Lögberg - 08.04.1915, Síða 6

Lögberg - 08.04.1915, Síða 6
6 LÖGBERG, FIMTUDAGINN 8. APRIL 1915. / k vœngjum morgunroðans. Eftir LOUIS TRACY. Iris haföi sjaldan heyrt sjómenn tala um gildi drykkja frá þessu sjónarmiSi. En hún hafSi ekki langan tíma til aS velta þvi fyrir sér. “Hjálp'i mér!’’ kallaSi hún. “Steikin er kolbrend.” Iris hafSi ekki missýnst; steikin var orSin aS harSri skorpu; hún varS aS matreiSa aS nýju. Þeg- ar því var lOkiS var Jenks þvi nær búinn aS n£ sér aftur. t>au þögSu meSan á máltíSinni stóS og skiftu því sem eftir var i floskunni á milli sin. “HvaSa vin skyldi vera á borSum í Savoy hótelinu í kveld?” hugsaSi hann. “Hugarfar þeirra er um höfiti fara breytist ekki meS loftslaginu.” Honum duttu i hug þessi orS hins foma höfundar og gat ekki varist brosi. Iris gaf honum nánar gætur. Hún hafSi aldrei áSur soSiS svo mikiS sem karötflur eSa egg. Svína- kétiS sem þau voru aS borSa var fyrsti rétturinn sem hún hafSi matreitt. “Þér bros'iS aS handatiltektum minum viS mat- reiSsluna?*” sagSi hún. “Eg er ánægSur meS rnatinn i alla staSi,” sagSi hann. “Mig vantar aS eins eitt til aS vera algerlega ánægSur.” * “Og þaS er?” “Leyfi til aS reykja.’V “HvaS ætliS þér aS reykja?^ Hann dró stáldós og’ reykjarpípu upp úr vasa sínum. “TóbakiS eflir alla dáS,” sagSi hann kimi- lega. “Vasar ySar eru eins og stórar verzlunarbúSir,” sagSi Iris glaSlega; hún fagnaSi yfir því aS hann var kominní í betra skap. “HvaS hafiS þér meira í vösunum ?” Hann kveikti í pípunni og sýnd'i henni alt sem hann hafSi í vösunum af gæSum þessa heims. Auk þess sem áSur var komiS fram í dagsljésiS tók hainn upp silfurdal, óhreinan vasaklút og norskan eldspítu- stokk. Hann kastaSi honum frá sér, því hann taldi hann gagnslausan; en Iris flýtti sér aS hirSa hann. “ÞaS getur skeS, aS þessar eldspýtur kom'i sér vel áSur en lýkur,” sagSi hún. Þau mintust þessara orSa seinna. ÞaS hafSi dáiS í pípunni hjá Jenks. Iris hljóp til og færSi honum logandi kvist til aS kveikja í pípunni. “Þér hefSuS ekki þurft aS hætta aS reykja þó eg stæSi svona nærri ySur,” sagSi hún. “Eg( skal segja ySur, Miss Deane —” “Svona nú, látiS ekki svona. Mér þykir góSur tóbaksreykur. Eg hélt aS reykurinn stæSi stöSugt út úr munninum á sjómönnum eins og úr reykháfi á gufuskipi, þegar mokaS er á eldana.” “Eg er nýsveinn í sjómenskunni. Þegar eg er búinn aS vera nokkur ár háseti, þá verS eg búinn aS læra siSi þeirra betur.” Augu þeirra mættust. Á augnará&i hans mátti sjá, aS hann hugsaSi eitthvaS á þessa leiS: “Hún ætlar sér aS fræSast um forntíS mína, en henni skal ekki verSa kápan úr því klæSinu.” En úr augum hennar skein þessi hugsun: “Hann þegir eins og ostruskel. En eg skal hafa þaS út úr honum sem hann er aS hylja, sanniS þiS til.” Þau þögSu dálitla stund. “Þeir sem hafa dvaliS 'hér áSur hafa grafiS hell- imi og brunninn,” sagSi Iris. “Sá sem skildi eftir olíuna”, sagBi Jenks, “hefir sjálfsagt grafiS hellinn. Enginn einn maSur hefSi getaS þaS.” “Hvers vegna haldiS þér aS einn maSur hafi dval- iS 'hér síSast?” Jenks gekk aS eldinum. “Mér datt þaS svona í hug; getur vel skeS aS þaS sé einber hugarburSur,” sagSi hánn. “ViljiS þér hjálpa mér til aS bera upp ekliviS neSan frá ströndinni? Ef ViS náum í fáeina plankabúta, getum viS haldiS eldinum lifandi í margar klukkustundir. ViS þurfum líka aS ná í meira af fötum, því bráSum fer aS skyggja. Henni þótti vænt um aS hann baS hana aS hjálpa sér. Þaú sóttu föt og eldiviS niSur í fjöru. Þá tók Jenks lampann, fylti hann með olíu, reif lengju af ullarskyrtu og notaSi hana fyrir kveik. ÁCur en sól var sest var lampinn tilbúinn. Þegar nóttin kom gat Iris þvi kveikt ljós í höll sinni. Þau voru bæSi örþreytt eftir dagsverkiS. Iris bauS “GóSar nætur”, en gægSist um leiS fram und- an forhenginu. “A eg aS láta IjósiS loga?” spurSi hún. “Þér getiS ráSiS jjví, Miss Deane. Sjálfsagt eins gott aS slökkva þaS; þaS deyr hvort sem er eftir fjórar eða fimm klukkustundir. LjósiS dó og hann lagSist til hvíldar fyrir utan forhengiS; hann hafði pipuna í munninuím. Þótt hann væri þreyttur. gat hann ekki sofnaS. Hann var aS hugsa um gróSurlausa blettinn eSa námaopiS sem þau höfSu séS ofan af hæSinni. “Eg verS aS rannsaka þaS i fyrramáliS áður en hún vaknar,” hugsaSi hann. Hann dró kápuna sem hann hafSi ofan á sér upp yfir höfuS og hlúSi aS sér eftir beztu föngum. Eftir örlitla stund var hann sofnaSur. V. ÍAPÍTULI. Iris hjálpar. Sól var komin hátt á loft þegar hann vaknaSi. Iris var aS búa til morgunverðinn; eldurinn skíSlog- aSi. Jenks varS starsýnt á hana. Hún hafSi breyzt svo hann þekti hana varla. Hann settist upp hljóSlega og starSi á stúlkuna. Hann sá ekki andlit hennar þaSan sem hann sat; hann hélt aS þetta væri vissulega draumur. Hún var í dökkbláum fötum og í staS hvítu segldúks- skónna, sem hún hafSi notaS daginn áSur, var hún búin aS setja upp sterka leSurskó. Jenks hafSi sofiS svo fast, aS hann var lengi aS átta sig. Smámsaman gat hann sér þess til livaS skeS hefSi. Hún hafSi vaknaS í dögun, læðst út og valiS beztu fötin sem hún hafSi fundiS og fariS i þau. Hún hafSi ekki veriS ánægS meS fötin sem hún var i þegar hún kom á land. Hann gat ekki aS sér gert aS líta á fataræflana sem hann var sjálfur í og stráuk hendinni ósjjálhfrjátt um vanga og höku. Hann fann aS þess mundi ekki langt aS biSa, aS andlitiS á honum yrSi svipatS fata- bursta. OrSalaust hefSi hann látiS reykjarpipu sína og tóbak fyrir skegghníf og sápu ef honum hefSi boSist þaS. Fyrir einurn sólarhring hefSi hann ekki trúaS því. En hugsanir þurfa minni tíma en 24 klukkutima til aS breytast. Hann hniklaSi brún'irnar og hrukkur kornu á enn- iS. Hann hét Robert — þjónn. Þegar hann þreif skó sína, tók' Iris eftir aS hann var vaknaSur. “GóSan daginn”, hrópaði hún og brosti glaSlega. Eg hélt þér ætluSuS aldrei aS vakna. Þér hafiS víst veriS þreyttir. Þýr láguð svo hræringarlaus, aS eg áræddi aS líta á ySur, — en þaS er langt siSan.” “VogaSi disin aS líta á trölliS?” “Þér voruS ekki iíkir trölli. Þér eruS þaS aldrei. Þér taliS bara eins og tröil — stundum.” “Eg heimta vopnahlé þangaS til viS höfumi neytt morgunverSar.” “FlýtiS ySur aS þvo ySur. Eggin verSa ofsoSin,” sagSi Iris og brosti. “Eggin?” “Já, eg fór í eggjaleit í morgun og fann talsvert i trjánum. Eg er búin aS smakka á einu þeirra; þaS er ágætt.” Hann gat ekk> fengiS sig til aS byrja daginn með ávítunum. Hún var framgjöm; en annaS eins og þetta mátti hún ekki gera. Hann hresti sig á aS dífa andlitinu niður i kalt vatniS. Miss Deane hafSi búiS til ágæta máltíS. AS vísu var brauð og svínaket enn þá aSal maturinn, en auk þess voru soSin egg og bananas. Hefir margur skipbrotsmaður orSiS aS sætta sig viS lakari máltiS. Hann gat ekki varist aS tala viS hana um fjar- læg lön,d og lifnaSarháttu ýrnsra þjóSa. Þau töluSu um ítaliu, Egyptaland og Indland. Einu Sinni fór hann aS tala um þaS, hvað brezkir hermenn væru úrræSalausir. “Eg inan eftir því,” sagSi hann, “aS eg sá einu sinni hóp af hermönnum sitja á pokum sem höfSu veriS sendir upp í Suakin eySimörkina. Þeir höfSu skilist viS herdeild sina og voru nær dauSa en Lífi ajf hungri. En hvaS haldiS þér að hafi verið í pokunum?” “Eg veit þaS ekki,” sagSi Iris; hún dró sínar ályktanir áf því sem Jenks var aS segja. “Tvíbökur! En þeir héldu aS þaS væri skepnu- fóSur, þangaS til eg kom og opnaSi einn pokann og sýndi þeim hvaS í þeim var.” “Svo þér hafiS veriS liSsforingi í hemum," var komiS fram á varir hennar; en hún stilti sig. Hana hafði grunaS þetta áSur. En hún kunni ekki aS dylja hugsanir sínar. Hann sá á augnaráSinu hvaS henni bjó' í skapi og þagnaSi skyndilega. “Þér lesiS andlitiS á mér eins og opna bók,” sagSi hún kankvíslega. “Ekkert prentaS blaS er jafn — auðlesiS.” Hann ætlaði aS segja “töfrandi”, en stilti sig í tíma. ViS höfum eytt of miklum tíma í óþarft mas, Miss Deane,” hélt hann áfram. “Eg hefi veriS slóSi þaS sem af er þessum degi. En áSur en við tökum til starfa, verS eg aS minna yður á ýmislegt smávegis. “Eg heyri,” sagSi hún gletnislega. “1 fyrsta lagi: þér megiS ekki leita aS fleiri nýj- ura matartegundum. Eggin voru auSvitaS ágæt, en það gæti fariS svo aS viS fengjum steina, eSa öllú heldur eitur fyrir brauS.” “í öðru lagi?” “Þér megiS aldrei hverfa mér sjónum án þess aS hafa hlaSna skambyssu með ySur. Eg býzt ekki viS aS þér þurfiS hennar meS til varnar, heldur( til þess aS gera mér aSvart, og þaS getur öft komiS fyrir aS þér þurfiS þess meS. HöfSuS þér byssu meS ySur þegar þér voruð að leita að eggjunum i morgun ?” “iVei. Því spyrjið þér að því?” Hann varð alvarlegur á svip. ÞaS er bezt aS segja ySur þaS strax,” mælti hann, “að blóSþyrsta ræningja getur ’borið aS landi áSur en hjálp kemur. Eg mundi ekki minnast á þetta, ef þaS værí mjög ólíklegt. En slikt getur viljaS til á hverri stundu. ViS skulum treysta guSi og vona aS alt hafi góðan enda. Eyjan hefir bersýnilega veriS í eySi i marga niánuði; þess vegna vonast eg til aS viS' sleppum heil á húfi. En eg verS að vara yður við þessari hættu.” Iris varS alvarleg á svip. “Hvernig vitiS þér aS þessi hætta vofir yfir?” spurSi hún meS ákafa. “Eg hefi lesiS talsvert um Kinverska hafiS og veit hvers konar fólk þar er oft á sveimi. Eg Vildi verða síðastur manna til aS hræða ySur að nauS- synjalausu. Eg er að eins aS vara yður viS því sem fyrir getur komiS.” ÞaS fór hrollur um hana. Henni virtist náttúran svo yndisleg, aS henni virtist óhugsandi aS ódáðaverk væru íramin á þessari fögru eyju. SÓlin var að færast upp á heiSskýran himininn og fuglarnir sungu dillandi ástaróS. Mjúkur vindblær lék í laufinu og léttar bárur skvömpuðu viS sker og sandrif. Sjómanninn langaSi til aS segja henni, aS hann væri boSinn og búinn til aS leggja líf sitt i sölttmar fyrir hana, en hann stilti sig. Hann jafnvel ásak- aSi sig fyrir aS hafa sagt eins mikiS og hann hafSi gert. En hann þurfti engra orSá meS. Hún sá á andliti hans aS hann var sverS hennar og skjöldur. “Mr. Jenks,” sagSi hún, “viS erum í hendi guðs. Eg treysti honum — og ySur. Eg er sannfærS um aS alt endar vel. Eg þakka ySur fyrir alt sem þér hafiS gert og eg býzt viS aS mér‘sé óhætt að þákka ySur fyrirfram fyrir þaS sem þér eigiS ógert. Ef þér getiS ekki varið mig hættum og hörmungum, þá getur enginn gert þaS; eg 'held aS fáir séu hugrakk- ari en þér eruS.” Iris talaSi meS svo miklum ákafa og inniléik, aS Jenks treytsi sér ekki til aS svara. Hann reis á fætur, tók öxi tveim höndum og bjóst til aS fella stórt sagótré, sem stóS skamt frá þeim. Iris var fljótari að jafna sig en hann. Hún hafSi sagt honum meira af hug sinum en hún hafSi kosiS, en tilfinningarnar höfSu hlaupiS meS hana í gönur. Þegar öldumar lægðu í brjósti hennar, fyrirvarð hún sig fyrir aS hafa opnaS hjarta sitt fyrir honum. Hún reyndi aS hrinda þessu frá sér meS þvi aS festa hugann viS tréS sem hann var aS fella. “Hvers vegna geriS þér þetta?” spurði hún þegar tréS féll. Jenks var nú rólegri. “Til þess aS hafa fjölbreyttari mat,” svaraSi hann. “Nei; viS sjóSum hvorki blöSin né nögum börkinn. Innan í trénu er kjarni; eg klýf tréS; þér bleytiS hann út í vatni og hreinsiS úr honum allar tægjur; þegar hann þomar er hann orSinn aS dufti; þegar búiS er að sjóða þaS er þaS kallað sagó.” “Eg er hissa!” “ÞaS er ótrúlegt, en eg býzt viS’ að eg fari ekki vilt. ViS skulum aS minsta kosti reyna.” ' “Eg hélt aS sagó yxi á stöngum eins og hrísgrjón eSa hveiti.” “ESa egg!” Hún hló. Þau voru komin í gott skap. En því miSur tók hann upp garnalt umræSuefni. “Þér virtust fyrir skömmu,” sagSi liann, “halda aS nafn mitt væri gerfinafn.” “Néi, alls ekki,” sagSi hún og allur innileiki var horfinn úr röddinni. “Mér þykir Jenks ljómandi fallegt nafn.” Hún iSraSist eftir aS liafa sagt þetta. — Nú var Jenks búinn aS rífa trjábolinn að endilöngu. “ÞaS er satt,” sagði hann. “Nafnið er einkenni- legt, stutt og þægilegt. Mér þykir mjög vænt um þaS.” Litlu seinna þóttist hann ætla niSur á ströndina til aS leita aS sjóskjaldbökum. Þegar trén huldu hann og ihann var kominn i hvarf, herti hann. sporið og snéri til vinstri handar, því aS erindið var aS rann- saka holuna eSa námuopiS, sem hann jjóttist hafa séS ofan af 'hæSinni. Á leiSinni hitti hann á gamlan veg, sem ruddur hafði veriS gegnum skóginn. Veg- urinn var grasi gróinn og vaxinn smávíSi. Hann gekk eftir slóSinni og fann gömul kínversk stígvél, yls'kó og brot af kínverskum burSarstóli. Loks komst hann á grafarbrún. Mætti honum þar sýn, sem leiS honum seint úr minni. Ótal hendur höfSu grafiS holu inn í brekkuna. OpiS var hér um bil kringlótt og á aS giska hundraS fet í þvermál; holan var fjörutíu feta djúp ViS efri brún. Eni af lægri brún, þar sem sjómaSurinn stóS, var hún fimtán feta djúp. Gras og smáviSur uxu innan í börmum gryfj- irnnar 'hvar sem fræ hafði getaS fest rætur, þar til ellefu eSa tólf fet voru til botns. Þar þraut allur jarSargróSur eins og ósýnileg hönd varuaði honum! aS komast lengra, niSur á við. Botn gryfjunnar var þak'inn beinum og hálfrotn- um líkömum manna og dýra. Hann gat taliS níu lik sem enn héldú sér svo vel, aS greina mátti limalág. Þessi lík lágu á víS og dreif í beinabreiSunni. Eftir fötunum aS dæma voru þaS “Dyaks”. Þegar 'hann gætti betur að, kom hann auga á körfur, gamlar skóflur og önnur gfaftæki í beinahrúgunni. Dýta- beinin voru smá og virtust öll vera af sama dýra- kyni. Hann kom auga á eina klauf eða tvær, þær voru af svíri Á öllum beinum og líkum l|á þykt Iag af fíraumi sandi, sem vindurian hafSi boriS þangáS neSan frá ströndinni, en gat ekki sópaS aftur í burtu. Köldum svita sló út um Jenks viS aS horfa niSur í þetta dauSraríki. Hahn fór að hugsa um hvernig á þessurn beinum gæti staðiS. Hann gerði sér í hugarlund, aS einhver hefði fundið dýrmæta málma á þessari eldbrunnu eyju. Þegar námumenn tóku að grafa, hafði gasi, sem safnast hafði fyrir í iðrum jar&ar, opnast leið og banað öllum námamönnum. Svínin, sem kín- verskir sjómenn höfSu eflaust s'ett á land, höfðu dáiS af sömu ástæðu, þegar þau komu n'iSur 1 gryfjuna og ætluðu aS gera sé gott af líkunum. Þá hafði NorSurálfumaSur að líkindum komiS ttl eyjarinnar. Hann þekti eSli gassins, aS þaS var þyngra en andrúmsloff, og forðaSist því að fara niSur í gryfjuna. En hann hafSi reynt aS höndla auSlegð eyjarinnar og grafið sig inn í bergiS, þar sem nú var hellirinn. Ef til vll hafði hann átt von á mön.num til aS sækja sig eftir vissan tíraa. F,n indverskir sjóræn- ingjar, ‘Dyaks’, höfðu orð'iS fyrri til, boriS hann of- urliði og nú lágu bein hans þar sem Jenks hafði fundið þau. en höfuSkúpan skreytti kofa ræningja- höfSingj’ans. Ræningjarnir höfðu kannað eyjuna, fundiS h< í in: 0» sumir -t’giS niSur af forvitni. En eitrið varS þeiin að bana. Félagar þeirra vorui svo hjátrúarfullir, aS þeir flýttu sér í burtu, þegar þeir sjáu hvar komiS var, skeyttu hvorki um líkih í gröf- inn'i né tólin eða olíuna í hellinum; mundui þeir þó gjaman hafa' viljiS hafa þau meS sér. Þánnig hélt hann aS þessi undarlegi grafreitur væri til orðinn. Þá datt honum Iris í hug. Hann var sjaldaln i svo djúpum hugsunum aS hann bæri ekki mynd hennar i huganum. Ef hún hefSí fundiS þennan dauðra dal þegar hún var í eggjaleitinni! Hvemig átti hann aS halda þessum staS leyndum fyrir henni? Var ekki betra fyrir hann aS gairtga hrenit aðj verki og segja henni eins og var, en aS eigai á hættu aS hún fyndi hann af tilviljun og, ef til vill, færi sér aS voSa? “Eg veit ekki hvern, svo sem hann ákvaS, eg á til bragðs að taka,” tautaSi hann. Honum létti viS aS ryðja úr sér blótsyrðum og hljóp til baka þangaö til lia’nn kom auga á Iris; hún var í óSa önn aS hreinsa sagó. Hann kallaði til hennar, sýndi henni hálfgrótfnn slóðann sem hann liafSi fundiS og benti henni á námuopiS, en fór ekki nær en þaS, aS hún sá ekki níS- ur í botn. “Þér munið eftir námuopinu sem viS sáum ofan af hæSinni,” sagði hann. “Hún er full af eitruSu gasi. Hver sem andar því aS sér missir meSvitund- ina og deyr. LofiS mér því að koma aldrei nærri þessu námuopi.” Hún var ekki búin aS ná sér eftir volkiS daginn áSur, svo aS henni brá í brún er hún sá alvörusvip- inn á Jenks. “Mig langar ekkert til að deyja,” sagði hún og var erfitt um málið. Eg skal aldreS koma nálægt þessum staS. Þetta er hræðileg eyja! Hún gæti þó veriS indlæl.” Hún beit á vörina og leit niSur fyrir fætur sér. “Hvernig VitiS þér þetta? Er nokkuS — voSa- legt — í gryfjunni?” “Já, beinagrindur af dýrum og ýmislegt rusl. Eg liefði ekki sagt yður frá því, ef eg hefSi þorað aS haldá því leyndu.” “LeynSi þér mig nokkru öðm?” “Já, eg leyni yður ýmsu.” Hann brosti gletnislega og hún hélt aS hann ætti viS fyrri hluta æfi sinnar. “Eg vonast til að þegar þér segið mér þaS, þá fái það ekki jafn rnikiS á mig og þetta.” “ÞáS er bágt aS segja,” svaraSi hann. Þau héldu þegjandi aS hellinum. “Mig langar til aS fara inn í hellinn meS lamp- ann,” sagSi hann. “Má eg það?” “Já, hvers vegna skylduS þér ekki mega þaS?” Honum varð stundum undarlega erfitt um svar og svo var í þetta sinn. Hann teygði timann með því aS fylla lampann. “Má eg koma líka?” í staS þess aS svara kinkaö'i hann kolþ til sam- þykkis. Hann skoSaSi veggi hellisins grandlgæfilega. Sprungan, sem hafSi verið víkkuð út, virtist halda áfram inn úr vinstra horni hellisins. ALlir vom vegg- irnir höggnir meS meitlum og hömrum. Jenks var enginn steinafræSingur, en hann hélt, aS þetta væri kalksteinn fremur en hörS basalttegund. Þegar hann hafði lengi leita, nam hann snöggvast staöar og hrópaSi af fögnuSi. “HvaS funduS þér?” kalláði Iris og var mikið niðri fyrir. , “Eg véit það ekki enn þá,” sagSi Jenks dræmt. “ViljiS þér gera svo vel og halda á lampanum?” Hann tók jámkarl og losaSi stein úr bergveggn- um. MálmlagiS í steininum vár ljósleitt með bláumi blæ. Hann bar steininn út í dágsbirtuna. Iris glápti stórum forvitnis augum á steininn. Jeniks reyndi hann með vasahníf sínum. MálmlagiS klofnaSi í þunnar flögur þegar hann, snartj þaS meS hnífnum. “Er þaS silfur?” spurði Iris ineö öndina í háls- inum. ^JAIiKKT JJOTEL Við sölutorgiS og City Hall $1.00 til $1.50 á dag Eigandi: P. O’CONNELL. Vinna fyrir 60 menn Sextlu manns geta fengiS aðgang að læra rakaralðn undir eins. TU þess að verða fullnuma þarf að eins 8 vikur. Ahöld ókeypls og kaup borgað meðan verið er að læra. Nem- endur fá staði að enduðu námi fyrir $1B til $20 á viku. Vér höfum hundr- uð af stöðum þar sem þér getið byrj- að á eigin reikning. Eftirspurn eftlr rökurum er æfinlega mikil. SkrlflB eftir ókeypis llsta eða komið ef þér eigið hægt með. Tll þess að verða góðir rakarar verðið þér að skrifaat út frá Alþjóða rakarafélagt.._. Internatlonal Barber College Alexander Ave. Fyrstu dyr vestan vlð Main St„ Wlnnlpeg. J. C. MacKínnon ELECTRICAL CONTRACTOR Sher. 3019 388 Sherbrooke St. Winnipeg Carpet & Mattress Co. Phone: Sher. 4430 589 Portage Ave. Stóra stríðið „m"efskomá á. Látið oss berjast í því fyrir yöur. það sparar peninga og tíma, Gömul reppi gerð sem ný. Vér sækjum þau. Aðeins nokkra daga getið þér orðið aðnjótandi Drewry’s | Bock Beer Salan byrjar 1. Apríl Fæst hjá vínsölum eða E. L. Drewry, Ltd., Winnipeg Isabei CleaningSf Pressing Estabiishment J. W. QUINN, eieandi Kunna manna bezt að fara með Loðskinnaföt “Ekki býzt eg við því. Eg er enginn sérfærSing- ur; en eg held eg — hafi séö —” Hann hniklaöi brúnirnar og strauk sér um enniö ; það var siSur hans þegar hann komst í vandiræSi. “Eg held þaS só ‘antimony’.” Miss Deane myndaöi stút meS vörunum. “Anti- 1 mony! Hvaö var antimony?” “En aö halfa svona mikiö fyrir þessu, sem er | einskis viröi,” sagöi hún. “ÞajS íer notaö við meðalagjörS,” sagSI Jaiks. “Okkur er þaö gagnslaust.” Hann kastaöi steininum gremjulega eins langt í; burtu og hann gat. En vegna þess aö 'hann hætti sjaldan viS hþlfunnið verk, þá fór liann aftuir inn í hellinn og leitaöi betur. Málmæðin sást skýrair þar! sem 'hún hvarf níðtir í sand og tnöl. Einskis annars i varð hann vísari. FórnuSu menn lífi og kröftum fyrir þetta? ÞaS virtist honurn. ASrir gátu fárið svo heimskulega aí5 ráSi sínu; hann 'haföi nauðsyn- legra starf aS inna af hendi. Ef hellirinn, geymdi j nokkra leyndardóma, varð 'hann að hálda þeim fyrst um sinn. Iris hafði aftur tekiö til við vinnu sína. Nauð- syn knúði hana til starfa. Jenfcs tók öxina og hélt- niður að sjónum. / ÞaS var I/ásjóaíS og markaði greinilega fyrir rifinu; hæstu hryggirnir stóðu upp úr grænleitum sjónum. Viðgerðir og breyt- ingar á fatnaði. Garry 1098 83 isabel St. Korni McDermot — Bæjarstjórnin i St. Boniface vill breyta gerSum samningum viö Winnipeg borg um tilhögun og gerð á brú yfir RaúSá. Því máli er til lykta ráðiS af Robson dóm- ava. en þeir á eystri bakkanum Vilja ekki við þaö una, og leita til þings um aS semja þau lög, aö nafngreindu félagi sé faliS aö smíða vissa tegund brúar yfir ána. Því laga frumvarpi er frest- að að svo stöddu. Lögberqs-sögur FÁST GEFINS MEÐ ÞVÍ AÐ GERAST KAUPANDI AÐ BLAÐINU. PANTIÐ STPAXI Sorgarleikur. Stórríkur og vellauðugur bank- ari í New York, réði konu sinni bana er hún sat og lék á piano og sjálfum sér á eftir. SkeSi þetta skömmu eftir miSdagsverð. Tvö börn er þau áttu, annaö átta en hitt ellefu ára gamalt, voru miöti venju send til herbergja sinna að loknum miðdegisverSi, en hjónin gengu til gestastofu. Skömmu seinna heyrði stúlkan sem í eld- húsinu var, þrjú skot. Kom þaS i ljós er aS var gætt, aS kúla hafSi fariö í gegnum höfuö konui banka- stjórans, önnur lent í veggnum og þriðja orSiö bankastjóranum sjálfttm aS bana. Enni er ól'jóst livaS olli þesstt hermdarverki; sambúð hjónanna hafSi verið hin, b^zta.

x

Lögberg

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.