
um bónda. Hann hefir lokiö námi
við búnaðarskóla og metur mig
ekki minna fyrir það, þó eg hafi
fremur viljað vinna i vistum en í
skrifstofum eða búðum.
Móður hennar langar mikið til
að eg giftist syni hennar. Hún
hefir boðist til að fara frá honurrvj
og setjast að hjá öðmm syni sín-
itm, ef eg óttaðist að hafa tengda-
peim xem stunda nám vlð HemphlU's skóla borgað hátt kaup t allan
vetur. Elzti og stærsti rakaraskóll i landinu. Vér kennum rakara ISn tll
hltlar á tveggia m&naða tima. Atvinna útveguð að afloknu n&mi meB alt aB
{26.00 kaupl & viku; vér getum einnig hj&lpaB yður að byrja rakara iðn upp
& eigin býtl fyrlr l&gt m&naðargjald; ötal staðir úr að velja. Mjög mlkil eft-
irspurn eftir rökurum, sem teklð hafa prúf i Hemphill’s skölum. Varlð yður
& eftir llklngum. Komið eða skrlfið eftir vorum fagra verðlista. LltiS eftlr
nafninu Hemphill, &ður Moler Barber College, homl King St. og Paclflc
Ave„ Winnipeg, eða 1709 Broad St., Regina, Sask.
Piltar, la'rið að fara með bifrelðar og gas tractora. Ný stofnaðar n&ms-
delldir tll þess að geta fullnægt kröfunum þegar vorlð kemur. örf&ar vlkur
til náms. Nemendum vorum er kent til hlitar að fara með og gera við bif-
reiðar, trucks, gas tractors og aðrar vjelar, sem notaðar eru & l&ði og legi.
Vér búum yður undir og hj&lpum yður að n& i góðar stöður við aðgerðlr,
vagnstjórn, umsjön með vélum, sýning þeirra og sölu. Komið eða skrifið
eftir vorum fagra verðlista. Hemphill's School of, Gasoline Englneering,
483% Main Street, Winnipeg.
frýsuðu, hundamir gjömmuðu og
spangóluðu og lianamir góluðu við
fyrstu dagskímu. Við vöknuðum _
við svölukvakið; þær áttu hreiður st*andast á. Eg get vaHá farið i
þeir er kunnugir vora, að við! beint upp yfir hvílubeð okkar. j leikHús eða komið á mannamót
hefðum verið heppm að korrva rétt i Það sem eftir var ferðarinnar ,"-vrtr fataleysi. Eg skyldi fara í
eftir að rigning var afstaöin. Mieð , bar ekkert markvert við, þangað til v'st. strax á inorgun ef allir litu
! spekings og ánægju svip og vahga- j viö áttum fáar rnílur ófamar til ckki nt®ur á stúlkur i þeirri stöðu.
veltum, sögðu þeir, að núna væri S'hustar. Þegar við fórum friá minsta kosti er þó fæðið vist
Disful hrein og skemtileg, en ef við ! Shileli sendi lx>rgarstjóri tíu rnenn húsnæðið.’’
hefðum komið svo sem viku fyr j með okkur það sem eftir var leið- ,1<aS virtust renna tvær grímur á mAxljr : t. r* , .. .
— ja, þá hefðum við hlotiö að j arinnar. Riðu }>eir í broddi fylk- sUtlHnna þegar eg sagði henni aö; > • >■ , e.,,sa®r
finna til óþrifnaðar. Okkur var ingar. Múldýrin urðu erfið< við- ^ vært vinnukona og mér sýndist f 5 ennar ja nve :
alveg óskiljanlegt hvemig fólk get-j fangs og hlupu sitt í hverja áttina l>aö ej1»itl n>‘5nin. Eg sagði henni h • , fi hteoi}s °S;
ur lifað í þvílíkum óþverra. Hvar svo að sumir af þjónunum urðu a® mer fyndist eg vera frjáls sem h m j ,, . .S og
sem litið var sveimuðu flugur eins skelkaðir og hleyptu framj hjá á ,ufíltnn • Ioftinu og hefði talsverða . , ,• ^ a ‘ ret_ etgnast
og þykt ský yfir sorphaugum og haröa spretti og báru þá fregn til fjl^mpphæð í bankanum. Hefði eg IT1jna K ' a' ri' SL' mo ur
várla sást mannsmvnd á veslings j borgar, að ræningjar 'hefðu ráðist veri® 1 skrifstofu muindi eg aldrei! f-
börnunum fyrir flugnabiti. Flug- á okkur. Konsúllinn og Mostofi hafa fcngið meira en sjö dali á < i•am-CS ' e 'mn'
ur voru viða óþarfagestir; Shustar komu með hóp manna til hjálpar vilcu °S orðið að l>orga fæði og ,T. ! m>nnar inn tg anægju.
var litlu betri og hestamir höfðu ,á móti okkur. t>egar sendimenn husna^ af I>vi. j *-'""r80
hvergi frið. . ; borgarstjóra sáu þá! snéru þeir við Á lei*innj lleitlt ™r eg að taka! ’ 'f hepnftst Emmtt
Sökum þess að . konsúllimi i sem fyrst og flýðu sem fætur tog- ci"tir °S rifja upj> fyrir mér hvort . ,, Un. amni e 1 a< ine,a
Arabistan verður stundum að uBujtiI heimkynna sinna. Þeear stulkur sem vinna í búðum og! P, : . ^.mig a8, hafa
dvelja i Dizful, liefir brezka þeir komu næsta dag eftrr drykkju- slcrifstofum væru lætur til fara en C Cn..' f.n< uni gc 1 ra au,>*.
stjómin, eða' öllu heldur stjómin peningunum, mintrnn viM þáj á, að mintist ekki að hafa séð ,nanna e a ° ,u van ra s ri sto u' j
á Indlandi bygt honum þar hús. < j>eir heföu' flúið þegar þ.ir heföu ÞaS °£ l10 litu lxcr niður á mig. :>,OUa' _'f a at 'Jsu. aa 'unn-1
Við vorum ]>reytt og í illu skapi, Haldið, að hætta væri á ferðum og áfer tanst meira að segja, að.l’fa mC 3 ° stns> en t,u
þegar við loksins nátyuml þangnð ættu því engin laun skilið. Þeir vinnukonur mættu aumkva ves-1 , r mar?ar stulkur sem a sk'nj;
sem okkur var ætlað að dvelja á létu sem ekkert væri um að vera !in£s gHtu konumar margar hverj- f.fUm Vlnna' senl llafa fCugl?J>rja
M 1 ■ - • - 1 biðla sem jafnast a við biðlana
milli
I Arabistan.
(NiðurlJ
Persncskur Kajaveh.
Tvær stúlkur sem voru meö í
förinni höfðu aldrei setið á hest-
baki og vildu ekki gera það. Varð
því að búa til flutningstæki! handa
þeim, svo að þær yrðu ekki eftir
af okkur. Márgar heldri konur í
Persíu ferðast á svo kölluöum
“kajaveh”. Það er stór kassi eða
kista, ekki ólikt hænsnakofa, fóðr-
að mjúkum, þykkum dúkum. I meðan viö stæðum við i borginni, og sögðust alls ekki liafa flúi ð. I ar> sem aldrei hafa eyri a ......
þessum kössum húka konumar, | ng ekki voru viðtökurnar h\Tlegri Þeir hefðu farið á burtu vegna han(lanna, þótt [xer gangi meira á mlUa' , .. .. . , , ,
því svo ent þeir litlir að hvorki þar Við fómm af baki við stórt þess, að þeir hefðu aUir orðið 'hoföi 011 fótum til a« þóknast 'g * a C1 r>St U,>p Ur pvl
geta þær legið og rétt úr sér, setið hlið og var þar fult af beininga-; svona skvndilega þyrstir. Vatnjbœndm11 °S ge'ðiUnm börnum. vamn aC vmna mm verk ■ en e?
eða staðið. Era þessir hænsna- mönnum; gáum við þeim fáeina var ekki nær en i sjö mílna, fjair- tllat nx'ira það seni nustxend- 1 3 , rC' p, vinnuna a va
kofar hengdir sitt hvora megin j skiMinga. í garðinum fyrir innan lægð; sögðu þeir okkur þetta' þó Ur mtnir hugsiiðu og sögðu um mig| . cg V , .ems anæ^
ryS8Íar á buröardýrin ef döm- hliöiö beiö okkar þjónn og benti nieö svo miklum sannleikssvip, aö en verksmiÖju og skrifstofufólk. ,Ut 1 svei inni °£ 1 veriö' 1
umar eru tvær. Se ekki nema um , okkur á dyr iim í húsiö. LeirMi | engan sem ekki vissi, mundi hafa jafnan aö geöjast
etna komi aö ræöa, er eitthvert dót i liann okkur um marga krókóttaí grunaö aö þeir skrökvuöu þessu
<ýnt saman til að vega á móti i ()g skuggalega ganga og mjóa stiga :sér til afsökunar. “Miktar balr-
0,101 ! i>angað til við komum út & pall j dagahetjur era Persar ef ekki væri
Vegna þess að stúBkumar tvær! hinumegin við luisiö. Rlasti þá við j barist um mannslíf.”
sein í okkar liði voru, vildu ekki okkur óvænt og furðu fögur sýn.' ------*•»
láta fara svona illa um sig, voruj Húsið stóð á klettasillu. Fyrir;
búnir til tveir stólar handa þeim,: neðan blasti við beljandi Diz áin, j
ekki ólrkir barnastólum. Þegar; en til beggja handa lá móleit húsa-j
búið var að koma fyrir koddum og j breiðan í f jallshlíðinni, hvert hús- í
áhreiðum í þessa stóla fór fullvel j ið upp af öðru. Við sáum glögt
Stúlkur í vistum.
Niðurl.
Til þess að sýna fram á hve of ann.
um þá, sem í þeirrt sátu, einkum ■ niður í húsagarðana. sat fólk þar miki® dálæti getur tarið illá með hreina loftsins
húsbændunum. Eg gerði mér bað SCm ** hefi meSt Þrá6; eií,lnmann'
u d- að reglu að taka ti! liendinn. hfrn °g 1>á vcr5 e§ . eins
í eldhúsinu ‘og lagfæra alt á mcð-! g'Öf. °g farSæl °g cg h>'zt vi* a®
an húsbændur og gestir sátu að j mo8ir 1,00(111 mms verN so,lur
borðum. Þegar eg var tilbúin að icnnar' ________ _ ______
borða hafði eg disk meo heítum
inat í ofninum, enginn óhreinn
tliskur var í þvottaþrónni og hreint
;loft streymdi inn um oplnn glugg- j
Eg borðaði í næði og naut!
Stríðiá.
SA ER A EFTIR TfMANUM, SEM NOTAR ‘'WHITE PHOS-
PIIORUS” EI.DSPÍTUH.
pA» EK ÓIjÖGUEGT AI> BCA pESS.VH ELDSPÍTUR TUL OG
AÐ ARI LIDNU VERÐUR 6EÖGI.EGT AD SEUJA pÆR.
EF pÉR ER ANT UM AÐ UI/ÍDA HER6PINU: MADE IN
CANADA” OG “SAFETY FIRST”, pA MUNTU AVAI.T NOTA
EDDY’S ‘SESQUI’ EITURLAUSU
ELDSPÝTUR
SEGID EKKI
“EG GET EKKI BORGAD TANNUBKNI Ní.’*
■ • ’ t :> l.
Vér vitum, að nú gengur ekki alt aö úskum og erfitt er að eignast
skildinga. Ef tll vill, er oss það fýrir béztu. pað kennir oss, sera
verðum að vinna fyrir hverju centi, að meta gildi peninga.
MINNIST þess, að dalur sparaður er dalur unninn.
MINNIST þess einnig, að TENNUR eru oft meira virði en peningar.
HEIJLBRIGDI er fyrsta spor til hamingju. l>Vi verðið þér að vernda
TENNURNAR — Nú er timlnn—hér er staðurlnn til að láta gera við
tennur yðnr. , , , . , tl t ,
Mikill sparnaður á vönduðu tannverki
EINSTAKAR TENNUR $5.00 HVER. BEHTA 22 KAR. CULL
$5.00, 22 KARAT GULLTENSUR
Verð vort ávalt óbrcytt. Mörg hundruð 'manns nota sér hlð lága verð.
HVERS VEGNA EKKI pO ?
Fara yðar tilbánu tennur vel?
eða ganga þær iðulega úr skorðum? Ef þaer gera það, finnið þ& tann-
lækna, sem geta gert vel við tennur yðar fyrir vægt verð.
EG sinni yður sjálfur—Notið flmtán ára reynslu vora vlð tannheknlngar
$8.00 HVAI.BEIN OPIÐ A KVÖI.DUM
IIDK. PAESONS
McGREEVY BEOCK, PORTAGE AVE. Telefónn M. 890. Uppl yflr
Grand Trunk larbréfa skrUstofa.
KOL og VIDUR
ALBERT GOUGH SUPPLY CO. ‘VJíiír*
[Skjót afgreiðsla.
Lægsta verð.
TALSIMI:
M. 1246
G, G. Grain Pickler
Stjórnar $ér að öllu leyti sjálfur, af- d>1 n n/\
kastar 125 bus. á kl.stund. Verð .. ylU.UU
Vöruskrá frá G. G. G. Co. Ltd. fyrir &rið 1915
telur upp og lýsir s&ðyélum, korn-vindum, herfum,
dváttarvélum, plógum, cultivators, taðvélum, vögn-
um, þungum og léttum, girðinga-efni, bygginga-efni,
mjöll, salti (verðið fer eftir Væntanlegum tollabreyt-
ingum).
Skrifið eftir vöruskránnl í dag.
IV
Sendið oss
korn yðar.
The
kvrixkipet
Sncmma á ófriðartímaiiin
ef múldýrin voru þýögeng. Sein-
legt var og erfitt að komast upp í
ÍKíssa stóla. Varð sinn maður að
hjálpa hvorri stúlku og báðar urðu
a® setjast samtimis í stólana svo
a8 ekki hallaðist á. Við æfinguna
gekk þetta þó betur, en aldrei virt-
ist hintim það þó fögur sjón að
sjá stúlkurnar klifrast upp i þessa
stóla eða feta sig ofan úr þeim.
Eins og nærri má geta, vora
þetta þungar klyfjar. Þess vegna
tirðu þa?r jafnan að skifta utn múl-
dýr á hverjum degi. Auk ko ’da
og dúka sem þæ.r höfðu til að sitja
á og breiða yfir sig, var einnig
rúgað kápum, myndavélum, sjón-
auktim og stundum byssum sam-
ferðafólksins á sama dýrið. Tals-
verður abaggi var og í hundunum
þremur. þegar þeim var lofaö að
hvila sig hjá þeim. Það var því
engin furða þótt fólk stæði í stór-
hopum og gíápti á okkur þegar við
forum fram hjá.
Næsta dag bar okkur að bústað
Mongúlaflokks sem hafðist við í
I‘.f nokkuö er verra og viöbjóðs-
legra en hitinn, flugurnar, óhrein-;
ir borðdúkar og diskar og illa soð-|
iiut rnatur í þeim matsoluhúsutn
sem flestar skrifstofustúlkur Verðá
að borða i, þá veit eg ekki hvað 1
það er. Eg vil að minsta kosti
hundrað sinnum heldur liorða
í forsælunni, en á þökum uppi j stulkur ekki síður en ílt atiæti segir
blaktaði þvottur. og á einstöku stað j hpfundur sögu af . .mmu sem var
gægðust musteri Múhameðstrúar vinnukona í næstn götu. Hún
inanna upp úr þyrpingunni.) Borg- hff®* llærra katlp og naut ýmsra
in var kvik af fólkí og storkamiri rettincfaj Uún hafði verið i sama
teygðii sig hér og hvar ur hreiðr- husinu 1 fjögur ár og mátti svo að
nm sínum; storkar eru eftirlætis-! se^la, ra®a ollu 56111 ’henni sýndist.
fuglar Persa eins og margra ann- í húsbændur hennar keyptu ekki
ara. j eins mikið' af rjóma og ávöxtum hreinu og loftgóðu eldhúsi og vera
Húsið var með QUu húsmuna- i hancla henni og hún mundi hafa vinnukona.
laust. En við komumst að því, að1 oskaS ser- Þegar ekkert sérstakt var a
liúsbúnaður væri geymdur í dyra- Hún bjó til ágætan rnat og kunni s>'sla og ekki var gesta von, hafÖ
lausri kompu. Fengum við því hvergi betur við sig en í eld'húsinu, eST oft ekkert að gera í tvo eða þ já
steinsniið til að rjúfa veggfinn. |ekki sist þegar margir gestir vom klukkutíma siðari hluta dagsins.
\ ar þar borð, fáeinir stólar og te-j °g mikið var að gera. Hún var
pottur. Auðvitað vtirð að láta hvað j óhófsöm og gat verið slæg. En
eina á sinn stað alftur og hlaða upp j húsbændur hennar fundu ekki til
? dyrnar þegar við fórum. j þess; hún haföi svo marga og
Brú er á ánni við Dizful lík I mikla kosti. Eld'hús og föt hennar
þeirri sem er i Shustar; en ekki er
hún eignuð afreksverkum Róm-
verja. Sjálfsagt er óþarft að taka
]>að fraim, að brúin er hálfhmnin
og ófær yfirferðar.
Á meðan við dvöldum i Dizful
voru jafnan hrein, að nrinsta kosti
á yfirborðinn.
Höfundur segist einu sinni hafa
litið inn á hilluna þar sem hún
geymdi s i 1 f u rborðbún að inn og
gægðist á bak við isskápinn. ITnif-
stóð yfir föstutimi ?• borginni semjar og skeiðár lágu í snoturri röð
haldinn er árlega til minnis urn fremst á hillunni en homin fvrir
Las eg þá í bók eða ’heimsótti
kunningjastúlkur mínar, eða hlust-
aði á hljóðfæraslátt húsmóður
minnar.
Eg hafði fallegar myndir á
veggjunum í herbergi mínu. Eg
gat fengið eins mikið af góðum
bókum úr bókasafninu og eg vildi
og og lagði fjóra gljáandi silfur-
dali í bankann á hverri viku. Það
er þvi engin furða. þótt eg, þegar
húsbændur minir fluttu í burtu,
ásetti mér að vera vinnukona franv
Hvaða undur ? Hver fær talið?
Hvaða ógnar sárt andstrevmi ?
Norðurálfu þjóðir þreyta
það hið mesta stríð í heimi.
Lítum yfir leytf’ og dali;
löðrar alt í manna blóði.
Borgir hrynja, brenna húsih,
bvgðin eydd og jarðar gróði.
Fljóð og börnin flýja bæinn.
flóttann hefja burt frá sölum;
uæðurnar á baki bera
börmn ung, með sárum kvölum.
Langan veg um landiö þreyta,
lunar undir byrði þungri,
—engrar hjálpar var að vænta—
vanmegnast af sorg og hungri.
Matarlausar marga daga
máttu ganga,—sú er 'talin
erviðasta ógnar þrautin—,
unz þær niður féllu í valínn.
Versta stríð í veröld þetta
v'erður talið; fólkið hrygðist.
Mannfallið var aldrei áður
eins, síðan að jörð vor bvgðist.
A hvern er rétt skuld að skellla?
Skaðamennið flestir segja
vera muni Wilhelm sjóla;
veldi hans því ætti’ jað beygja.
Keisara aldrei þýzka þjóðin
þennan framar geri kalla.
Rekinn sé frá riki og völdum
ráðalaus svo megi falla.
Þó sá dómur þyki harður
þeim, er hann afsaka kynni,
refsingin samt réttrtiæt væri,
reglulega, að ætlan minni.
II.
t>á Antwcrp var unnin.
Hvað er að frétta? hver maður
spyr.
Hvaö sögðu blöðin í morgun?
Stríðið er sama, en Bretarnir byr
bera til sigurs—mín von er sem fyr.
Vegsemdin verður ]>eim borgtin.
.Hörmulegt var samt að heyra um
þa«,
þá herinn Þjóðverja hrenKli
borgina Antwerp í Belgíu; hvað
hágara tilfelli borið gat að?
Braut alt og bvggingar skermli.
Ttu dagana vörðust þó vel
vopnfimu Belgiu lýðir.
En foringinn ]>ýzki sagði: "Eg sel
sv'o marga liðsmenn beint undir hel;
fáum þá sigur um síðir.”
Og þar sem ’ann hafði svo marga
menn,
miskunnarlaus, að vanda;
margir þó félli, meira lið enn
morðvopnin báru í höndum tvenn;
máttur þvarr móti að standa,
Borgarliö margt úr veraldar vist
venti í dauðra heimkynni;
vöm þeirra síðast var eins og fyrst.
Vegsamleg hljóta þeir launin með
(Krist,
og þakkir hjá þjóðinni sinni.
Sumt varð að flýja, sælunni sneytt,
sárlega þröngvað var kosti:
matbjörgin tekin svo náði’ ekki neitt,
nauðstadda fólkið var svívirt og
meitt.
Kærleika keisarann skorti.
Sorglegt að heyra, en sjá upp á
slíkt
sannlega tekur^á meira. ■
Kvenna-vein ekki né kvalir fékk
mýkt
keisarans lið—af grimdmni sýkt—,
skaðræðis skapferli þeirra.
Biðjurn af hjarta, bræður og fljóð,
blessaðan athcims stjómara,
að bæta úr þessu og þjakaðri þjóð
þátttaka sendist og hjálpsemi góð
frá. þeim, sem með friðsemi fara.
III.
Umnucli keisarans.
Innblásinn er ég
andans helgidóm.
! htjósti ber ég
boðorð drottins fróm.
Gttði jafn eg uni,
okkur með er hann
og sér eg sigra muni,
svo mig velja kann.
Heiminum ráða hálfum víst,
honum bráða vel á lízt.
Mönnum, tjáða mildin hlýzt
af mér, því byrja v'ann.
S. MýrdaL