Lögberg - 29.04.1915, Qupperneq 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 29. APRÍL 1915
k vœngjum morgunroðans.
Eftir
LOUIS TRACY.
“Fögur á að líta”, svaraði hann, “en liggur fyrir
opnu hafi. Þér sjáið sléttu vatnsrákina þama; þar
er hlið á skerjagarSinum; þar er hákarlinum opin
leiS inn í vílrina. Víkin er, eins og eg sagði, fögur á
a6 líta, en slæmur baðstaður.”
“Það er alveg satt! Eg var búin aS gleyma há-
karlinum. Eg býst viS að þeir verSi að hafa eitt-
hvað til aö Hfa á, þótt leiðir séu, en eg kæri mig ekk-
ert um.að verða þeim að bráð.”
Hún var hætt að láta sér finnast mikið umt'þótt
talað væri um þessa hltiti sem hún hræddist svo mik-
* ið í fyrstu. Þannig ganga Englendingar sem til Ind-
lands koma fyrstu þrjá mánuðina með lífið í lúkun-
um af hræðslu við nöðrur, en upp frá því lifa þeir
eins og engin naðra væri til í veröldinni.
Þau héldu áfram eftir sandorpinni ströndinni og
Jenks sá glögt merkin eftir skjaldbökurnar er lagt
höfðu eggjum síntrm í heitan sandinn.
“Skjaldbökusúpa og egg er góður matur,” sagði
hann þegar Iris spurði hann hvers vegna hann horfði
svo stöðugt niSur fyrir fætur sér.
“Ef þaS eru grænar skjaldbökur,” hélt hann
áfrani, “þá leggjumst við í leti og óhóf. Þau fita
borgarstjóra og blása skáldum andagift í brjóst.
Þegar skip kemur aS sækja okkur, þá skal eg biðja
skipstjórann að hlaSa það með skjaldbökum; þá er
eg orðinn stórríkur maður.”
“Eg býzt yið aS þér séuð ekki auSugur, Mr-
Jenks,” sagði Iris hikandi.
“Einn af frændum rnínum er auðugur piparsveinn
Hann hafði arfleitt mig að öllum eigum sínum: og
gaf mér auk þess fjögur hundruö pund á ári svo eg
var Krösus á meðal samverkamanna minna. Þegar
eg misti stöðu mina brevtti hann erfðaskránni og
hætti að styrkja mig fjárhagslega. Eg seldi hestana
sem eg átti og annað er mér heyrði til og skildi við
hersveitina félaus, en líka skuldlaus.”
“Þetta urSuð þér alt að líöa fyrir svikræSi einnar
konu!”
Ja. v -
Iris gægðist framan í hann undan sjóhattsbarði
sínu. Nú virtist hann hafa undan engu aS kvarta
fremur en barn á vordegi. Útlit hans hafði gerbreyst
síðan hann sleit blaSið af bikarjurtinni-
Það korni hik á Iris; en hún varð að svala for-
vitninni.
“\’ar hún rnjög vond viS yöur, Mr. Janks?”
Hann nam staðar og skellihló.
“Vond við mig! Eg hafSi ekkert saman viS
hana að sælda. Ilún var að draga bónda sinn á tál-
ar, en ekki mig. Eg, var svo mikill gl<>pur að láta
það til min taka.”
Svo Mrs. Costobell hafði ekki daSraS viS mann-
inn sem var hegnt fyrir hennar sök. ÞaS kann aS
þykja ljótt, en það er satt, aS Iris hefði til einskis
verið fúsari þessa stund en að sýna Mrs. Costobell
hin innilegustu blíðuatlot. Henni fanst hún liSa i
ilnjsætuim/ loftblæ næsta hálftímann á eftir og Jenks
minti hana ekki á, að þau voru að fara fram hjá hin-
um hræðilega Dauðra dal-
Þegar þau vorti komin fram hjá Europa Point,
virtist hásetinn sokkinn niður í svo djúpar hugsanir,
að hann tók ekki eftir öðru en því sem næst honum
var, en Iris starði dreymandi augum út á
var það að hún varð fyrri til að hrópa:
“Bátur! Sko, þarna! Út á klettunum-”
Ekki var um að villast. Bát hafði rekið upp á
ysta néstangann að norðan verðu. Jenks skildi strax
hvernig á því stóð, að báturinn var þama kominrt.
Þegar Sirdar brotnaði um þvert sökk aftari
hlutinn niður í djúpið fyrir utan grandann, þessi
bátur hafði bersýnilega losnaS og því hafði hann
rekið á land.
Var hann brotinn, eða var hann heill? Var frels-
isstundin upp runnin? Var þetta bjargvættur send-
ur í þeirra þaffir? Ef báturinn* var sjófær, hvert
áttu þau þá að halda? . Attu þau að halda til eyjanna
seim blámaði fyrir út við sjóndeildarhringinn?
Þessar og því líkar spumingar ruddust fram í
huga þeirra á meðan þau voru á leiðinni út á grand-
ann. En þegar þau skoðuðu bátinn, þurftu þau ekki
lengur að 'spyrja. Kjölurinn og neðri hluti súða var
mölbrotið.
En það voru matvæli í bátnum. Jenks mundi
eftir því að Ross skipstjóri hafði látið flytja mat-
væli út í alla skipsbáta þegar skrúfan brotnaði af
skipinu.' En siglutré. segl. árar. þóttur alfc var far-
ið — alt nema tvær vatnstunnur. Jenks opnaði tunn-
urnar og fann í þeim dósir með niðursoSnu kjöti-
Þau voru vark^búin aS jafna sig eftir gleðina yfir
að hafa fundið kjötdósimar, þegar hásetinn tók eftir
því, aS á bak viS klettana sem báturinn hafSi lent á,
var dálítill stöðupollur af söltu vatni. Þegar stór-
viðri gengu af hafi skolaöi yfir grandann er afmark-
aði pollinn frá sjónum.
Pollurinn var ekki meira en fjögra feta djúpur;
botninn var sendinn en girtur klöppum alt timhverf-
is. Engin kvik skepna sást þar á sveimi. Þetta var
ágætur baðstaður.
Iris réði sér ekki af kæti. Hún benti heim að
hellinum.
“Mr. Jenks,” sagði hún, “eg kem til kveldverðar.”
Hann tók eins margaú dósir í fang sér og hann
mátti og hélt heimleiðis og áminti hana að hleypa af
skambyssunni ef hún hefSi minsta grun um aS
nokkur hætta væri á ferðum eöa ef hún þyrfti hjálp-
ar með. AS; lokuni sagði hann, aS ef hann færi að
lengja eftir henni, þá mundi hann kalla til hennar.
“Eg skil ekki,” sagSi stúlkan viS sjálfa sig og
horfði á eftir honum, “hvað hann óttast. ÞaS er
þó líklegt að við séum búin aS finna flestar leyni-
grafir sem á eyjunni eru.” En hun hafði ekki tíma
til að hugsa um það; hún varS að flýta sér að kom-
ast í vatniö.
En hún var varla komin niður af klöppinni, þeg-
ar húni fór að hugsa um Jenks- Ef hann rataöi nú
i einhverja hættu á meðan hún var að leika sér í
hugsunarleysi. Þessar hugsanir sóttu svo fast á
-hana„ að hún flýtti sér upp úr vatninu, klæddi sig í
skyndi og hljóp á eftir honum.
Hann var að festa byssustingi þversum á langan
trjábol.
“Til hvers gerið þér þetta?” spurði. hún-
“Hvers vegna komuð þér svona fljótt? Sáuð þér
eða heyrðuð nokkuð grunsamt?”
“Eg var svo hrædd um yður.”
“Þér þtlrfið ekki að vera hræddar utn mig. En
eg var að reyna að gera illa séðum gestuf erfiða
heimsóknina,” svaraði hann. Eg ætla að festa þenn-
an trjábol í hellisdymar ef ske kynni að við þyrft-
um að verjast árásum villimanna. Þeim verður sókn-
in erfiðari ef þetta mætir þeim í dyrunum.”
Tlún varp öndinn’i. Regnboga eyja var þá villi-
mannaland- Var við öðru að búast? ‘ Uxu ekki
þymar við hliðin á Eden.
ÁS morgni hins nítjánda dags eftir að þau lentu
á eyjunni, gekk Jenks upp á SJónarhól að vanda á
meðan Iris bjó til morgunverö, því á morgnana var
skygni bezt. Hann staröi langa stund út á hafiö í
gegnum sjónaukann, en ekkert segl sást. Hann þótt-
ist Jæss fullviss, að fyrir löngu hlytu menn, aS vera
orönir svo hræddir um Sirda-r að skip hefði verið sent
frá Hong Kong eða Singapore til aö leita þess. Auk
þess var ekki ólíklegt, að brezkum herskipum sem
voru á sveimi í Kínverska hafinu, hefði Veriö skipaS
að líta eftir1 skipinu við allar eyjar er á leið þeirra
voru og spyrjast fyrir hjá sjómönnum á skipum er
þeir mættu. Hjálpin gat því komiS á hverri stundu;
en það gat líka dregist að hún kæmi. Ilann gat ekki
I
lesiS þær huldu rúnir, er framtíðin bar í skauti sínu
fremttr en aðrir og það var þýðingarlaust að þreyta
sig á spumingum um það, hvað ske mundi næstu
“Dyaks”. Af búningi annars þeirra réði hann, að
sá væri höfðingi þeirra. Sjö menn meö byssur og
“Parangs” (einskonar vopn) stigu tryldan dans um-
hverfis þau.
Þeir sem gripið höfðu Iris voru að reyna að
binda á henni hendurnar. En þeim gekk illa að
koma fjötrunum á hana, því hún var sterk og reiSin
og óttinn margfaldaði krafta hennar- Hún hrópaöi
í sífellu: “Robert, Robert!” í því bili sem Jenks
kom auga á hana, greip annað þrælmennið fyrir
munninn á henni.
Þetta sá h^nn glögt. Mörgum ofurhuga, sem
hefði verið jafn fús að leggja líf sitt í sölumar fyrir
hana og Jenks var, mundi hafa oröið það á, að
hlaupa umsvifalaust til og ráðast á varmennin og
sýna hreysti sína með því aS berjast við þá, þótt niu
væru um einn. .
En Jenks geröi þaS ekki.
Með þeirri varúð og framsýni er liðsforingjum er
lagin, lagðist hann niSur á annað hnéð og miSaði
byssunni.
Ræningjarnir tóku ekki eftir honum. Þeir höfðu
allan hugann á hinum sjaldgæfa feng er þeir höfðu
höndlaö. ÞaS var nýstárlegt fyrir þá að sjá svo
fagra konu og hvíta. Hægt og rólega færðust bæði
sigtin á byssunni i beina línu við brjóst þess er hélt
um munninn á stúlkunni.
Þegar minst'varSi snart eitthvað óþægilegt brjóst
mannsins og tætti sundur á honum bakið. Hann hné
niöur, en hinir skildu ekki hvaðan þessi óvænta send-
íng hafði komiö.
Þegar þrjóturinn varð að sleppa takinu á munni
og andliti stúlkunnar, reif hún sig lausa af hinum.
Hún haföi komið auga á Jenks, þegar skotiS reið af
og hljóp nú áleiðis til hans.
Nokkur skot riðu af og enn hnigu tveir niöur í
sandinn. Sex?( stóöu enn á uppréttum fótum, þeirra
á meöal var foringinn. Hafði Jenks ekki getað kom-
ið skoti á harín vegna þess að Iris var á milli þeirra.
Sá fjórði féll. *
Þeir sem eftir lifðu gripu ti 1 skotvopna sinna-
Hásetinn skildi hvað þeir ætluðust fyrir.
“Til hægri!” hrópaði hann. “F1 ið á bak við
trén!”
Iris heyrði til lians og reyndi að hlýða. En kraft-
ar hennar voru aS þrotum ^omnir og hún riSaði á
fótunum. Enn þá komst hún örfá spor. Svo hqé
hún niður í sandinn.
Jenks þurfti bœði aS hafa augun á stúlkunni og
ræningjunum. Það hvein í kúlum þeirra er þær
klufu loftið, ein lenti í steini rétt viS hægri fót hans,
en hann sakaöi ekki sjálfan. Hann varS ánægður
með leikinn. Þeim gafst færi á að verjast.
Fimti félagi þeirra hné í greipar dauðans. For-
ingi þeirra sá að svo búið mátti ekki lengur standa.
Hann brá byssunni að özl sér og miðaöi á manninn
sem virtist ætla að gánga af þeim öllum dauðum- En
hann færöist of mikiö í fang. Hásetinn varö fyrri
til að hleypa af skoti. Þó engill af himnum hefði
birst honum, hefSi jgásetinn ekki orSið rneira forviSa
en hann varö er hann sá hvað fram fór. Höfðinginn
hrökk, marga faðnia aftur á bak og veltist svo um í
sandinum eins og ánamaðkur sem skorinn er í tvent.
Enn þá féll einn af stigamönnunum. Fanst hin-
um tveimur er þá stóðu einir uppi, tími kominn, til
að láta undan síga. LögSu þeir sem hraSast á flótta
og drógu foringja sinn meS sér, er enn lá og veltist
um í sandinum. Jenks ætlaði ekki að láta nein.n
þeirra komast lífs af. Hann miðaði á þann sem nær
Lögbergs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞVÍ
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI
viku- Eitt var víst, að Iris, bláeygði engillinn i konu
mynd, beið/hans niður á sléttunni, beið þess að heilsa Jen^s ^kildi ekki hvernig á þessu stóS
honum með bros á vör og eld undir brún- Og hann
vissil þó svo mikiö, að hún mundi ekki fölna þótt
hann segði henni, að ekki liti út fyrir, aS þau fengju
að líta hið langþráða skip áöur sól gengi til viöar.
Hann stakk kíkinum í hylkiS og hélt heimleiöis.
.Tók hann þá1 eftir því, að vindurinn blés af no.rð-
austri, en alla síSustu viku hafði verið sunnan- var skóginum. Það skall í lásnum á byssunni, en
, . , .stormur- Vissi það á stórviðri? Þau höfðu nú svo enginn hve^ur heyrðist. Skotstikillinn var ónýtur.
a liafið- Þvi r .
vel í haginn búið, að þeim grandaði hvorki vindur
né regn. Þau höföu náð í líttskemdan bókakassa.
Með þær og Iris að félögum þurfti hann ekki að
kvíða leiðindum þótt veður yrði slæmt.
Morguninn leið. Þau neyttu hádegisverðar. Iris
hafSi gert sér aS reglu, að vöIAa bikarplöntu-runnan
á hverjum degi eftir hádegisverð og bjó hún sig til
aS gera þaS í þetta sinn, sem endra nær.
“Eg skal hjálpa yður,” sagði Jenks. “Eg hefi
ekkert fyrir stafni.”
“Nei, þakk yður fyrir. Eg vil ekki Iáta yður
snerta við runnanum. Hann virðist vera ánægöur
með mig. Hann drekkur vatniS eins og þyrst
skepna.”
“Jafnvel kálhöfuð er ekki tilfinningarlaust, Miss
Deane.”
Hún hló glaölega- “Eg held þér séuð að hæla
mér,” sagði hún. “Eg hlýt að hafa fundið náð í
augum yðar.”
Hann hafði vaniö sig við að láta ekki þessu lík
svör leiða sig í gönur, svo hann svaraði engu, en fór
að laga sólskífuna sem hann hafSi smíSaö.
Ekki voru meir en, fimrn mínútur liðnar frá því
Iris fór, þegar Jenks heyrSi neyðaróp í fjarsika; þaö
heyrðist aftur- Svo var nafn hans nefnt í lægra
rómi, ekki “Jenks”, heldur “Robert”. Þetta var
rödd stúlkunnar! EitthvaS hræöilegt hlaut að hafa
í komið fyrir. Þetta var hræðilegt eymdaróp. Hann
j vissi að hún mundi aldrei kalla hann þessu nafni
. nema alvarleg hætta vofði yfir. Nú, þegar hættan
I stóð við dyrnar, sýndi hann betur en nokkru sinni
I fyr, að hann lét ekki augnabliks tilfinningar villa sér
I sýn. Hann sýndi að hann var fæddur hermaöur.
Jenks hljóp því inn í húsið og greip einn af Lee-
j Metfords rifflunum. Þeir héngu þar sex í röð, allir
I hlaðnir. /
Harfn hljóp af staS sem hraöast, ekki í gegnum
skóginn, því þaSan var útsýni slæmt. heldur áleiðis
niður að ströndinni. Hann bjóst ekki við að þurfa
að fara nema tuttugu faðma áður en hann kæmi auga
á Iris. ef hún var þar sem*hann bjóst viö.
Þegar hann kom fyrir leitið sá hann hvar Iris var
að berjast um í höndunum á tveimur illúSlegum
Hann ætlaöi að þrífa hann úr, en hanu sat fastur í
hlaupinu. Þetta getur jafnan viljaö til þótt vopnin
séu góð.
Hann þaut á fætur, rak upp hátt hljóð og hugSt
að hlaupa á eftir þeim- Fjóttamennirnir sáu hverju
fram fór og hertu sporiö. Þegar liann kom þar aö
sem stúlkan lá, hurfu þeir inn á milli trjánna.
Hann hengdi byssuna um öxl sér og tók Iris upp.
Hfyi hafSi fulla meðvitund en var mjög óttaslegin.
“Þér eruS ekki særSar?” sagði hann með ákefö
og starði svo fast framan í hana aö hún varð smeik-
“Rei,” sagði rún lágt.
“HeyriS þér,” hélt hann áfram. “ReyniS aö
hlíða mér — nákvæmlega. Eg ætla að bera yður
upp að hellinum og skilja yður þar eftir. Skjótið
hvern sem þér sjáið — þangaö til eg kem.”
Húh hlustaöi á hann með undrun. ÆtlaSi hann
að hlaupa frá henni núna, einmitt þegar hún lá örugg
viö brjóst hans? Þaö var óhugsandi! Jú; nú skildi
hún hvaS hann ætlaði sér. Þessir menn hlutu að
nafa komið í báti. Hann ætlaði aS ráSast aftur á þá
Hann ætlaöi að lærjast við þá einn síns liös, og hún
átti ekki að f£ að vita hvað franr fór fyr en alt var
um garð gengið. Hugsanir hennar urðu skýrari.
Ilenni lá við aS brosa að þeiiri fáránlegu hugsun, aS
hún ætti að yfirgefa hann. /
Jenks lét niður byrði sína viö hellisdyrnar-
“Þér skiljið mig,” sagöi hann höstwglega og hljóp
út í húsið eftir byssu áður en hún fengi svaraö.
Hún skildi ekki hvernig á því stóð að hann hljóp
suöur Prospect Park. En hásetinn vissi að ræningj-
arnir höfðu lent i vikinni sem Iris hafði kallað
Svikavik. Þeir rötuðu um sundið inn á víkina og
liöfðu komið frá eyjunum sem blámaði fyrir við
hafsbrún. Þeir urðu að fara sömu leið- En hann
varð að sjá við því, að þeim tækist þaö ekki.
Honum hafði ekki misskilist. Þegar hann kom
niöur að víkinni sá hann að þrír, en ekki tveir menn,
voru að hrinda stórum báti á flot. Einn þeirra var,
j>ótt undarlegt megi viröast, foringi þeirra. Jenks
datt í hug, að kúlan úr byssu hans hefði hlotið að
lenda í lá&num á byssu höfðingjans. Það| var eina
hugsanlega skýringin á þessum kynlega atburöi. ÞaS
gekk næst kraftaverki að ræningjahöfðinginn hafði
komist lífs af.
Jenks ásetti sér að láta þessa pilta ekki ganga sér
úr greipum, eins og í fyrra skiftið. En nú stóð hann
ver að vígi. Færið varl lengra, aS minsta kosti 400
faðmar. Hann lagðist á annað linéð og hleypti af
byssunni. Honum virtist kúlan lenda í bátnum.
“Eg geröi ekki ráð fyrir geislabrotinu,” sagði
hann. “Ef til vill er eg líka skjálfhentur eftir hlaúp-
in. En jæir skulu ekki komast langt.”
Hann heyrði fótatak á sandinum fyrir aftan sig-
Hann þaut á fætur, leit við og sá aö |>ar stóð — Iris.
“Þeir kbmast undan,” sagöi hún.
“Engin hæfta á því,” svaraði Jenks og snéri sér
frá henni.
“Hvar eru hinir?”
“DauSir!”
“HafiS þér drepið svo að segja alla mennina?”
“Sex þeirra. Þeir voru níu alls.”
Hann lagðist aftur á annað hnéð og miöaði. Iris
lagðist niður við hlið hans.
“Mr. Jenks,” ságði hún og spenti greipar í ákafri
geðshræringu, “drepið ekki fleiri menn, gerið það
ekki mín vegna!”
“Eg geri það þá mín vegna,” sagði Jenks ergi-
lega; honum sárnaSi að hún tafS ifyrir honum.
“í guös nafni takið þér ekki fleiri lif. Þér hafið
ekki getað komist hjá |>ví sem þér hafið gert; það
hefir ef til vill verið rétt gert. En þetta er morð!”
Hannj lét vopniö síga og leit á hana-
Ef við látum þessa menn nndan draga, þá, setja
þeir hér fjölment lið á land til að hefna félaga sinna
— og ná í yöur,” bætti hann viö.
“Þaö getur vel skeð. En eg bið ySur samt, látið
þá fara í friði.”
Hann lagði byssuna á sandinn, stóð upp og reisti
Iris á fætur, því hún var farin að hágráta. , Þau
þögðu bæði. Þríhyrnda seglið þandist fyrir kveld-
golunni, Maður stóð upp í skutnum og skók hneafnn
grimdarlega að jæitn sem á ströndinni stóðu.
Það var Malajahöfðinginn. Hann helti úr skál-
um( reiði sinnar yfir þau með Jiví.að tvinna saman
öll ljótústu orðin sem hann þekti. Og Jenks vissi
hvaö hann var að segja, þótt hann heyrði ekki orða-
skil og hefði ekki skilið eitt einasta orð af því sem
hann sagði, J>ótt hann hefði heyrt það. 1
jVf A RKET J|PTKL
Vi8 sölutorgiC og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O'CONNELL.
Vinna fyrir 60 menn
Seztlu iduiu geta. fengltl aBs+ns
atS Imra rakaralCn undlr elne. TU
t>esa a6 rerBa fullnuma þarf a8 elne
t vlkur. XhBld ðkejrpls og kaup
borgaB meBan rerlB er aB lera. Nem-
endur f& etaBl aB enduBu n&ml fjrrlr
$16 U1 $10 á rlku. Vér hðfum hundr-
uB af atOBum þar aem þér getlB bjrrJ-
aB k elgrin relknlng. Kftlrvpnm efdr
rökurum er aeflnlega mlkll. SkrtflB
eftlr öxeypls llsta eBa komlB ef þér
elgiB hcegt meB. Tll þess aB verBe
göBlr rakarar verSiB þér aB skrlfaat
út frá AiþJóCa rakarnféla^í_^
InternaUonal Barber Collece *>
Alexander Are. Pyrstu dyr restan
rlB Maln St.. Wtnnlpeg.

r , i f*
R . I - -I ! L
1 W 1 i s i 1 V t L
n': r " ■ i. ' n
U ' ,: • «L
J. C. MacKinnon
ELECTRICAL CONTRACTCR
Sher. 3019 588 Sherbrooke St.
Hinn alkunni
heimilis Bjór
s VIII. KAPITULI.
ViðbúnaSur.
Þau horfðu fast og lengi á eftir bátnum. Seglið
virtist minka roeð hverri mínútu sem leið, eins og
ósýnileg hönd væri þar að verki. Vindurinn hélt því
þöndú- /
Jenks vissi, að j>eir mundu ekki hafa hraðan á
borði. Þeir flýði frá eyjurTni í ótta og gremju. En [
þegar þeir kæmu í næsta skifti mátti ganga að j>vi
vísu, að þeir kæmu svo liðsterkir, að þeir treystust
til að hefna sín rækilega fyrir hrakfarirnar.
Að hinu leytinu taldi Jenks það víst, að ekki
mundi mjög langt að biða áður en hann fengi að sjá^
aftur framan í j>á.. Plann taldi víst, að þá yrðu þeir
svo fjölmennir, að erfitt yrði til varna og ókleyft að
verjast til lengdar. Skyldu þau komast í burtu áður'
en þeir kæinu ? Jenks hleypti brúnum og djúpar
hmkkur konmi á ennið á honum. Hjartað barðist
nú miklu óðara í brjósti hans en meðan á vörninni;
stóð. Honunt var svo þungt í skapi, að hann vissil
ekkert! að vinstri handleggur hans var vafinn um
herðamar á Iris, þangað til hún hrærði sig og mælti:
“Þér megið ekki vera reiðirmér, Mr. Jenks. Eg
gat ekki að því gert. Eg gat ekki þolað að sjá yður
skjóta þá.”
Þá var eins og hann áttaði sig á því hvar komið
var.
“Komið með mér,” sagði hann brosandi. “Við
skulum láta fyrir berast í kastalanum- Okkur er
borgið j>að sero eftir er af þessum degi; við þurfum
enga árás að óttast í jcveld.”
Eitthvað varð hann að segja eða gera til að hug-
hreysta hana. Hún var hrædd og kvíðandi og hann
hélt að það stafaði af hræðslunni sem yfir hana hafði
komið þegar hún var í klóm ræningjanna. Hann
óttaðist að hún fengi ekki af borið, ef annað áhlaup
lxeri bráðlega að höndum. Að vísu vissi hann það
ekki með vissu, en líklegt J>ótti honum ]>að, að ekki
hefðu fleiri bátar vgfið í förinni- Auðvitað höfðu
}>eir ekki fremur en hann verið við þeim atburðum
búnir er nýlega voru afstaðnir. Annað rvort höfðu
j>eir komið til eyjarinnar til að ná í skjaldbökur, eða
átt J>arna leið um, en ferðinni verið heitið eitthvað
annað og breyting vindstöðunnar néytt þá til >að
lenda. Eflaust höfðu ]>eir ekki búist við þeim við-
tökuim er j>eir fengu.
Að likindum höfðu þeir verið búnir að lægja
seglin Jiegar hann gekk uj>p á Sjónarhól um morgun-
inn. Þess vegna hafði hann ekki séð bátinn.
Eftir að þeir skildu við bátinn höfðu j>eir farið
um skóginn, en ekki eftir ströndinni, sem var J>ó
skóglaus og greiðari yfirferðar. Hvernig stóð á þvi?
Eflaust vegna þess að þeim var kunnugt um námu-
opiði hræðilega og vildu ekki koma náfegt því. Gat
það orðið þeim Iris að liði J>egar þessi hjátrúarfullu
sjóræningjar heimsóttu þau næst? Það var mest
undir því komið, hve huguð Iris var og þrautgóð. Ef
henni varð svo mikið um/ J>á atburði er nýlega voru
afstaðnir, að hún legðist í túmið, var útlitið ískyggi-
legt.
Jenks braut heilann um þetta aftur og* fram og
áhyggjur hans jukust við hvert'spor sem hann steig,
en roðinn færðist aftur fram í kinnamaij á Iris og
hún varð Tétt og fjörug í spori. Jenks van sama
markinu brendur og flestir aðrir karlmenn: hann hélt
að konur væru ekki jafn hugaðar og þær eru.
“Þér eruð elcki forvitinn, Mr. Jenks,” sagði Iris.
“Yður langar ’víst ekkert til að vita hvað fyrir mig
kom.”'
Jenks furðaði á hve glaðlega hún sagði J>etta. ,
“Jú,” sagði hann, “en eg hélt að þér væruð oí\ spítala.
J>reyttar til að tala um það.”
pC
I kössum með pela eða pott
flöskum hjá öllum vín-
sölum eða beint frá
E. L. DREWRY, Ltd, Winnipeg
Isabel Cieaning& Pressing
Establíshment
J. W. QUINN, eierandi
Kunna manna bezt að fara
með
Loðskinnaföt
Viðgerðif og breyt-
ingar á fatnaði.
Garry 1098 83 isabel St.
borni McDermot
Umboðsmenn Lögbergs
J. A. Vopni, Harlington, Man.
Ólafur Einarsson, Milton, N.D.
K. S. Askdal, Minneota, Minn.
J. S. Wium, Upham, N.D.
G. V. Leifur, Pembina.
J. S. Bergmann, Garðar, N.D.
Jón Pétursson, Gimli, Man.
S. S. Anderson, Kandahar, Sask.
Jón Ólafsson, Leslie, Sask.
A. A. Johnson, Mozart, Sask.
Svb. Loptsson, Churchbridge, Sask.
Paul Bjarnason, Wynyard, Sask.
J. J. Sveinbjörnsson, Elfros, Sask.
Jónas Samson, Kristnes, Sask.
G. F. Gíslason, Elfros, Sask.
C. Paulson, Tantallon, Sask.
Olgeir Friðrikssqn, Glenboro. Man.
Albert Oliver, Brú P.O., Man.
Joseph Davidson, Baldur, Man.
Ragnar Smith, Brandon, Man.
D. Valdimarsson, Wild Oak, Man.
Jóhann Sigfússon, Selkirk, Man.
S. Einarsson, Lundar, Man.
Kristján Pétursson, Siglunes, Man.
Oliver Johnson, Winnipegosis, M.
A. J. Skagfeld, Hove, Man.
Guðbr. Erlendson, Hallson, N.D.
O. Sigurösson, Burnt Lake, Alta.
Sig. Mýrdal, Victoria, B.C.
Th. Simonarson, Eflaine, Wash.
S. J. Mýrdal, Point Roberts, Wash.
— Systkin óku til kirkju gegn-
um kjarrskóg nálægt Saskatoon, er
skógareldur fór brunandi að þeim.
Þau flýðu, en vagnhjólin festuist í
trjárótum, eftir það flýðu þau á
fæti, komst pilturinn lífs af en er
stúlkan fanst, var hún örend og
hver spjör brunnin utan af henni,
nema skósólarnir. Hún var tíu1
ára gömul. Pilturinn liggur á.