Lögberg - 20.05.1915, Side 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 20. MAl 1915
Á vœngjum morgunroðans.
Eftir
LOUIS TRACY.
Þau komu aftur út í dagsbirtuna. Iris var svo
mikið niðri fyrir, a« hún gle>nndi aö slökkva ljósið
á litla lampanum. Hún benti með hendinni inn í
hellinn.
“Það er drjúgur skildingur þarna’’, sagði hún.
“Mörg tonn af gulli.”
“Við þurfum ekki að rífast urn hvernig skifta
skuli. Það er nóg handa okkur báðum."
“Meira en nóg. Við getum jafnvel lagt nokkuð
til hliöar handa vinum okkar.”
Hann virtist svo ánægður með, að sameign þeirra
skyldi þannig lýst, að Iris hrökk við. Þá tók hún
eftir ljóstýrunni á lampanum og slökti hana.
“Eg a við það,” sagði hún, “að ef við skiftum á
milli okkar, þá verðum við hvort i sínu lagi stórrík.”
“Alveg rétt. Eg tók auðvitað orð yðar svo, að
þau ættu eingöngu við námuna.’
Það þarf ekki mikið til aö eyða dagdraumunum.
Þetta dugði. Sjómaðurinn tók aftur til að grafa
niður vistaforða þeirra.
Hann stansaði og starði á lampann örlitla stund.
Hann var að hugsa urn, hve lampinn sýndist óálit-
legur og ljósið dauft, þegar hann kom út fyrir hell-
isdyrnar, þegar hann kom út í hina víðu veröld.
En Iris sagði við sjálfa sig: "Dæmalaus klaufi
var eg að láta 'þetta út úr mél. Nóg handa okkur
báðum. Þó það væri nú! Ætlast hann til að eg
biðji hans ? Hverjum skyldi hann hafa ætlað að
senda bréfið. sem hann reif i sundur þegar eg kom
úr baðinu ? Það hlýtur að hafa verið til mín. Hvers
vegna skrifaði hann það?"
Sá tími nálgaðist, að Jenks skyldi ganga upp á
Sjónarhól; liann gerði það á ákveðnum timum dag-
lega. Hann lagði öxi og byssu um öxl sér og hélt
af stað. Iris ‘heyrði braka í greinunum er hann fór
upp eftir brekkunni. Hún setti vatnsketil yfir eld-
inn, en þegar hún fór að sækja eldivið, lá leiöin þar
fram hjá er bréfið lá í smásneplum.
Hún var ráövendnin sjálf að kvenmanni til, en
sú kona hefir enn ekki fæðst, sem hefir getað haft
augun af skrifuðu skjali sem legiö hefir fyrir henni.
Iris sá að nafn hennar stóð á einum sneplinum. Þótt
snepillinn væri lúinn, sá hún glögt, aö þar stóð —
“Kæra Miss Deane”.
“Svo bréfið var til mín!” hrópaði 'hún, kastaði af
sér viðarbindinu og lagðist á hnéð eins og forvitið
barn. Hún tók upp snepilinn og skoöaði hann vand-
lega. Þó henni hefði staðið til boða veröldin með
allri hennar dýrð, þá hefði hún ekki getað fengiö
sig til að hirða alla bréfsneplana, raða þeim saman
og lesa alt byéfið. Samt lokkuðu þeir hana, svo hún
gat ekki augun af |>eim hat't. Nú sá liún, að á öör-
um snepli stóðu þessi orð: “Eg elska yður! ’
Hún vissi ekki hvemig á því stóð, að henni
fanst ]>essir sneplar eiga saman.
Á þriðja miðanum stóðu enn sömu orðin: “Eg
elska yður!” Hún kærði sig ekki um að sjá meira
og leit ekki á þá miða sein höfðu fallið þannig, að
stafirnir snéru niður.
Hún dró litiö gullnisti út úr barmi sínum; voru
í þvi litlar myndir af föður hennar og móður. Hún
opnaði nistið og lagði sneplana þrjá gætilega á milli
myndanna. Löngu áður en Jenks kom auga á Iris, J
er hann kom aftur ofan, hevrði hann að hún var að
syngja hástöftim.
I>egar hann kom nær, tók hann eftir bréfsnepl-
unum. Hann beygði sig niður, tók þá upp og kast-
aði þeim á glæðurnar.
“Hvað voruð þér aö skrifa á meöan eg var í bað-
inu?” spurði Iris með alvörusvip.
“Það var lýsing á námunni. En þegar eg hugs-
aði mig betur um, sá eg að það var óþárft.”
“Var það ekki annað en þafi?”
“Nei, ekki sem orð er á gerandi.”
“Þá hefir það verið eitthvað meira.”
Hann leit snögt á hana; hún virtist hafa sagt
þetta út í bláinn.
“Gætið þér nú að,” sagði hann. “Það er svo
lítið liægt að gera áhaldalaust. Þessi náma er þess
kyns, að það þarf mikil áhöld til að vinna hana.”
“Og þér gctiö ekki nú sem stendur útvegað þau,
þó flestir vegir virSist yður færir, eða getið þér
þaÖ ?”
Jenks virtist ómögulegt að svara þessari spurn-
ingu.
Þau voru önnum kafin til kvelds. Þegar þau
settúst niður til kveldverðar barst talið enn þá einu
sinni að skipinu, sem þau þráðu svo heitt. Frá því
leiddist' talið að matarforðantim er hann hafði falið
í hellinum.
Lögbenjs-sögur
... ...........
FÁST GEFINS MEÐ ÞV(
AÐ GERAST KAUPANDIAÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI
“Grófuð þér niður bókakassann ?” spurði hún.
“Já, en ekki í hellinum. Hann er undir sinkona
trénu sem þér sjáið þarna,” sagði hann og benti á
tréð. “En hvers vegna spyrjið þér að því? Langar
yður til aö ná í þær?”
“Eg hefi biblíuna í herberginu mínu, en ljóð-
mæli Tennysons voru í kassanum og eg leit í þau
einstöku sinnum.”
Sjómaöurinn þakkaði sínum sæli, aö farið var aö
skyggja, svo Iris sá ekki litbrigðin á andliti hans.
ITann mintist þess, að hann hafði haft yfir erindi
úr “Maud”, þegar hann reif sundur bréfið. Gat það
veriö, að hann' hefði farið meö það svo hátt, að
Iris hefði heyrt til lians og hún væri nú að gera gys
að honum fyrir það? Hann var í hreinustu vand-
ræðum.
“Það er skrítið, að þér skylduð minnast á
Tennyson”. sagði hann loksins. “Eg var að hugsa
utn erindi eftir hann í dag.”
í þetta sinn var Iris saklaus.
“Var það úr ‘Enoch Arden’?”
Honum létti við að heyra þetta. “Nei. Alt ann-
að fremur.” sagði hann.
“Úr hvaða kvæði var það þá?”
“Úr ‘Maud’.”
“tJr ‘Maud’. Það er skínandi fallegt kvæöi. en
mér er ómögulegt að skilja hvers vegna höfundurinn
lét svo fallega ástasögu enda svo illa.”
“Þær enda of oft þannig. ‘Enoch Arden’ er
heldur ekkert gamankvæði.
“Nei. Það er fult af alvöru og hrygö. En þaö
er engin hamingja eða ánægju von í ‘Maud’.”
“Nú verðið þér að leyfa mér að spyrja yður:
Hvers vegna gizkuðuð þér á það kVæði?”
“Af því að þar er ástæðum okkar svo nákvæm-
lega lýst. Munið þér ekki hvernig
“í hellisskúta við sjóinn sat
sæfari’ og mændi á haf.”
“Eg er viss um að Tennyson hefir séð eyjuna okkar
í anda, því hann heldur áfram:
“Dagur fylgir degi — ekkert segl,
en dag hvern roöar loft af sólarglóö
og pálma, burkna, berg og hamravegg;
mót austri bálar sólarglóö á sæ,
sindrar glóð á tíbrá yfir ey,
mót vestri logar sólarglóð á sæ.
næst stjörnur blám á næturhimni glitra,
sjórinn dunar dimmri rödd sem fyr,
af degi ljómar — ennþá ekkert segl.”
Hún mælti erindið svo skýrt og hugðnæmum
rómi að það fékk svo mikið á Jenks, að hann þorði
ekki að svara.
“Eg las kvæðið á dögunum,” sagði hún eftir
stundarþögn. “Þótt það sé sorglegt, þá huggaði það
mig. Örlög okkar verða ekki lík þess manns, er um
getur t kvæðinu, er “sæfákur legst hér að landi”."
Himininn var alstirndúr. Meða! stjörnuskarans
tindraði sjöstirnið er Grikkir töldu heillastjömu sæ-
farenda. Og “Dyakarnir” sem nú eru ein af hinum
fáu núlifandi víkingaþjóðum hafa sömu trú.
Sjöstirnið er verndarandi þeirra. Sumir hinna
blóðþyrsfu, heiftarfullu sjóræningja voru þá að
leggja niöur fyrir lagsbræðrum sínum, að staða
stjarnanna sýndi það, að þeim muundi ganga vel að
komast til eyjarinnar og hefna sín á þeim sem hafði
lirifið stúlkuna úr höndum þeirra og höggvið svo
stórt skarð í hóp þeirra. En sjöstirnið hjálpar að
eins sjófarendum, aðrar stjörnur stýra sigri er á
land er komiS. Trú “Dyaka” og Forngrikkja á að
því leyti sammerkt.
X.
Dáð gegn draumum — sókn sakar.
Meö hverri nótt sem leið hækkaði sjöstirnið á
lofti. Með hverjum' degi sem leið treysti sjómaður-
inn betur vamarvirki sínu og hafði nánar gætur á,
hvort ekki sæist reykur við hafsbrún eða óvinasegl.
Hann átti kúlunni, sem sleit hálfan þriðja fingur af
ræningjahöfðingjanum það að þakka, að hann fékk
svona langan undirbúningsfrest. Ræningjar hafa til-
finningu líkt og aörir mevn, og jafnvel þó þeir séu
hraustir og hugaðir, verða þeir að láta að lögum
náttúrunnar er slíkt ber þeim að höndum. Tíu dag-
ar liðu áður en höfðingi ræningjanna gat hreyft |
hendina.
Með hverri nótt sem leiö svaf Jenks minna og J
með hverjum degi sem leið varð hann þreytulegri:
og áhyggjufyllri á svip. Hann grunaði, að skipið,
setn hlaut að hafa verið sent að leita þeirra, kæmi
svona seint vegna þess, að það hefði fyrst leitað
með fram ströndum Kína og Síam.
Jenks taldi dagana með því að gera skorur á sól-
skifuna. Þegar hann skar fertugustu og fjórðu
skoruna hittist svo á að Iris bar þar að.
“Erum við búin að vera hér i fjörutiu og fjóra
daga?” sagði hún undrandi er hún hafði talið skor-
urnar.
“Ef yður hefir ekki mistalist,” sagði hann.
“Hvorki hefi eg gleymt að gera skoru né sett þær
of margar. Sirdar strandaði i8. ntarz, því er i.
maí í dag.”
“Fyrsti maí!”
“Já. Eigum við að aká til Hurlingham í kveld?”
“Þegar eg sit hugsi fínst mér við hafa verið hér
í mörg ár. En þegar eg er önnum kafin, finst mér
hver dagur ekki meira en drykklöng stund. Það er
skrítið hvað tíminn getur fundist mislangur eftir því
frá hvaða sjónarmiði á hann er litið.”
“Það hlýtur að vera mjög þægilegt að hafa svo
breytilegan mæli.’ ’
“Mjög gagnlegt. Eg geri dagana að klukkustund-
um þegar illa liggur á yður.”
Iris studdi báðum höndum á síðu, stóð keiprétt og
starði gletnislega á Jenks. Þau voru orðnir góðir
vinir. . Þau voru algerlega hætt að hjala ástamas,
því þeim þótti! það alls ekki við eigandi.
Þegar annir minkuðu og þau þurftu ekki að
vinna allan daginn frá morgni til kvelds, tóku þau
að lesa bækur. Þau lásu ekki þær bækur er þeim
voru báðum kunnar, heldur sjaldgæf rit, er Iris skildi
lítið í; Jenks geröist kennari hennar.
Það varð að fastri reglu, að stúlkan skildi ekki
það sem Jenks las og hún krafðist þess, að hann
skýrði alt fyrir henni. Meðal annara bóka fundu
þau stjörnufræöisrit. Þau höfðu bæði gaman af að
þreyta sig á að finna stjörnur á himninum eftir til-
vísun bókarinnar. En jafnvel hin auðveldustu dæmi
í stjömufræði urðu ekki reiknuð nema með bók-
stafareikningi, en Iris hafði aldrei komist lengra en
í tugareikning. Vasabækurnar fyltust því óðum með
merkjum sem sýndu hvernig X -þ Y gat verið, =
X2 minus 3,000,000.
Til skemtunar og tilbreytingar tók Jenks að
kenna Iris Hindúamál. Hann hafði þá aðferð að
skrifa stuttar setningar, skýra hverja setningu orð
fyrir orð og hvert orð lið fyrir lið. Iris hraus 'hug-
ur við að læra sagnbeygingarnar, en fjórSa eða fimta
daginn hoppaði hún upp af kæti þegar Jenks var sem
óðast aði skýra fyrir henni beygingar orða.
“Hvað í ósköpunum gengur að yður?” sagði hann
alvarlega.
Sjáið þér það ekki?” sagði hún glaðlega. “Nei,
auðvitað sjáið þér það ekki! Fólk sem mikið veit
urn eitthvert ákveðiö efni, tekur oft ekki eftir því
sem mest liggur í augum uppi. Eg sé hvernig hægt
er að stæla rithátt Ktplings. Ekki þarf annað en
skrifa söguna á Hindúamáli og leggja hana út bók-
staflega á ensku; í því er allur galdurinn fólginn.”
“Alveg rétt. Ef við bara gætum gert það á sama
hátt og Kipling. En sama má segja um lýsingar
Miltons.” Iris hristi höfuðið.
“Eg veit ekkert um Alilton, en eg Jjekki Kipling.”
Við þetta féll samtalið niöur og Iris hniklaði brún-
irnar. Hún gerði sitt bezta til aS skilja það sem
Jenks var að fræöa hana um hið flókna mál.
Eina þraut gátu þau ekki leyst, þá, að útvega föt
hándá Iris. Þau gátu ekki notað það saumgarn er
þau röktu upp úr gömlum flíkum. Það var annað
hvort of fínt eða bláþráðótt, en fötin sem 'hún var í
greiddust sundur eins og lúið pappírsblað. Jenks
reyndi öll ráð er honum gátu til hugar komið, en
ekkert dugði. Vér verðum að minnast þess að ekki
var von að föt hennar entust lengi, þvi farþegar á
Sirdar höfðu klætt sig eftir því sem bezt átti við í
sjóferð í hitabeltinu. Þau voru því enganveginn hæf
til notkunar við þau störf er Iris varð að inna af
hendi.
Fötin sem hún var i urðu hrörlegri með hverjum
Jegi sem leiö. Henni fanst þau vera að detta utan
af sér. Þau störöu oft lengi á karlmannsfötin er
þau höfðu úr aö velja. Auðvitaö gat hún notað
jakka og vesti, enda var hún farin til þess fyrir
I löngu. En ]>egar til hinna fatanna kom —
Einn morgun sem oftar gekk Jenks upp á Sjónar-
hól. Þegar hann kom aftur hafði hann þá sögu að
segja, aö hannj hélt — en ekki var hann alveg viss
umi það — að hann hefði séð reyk úr gufuskipi í
vestri.
Þó hann tæki eftir reyk og þokuhnoðrum í fim-
tíu mílna fjarska, þá tók hann ekki eftir þvi sem
breyst hafði og nær var. Iris var í sömu fötunum
og hún hafði verið. En ef félaga hennar hefði ekki
verið jafn mikiö í hug og honum var, þá hefði hann
eflaust tekið eftir uppbrotnutn buxnaskáknum er
stóðu niður undan rifnum pilsfaldi stúlkunnar.
En ‘hann tók eftir því, að þegar hann sagði henni
fréttirnar, þá var hún venju fremur fálát eða þótta-
full, og það þótti honum kynlegt, að þegar hann að
loknum morgunverði hélt aftur upp á Sjónarhó!, þá
bauöst hún ekki til að koma með hontim.
Hann kom aftur innan klukkutima og hrukkurn-
ar á andliti 'hans voru dýpri en áður.
“Dauð von,” sagði hann stuttlega er hún leit á
hann spyrjandi augum.
Þatt þögðu bæði. Hún gekk rólega frant hjá
honum, á leið niðttr að brunninum. ITann þagði enn.
Henm fan‘t þögnin óþolandi, svo hún stansaði fyr-
ir fram.in hann.
"Eg hefi gert það!” sagði hún.
“Hafið þér gert það?” sagði hann og lét sem
hann hugsaði ekkdi't um það sem hann sagði.
“Já. Þær eru heldur síðar og eg kann óttalega
illa við þær, en þær eru betri en — en' gömhv fötin
mín. Eg varð að fara í eitthvað meira.
Hún roönaöj út að eyrutn og hann vissi ekki hvað
hann átti af sér að gera er hann sá það. Hún herti
upp 'hugann og teygði fram annan fótinn.
“Sko! sjáið þér!" sagði liún og hann roðnaði.
“Eg sé það,” sagði hann.
“Eg get ekki látiö þær fara betur,” sagði hún.
"Þetta er ekki ólikt reiðfatnaði.”
“Það er satt”, sagði hann og hló. “Ekkí dátt mér
]>að í hug.”
Það san eftir var dagsins leit hann aldrei á fæt-
urna á henni. Þau höfðu líka nóg að starfa, því
Iris datt í hug, að það kynni að geta komið að not-
um fyrir hana, að geta skotið af riffli, ef óvinirnir,
sem þau sjálfsagt áttu í vændum að mæta fyr eða
seinna, berðust á stuttu færi.
Afturkast Lee-Metford riffla er svo litið, að hver
hraust kona getur skotið af þeim ef þeir liggja niðri;
en þeir eru of ]>ungir fyrir kvenfólk að halda ]>eim
fríhendis. Hún æfði sig á þrjátíu faðma færi og
var svo námfús, að áður en kveld var komið myndi
engin skepna er hún miðaði á, hafa verið ó'hult í
þeirri fjarlægð.
Iris var ánægð með árangur iðju sinnar. “Nú
get eg orðið yður að liði,” sagði hún. “Að minsta
kosti halda ræningjamir að þeir hafi tveim karl-
rnönnum að mæta og þeir hafa að minsta kosti fulla
ástæðu tii að hræðast annan þeirra.”
Við þessi orð fékk Jenks nýtt hugboð.
“Hvers vegna datt yður þetta ekki fyr í hug?”
sagði hann. “Þaö er hart að verða að segja það, en
það er engu að síður satt, að ef þessir óþokkar ráð-
ast aftur á okkur, þá verður það frernur til aö’ ná i
yöur en til að hefna hinna íöllnu félaga sinna.
“Dyaks” eru ræningjar í húð og hár. Þeir flækjast
tneð ströndum fram, ekki svo mjög til að berjast,
heldur til að ræna ollu sem fémætt ■ er og þá ekki
síst hvítum konum. Ef þeir skyldu nú koma og hitta
tvo Vel vopnaöa karlmenn fyrir, en ekkert fémætt,
þá er ekkert líklegra en að þeir hætti við að gera
áhlaup.”
Iris lét sér hvergi bregða við þennan bitra sann-
leika, Hún vissi hve þetta gat komið þeim að miklu
liði.
“Með öðrum orðum,” mælti hún, “þeir mega að
eins sjá mig í karlmannsfötum.”
“Já, ef alt um þrýtur. En eg vonast til að þeir
finni okkur ekki. Auðvitað fer herfilega illa um
okkur á pallinum, en það er ekkert hjá þvi að berj-
ast við ofurefli liðs.”
Hún þagði góða stund. Svo sagði hún og var
annars hugar: “Fjörutíu og fjórir dagar! Það ætti
sannarlega aö vera nægur tími til að leita um Kín-
verska hafið þvert og endilangt. Aldrei verður fað-
ir minn i rónni fyr en hann er genginn úr skugga
um að Sirdar hafi farist með rá og reiða.”
Sjómaðurinn hafði jafnan svar á takteinum við
slíkum ræðum. “Líkurnar aukast meö 'hverjum degi
sem líður,” sagði hann. “Þó mér þættu vonbrigðin
sár í morgiín, þá er það þó jafnvíst, að hjálp getur
komið á hverri stundu.”
Iris horfði fast á hann.
|
“Þér eruð alvarlegir í bragði þótt þér talið glað-
lega,” sagði hún.
“Oft er flærð undir fögru skinni og enginni
skyldi dæma hundinn eftir háralaginu. Það er að
orðtæki haft um ugluna, sem er mjög heimskur
fugl, aö húni sé mjög heintspekisleg á svipinn.”
“Við skulum þá reyna að halda okkur við oröin.
Þér munið, Mr. Jenks, að fyrsta daginn. sem við
vorum á eyjunni, sögSuð þér, að vel gæti viljað til,
að við yrðunt að hýrast hér i marga rnánuði.”
"Það voru afsakanlegar ýkjur.”
“Nei, nei. Það var sannleikur. En nú eruð þér
að reyna að kveikja hjá mér falskar vonir. Frá
Hong Kong til Singapore eru sextán hundruð mílur
og átta hundruð mílur frá Síam til Borneo. Sirdar (
gat farið í hverja átt sem vera skyldi í hvirfilbylnum.
Eða sögðuð þér þaö ekki Mr. Jenks?”
Hann hikaði við að svara þessum sárbeittu
spurningum.
“Eg hélt ekki að þér væruð svona mlnnisgóðar,”
sagði hann dræmt og óskýrt.
“Þér megið reiða, yður á, að eg hefi gott minni.
Auk ]>ess hafið ]>ér, kent mér að hugsa. Því fariö
þér í kringum mig með þetta? í öll'u öðru ermn við,
félagar. Hvers vegna má eg ekki taka þáitt í áhyggj-
um yðar, eins og eg tek þátt t starfi yðar?” . j
Eldur tindraða úr augum hennar. Honum skild- ^
ist, að það var rangt að leyna hana því sem mestu
skifti og hann hafði mest óttast frá því þau fyrst
• . . . I
kontu til eyjarinnar. Hann hneigði sig með lotn-
ingu, eins og sá er finnur til sektar sinnar og ná-
lægðar æðri veru.
“Eg verö að kannast við að -þér hafið rétt að
rnæla,” sagði hann lágt. “Við verðum að biðja guð
tim að leiða vini okkar til eyjarinnar. Annars getur
vel skeð, að við verðum að vera hér heilt ár, því þ'að
er auðséð, að fiskimennirnir sem komiö hafa hér
áður, forðast eyna. I Þeir hafa flúið er þeir sáu
námu opið eða holuna á bak við hæöina. Eg hefi
stundum veriö strangur og jafnvel ókurteis við yöur,
en eg gat ekki fengið mig til að segja yður hvað
hugsanlegt er, að þér verðið lengi i þessari prísund.”
Iris grét hástöfum eins og barn, en það hafði
hún ekki gert í marga daga. Jenks vissi ekki hvern-
ig á því stóð, að hún grét og gaf sér ekki tíma til að
finna orsökina til tára hennar. Hann tók byssu
sína og þrammaði hægt út í skóginn. En í gegnum
tárin braust angurblítt bros.
‘Tlann hugsar aðeins um mig, aldrei tim sjálf-
an sig," hugsaði hún. Ef hamingjan að eins forðar
okkur frá að lenda í klónum á ræningjunum, þá gildir
mig einu, hve lengi við verðum hérna. Eg hefi al-
dre. áður verið jafn ánægð og eg er nú og eg er
hrædd um að eg verði það aldrei hér eftir. Mér
stæði á sama um alt í veröldinni, ef faðir minn væri
ekki jafn áhyggjuíullur og eg veit að hann er. Mig
langar til að komast héðan til að létta að mingta kosti
kvalabyrði einnar sálar. Ahyggjur hans snúast all-
ar um mig, ekki um sjálfam hann.”
Þannig hugsaði hún eða reyndi að Iiugsa. En
ekki er óliklegt að fleiri hugsanir háfi ólgað undir í
djúpi sálar hennar. Ef til vill lá sú von djúft grafin
í liuga hennar, að framtiðin geymdi henni og ínanni1
þeim er elskaði hana, fagrar og ánægjulegar stundir j
í skauti sínu. Hún gat ekki trúaö því, að Robert
Anstruther liöi það að liggja undir loginni sök ]>eg-j
ar hann/ segði henni það sem hann hafði skrifaö.
Hjarta hennar barðist örara við síðustu hugsunina.
Sjómaðúrinn kom aftur að vörmu spori, með!
talsverðum asa eins og sá seiú vanrækt hefir að gera
skyldu sína, Qrðalaust tók hann fult fangið af grasi
með rótum og raðaði því á brúnina á pallinum. Þvi
næst fór hann inn I hellinn með lampann i hendinni I
og klappaði bergið i tvo klukkutíma. Þegar hann
kom út var hann sveittur og rvkugur, en hann van-1
rækti þó ek.ki að ganga upp á Sjónarhól áður sól'
gekk til’ viðar. Hann bað stúlkuna að matreiða i
seinna lagi, ]>ví hann yrði að fara í bað, svo i þetta
sinn var orðið dimt er þau seltust til kvöklveröar.
Iris var fyrir löngu búiti að jafna sig eftir géðs-
hræringarnar um daginn.
“Hvers vegna voruö þér að grafa í hellinum?”
spurði hún. “Langar vður til að verða ríkir á stutt-
um tima?”
^JARKKT {JOTKI.
við sölutorgið og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Vinna fyrir 60 menn
Sextlu manns greta fengiS aSgang
a8 læra rakaraiSn undir eins. Ti)
þess að ver8a fullnuma þarf að ein»
8 vikur. Ahöld ókeypis og kaup
borgaS meCan veriB er aS læra. Nem-
endur fá staSi aS enduSu námi fyrir
$15 til $20 á víku. Vér höfum hundr-
uS af stöSum þar sem þér getiS byrj-
aS á eigin reikning. Eftirspurn eftlr
rökurum er æflnlega mikil. SkrifiB
eftir ökeypis lista eSa komiS ef þér
eigiS hægt meS. Til þess aS verSa
góSir rakarar verSiS þér aS skrifast
öt frá Alþjóða rakarafélagt.__
Intcrnational Barber CoUege
Aiexander Ave. Fyrstu dyr vestan
viS Maln St., Wlnnlpeg.
J. C. MacKinnon
ELECTRICAL CONTRACTOR
Sher. 3019 388 Sherbrooke St.
DREWRY’S AMERICAN STYLE
Rice Beer
S3.00 kas8Ímeð24 merkurflöskum
$1.00 skilað aftur þegar kaSsa og
-------flöskum er skilað.
$2.00 koé tar bjór kassinn.
$1.00 tylftin af merkurflöskum.
Hví skylduð þér borga $1.75 til
$2.25fyrir tylftina af öðrum bjór?
Pantið hjá kaupmanni yðar
eða beint frá
E. L. Drewry,Ltd.
Winnipeg
Isabel CleaningS' Pressing
Establishment
J W. QUINN, eieandi
Kunna manna bezt að fara
með
Loðskinnaföt
Viðgerðir og breyt-
ingar á fatnaði.
Garry 1098 88 isabel St.
horni McDermot
Umboðsmenn Lögbergs.
J. A. Vopni, Harlington, Man.
Ólafur Einarsson, Milton, N.D.
K. S. Askdal, Minneota, Minn..
J. S. Wium, Upham, N.D.
G. V. Leifur, Pembina.
J. S. Bergmann, Garðar, N.D.
Jón Pétursson, Gimli, Man.
S. S. Anderson, Kantlahar, SasE
Jón Ólafsson, Leslie, Sask.
A. A. Johnson, Mozart Sask.
S. Loptsson, Churchbridge, Sask.
Jónas Samson, Kristnes,. Sask.
I’aul Bjarnason, Wynyard, Sask.
J. J. Sveinbjörnsson, Elfros, Sask.
C. Paulson, Tantallon, Sask.
0]g. Friðriksson, Glenboro.
Albert Oliver, Brú P.°., Man.
Joseph Davidson, Baltlitr, Man.
Ragnar Smith, Brandon, Man.
D. Valdimarsson, Wild Oak, Man.
Jóhann Sigfússon, Selkirk, Man.
S. Einarsson, Lundar, Man.
Kr. Pétursson, Siglunes, Man.
Ol. Johnson, Winnipegos'is, Man.
A. J. Skagfeld, Hove, Man.
Guðbr. Erlendson, Hallson, N.D.
O. Sigurðsson, Burnt Lake Alta.
Sig. Mýrdal, Victoria, B. C.
Th. Simonarson, Blaine, Was’h.
S. J. Mýrdal, Point Roberts.