Lögberg - 11.03.1915, Blaðsíða 6

LÖGBERG, FIMTHDAGINN 11. MARZ 1915
6
k vœngjum morgunroðans.
Eltir
LOUIS TRACY.
Læknirinn hikaíi viS svariö. Hann virti nákvæm-
lega fyrir sér flösku rne5 Búrgundar vini, sem hjá
honum stóö. “Eg get varlá sagt að eg viti nákvænv-
lega um þaS ennþá,” svaraSt hann. “A morgun fyrri
partinn skal eg segja yStir frá því.einsog þaS er.”
Enskur undirstýrimaSur og fjórir laskar höföu
orSiS fyrir stórri báru, þá tók út, sJó viS skipshliöina
miSskipa, fjórir rotuSust er þeir lentu á jámsúðinni;
þeir hurfu, en einum skolaSi inn aftur, fótbrotnum.
Um eina svipstund hægSu vélamar á sér. Skip-
iS tók til aS' sveígja í slóð skýstrokksins. Skipstjóri
gaf merki um aS fara áfram meö fullri ferS. Skip-
stjórinn mœlti fyrir munni sér: “Veslings Jackson!
einn af mínum beztu mönnum. Eg man að eg sá
konuna hans, taglega litla konu, meS tvö bom, koma
niSur aS sjó og hitta hann, siSast þegar viö komum til
Englands. Þau koma aftur nú. GóSi guö! Þessi
indverski sjómaöur á liklega einhvem ástvin i þorp-
unum hjá Bombay sem fagna munu heimkomu hans,
þykist eg vita.” Stormurinn söng óöan líksöng þeim
sem bana höföu beöiS, og svo mikiö var sjódrifiö, aö
varla mátti deila hauSur og haf, og skipstjómar menn
á efsta palli uröu aö snúa sér ttndan því til aö ná and-
anran. Sterkur segldúkur var bundinn utan um hand-
riöiS, á kulboröa, en samt uröu þeir aS halda sér meS
báSum höndum til aö fjúka ekki. A aSalþiljum gat
enginn hafst viö. Upp í miöjar siglur gengu gusum-
ar og jafnvel bylgjukambana bar viS hápallinn. Sjór-
inn hamaöist á skipinu, einsog hann vildi brjóta þaö
í mola.
Skipstjórinn þrammaSi þungum skrefum niöur í
mælingarherbergiS. Hann strauk sjóvatniö úr aug-
raium og leit á loftvogina.
“Enn þá aS falla,” tautaSi haxui. “Eg held þessari
stefnu þangaS til klukkan er sjö, þd beygi eg suSur
á bóginn. Um miðnætti ættum viS aS vera lcomin út
úr honum.”
Skipstjórinn fór aftur út í óveSriS og þegar hann
bar vístSna úti fyrir saman viS skjóliö i mælingahús-
inu, fanst honum hann hafa hrapaö úr himnaríkis
sælu niSur í dauSraríkiS.
Farþegamir sem á ferli vom höfSu safnast sam-
an í setustofunni ti! aS stytta sér stundir áSur en þeir
héldu ti! herbergja sínna. Sumir sátu og hjöluSu
saman. Einn lék á piano. aSrir sátu aS spilum, eSa
tafli eSa skemtu sér viS eitthvaS annaS sem dró hug-
ann frá óveSrinu.
t>essi fjómandi fagra stofa var skreytt skærum
Ijósum, mjúkum bekkjum og gólfdúkum og gullbrydd-
uSum gluggatjöldum. ÞaS leit eklcí út fyrir aS þeir
sem sátu í þessari fljótandi höll óttuðust storm og
stórsjói hiS allra minsta. En í fjöratíu mílna fjar-
lægö skoluðust þó fjögur lík í sjónum og vel g£t veriS
að þau væra orðin aS hákarlafæSu.
Skipslasknirinn hafði veriS kallaSur í burtu. Iris
var eina konan í salnum. Hún horföi dálitla stund á
fjóra menn, sem voru aS spila vist og hvarflaöí því
næst til herbergis síns. Þjónustustúlka hermar og ein
af frammistöðukonum skipsins biöu hennar þar og
vora báöar aS gráta.
“HvaS gengur aS ykkur?’’ spurSi Iris.
FrammistöSukonan ætlaöi aö svara spurningunni,
en kom engu oröi upp fyrir ekka og fór út. Þjón- ,
ustustúlkan stamaöi út úr sér fáeinum orSran.
“Vinkona hennar var gift manninum sem drukn-
aði.” •
‘Draknaöi! Hvaöa manni?”
“HafiS jxér1 ekki heyrt þaö? Eg býst við* aö þeir
haldi því leyndu. Enskur sjómaöur og þrír eöa fjórir
Ínmlendir sjómenn hrukku fyrir borö. Einn þeirra
innlendu náöist aftur. En þaS er ekki sjón aö sjá
hann og óvíst aS harm lifi. Hintr',sáust ekki aftur.”
Stúlkan sagíí henni meö hvíldum sögu Jackson
ættarinnar. Iris komst viö er hún heyrði sögima og
mintist þess hve læknirinn hafSi orðiS orðfiár og
hinna heimskulegu oröa sixma, er hún líkti skipinu viS
“stóra líkkistu”.
Úti fyrir gnauðuöu öldumar og hömuöust á járn-
veggjum skipsins.
HöfSu þær ekki enn fengiS nægju sína? Nægöu
þeim ekki fjögur fómardýr? Iris dáSist ekki lengur
aS -hrikaleik þeirra. Henni fanst þær vera sem gráö-.
vgir vargar, er léku sér aö lífi manna. Henini datt í!
hug veslings konan, meS tveimur bönnum, sem lias
skipslistann meö ákefS á degi hverjum. Alt af von-
aðist hún eftir að sjá nafn stóra skipsins, sem maður
hennar var í förum með. Hvemig mundi henni veröa
við? f>að var hræðilegt til þess aS 'hugsa.
Iris vildi ekki láta hjilpa sér úr fötunum. Þjón-
ustustúlkan grátlxændi hana um aö lofa sér að vera
hjá henni xtm nóttina. Hún ætlaSi aS halla 9ér út af
á legubekk þangað til birti af degi.
V'eggurinn sem aðgreindi tvo svefnklefa 'haföi
veriö tekinn í burtu svo aö lætur gæti fariS um Miss
Dean og snoturt og þægilegt rúm haföi veriö flutti
þangaS i staöinn fyrir þau er venjulega era í svefn-
klefum á skipum. Hún hallaði sér út af og leit í bók. j
En hún gat ekki fest hugann viö bókina. Augun
hvörfluSu stöíugt aö snögunum sem fötin sveifluöust
á. Stundum hallaðíst skipið svo mikiS, aS hún var
sannfærö) um aö því hlyti aö hvolfa. Hún var ekki
hrædd og var viS hinu versta búin. Hún huggaSi sig
einnig- viS þaS, aS innan tveggja daga yröi þetta of-
viSri gleymt og farþegarnir mundu spila og dansa og
syngja og leika sér eöa kvarta undan hitanum eins og
aldrei heföi komiö stormur eða stórsjór.
Hún furðaði sig á aö vindurinn skyldi þurfa aS
hamast svona. Hvers vegna þurftu veslings sjómenn-
imir aö líöa bráöan bana á svona hryllilegan hátt?
Ef hún bara gæti sofnaö og gleymt öllu, þó ekki væri
nema öriitla stund I En hvemig átti hún aö sofna og
vita aö örþunnar jámplötur hlíföu henni fyrir, ham-
föram Ægis.
Þá datt henni í hug Ross skipstjóri, sem 'hún vissi
aS nú stóö á stjómarpalli og staröi út í myrkriö. Und-
arlegt fansti henni þaö, aS nokkur maöur skyldi geta
ráSiS rúnir lofts og lagar; henni virtust þau ekki
fylgja tteinum lögum. Fyrirmenn skipsins vissu nokk-
um veginn hvemig þeir vindar er skipiö haföi lent í
aö þessu sinni, 'höguSu sér.
Skipstjórinn hafði sagt aö.þegar skipj á vesturleiö
lenti í hvirfilviiidi fyrir noröan miSjaröarbaug, þá
væri vindurinn oftast i fyrstu á bakborða, en vegna
hringferðar vindsins blési hann á stjómborö eftír aö
skipiö kæmi miSja vega gegnum vindbeltiö.
ÞaS stóS heima; þau höföu vindinn á bakborð.
Eflaust voru þau enn eldci komin miSja vega. En
hana langaði til aö sofna; hún var svo þreytt! ÞaS
var undarlegt aS stórt ský skyldi geta fariö á móti
vindi! Hugsanir hennar uröu óskýrari, svefnhöfgi
færöist yfir hana og þaö síðasta sem hún mundi eftír
var það, aS hún var aS fagna yfir því, aS enn gekk
skrúfan og vélin sló sömu, jöfnu, þungu slögin og
skipiS færSist þvf stöBugt áleiSis út úr storminum.
Eftir aS breytt var um stefnu og Sirdar sigldi í
suSvestur, leit skipstjóri jafnan á loftvogina á hálf-
tíma fresti. Hún hafSi falliB meir en tvo þumlunga
á tólf stundum. Huldist nú himininn dökkum skýj-
um svo útlitiS varS enn ægilegra.
Stefni cg framhluti skipsins voru oft margar mín-
útur í grænum sjó og haflöðriS rauk hátt upp í siglu-
tré. Vélamar knúSu þaS mót vatni og vindi svo
brakaSi í hverjum bita.
Skömmu eftir miSnættí tók loftvogin aS stiga og
vindstefnan breyttist dálítiS.
Ross skipstjóri brosti þreytulega, en auSséð var á
andlití hans aS honum létti í skapi. Hann hnepti frá
sér regnkápuna, leít á áttavitann og kinkaSi kolli
ánægjulega.
"Það er rétt”, kaliaSi hann til þess er viS stýriS
stóS. “Okkur er borgiB."
Hásetinn starSi á áttavitann, þótt hægra væri aS
halda skipinu í réttu horfi efiir aS vindstaðan breytt-
ist.
Skipstjórinn tók munnfylli af brauði og slcolaSi
þvi niður meS köldu tevatni. “Einn bitinn gerir ann-
an sætan” og svo fór fyrir honum. Hann var svang-
ari en hann hélt þegar hann lét upp í sig fyrsta bit-
ann, þvi hann háfði varla smakkaS mat í ellefu
klukkutima. En teiS gat hann ekki drukkiS. Hann
baS um bdra brauö og kaffi.
Þegar hann hafSi borSaS nægju sína, fór hann
niSur, ásamt fyrsta stýrimanni. Þeir störðu báðir
þegjandi á sjókort er !á á borðínu.
Eftir litla stund tók Ross skipstjóri ritblý og benti
á kortiS nrilægt 14. gráBu norSlægrar breiddar og 120.
gráSu austlægrar lengdar.
“Þaraa býst eg viS aS viS séum,” sagSi 'hann.
StýrimaSur samsinti því. “ÞaS er ekki fjarri lagL”
Hann beygSi sig yfir blaSiS.
“Ekkertj aS óttast í nótt,” bætti hann viS.
“Ekkert að óttast. ÞaS var heppilegt aS fá þetta
óveður á þessum slóSum. Viö getum siglt eins langt
suSur á bóginn og okkur sýnist fram aö döguninni, og
þá — Hvemig var útlitiö þegar þú komst niður?”
“Talsvert skárra.”
“Eg sendi eftir hressingu. En við skulum samt
Iíta til veðurs áSur en viS — þú skilur þaS.”
Þegar þeir opnuSu hurSina var eins og vindurinn
ætlaSi aS rífa alt ofan af skipinu. Þeir skimuSu í
allar áttir og eygSu manninn viS stýriS. Hann kink- j
aSi koili. VeSriS var miklu skárra, um það var ekki
að villast.
En í sama bili komu þeir auga á eitthvaö dökk-
leitt fram undan. HvaS gat þaS veriöl?
MaSurinn sem var á verSi fram á hrópaöi eitthvaö
í dauSans ofboði, en orSaskil heyrðust ekki og í sama
bili sá skipstjóri og stýrimaöur, aS kínversk skúta,
semi rak fyrir sjó og vindi, var beint fram undan |
skipinu.
Skipstjóri skipaöi aö snúa skipinu til hliðar eins i
mikiS og unt væri, vélameistarinn fékk boö! um aS
láta vélarnar hrinda skipinu aftur á bak af öllu afli og
öllum vatnsheídum dyram var lokað. Stýrimaðurj
hljóp út aS 'handtiSinu á bakborða; skipiS virtist ælflaj
aS komast heilu og höldnu fraun hjá skútunni.
Um leiö og skipiS skreið fram hjp. skútunni, sá
skipstjóri og stýrimaSur, að allir hásetamir á skútunni
stóSu; í hóp við akkerisvinduna. Hún var hlaðin
timbri og gat því ekki sokkiö, þótt hún væri full af
sjó, ef hún brotnaði ekki.
Stór alda dró skútuna frá skipinu, en kastaSi henni
aftur til baka með geysihraSa. Þegar aldan reið und-
an Sirdar lýftist skuturinn svo hátt upp aS skrúfan I
kam upp úr sjónum. Snérist hún þar meS feiknal
hraSa og áSttr en skuturinn seig aftur niSur rakst
skútan á skrúfuna, braut alla spaSana af henni ög reif
stýri# x burtu.
Skútan hvarf í hafrótinu og gufuskipiB sem fám
mínútum áSur haföi veriö táliS meSal hinna fegurstu
og vönduSust, hraktist nú eins og eggskum í ósjónum.
SkipiS snérist því nær í hring, eins og þaS væri aS
hugsa um aS elta óvininn, sem hafSi veitt þvíj þetta
holsár og hefna sín á honum. í staS þess aS andæfa
mót ósjonum hraktisí þaS nú fyrir sjó og vindi eins
og leiksoppur í 'höndum höfuSskepnanna. Skútan
hafSi klofnað viS áreksturinn. BorSum og plönkum
jafnvel skolaði inn á þilfarið á Sirdar. Hvað stoð-
uðti nú traustar stoðir og vandaðar vélar? SkipiS lá
vamariaust fyrir bylgjum og brotsjóum. Hvirfilbyl-
urinn hafði brotiS öll vamargögn þess.
En snarræöi og hugrekki héldust í ‘hendur til aö
afstýra frekari áföllum. Hugaðir bresldr sjómenn
hættu lífi og limum til aS fá stjómaS skipinu.
Segl var dregiS á fremra s'iglutré og aikkeri höfS til
reiSu, ef á þyrfti aS halda. Flugeldum var skotiS til
lofts meS jöfnu millibili, ef ske kynni aS skip væri í
grendinni. Ef það sá flugeldana mundi þaö fylgja
þehn eftir og bjarga þeim þegar veörinu lægði.
Þegar skipstjórinn var genginn úr skugga um þaS,
aS enginn leki 'hafSi komist aS skipinu, var farþegum
leyft aS korna saman í stærsta salnum í skipinu. Þar
var alt í sömu röS og reglu og áSur hafSi veriS.
Skipstjórinn kom sjálfur niSur og sagSi nokkur
orS til hughreystingar. Karlmennimir voru hljóSir
og alvaríegir, en kvenfólkiS var fölt. Skipstjórinn
skýrSi nákvæmlega frá því sem viS hafðí boriS.
Sir John Tozer spurSi meS valdsmanns svip;
"Er skútán sokkin?”
“Já, hún er sokkin.”
“HefSi ekki veriS nriklu betra aS sigla beint á
hana ?”
“Jú, miklu betra. En þegar um jafnmikinn stærS-
armun á skipum er aS ræSa og hér var, þá ættum við
ekki aS líta á viSburBinn frá þvi sjónarmiði.”
“En hvemig hefSi farið, ef þér hefBuS gert þaS?”
sagöi lögfræðingurinn.
“Þér munduð hafa sofið rólégut í rúmi yðár og
éinskis oröiS var, Sir John.”
“MeS öSmm orSum, þér hefSuS myrt Kinverjana,
sem voru á skútunni, meS köldu blóBi, til þess aS okk-
ur mætti líSa betur.”
ÞaS var Iris sem þetta sagSi. Sir John hristi höf-
uðiS; hann kærSi sig ekki um aS fá meiraj af þessu
tagi.
Tíminn var langur og leiSinlegur eftir aS skip-
stjóri fór. Alla langaSi til aS skygnast um á þiljum
uppi, en enginn haföi hug til aS fara, svo> aS flestir
settust niSur, töluSu saman í hálfum hljóðum og biSu
þess sem verSa vildi.
Þeir sem framsýnastir vora stungu öllum pening-
umi, er þeir höfSu meSferðis, í vasa sína, til þess aS
þeir skyldu þó ekki sökkva meB skipinu, ef illa tækist
til. Hinir huguSustu gengu til rekkju.
Skipstjórinn og yfirstýrimaSur sátu yfir sjókort-
inu og báru sig saman um þær hættur er nú vofSu
yfir. SkípiS hafði veriö komiB langt af leiS þegar
slysiS vildi til. Nú hrakti það undan vindi og falli aS
minsta kosti ellefu mílur á klukkustund, og ná’gaSist
óBfluga SuSur Kinverska hafiS, sem er fult af skerj-
um og grynningum og sandhryggjum.
Ení þeir urSu aS láta reka á reiSanum og treysta
hamingjunni, því ekkert viðlit var aS kasta akkerum
í öSrttm eins stórsjó og ofviSri.
1 KJukkan! var fjögur. A8 hálftíma liSnum tók að
birta af degi, stööugt létti til í lofti; loftvogin steig
og vindinn lægði. Stórsjór var að vísu emt þá og
stinnings kaldi.
Ross skipstjóri kom enn þá einu sinni riiSur og
leit á kortiö.
Hann hafði elst um mörg ár síðustui tvær stund-
imar. BrosiS var horfiS af vörum hans. Hann hafði
breyst meS skipi sínu. Hvorugt þeirra var þekkjan-
legt.
“ÞaS sést ekki út úr augunum”, sagöi hann viö
stýrimanninn. “Eg hefi aldrei á æfi minn’i veriS jafn
smeikur og núna. Hamingjunni sé lof aS nóttin er
bráSum liðin. Þegar dagar —”
Hann sagð'i nokkur vonar og bænarorð í hálfum
hljóðum. A meðan hann var enn að tala lyftist skipið
rniklu hærra en venja er til um skip sem hrekjast
fyrir vindi.
Skipið kiptist snt>ggkga við. Þeir sem enga hand-
festui höfðu, féllu niður þar sem þéir stóðu. Þilfarið
hallaðist svo ekki varð stætt á því og öldumar skulln
með tvöföldu afli á þessu nýja 9keri og gnauðuðu svo
hátt, að eymdaróp “lascaranna” heyrðist ekki.
Þetta var síðasta ferð Sirdars. Skipiö var strand-
aö á skeri. Þannig hékk það á hliðinni í örfá augna-
olik. Þá kom, stór alda, lyfti því örlítið á brjóstunk
sér, færði það lítið eitt úr stað og kastaði því með
netjarafli á klettana. Þilfarið rifnaði, skipiS klofnaði
í tvent og báðir bútarnir sukku niður í freiðandt
djúpið.
' •
II. KAPíTUU.
1
\
Þeir sem af komust.
Þegar Sirdar klofnaði í sundur lyftist upp gólfið
í salnttm þar sem Iris var inni og brotnaSi með miklu
braki og brestum. Menn og konur hrukku eins og
leiksoppar sitt í hverja áttina. Iris barst út ,á þilfarið
og mundi hafa sokkið með skipinu, ef sjómaður hefði
ekki gripið 'hana um leið og hún rarin eftir höllu
þilfarinu.
Hann vissi ekki hvað skeð hafði. Hann greip í
það sem hendi var næst þegar skipið rakst á, eins og
fiestir gera |>egar háska ber að höndum. Það var
einnig meira af tilviljun en ásettu ráði, að hann rétti
út hendina og greip utan um stúlkuna þegar hún fór
á flugferS fram hjá honum.
Þau vora út við handriðið á bakborðia. Eftir ör-
iitla stund kastaðist skipið yfir á hin ahhðina. Maðt
urinn var ekki við þessari snöggu, hreyfingu búinn.
Hann misti tökin á handriðiriu sem hann hafði stuSst
við; þau köstuðust þvert yfir þilfarið og ihrakkri út
í| sjó hinumegin við skipið. Þegar þannig er komið
verður hugsunin óljós. Sjómaðririnn varð hvorki
hræddur né hissa. Hið eina sem harm vissi var það,
að hann hafði meðvitundarlausa kónu í fanginu og
hann mátti ekki sleppa henni við neinn annan en dauS-
ann sjálfan. Þau köstuSust til í hafrótinu. Hann
rak fótinn í eitthvað. Aldan bar hann áleiSis. Hann
gait opnaS augtin í bili og kom auga á eitthvaS gljá-
aridi rétt viS' hliS sér, sem hann þóttist kannast viS.
ÞaS var kompásskýlið ásamt stykki úr þilfarinu.
Hann greip í þennan óvænta lífgjafa, því lífgjafi
fanst honum þaS vera. Nú sá hann hvaS um skipiS
haffii orSiS. Sjórinn var þakinn af rekaldi og likum
og öldumar skuHu og brotnuSu á skerjunum.
í þessum svifum kom hann auga á mann í ein-
kennisfötum; hann hélt aS þaS væri skipstjórinn.
MaSurinn rétti út hendina eftir flekanum sem háset-
inn hékk á. En í sama bili kom alda sem hreif flek-
1 \| a i; k i:t jjotel
vi6 sölutorgiS og C-ity Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
ann úr höndum þeirra beggja og snéri honum viS, svo
sú hliS' sem áSur vissi upp snéri niSur, svo hásetinn
hafSi ekki handfestu á neinu nema stúlkunni vitund-
arlausri. Nú voru dagar hans taldir! En í sama bili
kom flekinn aftur upp undir fótum hans svo hann
fékk aftur litla hvíld. Én hann átti erfitt meS aS ná
andanum fyrir froðunni og særokinu. Þó hélt hann
enn vitsmunum stnum óskertum. En stúlkan var
meðvitundarlaus og henni var svo erfitt um andar-
dráttinm aS hann hélt aS hún mundi kafna. Hann
reyndi aS halda höfSi hennar upp úr froSunni.
Henni virtist lctta viS þetta og hann þóttist kann-
ast viS hana. En rétt í því bili sem hann var að koma
þvt fyrir sig hver hún var, lyftist flekinn eftur viS.
Aftur varð hann aS berjast af öllu afli viS loft og
lög. Einbeittur maður og 'hvirfilvindur háðu þar
hildarleik.
í þetta sinn fann hann eitthvaS stöSugra undir
fæti en hann átti von á. öldumar bdru hann enn
lengra og í annaS sinn nam hann niðri á sömu stöB-
ugu, mjúku sléttunni. Meðvitundin skýrðist. Þetta
var sandur. MeS lífsvoninni jukust honum kraftar
og hann gerSi sitt ítrasta til að komast lengra áfram,
lengra upp á sandinn.
Tregt gekk honum aS komast á óhultan staS.
Þrisvar sinnum veltust stórar öldur yfir hann og hann
hraktist til baka með útsoginu. En lífsvonin jók hon-
um krafta svo hann komst stöSugt lengra á land upp,
þangað til jafnvel vindurinn var orðinn þur og hann
hné örmagna og dauSvona niBur í þurran, mjúkan
sandinn.
Hann get ekki risiS aftur á fætur. Hann beitti
síSustu kröftunum til aS draga stúlkuna nær sér.
Þarna lágu þau bæSi meðvitundarlaus, hvort viB ann-
ars hliS.
Hann vissi ekki hve, langur timi leiS þangaS til
liann raknaði aftur viS. Sirdar hafBi rekist á skeriö
rétt í dögun, en þegar hann opnaSi augun sendi morg-
unsólin hlýja geisla fram hjá dökkum þokubakka er
'huldt himitibrúnina i austri. Stinnings stormur var
enn á, en ekkert líkur því er áSur var. Þungar öldur
bárust aS landi ogbrotnuSu viS ströndina, en gengu
ekki eins tangt á land upp og þær höfSu áSur gert og
froSuólgan, sem verst hafði leikiS hann jáður tim
morguninn, var því nær horfin. I
Hann átti erfitt með aS reisa sig viS, þvi hann var
þrekaöur og stirður af vosbúðinni. Þegar haxm
hreyfði sig varS hornun flökurt. Hann hafSi drukkiS
talsvert af sjóvatni og hann mundi ekkert eftir stúlk-
unni fyr en hann hafSi losaS sig viS talsvert af því.
Hún hafSi oltiS úr faSmi hans þegar hann hreyfBi
sig og lá á grúfu í sandinum. Þegar 'hann leit hana
komu endrirminningamar um það sem skeð hafSi eins
og leiftur fram i huga hans.
“Hún getur ekki verið örend”, sagði hann láum,
hásum rómi. “Eg trúi ekki að drottinn hafi sleft
hendi sinni af henni. Mikill aumingi gat eg veriS aS
halda ekki ráSi og rænu. Eg er viss um aö hún var
lifandi þegar eg kom á land. Hvemig á eg að fara
að lífga hana?”
Hann lagðist á annað hnéS, reisti' Iris upp og lét
höfuðið hvila a 'hinu hnénu. Augu hennar vora lok-
uð ; það var munnurinn líka. Andlitiö var fölt og
blóðlaíust og yfir því hvíldi dauðablær. Maðurinn
varð enn fölari en áður. Hann var véikur af þreytu
Vinna fyrir 60 menn
Sextiu manns Keta íengiS aSgans
a8 læra rakaraiðn undir eins. TIl
Þess a8 verSa fullnuma þarf aS ein»
8 vikur. Ahöld ökeypis og; kaup
borgaS meSan veriS er aS læra. Nem-
endur fá staSi aS enduSu námi fyrir
$15 til $20 á viku. Vér höfum hundr-
uS af stöSum þar sem þér getiS byrí-
aS á eigin reikning. Kftirspum efttr
rökurum er æfinlega mikil. SkrifiB
eftir ókeypis lista eSa komiö ef þér
eigiS hægt meS. Til þess aS verBa
góSii rakarar verSið þér aS skrifast
út frá Alþjóða rakarafólagf.._.
Interaational Barber College
Alexander Ave. Fyrstu dyr vestan
viS Maln St.. Winnipeg.
. FURNITURE
. 4 . • ,
OVERL* ND
J. C. MacKinnon
ELECTRICAL CONTRACTOR
SKer. 3019 388 SKerbrooke St.
Winnipeg Carpet S Mattress Co.
Phone: Sher. 443*
589 Portage Ave.
Gólfdúkar Kreimaðir, saumaSir eg
Iagðir & gólf. Rúmdýnur lyltar baðm.
ull og hári. Nýtt ver »ett á lyrir $4 50
| og upp. Vér höfum nokkrar góðar
dýnur mrð niðursettu ve ði.

BOlNN til betur ER BRAGÐ BETRI 0G BETRI
aeW, r iaipt
í pela og pott flöskum; Allir vínsalar, eða beint frá
E. L. DREWRY, Ltd., Winnípq

Isabel CleaningSf Prcjiiiy
Establishment
J W. QUINN, eigantii
og hungri og mátti því ekki við ririklu.
“Það er óttalegt”, sagði hann veiklulega. “Það
getur ekki veriB I”
Hann strauk móðuna úr augum sér. Örlitla stund
virtist hann ætla að láta yfirbugast. En ’hann áttaði
sig. Hann hnefti frá henni hálsmtilið og ætlaði aB (
losa um lífstykkið. Hann hafði óljósan grani um að
þegar konur lægju í yfirliði, þá þyrfti að gera þetta
og hann hafði ásett sér að beitai allra bragða til að
lífga Iris Dean. En honum gekk illa að losa lífstykk-
ið svo hann þreif sjálfskeiðing og ætlaði að opna hann.
Þá fyrst tók hann eftir því, að nöglin á vísifingri
á hægri hendi hafði rifnað af. Að öllurn líkindutn
hafði það orðið þegar hann var að reyna að hakla sér
í flekann. Nöglin hékk á lítilli taug og hann fann að
hann átti erfitt með að nota fingurinn nema losna við
nöglina. Hann brá fingrinum í munn sér og beit í
sundur taugina sem nöglin hékk á.
Þegar hann leit aftur á stúlkuna brá 'honum við
en fagnaði þó um leið. Stúlkan hafði opnað augun og
starði á hann. Hún var með fullu ráði og gat ekki
skilið í hvernig á því stæði, að hann sleit af sér nögl’na.
“Gtiði sé lof!” hrópa&i hann. “Þú ert lifandi.”
Hún var ekki búin aB átta sig svo vel, að hún
skyldi við hvaB hann átti.
“Því gerðirðti þetta?” sagði hún lágt.
“HvaB þá?”
“Að bita af þér nöglina!”
“Eg gat ekki notað fingurinn til néins. Eg ætlaði
að rista utan af þér lífstykkið, því að þú varst fallin
í yfirliS og nærri því dauö. ÞaB er slæmt að hafa
þröngt um mittið }>egar maður liggur í yfirliði.”
Kunna manna bezt að fara
með
Loðskinnaföt
ViÖgerðir og breyt-
ingar á fatnaði.
Gapry 1088 83 isebeí St.
horni McDermot
—Samkvæmt skýrslttm nýkomnum
um starfsemi sunnudagsskóla í Qae-
bec fylki fyrir síðastliðiB ár, hefir
sú starfsemi gengið þar mæta veL
Aðsókn hefir aukist aB flestum akól-
um, bæði í borgutn og bæjum og
þorpum og kennurum fjölgað Láta
}>eir vonhýrum augum til framtíðar-
innar.
—Blind kona, Fanny Crossby,
andaðist 12. Febrúar í Bridgeport,
Conn.; hún var nær 95 ára gömul.
Nafn hennar lifir sjálfsagt á vöruri
margra um ókomin ár því aB riftn
var allfrægt sálmaskáld. Hún gift-
ist blindum manni, Alexander Van
Alstyne, en er bezt þekt undir hina
Lögbergs-sögur
FÁST G E F I N S MEÐ ÞVl
AÐ GERAST KAUPANDIAÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI
nafninu. Þau eignuBust eitt bara,
er dó á ungurn aldri. Mr. Van Al-
styne dó 1912.
—Kapteinn Erdmann einn þeirra
er bjargaðist af “Blueher”, er sökk
i orustunni 23. Jan., andaðist úr
lungnabólgu 16. Febr. í Edinbojjg á
Skotlandi. Hann var talinn einna
fróSastur þeirra ÞjóBverja, er nú
eru uppi, um alt það er að fallbyss-
um lýtur.